Γράφει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Σ’ ένα δέντρο, στον Παράδεισο, νίκησε ο διάβολος τον Αδάμ. Στο ξύλο του Σταυρού νίκησε το διάβολο ο Χριστός. Το πρώτο άνοιξε στους ανθρώπους τις πύλες του άδη. Το δεύτερο, ο Σταυρός, κι αυτούς που είχαν πάει στον άδη τους ανακάλεσε. Κι όπως ένας γενναίος βασιλιάς, (…) έτσι και ο Χριστός νικητής στον πόλεμο εναντίον του διαβόλου, όλα τα όπλα του αντιπάλου και το θάνατο και την κατάρα τα κρέμασε ψηλά, στο Σταυρό, σαν σε τρόπαιο, για να το βλέπουν όλοι, και οι αγγελικές δυνάμεις στον ουρανό, και οι άνθρωποι στη γη, αλλά ακόμα και οι νικημένοι πονηροί δαίμονες.”
Και είναι πράγματι ο Σταυρός του Κυρίου μας πηγή αγιασμού για ολόκληρη την κτίση αλλά και για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Όχι λόγω του σχήματός του, αλλά επειδή είναι ο Σταυρός του Χριστού, πάνω στον οποίο ο Κύριος Ιησούς σταύρωσε την αμαρτία και μας χάρισε την αγιότητα. Είναι το «ξύλον της όντως ζωής, εν ω ειργάσατο σωτηρίαν ο των αιώνων Βασιλεύς εν μέσω της γης» (Ιδιόμελον Λιτής). Είναι πηγή αγιασμού, διότι διά του Σταυρού ο Ιησούς Χριστός μας συμφιλίωσε με τον Θεό Πατέρα και μας χάρισε την άφεση των αμαρτιών μας. Είναι «η θύρα του Παραδείσου» (Στιχηρόν προσόμοιον).
Διά του πάθους του Σταυρού ο Κύριος Ιησούς φανέρωσε με τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο την άπειρη αγάπη του προς όλους μας και μας δίδαξε έτσι ν’ αγαπάμε κι εμείς τους συνανθρώπους μας.
Ο επί του Σταυρού θάνατος του Κυρίου μας είναι ζωοποιός και λυτρωτικός. Προσφέρει ζωή και λύτρωση και αγιασμό σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα. Γι’ αυτό και όλοι οι πιστοί με βαθιά συναίσθηση ψάλλουμε: «Εσταυρώθης δι’ εμέ, ίνα εμοί πηγάσης την άφεσιν· εκεντήθης την πλευράν, ίνα κρουνούς ζωής αναβλύσης μοι· τοις ήλοις προσήλωσαι, ίνα εγώ τω βάθει των παθημάτων σου, το ύψος του κράτους σου πιστούμενος κράζω σοι· Ζωοδότα Χριστέ, δόξα και τω Σταυρώ, Σώτερ, και τω πάθει Σου» (Ακολουθία των Αγίων Παθών, Μακαρισμοί).
Αυτόν τον Σταυρό του Κυρίου μας, που για άλλη μια φορά η αγία μας Εκκλησία τον υψώνει προς χάριν και αγιασμό μας, να τον προσκυνήσουμε με βαθιά κατάνυξη και πίστη. Καί με την επίγνωση ότι υψώνεται σε μια αντισταυρική και αντιπνευματική εποχή, που αντιμάχεται την αγιότητα, ας υψώσουμε τα μάτια μας, ας ανυψώσουμε και τις καρδιές μας και ας παρακαλέσουμε θερμά το ζωοπάροχο και χαριτόβρυτο ξύλο του Τιμίου και ζωοποιού Σταυρού από τα βάθη της καρδιάς μας: «Σταυρέ ζωηφόρε, αγίασον ημάς τη ελλάμψει σου».
Θυσιάζεται για μένα, για σένα, για όλους μας
Ασύλληπτο το μεγαλείο της θεικής αγάπης: «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον» (Ιω. γ΄ 16). Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο των ανθρώπων, ώστε παρέδωσε στο θάνατο τον μονάκριβο Υιό του, ώστε κάθε άνθρωπος που πιστεύει σ’ Αυτόν να μη χαθεί, αλλά να έχει αιώνια ζωή.
Αυτή δε η αγάπη του Θεού εκδηλώνεται όχι μόνο γενικά προς όλο τον κόσμο αλλά και ξεχωριστά για κάθε άνθρωπο. Ας θυμηθούμε την Παραβολή του απολωλότος προβάτου. Ο καλός βοσκός αν συμβεί και χάσει ένα πρόβατο, τρέχει να το αναζητήσει.
Δεν αδιαφορεί ου τε το αφήνει να χαθεί, παρ’ όλο που έχει άλλα 99 πρόβατα. Κι όταν το βρει, με πολλή στοργή το παίρνει στους ώμους του για να το επαναφέρει με ασφάλεια στο κοπάδι. Παρομοίως κι ο Κύριος, ως καλός ποιμένας, δεν παύει να αναζητά το χαμένο πρόβατο, δηλαδή τον κάθε αμαρτωλό άνθρωπο, για να τον οδηγήσει με ασφάλεια κοντά του (Λουκ. ιε΄ 3-7).
Αυτήν την προσωπική αγάπη και στοργική φροντίδα του Χριστού εκφράζει ο απόστολος Παύλος όταν λέγει: «του αγαπήσαντός με και παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού». Με αγάπησε και σταυρώθηκε για μένα! Για μένα! Όπως ακριβώς το εκφράζει κι ο υμνογράφος των Αγίων
Παθών στο γνωστό τροπάριο: «Εσταυρώθης δι’ εμέ ίνα εμοί πηγάσης την άφεσιν...». Κύριε, σταυρώθηκες για μένα! Γιά να μου χαρίσεις την άφεση, τη λύτρωση, τη σωτηρία...
Πως θὰ ἀνταποκριθούμε όλοι εμείς;
Πως όμως οφείλουμε να ανταποκριθούμε σ’ αυτή τη θεϊκή αγάπη; Η καλύτερη ανταπόκριση στην αγάπη του εσταυρωμένου Κυρίου είναι να σταυρωθούμε κι εμείς μαζί του. Να νεκρώσουμε δηλαδή τα αμαρτωλά πάθη και τις κακές επιθυμίες μας. Να πεθάνουμε ως προς την αμαρτία και να ζήσουμε ενωμένοι με τον Χριστό.
Ο απόστολος Παύλος από τη στιγμή που γνώρισε τον Κύριο Ιησού σ’ εκείνη τη θαυμαστή συνάντηση στο δρόμο προς τη Δαμασκό, συγκλονίστηκε από την άπειρη αγάπη και το έλεος του Θεού και η ζωή του άλλαξε ριζικά. Από φοβερός διώκτης έγινε φλογερός Απόστολος. Αρνήθηκε την παλαιά του ζωή και εμπιστεύθηκε τον εαυτό του στον Χριστό. Γι’ αυτό και ομολογούσε: «Χριστώ συνεσταύρωμαι· ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». Έχω σταυρωθεί κι έχω πεθάνει μαζί με τον Χριστό.
Λοιπόν δεν ζω πλέον εγώ, ο παλαιός δηλαδή άνθρωπος, αλλά ζεί μέσα μου ο Χριστός. Αυτή είναι η καλύτερη ανταπόκριση στην αγάπη του Θεού: η νέκρωση του παλαιού κακού εαυτού μας. Να θυσιάζουμε δηλαδή τα αμαρτωλά θελήματα και τις κακές συνήθειές μας για χάρη του Χριστού. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης συμβουλεύει: «Αν αγαπάς αληθινά τον Θεό, σκέψου πριν αμαρτήσεις‧ καλύτερα να πεθάνω παρά να αθετήσω την εντολή του Θεού και να προδώσω την αγάπη του». Πόση ευγνωμοσύνη πλημμυρίζει αλήθεια τις ψυχές που γνωρίζουν και εμβαθύνουν στον πλούτο της θεϊκής αγάπης! Κύριε, σταυρώθηκες για μένα! Κι εγώ για χάρη σου θα σταυρώσω τα πάθη μου, τον κακό εαυτό μου... Γιά να ζήσω μαζί σου αιώνια!
Το σημείο του σταυρού κλείνει μέσα του όλα τα σωτηριώδη γεγονότα, που οικονόμησε η άπειρη αγάπη του Θεού για τον «πεπτωκότα» άνθρωπο. Γι' αυτό ακριβώς είναι σημείο σωτήριο, σημείο ζωοποιό, σημείο αγιαστικό, «νικοποιόν όπλον» (άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων), «των κακών αλεξιτήριον» (άγιος Γρηγόριος Νύσσης), «κεφάλαιον των αγαθών απάντων» (άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος) για τους χριστιανούς. Ας το χρησιμοποιούμε λοιπόν, όσο μπορούμε πιο συχνά, αγιάζοντας μ' αυτό κάθε πτυχή της καθημερινής και της πνευματικής μας ζωής.
Ας ατενίσουμε με πίστη στο Σταυρό του Χριστού για να γνωρίσουμε ποιές ιδέες μας εμπνέει κι ας μη μικροψυχούμε απέναντι στις δοκιμασίες, αλλά πάντα να ελπίζουμε και ο Σταυρός του Χριστού να μην αμφιβάλλουμε θα μας δείξει και πάλι την θεία δύναμή του στους ειλικρινά πιστεύοντες.
Βλέπουμε, ότι ο Σταυρός του Χριστού είναι η μέγιστη απόδειξη της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο.
Είναι, επίσης, ο Τίμιος Σταυρός η απόδειξη της άκρας ταπεινώσεως και της υπακοής του Υιού προς τον Θεό Πατέρα, με τις οποίες (ταπείνωση και υπακοή) εθεράπευσε την αλαζονεία του Αδάμ (που ήθελε θέωση χωρίς τον Θεό) και την παρακοή του. «Εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού» (Φιλιπ. β΄, 8).
Γίνεται ακόμη ο Τίμιος Σταυρός απόδειξη της παντοδυναμίας του Θεού, αφού ο Χριστός πάνω στον Σταυρό, ενώ κατά το φαινόμενο βρισκόταν σε κατάσταση εσχάτης αδυναμίας, στην πραγματικότητα εθριάμβευε κατά της αμαρτίας· «εξαλείψας το καθ’ ημών χειρόγραφον…προσηλώσας αυτό τω Σταυρώ» (Κολ. β΄, 14), και κατά του υποκινητού αυτής διαβόλου «απεκδυσάμενος τας αρχάς και τας εξουσίας εδειγμάτισεν (διαπόμπεψε) εν παρρησία, θριαμβεύσας αυτούς εν αυτώ (τω σταυρώ) (Κολ. β΄, 15).
Αυτό που αποδεικνύεται στη συνέχεια με τον Σταυρό του Χριστού, είναι η πανσοφία του.
Γνωρίζουμε ότι ο διάβολος οδήγησε, με την απάτη του ξύλου της γνώσεως, τον άνθρωπο στην αμαρτία και τον θάνατο! Ο Κύριος, όμως, με το ξύλο του Σταυρού που το χρησιμοποίησε, κατά τον άγ. Ιωάννη τον Δαμασκηνό, ως «άγκιστρον», καρφώνοντας πάνω του ως «δέλεαρ» (δόλωμα) την ανθρώπινη φύση Του, συνέλαβε και εξουδετέρωσε τον διάβολο και τον θάνατο, που έσπευσαν να τον καταβροχθίσουν! «Τον γαρ προπάτορα Αδάμ, ο απατήσας εν ξύλω, τω Σταυρώ δελεάζεται· και πίπτει κατενεχθείς πτώμα εξαίσιον…» . Αλλά και ο θάνατος, ο οποίος κατά τον ιερό Χρυσόστομο «έλαβε σώμα και Θεώ περιέτυχε», «κατεπόθη εις νίκος» και έχασε το «κέντρον» (κεντρί) του, «το δε κέντρον του θανάτου η αμαρτία» (Α΄ Κορ. ιε΄, 56), την οποία κατενίκησε στο Σταυρό ο Κύριος.
Ο Σταυρός του Χριστού, τέλος, είναι το μέσο της καταλλαγής (συμφιλιώσεως) του ανθρώπου με τον Θεό. «Ει γαρ εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω Θεώ διά του θανάτου του υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα εν τη ζωή αυτού» (Ρωμ. ε΄, 10). Δεν ήταν ο Θεός που συμφιλιώθηκε με τους ανθρώπους (όπως λέγουν οι Παπικοί), αλλά οι άνθρωποι που ήσαν εχθρικοί προς τον Θεό κατηλλάγησαν μαζί του. «Ήπλωσας τας παλάμας, και ήνωσας τα το πριν διεστώτα» , δηλαδή τους ανθρώπους με τον Θεό και με τους Αγγέλους, αλλά και μεταξύ τους.
Όλα αυτά τα σωτήρια για μας επιτεύγματα του Κυρίου διά του Σταυρού (Πάθους) Του, δεν έχουν αυτόματα αποτελέσματα για τον καθένα προσωπικά. Ο άνθρωπος δηλαδή δεν σώζεται αυτομάτως, επειδή σταυρώθηκε ο Χριστός, αλλά όταν γίνει μέτοχος της Θείας Χάριτος, που απορρέει από τον Σταυρό, συσταυρούμενος με τον Κύριο. Να γιατί ο ιερός υμνωδός μάς καλεί, λέγοντας: «Δεύτε ουν και ημείς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν Αυτώ, και συσταυρωθώμεν, και νεκρωθώμεν δι’ Αυτόν ταις του βίου ηδοναίς· ίνα και συζήσωμεν Αυτώ…» . Η συσταύρωση επιτυγχάνεται, όταν κάποιος με το Άγιο Βάπτισμα γίνει μέλος του Θεανθρωπίνου Σώματος του Χριστού (της Εκκλησίας δηλαδή) και αγωνίζεται συνεχώς να σταυρώνει τα πάθη του με τη μετάνοια, την προσευχή, την τήρηση των εντολών του Χριστού και τη συμμετοχή στα άγια Μυστήρια της Εκκλησίας, ώστε να καθαρίζεται, να φωτίζεται και να αγιάζεται.
Έχοντας, λοιπόν, ενώπιόν μας όλες αυτές τις θείες δωρεές, που προέρχονται από τον ζωηφόρο Σταυρό, δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε απέραντη ευγνωμοσύνη και δοξολογία, ψάλλοντας μαζί με τον ιερό υμνωδό: «Χαίροις ο ζωηφόρος Σταυρός, της ευσεβείας το αήττητον τρόπαιον, η θύρα του Παραδείσου, ο των πιστών στηριγμός… δι’ ου εξηφάνισται η φθορά και κατήργηται, και κατεπόθη του θανάτου η δύναμις… όπλον ακαταμάχητον, δαιμόνων αντίπαλε… ο δωρούμενος τω κόσμω το μέγα έλεος» .
Η Ζωή μας έγινε ένας καθημερινός ανήφορος, γεμάτος πειρασμούς και πόνους. Ας ατενίσουμε ευλαβικά τον Τίμιο Σταυρό, θρόνο ακατάλυτο του Λυτρωτή των ψυχών μας, σύμβολο αιώνιο της αγάπης και της νίκης Του και ας δεχθούμε τη θεϊκή συγνώμη και τη δύναμη που πηγάζουν απ’ αυτόν. Κι ύστερα ας συνεχίσουμε τον ανήφορο της ζωής μας. Κάποτε θα φτάσουμε στην κορυφή.
Όταν ο Απόστολος Παύλος μας ομιλεί δια την ελευθερία, μας υπενθυμίζει τον Σταυρόν. «Ηγοράσθητε γαρ τιμής μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων».
Αυτόν χάραξε εις την διάνοιαν σου και εναγκαλίσου αυτόν, ο οποίος αποτελεί την σωτηρίαν των ψυχών μας. Αυτός ο Σταυρός έσωσε και επέστρεψε την Οικουμένη εις τον Θεόν, εξεδίωξε την πλάνη, επανέφερε την αλήθεια, έκανε την γη ουρανό, μετέβαλε τούς ανθρώπους σε αγγέλους.
Χάρις εις αυτόν οι δαίμονες δεν είναι πλέον φοβεροί, αλλά ευκόλως τούς περιφρονούμε. Ούτε ο θάνατος είναι πλέον θάνατος, αλλά ύπνος.
Χάρις εις αυτόν έχουν ριφθεί κάτω και έχουν καταπατηθεί όλες οι δυνάμεις, οι οποίες μας πολεμούν!
Όταν λοιπόν σχηματίζεις επάνω σου το σημείο του Σταυρού να αναλογίζεσαι όλη την σημασία του και σβήσε τον θυμό και όλα τα υπόλοιπα πάθη. Όταν το σχηματίζεις επάνω σου, ας γεμίσει η όψη σου με πολύ θάρρος κι ας ελευθερωθεί η ψυχή σου.
Ο Θεός μας αγάπησε θυσιαστικά, σταυρικά. Μας χάρισε την ελευθερία μας. Λυτρωθήκαμε από τη δουλεία της αποστασίας, από την απελπισία του θανάτου, από την τυραννία του διαβόλου. Ο Κύριος μας πρόσφερε τις πληγές Του, για να επουλωθούν τα δικά μας τραύματα. Νίκησε το διάβολο. Γι' αυτό και όσο παραμένουμε ενωμένοι με το Σταυρό, αυτός λειτουργεί σαν ασπίδα απέναντι στις επιθέσεις του διαβόλου. Έπαψε ο Σταυρός να είναι σύμβολο ντροπής και ατίμωσης. Κι αυτό γιατί πάνω Του κρεμάστηκε ο ίδιος ο Θεός, μεταβάλλοντάς Τον σε τρόπαιο νίκης και θριάμβου, σε θρόνο του Θεού, για μια Βασιλεία αιώνια και αληθινή.
Οι άνθρωποι προτιμούμε να αγαπούμε χωρίς κόπο, χωρίς θυσία. Ο δρόμος όμως που χάραξε ο Χριστός μας, είναι δρόμος σταυρικός. Αυτόν πρέπει να ακολουθήσουμε. Είναι δρόμος απότομος, ανηφορικός, τραχύς. Στην περίοδο μάλιστα της Μεγάλης Σαρακοστής που πρόκειται να υποδεχτούμε, αυτός ο δρόμος ταλαιπωρεί τα πόδια με ορθοστασία˙ στην προσευχή τα χέρια κουράζονται υψωμένα ικετευτικά, το στόμα καταξηραίνεται από τη νηστεία. Όμως η δυσοσμία από την ασιτία, γίνεται θυμίαμα εύοσμον στο Θεό. Με πίκρα, με πόνο, με νέκρωση των παθών, με σταυρό θα δοξασθούμε με το Χριστό. Και ο σταυρός του Χριστιανού ποιος είναι; Είναι οι θλίψεις, οι αρρώστιες, οι περιφρονήσεις, οι συκοφαντίες, οι διωγμοί, τα πικρά και υβριστικά λόγια, οι νηστείες, οι αγρυπνίες, οι αγώνες με τα πάθη και τον παλαιό άνθρωπο, οι πειρασμοί που προέρχονται από το διάβολο και από τον κόσμο.
Κάθε σταυρό μας πρέπει να τον μεταμορφώνουμε σε Σταυρό του Χριστού, ώστε να είναι ο Χριστός, ο Σίμωνάς μας, που θα μας βοηθά να τον σηκώσουμε και βλέποντας και το δικό του σταυρό ο κάθε χριστιανός να βρίσκει αντοχή, να υπομένει, να υποφέρει τις δοκιμασίες με την ελπίδα της Ανάστασης.
Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι τον σταυρό που κουβαλάμε τον έχουμε επιλέξει μόνοι μας!!!
Θα σας το πώ απλά. Όλοι οι χριστιανοί συμφωνούμε ότι ο Τριαδικός Θεός δεν μας αφαιρεί το αυτεξούσιο. Αφού λοιπόν δεν μας αφαιρεί το αυτεξούσιο τότε γιατί μας έφερε στη γή; Εμένα - παραδείγματος χάριν, θα πεί κάποιος - ποιος με ρώτησε και με έφερε στη γή; Μήπως, όμως, ο Τριαδικός Θεός μας έχει προγνωρίσει κι έχουμε κάνει κάποια συμφωνία μαζί Του για το πώς θα ζήσουμε στη γή; Εγώ πιστεύω κι είναι προσωπική αυτή η άποψη ότι ο Τριαδικός Θεός μας έφερε εδώ στη γή, αφού μας ρώτησε μπροστά στην «κάμερά Του»:
Αν θέλουμε να έρθουμε να διαπαιδαγωγηθούμε (είχαμε το αυτεξούσιο να αρνηθούμε)
Πόσο θέλουμε να ζήσουμε στην μεγάλη γραμμή ζωής (Συχνά κρίνουμε και κατηγορούμε τον Τριαδικό Θεό και λέμε: Καλά δεν βλέπει ο Θεός ότι παιδάκια πεθαίνουν από λιμούς, λοιμούς, ατυχήματα, πολέμους ή και μωρά ακόμη στην γέννα τους; Μόνοι τους μπορεί να ζήτησαν μικρή γραμμή ζωής στη γη και πρέπει να το καταλάβουμε. Όταν θα έρθει η ώρα που θα συναντήσουμε τον Δημιουργό μας και δούμε την «βιντεοκασέτα» μας, θα ζητάμε συγγνώμη για τις λέξεις και φράσεις τις οποίες ξεστομίζαμε προς Αυτόν λέγοντάς Του ότι είναι άδικος)
Με ποιό τρόπο θέλουμε να ζήσουμε (πλούσιοι-πτωχοί, ψηλοί-κοντοί, όμορφοι-άσχημοι. Οι μοναχοί που ζούν πάμφτωχοι σε σπηλιές και προσεύχονται 24 ώρες το 24ωρο, είναι αυτοί που ήταν πιο κοντά στον Θεό…όσο πιο κοντά στον Θεό ήταν κάποιος τόσο πιο φτωχός, απαρατήρητος και ασήμαντος ήθελε να είναι εδώ στη γή).
Θα με ρωτήσετε όμως:
-Για ποιό λόγο συμφωνήσαμε να έρθουμε εδώ στη γη; Και θα σας απαντήσω:
-Για να καταλάβουμε ότι εδώ στη γη κυριαρχεί η αδικία, ο θάνατος, το κρύο, η ζέστη, η ακυβερνησία και ότι χωρίς την διακυβέρνηση του Τριαδικού Θεού θα είμαστε δυστυχισμένοι. Συμφωνήσαμε να έρθουμε εδώ στη γη για να αντιληφθούμε ότι πρέπει να ζητάμε πρώτα -όπως λέει και ο Ιησούς Χριστός (και αδιαλλείπτως θα έλεγα εγώ) - την Βασιλεία Του και την Δικαιοσύνη Του
Θα με ξαναρωτήσετε όμως πάλι:
-Γιατί συμφωνήσαμε να έρθουμε εδώ στη γη; που είμασταν πρώτα; Σε ποια κατάσταση; Και θα σας απαντήσω με μία προσωπική και πάλι – το τονίζω –άποψη, ξεκινώντας από τον καιρό που ο Τριαδικός Θεός θέλει να φτιάξει αθάνατα όντα που θα απολαμβάνουν κι εκείνα την χαρά και την ευτυχία της υπάρξεώς τους. Αυτά τα όντα ήταν οι άγγελοι. Ανάλογα με την αγάπη την οποίαν έδειχναν προς τον Τριαδικό Θεό (δεν στερούνταν ούτε εκείνοι το αυτεξούσιο, αγαπούσαν και λάτρευαν τον Τριαδικό Θεό ανάλογα με την θέλησή τους) και σύμφωνα με την κρίση του Τριαδικού Θεού όλοι οι άγγελοι μπήκαν σε τάξη, σε τάγματα, όπως αναφέρουν τα χριστιανικά μας βιβλία. Έγιναν δέκα τάγματα και κάθε τάγμα είχε τον αρχάγγελό του. Οι άγγελοι δοξολογούσαν συνέχεια τον Τριαδικό Θεό. Ένας αρχάγγελος, ο εωσφόρος (που έφερνε το φώς) ζήλεψε την δόξα του Θεού κι ήθελε κι αυτός να λατρεύεται και να δοξολογείται όπως ο Τριαδικός Θεός. Αμέσως όμως εξέπεσε του θρόνου του και μαζί του κι όλοι οι άγγελοι που τον ακολούθησαν. Η αρχαία παράδοση μνημονεύει ότι εκείνη την τραγική ώρα της πτώσεως ο αρχιστράτηγος Μιχαήλ στάθηκε στη μέση των αγγελικών ταγμάτων και είπε: «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού». Και αμέσως στάθηκαν στη θέση τους οι άγγελοι και άρχισαν να ψάλλουν: «άγιος, άγιος, άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης σου». Ομολόγησαν την εξουσία και τη δύναμη του Θεού Πατρός και σταθεροποιήθηκαν στη διακονία Του πλησίον Του.
Ο Τριαδικός Θεός μπορούσε –ως Δημιουργός- να καταστρέψει τον εωσφόρο και του αγγέλους του, αλλά θα έμενε η αμφιβολία στους άλλους αγγέλους ότι ίσως να ήταν κι αυτοί θεοί και ίσως να έπρεπε να λατρεύονται κι εκείνοι ως θεοί!
Έγινε λοιπόν ανταρσία στον ουρανό. Ο Τριαδικός Θεός έπρεπε να δείξει σε όλα τα κτίσματά του ότι χωρίς την διακυβέρνησή Του δεν υπάρχει χαρά και ευτυχία πουθενά. Υπήρξε λοιπόν μια πρόταση για εκπαίδευση όσων ήθελαν να μάθουν τι σημαίνει ακυβερνησία, αδικία και θάνατος.
Αποφασίσαμε να κουβαλήσουμε τον δικό μας σταυρό, να διαπαιδαγωγηθούμε και να ζήσουμε σε ένα άλλον κόσμο, μακριά από την κυβέρνηση και την αγάπη του Τριαδικού Θεού. Είχαμε όλα όσα χρειαζόμασταν για να ζήσουμε ευτυχισμένοι. Βάλαμε βασιλιάδες, αυτοκράτορες, πρωθυπουργούς προέδρους και υπουργούς για να μας κυβερνήσουν, αλλά είμαστε ήδη στα πρόθυρα του Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Είμαστε έτοιμοι να καταστρέφουμε εμείς οι ίδιοι την γη στην οποία αποφασίσουμε νε έρθουμε και όντως διαπιστώνουμε καθημερινά ότι χωρίς την διακυβέρνηση του Τριαδικού Θεού δεν υπάρχει ΕΥΤΥΧΙΑ και ΑΜΕΡΙΜΝΗΣΙΑ.
Οι λέξεις, οι οποίες ήσαν γραμμένες στον μαύρον πίνακα της ανθρωπότητος, οι λέξεις ενοχή, σκότος, απελπισία, θάνατος, εσβέσθησαν διά του σπόγγου του σταυρού και αντ’ αυτών εγράφησαν με φωτεινά γράμματα οι λέξεις ιλασμός, φως, ελπίς, χάρις, ζωή αιώνιος.
Ο Στάρετς Ζαχαρίας διηγήθηκε ένα περιστατικό, συγκινητικό για το βαθύ περιεχόμενό του, που συνέβη σε κάποιον νέο, τελείως άπειρο από ψεύδος και πονηριά και που διακρινόταν από την παιδική του ηλικία για την αγάπη του προς την αλήθεια. Εδώ φαίνεται η ψυχή ενός καθαρού και τίμιου, αλλά αγράμματου ανθρώπου με πίστη μικρού παιδιού, ακλόνητη και απλή, που είχε καρδιά και θέληση καθαρή και που αγωνιζόταν για τον Θεό, μια ψυχή που τον έκανε πράγματι λίγο μόνο παρακάτω από τους αγγέλους. Όντως είχε γίνει σοφός, ικανός να βλέπει και τα ουράνια και τα επίγεια.
Το γεγονός αυτό έλαβε χώρα στην Ρωσία, στα απόμερα βάθη της χώρας, σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μιλίων από το πιο κοντινό χωριό. Εκεί ζούσε ένας χωριάτης, ορφανός, τελείως αγράμματος, εργατικός όμως. Πάντοτε εργαζόταν και δεν πέρασε ούτε στιγμή με οκνηρία. Η ψυχή του ήταν καθαρή σαν κρύσταλλο. Σε κάθε υπόθεση πάντοτε υπήκουε στην συνείδησή του. Η συνείδησή του ήταν ευθεία, όχι όμως ασθενής, μα πραγματικά ευθεία, ευαίσθητη και αυστηρή. Με τον απλό τρόπο του δεν την κατεπάτησε ποτέ με την παρακοή και έτσι πάντοτε άκουγε την φωνή της. Εάν ένας άνθρωπος παρακούει την συνείδησή του μια φορά, δυο φορές ή και περισσότερο, τότε δεν την ακούει πια. Ο απλοϊκός αυτός άνθρωπος τηρούσε τις νηστείες και τρεφόταν με το ελάχιστο.
Ήταν πάντοτε χαρούμενος και γεμάτο ενθουσιασμό για τη ζωή. Δεν κατέκρινε κανένα ποτέ, θεωρώντας τον εαυτό του χειρότερο και κατώτερο από κάθε άλλον. Μια ημέρα, άκουσε από ένα προσκυνητή πως για να σωθεί κανείς πρέπει να αναλάβει τον σταυρό του και να ακολουθήσει τον Χριστό. Ο απλοϊκός μας άνθρωπος δεν είχε πάει ποτέ σαν μεγάλος στην εκκλησία, αφού ήταν πολύ μακριά από το χωριουδάκι που ζούσε. Είχε βαπτισθεί σαν μωρό, μα δεν το θυμόταν καθόλου.
«Πρέπει να αναλάβεις τον σταυρό σου και να ακολουθήσεις τον Χριστό». Αυτά τα λόγια ο απλοϊκός μας άνθρωπος τα εννοούσε στην κυριολεξία.
Παρήγγειλε ένα τεράστιο ξύλινο σταυρό και αποφάσισε να τον πάρει και να ακολουθήσει τον Χριστό. Η καθαρή ψυχή του ποθούσε τον Θεό, η καρδιά του διψούσε την σωτηρία, αλλά πώς να Τον ακολουθεί; Και πού; Σε ποιό δρόμο; Πού ήταν ο Χριστός; Να ο σταυρός, αλλά πού να τον πάει; Ο απλοϊκός άνθρωπος άφησε όλα τα λίγα υπάρχοντά του και τη δουλειά του, σήκωσε τον σταυρό του πάνω στους ώμους του και ξεκίνησε. Βάδιζε, όπως λέει η παροιμία, ακολουθώντας τη μύτη του. Βάδιζε, βάδιζε για πάρα πολλή ώρα και επιτέλους, μέσα σ’ ένα πυκνό δάσος, συνάντησε ένα ανδρικό μοναστήρι. Χτύπησε την πόρτα.
- «Ποιός είσαι εσύ;», ρώτησε με απορία ο πορτάρης και «πού πας με τον σταυρό σου;»
- «Να εδώ είμαι, βαστάζοντας τον σταυρό μου, αλλά δεν ξέρω πώς να φτάσω στον Χριστό, δεν θα μου δείξεις τον δρόμο;»
- «Πω, πω, βρήκαμε έναν παλαβό. Θα πάω να τα πω στον ηγούμενο».
Πήγε ο μοναχός και τα είπε στον ηγούμενο, ο οποίος έμεινε κατάπληκτος και διέταξε να του φέρουν τον απλοϊκό.
- «Μα δεν έρχεται, επιμένει να μη αφήσει τον σταυρό του και έτσι δεν μπορεί να μπει στο κελλί σας με τον σταυρό, είναι πολύ μεγάλος».
Ο ηγούμενος, λοιπόν, πήγε ο ίδιος στον απλοϊκό. Κουβέντιασε μαζί του και είδε ότι είναι ένας άνθρωπος του Θεού.
- «Λοιπόν εάν θέλεις θα σε βοηθήσουμε να φτάσεις στον Χριστό. Κι εμείς σ’ Αυτόν πηγαίνουμε».
- «Τότε που είναι οι σταυροί σας;», απόρησε ο ξένος, «ξέρετε, ότι ο Κύριος δεν θα σας δεχθεί χωρίς ένα σταυρό».
- «Είναι μέσα μας. Εμείς τους βαστάμε μέσα μας», είπε ο ηγούμενος.
- «Μα πώς γίνεται αυτό;», ρώτησε με έκπληξη ο ξένος.
- «Εσύ ο ίδιος θα δεις πως. Αλλά προς το παρόν θα σου δώσω την ευχή μου να μείνεις εδώ και θα έχεις ένα διακόνημα, να καθαρίζεις μέσα στην εκκλησία. Πάρε τον σταυρό σου και φέρε τον κάτω εκεί, στην εκκλησία».
Ο απλοϊκός άνθρωπος μπήκε μέσα στην εκκλησία με πολύ φόβο και άρχισε να καθαρίζει. Σήκωσε το κεφάλι του και πάγωσε. Εκεί ψηλά επάνω του, επάνω από το Ιερό, είχε φτιαχτεί ένας μεγάλος ξύλινος σταυρό και επάνω του εικονιζόταν, σε φυσικό μέγεθος, ο Εσταυρωμένος Κύριος. Ο απλοϊκός μας δεν είχε δει ποτέ τέτοιο πράγμα. Τον κοίταζε και τον ξανακοίταζε. Καρφιά ήταν βαλμένα μέσα στα χέρια και στα πόδια, απ’ όπου ανέβλυζε αίμα. Στο στήθος του, επίσης, ήταν αίμα και τραύμα. Και το κεφάλι του ήταν λουσμένο στο αίμα, το δε πρόσωπό του πρησμένο και χτυπημένο. Ποιός ήταν; Ποιός ήταν αυτός; «Άνθρωπε, ποιός είσαι; Και εσύ βάσταξες τον σταυρό σου και δεν χωρίσθηκες από αυτόν; Αλλά πώς γίνεται να είσαι κρεμασμένος στον σταυρό σου;»
Αίμα έσταξε στην καρδιά του απλοϊκού. Ένοιωσε τόση αγάπη και οίκτο γι’ αυτόν που έπασχε, που του φαινόταν πως θα έδιδε και την ζωή του, εάν μονάχα θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τον πάσχοντα και να τον βοηθήσει.
- «Αλλά πώς μπορείς να κρέμεσαι εκεί συνέχεια χωρίς τροφή; Έλα κάτω, κατέβα από τον σταυρό σου και θα σου δώσω εγώ να φας».
Γονατιστός, ο απλοϊκός άνθρωπος ύψωσε τα χέρια του και προσευχήθηκε….Προσευχήθηκε χωρίς να σταματήσει. «Κατέβα, έλα σε μένα. Δίδαξόν με πώς και πού να βαστώ τον σταυρό μου, μήπως πρέπει κι εγώ να σταυρωθώ επάνω του;». Έτσι προσευχόταν στον Εσταυρωμένο για μερικές ημέρες και νύχτες, με όλη του την καρδιά. Και έπεσε κάτω μπροστά Του και έγινε μούσκεμα από τα δικά του τα δάκρυα. Και ο Εσταυρωμένος ακούοντας τις προσευχές, υψωμένες προς Αυτόν από τα βάθη μιας καρδιάς, κατέβηκε από τον σταυρό και δίδαξε τον απλοϊκό πώς να βαστά τον σταυρό του για να έλθει στην Βασιλεία των Ουρανών. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί χωρίς το σταυρό του. Ο Κύριος απεκάλυψε στον απλοϊκό το μυστήριο του Τριαδικού Θεού, το μυστήριο της αγάπης της Αγίας Τριάδος, του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. «Εγώ είμαι ο Υιός του Ουρανίου Πατρός και έχω λυτρώσει το ανθρώπινο γένος με τον Σταυρό μου. Κανείς δεν θα μπορέσει να εισέλθει στην Βασιλεία των Ουρανών χωρίς τον σταυρό του. Κανείς δεν θα δεχθεί την Χάριν του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά του χωρίς τον σταυρό του Γολγοθά και να πλέξεις γύρω του, σαν τριαντάφυλλα, τα έργα της αγάπης». Ο απλοϊκός τα άκουγε όλα και δέχθηκε το Άγιο Πνεύμα στην καρδιά του και ο Κύριος του απεκάλυψε πώς εντός ολίγων ημερών θα αναχωρήσει για την Βασιλεία των Ουρανών. Ο απλοϊκός μετά χαράς άρχισε να ετοιμάζεται για τον θάνατο, προσευχόμενος ακαταπαύστως και ευχαριστώντας τον Θεό για όλα. Επίσης απεκάλυψε στον ηγούμενο την ώρα του τέλους του. Ο ηγούμενος έχυσε λίγα δάκρυα και τον παρεκάλεσε να πει μερικές προσευχές στον Κύριο και γι’ αυτόν. Με όλη του την καθαρή καρδιά ο απλοϊκός άρχισε να μεσιτεύει προς τον Σωτήρα για τον ηγούμενο.
- «Πάρε και αυτόν στην Βασιλεία των Ουρανών, απόλυσέ τον από την πρόσκαιρη τούτη ζωή».
- «Αλλά, γιατί πρέπει να πάρω και αυτόν; Δεν είναι ακόμα έτοιμος».
- «Ω! Πάρε τον, χάριν της αγάπης που μου έδειξε, όταν μου έδωσε διπλή μερίδα ψωμί και που το μισό έφερα σε Σένα. Κάμε αγάπη σ’ αυτόν, χάριν της αγάπης που έκαμε σε μένα. Πάρε τον στην Βασιλεία των Ουρανών. Ω Κύριε, Θεέ μας, είσαι ο Σωτήρ μας, που σταυρώθηκες για χάρη μας, επάκουσον της προσευχής μου. Μη τον στερήσεις της ανεκφράστου Σου Χάριτος και χαράς».
Ο Κύριος άκουσε τις προσευχές του απλοϊκού και του απεκάλυψε την ώρα του θανάτου του ηγουμένου και ο απλοϊκός του είπε την ώρα του τέλους του. Ο ηγούμενος άρχισε να ετοιμάζεται για την μετάθεσή του στην αιωνιότητα.
Στην ορισμένη ημέρα και ώρα, ο απλοϊκός εξεδήμησε προς τον Κύριο και μετά από δυο εβδομάδες, στην ορισμένη ημέρα και ώρα, εκοιμήθη και ο ηγούμενος.
Και είναι πράγματι ο Σταυρός του Κυρίου μας πηγή αγιασμού για ολόκληρη την κτίση αλλά και για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Όχι λόγω του σχήματός του, αλλά επειδή είναι ο Σταυρός του Χριστού, πάνω στον οποίο ο Κύριος Ιησούς σταύρωσε την αμαρτία και μας χάρισε την αγιότητα. Είναι το «ξύλον της όντως ζωής, εν ω ειργάσατο σωτηρίαν ο των αιώνων Βασιλεύς εν μέσω της γης» (Ιδιόμελον Λιτής). Είναι πηγή αγιασμού, διότι διά του Σταυρού ο Ιησούς Χριστός μας συμφιλίωσε με τον Θεό Πατέρα και μας χάρισε την άφεση των αμαρτιών μας. Είναι «η θύρα του Παραδείσου» (Στιχηρόν προσόμοιον).
Διά του πάθους του Σταυρού ο Κύριος Ιησούς φανέρωσε με τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο την άπειρη αγάπη του προς όλους μας και μας δίδαξε έτσι ν’ αγαπάμε κι εμείς τους συνανθρώπους μας.
Ο επί του Σταυρού θάνατος του Κυρίου μας είναι ζωοποιός και λυτρωτικός. Προσφέρει ζωή και λύτρωση και αγιασμό σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα. Γι’ αυτό και όλοι οι πιστοί με βαθιά συναίσθηση ψάλλουμε: «Εσταυρώθης δι’ εμέ, ίνα εμοί πηγάσης την άφεσιν· εκεντήθης την πλευράν, ίνα κρουνούς ζωής αναβλύσης μοι· τοις ήλοις προσήλωσαι, ίνα εγώ τω βάθει των παθημάτων σου, το ύψος του κράτους σου πιστούμενος κράζω σοι· Ζωοδότα Χριστέ, δόξα και τω Σταυρώ, Σώτερ, και τω πάθει Σου» (Ακολουθία των Αγίων Παθών, Μακαρισμοί).
Αυτόν τον Σταυρό του Κυρίου μας, που για άλλη μια φορά η αγία μας Εκκλησία τον υψώνει προς χάριν και αγιασμό μας, να τον προσκυνήσουμε με βαθιά κατάνυξη και πίστη. Καί με την επίγνωση ότι υψώνεται σε μια αντισταυρική και αντιπνευματική εποχή, που αντιμάχεται την αγιότητα, ας υψώσουμε τα μάτια μας, ας ανυψώσουμε και τις καρδιές μας και ας παρακαλέσουμε θερμά το ζωοπάροχο και χαριτόβρυτο ξύλο του Τιμίου και ζωοποιού Σταυρού από τα βάθη της καρδιάς μας: «Σταυρέ ζωηφόρε, αγίασον ημάς τη ελλάμψει σου».
Θυσιάζεται για μένα, για σένα, για όλους μας
Ασύλληπτο το μεγαλείο της θεικής αγάπης: «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον» (Ιω. γ΄ 16). Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο των ανθρώπων, ώστε παρέδωσε στο θάνατο τον μονάκριβο Υιό του, ώστε κάθε άνθρωπος που πιστεύει σ’ Αυτόν να μη χαθεί, αλλά να έχει αιώνια ζωή.
Αυτή δε η αγάπη του Θεού εκδηλώνεται όχι μόνο γενικά προς όλο τον κόσμο αλλά και ξεχωριστά για κάθε άνθρωπο. Ας θυμηθούμε την Παραβολή του απολωλότος προβάτου. Ο καλός βοσκός αν συμβεί και χάσει ένα πρόβατο, τρέχει να το αναζητήσει.
Δεν αδιαφορεί ου τε το αφήνει να χαθεί, παρ’ όλο που έχει άλλα 99 πρόβατα. Κι όταν το βρει, με πολλή στοργή το παίρνει στους ώμους του για να το επαναφέρει με ασφάλεια στο κοπάδι. Παρομοίως κι ο Κύριος, ως καλός ποιμένας, δεν παύει να αναζητά το χαμένο πρόβατο, δηλαδή τον κάθε αμαρτωλό άνθρωπο, για να τον οδηγήσει με ασφάλεια κοντά του (Λουκ. ιε΄ 3-7).
Αυτήν την προσωπική αγάπη και στοργική φροντίδα του Χριστού εκφράζει ο απόστολος Παύλος όταν λέγει: «του αγαπήσαντός με και παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού». Με αγάπησε και σταυρώθηκε για μένα! Για μένα! Όπως ακριβώς το εκφράζει κι ο υμνογράφος των Αγίων
Παθών στο γνωστό τροπάριο: «Εσταυρώθης δι’ εμέ ίνα εμοί πηγάσης την άφεσιν...». Κύριε, σταυρώθηκες για μένα! Γιά να μου χαρίσεις την άφεση, τη λύτρωση, τη σωτηρία...
Πως θὰ ἀνταποκριθούμε όλοι εμείς;
Πως όμως οφείλουμε να ανταποκριθούμε σ’ αυτή τη θεϊκή αγάπη; Η καλύτερη ανταπόκριση στην αγάπη του εσταυρωμένου Κυρίου είναι να σταυρωθούμε κι εμείς μαζί του. Να νεκρώσουμε δηλαδή τα αμαρτωλά πάθη και τις κακές επιθυμίες μας. Να πεθάνουμε ως προς την αμαρτία και να ζήσουμε ενωμένοι με τον Χριστό.
Ο απόστολος Παύλος από τη στιγμή που γνώρισε τον Κύριο Ιησού σ’ εκείνη τη θαυμαστή συνάντηση στο δρόμο προς τη Δαμασκό, συγκλονίστηκε από την άπειρη αγάπη και το έλεος του Θεού και η ζωή του άλλαξε ριζικά. Από φοβερός διώκτης έγινε φλογερός Απόστολος. Αρνήθηκε την παλαιά του ζωή και εμπιστεύθηκε τον εαυτό του στον Χριστό. Γι’ αυτό και ομολογούσε: «Χριστώ συνεσταύρωμαι· ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». Έχω σταυρωθεί κι έχω πεθάνει μαζί με τον Χριστό.
Λοιπόν δεν ζω πλέον εγώ, ο παλαιός δηλαδή άνθρωπος, αλλά ζεί μέσα μου ο Χριστός. Αυτή είναι η καλύτερη ανταπόκριση στην αγάπη του Θεού: η νέκρωση του παλαιού κακού εαυτού μας. Να θυσιάζουμε δηλαδή τα αμαρτωλά θελήματα και τις κακές συνήθειές μας για χάρη του Χριστού. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης συμβουλεύει: «Αν αγαπάς αληθινά τον Θεό, σκέψου πριν αμαρτήσεις‧ καλύτερα να πεθάνω παρά να αθετήσω την εντολή του Θεού και να προδώσω την αγάπη του». Πόση ευγνωμοσύνη πλημμυρίζει αλήθεια τις ψυχές που γνωρίζουν και εμβαθύνουν στον πλούτο της θεϊκής αγάπης! Κύριε, σταυρώθηκες για μένα! Κι εγώ για χάρη σου θα σταυρώσω τα πάθη μου, τον κακό εαυτό μου... Γιά να ζήσω μαζί σου αιώνια!
Το σημείο του σταυρού κλείνει μέσα του όλα τα σωτηριώδη γεγονότα, που οικονόμησε η άπειρη αγάπη του Θεού για τον «πεπτωκότα» άνθρωπο. Γι' αυτό ακριβώς είναι σημείο σωτήριο, σημείο ζωοποιό, σημείο αγιαστικό, «νικοποιόν όπλον» (άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων), «των κακών αλεξιτήριον» (άγιος Γρηγόριος Νύσσης), «κεφάλαιον των αγαθών απάντων» (άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος) για τους χριστιανούς. Ας το χρησιμοποιούμε λοιπόν, όσο μπορούμε πιο συχνά, αγιάζοντας μ' αυτό κάθε πτυχή της καθημερινής και της πνευματικής μας ζωής.
Ας ατενίσουμε με πίστη στο Σταυρό του Χριστού για να γνωρίσουμε ποιές ιδέες μας εμπνέει κι ας μη μικροψυχούμε απέναντι στις δοκιμασίες, αλλά πάντα να ελπίζουμε και ο Σταυρός του Χριστού να μην αμφιβάλλουμε θα μας δείξει και πάλι την θεία δύναμή του στους ειλικρινά πιστεύοντες.
Βλέπουμε, ότι ο Σταυρός του Χριστού είναι η μέγιστη απόδειξη της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο.
Είναι, επίσης, ο Τίμιος Σταυρός η απόδειξη της άκρας ταπεινώσεως και της υπακοής του Υιού προς τον Θεό Πατέρα, με τις οποίες (ταπείνωση και υπακοή) εθεράπευσε την αλαζονεία του Αδάμ (που ήθελε θέωση χωρίς τον Θεό) και την παρακοή του. «Εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού» (Φιλιπ. β΄, 8).
Γίνεται ακόμη ο Τίμιος Σταυρός απόδειξη της παντοδυναμίας του Θεού, αφού ο Χριστός πάνω στον Σταυρό, ενώ κατά το φαινόμενο βρισκόταν σε κατάσταση εσχάτης αδυναμίας, στην πραγματικότητα εθριάμβευε κατά της αμαρτίας· «εξαλείψας το καθ’ ημών χειρόγραφον…προσηλώσας αυτό τω Σταυρώ» (Κολ. β΄, 14), και κατά του υποκινητού αυτής διαβόλου «απεκδυσάμενος τας αρχάς και τας εξουσίας εδειγμάτισεν (διαπόμπεψε) εν παρρησία, θριαμβεύσας αυτούς εν αυτώ (τω σταυρώ) (Κολ. β΄, 15).
Αυτό που αποδεικνύεται στη συνέχεια με τον Σταυρό του Χριστού, είναι η πανσοφία του.
Γνωρίζουμε ότι ο διάβολος οδήγησε, με την απάτη του ξύλου της γνώσεως, τον άνθρωπο στην αμαρτία και τον θάνατο! Ο Κύριος, όμως, με το ξύλο του Σταυρού που το χρησιμοποίησε, κατά τον άγ. Ιωάννη τον Δαμασκηνό, ως «άγκιστρον», καρφώνοντας πάνω του ως «δέλεαρ» (δόλωμα) την ανθρώπινη φύση Του, συνέλαβε και εξουδετέρωσε τον διάβολο και τον θάνατο, που έσπευσαν να τον καταβροχθίσουν! «Τον γαρ προπάτορα Αδάμ, ο απατήσας εν ξύλω, τω Σταυρώ δελεάζεται· και πίπτει κατενεχθείς πτώμα εξαίσιον…» . Αλλά και ο θάνατος, ο οποίος κατά τον ιερό Χρυσόστομο «έλαβε σώμα και Θεώ περιέτυχε», «κατεπόθη εις νίκος» και έχασε το «κέντρον» (κεντρί) του, «το δε κέντρον του θανάτου η αμαρτία» (Α΄ Κορ. ιε΄, 56), την οποία κατενίκησε στο Σταυρό ο Κύριος.
Ο Σταυρός του Χριστού, τέλος, είναι το μέσο της καταλλαγής (συμφιλιώσεως) του ανθρώπου με τον Θεό. «Ει γαρ εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω Θεώ διά του θανάτου του υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα εν τη ζωή αυτού» (Ρωμ. ε΄, 10). Δεν ήταν ο Θεός που συμφιλιώθηκε με τους ανθρώπους (όπως λέγουν οι Παπικοί), αλλά οι άνθρωποι που ήσαν εχθρικοί προς τον Θεό κατηλλάγησαν μαζί του. «Ήπλωσας τας παλάμας, και ήνωσας τα το πριν διεστώτα» , δηλαδή τους ανθρώπους με τον Θεό και με τους Αγγέλους, αλλά και μεταξύ τους.
Όλα αυτά τα σωτήρια για μας επιτεύγματα του Κυρίου διά του Σταυρού (Πάθους) Του, δεν έχουν αυτόματα αποτελέσματα για τον καθένα προσωπικά. Ο άνθρωπος δηλαδή δεν σώζεται αυτομάτως, επειδή σταυρώθηκε ο Χριστός, αλλά όταν γίνει μέτοχος της Θείας Χάριτος, που απορρέει από τον Σταυρό, συσταυρούμενος με τον Κύριο. Να γιατί ο ιερός υμνωδός μάς καλεί, λέγοντας: «Δεύτε ουν και ημείς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν Αυτώ, και συσταυρωθώμεν, και νεκρωθώμεν δι’ Αυτόν ταις του βίου ηδοναίς· ίνα και συζήσωμεν Αυτώ…» . Η συσταύρωση επιτυγχάνεται, όταν κάποιος με το Άγιο Βάπτισμα γίνει μέλος του Θεανθρωπίνου Σώματος του Χριστού (της Εκκλησίας δηλαδή) και αγωνίζεται συνεχώς να σταυρώνει τα πάθη του με τη μετάνοια, την προσευχή, την τήρηση των εντολών του Χριστού και τη συμμετοχή στα άγια Μυστήρια της Εκκλησίας, ώστε να καθαρίζεται, να φωτίζεται και να αγιάζεται.
Έχοντας, λοιπόν, ενώπιόν μας όλες αυτές τις θείες δωρεές, που προέρχονται από τον ζωηφόρο Σταυρό, δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε απέραντη ευγνωμοσύνη και δοξολογία, ψάλλοντας μαζί με τον ιερό υμνωδό: «Χαίροις ο ζωηφόρος Σταυρός, της ευσεβείας το αήττητον τρόπαιον, η θύρα του Παραδείσου, ο των πιστών στηριγμός… δι’ ου εξηφάνισται η φθορά και κατήργηται, και κατεπόθη του θανάτου η δύναμις… όπλον ακαταμάχητον, δαιμόνων αντίπαλε… ο δωρούμενος τω κόσμω το μέγα έλεος» .
Η Ζωή μας έγινε ένας καθημερινός ανήφορος, γεμάτος πειρασμούς και πόνους. Ας ατενίσουμε ευλαβικά τον Τίμιο Σταυρό, θρόνο ακατάλυτο του Λυτρωτή των ψυχών μας, σύμβολο αιώνιο της αγάπης και της νίκης Του και ας δεχθούμε τη θεϊκή συγνώμη και τη δύναμη που πηγάζουν απ’ αυτόν. Κι ύστερα ας συνεχίσουμε τον ανήφορο της ζωής μας. Κάποτε θα φτάσουμε στην κορυφή.
Όταν ο Απόστολος Παύλος μας ομιλεί δια την ελευθερία, μας υπενθυμίζει τον Σταυρόν. «Ηγοράσθητε γαρ τιμής μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων».
Αυτόν χάραξε εις την διάνοιαν σου και εναγκαλίσου αυτόν, ο οποίος αποτελεί την σωτηρίαν των ψυχών μας. Αυτός ο Σταυρός έσωσε και επέστρεψε την Οικουμένη εις τον Θεόν, εξεδίωξε την πλάνη, επανέφερε την αλήθεια, έκανε την γη ουρανό, μετέβαλε τούς ανθρώπους σε αγγέλους.
Χάρις εις αυτόν οι δαίμονες δεν είναι πλέον φοβεροί, αλλά ευκόλως τούς περιφρονούμε. Ούτε ο θάνατος είναι πλέον θάνατος, αλλά ύπνος.
Χάρις εις αυτόν έχουν ριφθεί κάτω και έχουν καταπατηθεί όλες οι δυνάμεις, οι οποίες μας πολεμούν!
Όταν λοιπόν σχηματίζεις επάνω σου το σημείο του Σταυρού να αναλογίζεσαι όλη την σημασία του και σβήσε τον θυμό και όλα τα υπόλοιπα πάθη. Όταν το σχηματίζεις επάνω σου, ας γεμίσει η όψη σου με πολύ θάρρος κι ας ελευθερωθεί η ψυχή σου.
Ο Θεός μας αγάπησε θυσιαστικά, σταυρικά. Μας χάρισε την ελευθερία μας. Λυτρωθήκαμε από τη δουλεία της αποστασίας, από την απελπισία του θανάτου, από την τυραννία του διαβόλου. Ο Κύριος μας πρόσφερε τις πληγές Του, για να επουλωθούν τα δικά μας τραύματα. Νίκησε το διάβολο. Γι' αυτό και όσο παραμένουμε ενωμένοι με το Σταυρό, αυτός λειτουργεί σαν ασπίδα απέναντι στις επιθέσεις του διαβόλου. Έπαψε ο Σταυρός να είναι σύμβολο ντροπής και ατίμωσης. Κι αυτό γιατί πάνω Του κρεμάστηκε ο ίδιος ο Θεός, μεταβάλλοντάς Τον σε τρόπαιο νίκης και θριάμβου, σε θρόνο του Θεού, για μια Βασιλεία αιώνια και αληθινή.
Οι άνθρωποι προτιμούμε να αγαπούμε χωρίς κόπο, χωρίς θυσία. Ο δρόμος όμως που χάραξε ο Χριστός μας, είναι δρόμος σταυρικός. Αυτόν πρέπει να ακολουθήσουμε. Είναι δρόμος απότομος, ανηφορικός, τραχύς. Στην περίοδο μάλιστα της Μεγάλης Σαρακοστής που πρόκειται να υποδεχτούμε, αυτός ο δρόμος ταλαιπωρεί τα πόδια με ορθοστασία˙ στην προσευχή τα χέρια κουράζονται υψωμένα ικετευτικά, το στόμα καταξηραίνεται από τη νηστεία. Όμως η δυσοσμία από την ασιτία, γίνεται θυμίαμα εύοσμον στο Θεό. Με πίκρα, με πόνο, με νέκρωση των παθών, με σταυρό θα δοξασθούμε με το Χριστό. Και ο σταυρός του Χριστιανού ποιος είναι; Είναι οι θλίψεις, οι αρρώστιες, οι περιφρονήσεις, οι συκοφαντίες, οι διωγμοί, τα πικρά και υβριστικά λόγια, οι νηστείες, οι αγρυπνίες, οι αγώνες με τα πάθη και τον παλαιό άνθρωπο, οι πειρασμοί που προέρχονται από το διάβολο και από τον κόσμο.
Κάθε σταυρό μας πρέπει να τον μεταμορφώνουμε σε Σταυρό του Χριστού, ώστε να είναι ο Χριστός, ο Σίμωνάς μας, που θα μας βοηθά να τον σηκώσουμε και βλέποντας και το δικό του σταυρό ο κάθε χριστιανός να βρίσκει αντοχή, να υπομένει, να υποφέρει τις δοκιμασίες με την ελπίδα της Ανάστασης.
Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι τον σταυρό που κουβαλάμε τον έχουμε επιλέξει μόνοι μας!!!
Θα σας το πώ απλά. Όλοι οι χριστιανοί συμφωνούμε ότι ο Τριαδικός Θεός δεν μας αφαιρεί το αυτεξούσιο. Αφού λοιπόν δεν μας αφαιρεί το αυτεξούσιο τότε γιατί μας έφερε στη γή; Εμένα - παραδείγματος χάριν, θα πεί κάποιος - ποιος με ρώτησε και με έφερε στη γή; Μήπως, όμως, ο Τριαδικός Θεός μας έχει προγνωρίσει κι έχουμε κάνει κάποια συμφωνία μαζί Του για το πώς θα ζήσουμε στη γή; Εγώ πιστεύω κι είναι προσωπική αυτή η άποψη ότι ο Τριαδικός Θεός μας έφερε εδώ στη γή, αφού μας ρώτησε μπροστά στην «κάμερά Του»:
Αν θέλουμε να έρθουμε να διαπαιδαγωγηθούμε (είχαμε το αυτεξούσιο να αρνηθούμε)
Πόσο θέλουμε να ζήσουμε στην μεγάλη γραμμή ζωής (Συχνά κρίνουμε και κατηγορούμε τον Τριαδικό Θεό και λέμε: Καλά δεν βλέπει ο Θεός ότι παιδάκια πεθαίνουν από λιμούς, λοιμούς, ατυχήματα, πολέμους ή και μωρά ακόμη στην γέννα τους; Μόνοι τους μπορεί να ζήτησαν μικρή γραμμή ζωής στη γη και πρέπει να το καταλάβουμε. Όταν θα έρθει η ώρα που θα συναντήσουμε τον Δημιουργό μας και δούμε την «βιντεοκασέτα» μας, θα ζητάμε συγγνώμη για τις λέξεις και φράσεις τις οποίες ξεστομίζαμε προς Αυτόν λέγοντάς Του ότι είναι άδικος)
Με ποιό τρόπο θέλουμε να ζήσουμε (πλούσιοι-πτωχοί, ψηλοί-κοντοί, όμορφοι-άσχημοι. Οι μοναχοί που ζούν πάμφτωχοι σε σπηλιές και προσεύχονται 24 ώρες το 24ωρο, είναι αυτοί που ήταν πιο κοντά στον Θεό…όσο πιο κοντά στον Θεό ήταν κάποιος τόσο πιο φτωχός, απαρατήρητος και ασήμαντος ήθελε να είναι εδώ στη γή).
Θα με ρωτήσετε όμως:
-Για ποιό λόγο συμφωνήσαμε να έρθουμε εδώ στη γη; Και θα σας απαντήσω:
-Για να καταλάβουμε ότι εδώ στη γη κυριαρχεί η αδικία, ο θάνατος, το κρύο, η ζέστη, η ακυβερνησία και ότι χωρίς την διακυβέρνηση του Τριαδικού Θεού θα είμαστε δυστυχισμένοι. Συμφωνήσαμε να έρθουμε εδώ στη γη για να αντιληφθούμε ότι πρέπει να ζητάμε πρώτα -όπως λέει και ο Ιησούς Χριστός (και αδιαλλείπτως θα έλεγα εγώ) - την Βασιλεία Του και την Δικαιοσύνη Του
Θα με ξαναρωτήσετε όμως πάλι:
-Γιατί συμφωνήσαμε να έρθουμε εδώ στη γη; που είμασταν πρώτα; Σε ποια κατάσταση; Και θα σας απαντήσω με μία προσωπική και πάλι – το τονίζω –άποψη, ξεκινώντας από τον καιρό που ο Τριαδικός Θεός θέλει να φτιάξει αθάνατα όντα που θα απολαμβάνουν κι εκείνα την χαρά και την ευτυχία της υπάρξεώς τους. Αυτά τα όντα ήταν οι άγγελοι. Ανάλογα με την αγάπη την οποίαν έδειχναν προς τον Τριαδικό Θεό (δεν στερούνταν ούτε εκείνοι το αυτεξούσιο, αγαπούσαν και λάτρευαν τον Τριαδικό Θεό ανάλογα με την θέλησή τους) και σύμφωνα με την κρίση του Τριαδικού Θεού όλοι οι άγγελοι μπήκαν σε τάξη, σε τάγματα, όπως αναφέρουν τα χριστιανικά μας βιβλία. Έγιναν δέκα τάγματα και κάθε τάγμα είχε τον αρχάγγελό του. Οι άγγελοι δοξολογούσαν συνέχεια τον Τριαδικό Θεό. Ένας αρχάγγελος, ο εωσφόρος (που έφερνε το φώς) ζήλεψε την δόξα του Θεού κι ήθελε κι αυτός να λατρεύεται και να δοξολογείται όπως ο Τριαδικός Θεός. Αμέσως όμως εξέπεσε του θρόνου του και μαζί του κι όλοι οι άγγελοι που τον ακολούθησαν. Η αρχαία παράδοση μνημονεύει ότι εκείνη την τραγική ώρα της πτώσεως ο αρχιστράτηγος Μιχαήλ στάθηκε στη μέση των αγγελικών ταγμάτων και είπε: «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού». Και αμέσως στάθηκαν στη θέση τους οι άγγελοι και άρχισαν να ψάλλουν: «άγιος, άγιος, άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης σου». Ομολόγησαν την εξουσία και τη δύναμη του Θεού Πατρός και σταθεροποιήθηκαν στη διακονία Του πλησίον Του.
Ο Τριαδικός Θεός μπορούσε –ως Δημιουργός- να καταστρέψει τον εωσφόρο και του αγγέλους του, αλλά θα έμενε η αμφιβολία στους άλλους αγγέλους ότι ίσως να ήταν κι αυτοί θεοί και ίσως να έπρεπε να λατρεύονται κι εκείνοι ως θεοί!
Έγινε λοιπόν ανταρσία στον ουρανό. Ο Τριαδικός Θεός έπρεπε να δείξει σε όλα τα κτίσματά του ότι χωρίς την διακυβέρνησή Του δεν υπάρχει χαρά και ευτυχία πουθενά. Υπήρξε λοιπόν μια πρόταση για εκπαίδευση όσων ήθελαν να μάθουν τι σημαίνει ακυβερνησία, αδικία και θάνατος.
Αποφασίσαμε να κουβαλήσουμε τον δικό μας σταυρό, να διαπαιδαγωγηθούμε και να ζήσουμε σε ένα άλλον κόσμο, μακριά από την κυβέρνηση και την αγάπη του Τριαδικού Θεού. Είχαμε όλα όσα χρειαζόμασταν για να ζήσουμε ευτυχισμένοι. Βάλαμε βασιλιάδες, αυτοκράτορες, πρωθυπουργούς προέδρους και υπουργούς για να μας κυβερνήσουν, αλλά είμαστε ήδη στα πρόθυρα του Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Είμαστε έτοιμοι να καταστρέφουμε εμείς οι ίδιοι την γη στην οποία αποφασίσουμε νε έρθουμε και όντως διαπιστώνουμε καθημερινά ότι χωρίς την διακυβέρνηση του Τριαδικού Θεού δεν υπάρχει ΕΥΤΥΧΙΑ και ΑΜΕΡΙΜΝΗΣΙΑ.
Οι λέξεις, οι οποίες ήσαν γραμμένες στον μαύρον πίνακα της ανθρωπότητος, οι λέξεις ενοχή, σκότος, απελπισία, θάνατος, εσβέσθησαν διά του σπόγγου του σταυρού και αντ’ αυτών εγράφησαν με φωτεινά γράμματα οι λέξεις ιλασμός, φως, ελπίς, χάρις, ζωή αιώνιος.
Ο Στάρετς Ζαχαρίας διηγήθηκε ένα περιστατικό, συγκινητικό για το βαθύ περιεχόμενό του, που συνέβη σε κάποιον νέο, τελείως άπειρο από ψεύδος και πονηριά και που διακρινόταν από την παιδική του ηλικία για την αγάπη του προς την αλήθεια. Εδώ φαίνεται η ψυχή ενός καθαρού και τίμιου, αλλά αγράμματου ανθρώπου με πίστη μικρού παιδιού, ακλόνητη και απλή, που είχε καρδιά και θέληση καθαρή και που αγωνιζόταν για τον Θεό, μια ψυχή που τον έκανε πράγματι λίγο μόνο παρακάτω από τους αγγέλους. Όντως είχε γίνει σοφός, ικανός να βλέπει και τα ουράνια και τα επίγεια.
Το γεγονός αυτό έλαβε χώρα στην Ρωσία, στα απόμερα βάθη της χώρας, σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μιλίων από το πιο κοντινό χωριό. Εκεί ζούσε ένας χωριάτης, ορφανός, τελείως αγράμματος, εργατικός όμως. Πάντοτε εργαζόταν και δεν πέρασε ούτε στιγμή με οκνηρία. Η ψυχή του ήταν καθαρή σαν κρύσταλλο. Σε κάθε υπόθεση πάντοτε υπήκουε στην συνείδησή του. Η συνείδησή του ήταν ευθεία, όχι όμως ασθενής, μα πραγματικά ευθεία, ευαίσθητη και αυστηρή. Με τον απλό τρόπο του δεν την κατεπάτησε ποτέ με την παρακοή και έτσι πάντοτε άκουγε την φωνή της. Εάν ένας άνθρωπος παρακούει την συνείδησή του μια φορά, δυο φορές ή και περισσότερο, τότε δεν την ακούει πια. Ο απλοϊκός αυτός άνθρωπος τηρούσε τις νηστείες και τρεφόταν με το ελάχιστο.
Ήταν πάντοτε χαρούμενος και γεμάτο ενθουσιασμό για τη ζωή. Δεν κατέκρινε κανένα ποτέ, θεωρώντας τον εαυτό του χειρότερο και κατώτερο από κάθε άλλον. Μια ημέρα, άκουσε από ένα προσκυνητή πως για να σωθεί κανείς πρέπει να αναλάβει τον σταυρό του και να ακολουθήσει τον Χριστό. Ο απλοϊκός μας άνθρωπος δεν είχε πάει ποτέ σαν μεγάλος στην εκκλησία, αφού ήταν πολύ μακριά από το χωριουδάκι που ζούσε. Είχε βαπτισθεί σαν μωρό, μα δεν το θυμόταν καθόλου.
«Πρέπει να αναλάβεις τον σταυρό σου και να ακολουθήσεις τον Χριστό». Αυτά τα λόγια ο απλοϊκός μας άνθρωπος τα εννοούσε στην κυριολεξία.
Παρήγγειλε ένα τεράστιο ξύλινο σταυρό και αποφάσισε να τον πάρει και να ακολουθήσει τον Χριστό. Η καθαρή ψυχή του ποθούσε τον Θεό, η καρδιά του διψούσε την σωτηρία, αλλά πώς να Τον ακολουθεί; Και πού; Σε ποιό δρόμο; Πού ήταν ο Χριστός; Να ο σταυρός, αλλά πού να τον πάει; Ο απλοϊκός άνθρωπος άφησε όλα τα λίγα υπάρχοντά του και τη δουλειά του, σήκωσε τον σταυρό του πάνω στους ώμους του και ξεκίνησε. Βάδιζε, όπως λέει η παροιμία, ακολουθώντας τη μύτη του. Βάδιζε, βάδιζε για πάρα πολλή ώρα και επιτέλους, μέσα σ’ ένα πυκνό δάσος, συνάντησε ένα ανδρικό μοναστήρι. Χτύπησε την πόρτα.
- «Ποιός είσαι εσύ;», ρώτησε με απορία ο πορτάρης και «πού πας με τον σταυρό σου;»
- «Να εδώ είμαι, βαστάζοντας τον σταυρό μου, αλλά δεν ξέρω πώς να φτάσω στον Χριστό, δεν θα μου δείξεις τον δρόμο;»
- «Πω, πω, βρήκαμε έναν παλαβό. Θα πάω να τα πω στον ηγούμενο».
Πήγε ο μοναχός και τα είπε στον ηγούμενο, ο οποίος έμεινε κατάπληκτος και διέταξε να του φέρουν τον απλοϊκό.
- «Μα δεν έρχεται, επιμένει να μη αφήσει τον σταυρό του και έτσι δεν μπορεί να μπει στο κελλί σας με τον σταυρό, είναι πολύ μεγάλος».
Ο ηγούμενος, λοιπόν, πήγε ο ίδιος στον απλοϊκό. Κουβέντιασε μαζί του και είδε ότι είναι ένας άνθρωπος του Θεού.
- «Λοιπόν εάν θέλεις θα σε βοηθήσουμε να φτάσεις στον Χριστό. Κι εμείς σ’ Αυτόν πηγαίνουμε».
- «Τότε που είναι οι σταυροί σας;», απόρησε ο ξένος, «ξέρετε, ότι ο Κύριος δεν θα σας δεχθεί χωρίς ένα σταυρό».
- «Είναι μέσα μας. Εμείς τους βαστάμε μέσα μας», είπε ο ηγούμενος.
- «Μα πώς γίνεται αυτό;», ρώτησε με έκπληξη ο ξένος.
- «Εσύ ο ίδιος θα δεις πως. Αλλά προς το παρόν θα σου δώσω την ευχή μου να μείνεις εδώ και θα έχεις ένα διακόνημα, να καθαρίζεις μέσα στην εκκλησία. Πάρε τον σταυρό σου και φέρε τον κάτω εκεί, στην εκκλησία».
Ο απλοϊκός άνθρωπος μπήκε μέσα στην εκκλησία με πολύ φόβο και άρχισε να καθαρίζει. Σήκωσε το κεφάλι του και πάγωσε. Εκεί ψηλά επάνω του, επάνω από το Ιερό, είχε φτιαχτεί ένας μεγάλος ξύλινος σταυρό και επάνω του εικονιζόταν, σε φυσικό μέγεθος, ο Εσταυρωμένος Κύριος. Ο απλοϊκός μας δεν είχε δει ποτέ τέτοιο πράγμα. Τον κοίταζε και τον ξανακοίταζε. Καρφιά ήταν βαλμένα μέσα στα χέρια και στα πόδια, απ’ όπου ανέβλυζε αίμα. Στο στήθος του, επίσης, ήταν αίμα και τραύμα. Και το κεφάλι του ήταν λουσμένο στο αίμα, το δε πρόσωπό του πρησμένο και χτυπημένο. Ποιός ήταν; Ποιός ήταν αυτός; «Άνθρωπε, ποιός είσαι; Και εσύ βάσταξες τον σταυρό σου και δεν χωρίσθηκες από αυτόν; Αλλά πώς γίνεται να είσαι κρεμασμένος στον σταυρό σου;»
Αίμα έσταξε στην καρδιά του απλοϊκού. Ένοιωσε τόση αγάπη και οίκτο γι’ αυτόν που έπασχε, που του φαινόταν πως θα έδιδε και την ζωή του, εάν μονάχα θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τον πάσχοντα και να τον βοηθήσει.
- «Αλλά πώς μπορείς να κρέμεσαι εκεί συνέχεια χωρίς τροφή; Έλα κάτω, κατέβα από τον σταυρό σου και θα σου δώσω εγώ να φας».
Γονατιστός, ο απλοϊκός άνθρωπος ύψωσε τα χέρια του και προσευχήθηκε….Προσευχήθηκε χωρίς να σταματήσει. «Κατέβα, έλα σε μένα. Δίδαξόν με πώς και πού να βαστώ τον σταυρό μου, μήπως πρέπει κι εγώ να σταυρωθώ επάνω του;». Έτσι προσευχόταν στον Εσταυρωμένο για μερικές ημέρες και νύχτες, με όλη του την καρδιά. Και έπεσε κάτω μπροστά Του και έγινε μούσκεμα από τα δικά του τα δάκρυα. Και ο Εσταυρωμένος ακούοντας τις προσευχές, υψωμένες προς Αυτόν από τα βάθη μιας καρδιάς, κατέβηκε από τον σταυρό και δίδαξε τον απλοϊκό πώς να βαστά τον σταυρό του για να έλθει στην Βασιλεία των Ουρανών. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί χωρίς το σταυρό του. Ο Κύριος απεκάλυψε στον απλοϊκό το μυστήριο του Τριαδικού Θεού, το μυστήριο της αγάπης της Αγίας Τριάδος, του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. «Εγώ είμαι ο Υιός του Ουρανίου Πατρός και έχω λυτρώσει το ανθρώπινο γένος με τον Σταυρό μου. Κανείς δεν θα μπορέσει να εισέλθει στην Βασιλεία των Ουρανών χωρίς τον σταυρό του. Κανείς δεν θα δεχθεί την Χάριν του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά του χωρίς τον σταυρό του Γολγοθά και να πλέξεις γύρω του, σαν τριαντάφυλλα, τα έργα της αγάπης». Ο απλοϊκός τα άκουγε όλα και δέχθηκε το Άγιο Πνεύμα στην καρδιά του και ο Κύριος του απεκάλυψε πώς εντός ολίγων ημερών θα αναχωρήσει για την Βασιλεία των Ουρανών. Ο απλοϊκός μετά χαράς άρχισε να ετοιμάζεται για τον θάνατο, προσευχόμενος ακαταπαύστως και ευχαριστώντας τον Θεό για όλα. Επίσης απεκάλυψε στον ηγούμενο την ώρα του τέλους του. Ο ηγούμενος έχυσε λίγα δάκρυα και τον παρεκάλεσε να πει μερικές προσευχές στον Κύριο και γι’ αυτόν. Με όλη του την καθαρή καρδιά ο απλοϊκός άρχισε να μεσιτεύει προς τον Σωτήρα για τον ηγούμενο.
- «Πάρε και αυτόν στην Βασιλεία των Ουρανών, απόλυσέ τον από την πρόσκαιρη τούτη ζωή».
- «Αλλά, γιατί πρέπει να πάρω και αυτόν; Δεν είναι ακόμα έτοιμος».
- «Ω! Πάρε τον, χάριν της αγάπης που μου έδειξε, όταν μου έδωσε διπλή μερίδα ψωμί και που το μισό έφερα σε Σένα. Κάμε αγάπη σ’ αυτόν, χάριν της αγάπης που έκαμε σε μένα. Πάρε τον στην Βασιλεία των Ουρανών. Ω Κύριε, Θεέ μας, είσαι ο Σωτήρ μας, που σταυρώθηκες για χάρη μας, επάκουσον της προσευχής μου. Μη τον στερήσεις της ανεκφράστου Σου Χάριτος και χαράς».
Ο Κύριος άκουσε τις προσευχές του απλοϊκού και του απεκάλυψε την ώρα του θανάτου του ηγουμένου και ο απλοϊκός του είπε την ώρα του τέλους του. Ο ηγούμενος άρχισε να ετοιμάζεται για την μετάθεσή του στην αιωνιότητα.
Στην ορισμένη ημέρα και ώρα, ο απλοϊκός εξεδήμησε προς τον Κύριο και μετά από δυο εβδομάδες, στην ορισμένη ημέρα και ώρα, εκοιμήθη και ο ηγούμενος.
