Ο Θεός
δημιουργεί με τη σκέψη, η οποία συμπληρωμένη από το Λόγο, τελειώνεται από το
Άγιο Πνεύμα.
Ο Θεός, δημιουργεί λόγω της άπειρης αγαθότητός του και οι
"εικόνες και το σχέδιο", υπήρχαν προαιωνίως στη βουλή Του
("Λόγοι των όντων").
Οι
Άγγελοι δημιουργήθηκαν πριν τον άνθρωπο. Είναι και αυτοί δημιουργήματα κατ'
εικόνα του Θεού, αλλά δε γνωρίζουν την ουσία του Θεού. Είναι ασώματοι σε σχέση
με τους ανθρώπους και την ψυχή τους, αλλά σε σχέση με το Θεό θεωρούνται υλικοί
και χονδροειδείς. Δημιουργήθηκαν εκ του Λόγου και τελειώθηκαν παγιώνοντας την
αγαθότητά τους, δια του Αγίου Πνεύματος.
Ο
άνθρωπος αποτελείται από δύο φύσεις. Τη λογική (ψυχική) και τη σαρκική, είναι
εικόνα του Θεού και τείνει προς ομοίωση Αυτού. Ο άνθρωπος προικίσθηκε με νου
και ελευθερία, τα οποία αποτελούν εικόνες του Θεού και τα οποία στόχο έχουν να
τον αναβιβάσουν στην αρετή και στην ομοίωση με το Δημιουργό του. Ο άνθρωπος
όμως με την πτώση του έχασε την εικόνα αυτή.
Με τη
δημιουργία όμως ο Θεός έδωσε όχι μόνο ύπαρξη αλλά και μακαριότητα,
περιβάλλοντας τον άνθρωπο με τη χάρη Του, ώστε να παραμένει σε συνεχή ενότητα
με το Θεό, αν αυτό επιθυμεί.
Στον
παράδεισο ο άνθρωπος δημιουργήθηκε αθάνατος, με ζωή μακάρια και όμοια των
αγγέλων, με τη χάρη της αρχέγονης δικαιοσύνης να τον περιβάλλει, θεωρώντας,
ακολουθώντας και δοξολογώντας ελεύθερα το Θεό, πράγματα τα οποία έπρεπε να
αφομοιωθούν ελεύθερα από αυτόν.
Έτσι η
πτώση ήταν θέλημα του και ελεύθερη επιλογή του και ακριβώς σε αυτό υπάρχει η
αρχή του κακού και όχι στη φύση. Η κακία έτσι είναι το "μη όν", κάτι
το αφύσικο το οποίο ζώντας προσαρμόζεται στη φύση. Έτσι με την πτώση, από το
πνευματικό πλέον κλίνει προς το υλικό και σαρκικό, τίθεται ανάμεσα στη φύση και
το Θεό και ως θνητός υποτάσσεται προς τα πάθη και τρέπεται προς το κακό.
Χαρακτηριστικό
είναι πως ο άνθρωπος για να πολλαπλασιαστεί χρειάζεται πόνο και σαρκική μίξη,
μα αν παρέμενε στον παράδεισο κάτι τέτοιο δε θα χρειαζόταν.
