Πολλές φορές, οι
άνθρωποι που ασχολούνται με αυτό που καλούμε ως εσωτερική αναζήτηση φτάνουν σε
ένα σημείο μιας σαφούς βελτίωσης από την πρότερη κατάσταση τους. Τότε τους
πλημυρίζει χαρά και ένας υφέρποντας εγωισμός.
Η χαρά πηγάζει από την αίσθηση
της προσέγγισης της πληρότητας.
Η εκδήλωση του
εγωισμού όμως εκπορεύεται από την μεσοβέζικη κατάσταση που βιώνουμε.
Ούτε
ασυνείδητος ούτε συνειδητός. Αυτή η ανάμικτη κατάσταση μας ωθεί ακούσια σε μία
έπαρση με ταυτόχρονη ανάγκη να μοιραστούμε με άλλους αυτό που πιστεύουμε πως
κατακτήσαμε.
Μετά το θέλω να
αλλάξω την ζωή μου ακολουθεί ένα ισχυρότερο θέλω, το θέλω να αλλάξω τους γύρω
μου με αποκορύφωμα το θέλω να αλλάξω τον κόσμο. Θεμιτή και άγια αυτή η τάση θα
μου πείτε. Αλλά σε τι θέλω να μεταλλάξω τους γύρω μου; Σ’ αυτό που νομίζω πως
είναι το δικό μου καλό. Θεωρώ πως αυτό που δρα ευεργετικά σε μένα θα δράσει και
στους άλλους. Αλλά δεν είναι έτσι.
Το ανθρώπινο
μωσαϊκό δημιουργείται από την διαφορετικότητα. Επειδή εγώ αισθάνομαι άνετα
φορώντας 48 νούμερο παπούτσι είναι δυνατόν να αισθάνεται όλος ο κόσμος άνετα
στα ίδια παπούτσια;
Παρόλα αυτά, το
οξύμωρο είναι πως μόνο εγώ μπορώ να αλλάξω τον κόσμο!
Το ερώτημα είναι
το πώς πετύχουμε να αλλάξουμε τον κόσμο.
Και πάλι η
απάντηση είναι περίεργη.
Θα
αλλάξω μόνος μου τον κόσμο, όταν θα πάψω να επιζητώ να αλλάξω τον κόσμο!
Όταν εκκινήσω την
διαδικασία της αυτογνωσίας, αυτό το ατέλειωτο ταξίδι, ο μοναδικός μου στόχος θα
είναι όχι να αλλάξω, ούτε να γίνω καλύτερος, αλλά να γίνω επιτέλους αυτός που
γεννήθηκα να είμαι. Οποιαδήποτε άλλη επιδίωξη είναι ατελέσφορη γιατί κάθε
επιδίωξη δημιουργεί δυο καταστάσεις και ανάμεσα τους χώρο.
Οι δυο αυτές
καταστάσεις είναι από την μία η τωρινή μου κατάσταση που δεν μου αρέσει και από
την άλλη η θεμιτή κατάσταση που συνήθως το μυαλό μου ορίζει για το ποια θα
έπρεπε να είναι. Άρα οι δυο αυτές αντίρροπες καταστάσεις δημιουργούν το
πρόσφορο έδαφος για τον διαχωρισμό, την εσωτερική διχόνοια και διάσπαση.
Για
τον λόγο αυτό, θα πρέπει μοναδικό μου μέλημα να είναι όχι πως θα αλλάξω αλλά
πως θα γίνω ένα Εγώ, το Εγώ που είμαι και όχι το Εγώ το προβαλλόμενο από την
κοινωνία μέσω της διανοητικής μου φαντασίωσης.
Αντιλαμβανόμενος
όλα αυτά λοιπόν ξεκινάω το ταξίδι το σκόλιο προς την αυτογνωσία και όχι το
ταξίδι προς την αλλαγή μου σε κάτι άλλο. Το αποτέλεσμα που θα καρπίσει από αυτή
την προσπάθεια δεν θα έχω καμία ανάγκη να το μεταλαμπαδεύσω αλλά οι γύρω μου θα
αποκτήσουν το έρεισμα να καταβάλουν τον δικό τους κάματο για να επιτύχουν την
δική τους επιστροφή προς το Είναι.
Τότε με το φαινόμενο του ντόμινο αυτό σαν
φλόγα θα περάσει από άνθρωπο σε άνθρωπο χωρίς την προσπάθεια μας να το
¨διδάξουμε¨.
Κατ’ ουσίαν το
όφελος μας θα είναι η απαλλαγή μας από το διαμορφωμένο μας Εγώ.
Μόνο έτσι θα
πάψουμε τα βλέπουμε το καλό της ολότητας μέσα από το δικό μας εγωιστικό
καλειδοσκόπιο.
Όσοι λιγότεροι
λοιπόν θα θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο στα μέτρα τους τόσο ο κόσμος θα αλλάζει!
