Το έτος 1956 ο θαλάσσιος γίγαντας στη Σαντορίνη ξυπνά. Ο σεισμός, λαβωμένο θεριό, υπόκωφα μουγκρίζει και ξερνά πελώρια κύματα που απειλούν το νησί. Θανάτου ατμόσφαιρα μολύνει την ορθρινή καλλονή. Τα θολωτά σπιτάκια γαντζωμένα στα απόκρημνα βράχια -πεταλίδες μικρές που θέλουν τη ζωή- αεροζυγιάζονται στις σεισμικές ορμές. Κι οι νησιώτες πανικόβλητοι τρέχουν να σωθούν.
Μα η οργή του γίγαντα φανερώθηκε και σε πολλά αιγαιοπελαγίτικα νησιά. Ανάμεσά τους και η Κάλυμνος.
Παλιρροϊκά κύματα έζωσαν το νησί των σφουγγαράδων και το φοβέριζαν με το ύψος των 2 μέτρων. Χτύπησαν πρώτα τη δυτική πλευρά της Καλύμνου. Ο οικισμός του αιγιαλού γίνεται παιχνίδι χάρτινο στη δίνη της θάλασσας. Και στις κάμαρες των σπιτιών που άντεξαν την επίθεση του υγρού στοιχείου βρέθηκαν ψάρια! Τα κιούπια με τις σοδειές, ταξιδεμένα στο νερό, χόρευαν σαν παλαβά τον τσουγκριστό χορό.
Αλλά το άγριο παλιρροϊκό κύμα -φίδι φαρμακερό- ξεπρόβαλε και στην ανατολική Κάλυμνο με το γαλήνιο λιμάνι. Τώρα, νερένια χέρια άρπαξαν τα’ όμορφο καΐκι του καπετάν Παναγή, το βολτάρησαν στο θυμωμένο αγέρα και το ‘ριξαν εκδικητικά στην προκυμαία.
Κι ω, θαύμα! Το μεγάλο καΐκι περήφανο στάθηκε όρθιο! Λες κι ήθελε να ζήσει ακόμα. Και να θρέψει τη φαμίλια του άξιου καραβοκύρη του.
Ο καπετάν Παναγής και οι συντοπίτες του δεν πίστευαν στα μάτια τους. Να ισορροπεί το καΐκι, χωρίς να έχει τσακιστεί! Ολόγερο να καμαρώνει την ανέλπιστη σωτηρία του! Μέγας εί, Κύριε!
Όταν αποτραβήχτηκαν τα νερά της σεισμικής παλίρροιας, έφεραν ένα γύρο το πλοιάριο για να λύσουν το αίνιγμα: Πώς στεκόταν στην προκυμαία σαν στη θάλασσα;
Κι είδαν και πίστεψαν. Την καρίνα του καϊκιού την συγκρατούσε ένας μικρούτσικος σταυρός, σπασμένος από το κατάρτι του πλοίου!
Θυμόσοφα ο καπετάν Παναγής μονολόγησε:
–Ένα καράβι η ζωή του ανθρώπου, που στέκεται και σώζεται με τη δύναμη του Τιμίου Σταυρού.
Ο Σταυρὸς τῆς Μονῆς Πρέβελη
Ο Θαυματουργός Σταυρός του Εφραίμ Πρέβελη αποτέλεσε ιερό σύμβολο των αγωνιστών που τον είχαν αρωγό τους μπροστά σε κάθε μάχη.
Ένας θρύλος μάλιστα αναφέρει ότι στα τέλη του 1823 και ενώ ο Σταυρός είχε χαθεί πέφτοντας στα χέρια των Τούρκων κατά τη μάχη στις Αμουργέλλες, βρέθηκε στα χέρια Γενοβέζων ναυτικών που τον είχαν αγοράσει από το Ηράκλειο. Τον επέστρεψαν όμως αφού το πλοίο τους σταμάτησε κατά μυστηριώδη τρόπο όταν περνούσε από το Λυβικό Πέλαγος, κοντά στη Μονή και δεν ξεκίνησε παρά μόνο αφού το πολύτιμο κειμήλιο επστράφηκε.
Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής επί ηγουμενείας Αγαθάγγελου η Μονή του Πρέβελη αναπτύσσει έντονη αντιστασιακή δράση κρύβοντας και φυγαδεύοντας Συμμάχους και Έλληνες πατριώτες. Ένας δεύτερος θρύλος σχετικά με το θαυματουργό Σταυρό του Εφραίμ Πρέβελη λέει ότι οι Γερμανοί αφού στέρησαν το Σταυρό αυτό από τη Μονή, προσπάθησαν να τον πάρουν μαζί τους φορτώνοντάς τον διαδοχικά σε γερμανικά αεροπλάνα από τα οποία κατά μυστηριώδη τρόπο κανένα δεν ξεκινούσε. Ο Σταυρός, ύτερα από αυτό, επεστράφηκε με συνοδεία στο Μοναστήρι όπου ανήκε και όπου βρίσκεται μέχρι και σήμερα.
Χότζας έγινε Χριστιανός. (Πηγή. Στυλος Ορθοδοξίας . Σεπτέμβριος 2005)
Σύμφωνα με καλά ενημερωμένες πηγές γνωστός Χότζας της Αιγύπτου μαζί με την οικογένεια του, εγκατέλειψαν τον μουσουλμανισμό και βαπτίσθηκαν Χριστιανοί.
Ποιο όμως συνταρακτικό γεγονός έκανε τον γνωστό Χότζα, τα στοιχεία του οποίου για ευνόητους λόγους δεν δημοσιεύουμε να γίνει χριστιανός; Όπως εξιστορεί ο ίδιος η μεταστροφή του οφείλεται σε θαύμα. Ο πρώην Χότζας και νυν νεοφώτιστος Χριστιανός ανέφερε ότι η μικρή κόρη του έπασχε από ανίατη ασθένεια. Γύρισε όλα τα νοσοκομεία και επισκέφθηκε αρκετούς γιατρούς στην Αίγυπτο, όπου μέχρι πρότινος ζούσε αλλά και στο εξωτερικό. Όλοι οι γιατροί σχεδόν συνέκλιναν στην ίδια άποψη. Συνιστούσαν θεραπευτική αγωγή, η οποία ωστόσο, όπως τόνιζαν δεν θα βοηθούσε για την αποφυγή του μοιραίου. Μάλιστα συνέστησαν στον απελπισμένο πατέρα να πάρει την κόρη του στο σπίτι, αφού πίστευαν ότι δεν υπάρχει πλέον θεραπεία. Ο απελπισμένος πατέρας, καλλίφωνος Χότζας προσευχόταν καθημερινά στον Αλλάχ για βοήθεια.
Βλέποντας τη θλίψη του κάποιος κοντινός φίλος του πρότεινε να βάλει πάνω από το προσκεφάλι της κόρης του, ένα σταυρό. Στοάκουσμα της πρότασης ο πρώην Χότζας αντέδρασε… «Δεν είναι δυνατόν να κάνω εγώ κάτι τέτοιο, δεν θα πουλήσω την πίστη μου…», είπε. Η ιδέα, ωστόσο, της τοποθέτησης του σταυρού άρχισε να τον απασχολεί. Χωρίς να αναφέρει σε κανένα τίποτε, αγόρασε ένα σταυρό και το έβαζε όταν ήταν μόνος στο δωμάτιο της κόρης του πάνω από το προσκεφάλι της. Οι ημέρες περνούσαν και η κόρη του εισήλθε σε κωματώδη κατάσταση, χάνοντας κάθε επικοινωνία με το περιβάλλον. Όλοι στην οικογένεια αλλά και στην περιοχή που υπηρετούσε ο πρώην Χότζας περίμεναν το μοιραίο. Ο απελπισμένος πατέρας μέρα-νύκτα καθόταν δίπλα της, κλαίγοντας. Μέσα του, όπως ομολογεί τώρα, υπήρχε μια ελπίδα πως κάτι θα συμβεί.
Ένα βράδυ καθώς ο θλιμμένος πατέρας κρατούσε το χέρι της κόρης του, είδε πως από το σταυρό που είχε στο προσκεφάλι της να εκπέμπεται ένα εκτυφλωτικό φως, το οποίο απλώθηκε σ’ όλο το κρεβάτι. Αρχικά νόμιζε πως ονειρεύεται ή ότι κάτι συμβαίνει με τη σκέψη του εξ αιτίας της στεναχώριας. Ωστόσο, το φως το έβλεπε φανερά. Ξαφνικά βλέπει την κόρη του να σηκώνεται από το κρεβάτι της και να λέει: «Μπαμπά πεινάω, φέρε μου κάτι να φάω»! Ο δυστυχής Χότζας δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί. Πήγε στην κουζίνα περιχαρής. Οι φωνές του ξεσήκωσαν τη σύζυγό του αλλά και τη γειτονιά. Σε λίγο στο σπίτι του ήταν το αδιαχώρητο. Ο ίδιος έλεγε και ξαναέλεγε τις ακριβώς συνέβη. Μιλούσε για το θαύμα του σταυρού. Τηλεφώνησε μάλιστα στο φίλο του που του είχε προτείνει να βάλει το σταυρό στο προσκεφάλι της μικρής κόρης του και τον ευχαρίστησε.
Οι γείτονες και οι φίλοι του προσπάθησαν να αποδώσουν το θαύμα στον άγιο Γεώργιο, τον οποίο αποδέχονται οι μουσουλμάνοι. Εκείνος όμως ήξερε για την δύναμη του σταυρού. Βίωσε το θαύμα. Η κόρη του πλέον δεν παρουσίαζε τίποτε και οι θεράποντες γιατροί που γνώριζαν την κατάσταση δεν πίστευαν στα μάτια τους, όταν είδαν πως οι νέες εξετάσεις δεν έδειχναν απολύτως τίποτε. Λίγες ημέρες μετά το θαύμα ο πρώην Χότζας είχε λάβει την απόφασή του. Είπε στη σύζυγο του πως θα γίνει Χριστιανός. Εκείνη αρχικά αντέδρασε και σκέφθηκε τους διωγμούς που θα ακολουθήσουν για τον ίδιο και για όλη την οικογένεια από τους μουσουλμάνους. «Θα μας σκοτώσουν» έλεγε. Εκείνος όμως είχε πλέον πάρει το δρόμο του. Της ανακοίνωσε πως θα φύγουν οριστικά από την Αίγυπτο. «Θα βαπτισθούμε χριστιανοί και θα ζήσουμε πλέον σε άλλη χώρα». Έτσι και έπραξε.Ωστόσο, η είδηση της εισόδου του στην Εκκλησία του Χριστού κυκλοφόρησε ευρέως τόσο στην πόλη που υπηρετούσε, όσο και στο μουσουλμανικό ιερατείο. Σήμερα ο πρώην Χότζας και νυν νεοφώτιστος Χριστιανός σπουδάζει θεολογία. Για τους μουσουλμάνους σήμερα ο ίδιος και η οικογένεια του είναι επικηρυγμένοι. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε περισσότερα στοιχεία.
Στο δεύτερο µεγαλύτερο νησί των Φίτζι, το Βανούα Λέβου, ο ιεραποστολικώς υπεύθυνος του νησιού πατήρ Βαρνάβας µαζί µε τον ιεροµόναχο Σάββα, επισκέφθηκαν το νοσοκοµείο της πόλης Labasa, για να παρηγορήσουν έναν άρρωστο. Καθώς συζητούσαν µε τον άρρωστο, στην άλλη άκρη του διαδρόµου άκουσαν δυνατές αφύσικες κραυγές, και παραξενεµένοι κινήθηκαν για να βοηθήσουν. Σε διπλανό δωµάτιο, βρισκόταν µία κοπέλα ξαπλωµένη στο κρεβάτι, η οποία έκλεινε τα αφτιά της µε τα χέρια της, κουνούσε το κεφάλι αριστερά-δεξιά και κραύγαζε µε τρόπο ανατριχιαστικό. Οι νοσοκόµες, φοβισµένες, στέκονταν χωρίς να µπορούν να καταλάβουν τι συνέβη.
Ο πατήρ Σάββας πλησίασε µια νοσοκόµα και της λέει: «Είµαστε από την ελληνική ορθόδοξη Εκκλησία. Μπορούµε µόνο να τη σταυρώσουµε;». Τότε βγάζει το σταυρό, ο οποίος είχε µέσα Τίµιο Ξύλο καιάρχισε να τη σταυρώνει στο πρόσωπο. Όσο τη σταύρωνε, τόσο πιο πολύ αυτή ούρλιαζε. Στο τέλος, ο ιερέας έβαλε το σταυρό στο στόµα της κοπέλας και αµέσως αυτή ηρέµησε. Ήταν καθαρά δαιµονισµένη και µε τη δύναµη του Τιµίου Ξύλου το δαιµόνιο έφυγε. Η θεραπεία της Φιτζιανής µε την επαφή του Τιµίου Ξύλου, αλλά και την πίστη των πατέρων που σκέφτηκαν να τη σταυρώσουν µε αυτό ήταν το καλύτερο κήρυγµα για την ίδια, τους δικούς της και όλους, όσοι υπήρξαν µάρτυρες αυτού του θαύµατος.
Όταν ο άγιος Επιφάνιος, αρχιεπίσκοπος Κύπρου (12 Μαίου) ήταν ακόμα μικρό δεκάχρονο παιδί, ένα ατίθασο μοσχάρι τον τραυμάτισε σοβαρά στον μηρό και τον έριξε χάμω, ανίκανο πια να σηκωθεί. Τότε ένας ευσεβής χριστιανός, ο Κλεόβιος, τον σταύρωσε τρεις φορές στο χτυπημένο μέλος, και αμέσως ο μικρός Επιφάνιος γιατρεύτηκε και σηκώθηκε. Ο ίδιος ο άγιος, πολύ αργότερα, σταύρωσε τρεις φορές επίσης τη θυγατέρα του βασιλιά της Περσίας, και την απάλλαξε αυτοστιγμεί από το δαιμόνιο, που τη βασάνιζε.
Ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας (1 Ιανουαρίου), όταν ο αρειανός βασιλιάς Ουάλης διέταξε να παραδοθεί ο καθεδρικός ναός της Νίκαιας στους αρειανούς, ζήτησε ν᾿ αφήσουν τον Θεό ν᾿ αποφανθεί για το ζήτημα. Πρότεινε να κλείσουν τον ναό, κι έπειτα να προσευχηθούν, τόσο οι αρειανοί, όσο και οι ορθόδοξοι. Κι αν ανοίξει με την προσευχή των ορθοδόξων, να παραμείνει σ᾿ αυτούς. Αλλιώς, αν δηλαδή ανοίξει με την προσευχή των αρειανών η ακόμα κι αν δεν ανοίξει καθόλου, να τον πάρουν οι αρειανοί. Έτσι κι έγινε. Αλλά οι προσευχές των αιρετικων δεν καρποφόρησαν. Αντίθετα, μόλις ο άγιος Βασίλειος σχημάτισε τρεις φορές το σημείο του σταυρού πάνω στην κλειστή πύλη του ναού, λέγοντας, «Ευλογητός ο Θεός των χριστιανών εις τους αιώνας των αιώνων», αμέσως έσπασαν οι μοχλοί κι ανοίχτηκαν τα θυρόφυλλα. Έτσι η εκκλησία παρέμεινε στους ορθοδόξους.
Η αγία Βασίλισσα (3 Σεπτεμβρίου), όταν ο ηγεμόνας της Νικομηδείας Αλέξανδρος την έριξε μέσα σ᾿ ένα καμίνι, σφραγίστηκε με το σημείο του σταυρού, και δεν πειράχτηκε καθόλου από τη φωτιά.
Ένα διαρκές, επαναλαμβανόμενο θαύμα είναι αυτό του αγιασμού. Μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία, η Κιβωτός της Αληθείας, έχει αυτό το θεϊκό δώρο και προνόμιο. Μόνο η Εκκλησία μας έχει αγιασμό. Με τη σταυροειδή ευλογία του ιερέως και την τριπλή σταυροειδή βύθιση του σταυρού στο νερό, αυτό αγιάζεται και γίνεται «ιαματικόν ψυχών και σωμάτων, και πάσης αντικειμένης δυνάμεως αποτρεπτικόν», ενω, επιπλέον, παραμένει ακέραιο και αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο! Έχει δίκαιο λοιπόν ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης, όταν γράφει: «Ο σταυρός είναι εικόνα του εσταυρωμένου Χριστού, του Υιού του Θεού. Γι᾿ αυτό και το σημείο του, και η σκιά του ακόμα μόνη, προκαλούν τρόμο στους δαίμονες, επειδή είναι το σημείο του Χριστού, επειδή είναι η σκέπη του Εσταυρωμένου. Γι᾿ αυτό αρκεί να βυθίσει κανείς τον σταυρό στο νερό, για να το αγιάσει. Μετά απ᾿ αυτό το νερό γίνεται ιαματικό, και διώχνει τα δαιμόνια.»
Σύγχρονα θαύματα του Τιμίου Σταυρού στην Ορθόδοξη Ιεραποστολή.
Η Ινδία είναι μια πολύ μεγάλη χώρα στην οποία η πλειοψηφία είναι ινδουιστές. Η χώρα αυτή δέχθηκε το κήρυγμα του ευαγγελίου από τον απόστολο Θωμά, όμως οι περισσότεροι κάτοικοί της έμειναν ειδωλολάτρες.
Κάποτε ένας ιεραπόστολος αφού κατήχησε και βάφτισε αρκετές οικογένειες Ινδών ύψωσε έναν ξυλόγλυπτο σταυρό με τον Εσταυρωμένο τον οποίο στόλισε πολύ όμορφα. Μια μέρα οι ειδωλολάτρες πήγαν στον εσταυρωμένο και άρχισαν να τον περιγελούν πετώντας στο πρόσωπό του ακαθαρσίες φτύνοντας και χτυπώντας με ρόπαλα. Ξαφνικά ο Χριστός έστρεψε το πρόσωπό του προς τα δεξιά και κοιτώντας τους είπε: Γιατί με περιγελάτε; Εκείνοι έμειναν στήλη άλατος, μάλιστα μερικοί, πέθαναν από το φόβο τους. Οι υπόλοιποι έτρεξαν στους δασκάλους τους και τους είπαν για το θαύμα. Όταν επέστρεψαν μαζί με τους δασκάλους τους είδαν ότι το πρόσωπο του Χριστού ήταν ακόμη στραμμένο δεξιά και τόσο πολύ εξεπλάγησαν ώστε ζήτησαν και βαφτίστηκαν αμέσως. Σήμερα στο σημείο που ήταν ο Εσταυρωμένος βρίσκεται ο καθεδρικός τους ναός, ο δε ξύλινος εκείνος σταυρός σώζεται μέσα στο άγιο Βήμα.
Θαύμα στην Αφρική
Απίθανα πράγματα συμβαίνουν στο Κονγκό, διηγήθηκε σε πολυάριθμο ακροατήριο στην αίθουσα ομιλιών στην Ιεραποστολή της Κανάνγκα ο κληρικός π. Βασίλειος Muamba. Είναι αυθεντικά και εύλαλα! Ο π. Βασίλειος διηγήθηκε:
«Το 1996 έκανα ένα ιεραποστολικό ταξίδι στο Dimbelenge, συνοδευόμενος από ένα αγόρι, ψάλτη του Κέντρου της Ιεραποστολής της Κανάνγκα, και ένα άλλο αγόρι που ήρθε μαζί μας στο δρόμο.
Όταν φτάσαμε, συναντήσαμε τους παλιούς πιστούς που είχα βαπτίσει την περασμένη χρονιά και κάποιους που περίμεναν να βαπτιστούν τώρα. Μας έδωσαν ένα σπίτι για να περάσουμε τις μέρες που θα μέναμε κοντά τους. Ανάμεσα σ’ αυτούς που περίμεναν το βάπτισμα, υπήρχε κάποιοςάνδρας ο οποίος με μαγικό τρόπο έστελνε κεραυνούς, και είχε ήδη σκοτώσει πολλούς ανθρώπους. Ο παραδοσιακός αρχηγός του χωριού τον είχε τιμωρήσει απαγορεύοντάς τον να πίνει νερό από το ποτάμι της περιοχής Mukamba. Βάπτισα όσους περίμεναν το βάπτισμα κι ανάμεσά τους κι αυτόν το μάγο. Το βράδυ ζύμωσα και άφησα το πρόσφορο για τη Θεία Λειτουργία της επομένης. Πήγαμε και οι τρεις να κοιμηθούμε. Κατά τις 4 το πρωί ένας δυνατός άνεμος άρχισε να φυσά που έκανε να κουνιέται όλο το σπίτι. Πετάχτηκα απ’ τον ύπνο και άκουσα τα δύο παιδιά – συνοδούς μου να κλαίνε και να φωνάζουν:
- Πάτερ πεθαίνουμε, ελάτε να μας σώσετε.
Άκουγα τα παιδιά, όμως δεν μπορούσα να κουνηθώ και να φτάσω στο δωμάτιο των παιδιών. Κατάλαβα ότι ήμουν ζωντανός γιατί ένιωθα το κεφάλι μου. Όμως όλο το σώμα ήταν παράλυτο.
Είχα μαζί μου ένα σταυρό που ο αείμνηστος π. Χαρίτων μου έδωσε κάποτε στην Τσικάμβα. Τον είχα τοποθετήσει από το βράδυ πάνω στο τραπέζι. Σκέφτηκα να τον πάρω και να κάνω προσευχή. Όμως δεν μπορούσα να απλώσω το χέρι μου. Τα παιδιά συνέχιζαν να κλαίνε πιο δυνατά. Έφερα με δυσκολία το χέρι πάνω στο πόδι μου, έκανα το σημείο του σταυρού και κατάλαβα ότι μπορώ να κουνηθώ. Κάθισα στο κρεβάτι με τα πόδια κρεμασμένα, αλλά ο άνεμος με πέταγε από τον ένα τοίχο στον άλλο του δωματίου. Με δυσκολία, χτυπώντας πέρα-δώθε βγήκα από το δωμάτιο, πέρασα στη βεράντα όπου είδα το μηχανάκι μου πεταμένο, αναποδογυρισμένο στην άκρη της βεράντας, και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο των παιδιών. Μπήκα μέσα, τα έπιασα από το χέρι, τα ρούχα τους ήταν ξεσκισμένα, σχεδόν γυμνά, έκαναν εμετό και είχαν διάρροια. Ήταν περίπου 6 η ώρα το πρωί.
Υπήρχε μέσα στην αυλή του σπιτιού ένας νυχτερινός φύλακας που κατοικεί με όλη την οικογένειά του σ’ ένα σπίτι στο ίδιο οικόπεδο. Αυτός είχε ακούσει όσα συνέβαιναν στο δικό μας σπίτι, αλλά δεν μπορούσε να μας πλησιάσει για βοήθεια. Έβγαλα τα παιδιά έξω και τους είπα να μείνουν στη βεράντα και εγώ ξαναμπήκα στο σπίτι. άρχισα να καλώ το φύλακα με το όνομά του. Κάποια στιγμή έφτασε.
-Δεν καταλαβαίνεις τίποτα απ’ αυτά που συμβαίνουν;, τον ρώτησα. Μήπως κατάλαβες τι έγινε όλο το πρωί;.
-Τα άκουσα όλα, μου είπε αλλά δεν έβρισκα τη δύναμη για να έρθω κοντά σας.
Τον παρακάλεσα να πάει να καλέσει κάποιους συγγενείς μου, που κατοικούν σ’ αυτήν την περιοχή, και τους πιστούς. Το πρωί έπρεπε να τελέσω τη Θεία Λειτουργία. Ήρθαν πολλοί πιστοί και κάποιοι μου είπαν:
-Όλα αυτά που συνέβησαν τη νύχτα, έγιναν γιατί βάπτισες χτες τον αρχηγό των «κεραυνοβόλων μάγων» που έριχνε τούς κεραυνούς. Οι φίλοι του (άλλοι μάγοι), σκέφτηκαν:
-Θα πειράξουμε και θα δοκιμάσουμε τώρα, αυτόν που βάπτισε τον αρχηγό μας.
Βγήκα για μια στιγμή έξω από το χώρο που θα τελούσα σε λίγο τη Θεία Λειτουργία. Κάποιοι πιστοί και κάποιοι χωρικοί αβάπτιστοι μου είπαν:
-Πάτερ, θέλησαν να σας σκοτώσουν (όπως κάνανε και μέ τους άλλους), όμως δεν τα κατάφεραν. Πιστεύουμε κι εμείς ότι ο Θεός σας είναι δυνατός, αληθινός. Ζητάμε, λοιπόν, να μας βαπτίσετε κι εμάς όλους.
Τους βάπτισα και ο αρχηγός των «κεραυνοβόλων» ενισχύθηκε ακόμα πιο πολύ, ότι ο Θεός μας είναι ο αληθινός Θεός. Τέλειωσε το ταξίδι και επέστρεψα στην Κανάνγκα. Όταν θα έκανα το επόμενο ταξίδι, ο Επίσκοπος μου έδωσε ένα σταυρό λέγοντάς μου:
-Όταν φτάσεις, θα ρίξεις αυτό το σταυρό στο ποτάμι της περιοχής και θα πεις στους πιστούς να κολυμπήσουν, να τον βρουν και να σου τον φέρουν.
Έριξα το σταυρό. Πολλοί πιστοί έπεσαν στο ποτάμι να τον βρουν. Αυτός που τον βρήκε και μου τον έφερε ήταν ο αρχηγός των «κεραυνοβόλων μάγων» που είχα βαπτίσει στο προηγούμενο ταξίδι ! Επέστρεψα στην Κανάνγκα. Στις γιορτές του Πάσχα, κάποιοι πιστοί του Dibelenge και ανάμεσά τους ο αρχηγός των «κεραυνοβόλων» ήρθαν για να γιορτάσουν στο Κέντρο της Ιεραποστολής. Παρουσίασα στον Επίσκοπο τον πιστό που βρήκε το σταυρό και ο Επίσκοπος του έδωσε ένα δώρο. Είχε τη συνήθεια να περπατά ξυπόλητος και τώρα άρχισε να φοράει παπούτσια. άρχισε επίσης να πίνει νερό από το απαγορευμένο γι’ αυτόν ποτάμι».
Η Δέσποινα και ο Άγγελος
Στο μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου, ανάμεσα στ’ άλλα κορίτσια του οικοτροφείου προσετέθησαν και δύο άλλα. Είναι η Δέσποινα ηλικίας 11 ετών και κατ’ εξαίρεση το αγόρι Άγγελος, ηλικίας 6 ετών. Τα παιδιά αυτά έχουν τη ιστορία τους…
Οι Αδελφές της Μονής τα βρήκαν παρατημένα στους δρόμους. Τα μετέφεραν στην Μονή και ειδοποίησαν την Αστυνομία να αναζητήσει τους γονείς τους. Τελικά, εμάθαμε ότι η μητέρα τους είναι μάγισσα. Σκότωσε τ’ άλλα αδελφάκια τους κι’ αυτά τα εμύησε στην μαγεία και τα εγκατέλειψε. Με τον τρόπο αυτό θα μπορούν στην ζωή τους να βγάζουν το «ψωμί» τους. Με την ευλογία του π. Μελετίου Μανδελίδη, Προϊστάμενου της ιεραποστολής, βαπτίσθηκαν. Και έκτοτε έχουν την δύναμη και την φώτιση από τον Θεό να διηγούνται στην Αδελφή Θέκλα τι μαγικά έκαναν πριν και πόσους ανθρώπους είχαν σκοτώσει. Της είπαν, ότι με τα μαγικά τους σκότωναν ανθρώπους, έπαιρναν το αίμα τους, το έβαζαν σε μια βελόνα ραψίματος , την κρεμούσαν επάνω τους και πετούσαν τις νύκτες χιλιόμετρα μακριά για να μαγέψουν ή σκοτώσουν άλλους ανθρώπους.
Στο ερώτημα της Αδελφής αν τώρα τους ενοχλούν τα δαιμόνια της απήντησαν:
«Έρχονται να μας πάρουν. Μας τραβούν γιά να κόψουν από τον λαιμό μας τον σταυρό που φοράμε. Μόλις εμείς κάνουμε το σημείο του Σταυρού, αυτά εξαφανίζονται. Μια φορά, συνέχισαν τα παιδάκια, ήλθαν μάγοι και μας παρακαλούσαν να τους ακολουθήσουμε, αλλά δεν μπορούσαν να μας πάρουν κοντά τους…».
Το γιατί, είναι ευκολονόητο διότι φοβούνται το Βάπτισμα, τον Σταυρό και τον Αγιασμό που πίνουν τα παιδιά κάθε πρωί. Αυτά τα παιδιά, μου είπε η Αδελφή Θέκλα, έχουν σκληρό χαρακτήρα γι’ αυτό και τους βάζουν να τρώγουν φαγητό μία φορά την ημέρα. Κάθε πρωί πίνουν Αγιασμό και όταν έχει Θεία Λειτουργία, κοινωνούν των Αχράντων Μυστηρίων.
Θαυματουργοί σταυροί στο Ρέθυμνο
Στον τόπο μας υπάρχουν σταυροί με τίμιο ξύλο, όπως και θαυματουργοί σταυροί γενικότερα.
Μερικοί από αυτούς είναι:
Α) Ο σταυρός της Στεφάναινας (Κατίνας Βασιλάκη), που φυλάσσεται στο γνωστό εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού (στο λόφο πάνω από το νοσοκομείο της πόλης), όπου κάθε χρόνο το πρώτο μισό του Σεπτέμβρη γίνονται κάθε πρωί και βράδυ λειτουργίες, παρακλήσεις και εσπερινοί (ανάλογα με την ώρα) και όπου την παραμονή και ανήμερα του Τιμίου Σταυρού (13 και 14 Σεπτέμβρη) όλη η πόλη έρχεται να προσκυνήσει (αν δεν έχεις πάει, πήγαινε). Ο σταυρός αυτός έχει κάνει πάρα πολλά θαύματα, αλλά έχει χρησιμοποιηθεί και σε πολλούς εξορκισμούς, με κυριότερο τον τρομερό εξορκισμό στα Κεραμιά Χανίων τη δεκαετία του 1930 (μαζική και τρομερή περίπτωση δαιμονισμού, γνωστή στους παλαιότερους), όπου η Στεφάναινα συμμετείχε μαζί με τον τότε επίσκοπο Χανίων Αγαθάγγελο. Η περίπτωση αυτή, κατά τη γνώμη μου, είναι η τελική απάντηση σε όποιον νομίζει ότι ο δαιμονισμός «δεν υπάρχει» αλλά είναι απλώς ψυχική ασθένεια…
Η Στεφάναινα έχτισε αυτό το εκκλησάκι μετά από σειρά θαυμάτων και δώρισε το σταυρό στην Εκκλησία του Ρεθύμνου (τον είχε βρει, όταν ήταν μικρή, σε κάποιο χωράφι στο χωριό της και λέγανε πως πετάχτηκε εκεί με την ανατίναξη του Αρκαδίου). Υπάρχει ολόκληρο βιβλίο για την ιστορία του λόφου και τα θαύματα του Τιμίου Σταυρού. Αναζητήστε το στη βιβλιοθήκη της πόλης μας ή σε σπίτια χριστιανών της παλιάς γενιάς.
Β) Ο σταυρός της Χατζίνας (Στυλιανής Τζαγκαράκη, και κατόπιν μοναχής Φιλοθέης), μητέρας του παπά Σταύρου Τζαγκαράκη. Είναι ο γνωστός θαυματουργός σταυρός, με τον οποίο ευλογεί τους χριστιανούς ο π. Σταύρος. Το πρώτο του θαύμα ήταν η ανάσταση του ίδιου του π. Σταύρου, που σε μικρή ηλικία σκοτώθηκε πέφτοντας από μεγάλο ύψος (πιστοποιήθηκε ο θάνατός του από γιατρό). Λόγω του θαύματος ονομάστηκε Σταύρος.
Γ) Ο σταυρός του Ψηλορείτη ή «κουτσοχάρχαλο». Είναι σπασμένος και σώζεται μόνο το ένα «δοκάρι». Κατά την παράδοση, την εορτή του Τ. Σταυρού ο σταυρός φεύγει πετώντας από τον Ψηλορείτη, πηγαίνει στου Πρέβελη και μετά επιστρέφει. Αγνοί άνθρωποι τον βλέπουν στον ουρανό σαν οριζόντιο φωτεινό σημάδι. Γνωρίζω έναν απ’ αυτούς – αλλά είναι καταγραμμένες κι άλλες περιπτώσεις από το παρελθόν. Μια μαρτυρία αναφέρει και ο μεγάλος Ρεθεμνιώτης λαογράφος Παύλος Βλαστός από το Βιζάρι Αμαρίου.
Όλοι αυτοί οι σταυροί είναι «αρχαίοι», δηλαδή ηλικίας πολλών αιώνων, φορτωμένη με την αγαθή ενέργεια του Θεού (θεία χάρη) και με τις προσευχές χιλιάδων χριστιανών. Αλλά και κάθε σταυρός είναι φορέας της θείας χάριτος.
Ένας παλαιός θαυματουργός σταυρός υπάρχει και σε μέλος της οικογένειάς μου. Ο σταυρός αυτός πολλές φορές ευωδιάζει, ενώ κάποιοι αγιασμένοι άνθρωποι έχουν νιώσει τη χάρη του, χωρίς να ξέρουν την ύπαρξή του. Δόξα τω Θεώ.
Αυτά τα γεγονότα, και πολλά άλλα, με κάνουν ν’ ακούω με λύπη εκείνους που νομίζουν πως ξέρουν πολλά και πως έχουν «ανακαλύψει» κάπου ότι «δεν υπάρχει» Θεός, άγιοι και θαύματα. Ο Θεός να τους φωτίσει.
Οι θαυματουργοί σταυροί δεν είναι μαγικά φυλαχτά, το να «σταυρωθώ» με αυτούς δεν σημαίνει ότι οπωσδήποτε θα γίνω καλά, αν είμαι άρρωστος.
Ο Θεός επεμβαίνει όταν Εκείνος θέλει – αλλά είναι αναμφισβήτητο ότι επεμβαίνει. Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν καμία σχέση με το Θεό και την εκκλησιαστική ζωή: δεν πάνε στην εκκλησία, δεν εξομολογούνται, δε νηστεύουν, δε μεταλαβαίνουν και ίσως σπάνια προσεύχονται. Όμως έχουμε την απαίτηση ο Θεός να μας προστατεύει από τις αρρώστιες και τις συμφορές… Στην πραγματικότητα, ο Θεός περιμένει να γυρίσουμε κοντά Του. Τότε η αρρώστια, η φτώχια και κάθε άλλη συμφορά απλώς θα μας φαίνεται ασήμαντη. Η θεία χάρη θα μας δυναμώνει και θα μας δίνει χαρά και εδώ και στην αιωνιότητα.
Ο τίμιος σταυρός συνεχώς θαυματουργεί. Ας ζήσουμε λοιπόν κι εμείς κάτω απ᾽ τη σκιά του σταυρού. Ας ζήσουμε σύμφωνα μ᾿ εκείνα πού μας διδάσκει ο σταυρός. Και τότε, κοντά σ᾽ αυτά που περιγράψαμε και σε όλα τα άλλα θαύματα που έκανε και κάνει ο σταυρός μέχρι τώρα, είθε να προστεθεί –προς δόξαν του Εσταυρωμένου κι άλλο ένα θαύμα, το θαύμα της δικής μας αλλαγής και σωτηρίας, αμήν.
Μα η οργή του γίγαντα φανερώθηκε και σε πολλά αιγαιοπελαγίτικα νησιά. Ανάμεσά τους και η Κάλυμνος.
Παλιρροϊκά κύματα έζωσαν το νησί των σφουγγαράδων και το φοβέριζαν με το ύψος των 2 μέτρων. Χτύπησαν πρώτα τη δυτική πλευρά της Καλύμνου. Ο οικισμός του αιγιαλού γίνεται παιχνίδι χάρτινο στη δίνη της θάλασσας. Και στις κάμαρες των σπιτιών που άντεξαν την επίθεση του υγρού στοιχείου βρέθηκαν ψάρια! Τα κιούπια με τις σοδειές, ταξιδεμένα στο νερό, χόρευαν σαν παλαβά τον τσουγκριστό χορό.
Αλλά το άγριο παλιρροϊκό κύμα -φίδι φαρμακερό- ξεπρόβαλε και στην ανατολική Κάλυμνο με το γαλήνιο λιμάνι. Τώρα, νερένια χέρια άρπαξαν τα’ όμορφο καΐκι του καπετάν Παναγή, το βολτάρησαν στο θυμωμένο αγέρα και το ‘ριξαν εκδικητικά στην προκυμαία.
Κι ω, θαύμα! Το μεγάλο καΐκι περήφανο στάθηκε όρθιο! Λες κι ήθελε να ζήσει ακόμα. Και να θρέψει τη φαμίλια του άξιου καραβοκύρη του.
Ο καπετάν Παναγής και οι συντοπίτες του δεν πίστευαν στα μάτια τους. Να ισορροπεί το καΐκι, χωρίς να έχει τσακιστεί! Ολόγερο να καμαρώνει την ανέλπιστη σωτηρία του! Μέγας εί, Κύριε!
Όταν αποτραβήχτηκαν τα νερά της σεισμικής παλίρροιας, έφεραν ένα γύρο το πλοιάριο για να λύσουν το αίνιγμα: Πώς στεκόταν στην προκυμαία σαν στη θάλασσα;
Κι είδαν και πίστεψαν. Την καρίνα του καϊκιού την συγκρατούσε ένας μικρούτσικος σταυρός, σπασμένος από το κατάρτι του πλοίου!
Θυμόσοφα ο καπετάν Παναγής μονολόγησε:
–Ένα καράβι η ζωή του ανθρώπου, που στέκεται και σώζεται με τη δύναμη του Τιμίου Σταυρού.
Ο Σταυρὸς τῆς Μονῆς Πρέβελη
Ο Θαυματουργός Σταυρός του Εφραίμ Πρέβελη αποτέλεσε ιερό σύμβολο των αγωνιστών που τον είχαν αρωγό τους μπροστά σε κάθε μάχη.
Ένας θρύλος μάλιστα αναφέρει ότι στα τέλη του 1823 και ενώ ο Σταυρός είχε χαθεί πέφτοντας στα χέρια των Τούρκων κατά τη μάχη στις Αμουργέλλες, βρέθηκε στα χέρια Γενοβέζων ναυτικών που τον είχαν αγοράσει από το Ηράκλειο. Τον επέστρεψαν όμως αφού το πλοίο τους σταμάτησε κατά μυστηριώδη τρόπο όταν περνούσε από το Λυβικό Πέλαγος, κοντά στη Μονή και δεν ξεκίνησε παρά μόνο αφού το πολύτιμο κειμήλιο επστράφηκε.
Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής επί ηγουμενείας Αγαθάγγελου η Μονή του Πρέβελη αναπτύσσει έντονη αντιστασιακή δράση κρύβοντας και φυγαδεύοντας Συμμάχους και Έλληνες πατριώτες. Ένας δεύτερος θρύλος σχετικά με το θαυματουργό Σταυρό του Εφραίμ Πρέβελη λέει ότι οι Γερμανοί αφού στέρησαν το Σταυρό αυτό από τη Μονή, προσπάθησαν να τον πάρουν μαζί τους φορτώνοντάς τον διαδοχικά σε γερμανικά αεροπλάνα από τα οποία κατά μυστηριώδη τρόπο κανένα δεν ξεκινούσε. Ο Σταυρός, ύτερα από αυτό, επεστράφηκε με συνοδεία στο Μοναστήρι όπου ανήκε και όπου βρίσκεται μέχρι και σήμερα.
Χότζας έγινε Χριστιανός. (Πηγή. Στυλος Ορθοδοξίας . Σεπτέμβριος 2005)
Σύμφωνα με καλά ενημερωμένες πηγές γνωστός Χότζας της Αιγύπτου μαζί με την οικογένεια του, εγκατέλειψαν τον μουσουλμανισμό και βαπτίσθηκαν Χριστιανοί.
Ποιο όμως συνταρακτικό γεγονός έκανε τον γνωστό Χότζα, τα στοιχεία του οποίου για ευνόητους λόγους δεν δημοσιεύουμε να γίνει χριστιανός; Όπως εξιστορεί ο ίδιος η μεταστροφή του οφείλεται σε θαύμα. Ο πρώην Χότζας και νυν νεοφώτιστος Χριστιανός ανέφερε ότι η μικρή κόρη του έπασχε από ανίατη ασθένεια. Γύρισε όλα τα νοσοκομεία και επισκέφθηκε αρκετούς γιατρούς στην Αίγυπτο, όπου μέχρι πρότινος ζούσε αλλά και στο εξωτερικό. Όλοι οι γιατροί σχεδόν συνέκλιναν στην ίδια άποψη. Συνιστούσαν θεραπευτική αγωγή, η οποία ωστόσο, όπως τόνιζαν δεν θα βοηθούσε για την αποφυγή του μοιραίου. Μάλιστα συνέστησαν στον απελπισμένο πατέρα να πάρει την κόρη του στο σπίτι, αφού πίστευαν ότι δεν υπάρχει πλέον θεραπεία. Ο απελπισμένος πατέρας, καλλίφωνος Χότζας προσευχόταν καθημερινά στον Αλλάχ για βοήθεια.
Βλέποντας τη θλίψη του κάποιος κοντινός φίλος του πρότεινε να βάλει πάνω από το προσκεφάλι της κόρης του, ένα σταυρό. Στοάκουσμα της πρότασης ο πρώην Χότζας αντέδρασε… «Δεν είναι δυνατόν να κάνω εγώ κάτι τέτοιο, δεν θα πουλήσω την πίστη μου…», είπε. Η ιδέα, ωστόσο, της τοποθέτησης του σταυρού άρχισε να τον απασχολεί. Χωρίς να αναφέρει σε κανένα τίποτε, αγόρασε ένα σταυρό και το έβαζε όταν ήταν μόνος στο δωμάτιο της κόρης του πάνω από το προσκεφάλι της. Οι ημέρες περνούσαν και η κόρη του εισήλθε σε κωματώδη κατάσταση, χάνοντας κάθε επικοινωνία με το περιβάλλον. Όλοι στην οικογένεια αλλά και στην περιοχή που υπηρετούσε ο πρώην Χότζας περίμεναν το μοιραίο. Ο απελπισμένος πατέρας μέρα-νύκτα καθόταν δίπλα της, κλαίγοντας. Μέσα του, όπως ομολογεί τώρα, υπήρχε μια ελπίδα πως κάτι θα συμβεί.
Ένα βράδυ καθώς ο θλιμμένος πατέρας κρατούσε το χέρι της κόρης του, είδε πως από το σταυρό που είχε στο προσκεφάλι της να εκπέμπεται ένα εκτυφλωτικό φως, το οποίο απλώθηκε σ’ όλο το κρεβάτι. Αρχικά νόμιζε πως ονειρεύεται ή ότι κάτι συμβαίνει με τη σκέψη του εξ αιτίας της στεναχώριας. Ωστόσο, το φως το έβλεπε φανερά. Ξαφνικά βλέπει την κόρη του να σηκώνεται από το κρεβάτι της και να λέει: «Μπαμπά πεινάω, φέρε μου κάτι να φάω»! Ο δυστυχής Χότζας δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί. Πήγε στην κουζίνα περιχαρής. Οι φωνές του ξεσήκωσαν τη σύζυγό του αλλά και τη γειτονιά. Σε λίγο στο σπίτι του ήταν το αδιαχώρητο. Ο ίδιος έλεγε και ξαναέλεγε τις ακριβώς συνέβη. Μιλούσε για το θαύμα του σταυρού. Τηλεφώνησε μάλιστα στο φίλο του που του είχε προτείνει να βάλει το σταυρό στο προσκεφάλι της μικρής κόρης του και τον ευχαρίστησε.
Οι γείτονες και οι φίλοι του προσπάθησαν να αποδώσουν το θαύμα στον άγιο Γεώργιο, τον οποίο αποδέχονται οι μουσουλμάνοι. Εκείνος όμως ήξερε για την δύναμη του σταυρού. Βίωσε το θαύμα. Η κόρη του πλέον δεν παρουσίαζε τίποτε και οι θεράποντες γιατροί που γνώριζαν την κατάσταση δεν πίστευαν στα μάτια τους, όταν είδαν πως οι νέες εξετάσεις δεν έδειχναν απολύτως τίποτε. Λίγες ημέρες μετά το θαύμα ο πρώην Χότζας είχε λάβει την απόφασή του. Είπε στη σύζυγο του πως θα γίνει Χριστιανός. Εκείνη αρχικά αντέδρασε και σκέφθηκε τους διωγμούς που θα ακολουθήσουν για τον ίδιο και για όλη την οικογένεια από τους μουσουλμάνους. «Θα μας σκοτώσουν» έλεγε. Εκείνος όμως είχε πλέον πάρει το δρόμο του. Της ανακοίνωσε πως θα φύγουν οριστικά από την Αίγυπτο. «Θα βαπτισθούμε χριστιανοί και θα ζήσουμε πλέον σε άλλη χώρα». Έτσι και έπραξε.Ωστόσο, η είδηση της εισόδου του στην Εκκλησία του Χριστού κυκλοφόρησε ευρέως τόσο στην πόλη που υπηρετούσε, όσο και στο μουσουλμανικό ιερατείο. Σήμερα ο πρώην Χότζας και νυν νεοφώτιστος Χριστιανός σπουδάζει θεολογία. Για τους μουσουλμάνους σήμερα ο ίδιος και η οικογένεια του είναι επικηρυγμένοι. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε περισσότερα στοιχεία.
Στο δεύτερο µεγαλύτερο νησί των Φίτζι, το Βανούα Λέβου, ο ιεραποστολικώς υπεύθυνος του νησιού πατήρ Βαρνάβας µαζί µε τον ιεροµόναχο Σάββα, επισκέφθηκαν το νοσοκοµείο της πόλης Labasa, για να παρηγορήσουν έναν άρρωστο. Καθώς συζητούσαν µε τον άρρωστο, στην άλλη άκρη του διαδρόµου άκουσαν δυνατές αφύσικες κραυγές, και παραξενεµένοι κινήθηκαν για να βοηθήσουν. Σε διπλανό δωµάτιο, βρισκόταν µία κοπέλα ξαπλωµένη στο κρεβάτι, η οποία έκλεινε τα αφτιά της µε τα χέρια της, κουνούσε το κεφάλι αριστερά-δεξιά και κραύγαζε µε τρόπο ανατριχιαστικό. Οι νοσοκόµες, φοβισµένες, στέκονταν χωρίς να µπορούν να καταλάβουν τι συνέβη.
Ο πατήρ Σάββας πλησίασε µια νοσοκόµα και της λέει: «Είµαστε από την ελληνική ορθόδοξη Εκκλησία. Μπορούµε µόνο να τη σταυρώσουµε;». Τότε βγάζει το σταυρό, ο οποίος είχε µέσα Τίµιο Ξύλο καιάρχισε να τη σταυρώνει στο πρόσωπο. Όσο τη σταύρωνε, τόσο πιο πολύ αυτή ούρλιαζε. Στο τέλος, ο ιερέας έβαλε το σταυρό στο στόµα της κοπέλας και αµέσως αυτή ηρέµησε. Ήταν καθαρά δαιµονισµένη και µε τη δύναµη του Τιµίου Ξύλου το δαιµόνιο έφυγε. Η θεραπεία της Φιτζιανής µε την επαφή του Τιµίου Ξύλου, αλλά και την πίστη των πατέρων που σκέφτηκαν να τη σταυρώσουν µε αυτό ήταν το καλύτερο κήρυγµα για την ίδια, τους δικούς της και όλους, όσοι υπήρξαν µάρτυρες αυτού του θαύµατος.
Όταν ο άγιος Επιφάνιος, αρχιεπίσκοπος Κύπρου (12 Μαίου) ήταν ακόμα μικρό δεκάχρονο παιδί, ένα ατίθασο μοσχάρι τον τραυμάτισε σοβαρά στον μηρό και τον έριξε χάμω, ανίκανο πια να σηκωθεί. Τότε ένας ευσεβής χριστιανός, ο Κλεόβιος, τον σταύρωσε τρεις φορές στο χτυπημένο μέλος, και αμέσως ο μικρός Επιφάνιος γιατρεύτηκε και σηκώθηκε. Ο ίδιος ο άγιος, πολύ αργότερα, σταύρωσε τρεις φορές επίσης τη θυγατέρα του βασιλιά της Περσίας, και την απάλλαξε αυτοστιγμεί από το δαιμόνιο, που τη βασάνιζε.
Ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας (1 Ιανουαρίου), όταν ο αρειανός βασιλιάς Ουάλης διέταξε να παραδοθεί ο καθεδρικός ναός της Νίκαιας στους αρειανούς, ζήτησε ν᾿ αφήσουν τον Θεό ν᾿ αποφανθεί για το ζήτημα. Πρότεινε να κλείσουν τον ναό, κι έπειτα να προσευχηθούν, τόσο οι αρειανοί, όσο και οι ορθόδοξοι. Κι αν ανοίξει με την προσευχή των ορθοδόξων, να παραμείνει σ᾿ αυτούς. Αλλιώς, αν δηλαδή ανοίξει με την προσευχή των αρειανών η ακόμα κι αν δεν ανοίξει καθόλου, να τον πάρουν οι αρειανοί. Έτσι κι έγινε. Αλλά οι προσευχές των αιρετικων δεν καρποφόρησαν. Αντίθετα, μόλις ο άγιος Βασίλειος σχημάτισε τρεις φορές το σημείο του σταυρού πάνω στην κλειστή πύλη του ναού, λέγοντας, «Ευλογητός ο Θεός των χριστιανών εις τους αιώνας των αιώνων», αμέσως έσπασαν οι μοχλοί κι ανοίχτηκαν τα θυρόφυλλα. Έτσι η εκκλησία παρέμεινε στους ορθοδόξους.
Η αγία Βασίλισσα (3 Σεπτεμβρίου), όταν ο ηγεμόνας της Νικομηδείας Αλέξανδρος την έριξε μέσα σ᾿ ένα καμίνι, σφραγίστηκε με το σημείο του σταυρού, και δεν πειράχτηκε καθόλου από τη φωτιά.
Ένα διαρκές, επαναλαμβανόμενο θαύμα είναι αυτό του αγιασμού. Μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία, η Κιβωτός της Αληθείας, έχει αυτό το θεϊκό δώρο και προνόμιο. Μόνο η Εκκλησία μας έχει αγιασμό. Με τη σταυροειδή ευλογία του ιερέως και την τριπλή σταυροειδή βύθιση του σταυρού στο νερό, αυτό αγιάζεται και γίνεται «ιαματικόν ψυχών και σωμάτων, και πάσης αντικειμένης δυνάμεως αποτρεπτικόν», ενω, επιπλέον, παραμένει ακέραιο και αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο! Έχει δίκαιο λοιπόν ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης, όταν γράφει: «Ο σταυρός είναι εικόνα του εσταυρωμένου Χριστού, του Υιού του Θεού. Γι᾿ αυτό και το σημείο του, και η σκιά του ακόμα μόνη, προκαλούν τρόμο στους δαίμονες, επειδή είναι το σημείο του Χριστού, επειδή είναι η σκέπη του Εσταυρωμένου. Γι᾿ αυτό αρκεί να βυθίσει κανείς τον σταυρό στο νερό, για να το αγιάσει. Μετά απ᾿ αυτό το νερό γίνεται ιαματικό, και διώχνει τα δαιμόνια.»
Σύγχρονα θαύματα του Τιμίου Σταυρού στην Ορθόδοξη Ιεραποστολή.
Η Ινδία είναι μια πολύ μεγάλη χώρα στην οποία η πλειοψηφία είναι ινδουιστές. Η χώρα αυτή δέχθηκε το κήρυγμα του ευαγγελίου από τον απόστολο Θωμά, όμως οι περισσότεροι κάτοικοί της έμειναν ειδωλολάτρες.
Κάποτε ένας ιεραπόστολος αφού κατήχησε και βάφτισε αρκετές οικογένειες Ινδών ύψωσε έναν ξυλόγλυπτο σταυρό με τον Εσταυρωμένο τον οποίο στόλισε πολύ όμορφα. Μια μέρα οι ειδωλολάτρες πήγαν στον εσταυρωμένο και άρχισαν να τον περιγελούν πετώντας στο πρόσωπό του ακαθαρσίες φτύνοντας και χτυπώντας με ρόπαλα. Ξαφνικά ο Χριστός έστρεψε το πρόσωπό του προς τα δεξιά και κοιτώντας τους είπε: Γιατί με περιγελάτε; Εκείνοι έμειναν στήλη άλατος, μάλιστα μερικοί, πέθαναν από το φόβο τους. Οι υπόλοιποι έτρεξαν στους δασκάλους τους και τους είπαν για το θαύμα. Όταν επέστρεψαν μαζί με τους δασκάλους τους είδαν ότι το πρόσωπο του Χριστού ήταν ακόμη στραμμένο δεξιά και τόσο πολύ εξεπλάγησαν ώστε ζήτησαν και βαφτίστηκαν αμέσως. Σήμερα στο σημείο που ήταν ο Εσταυρωμένος βρίσκεται ο καθεδρικός τους ναός, ο δε ξύλινος εκείνος σταυρός σώζεται μέσα στο άγιο Βήμα.
Θαύμα στην Αφρική
Απίθανα πράγματα συμβαίνουν στο Κονγκό, διηγήθηκε σε πολυάριθμο ακροατήριο στην αίθουσα ομιλιών στην Ιεραποστολή της Κανάνγκα ο κληρικός π. Βασίλειος Muamba. Είναι αυθεντικά και εύλαλα! Ο π. Βασίλειος διηγήθηκε:
«Το 1996 έκανα ένα ιεραποστολικό ταξίδι στο Dimbelenge, συνοδευόμενος από ένα αγόρι, ψάλτη του Κέντρου της Ιεραποστολής της Κανάνγκα, και ένα άλλο αγόρι που ήρθε μαζί μας στο δρόμο.
Όταν φτάσαμε, συναντήσαμε τους παλιούς πιστούς που είχα βαπτίσει την περασμένη χρονιά και κάποιους που περίμεναν να βαπτιστούν τώρα. Μας έδωσαν ένα σπίτι για να περάσουμε τις μέρες που θα μέναμε κοντά τους. Ανάμεσα σ’ αυτούς που περίμεναν το βάπτισμα, υπήρχε κάποιοςάνδρας ο οποίος με μαγικό τρόπο έστελνε κεραυνούς, και είχε ήδη σκοτώσει πολλούς ανθρώπους. Ο παραδοσιακός αρχηγός του χωριού τον είχε τιμωρήσει απαγορεύοντάς τον να πίνει νερό από το ποτάμι της περιοχής Mukamba. Βάπτισα όσους περίμεναν το βάπτισμα κι ανάμεσά τους κι αυτόν το μάγο. Το βράδυ ζύμωσα και άφησα το πρόσφορο για τη Θεία Λειτουργία της επομένης. Πήγαμε και οι τρεις να κοιμηθούμε. Κατά τις 4 το πρωί ένας δυνατός άνεμος άρχισε να φυσά που έκανε να κουνιέται όλο το σπίτι. Πετάχτηκα απ’ τον ύπνο και άκουσα τα δύο παιδιά – συνοδούς μου να κλαίνε και να φωνάζουν:
- Πάτερ πεθαίνουμε, ελάτε να μας σώσετε.
Άκουγα τα παιδιά, όμως δεν μπορούσα να κουνηθώ και να φτάσω στο δωμάτιο των παιδιών. Κατάλαβα ότι ήμουν ζωντανός γιατί ένιωθα το κεφάλι μου. Όμως όλο το σώμα ήταν παράλυτο.
Είχα μαζί μου ένα σταυρό που ο αείμνηστος π. Χαρίτων μου έδωσε κάποτε στην Τσικάμβα. Τον είχα τοποθετήσει από το βράδυ πάνω στο τραπέζι. Σκέφτηκα να τον πάρω και να κάνω προσευχή. Όμως δεν μπορούσα να απλώσω το χέρι μου. Τα παιδιά συνέχιζαν να κλαίνε πιο δυνατά. Έφερα με δυσκολία το χέρι πάνω στο πόδι μου, έκανα το σημείο του σταυρού και κατάλαβα ότι μπορώ να κουνηθώ. Κάθισα στο κρεβάτι με τα πόδια κρεμασμένα, αλλά ο άνεμος με πέταγε από τον ένα τοίχο στον άλλο του δωματίου. Με δυσκολία, χτυπώντας πέρα-δώθε βγήκα από το δωμάτιο, πέρασα στη βεράντα όπου είδα το μηχανάκι μου πεταμένο, αναποδογυρισμένο στην άκρη της βεράντας, και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο των παιδιών. Μπήκα μέσα, τα έπιασα από το χέρι, τα ρούχα τους ήταν ξεσκισμένα, σχεδόν γυμνά, έκαναν εμετό και είχαν διάρροια. Ήταν περίπου 6 η ώρα το πρωί.
Υπήρχε μέσα στην αυλή του σπιτιού ένας νυχτερινός φύλακας που κατοικεί με όλη την οικογένειά του σ’ ένα σπίτι στο ίδιο οικόπεδο. Αυτός είχε ακούσει όσα συνέβαιναν στο δικό μας σπίτι, αλλά δεν μπορούσε να μας πλησιάσει για βοήθεια. Έβγαλα τα παιδιά έξω και τους είπα να μείνουν στη βεράντα και εγώ ξαναμπήκα στο σπίτι. άρχισα να καλώ το φύλακα με το όνομά του. Κάποια στιγμή έφτασε.
-Δεν καταλαβαίνεις τίποτα απ’ αυτά που συμβαίνουν;, τον ρώτησα. Μήπως κατάλαβες τι έγινε όλο το πρωί;.
-Τα άκουσα όλα, μου είπε αλλά δεν έβρισκα τη δύναμη για να έρθω κοντά σας.
Τον παρακάλεσα να πάει να καλέσει κάποιους συγγενείς μου, που κατοικούν σ’ αυτήν την περιοχή, και τους πιστούς. Το πρωί έπρεπε να τελέσω τη Θεία Λειτουργία. Ήρθαν πολλοί πιστοί και κάποιοι μου είπαν:
-Όλα αυτά που συνέβησαν τη νύχτα, έγιναν γιατί βάπτισες χτες τον αρχηγό των «κεραυνοβόλων μάγων» που έριχνε τούς κεραυνούς. Οι φίλοι του (άλλοι μάγοι), σκέφτηκαν:
-Θα πειράξουμε και θα δοκιμάσουμε τώρα, αυτόν που βάπτισε τον αρχηγό μας.
Βγήκα για μια στιγμή έξω από το χώρο που θα τελούσα σε λίγο τη Θεία Λειτουργία. Κάποιοι πιστοί και κάποιοι χωρικοί αβάπτιστοι μου είπαν:
-Πάτερ, θέλησαν να σας σκοτώσουν (όπως κάνανε και μέ τους άλλους), όμως δεν τα κατάφεραν. Πιστεύουμε κι εμείς ότι ο Θεός σας είναι δυνατός, αληθινός. Ζητάμε, λοιπόν, να μας βαπτίσετε κι εμάς όλους.
Τους βάπτισα και ο αρχηγός των «κεραυνοβόλων» ενισχύθηκε ακόμα πιο πολύ, ότι ο Θεός μας είναι ο αληθινός Θεός. Τέλειωσε το ταξίδι και επέστρεψα στην Κανάνγκα. Όταν θα έκανα το επόμενο ταξίδι, ο Επίσκοπος μου έδωσε ένα σταυρό λέγοντάς μου:
-Όταν φτάσεις, θα ρίξεις αυτό το σταυρό στο ποτάμι της περιοχής και θα πεις στους πιστούς να κολυμπήσουν, να τον βρουν και να σου τον φέρουν.
Έριξα το σταυρό. Πολλοί πιστοί έπεσαν στο ποτάμι να τον βρουν. Αυτός που τον βρήκε και μου τον έφερε ήταν ο αρχηγός των «κεραυνοβόλων μάγων» που είχα βαπτίσει στο προηγούμενο ταξίδι ! Επέστρεψα στην Κανάνγκα. Στις γιορτές του Πάσχα, κάποιοι πιστοί του Dibelenge και ανάμεσά τους ο αρχηγός των «κεραυνοβόλων» ήρθαν για να γιορτάσουν στο Κέντρο της Ιεραποστολής. Παρουσίασα στον Επίσκοπο τον πιστό που βρήκε το σταυρό και ο Επίσκοπος του έδωσε ένα δώρο. Είχε τη συνήθεια να περπατά ξυπόλητος και τώρα άρχισε να φοράει παπούτσια. άρχισε επίσης να πίνει νερό από το απαγορευμένο γι’ αυτόν ποτάμι».
Η Δέσποινα και ο Άγγελος
Στο μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου, ανάμεσα στ’ άλλα κορίτσια του οικοτροφείου προσετέθησαν και δύο άλλα. Είναι η Δέσποινα ηλικίας 11 ετών και κατ’ εξαίρεση το αγόρι Άγγελος, ηλικίας 6 ετών. Τα παιδιά αυτά έχουν τη ιστορία τους…
Οι Αδελφές της Μονής τα βρήκαν παρατημένα στους δρόμους. Τα μετέφεραν στην Μονή και ειδοποίησαν την Αστυνομία να αναζητήσει τους γονείς τους. Τελικά, εμάθαμε ότι η μητέρα τους είναι μάγισσα. Σκότωσε τ’ άλλα αδελφάκια τους κι’ αυτά τα εμύησε στην μαγεία και τα εγκατέλειψε. Με τον τρόπο αυτό θα μπορούν στην ζωή τους να βγάζουν το «ψωμί» τους. Με την ευλογία του π. Μελετίου Μανδελίδη, Προϊστάμενου της ιεραποστολής, βαπτίσθηκαν. Και έκτοτε έχουν την δύναμη και την φώτιση από τον Θεό να διηγούνται στην Αδελφή Θέκλα τι μαγικά έκαναν πριν και πόσους ανθρώπους είχαν σκοτώσει. Της είπαν, ότι με τα μαγικά τους σκότωναν ανθρώπους, έπαιρναν το αίμα τους, το έβαζαν σε μια βελόνα ραψίματος , την κρεμούσαν επάνω τους και πετούσαν τις νύκτες χιλιόμετρα μακριά για να μαγέψουν ή σκοτώσουν άλλους ανθρώπους.
Στο ερώτημα της Αδελφής αν τώρα τους ενοχλούν τα δαιμόνια της απήντησαν:
«Έρχονται να μας πάρουν. Μας τραβούν γιά να κόψουν από τον λαιμό μας τον σταυρό που φοράμε. Μόλις εμείς κάνουμε το σημείο του Σταυρού, αυτά εξαφανίζονται. Μια φορά, συνέχισαν τα παιδάκια, ήλθαν μάγοι και μας παρακαλούσαν να τους ακολουθήσουμε, αλλά δεν μπορούσαν να μας πάρουν κοντά τους…».
Το γιατί, είναι ευκολονόητο διότι φοβούνται το Βάπτισμα, τον Σταυρό και τον Αγιασμό που πίνουν τα παιδιά κάθε πρωί. Αυτά τα παιδιά, μου είπε η Αδελφή Θέκλα, έχουν σκληρό χαρακτήρα γι’ αυτό και τους βάζουν να τρώγουν φαγητό μία φορά την ημέρα. Κάθε πρωί πίνουν Αγιασμό και όταν έχει Θεία Λειτουργία, κοινωνούν των Αχράντων Μυστηρίων.
Θαυματουργοί σταυροί στο Ρέθυμνο
Στον τόπο μας υπάρχουν σταυροί με τίμιο ξύλο, όπως και θαυματουργοί σταυροί γενικότερα.
Μερικοί από αυτούς είναι:
Α) Ο σταυρός της Στεφάναινας (Κατίνας Βασιλάκη), που φυλάσσεται στο γνωστό εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού (στο λόφο πάνω από το νοσοκομείο της πόλης), όπου κάθε χρόνο το πρώτο μισό του Σεπτέμβρη γίνονται κάθε πρωί και βράδυ λειτουργίες, παρακλήσεις και εσπερινοί (ανάλογα με την ώρα) και όπου την παραμονή και ανήμερα του Τιμίου Σταυρού (13 και 14 Σεπτέμβρη) όλη η πόλη έρχεται να προσκυνήσει (αν δεν έχεις πάει, πήγαινε). Ο σταυρός αυτός έχει κάνει πάρα πολλά θαύματα, αλλά έχει χρησιμοποιηθεί και σε πολλούς εξορκισμούς, με κυριότερο τον τρομερό εξορκισμό στα Κεραμιά Χανίων τη δεκαετία του 1930 (μαζική και τρομερή περίπτωση δαιμονισμού, γνωστή στους παλαιότερους), όπου η Στεφάναινα συμμετείχε μαζί με τον τότε επίσκοπο Χανίων Αγαθάγγελο. Η περίπτωση αυτή, κατά τη γνώμη μου, είναι η τελική απάντηση σε όποιον νομίζει ότι ο δαιμονισμός «δεν υπάρχει» αλλά είναι απλώς ψυχική ασθένεια…
Η Στεφάναινα έχτισε αυτό το εκκλησάκι μετά από σειρά θαυμάτων και δώρισε το σταυρό στην Εκκλησία του Ρεθύμνου (τον είχε βρει, όταν ήταν μικρή, σε κάποιο χωράφι στο χωριό της και λέγανε πως πετάχτηκε εκεί με την ανατίναξη του Αρκαδίου). Υπάρχει ολόκληρο βιβλίο για την ιστορία του λόφου και τα θαύματα του Τιμίου Σταυρού. Αναζητήστε το στη βιβλιοθήκη της πόλης μας ή σε σπίτια χριστιανών της παλιάς γενιάς.
Β) Ο σταυρός της Χατζίνας (Στυλιανής Τζαγκαράκη, και κατόπιν μοναχής Φιλοθέης), μητέρας του παπά Σταύρου Τζαγκαράκη. Είναι ο γνωστός θαυματουργός σταυρός, με τον οποίο ευλογεί τους χριστιανούς ο π. Σταύρος. Το πρώτο του θαύμα ήταν η ανάσταση του ίδιου του π. Σταύρου, που σε μικρή ηλικία σκοτώθηκε πέφτοντας από μεγάλο ύψος (πιστοποιήθηκε ο θάνατός του από γιατρό). Λόγω του θαύματος ονομάστηκε Σταύρος.
Γ) Ο σταυρός του Ψηλορείτη ή «κουτσοχάρχαλο». Είναι σπασμένος και σώζεται μόνο το ένα «δοκάρι». Κατά την παράδοση, την εορτή του Τ. Σταυρού ο σταυρός φεύγει πετώντας από τον Ψηλορείτη, πηγαίνει στου Πρέβελη και μετά επιστρέφει. Αγνοί άνθρωποι τον βλέπουν στον ουρανό σαν οριζόντιο φωτεινό σημάδι. Γνωρίζω έναν απ’ αυτούς – αλλά είναι καταγραμμένες κι άλλες περιπτώσεις από το παρελθόν. Μια μαρτυρία αναφέρει και ο μεγάλος Ρεθεμνιώτης λαογράφος Παύλος Βλαστός από το Βιζάρι Αμαρίου.
Όλοι αυτοί οι σταυροί είναι «αρχαίοι», δηλαδή ηλικίας πολλών αιώνων, φορτωμένη με την αγαθή ενέργεια του Θεού (θεία χάρη) και με τις προσευχές χιλιάδων χριστιανών. Αλλά και κάθε σταυρός είναι φορέας της θείας χάριτος.
Ένας παλαιός θαυματουργός σταυρός υπάρχει και σε μέλος της οικογένειάς μου. Ο σταυρός αυτός πολλές φορές ευωδιάζει, ενώ κάποιοι αγιασμένοι άνθρωποι έχουν νιώσει τη χάρη του, χωρίς να ξέρουν την ύπαρξή του. Δόξα τω Θεώ.
Αυτά τα γεγονότα, και πολλά άλλα, με κάνουν ν’ ακούω με λύπη εκείνους που νομίζουν πως ξέρουν πολλά και πως έχουν «ανακαλύψει» κάπου ότι «δεν υπάρχει» Θεός, άγιοι και θαύματα. Ο Θεός να τους φωτίσει.
Οι θαυματουργοί σταυροί δεν είναι μαγικά φυλαχτά, το να «σταυρωθώ» με αυτούς δεν σημαίνει ότι οπωσδήποτε θα γίνω καλά, αν είμαι άρρωστος.
Ο Θεός επεμβαίνει όταν Εκείνος θέλει – αλλά είναι αναμφισβήτητο ότι επεμβαίνει. Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν καμία σχέση με το Θεό και την εκκλησιαστική ζωή: δεν πάνε στην εκκλησία, δεν εξομολογούνται, δε νηστεύουν, δε μεταλαβαίνουν και ίσως σπάνια προσεύχονται. Όμως έχουμε την απαίτηση ο Θεός να μας προστατεύει από τις αρρώστιες και τις συμφορές… Στην πραγματικότητα, ο Θεός περιμένει να γυρίσουμε κοντά Του. Τότε η αρρώστια, η φτώχια και κάθε άλλη συμφορά απλώς θα μας φαίνεται ασήμαντη. Η θεία χάρη θα μας δυναμώνει και θα μας δίνει χαρά και εδώ και στην αιωνιότητα.
Ο τίμιος σταυρός συνεχώς θαυματουργεί. Ας ζήσουμε λοιπόν κι εμείς κάτω απ᾽ τη σκιά του σταυρού. Ας ζήσουμε σύμφωνα μ᾿ εκείνα πού μας διδάσκει ο σταυρός. Και τότε, κοντά σ᾽ αυτά που περιγράψαμε και σε όλα τα άλλα θαύματα που έκανε και κάνει ο σταυρός μέχρι τώρα, είθε να προστεθεί –προς δόξαν του Εσταυρωμένου κι άλλο ένα θαύμα, το θαύμα της δικής μας αλλαγής και σωτηρίας, αμήν.
