Αναφορικά με την βαθύτερη συμβολική προσέγγιση του Σταυρού, ο Σταυρός ερμηνεύθηκε στην πρώτη Εκκλησία:
α) Προφητικά, σε συνάρτηση δηλαδή με το μαρτυρικό τέλος των προφητών
β) Εσχατολογικά/Αποκαλυπτικά, ως εκπλήρωση του θελήματος του Θεού, όπως αυτό αποτυπώθηκε στις Γραφές
γ) Διαλεκτικά, ως προϋπόθεση της εξύψωσης του Ιησού
δ) Ευχαριστηριακά/Διαθηκικά, σεάμεση σχέση με την παράδοση της Θείας Ευχαριστίας και
ε) Σωτηριολογικά, ως θάνατος για χάρη όλων των ανθρώπων, ο οποίος καθιστά ανενεργή την αιματηρή εξιλαστήρια θυσία του Ναού.
Τά Πάθη τού Χριστού τα προσεγγίζουμε με την σκληρότητα της λογικής, την ενέργεια των παθών και την συμφεροντολογική μας διάθεση, δηλαδή τα βλέπουμε εξωτερικά και εμπορικά. Τα προσεγγίζουμε όμως και με τη καρδιακή ζωή, την ευγένεια της ψυχής, τη δικαιοσύνη και τη πνευματική ανδρεία. Δεν πρέπει να βλέπουμε τα γεγονότα αυτά μηχανικά, μόνον ιστορικά, αλλά να προχωρούμε στο βάθος και να βλέπουμε την σωτηριώδη τους σημασία για την ζωή μας, να μας αγγίξουν μέσα στο βάθος της καρδιάς και να γίνουν πηγή αναγεννήσεως.
Αυτοί οι τρόποι αντιμετωπίσεως των πραγμάτων αναφέρονται και στη ζωή μας μέσα στην Εκκλησία.
Ο ένας τρόπος είναι αυτός που έδειξαν οι θρησκευτικοί και πολιτικοί ηγέτες απέναντι στον Χριστό, αλλά και ο λαός, που είναι η λογικοκρατία, η εξουσιολαγνεία, η συμφεροντολογία και η χρησιμοθηρία. Αυτό συμβαίνει όταν την ζωή στην Εκκλησία την εκλαμβάνουμε ως ευκαιρία για να καλλιεργούμε τα πάθη και όχι για να μεταμορφωνόμαστε εσωτερικά. Ο άλλος τρόπος είναι να ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Χριστού που αποβλέπει στην πνευματική μας αναγέννηση, δηλαδή να θεωρούμε την Εκκλησία ως χώρο μεταμορφώσεως, ως εργαστήριο αγιότητος, ως πνευματικό θεραπευτήριο.
Όποιος πλησιάζει τον Χριστό με την καρδιακή διάθεση, με το κλάμα, με την αγάπη, με την ευαισθησία, χωρίς την τυραννία της λογικής και της εξουσίας, αυτός είναι σίγουρο ότι θα αισθανθή την αγάπη του Χριστού και θα ζήση τον Σταυρό από κοντά του Χριστού και θα δη τον Αναστάντα Χριστό να λέγη «Χαίρετε» και να λέγη «Ειρήνη υμίν» και να δημιουργήται ειρήνη και χαρά μέσα στην ύπαρξή μας.
α) Προφητικά, σε συνάρτηση δηλαδή με το μαρτυρικό τέλος των προφητών
β) Εσχατολογικά/Αποκαλυπτικά, ως εκπλήρωση του θελήματος του Θεού, όπως αυτό αποτυπώθηκε στις Γραφές
γ) Διαλεκτικά, ως προϋπόθεση της εξύψωσης του Ιησού
δ) Ευχαριστηριακά/Διαθηκικά, σεάμεση σχέση με την παράδοση της Θείας Ευχαριστίας και
ε) Σωτηριολογικά, ως θάνατος για χάρη όλων των ανθρώπων, ο οποίος καθιστά ανενεργή την αιματηρή εξιλαστήρια θυσία του Ναού.
Τά Πάθη τού Χριστού τα προσεγγίζουμε με την σκληρότητα της λογικής, την ενέργεια των παθών και την συμφεροντολογική μας διάθεση, δηλαδή τα βλέπουμε εξωτερικά και εμπορικά. Τα προσεγγίζουμε όμως και με τη καρδιακή ζωή, την ευγένεια της ψυχής, τη δικαιοσύνη και τη πνευματική ανδρεία. Δεν πρέπει να βλέπουμε τα γεγονότα αυτά μηχανικά, μόνον ιστορικά, αλλά να προχωρούμε στο βάθος και να βλέπουμε την σωτηριώδη τους σημασία για την ζωή μας, να μας αγγίξουν μέσα στο βάθος της καρδιάς και να γίνουν πηγή αναγεννήσεως.
Αυτοί οι τρόποι αντιμετωπίσεως των πραγμάτων αναφέρονται και στη ζωή μας μέσα στην Εκκλησία.
Ο ένας τρόπος είναι αυτός που έδειξαν οι θρησκευτικοί και πολιτικοί ηγέτες απέναντι στον Χριστό, αλλά και ο λαός, που είναι η λογικοκρατία, η εξουσιολαγνεία, η συμφεροντολογία και η χρησιμοθηρία. Αυτό συμβαίνει όταν την ζωή στην Εκκλησία την εκλαμβάνουμε ως ευκαιρία για να καλλιεργούμε τα πάθη και όχι για να μεταμορφωνόμαστε εσωτερικά. Ο άλλος τρόπος είναι να ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Χριστού που αποβλέπει στην πνευματική μας αναγέννηση, δηλαδή να θεωρούμε την Εκκλησία ως χώρο μεταμορφώσεως, ως εργαστήριο αγιότητος, ως πνευματικό θεραπευτήριο.
Όποιος πλησιάζει τον Χριστό με την καρδιακή διάθεση, με το κλάμα, με την αγάπη, με την ευαισθησία, χωρίς την τυραννία της λογικής και της εξουσίας, αυτός είναι σίγουρο ότι θα αισθανθή την αγάπη του Χριστού και θα ζήση τον Σταυρό από κοντά του Χριστού και θα δη τον Αναστάντα Χριστό να λέγη «Χαίρετε» και να λέγη «Ειρήνη υμίν» και να δημιουργήται ειρήνη και χαρά μέσα στην ύπαρξή μας.
