Σας έχει τύχει ποτέ να σκεφτείτε “πότε
πέρασε η εβδομάδα”… Εμένα ναι. Και μου τυχαίνει πολύ συχνά τώρα
τελευταία… Πότε πέρασε η μέρα, πότε η εβδομάδα, πότε ο μήνας, πότε ο
χρόνος, πότε τα χρόνια, πότε η ζωή…
Έχουμε μπει (ή μήπως μας έχουν βάλει;)
σε μια διαρκή πορεία – αγώνα δρόμου να …προλάβουμε να …δημιουργήσουμε,
αλήθεια τι ακριβώς; Τι είναι αυτό που αλήθεια μας ενδιαφέρει να κάνουμε;
Θα μου πείτε, ο στόχος διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Χρήματα, δόξα,
υστεροφημία (αν και αυτό νομίζω όλο και λιγότερο στις μέρες μας) ή και
όλα μαζί…
Έχετε σκεφτεί ποτέ …γιατί; Είναι η
αναζήτηση αυτή της ευτυχίας ή μήπως το διαρκές αίσθημα του
“ανικανοποίητου” που μας ωθεί στην ατέρμονη αναζήτηση της ευτυχίας, που
στην πραγματικότητα απλά υπάρχει σαν φάσμα (και φάντασμα !). Κι όμως,
πόσες στιγμές πραγματικής παρούσας ευτυχίας χάνονται καθημερινά στο βωμό
της “αναζήτησης της ευτυχίας”. Το είναι χάνεται και θυσιάζεται στον
βωμό του “θα είναι”. Ειρωνικό δεν ακούγεται; Χάνουμε την ευτυχία
αναζητώντας την…
Ίσως γιατί δεν έχουμε εκπαιδευτεί ν’
αναγνωρίζουμε αυτά τα συναισθήματα και να δεχόμαστε και να δίνουμε
συγκινήσεις. Μα χρειάζεται εκπαίδευση; Δεν είναι μέσα στην ίδια τη φύση
μας; Η γαλήνη, η αγαλλίαση, η ευφορία, το ενστικτώδες χαμόγελο που
μερικές φορές εμφανίζεται απρόσμενα και αυθόρμητα (και συχνά σπεύδουμε
να το κρύψουμε ή να το σβήσουμε από τα χείλη μας μήπως παρεξηγηθούμε).
Είναι δυνατό να μη μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα απλά καθημερινά
συναισθήματα, τα ίχνη της ευτυχίας; Τόσο πολύ έχουμε ξεφύγει από τα
ζητούμενά μας λοιπόν;
Μία ηλιόλουστη ημέρα, μια καλημέρα από
ένα άγνωστο πρόσωπο, ένα χαμόγελο από ένα φίλο δεν είναι όλα αυτά αρκετά
για πορευτούμε; Θα έπρεπε να είναι. Και πιστεύω ότι είναι.
Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα των
“χειραγωγών/εξουσιαστών” του σύγχρονου κόσμου είναι ότι κατάφεραν να μας
αποπροσανατολίσουν στην αναζήτηση της ψυχικής μας ολοκλήρωσης.
Συναισθήματα και καταστάσεις που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν αρκετά να
οδηγήσουν μία ανθρώπινη ψυχή στην απόλυτη εξύψωση και τελείωση, περνούν
πλέον απαρατήρητα. Προφανώς γιατί εμείς οι ίδιοι τους επιτρέψαμε να
“παρέμβουν” στις αναζητήσεις μας.
Ο λόγος για τον οποίο έπρεπε να
αποπροσανατολιστούμε είναι προφανής. Διότι είναι πολύ πιο εύκολο να
ελέγξεις μια ανθρώπινη ψυχή που βρίσκεται σε διαρκή και χωρίς αποτέλεσμα
αναζήτηση της ολοκλήρωσης σε πράγματα έξω και μακριά από αυτήν, από την
υποστασιακή ουσία της. Όταν μάλιστα έχεις τη δύναμη ν’ “απομακρύνεις”
την ολοκλήρωση αυτή, καθίστασαι παντοδύναμος.
Υποστηρίζεται βέβαια ότι απόλυτη ευτυχία
δεν υπάρχει. Είναι ασύμβατη προς την ανθρώπινη φύση που είναι
ανικανοποίητη και διαρκώς επιθυμεί κάτι περισσότερο. Είναι απόλυτα
φυσικό και υγιές. Διότι αυτή είναι η ίδια η φύση μας. Η πορεία προς το
ανώτερο, προς το καλύτερο, προς την ατομική μας “Ιθάκη”. Και πρέπει να
ευχόμαστε να είναι μακρύς ο δρόμος αλλά και να απολαμβάνουμε το κάθε
βήμα που μας φέρνει πιο κοντά αντί να ανυπομονούμε να φτάσουμε στο
“τέλος”, γιατί κάθε τέλος είναι και μια απώλεια μιας πορείας.
Για σκεφτείτε να χρειαστεί κάποια στιγμή
να απολογηθούμε με τη σκέψη “συγγνώμη ψυχή μου που δεν προλάβαινα να σε
κάνω ευτυχισμένη, αλλά έψαχνα την … ευτυχία”.
Τελικά είναι πολύ πιο απλά τα πράγματα.
Αρκεί να σταθούμε για ένα λεπτό και να ζήσουμε την κάθε ευτυχισμένη μας
στιγμή. Πόση δύναμη μπορεί να πάρει κανείς από ένα φιλικό χαμόγελο ή ένα
άγγιγμα, ένα αστείο, μία συζήτηση, ένα ερωτικό σκίρτημα, μια ματιά, μια
επαγγελματική επιτυχία! Απλά καθημερινά πράγματα δηλαδή που έχουμε απλά
ξεχάσει ότι έχουν τη δύναμη να μας προσφέρουν όμορφα συναισθήματα. Ας
πάρουμε μια ανάσα λοιπόν. Η ευτυχία είναι πολύ πιο κοντά απ’ ότι
νομίζουμε.
