Ας αρχίσω με την αυθαίρετη παραδοχή ότι η
αλήθεια είναι μόνο μία.Και ας ξεκινήσω με το κοινωνικό κριτήριο της
αλήθειας, δηλαδή “πίστευε,αυτό που πιστεύουν οι πολλοί”.Αμέσως
δημιουργείται ένα κενό στην αρχική διαπίστωση,και μια έντονη αμφιβολία
για την ορθότητα της αρχικής και για πολλούς αδιαπραγμάτευτης αυτής
παραδοχής,πως δηλαδή η αλήθεια είναι μόνο μία,απλά διαβάζοντας κανείς
την εκδοχή της κοινωνικής αλήθειας. Η διαμάχη για την αλήθεια,έχει
αφήσει πολλά θύματα σε αυτό τον κόσμο.
Όλα γίνονται και όλα διαδραματίζονται
προς χάρην της αλήθειας που πρέπει να επιβληθεί. Είτε το σκηνικό
εκτυλίσσεται σε κοινωνικό επίπεδο, είτε σε οικογενειακό.Όλοι παλεύουν με
όλους για να υπερισχύσει η δική τους αλήθεια. Ο καθένας έχει τα δικά του
κριτήρια και τα δικά του επιχειρήματα,στην αιώνια αυτή μάχη. Άλλος
χρησιμοποιεί σαν κριτήριο,την κοινωνική αλήθεια. Αφού με άλλα λόγια,αυτό
είναι που πιστεύουν οι πολλοί,τότε αυτή είναι η αλήθεια. Και οποιοσδήποτε
παρεκλίνει από αυτή την αλήθεια,έχει λάθος πριν κάν αρθρώσει λέξη. Αλλά
να δώσω εδώ και μία άλλη οπτική γωνία. Η εξέλιξη του κόσμου και η
ανακάλυψη του καινούργιου,βασίστηκε ακριβώς στους ανθρώπους εκείνους,οι
οποίοι δε συμβιβάστηκαν με την κοινώς αποδεκτή αλήθεια,αλλά βρήκαν μια
άλλη αλήθεια,καλά κρυμένη πίσω από κοινωνικές επιταγές και
προκαταλήψεις. Και η αλήθεια αυτή ήταν τόσο δυνατή και καταλυτική,που
κυριάρχησε και πλέον αυτή αποτελεί την πλειοψηφία. Και όποιος της
αντιτίθεται,τώρα πια, εκείνος είναι που αποτελεί τον κομιστή του
ψέμματος. Τα παραδείγματα άφθονα στον κόσμο.Αν ισχυριστώ τώρα ότι η γη
δεν είναι στρογγυλή αλλά επίπεδη, θα είναι ένα μεγάλο ψέμα και μία
αντιπαράθεση σε μία αλήθεια καθιερωμένη. Αλλά κάποτε εγώ θα ήμουν αυτός
που κατείχα την κοινά αποδεκτή αλήθεια,λέγοντας κάτι τέτοιο,και ψεύτης
εκείνος που ισχυρίστηκε ότι η γη είναι στρογγυλή.
Μετά από όλα τα παραπάνω,η αρχική
παραδοχή ότι η αλήθεια είναι μόνο μία,έχει αρχίσει και μπερδεύεται
επικίνδυνα ίσως. Τελικά πόσες αλήθειες υπάρχουν; Και για να το μαζέψουμε
σε πιο μικρή κλίμακα το όλο θέμα,ας το ανάγουμε στα μικρά σύνορα μιας
σχέσης. Πόσες αλήθειες υπάρχουν μέσα σε μια σχέση; Και ποιος κατέχει την
“αληθινή αλήθεια”; Γιατί αν το σκεφτεί κανείς, όλες οι διαμάχες, αυτό το
θέμα έχουν σα βάση.”Εγώ κατέχω την αλήθεια κι εσύ που κάνεις λάθος
πρέπει να υποταχτείς στη μόνο αλήθεια που υπάρχει..στη δική μου
δηλαδή”. Και η διαμάχη συνεχίζεται επ άπειρον. Οι δυο εχθροί παλεύουν να
εγκαταστήσουν στη σχέση τη δική τους αλήθεια, σαν τους πολεμιστές μιας
μάχης,οι οποίοι πολεμούν και αλληλοσκοτώνονται,όχι γιατί έχουν μια πλήρη
και ξεκάθαρη άποψη για το γιατί το κάνουν,αλλά γιατί κάποιοι τους έχουν
πει ότι αυτή είναι η αλήθεια και αυτός ο μόνος τρόπος να την
υπερασπιστούν. Και πάντα τελικά,όπως σε μια μάχη,υπάρχει ένας νικητής και
ένας νικημένος. Ένας που επιβάλλει τη δική του αλήθεια και ένας άλλος
που απεμπολεί τη δική του. Ο πρώτος συνεχίζει να υπάρχει πιο άνετα στη
σχέση,μιας και κατάφερε να επιβάλλει τη δική του ηρεμία,αφού κατάφερε να
επαναδημιουργήσει τις συνθήκες της αλήθειας του. Και ο άλλος όχι μόνο
έχει απεμπολήσει τη δική του αλήθεια,αλλά πλέον τη βιώνει σαν κάτι κακό
και απορριπτέο. Και βρίσκεται σε μια διαρκή διαδικασία επαναπροσδιορισμού
του εαυτού του. Γιατί εν κατακλείδει,η αλήθεια του είναι αυτός ο
ίδιος. Τελικά τι είναι αυτό που πέτυχε ο πρώτος άνθρωπος της σχέσης
αυτής; Επέβαλλε την αλήθεια του,ζει άνετα μέσα σε αυτήν,αλλά έχασε το
δεύτερο άνθρωπο. Γιατί κατά βάθος,ο οποιοσδήποτε μας απειλεί με
εξαφάνιση,ασυνείδητα γίνεται εχθρός μας. Αλλά στα πλαίσια της αίσθησης
ότι η αλήθεια του δεύτερου είναι λάθος, μιας και έχει ητηθεί στη μάχη, η
σχέση συνεχίζει να υφίσταται καθώς ο θυμός του δεύτερου,έχει
μετασχηματιστεί σε μια πικρή παραδοχή,πως δηλαδή όλα όσα επιθυμεί να
είναι,δεν είναι σωστά και αντιτίθενται στην αλήθεια που του έχει
επιβληθεί.
Τελικά, ίσως ο κόσμος να ήταν εντελώς
διαφορετικός, αν το μόνο που είχαμε να κάνουμε θα ήταν να φροντίζουμε ο
ένας την αλήθεια του άλλου με σεβασμό και κατανόηση,και όχι να
προσπαθούμε διαχρονικά να επιβάλλουμε τη δική μας αλήθεια, ως άλλοι
σταυροφόροι. Και μάλιστα μιας αλήθειας την οποία φέρουμε πολλές φορές
δίχως καν να είμαστε σίγουροι αν αυτή η αλήθεια είναι η δική μας. Και εδώ
ίσως πει κάποιος πως αφού ούτε εμείς δεν είμαστε σίγουροι για την
αλήθεια μας,γιατί να μην αποδεχτούμε την ήττα στην αλήθεια του άλλου. Η
λύση είναι μόνο μία. Αφουγκράσου τον εαυτό σου. Νιώσε τη δυσφορία ή την
ευφορία σου και τότε θα ξέρεις αν κουβαλάς μια αλήθεια δική σου, ή αν
είσαι το αποτέλεσμα της επιβολής της αλήθειας κάποιου άλλου…
