Κάποτε είχα διαβάσει σε ένα άρθρο
σχετικά με την επιρροή της τηλεόρασης στον ψυχισμό των ανθρώπων, ότι
παλιά τα παιδιά τις απογευματινές ώρες έβλεπαν τη “Λάση” με
ήρωα ένα σκυλάκι με το όνομα αυτό-και τώρα βλέπουν τον Αδωνη. Πολύ
απλοϊκή πρόταση, αλλά καμμιά φορά χρειάζεται κάτι απλό για να περιγράψει
κάτι που είναι μπροστά στα μάτια μας αλλά δε το βλέπουμε. Μεγάλη η
δύναμη της τηλεόρασης. Περνά ότι μήνυμα θέλει. Και ο κόσμος υπακούει σαν
υπνωτισμένος.
Αν οι καιροί απαιτούν η χρεωκοπία να μη
λέγεται χρεωκοπία αλλά αναδιάρθρωση,τότε θα τη λέμε αναδιάρθρωση. Κάνει
τη δουλειά της, αυτή η τόσο μικρή λεπτομέρεια. Και φυσικά, που να βρει
χρόνο κανείς να παρατηρήσει τις λεπτομέρειες που του χειραγωγούν το
μυαλό. Έτσι που τρέχει από το πρωί ως το βράδυ για να ξεφύγει από τα
δίχτυα που άλλοι έφτιαξαν για λογαριασμό του και αυτός ο ίδιος τα
αποδέχτηκε με μακαριότητα, πιστεύοντας εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή
πως θα κέρδιζε πολλά. Και ώσπου να καταλάβει ότι έχει ήδη χάσει τον
εαυτό του ήταν ήδη αργά.
Μπήκε στο σύστημα και το σύστημα τον
κατασπάραξε. Έχει γεμίσει η τηλεόραση με ψυχαγωγία. Με εύπεπτα και
ανόητα πράγματα,που τα παρακολουθούμε σαν αποβλακωμένοι, απλά και μόνο
για να ξεχάσουμε τα αδιέξοδα. Απλά και μόνο για να αποσπαστεί η προσοχή
μας από την υποβόσκουσα κατάθλιψη. Αλλά τελικά όλα αυτά είναι που
επιτείνουν την κατάθλιψη. Η συνειδητή ή ασυνείδητη
συνειδητοποίηση-οξύμωρο- πως η ζωή, μας πηγαίνει και όχι το αντίθετο. Πως
τη μοίρα μας δεν την καθορίζουμε εμείς, γιατί ξεχάσαμε πως είναι να
σκεφτόμαστε.
Ποιος θέλει το σκεπτόμενο άνθρωπο τελικά;
