Υπήρχε ένας Ινδός άγιος που ξεκίνησε
πριν πολλά χρόνια για ένα προσκύνημα στους ινδικούς ιερούς ναούς του
Μπαντιρνάθ και Κεντερνάθ στα Ιμαλάια. Είναι πολύ δύσκολη διαδρομή για να
φτάσει κανείς κι εκείνη την εποχή ήταν ακόμη πιο δύσκολη. Πολλοί
άνθρωποι απλώς δεν επέστρεφαν – στενά μονοπάτια ενώ στο πλάι υπήρχαν
γκρεμοί βάθους τριών χιλιάδων μέτρων και τα βουνά ήταν καλυμμένα από
αιώνιο χιόνι. Λίγο να γλιστρούσαν τα πόδια κι έπεφτες.
Ο προσκυνητής είχε κουραστεί αρκετά, αν
και κουβαλούσε λίγες αποσκευές – διότι το να κουβαλήσεις πολλές
αποσκευές σε εκείνα τα ύψη κάνει το βάδισμα πολύ πιο επίπονο. Καθώς ο
αέρας λιγοστεύει, ακόμη και να ανασάνεις γίνεται δύσκολο. Μπροστά του,
είδε ένα κορίτσι, όχι μεγαλύτερο από δέκα ετών, να κουβαλά ένα μικρό
αγόρι, πολύ παχύ, στους ώμους της. Ίδρωνε, ανέπνεε βαριά, κι όταν ο
προσκυνητής πέρασε δίπλα της, της είπε: «Κόρη μου, πρέπει να είσαι
κουρασμένη. Κουβαλάς τόσο βάρος».
Το κορίτσι θύμωσε και απάντησε: «Εσύ κουβαλάς βάρος. Αυτός δεν είναι βάρος, είναι ο μικρότερος αδελφός μου».
Στην αυτοβιογραφία του αυτός ο άνδρας
περιγράφει εκείνη τη στιγμή και την έκπληξη που ένιωσε. Ήταν αλήθεια
αυτό που είπε το μικρό κορίτσι∙ υπήρχε μια διαφορά. Στη ζυγαριά βέβαια,
δεν φαίνεται αυτή η διαφορά∙ είτε βάλεις το μικρό σου αδελφό είτε μια
βαλίτσα, δεν έχει σημασία – η ζυγαριά θα δείξει βάρος. Η καρδιά όμως δεν
είναι ζυγαριά. Το κορίτσι είχε δίκιο: «Εσύ κουβαλάς βάρος∙ όχι εγώ.
Αυτός είναι ο μικρότερός αδελφός μου και τον αγαπάω».
Η αγάπη μπορεί να αψηφήσει τη βαρύτητα∙ η
αγάπη μπορεί να αψηφήσει οποιοδήποτε βάρος. Ό,τι γίνεται από αγάπη
είναι αληθινά όμορφο. Η υπηρεσία προς τον συνάνθρωπο χωρίς αγάπη, επειδή
απλώς κάποιες θρησκείες το αναφέρουν και το θεωρούμε καθήκον μας, δεν
έχει την ίδια ποιότητα. Απλώς καταδεικνύει πως διαθέτουμε δυστυχώς την
ίδια νοοτροπία μ’ αυτήν ενός σκλάβου.
