25 Δεκεμβρίου…..μαζεμένη όλη η οικογένεια για φαγητό αλλά το μυαλό δεν ήταν εκεί.
Οι τελευταίες ετοιμασίες για το αυριανό ραντεβού ήταν το μοναδικό πράγμα στο μυαλό μου! Το ετήσιο ραντεβού πέντε φίλων, 26 Δεκεμβρίου, για τριήμερο κυνήγι αγριόπαπιας στον Έβρο. Σχεδόν όλη τη χρονιά ετοιμάζουμε το επόμενο ‘’ραντεβού’’… ποια φυσίγγια θα πάρουμε, τι αυτοκίνητο θα κλείσουμε, τι ρούχα θα αγοράσουμε, νέες τεχνολογίες… ίσως η μοναδική μας συζήτηση όποτε βρισκόμασταν.
Το ξυπνητήρι δεν πρόλαβε να χτυπήσει, και πάλι φέτος τέσσερις παρά πέντε τα μάτια είχαν ήδη ανοίξει. Στις πέντε έχουμε αναχώρηση από το γνωστό μέρος, εννιά ώρες ταξίδι ατελείωτος ο δρόμος αλλά πάντα το ίδιο συναίσθημα. Λίγο που οι αποχρώσεις των ρούχων θυμίζουν τα παλιά χρόνια του στρατού, λίγο οι μυρωδιές, ίσως και το αρχέγονο ένστικτο του κυνηγού, η αδρεναλίνη σε όλο το ταξίδι ήταν στα ύψη και μας έμοιαζε ότι ο χρόνος κυλούσε απίστευτα γρήγορα.
Τόσα χρόνια η ίδια διαδρομή, τα γνωστά μέρη που πλέον μας φαινόντουσαν τόσο οικεία. Μόνο που φέτος παραμονή του ‘’ραντεβού’’ τσακώθηκα με τη σύζυγο. Γύρναγε στο μυαλό μου σε όλο το ταξίδι η κουβέντα της…. μα καλά τι βρίσκεις πια και σκοτώνεις τα πουλιά; Τι σου φταίνε; Μήπως είναι κάποιο είδος ανωμαλίας; Φυσικά τη στόλισα! Σιγά μην μπορούσε να καταλάβει έστω και λίγο τι σημαίνει αντροπαρέα σε ένα μαγευτικό μέρος, στην απόλυτη ησυχία να ακούς μόνο τους ήχους της φύσης… τα τσακάλια το βράδυ και τα κοπάδια των πουλιών που δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να τα δει μπροστά της… εγώ όμως ήμουν εκεί… τα ένιωθα όλα, τα μύριζα…. τέλος πάντων, γυναίκες!
Με αυτά και με εκείνα, σχεδόν απόγευμα σούρουπο, φτάσαμε στα γνωστά λημέρια… βροχή και κρύο. Όλοι ήμασταν κομμάτια από το ταξίδι αλλά και ανυπόμονοι να πάμε να χωθούμε μέσα στο βάλτο για το πρώτο νυχτερινό στο φως του φεγγαριού! Η θερμοκρασία λίγο πάνω από το μηδέν, τα χέρια παγωμένα να κρατάνε το όπλο και οι αισθήσεις στα κόκκινα λες και περίμενες καρτερικά τον εχθρό στα σύνορα για να γίνεις ο ήρωας του πολέμου! Ναι αυτό ήταν, περίμενες να γίνεις ο ήρωας της παρέας! Το πρώτο τουφέκι!
Η ώρα έχει πάει 10 το βράδυ και το κρύο έχει αρχίσει να γίνεται ανυπόφορο, αποφασίσαμε να αφήσουμε τα καρτέρια και να αποσυρθούμε για να σηκωθούμε νωρίς να προλάβουμε πόστα. Φωτιά να ζεσταθούμε, τσίπουρο και μερικές κονσέρβες ήταν το βραδινό με πολύ γέλιο και πειράγματα ο ένας στον άλλο… τι ωραία περνάμε σκέφτηκα αλλά τα λόγια της κολλημένα στο μυαλό μου, δηλαδή εμείς είμαστε οι ανώμαλοι και εκείνη η λογική… ας ήταν εδώ να καταλάβει συνέχισα να σκέφτομαι.
Πέντε το πρωί και είμαστε ήδη έτοιμοι με τον καφέ στο χέρι… τα ρούχα κόκκαλο από την υγρασία, οδεύουμε σιγά σιγά για τα καρτέρια… η ώρα περνάει και οι τουφεκιές ελάχιστες.
-Πάνω σου! ακούστηκε μια φωνή από δίπλα, τρεις τουφεκιές έριξα…
-Έπεσε, μου φώναζε! η χαρά μου τεράστια! Η καρδιά μου πηγαίνοντας προς το μέρος που έπεσε το πουλί κόντευε να σπάσει. Ψάχνω… τίποτα, «που πήγε;» σκεφτόμουν… όλοι το είδαμε να πέφτει, ε όχι και να χάσω το πρώτο παπί της χρονιάς… και να λίγο πιο κάτω το βρήκα… σιγά μη μου γλίτωνε το άτιμο.
Τα λόγια της έγιναν εικόνα εκείνη τη στιγμή! Το άτιμο έγινε κακόμοιρο… ο ‘’σούπερ κυνηγός’’, ο ‘’άντρακλας’’, έγινε παιδί. Δεν είναι δυνατόν! Το άμοιρο πλάσμα, τραυματισμένο, έχει κουρνιάσει τρομοκρατημένο κάτω από ένα αλμυρίκι. Το πιάνω στα χέρια μου και με κοιτάζει μέσα στα μάτια, δεν έχω ξανανιώσει βλέμμα να με διαπερνάει τόσο έντονα! Λύγισα… ποιος είμαι εγώ που φέρνω ένα πλάσμα σε αυτή την κατάσταση, με ποια εξουσιοδότηση, με ποια λογική; Τα λόγια της έγιναν εικόνα… πρέπει να είναι κάποιο είδος ανωμαλίας!
Δεν εξηγείται διαφορετικά, είμαι ένα διαταραγμένο τέρας που ερεθίζομαι να βασανίζω αθώες ψυχές, τίποτα καλύτερο από αυτούς που βλέπω στην τηλεόραση και μου έρχεται να τη σπάσω! Αυτός είμαι; τι κάνω; νιώθω ότι δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου… νιώθω να μην με ξέρω… δεν με αναγνωρίζω! δεν είναι η πρώτη φορά που αφαιρώ για διασκέδαση μια ζωή… αφαιρώ για διασκέδαση μια ζωή!
Αυτός είμαι; Ακόμα αναρωτιέμαι… πώς το έκανα και γιατί το έκανα! Έχουν περάσει 5 χρόνια… ακόμα ζητάω την εξιλέωση, τη συγχώρεση. Έγινα λίγο καλύτερος άνθρωπος; Ίσως, δεν θα το κρίνω εγώ. Σίγουρα νιώθω καλύτερα να τα βλέπω να πετάνε… ΣΥΓΓΝΩΜΗ.
Οι τελευταίες ετοιμασίες για το αυριανό ραντεβού ήταν το μοναδικό πράγμα στο μυαλό μου! Το ετήσιο ραντεβού πέντε φίλων, 26 Δεκεμβρίου, για τριήμερο κυνήγι αγριόπαπιας στον Έβρο. Σχεδόν όλη τη χρονιά ετοιμάζουμε το επόμενο ‘’ραντεβού’’… ποια φυσίγγια θα πάρουμε, τι αυτοκίνητο θα κλείσουμε, τι ρούχα θα αγοράσουμε, νέες τεχνολογίες… ίσως η μοναδική μας συζήτηση όποτε βρισκόμασταν.
Το ξυπνητήρι δεν πρόλαβε να χτυπήσει, και πάλι φέτος τέσσερις παρά πέντε τα μάτια είχαν ήδη ανοίξει. Στις πέντε έχουμε αναχώρηση από το γνωστό μέρος, εννιά ώρες ταξίδι ατελείωτος ο δρόμος αλλά πάντα το ίδιο συναίσθημα. Λίγο που οι αποχρώσεις των ρούχων θυμίζουν τα παλιά χρόνια του στρατού, λίγο οι μυρωδιές, ίσως και το αρχέγονο ένστικτο του κυνηγού, η αδρεναλίνη σε όλο το ταξίδι ήταν στα ύψη και μας έμοιαζε ότι ο χρόνος κυλούσε απίστευτα γρήγορα.
Τόσα χρόνια η ίδια διαδρομή, τα γνωστά μέρη που πλέον μας φαινόντουσαν τόσο οικεία. Μόνο που φέτος παραμονή του ‘’ραντεβού’’ τσακώθηκα με τη σύζυγο. Γύρναγε στο μυαλό μου σε όλο το ταξίδι η κουβέντα της…. μα καλά τι βρίσκεις πια και σκοτώνεις τα πουλιά; Τι σου φταίνε; Μήπως είναι κάποιο είδος ανωμαλίας; Φυσικά τη στόλισα! Σιγά μην μπορούσε να καταλάβει έστω και λίγο τι σημαίνει αντροπαρέα σε ένα μαγευτικό μέρος, στην απόλυτη ησυχία να ακούς μόνο τους ήχους της φύσης… τα τσακάλια το βράδυ και τα κοπάδια των πουλιών που δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να τα δει μπροστά της… εγώ όμως ήμουν εκεί… τα ένιωθα όλα, τα μύριζα…. τέλος πάντων, γυναίκες!
Με αυτά και με εκείνα, σχεδόν απόγευμα σούρουπο, φτάσαμε στα γνωστά λημέρια… βροχή και κρύο. Όλοι ήμασταν κομμάτια από το ταξίδι αλλά και ανυπόμονοι να πάμε να χωθούμε μέσα στο βάλτο για το πρώτο νυχτερινό στο φως του φεγγαριού! Η θερμοκρασία λίγο πάνω από το μηδέν, τα χέρια παγωμένα να κρατάνε το όπλο και οι αισθήσεις στα κόκκινα λες και περίμενες καρτερικά τον εχθρό στα σύνορα για να γίνεις ο ήρωας του πολέμου! Ναι αυτό ήταν, περίμενες να γίνεις ο ήρωας της παρέας! Το πρώτο τουφέκι!
Η ώρα έχει πάει 10 το βράδυ και το κρύο έχει αρχίσει να γίνεται ανυπόφορο, αποφασίσαμε να αφήσουμε τα καρτέρια και να αποσυρθούμε για να σηκωθούμε νωρίς να προλάβουμε πόστα. Φωτιά να ζεσταθούμε, τσίπουρο και μερικές κονσέρβες ήταν το βραδινό με πολύ γέλιο και πειράγματα ο ένας στον άλλο… τι ωραία περνάμε σκέφτηκα αλλά τα λόγια της κολλημένα στο μυαλό μου, δηλαδή εμείς είμαστε οι ανώμαλοι και εκείνη η λογική… ας ήταν εδώ να καταλάβει συνέχισα να σκέφτομαι.
Πέντε το πρωί και είμαστε ήδη έτοιμοι με τον καφέ στο χέρι… τα ρούχα κόκκαλο από την υγρασία, οδεύουμε σιγά σιγά για τα καρτέρια… η ώρα περνάει και οι τουφεκιές ελάχιστες.
-Πάνω σου! ακούστηκε μια φωνή από δίπλα, τρεις τουφεκιές έριξα…
-Έπεσε, μου φώναζε! η χαρά μου τεράστια! Η καρδιά μου πηγαίνοντας προς το μέρος που έπεσε το πουλί κόντευε να σπάσει. Ψάχνω… τίποτα, «που πήγε;» σκεφτόμουν… όλοι το είδαμε να πέφτει, ε όχι και να χάσω το πρώτο παπί της χρονιάς… και να λίγο πιο κάτω το βρήκα… σιγά μη μου γλίτωνε το άτιμο.
Τα λόγια της έγιναν εικόνα εκείνη τη στιγμή! Το άτιμο έγινε κακόμοιρο… ο ‘’σούπερ κυνηγός’’, ο ‘’άντρακλας’’, έγινε παιδί. Δεν είναι δυνατόν! Το άμοιρο πλάσμα, τραυματισμένο, έχει κουρνιάσει τρομοκρατημένο κάτω από ένα αλμυρίκι. Το πιάνω στα χέρια μου και με κοιτάζει μέσα στα μάτια, δεν έχω ξανανιώσει βλέμμα να με διαπερνάει τόσο έντονα! Λύγισα… ποιος είμαι εγώ που φέρνω ένα πλάσμα σε αυτή την κατάσταση, με ποια εξουσιοδότηση, με ποια λογική; Τα λόγια της έγιναν εικόνα… πρέπει να είναι κάποιο είδος ανωμαλίας!
Δεν εξηγείται διαφορετικά, είμαι ένα διαταραγμένο τέρας που ερεθίζομαι να βασανίζω αθώες ψυχές, τίποτα καλύτερο από αυτούς που βλέπω στην τηλεόραση και μου έρχεται να τη σπάσω! Αυτός είμαι; τι κάνω; νιώθω ότι δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου… νιώθω να μην με ξέρω… δεν με αναγνωρίζω! δεν είναι η πρώτη φορά που αφαιρώ για διασκέδαση μια ζωή… αφαιρώ για διασκέδαση μια ζωή!
Αυτός είμαι; Ακόμα αναρωτιέμαι… πώς το έκανα και γιατί το έκανα! Έχουν περάσει 5 χρόνια… ακόμα ζητάω την εξιλέωση, τη συγχώρεση. Έγινα λίγο καλύτερος άνθρωπος; Ίσως, δεν θα το κρίνω εγώ. Σίγουρα νιώθω καλύτερα να τα βλέπω να πετάνε… ΣΥΓΓΝΩΜΗ.
