Υπήρχε κάποτε ένα μικρό σπουργίτι, που
κάθε φορά που ζύγωνε μια θύελλα, ξάπλωνε ανάσκελα στο έδαφος και σήκωνε
τα λεπτά ποδαράκια του προς τον ουρανό.
-«Γιατί το κάνεις αυτό;» το ρώτησε μια αλεπού.
-«Για να προστατέψω τη γη, που έχει τόσα
πολλά ζωντανά πλάσματα» απάντησε το σπουργιτάκι. «Σηκώνω τα πόδια μου
για να συγκρατήσω τον ουρανό, αν φανούμε άτυχοι κάποια φορά και ο
ουρανός πέσει επάνω μας».
Η αλεπού γέλασε ειρωνικά. «Με αυτά τα καχεκτικά ποδαράκια που έχεις, θα συγκρατήσεις τον απέραντο ουρανό;»
Και το μικρό σπουργίτι απάντησε «εδώ στη γη, ο καθένας έχει το δικό του κομμάτι ουρανού για να συγκρατήσει».
