Όπου υπάρχει ζωή, υπάρχει και αλλαγή. Όπου υπάρχει μεγαλύτερη αλλαγή, υπάρχει και μεγαλύτερη ζωτική κινητικότητα. Ένα σώμα που δεν υπόκειται σε καμία αλλαγή είναι απόλυτα νεκρό. Μια ζωή που δεν αλλάζει ποτέ είναι ισοδύναμη με τον αιώνιο, αμετάβλητο θάνατο. Η ζωή μας έχει αξία επειδή υπάρχει ο θάνατος. Γιατί δίνουμε αξία στη λάμψη του πρωινού, η οποία μετά από λίγες ώρες φθίνει, περισσότερη από όση σε ένα ψεύτικο λουλούδι που αντέχει πολλά χρόνια; Γιατί εκτιμούμε τόσο περισσότερο έναν οργανισμό που μεταβάλλεται από την ανόργανη ύλη που είναι σταθερή και αμετάβλητη; Αν δεν υπήρχε αλλαγή στις λαμπερές αποχρώσεις του λουλουδιού, θα ήταν άχρηστο σαν την πέτρα. Αν το τραγούδι ενός πουλιού έμενε σταθερό, θα ήταν χωρίς αξία, σαν τον άνεμο που σφυρίζει. Αν δεν υπήρχε αλλαγή στα δέντρα και το χορτάρι ο κήπος μας θα ήταν πολύ άσχημος.
Ποια θα ήταν η χρησιμότητα της ζωής μας αν έμενε αμετάβλητη; Όπως το νερό του ρυακιού είναι πάντα φρέσκο και ευεργετικό επειδή δε σταματά ούτε λεπτό, έτσι και η ζωή είναι πάντα φρέσκια και νέα επειδή δε στέκει ακίνητη, αλλά κινείται με ταχύτητα από τους γονείς στα παιδιά και από τα παιδιά στα εγγόνια, από τα εγγόνια στα δισέγγονα και κυλάει από γενιά σε γενιά, ανανεώνοντας την ύπαρξή της διαρκώς.
Δεν μπορούμε ποτέ να αρνηθούμε την ύπαρξη των γηρατειών και του θανάτου, και επιπλέον πρέπει να αντιληφθούμε ότι ο θάνατος είναι πρωταρχικής σημασία για τη συνέχιση της ζωής, διότι ο θάνατος απομακρύνει όλους τους οργανισμούς που φθίνουν μέσα στη ζωή. Αν δεν υπήρχε ο θάνατος, η ζωή θα ήταν πνιγμένη από άχρηστη οργανική ύλη. Ο μόνος τρόπος για να κινείται προς τα εμπρός και να ανανεώνεται η ζωή, είναι η δημιουργία του νέου και η απομάκρυνση του παλιού. Αν δεν υπήρχαν γηρατειά και θάνατος, η ζωή δε θα ήταν ζωή αλλά θάνατος.
Ποια θα ήταν η χρησιμότητα της ζωής μας αν έμενε αμετάβλητη; Όπως το νερό του ρυακιού είναι πάντα φρέσκο και ευεργετικό επειδή δε σταματά ούτε λεπτό, έτσι και η ζωή είναι πάντα φρέσκια και νέα επειδή δε στέκει ακίνητη, αλλά κινείται με ταχύτητα από τους γονείς στα παιδιά και από τα παιδιά στα εγγόνια, από τα εγγόνια στα δισέγγονα και κυλάει από γενιά σε γενιά, ανανεώνοντας την ύπαρξή της διαρκώς.
Δεν μπορούμε ποτέ να αρνηθούμε την ύπαρξη των γηρατειών και του θανάτου, και επιπλέον πρέπει να αντιληφθούμε ότι ο θάνατος είναι πρωταρχικής σημασία για τη συνέχιση της ζωής, διότι ο θάνατος απομακρύνει όλους τους οργανισμούς που φθίνουν μέσα στη ζωή. Αν δεν υπήρχε ο θάνατος, η ζωή θα ήταν πνιγμένη από άχρηστη οργανική ύλη. Ο μόνος τρόπος για να κινείται προς τα εμπρός και να ανανεώνεται η ζωή, είναι η δημιουργία του νέου και η απομάκρυνση του παλιού. Αν δεν υπήρχαν γηρατειά και θάνατος, η ζωή δε θα ήταν ζωή αλλά θάνατος.
