O φόβος είναι κάτι που φωλιάζει μέσα στον άνθρωπο από την αρχή της
ύπαρξης του. Από μικρά παιδιά οι “άλλοι” μας φοβερίζουν όταν κάνουμε
αταξίες, όταν δεν τρώμε το φαγητό μας ή όταν δεν γράφουμε τα μαθήματά
μας ή όταν τολμήσουμε να μην κάνουμε ότι οι άλλοι επιθυμούν και
πιστεύουν.
Είναι ένας (καρατσεκαρισμένος) τρόπος ελέγχου και επαναφοράς σε μια τάξη, γιατί σου δημιουργεί συναισθήματα που σε τρομοκρατούν, σε περιορίζουν μέσα σε μια πραγματική κόλαση (η άλλη είναι ψευδής) στην οποία υποφέρεις, και γι αυτό δεν επαναλαμβάνεις την πράξη, που σου απαγορεύουν, προκειμένου να μην ξαναζήσεις κάτι τέτοιο.
Και δεν είναι το μοναδικό πράγμα, ο φόβος, που μπορούν να μας επιβάλλουν οι “άλλοι”. Γιατί οι “άλλοι” είναι παντοδύναμοι, ειδικά όταν τους αφήνουμε να είναι “οι άλλοι”. Μια ασήμαντη λέξη ή απλώς ένα νεύμα ή βλέμμα τους μπορεί να μας αλλάξει ολόκληρη την διάθεση, τα συναισθήματά, ακόμη και την άποψη μας για τον εαυτό μας, τις ικανότητες και τις αξίες μας.
Η κρίση τους έχει σημασία για εμάς και πολλές φορές, προσαρμόζουμε την συμπεριφορά μας στις δικές τους επιθυμίες και στα δικά τους στανταρς, προκειμένου να είμαστε αρεστοί και επιθυμητοί σε αυτούς τους άλλους ζώντας στην κόλαση που μας έχουν ετοιμάσει.
Έχουμε την ανάγκη να νιώθουμε πως και εμείς ανήκουμε κάπου, όπου να ‘ναι… Και μπροστά σε αυτό θυσιάζουμε ένα κομμάτι μας… για να κερδίσουμε μια ανύπαρκτη ασφάλεια! Και το παραδίδουμε στις διαθέσεις των άλλων… και τους χαρίζουμε απλόχερα εξουσία επάνω μας, με ολέθρια αποτελέσματα.
Τα πιο ασήμαντα πράγματα μπορούν να έχουν δραστικές επιπτώσεις. Μία λέξη με υπόκωφη χροιά, ένα τηλέφωνο σε ακατάλληλο χρόνο, μια ματιά με υπονοούμενο, από τον κατάλληλο «κολασμένο άνθρωπο», είναι υπεραρκετά για να μας διαμορφώσουν την διάθεση, τα θέλω μας, τους στόχους μας, τις επιλογές μας! Αυτά τα ασήμαντα πράγματα μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους ή δυστυχισμένους.
Είναι άραγε αυτό το τίμημα της συνύπαρξης, της φιλίας, του έρωτα; Να μας ελέγχουν οι άλλοι.
Είναι τόσο σημαντικά όλα αυτά προκειμένου να καταστρέψουμε ένα τμήμα της αυτάρκειάς μας; Η κόλαση είναι οι άλλοι, επειδή εμείς το θελήσαμε. Επειδή εμείς το επιτρέπουμε και συμφωνούμε να είναι.
Όμως καθετί στον κόσμο, προκειμένου να υφίσταται και να υπάρχει, έχει μια αντιθετική δύναμη, μια δύναμη που κρατάει την ισορροπία, έτσι ώστε να αποτραπεί το χάος.
Κι αν υπάρχει η κόλαση με τους άλλους, τότε υπάρχει και ο παράδεισος με τον εαυτό …και αν κόλαση είναι οι άλλοι, τότε ο παράδεισος είναι το ΕΙΝΑΙ.
Οι άλλοι έχουν την δύναμη να μας επηρεάζουν συνεχώς, όχι μόνο επί κακό αλλά και επί καλό, αλλά το ίδιο ισχύει και για τον εαυτό μας, διότι αλληλεπιδρούμε και ασκούμε επιρροή ο ένας στον άλλον. Πότε αρνητική και πότε θετική, πότε με θετικά αποτελέσματα και πότε με αρνητικά και με δεδομένο ότι κάθε τι θετικό ή αρνητικό είναι έτσι, μονάχα από την σκοπιά που το παρατηρεί κάποιος.
Όμως αν δεν υπήρχαν οι άλλοι και η κόλαση τους, ο κόσμος μας θα ήταν ονειρικά πλασμένος ένας κόσμος τέλειος, αψεγάδιαστος, κομμένος και ραμμένος στα μέτρα μας. Δεν θα είχαμε να στενοχωριόμαστε για όλα αυτά.
Τελικά, μονάχα απαλλαγμένοι από τους άλλους και την κόλαση που αυτοί εμπεριέχουν, θα ήμασταν πραγματικά ελεύθεροι.
Αλλά τι είδους ελευθερία θα ήταν αυτή;
Είναι ένας (καρατσεκαρισμένος) τρόπος ελέγχου και επαναφοράς σε μια τάξη, γιατί σου δημιουργεί συναισθήματα που σε τρομοκρατούν, σε περιορίζουν μέσα σε μια πραγματική κόλαση (η άλλη είναι ψευδής) στην οποία υποφέρεις, και γι αυτό δεν επαναλαμβάνεις την πράξη, που σου απαγορεύουν, προκειμένου να μην ξαναζήσεις κάτι τέτοιο.
Και δεν είναι το μοναδικό πράγμα, ο φόβος, που μπορούν να μας επιβάλλουν οι “άλλοι”. Γιατί οι “άλλοι” είναι παντοδύναμοι, ειδικά όταν τους αφήνουμε να είναι “οι άλλοι”. Μια ασήμαντη λέξη ή απλώς ένα νεύμα ή βλέμμα τους μπορεί να μας αλλάξει ολόκληρη την διάθεση, τα συναισθήματά, ακόμη και την άποψη μας για τον εαυτό μας, τις ικανότητες και τις αξίες μας.
Η κρίση τους έχει σημασία για εμάς και πολλές φορές, προσαρμόζουμε την συμπεριφορά μας στις δικές τους επιθυμίες και στα δικά τους στανταρς, προκειμένου να είμαστε αρεστοί και επιθυμητοί σε αυτούς τους άλλους ζώντας στην κόλαση που μας έχουν ετοιμάσει.
Έχουμε την ανάγκη να νιώθουμε πως και εμείς ανήκουμε κάπου, όπου να ‘ναι… Και μπροστά σε αυτό θυσιάζουμε ένα κομμάτι μας… για να κερδίσουμε μια ανύπαρκτη ασφάλεια! Και το παραδίδουμε στις διαθέσεις των άλλων… και τους χαρίζουμε απλόχερα εξουσία επάνω μας, με ολέθρια αποτελέσματα.
Τα πιο ασήμαντα πράγματα μπορούν να έχουν δραστικές επιπτώσεις. Μία λέξη με υπόκωφη χροιά, ένα τηλέφωνο σε ακατάλληλο χρόνο, μια ματιά με υπονοούμενο, από τον κατάλληλο «κολασμένο άνθρωπο», είναι υπεραρκετά για να μας διαμορφώσουν την διάθεση, τα θέλω μας, τους στόχους μας, τις επιλογές μας! Αυτά τα ασήμαντα πράγματα μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους ή δυστυχισμένους.
Είναι άραγε αυτό το τίμημα της συνύπαρξης, της φιλίας, του έρωτα; Να μας ελέγχουν οι άλλοι.
Είναι τόσο σημαντικά όλα αυτά προκειμένου να καταστρέψουμε ένα τμήμα της αυτάρκειάς μας; Η κόλαση είναι οι άλλοι, επειδή εμείς το θελήσαμε. Επειδή εμείς το επιτρέπουμε και συμφωνούμε να είναι.
Όμως καθετί στον κόσμο, προκειμένου να υφίσταται και να υπάρχει, έχει μια αντιθετική δύναμη, μια δύναμη που κρατάει την ισορροπία, έτσι ώστε να αποτραπεί το χάος.
Κι αν υπάρχει η κόλαση με τους άλλους, τότε υπάρχει και ο παράδεισος με τον εαυτό …και αν κόλαση είναι οι άλλοι, τότε ο παράδεισος είναι το ΕΙΝΑΙ.
Οι άλλοι έχουν την δύναμη να μας επηρεάζουν συνεχώς, όχι μόνο επί κακό αλλά και επί καλό, αλλά το ίδιο ισχύει και για τον εαυτό μας, διότι αλληλεπιδρούμε και ασκούμε επιρροή ο ένας στον άλλον. Πότε αρνητική και πότε θετική, πότε με θετικά αποτελέσματα και πότε με αρνητικά και με δεδομένο ότι κάθε τι θετικό ή αρνητικό είναι έτσι, μονάχα από την σκοπιά που το παρατηρεί κάποιος.
Όμως αν δεν υπήρχαν οι άλλοι και η κόλαση τους, ο κόσμος μας θα ήταν ονειρικά πλασμένος ένας κόσμος τέλειος, αψεγάδιαστος, κομμένος και ραμμένος στα μέτρα μας. Δεν θα είχαμε να στενοχωριόμαστε για όλα αυτά.
Τελικά, μονάχα απαλλαγμένοι από τους άλλους και την κόλαση που αυτοί εμπεριέχουν, θα ήμασταν πραγματικά ελεύθεροι.
Αλλά τι είδους ελευθερία θα ήταν αυτή;
