Αυτό δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή

Αυτό δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή. Κάθε τέλος ξεκινά κάτι καλύτερο.

Αυτό είναι αναπόφευκτο.

Η Ζωή πάει μπροστά και ποτέ πίσω. Η Ζωή προοδεύει και ποτέ δεν οπισθοδρομεί.

Αν ούτε καν ο θάνατος δεν τελειώνει κάτι, πόσο μάλλον το συγκεκριμένο περιστατικό ή κατάσταση που σε απασχολεί;

Είναι αλήθεια ότι όταν κλείνει μια πόρτα, μια άλλη ανοίγει. Η κίνηση της Ζωής είναι πάντοτε προς τα πάνω.

Αυτό ισχύει για κάθε τι, και αν δεν το πιστεύεις τώρα τότε δείξε εμπιστοσύνη στην Ζωή, θα το πιστέψεις σίγουρα σε έξι μήνες.

Ο Άγιος Ληστής του Γολγοθά

Είναι ο πρώτος άγιος που πέρασε στον Παράδεισο. Ο ληστής κρεμόταν πάνω στον σταυρό, μόλις λίγα μέτρα μακριά από το Σταυρό του Χριστού, πάνω στον Γολγοθά. 

Βαθιά μετανιωμένος είπε προς τον Θεάνθρωπο: "Κύριε, μνήσθητί μου, όταν έλθεις εν τη Βασιλεία Σου". 

Ο Χριστός ανταποκρίθηκε στην ειλικρινή μεταμέλειά του και του είπε: "Αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ' εμού έση εν τω παραδείσω".

Ο Άγιος Ληστής του Γολγοθά τιμάται από την ορθόδοξη εκκλησία αλλά ουδέποτε Ιερός Ναός είχε αφιερωθεί σε αυτόν! Πρόσφατα ο Άγιος Ληστής του Γολγοθά απέκτησε το πρώτο του ναΰδριο (εκκλησάκι) σε όλο τον κόσμο! Βρίσκεται στην

Τουλάχιστον Ας Προσπαθήσω

Τον Ιούνιο του 1985, οι Βρετανοί ορειβάτες Joe Simpson και Simon Yates ανέβηκαν για πρώτη φορά στη δυτική πλευρά του χιονισμένου Σιούλα Γκράντε, ενός βουνού στο Περού με ύψος 6.400 μέτρα. 

Ήταν ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα, αλλά μηδαμινό σε σύγκριση με αυτό που επρόκειτο να συμβεί. Στο ξεκίνημα της καθόδου, ο Simpson έπεσε και έσπασε το δεξί του γόνατο. Ο Yates θα μπορούσε να τον έχει εγκαταλείψει, αλλά κατάφερε να βρει έναν τρόπο να τον κατεβάσει χαμηλότερα με δυσκολία και με αντίξοες συνθήκες χιονιού και κρύου. Στη συνέχεια ο Simpson έπεσε σε μια σχισμή και ο Yates τελικά δεν είχε άλλη επιλογή από το να κόψει το σκοινί, απόλυτα πεπεισμένος ότι ο φίλος του πλέον ήταν νεκρός.

Στο μετέπειτα βιβλίο που έγραψε για την ανάβαση με τίτλο «Αγγίζοντας το κενό» (Touching The Void), ο Joe Simpson ανέφερε τα εξής:

«Καθώς κοίταζα τους μακρινούς λιθώνες, ήξερα ότι έπρεπε τουλάχιστον να προσπαθήσω. Υπήρχε μεγάλη πιθανότατα να πεθάνω εκεί, ανάμεσα στους βράχους. Η σκέψη αυτή δεν μου προκάλεσε πανικό. Αντίθετα, φαινόταν απόλυτα λογική. Αυτή ήταν η κατάσταση. Μπορούσα όμως να βάλω ένα στόχο. Αν πέθαινα, σαφώς δεν θα αποτελούσε έκπληξη, αλλά τουλάχιστον δεν θα περίμενα μέχρι να συμβεί. Η φρίκη του θανάτου δεν με επηρέασε όπως όταν έπεσα στη σχισμή. Τώρα μου δινόταν η ευκαιρία να τον αντιμετωπίσω και να αγωνιστώ. Δεν υπήρχε αυτός ο σκοτεινός τρόμος πια, υπήρχαν απλώς τα γεγονότα: είχα σπάσει το πόδι μου και τα δάχτυλά μου είχαν παγώσει, αλλά δεν γινόταν να φοβηθώ από κάτι τέτοιο. Το πόδι μου πονούσε όταν έπεσα και αν δεν κατάφερνα να σηκωθώ, θα πέθαινα».

Η επιβίωση του Yates ήταν ένα θαύμα. Το γεγονός όμως ότι ο Simpson κατάφερε να βρει έναν τρόπο να βγει από τη σχισμή ύστερα από 12 ώρες και στη συνέχεια να συρθεί κυριολεκτικά για 6 μίλια πίσω στο καταυλισμό μένοντας επί 3 ημέρες και νύχτες χωρίς τροφή και νερό χάνοντας 19 κιλά και παθαίνοντας κετοξέωση, θα ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας αν δεν ήταν πραγματικότητα! Όντως, ύστερα από 2 χρόνια και 6 εγχειρήσεις, ξανάρχισε να κάνει αναρρίχηση. Και όλα αυτά τα κατάφερε διότι αποφάσισε να προσπαθήσει ενάντια σε όλες τις πιθανότητες…

Γι αυτό αγαπητοί φίλοι, όσο σκοτάδι κι αν βλέπετε γύρω σας ή στη ζωή σας κάποιες φορές, μην αφήνετε το φόβο και τη ματαιότητα  να σας παραλύσει. Τουλάχιστον κάντε μια προσπάθεια. Αξίζει!

Η θυσία

Έξι μεταλλωρύχοι εργάζονται σε μια πολύ βαθιά σήραγγα και βγάζουν ορυκτά από τα έγκατα της γης. Ξαφνικά, μια κατολίσθηση φράζει την έξοδο της σήραγγας και τους απομονώνει από τον έξω κόσμο. Μόλις γίνεται αυτό, με μια γρήγορη ματιά, χωρίς να πουν λέξη, εκτιμούν την κατάσταση. Είναι όλοι τους πολύ έμπειροι και καταλαβαίνουν αμέσως πως το μεγάλο πρόβλημα θα είναι το οξυγόνο. Αν κάνουν ό,τι πρέπει, τους μένουν τρεις, το πολύ τρεισήμισι ώρες αέρα.

Ο κόσμος απέξω ξέρει πως είναι εκεί εγκλωβισμένοι, μια τέτοια κατολίσθηση όμως σημαίνει ότι θα πρέπει να ανοίξουν τη σήραγγα από την αρχή για να κατέβουν να τους βρουν. Θα προφτάσουν πριν τους τελειώσει ο αέρας;

Οι έμπειροι μεταλλωρύχοι αποφασίζουν πως πρέπει να εξοικονομήσουν όσο γίνεται περισσότερο οξυγόνο.

Συμφωνούν να κάνουν την ελάχιστη δυνατή σωματική δαπάνη. Σβήνουν τις λάμπες που κρατούν και ξαπλώνουν στο πάτωμα χωρίς να μιλάνε.

Βουβοί λόγω της κατάστασης και ακίνητοι μέσα στο σκοτάδι, είναι δύσκολο να υπολογίσουν το πέρασμα του χρόνου. Συμπτωματικά, ένας μόνο έχει ρολόι. Σ’ αυτόν λοιπόν απευθύνονται όλες οι ερωτήσεις: Πόση ώρα πέρασε; Πόση απομένει; Και τώρα;

Ο χρόνος αρχίζει να μακραίνει, τα δύο λεπτά τους φαίνονται μία ώρα. Η απελπισία πριν από κάθε απάντηση κάνει ακόμη μεγαλύτερη την ένταση που νιώθουν. Ο επικεφαλής των μεταλλωρύχων συνειδητοποιεί πως αν συνεχίσουν έτσι, η αγωνία θα τους κάνει να αναπνέουν πιο γρήγορα κι αυτό μπορεί να τους σκοτώσει. Διατάζει, λοιπόν, εκείνον που έχει το ρολόι να ελέγχει, εκείνος μόνο, το πέρασμα της ώρας. Κανένας πλέον δεν θα κάνει ερωτήσεις, θα τους ενημερώνει εκείνος κάθε μισή ώρα.

Αυτός, εκτελώντας τη διαταγή, παρακολουθεί το ρολόι του. Και μόλις περνάει η πρώτη μισή ώρα, λέει «πέρασε μισή ώρα». Ένα μουρμουρητό ακούγεται… Η αγωνία τους πλανιέται στον αέρα.
Ο κάτοχος του ρολογιού καταλαβαίνει πως, όσο περνάει η ώρα, θα είναι όλο και πιο φοβερό να τους ανακοινώνει ότι πλησιάζει το τελευταίο λεπτό. Χωρίς να το συζητήσει με κανέναν, αποφασίζει πως δεν τους αξίζει να βασανίζονται μέχρι να πεθάνουν. Έτσι, την επόμενη φορά που τους ανακοινώνει τη μισή ώρα, έχουν στην πραγματικότητα περάσει 45 λεπτά.

Δεν υπάρχει τρόπος να καταλάβουν τη διαφορά, κι έτσι δεν αμφιβάλλει κανείς.
Αφού βλέπει ότι πέτυχε το τέχνασμα, την τρίτη ενημέρωση την κάνει μία ώρα μετά. Τους λέει: «πέρασε άλλη μισή ώρα…» Και οι πέντε πείθονται ότι έχουν περάσει παγιδευμένοι, συνολικά, μιάμιση ώρα, και σκέφτονται μάλιστα πόσο μακρύς τους φαίνεται ο χρόνος.

Έτσι συνεχίζει αυτός με το ρολόι, κάθε μία ολόκληρη ώρα να τους ενημερώνει πως έχει περάσει μόνο μισή.
Στο μεταξύ, η ομάδα που επιχειρεί το έργο της διάσωσης ξέρει σε ποιον θάλαμο έχουν παγιδευτεί, και ξέρουν, επίσης, ότι θα είναι πολύ δύσκολο να φτάσουν εκεί πριν περάσουν τουλάχιστον τέσσερις ώρες.
Φτάνουν, τελικά, μετά από τεσσερισήμισι ώρες. Το πιθανότερο είναι να βρουν τους έξι μεταλλωρύχους νεκρούς.
Βρίσκουν ζωντανούς του πέντε.

Ένας πέθανε από ασφυξία… Εκείνος που είχε το ρολόι.

Τι είναι αυτό που πραγματικά επιθυμούν οι γυναίκες!

Κάποια μέρα, ο νεαρός βασιλιάς Αρθούρος έπεσε σε ενέδρα και φυλακίστηκε από τον μονάρχη ενός γειτονικού βασιλείου. Ο μονάρχης σκόπευε αρχικά να τον σκοτώσει, αλλά συγκινήθηκε από τα νιάτα και τα ιδανικά του Αρθούρου. Έτσι, αποφάσισε να του προσφέρει την ελευθερία του αν κατάφερνε να απαντήσει σε μια πολύ δύσκολη ερώτηση. Έδωσε στον Αρθούρο διορία ένα χρόνο για να σκεφτεί την απάντηση και αν μετά από αυτό το διάστημα δεν την είχε βρει, θα τον καταδίκαζε σε θάνατο.

Ποιά ήταν η ερώτηση; Τι είναι αυτό που πραγματικά επιθυμούν οι γυναίκες! Μια τέτοια ερώτηση θα προβλημάτιζε ακόμα και τους μεγαλύτερους γνώστες και για τον νεαρό Αρθούρο φαινόταν πραγματικά αδύνατο να γνωρίζει την απάντηση. Δεδομένου όμως ότι σε διαφορετική περίπτωση θα θανατωνόταν, δέχτηκε την πρόταση του μονάρχη να βρει μια απάντηση μέχρι το τέλος του έτους.

Επέστρεψε λοιπόν στο βασίλειό του και άρχισε να ρωτά τους πάντες: την πριγκίπισσα, τους ιερείς, τους σοφούς, ακόμη και τον γελωτοποιό. Μίλησε με όλους, αλλά κανείς δεν μπορούσε να του δώσει μια ικανοποιητική απάντηση. Πολλοί τον συμβούλεψαν να μιλήσει στη γριά μάγισσα, διότι μόνο αυτή θα μπορούσε να έχει την απάντηση. Όμως το τίμημα θα ήταν μεγάλο, αφού η μάγισσα ήταν διάσημη σε όλο το βασίλειο για την υψηλή αμοιβή που ζητούσε κάθε φορά.

Αφού έφτασε η τελευταία ημέρα του χρόνου, ο Αρθούρος δεν είχε άλλη επιλογή παρά να μιλήσει στη μάγισσα. Εκείνη συμφώνησε να απαντήσει στην ερώτηση, αλλά πρώτα θα έπρεπε να συμφωνήσει εκείνος να της δώσει το αντάλλαγμα που του ζητούσε. Η γριά μάγισσα ήθελε να παντρευτεί τον Λάνσελοτ, τον πιο στενό φίλο του Αρθούρου και τον πιο ευγενή Ιππότη της Στρογγυλής Τραπέζης! Ο νεαρός βασιλιάς τρομοκρατήθηκε. Η μάγισσα ήταν αποκρουστική, είχε καμπούρα και μόνο ένα δόντι, μύριζε απαίσια κι έβγαζε περίεργους θορύβους. Ποτέ δεν είχε αντικρίσει πιο αηδιαστικό πλάσμα σε ολόκληρη τη ζωή του.

Έτσι, αρνήθηκε να αναγκάσει τον φίλο του να την παντρευτεί και να σηκώσει ένα τέτοιο τρομερό βάρος. Όμως ο Λάνσελοτ όταν πληροφορήθηκε την κατάσταση είπε στον Αρθούρο ότι καμία θυσία δεν ήταν αρκετά μεγάλη προκειμένου να σώσει τη ζωή του και να διατηρηθεί η Στρογγυλή Τράπεζα.

Σύντομα ανακοινώθηκε ο γάμος και η μάγισσα απάντησε στην ερώτηση του Αρθούρου: «Τι θέλει άραγε μια γυναίκα πραγματικά…να έχει η ίδια τον έλεγχο της ζωής της!». Όλοι στο βασίλειο κατάλαβαν αμέσως ότι η μάγισσα είχε εκφράσει μια μεγάλη αλήθεια και ότι ο Αρθούρος θα γλίτωνε.

Πράγματι έτσι έγινε, ο μονάρχης χάρισε στον Αρθούρο την ελευθερία του ενώ ο Λάνσελοτ και η μάγισσα έκαναν έναν υπέροχο γάμο.

Όταν έφτασε το βράδυ, ο Λάνσελοτ αφού προετοίμασε τον εαυτό του για μια τρομακτική εμπειρία, μπήκε στο υπνοδωμάτιο. Όμως το θέαμα τον άφησε άφωνο! Στο κρεβάτι βρισκόταν η πιο όμορφη γυναίκα που είχε δει ποτέ. Έκπληκτος τη ρώτησε τι είχε συμβεί.

Η γυναίκα του απάντησε ότι επειδή της φέρθηκε με καλοσύνη όταν εμφανίστηκε ως μάγισσα, αποφάσισε να είναι φρικτά παραμορφωμένη μόνο κατά το ήμισυ της ημέρας και όμορφη το υπόλοιπο μισό. Ύστερα τον ρώτησε τι θα προτιμούσε εκείνος – να τη βλέπει όμορφη κατά τη διάρκεια της ημέρας ή της νύχτας;

Ο Λάνσελοτ σκέφτηκε ότι βρισκόταν σε δύσκολη θέση. Θα ήταν ωραίο να έχει μια όμορφη γυναίκα κατά τη διάρκεια της ημέρας και να την παρουσιάζει σε όλους, αλλά τη νύχτα, στις ιδιαίτερες στιγμές, θα έπρεπε να ανεχτεί μια γριά μάγισσα; Ή μήπως θα ήταν καλύτερο να έχει μια απαίσια μάγισσα κατά τη διάρκεια της ημέρας και τη νύχτα μια όμορφη γυναίκα για να απολαμβάνει τις προσωπικές τους στιγμές;

Στο τέλος ο Λάνσελοτ της είπε ότι της επέτρεπε να αποφασίσει η ίδια. Μόλις το άκουσε αυτό εκείνη, του ανακοίνωσε ότι θα ήταν όμορφη συνέχεια, διότι τη σεβάστηκε τόσο ώστε την άφησε να έχει η ίδια τον έλεγχο της ζωής της.

Η Αγάπη μπορεί να αψηφήσει την βαρύτητα

Υπήρχε ένας Ινδός άγιος που ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια για ένα προσκύνημα στους ινδικούς ιερούς ναούς του Μπαντιρνάθ και Κεντερνάθ στα Ιμαλάια. Είναι πολύ δύσκολη διαδρομή για να φτάσει κανείς κι εκείνη την εποχή ήταν ακόμη πιο δύσκολη. Πολλοί άνθρωποι απλώς δεν επέστρεφαν – στενά μονοπάτια ενώ στο πλάι υπήρχαν γκρεμοί βάθους τριών χιλιάδων μέτρων και τα βουνά ήταν καλυμμένα από αιώνιο χιόνι. Λίγο να γλιστρούσαν τα πόδια κι έπεφτες.

Ο προσκυνητής είχε κουραστεί αρκετά, αν και κουβαλούσε λίγες αποσκευές – διότι το να κουβαλήσεις πολλές αποσκευές σε εκείνα τα ύψη κάνει το βάδισμα πολύ πιο επίπονο. Καθώς ο αέρας λιγοστεύει, ακόμη και να ανασάνεις γίνεται δύσκολο. Μπροστά του, είδε ένα κορίτσι, όχι μεγαλύτερο από δέκα ετών, να κουβαλά ένα μικρό αγόρι, πολύ παχύ, στους ώμους της. Ίδρωνε, ανέπνεε βαριά, κι όταν ο προσκυνητής πέρασε δίπλα της, της είπε: «Κόρη μου, πρέπει να είσαι κουρασμένη. Κουβαλάς τόσο βάρος».

Το κορίτσι θύμωσε και απάντησε: «Εσύ κουβαλάς βάρος. Αυτός δεν είναι βάρος, είναι ο μικρότερος αδελφός μου».

Στην αυτοβιογραφία του αυτός ο άνδρας περιγράφει εκείνη τη στιγμή και την έκπληξη που ένιωσε. Ήταν αλήθεια αυτό που είπε το μικρό κορίτσι∙ υπήρχε μια διαφορά. Στη ζυγαριά βέβαια, δεν φαίνεται αυτή η διαφορά∙ είτε βάλεις το μικρό σου αδελφό είτε μια βαλίτσα, δεν έχει σημασία – η ζυγαριά θα δείξει βάρος. Η καρδιά όμως δεν είναι ζυγαριά. Το κορίτσι είχε δίκιο: «Εσύ κουβαλάς βάρος∙ όχι εγώ. Αυτός είναι ο μικρότερός αδελφός μου και τον αγαπάω».

Η αγάπη μπορεί να αψηφήσει τη βαρύτητα∙ η αγάπη μπορεί να αψηφήσει οποιοδήποτε βάρος. Ό,τι γίνεται από αγάπη είναι αληθινά όμορφο. Η υπηρεσία προς τον συνάνθρωπο χωρίς αγάπη, επειδή απλώς κάποιες θρησκείες το αναφέρουν και το θεωρούμε καθήκον μας, δεν έχει την ίδια ποιότητα. Απλώς καταδεικνύει πως διαθέτουμε δυστυχώς την ίδια νοοτροπία μ’ αυτήν ενός σκλάβου.

Ο ψυχολόγος και το ανέκδοτο

Ένας ψυχολόγος στη διάρκεια ενός σεμιναρίου αυτοβελτίωσης, έκανε ένα διάλυμα λέγοντας ένα πολύ έξυπνο ανέκδοτο. Όλοι στο ακροατήριο ξεκαρδίστηκαν στα γέλια. Συνέχισε λέγοντας ξανά το ίδιο ανέκδοτο. Λιγότεροι γέλασαν. Το είπε ξανά και ξανά μέχρι που δεν γέλασε κανένας.
Χαμογέλασε και είπε:
Δεν μπορείς να γελάς με το ίδιο αστείο συνέχεια.
Γιατί κλαις με το ίδιο πράγμα συνέχεια; 

Ο χρόνος ρυτιδώνει το δέρμα αλλά η απώλεια του ενθουσιασμού ρυτιδώνει την ψυχή

Είμαστε τόσο νέοι όσο η πίστη μας,

Τόσο γέροι όσο οι αμφιβολίες μας,

Τόσο νέοι όσο η αυτοπεποίθησή μας,

Τόσο γέροι όσο οι φόβοι μας,

Τόσο νέοι όσο η ελπίδα μας,

Τόσο γέροι όσο και η απόγνωσή μας

Το πέρασμα του χρόνου μπορεί να ρυτιδώσει το δέρμα

Αλλά η απώλεια του ενθουσιασμού

Ρυτιδώνει την ψυχή

Ήρθε η ώρα να αφυπνιστείς!

Η ερώτηση είναι ο πιο σημαντικός σύμμαχος στο δρόμο προς την αναζήτηση.

Αυτό το τόσο απλό πράγμα είναι το κλειδί για να ανοίξουμε μια πόρτα άπειρων πιθανοτήτων μπροστά μας. Οι σημαντικές ερωτήσεις δε, είναι αυτές που ξεκλειδώνουν τις απεριόριστες δυνατότητές μας.

Όλες οι μεγάλες αλλά και οι μικρές ανακαλύψεις στον κόσμο, προήλθαν από μία απλή ερώτηση.

Στην φιλοσοφία αυτές οι μεγάλες ερωτήσεις είναι:
“Ποιός είμαι;”,
. “Τι έχω έρθει να κάνω;”,

ενώ στην επιστήμη συνήθως γίνονται οι ερωτήσεις:

“. Τι κρύβεται πίσω από το τάδε φαινόμενο”,
. “Πως μπορώ να κάνω κάτι καλύτερα”;

Γιατί δεν κάνουμε ερωτήσεις;
Δυστυχώς στην κοινωνία μας, η ερώτηση συνεπάγεται ότι δεν γνωρίζεις. Το να μην γνωρίζεις είναι ταμπού, διότι σε κάνει να νιώθεις υποδεέστερο από αυτόν, που βρίσκεται μπροστά σου.

Έτσι προσαρμοζόμαστε σε μια ζωή στην οποία δεν θέτουμε ερωτήσεις και σιγά σιγά πλέον δεν γεννιούνται καν μέσα μας.

Όταν κάνεις μια ερώτηση ανοίγεις την πόρτα του χάους, του αγνώστου και του απρόβλεπτου. Την στιγμή που κάνεις την ερώτηση, δεν γνωρίζεις την απάντηση και εκτίθεσαι σε όλες τις πιθανότητες.

Είσαι έτοιμος να λάβεις μια απάντηση που δεν θέλεις να ακούσεις;

Τι θα γίνει αν η απάντηση σου δημιουργήσει αναστάτωση ή σε μεταφέρει έξω από την ασφαλή και σίγουρη περιοχή, που έχεις χτίσει γύρω σου;

Το να κάνεις μια ερώτηση δεν θέλει μπράτσα, θέλει γενναιότητα!

Τι κάνει τις ερωτήσεις σπουδαίες; Σίγουρα δεν είναι το ίδιο το νόημα της ερώτησης. Δεν χρειάζεται να προέρχεται από κάποιο φιλοσοφικό βιβλίο ή να είναι κάτι που έχει απασχολήσει την ανθρωπότητα κατά την διάρκεια της ιστορίας της.

Μια σημαντική ερώτηση είναι:

. “Τι θα γινόταν εάν έψαχνα να βρω μια δουλειά που μου αρέσει”; ή
. “Τι θα γινόταν αν τελείωνα τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο;” ή
. “Να αφεθώ στην εσωτερική μου φωνή που μου λέει να πάω ένα ταξίδι;”

Και μόνο που θα τολμήσεις μια ερώτηση, σημαίνει ότι είσαι έτοιμος να αφήσεις αυτόν τον βολικό κόσμο που έχεις δημιουργήσει και να ανοίξεις την πόρτα προς την περιπέτεια.

Απαραίτητη προϋπόθεση όμως, εκτός από το ξεβόλεμα, να αφήσεις λίγο στην άκρη τον εγωισμό σου. Αποδέξου το “ΔΕΝ ΞΕΡΩ” και νιώσε σαν τα παιδιά, τα οποία μόλις έχουν μια ερώτηση την κάνουν άμεσα και χωρίς περιστροφές.

Ξεκίνα τώρα!

Ξεκίνα τώρα, βάζοντας ερωτήσεις. Πότε ήταν η τελευταία φορά που μπήκες σε μια νοητική περιπέτεια; Μάζεψε τις πιο σημαντικές ερωτήσεις της ζωής σου και άρχισε να τις απαντάς.

Κάποιες σημαντικές ερωτήσεις μεταξύ των άλλων είναι:

. Γιατί δημιουργώ κάθε μέρα την ίδια πραγματικότητα;
. Γιατί συνεχίζω να έχω τις ίδιες σχέσεις εδώ και τόσα χρόνια; . Γιατί δουλεύω ξανά και ξανά σε παρόμοιες ή στην ίδια δουλειά για τόσα πολλά χρόνια;
. Γιατί σε έναν κόσμο απεριορίστων πραγματικοτήτων εγώ επιλέγω να ζω την ίδια ρουτίνα;

Αφού κάνεις τις ερωτήσεις, μπορείς να τις γράψεις. Είναι σημαντικό να τις γράψεις, διότι καθώς θα εξελίσσεσαι εσύ, θα εξελίσσονται κι αυτές. Μην προσπαθείς να τις απαντήσεις επιφανειακά. Εξάλλου κανείς δεν θα σε ακούει και κανείς δεν θα σε κρίνει. Γράψε τις απαντήσεις κάπου ώστε να μην τις βλέπουν άλλοι.

Είναι απολύτως φυσιολογικό και αποδεκτό το να απαντήσεις ΔΕΝ ΞΕΡΩ σε κάποιες από αυτές..

Μια απλή ερώτηση και πόσο μάλλον η σωστή ερώτηση, αρκεί για να αφυπνιστείς!

Πως να πείτε οριστικά αντίο σε ό,τι δεν είναι πια στη ζωή σας

Η Τέχνη του Αποχαιρετισμού

Εκείνο το βράδυ στο Μαρόκο καθώς ο Χάμφρευ Μπόγκαρντ αποχαιρετούσε την Ίνγκριτ Μπέργκμαν με την αγωνία του πολέμου στον αέρα γύρω τους και τον έρωτα μετέωρο στη ματιά τους γραφόταν μια από τις κλασσικότερες στιγμές στην ιστορία του κινηματογράφου. Καζαμπλάνκα. Οι δυο τους συμβόλιζαν όλους τους άντρες και όλες τις γυναίκες που ξαφνικά, εσπευσμένα και αθέλητα αναγκάστηκαν να αποχαιρετιστούν σπρωγμένοι από συνθήκες που δεν μπορούσαν να ελέγξουν. Την εμπειρία αυτή την έχει γευτεί σε άπειρες παραλλαγές ολόκληρη η ανθρωπότητα από τότε που πρωτάρχισε τα όρθια βήματά της. Πάντα κάποιος φεύγει , κάτι αλλάζει, κάτι χάνεται ή κάτι αρχίζει και πάντα υπάρχει ένα αίτημα αποχαιρετισμού. Συνήθως δεν το καλωσορίζουμε. Μάλλον το φοβόμαστε. Το συνδέουμε με το τέλος, με ένα είδος απώλειας. Όμως πέρα από την πρώτη βιαστική αντίδρασή μας, αν ξανακοιτάξουμε την εμπειρία του αποχαιρετισμού θα δούμε πως κανένα τέλος δεν έρχεται αζευγάρωτο. Συνοδεύεται πάντα από μια αρχή. Καμιά λήξη δεν έρχεται χωρίς να σηματοδοτεί ταυτόχρονα και μια έναρξη. Εξάλλου υπάρχουν αποχαιρετισμοί που ευχαρίστως θα κάναμε. Στις ρυτίδες λ.χ. ή στα παραπανίσια κιλά, σε μια κακοποιητική σχέση, σε μια μελαγχολική περίοδο ή σε μια ανεπιθύμητη παρέα. Όλες μπορούμε να φτιάξουμε μια λίστα από πρόσωπα και καταστάσεις που πρόθυμα θα αποχαιρετούσαμε. Αυτή λοιπόν είναι μια ευκαιρία να ξαναδούμε το θέμα του αποχωρισμού με νέα μάτια διακρίνοντας τις ευκαιρίες που κρύβονται πίσω του. Τότε θα ανακαλύψουμε πώς ο αποχαιρετισμός μπορεί από επίφοβος να γίνει τέχνη και τελετουργία που κρύβει μέσα της μια μαγική δύναμη απελευθέρωσης ακόμα και για εκείνους τους αποχωρισμούς που δεν επιθυμήσαμε. Αφού έτσι κι αλλιώς είναι αδύνατον να τους αποφύγουμε στη ζωή μας, τουλάχιστον ας τους αντιμετωπίσουμε με τον πιο μαλακό και ήπιο τρόπο, με το λιγότερη δυνατή αντίσταση και την με μεγαλύτερη αίσθηση ανακούφισης. Γιατί στην πραγματικότητα ο αποχαιρετισμός είναι μια πύλη. Μπορεί να μας βγάλει σε μια άλλη πραγματικότητα αν τη διαβούμε με το σωστό τρόπο.

Το Παιδί που Κλαίει

Αν και μόνο η λέξη αποχωρισμός φαίνεται τρομακτική ψάχνοντας κάτω από την πρώτη ενστικτώδη αντίδρασή μας θα ανακαλύψουμε θαυμάσιες αναμνήσεις αποχωρισμού. Ή πολύ κοινές αφού στην πραγματικότητα ο αποχωρισμός είναι τόσο ενταγμένος στην καθημερινότητά μας ώστε δεν τον αντιλαμβανόμαστε παρά μόνο όταν κάνει πολύ θόρυβο γύρω από τον εαυτό του. Η μέρα μας ξεκινάει καθώς αποχωριζόμαστε το κρεβάτι μας ,η «ιδιωτική ζωή» μας ξεκινά επίσης όταν αποχωριζόμαστε το απόγευμα την εργασία μας, η χαρά της ανταλλαγής και της σχέσης με τους άλλους αρχίζει τη στιγμή που αποχωριζόμαστε την απομόνωσή μας. Στ’ αλήθεια δεν υπάρχει κανένας αποχωρισμός που να μην έχει και τις θετικές πλευρές του. Όμως ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του τρόπο να νιώθει και να ερμηνεύει τα πράγματα. Η παιδική μας ηλικία και όσα νιώσαμε και βιώσαμε κατά τους πρώτους αποχωρισμούς από τη μητέρα διαμόρφωσαν με μυστικό και αθέατο τρόπο τη σχέση μας με την εμπειρία του αποχωρισμού. Αυτή είναι μια πολύ σημαντική πληροφορία αν καταφέρουμε να την ανιχνεύσουμε. Μερικοί άνθρωποι τα πάνε πολύ καλά με τους αποχωρισμούς. Άλλοι καθόλου. Κάποτε, σε κάποιο μεγάλο, διεθνές αεροδρόμιο είχα εντυπωσιαστεί με τον αριθμό των αποσκευών που είχε ένας επιβάτης. Ήταν ένας συμπαθητικός ,καλοντυμένος άνδρας που αποχαιρετούσε με εμφανή στενοχώρια τη γυναίκα και τον μικρό γιο του. Έδειχνε στενοχωρημένος, το ίδιο και η γυναίκα του. Έμοιαζε σαν να επρόκειτο να λείψει για καιρό. Ο γιος του όμως δεν έδειχνε να συμμερίζεται τη θλίψη τους. Είχε κάποιο παιχνιδάκι στα χέρια και όλη του η προσοχή ήταν στραμμένη σ’ αυτό , σαν να μην αντιλαμβανόταν τίποτα από όσα συνέβαιναν γύρω του. Όταν αναγγέλθηκε η πτήση η μητέρα του τον προέτρεψε να αποχαιρετίσει τον πατέρα του. Ο μικρός δεν της έδωσε καμιά σημασία. Συνέχισε να παίζει αδιάφορα. Εκείνη επανέλαβε στενοχωρημένα «πες αντίο στον μπαμπά». Και τότε ο μικρός βγήκε ξαφνικά από τη φαινομενική αδιαφορία του και χωρίς να σηκώσει καθόλου τα μάτια, όρμησε με το κεφάλι προτεταμένο σαν μικρό κριάρι και έπεσε με φόρα πάνω στον πατέρα του. Άρχισε να τον χτυπάει με τις μικρές γροθιές του και να φωνάζει βουτηγμένος στα δάκρυα «σε μισώ, σε μισώ». Την ίδια στιγμή βούρκωσε και ο πατέρας. Τον πήρε στην αγκαλιά του αλλά ο γιος του συνέχιζε να τον χτυπάει κατακόκκινος από τα δάκρυα και το θυμό. Προδοσία. Εγκατάλειψη. Οργή. Πιθανόν αυτού του τύπου ήταν οι ψυχικοί άνεμοι που φυσούσαν εκείνη τη στιγμή στον εσωτερικό κόσμο του παιδιού. Αν δεν βρει μεγαλώνοντας καλύτερους τρόπους να διαχειρίζεται καταστάσεις αποχωρισμού τότε η συμπεριφορά του θα είναι παρόμοια. Στην καλύτερη περίπτωση θα παριστάνει τον αδιάφορο ενώ μέσα του θα μαίνονται η οργή και ο πόνος. Στην χειρότερη μπορεί να έχει βίαια ξεσπάσματα. Θα είναι ένας μεγάλος άνδρας με αυτό το μικρό , έντρομο μπροστά στον αποχωρισμό, αγόρι μέσα του. Μια σημαντική μερίδα ψυχολόγων επιμένουν πως επαναλαμβάνουμε τα ίδια μοτίβα συμπεριφοράς όπως τότε που είμαστε παιδιά. Πάντα βέβαια υπάρχουν περιθώρια για αλλαγές εφόσον όμως συνειδητοποιήσουμε τον τρόπο που λειτουργούμε και αποφασίσουμε ότι δεν μας εξυπηρετεί πια. Υπάρχουν ορισμένοι σταθμοί στη ζωή μας:, γέννηση, εφηβεία, αλλαγές σχολείου , μετακομίσεις, γάμοι, ασθένειες, χωρισμοί, αλλαγές εργασίας, απολύσεις, προσλήψεις, σημαντικές προαγωγές, θάνατοι, ξαφνικές καταστροφές ή ξαφνικές επιτυχίες. Όλες αυτές οι εμπειρίες , ευχάριστες ή δυσάρεστες, σηματοδοτούν κάθε φορά το τέλος μιας εποχής στη ζωή μας και την αρχή μιας άλλης. Οι περισσότεροι είμαστε απρόθυμοι γι αυτές. Οι αλλαγές έστω κι ευχάριστες μας αναστατώνουν. Μας βγάζουν από τη βολή μας. Επειδή όμως είναι αναπόφευκτες οι άνθρωποι σε όλες τις εποχές ανέπτυξαν ιδιαίτερες τελετουργίες μετάβασης. Στην αρχαία Ελλάδα για παράδειγμα οι νεαρές «άρκτοι» ήταν κορίτσια προεφηβικής ηλικίας που αφιερώνονταν για κάποια χρόνια στο ναό της Αρτέμιδας και εκπαιδεύονταν ουσιαστικά για τα κατοπινά τους καθήκοντα ως γυναίκες. Αντίστοιχα για τα αγόρια υπήρχαν διάφορες τελετουργίες μετάβασης από την παιδική στην εφηβική ηλικία κι από την εφηβική σ’ εκείνη του νεαρού άνδρα. Η σοφία των λαών είχε ανακαλύψει τρόπους και τεχνικές που βοηθούσαν τους ανθρώπους να βιώνουν τις κάθε είδους μεγάλες μεταβολές με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα. Και στα πρόθυρα κάθε αλλαγής προέβλεπαν πάντα ένα τελετουργικό αποχαιρετισμού και ένα καλωσορίσματος.

Οι 4 Ερωτήσεις- Καθρέφτες

Όμως το μυστικό της ήπιας μετάβασης στις νέες καταστάσεις στις οποίες μας καλεί η ζωή βρίσκεται στον συνειδητό αποχαιρετισμό της παλιάς. Ακόμα και τα πιο αγαπητά και επιθυμητά χρειάζεται για διάφορους λόγους να τα αποχαιρετάμε κάποτε. Αν δεν μπορούμε να το κάνουμε σωστά, αν δεν το αντέχουμε ή απλά αν δεν έχουμε μάθει να το κάνουμε δεν μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά στη ζωή μας. Ένα κομμάτι του εαυτού μας καθηλώνεται και κοιτώντας προς το παρελθόν γίνεται σαν τη γυναίκα του Λωτ, απολιθώνεται. Ο αποχαιρετισμός είναι μια τέχνη που δεν γνωρίζουν όλοι. Γι αυτό μένουν προσκολλημένοι σε ληγμένες σχέσεις, περασμένες εμπειρίες και στιγμές ένδοξου παρελθόντος χάνοντας τις ευκαιρίες που φέρνει μαζί του το παρόν. Ίσως όμως δεν έχουμε καν συνειδητοποιήσει ότι μας συμβαίνει κάτι τέτοιο. Σκεφτείτε: πώς αντιδράτε στους αποχωρισμούς; Πώς αποχαιρετάτε φίλους ή αγαπημένους όταν πρόκειται να λείψουν για καιρό; Πώς αποχαιρετήσατε το σχολείο, ένα σπίτι όπου ζήσατε πολλά χρόνια, μια γειτονιά που αλλάζετε, μια σχέση που τελειώνει , έναν κύκλο ζωής που έκλεισε, μια δουλειά που εγκαταλείπετε, μια συνήθεια που κόβετε; Αν και εντελώς διαφορετικές, αν θυμηθείτε τον εαυτό σας σε όλες αυτές οι περιστάσεις θα ανακαλύψετε κάποια κοινά σημεία στις αντιδράσεις και τα συναισθήματά σας. Γι αυτό , η τέχνη του αποχαιρετισμού προϋποθέτει ως πρώτο βήμα τις ειλικρινείς απαντήσεις σε 4 ερωτήματα:

Πώς αντιμετώπισα τις διάφορες καταστάσεις απώλειας- αποχωρισμού στη ζωή μου;

Ποια συναισθήματα ήταν πιο ισχυρά στη διάρκεια της θλίψης εξ αιτίας αλλαγής ή της απώλειας;

Ποιος ή τι με βοήθησε να ξεπεράσω τη δύσκολη περίοδο;

Ποιος είναι ο πρωταρχικός τρόπος με τον οποίο αντιδρώ σε μια απώλεια;

Αν αφιερώσετε χρόνο για να απαντήσετε γραπτώς στα ερωτήματα αυτά ή ακόμα καλύτερα αν τα συζητήσετε από κοινού με κάποιο πρόσωπο που εμπιστεύεστε θα ανακαλύψετε σημαντικά στοιχεία για το βασικό τρόπο που αντιδράτε όταν βρίσκεστε μπροστά στην ανάγκη για έναν αποχαιρετισμό. Όσο πιο λεπτομερείς είναι οι απαντήσεις σας τόσο περισσότερα στοιχεία θα σας δώσουν για τους τρόπους που σας βοήθησαν στο παρελθόν να κάνετε πιο εύκολη τη μετάβαση από την παλιά στη νέα πραγματικότητα. Όμως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι που η σοφία των λαών έχει συλλέξει μέσα στους αιώνες και που κάποτε διδάσκονταν παραδοσιακά από γενιά σε γενιά. Στη σημερινή εποχή που τα όρια της μεγάλης οικογένειας και της μικρής κοινότητας έχουν διαρραγεί οι αρχαίες γνώσεις βρίσκουν το δρόμο τους ως εμάς μέσα από άλλους δρόμους όπως το φενγκ σούι που τονίζει μια πολύ βασική αρχή: αν θέλεις να προσκαλέσεις το καινούργιο στη ζωή σου, κάνε του χώρο αποχαιρετώντας κάτι παλιό και με κάποιο τρόπο ληγμένο. Αυτή η αρχή ισχύει στα πάντα. Από τα τρόφιμα στο ράφι του ψυγείου έως τα ρούχα που έχουμε να φορέσουμε κάτι χρόνια αλλά αρνούμεθα να τα αποχωριστούμε. «Το πρώτο βήμα για την ανανέωση της γκαρνταρόμπας σας είναι να χαρίσετε τα αφόρετα για καιρό παλιά σας ρούχα. Θα δείτε τότε να απελευθερώνεται μια ενέργεια που διευκολύνει τη ροή καινούργιων αποκτημάτων προς τη ντουλάπα σας» συμβουλεύει ένας κινέζικος οδηγός φενγκ σούι. Το να κάνουμε χώρο στο καινούργιο απομακρύνοντας το παλιό είναι ο καλύτερος τρόπος για να προσκαλέσουμε την ανανέωση στη ζωή μας. Ωστόσο υπάρχει μια βασική λεπτομέρεια: ο αποχαιρετισμός. Ακόμα και με ένα αντικείμενο που χάλασε, έσπασε ή δεν το θέλουμε άλλο πια είχαμε δημιουργήσει ένα είδος «σχέσης». Μας συνόδευσε κάποιο διάστημα στη ζωή μας και του οφείλουμε ένα συμβολικό ευχαριστώ για την παρουσία του. Αυτό είναι ένα ακόμα σημαντικό στάδιο στην τέχνη του αποχαιρετισμού και είναι αναγκαίο είτε αφορά μια σχέση που τελειώνει είτε ένα σπίτι που αλλάζουμε.

Η Τελετουργία του Αποχαιρετισμού

Οι στατιστικές αναφέρουν ότι η μετακόμιση είναι από τις πιο στρεσογόνες εμπειρίες στη ζωή μας. Μάλιστα όσο μεγαλύτερο διάστημα ζήσαμε σε ένα σπίτι κι όσο μεγαλύτερη ηλικία έχουμε τόσο πιο δύσκολη είναι αυτού του τύπου η εμπειρία μετάβασης. Κι όμως, μπορεί να γίνει εντυπωσιακά ευκολότερη αν υιοθετήσει κανείς μια τελετουργία αποχαιρετισμού. Οι μεταφυσικές παραδόσεις λένε πως κολλάμε σε ορισμένα μέρη επειδή έχουμε δεσμεύσει ένα ποσοστό από την ενέργειά μας εκεί. Είναι λοιπόν σημαντικό να καλέσουμε την ενέργειά μας πίσω πριν αναχωρήσουμε. Μπορούμε να τριγυρίσουμε στο άδειο σπίτι από το οποίο φεύγουμε και να το ευχαριστήσουμε για τη στέγη και το καταφύγιο που μας πρόσφερε όσο το κατοικούσαμε. Για το ότι ήταν μάρτυρας της χαράς και της λύπης μας, της πλήξης και της ενεργητικότητάς μας, για το ότι φιλοξένησε τον ήχο του γέλιου μας ή του αναστεναγμού μας , αντήχησε από τις φωνές του θυμού ή του ενθουσιασμού μας, σιώπησε στη σιωπή μας και αντιλάλησε στα τραγούδια ή στα κέφια των φίλων και των προσκεκλημένων μας. Ήταν ένα είδος συντρόφου. Κι έναν σύντροφο δεν τον αφήνεις και φεύγεις κλείνοντας την πόρτα πίσω σου. Τον ευχαριστείς, του επιστρέφεις την ενέργειά του, παίρνεις πίσω τη δική σου και τον αποχαιρετάς. « Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο απελευθερωτικό ήταν να τριγυρίζω από δωμάτιο σε δωμάτιο λέγοντας δυνατά «σ’ ευχαριστώ για τη συμπαράστασή σου όλα αυτά τα χρόνια» στο νοικιασμένο σπίτι από όπου έφευγα. Μολονότι ήταν μια μετακόμιση που την έκανα με χαρά αφού θα πήγαινα στο δικό μου σπίτι ένιωσα σαν να αποχαιρετούσα ένα φίλο και κάνοντάς το ένιωσα ξαφνικά σαν να αποδεσμεύτηκα και να ελευθερώθηκα για να προχωρήσω πάρα κάτω. Και βέβαια, την πρώτη βραδιά που ήταν να κοιμηθώ στο καινούργιο σπίτι τριγύρισα πάλι σε όλα τα δωμάτια και το καλωσόρισα στη ζωή μου. Αν και μοιάζει το σπίτι να μας υποδέχεται εγώ ήξερα πως εμείς είμαστε που το προσκαλούμε στη ζωή μας» αυτά σχολίαζε μια φίλη μυημένη στην τέχνη του αποχαιρετισμού. Κατά τον ίδιο τρόπο πολλές μεταφυσικές προσεγγίσεις επιμένουν πως πρέπει να «μιλάμε» και να αποχαιρετάμε ή να καλωσορίζουμε κάθε τι που μπαίνει ή βγαίνει από τη ζωή μας. Από ένα ζευγάρι παπούτσια μέχρι τη μοναξιά μας που αφήνουμε για μια νέα σχέση. Ή το καλοκαίρι που τελειώνει. Τη μέρα που πέρασε, την καινούργια που ξημερώνει. Mία δίαιτα που αρχίζουμε ή μια συνήθεια που κόβουμε. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καλωσόρισμα που να μην συνεπάγεται ταυτόχρονα έναν αποχαιρετισμό και το αντίστροφο. Ο κανόνας μάλιστα είναι γενικός και δεν έχει εξαιρέσεις. Κόβοντας για παράδειγμα το κάπνισμα οφείλουμε όχι μόνο καλωσορίζουμε μια νέα πιο υγιή περίοδο αλλά και να αποχαιρετίσουμε αυτόν τον σύντροφο που μας συνόδεψε με τον τρόπο του- καπνός ήταν καπνό μας έδινε- σε πολλές στιγμές της ζωής μας. Εύκολες και δύσκολες. Αποτέλεσε ένα μέρος της καθημερινότητάς μας για κάποιο διάστημα. Τώρα δεν το χρειαζόμαστε πια και το αποχωριζόμαστε. Αποχαιρετώντας το συνειδητά είναι σαν να κλείνουμε επίσημα τη σχέση μας μαζί του και να δημιουργούμε ένα είδος ισορροπίας. Αναγνωρίζοντας πως μαζί με τις βλαβερές συνέπειές του μας πρόσφερε κι ένα είδος ανακούφισης , απόλαυσης ή παρέας συνειδητοποιούμε και τα θετικά στοιχεία που είχε η σχέση μας μαζί του και τα οποία μπορούμε στη συνέχεια να αναζητήσουμε με άλλους τρόπους λιγότερο βλαβερούς. Λένε για κάποιους σοφούς ότι αποδίδουν ευχαριστίες ακόμα και στις ασθένειες, όταν τις αποχαιρετούν θεραπευμένοι, γιατί μέσα από αυτές έμαθαν σημαντικά μαθήματα. Αναπτύσσοντας την ικανότητα να βλέπει κανείς και το καλό ακόμα και σ’ αυτά που θεωρούνται δυσάρεστα συνειδητοποιεί πως τα πάντα είναι ευκαιρίες εξέλιξης.

Κύματα και Κύκλοι Ανάγκης και Ελευθερίας

Ο αποχαιρετισμός λοιπόν μετατρέπεται σε αληθινή τέχνη και είναι πλήρης όταν περιλαμβάνει κι ένα είδος αναγνώρισης κάποιου θετικού στοιχείου ακόμα και στις πιο δυσάρεστες περιστάσεις. Είναι στην πράξη το ουδέν κακόν αμιγές καλού. Αν ανατρέξουμε στην προσωπική ιστορία της εξέλιξής μας θα ανακαλύψουμε πως μερικά από τα σημαντικότερα βήματά μας τα κάναμε όταν πήραν τα ρούχα μας φωτιά! Όταν δηλαδή ήρθαμε αντιμέτωπες με δυσάρεστες και επώδυνες εμπειρίες που σαν ξυπνητήρια μας ανάγκασαν να αναπτύξουμε ιδιότητες και δραστηριότητες που θα παρέμεναν ανενεργές. Μερικοί λένε πως το σύμπαν χρησιμοποιεί κάθε είδους αγγελιαφόρους για να μας στείλει τα μηνύματά του. Καμιά φορά βέβαια αναρωτιόμαστε τι είδους μήνυμα μεταφέρει ένας ανεπιθύμητος χωρισμός ή μια σημαντική απώλεια. Τότε φαίνεται πραγματικά δύσκολο να ασκήσουμε την τέχνη του αποχαιρετισμού. Μερικά πράγματα , ανθρώπους και καταστάσεις είμαστε κάθε άλλο παρά πρόθυμοι να τα αποχαιρετίσουμε. Αντίθετα μας πονάει η έλλειψή τους, η απουσία τους από τη ζωή μας. Υπάρχουν στιγμές που κατακλυζόμαστε από αυτή την έλλειψη και νιώθουμε ότι δεν θα καταφέρουμε να τα βγάλουμε πέρα. Εδώ υπάρχει μια εξαιρετικά σημαντική πληροφορία που είναι καλό να την ξέρουμε: οι κρίσεις έλλειψης αυτού που με το ζόρι αναγκαστήκαμε να αποχωριστούμε έρχονται σε κύματα. Δεν έχουν την ίδια οξύτητα όλες τις ώρες. Είναι σαν τις ωδίνες του τοκετού έχουν μια περιοδικότητα. Δεινή καπνίστρια μια φίλη, πρόσθεσε τη δική της εμπειρία σ’ αυτό όταν αποφάσισε να κόψει το κάπνισμα. « Στην αρχή με έπιανε κρίση να καπνίσω κάθε δέκα λεπτά και διαρκούσε περίπου δύο. Ύστερα από μερικές μέρες η κρίση ερχόταν κάθε μισή ώρα, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες έφτασα να επιθυμώ έντονα το τσιγάρο κάθε δυο τρεις ώρες και αυτό το διάστημα όλο και αραίωνε ενώ η κρίση διαρκούσε όλο και λιγότερο. Ήξερα πως αν αντέξω για ένα , ενάμιση λεπτό αυτή την πιεστική έλλειψη ύστερα θα ησύχαζα για μερικές ώρες. Είχα διαπιστώσει πως υπήρχε μια περιοδικότητα που όσο πήγαινε και αραίωναν οι κύκλοι της πιεστικής ανάγκης για τσιγάρο.» Ένα είδος εσωτερικού ρυθμού υπάρχει στα πάντα. Από τον τρόπο που χτυπάει η καρδιά μας μέχρι τους κύκλους της αναπνοής μας. Αυτοί οι κύκλοι περιοδικότητας είναι παρόντες και στις κρίσεις πόνου εξαιτίας της απώλειας προσώπων, σχέσεων ή σημαντικών για μας καταστάσεων . Μπορεί να υπάρχει ένα γενικό υπόβαθρο θλίψης αλλά η οξύτητα του πόνου έρχεται σε κύματα. Και φεύγει. Και ξανάρχεται. Και σταδιακά όλο και γλυκαίνει, μαλακώνει και αραιώνει τη συχνότητα της επανεμφάνισής της. Με αυτόν τον τρόπο ο καιρός γίνεται γιατρός. Στο μεταξύ αν έχουμε πάρει την απόφαση να αποχαιρετήσουμε ό,τι ή όποιον έφυγε μπορούμε να κάνουμε ουσιαστικά βήματα προς την αποδοχή της κατάστασης. Αν το αρνηθούμε είναι σαν να αφήνουμε ανοιχτούς τους λογαριασμούς μας, άταφους τους νεκρούς και σαν να μην μπορούμε να τιμήσουμε αυτό που υπήρχε και έφυγε από τη ζωή μας. Ο Καβάφης προτρέπει έτσι τον Αντώνιο να αποχαιρετίσει με αξιοπρέπεια την Αλεξάνδρεια που χάνει αλλά που την αξιώθηκε. Ο αποχαιρετισμός είναι αυτό ακριβώς, αποδοχή και αναγνώριση όσων ανταλλάχθηκαν. Κάνοντας τον απολογισμό μας, ευχαριστώντας για ό,τι πήραμε και δώσαμε είναι σαν να κλείνουμε συμβολικά αλλά κυρίως συνειδητά ένα κεφάλαιο της ζωής μας. Μόνο τότε μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά και να κάνουμε αποφασιστικά το βήμα μας στο παρόν ανοίγοντας τον εαυτό μας στα δώρα που φέρνει μαζί του.

Αυτές ήταν οι 3 τελευταίες επιθυμίες του Μεγάλου Αλεξάνδρου πριν ξεψυχήσει

Ο Μέγας Αλέξανδρος συγκάλεσε τους στρατηγούς του και τους κοινοποίησε τις τρεις τελευταίες επιθυμίες του… Αυτές ήταν:


1] Να μεταφερθεί το φέρετρό του στους ώμους από τους καλύτερους γιατρούς της εποχής.


2]Τους θησαυρούς που είχε αποκτήσει [ασήμι, χρυσάφι, πολύτιμους λίθους] να τους σκορπίσουν σε όλη τη διαδρομή μέχρι τον τάφο του.


3] Τα χέρια του να μείνουν να λικνίζονται στον αέρα, έξω από το φέρετρο, σε θέα όλων. Ένας από τους στρατηγούς, έκπληκτος από τις ασυνήθιστες επιθυμίες, ρώτησε τον Αλέξανδρο ποιοι ήταν οι λόγοι.


Ο Αλέξανδρος του εξήγησε:


1] Θέλω οι πιο διαπρεπείς γιατροί να σηκώσουν το φέρετρό μου, για να μπορούν να δείξουν με αυτό τον τρόπο ότι ούτε εκείνοι δεν έχουν, μπροστά στο θάνατο, τη δύναμη να θεραπεύουν!


2] Θέλω το έδαφος να καλυφθεί από τους θησαυρούς μου, για να μπορούν όλοι να βλέπουν ότι τα αγαθά που αποκτούμε εδώ, εδώ παραμένουν!


3] Θέλω τα χέρια μου να αιωρούνται στον αέρα, για να μπορούν οι άνθρωποι να βλέπουν ότι ερχόμαστε με τα χέρια άδεια και με τα χέρια άδεια φεύγουμε, όταν τελειώσει για εμάς ο πιο πολύτιμος θησαυρός που είναι ο χρόνος!

Γιατί είναι τέλειο να είστε 50;

Μπορεί να πιστεύατε ότι τα 50 είναι η ηλικία ορόσημο που θα πρέπει να αρχίσετε να ανησυχείτε για την υγεία σας, ωστόσο στην πραγματικότητα ορισμένα πράγματα, μάλλον βελτιώνονται στον οργανισμό καθώς γερνάμε.

Δείτε τα προνόμια υγείας του να είστε πενηντάρηδες

Ιδρώνετε λιγότερο

Η παραγωγή του ιδρώτα μειώνεται με το πέρασμα του χρόνου. Ο δρ Γ. Λάρι Κένεϊ, καθηγητής Φυσιολογίας & Κινησιολογίας στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, συνέκρινε τον ρυθμό εφίδρωσης σε 20άρες και 30άρες γυναίκες με εκείνον σε 50άρες και 60άρες, διαπιστώνοντας πως οι μεγαλύτερες γυναίκες ίδρωναν λιγότερο. Μάλιστα, το ίδιο διαπιστώθηκε ότι ίσχυε και για τους άνδρες.

Παθαίνετε πιο δύσκολα ιώσεις

Κάθε φορά που ο οργανισμός εκτίθεται σε έναν νέο ιό, δημιουργεί το κατάλληλο αντίσωμα για να τον καταπολεμήσει, το οποίο και αποθηκεύει για μελλοντική χρήση. Έτσι, αν και τα μικρά παιδιά μπορεί να παθαίνουν ίωση έως και 10 φορές κάθε χειμώνα, ένας μεσήλικας μπορεί να αρρωστήσει μία ή δύο φορές τον χρόνο.

Κάνετε καλύτερο σεξ

Μία μελέτη που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Menopause» και συμμετείχαν 27.347 γυναίκες, ηλικίας 50 έως 79 ετών, έδειξε ότι ενεργό σεξουαλική ζωή είχαν πάνω από έξι στις δέκα στις ηλικίες 50-59 ετών, το 45% στις ηλικίες 60-69 ετών και πάνω από το 28% στις ηλικίες 70-79 ετών. Από αυτές, πάνω από έξι στις δέκα δήλωναν ικανοποιημένες από την ερωτική τους ζωή. Απ’ όσες δεν ήταν ικανοποιημένες, το 57% δήλωσε ότι αυτό οφείλεται στο ότι θα ήθελαν να κάνουν περισσότερο σεξ!

Μειώνεται η λιπαρότητα και η τριχοφυΐα

Όσο μεγαλώνουμε, το κρανίο παράγει λιγότερο σμήγμα και έτσι τα μαλλιά δεν «λαδώνουν» όσο κατά το παρελθόν, με αποτέλεσμα να μην απαιτείται τόσο συχνό λούσιμο. Παράλληλα, μετά την εμμηνόπαυση μειώνονται και τα επίπεδα οιστρογόνων στο αίμα, με αποτέλεσμα να περιορίζεται η τριχοφυΐα.

Δεν μεθάτε τόσο εύκολα

Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Δανίας δημοσίευσαν πέρυσι τον Σεπτέμβριο μελέτη που έδειξε ότι τα παρεπόμενα της μέθης γίνονται ηπιότερα και σπανιότερα με το πέρασμα του χρόνου, ενώ σχεδόν εξαφανίζονται μετά τα 60 χρόνια.

Έχετε λιγότερο στρες

Μπορεί οι αντιδράσεις του οργανισμού στα στρεσογόνα ερεθίσματα να μην αλλάζουν, ωστόσο, καθώς μεγαλώνουμε, λιγοστεύουν ολοένα περισσότερο τα πράγματα που μπορούν να μας προκαλέσουν άκρατο στρες.

Έχετε λιγότερες ημικρανίες

Στις περισσότερες γυναίκες οι ημικρανίες βελτιώνονται θεαματικά μετά την εμμηνόπαυση, καθώς εκλείπουν οι ορμονικές διακυμάνσεις αποτελούν συχνό εκλυτικό παράγοντα τους.

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ! Το παιδί που σκοτώνεται, δεν ξαναγίνεται το ίδιο ποτέ!

Μια μάνα με τρία παιδιά, έμεινε έγκυος στο τέταρτο. Θεώρησε πολλά τα τέσσερα παιδιά και πήγε στο γιατρό, να τον συμβουλευτεί για την άμβλωση. Ο γιατρός, τίμιος άνθρωπος, της είπε ως επιστήμονας, τους κινδύνους που συνεπάγεται για την γυναίκα η άμβλωση.

Η γυναίκα που κι η ίδια φοβόταν την επέμβαση, στενοχωρήθηκε κι ήταν αναποφάσιστη: Δεν ήθελε να κρατήσει το παιδί,

αλλά φοβόταν και την άμβλωση!

 Τότε ο γιατρός της λέει:

-Μην στενοχωριέστε. Υπάρχει τρόπος ν’ αποφύγομε την άμβλωση!

Έλαμψε το πρόσωπο της γυναίκας:

-Αλήθεια γιατρέ; Πώς;

Είναι απλό θ’ αφήσουμε να γεννηθεί το τέταρτο και θα φέρεις να σκοτώσουμε το τρίτο! Έτσι και την άμβλωση θ’ αποφύγουμε και τα παιδιά θα παραμείνουν τρία!

Τότε ξύπνησε η μάνα μέσα της και κατάλαβε το λάθος της.

Είθε το ξύπνημα αυτό ο Θεός, να το φέρει στην καρδιά της κάθε μητέρας, και το στόμα του Άδη, που καταπίνει τις χιλιάδες των αμβλώσεων, να κλείσει για πάντα…

Αναζητώντας τη χαμένη μου προσωπικότητα

Μέσα σε ένα περιβάλλον εχθρικό, εγωιστικό και γεμάτο έπαρση έψαξα να βρω την χαμένη μου προσωπικότητα. Ήταν αυτό που μου έλειπε σύμφωνα με κάποιον σπουδαίο και αναμφίβολου κύρους άνθρωπο. ‘’Σου λείπει. Δεν φταίω εγώ γι αυτό’’ είχε πει. Το θυμάμαι. Μάλλον όχι , δεν το είπε καν , το έγραψε. Τα λόγια του ήταν αυστηρά, σχεδόν αδιάφορα και σκληρά. Λέξεις που λειτούργησαν σαν μαχαίρια μέσα μου’ με κομμάτιασαν. Δεν ξέρω τι με πλήγωσε περισσότερο, αν ήταν τα λόγια του ή ότι μου τα έλεγε αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Μια σειρά από ερωτήματα γέμισε το κεφάλι μου σκέψεις. Τι είναι προσωπικότητα; Τι είναι παιδεία; Τι είναι κουλτούρα; Τι είναι αυτό που εγώ δεν είχα και το είχε αυτός; Τι είναι αυτό που δίνει το δικαίωμα σε κάποιους να κρίνουν και σε άλλους απλά να υφίστανται την κριτική.  Προσπάθησα να υπερασπιστώ τη θέση μου. Ξέρεις, με εκείνο το ‘’ μα….’’ που έρχεται από μόνο του στα χείλη πολλές φορές. Μάταιο. Δεν ήταν εκεί για να ακούσει εμένα τον μικρό και ασήμαντο συνομιλητή του. Ήταν εκεί για να μιλήσει για τον εαυτό του. Είχε άλλωστε πολλά να πει. Μπορούσε να μιλάει ώρες για όλα αυτά που θα ήθελε να κάνει. Πολυπράγμων.

Άρχισα να ψάχνω τα στοιχεία εκείνα που θα μου χαρίσουν την προσωπικότητα που κάποιος άλλος έκρινε ότι δεν έχω. Πέρασε καιρός για να καταλάβω ότι η προσωπικότητα αυτή ήταν η δύναμη που είχα μέσα μου να μιλάω και να εκφράζω την άποψή μου. Ήταν η ίδια η άποψή μου. Είχα απόψεις, ιδέες, ανάγκη για να υπάρχω και να σκεφτώ. Δεν με ενδιέφερε να δείξω τι είμαι, με ενδιέφερε να είμαι. Δεν με ενδιέφερε να κρίνω τους άλλους αλλά να σκεφτώ για τους άλλους.

Επενδύουμε σε μάσκες , δοκιμάζουμε προσωπεία σε καθρέφτες κι αντλούμε πόζες από το αρχείο των δημόσιων καταθέσεων, με σκοπό να πείσουμε για τη γνησιότητα των προσποιήσεών μας. Η απόσταση ανάμεσα σε αυτό που ο καθένα μας είναι, σκέφτεται και νιώθει και σε αυτό που δείχνει ότι είναι, ότι σκέφτεται κα ότι  νιώθει μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο. Οι κυριότερες εκφάνσεις του φαινομένου της αλλοτρίωσης είναι η επικράτηση της υποκρισίας, η χρήση μάσκας, και η κατασκευή προσωπείου.

Στη λογική του μασκαρέματος τα πράγματα είναι όπως φαίνονται. Όταν τα λόγια, οι πράξεις και οι συμπεριφορές δεν απηχούν πραγματικές διαθέσεις αλλά είναι προϊόν υποκρισίας και προσποίησης επικρατεί μια κατάσταση διχασμού ανάμεσα στο φαίνεσθαι και στο είναι του ανθρώπου. Το αποτέλεσμα είναι να χάνεται η προσωπική ταυτότητα, να κυριαρχούν οι μάσκες και να επέρχεται η αλλοτρίωση του υποκειμένου, που είναι καταδικασμένο να τελεί σε κατάσταση κατάθλιψης, πανικού και αποπροσωποποίησης και να ζει σε συνθήκες πλάνης και τυποποίησης.

Ο καθένας βρίσκει κουστούμι και μάσκα στα μέτρα του. Ο εαυτός σου χάνεται στο πρόσωπο του άλλου. Δεν υπάρχει πια το εσύ, το εγώ, υπάρχει ένα πρόσωπο καθρέφτης. Για λίγες στιγμές είσαι αυτό που ο άλλος θα ήθελε να είσαι. Και αυτό ξέρεις ότι μετά από λίγο θα αλλάξει πάλι, ξανά και ξανά. Χάνεις τον εαυτό σου σε ένα παιχνίδι αναζήτησης της αποδοχής και της επιβεβαίωσης.  Λόγια και έργα τώρα βρίσκονται σε πλήρη αρμονία: είναι άφθονα παρέχουν εφήμερη ικανοποίηση παράγονται με εξαιρετική ευκολία και καταλήγουν μαζικά στη μορφή πολτού.

Μπορείς και να κάνεις πίσω , σκέφτεσαι για μια μικρή φευγαλέα στιγμή. Εάν όμως δεν προσποιείσαι εάν δεν εκδηλώνεις την προτίμησή σου στη μάσκα που φοράς είσαι ύποπτος φυγής, κινδυνεύεις να χάσεις δουλειά, φίλους, ερωτικούς συντρόφους, προνόμια κ.λπ. γι αυτό είναι συνετό να συμμορφώνεσαι και να ποντάρεις σε πλαστές συμπεριφορές.

Καταλαβαίνεις την ανάγκη να στιλβώνεις καθημερινά την εικόνα σου. Μια εικόνα καλά φτιαγμένη,  ικανή να σε κάνει να προσεγγίσεις όσους σε χρειάζονται .Αυτούς που χρειάζεσαι δεν ξέρεις ποτέ αν θα καταφέρεις να τους πλησιάσεις. Ξεχνάς πολλές φορές πώς πίσω από τη μάσκα κρύβεται ένα πρόσωπο αληθινό , αυτό που εσύ ο ίδιος επιλέγεις να κρύψεις, και που τελικά καταλήγεις να χάσεις . Γίνεται άμορφο, ανέκφραστο, σχεδόν ανύπαρκτο.  Ξεκινάς να γνωρίσεις τον εαυτό σου και φτάνεις να τον χάσεις. Είσαι οι άλλοι, όπως σε θέλουν οι άλλοι, παύεις να έχεις ταυτότητα. Βρίσκεσαι να πλανάσαι στο πουθενά και το τώρα. Το αύριο ανήκει στα χέρια των άλλων, εκείνων που θα συναντήσεις ή που ίσως και να μην έρθουν ποτέ.  Χαμηλώνεις το βλέμμα. Κοιτάς τα χέρια σου. Κρατάς τη μάσκα. Είχες πει πώς δεν θα την ξαναβάλεις. Τουλάχιστον όχι την ίδια.

Μην ανησυχείς. Εξάλλου εκεί που τίποτα δεν είναι αληθινό τα πάντα επιτρέπονται.

Το μυστικό της ευτυχίας

«Πες μου, πατέρα, ποιο είναι το μυστικό για να είσαι ευτυχισμένος;» ρωτά ένα παιδί τον πατέρα του. 

Ο πατέρας ζητάει από το γιο του να βγουν από το σπίτι και να πάνε μια βόλτα με το γάιδαρο τους. Ανεβαίνει στο γάιδαρο και ο γιος τον ακολουθεί με τα πόδια. Μόλις οι άνθρωποι του χωριού τους βλέπουν, σχολιάζουν: «Μα τι άσπλαχνος πατέρας, που υποχρεώνει το γιο του να πηγαίνει με τα πόδια!» «Ακούς, γιε μου, τι λένε;» λέει ο πατέρας. «Ας γυρίσουμε στο σπίτι».

Την επομένη βγαίνουν ξανά. Ο πατέρας ανεβάζει το γιο του στην πλάτη του γαϊδάρου και εκείνος περπατάει δίπλα του. Οι άνθρωποι του χωριού, μόλις τους βλέπουν, λένε πάλι: «Τι ανάγωγο παιδί! Δεν σέβεται τον πατέρα του που είναι πεζός και αυτό, μικρό παιδί, να είναι καβάλα στο γάιδαρο!»

«Άκουσες, γιε μου; Ας γυρίσουμε στο σπίτι».

Την άλλη ημέρα, ανεβαίνουν πατέρας και γιος στο γάιδαρο και βγαίνουν. Οι συγχωριανοί τους, όταν τους βλέπουν να περνούν, λένε: «Καλά, δεν το λυπούνται το φτωχό το ζώο και το φορτώνουν έτσι;»

«Ας γυρίσουμε στο σπίτι», λέει ο πατέρας.

Την επομένη βγαίνουν κουβαλώντας οι ίδιοι τα εμπορεύματα τους για το παζάρι, κι ο γάιδαρος τους ακολουθεί χωρίς να κουβαλάει τίποτα. Οι άνθρωποι του χωριού λένε πάλι: «Καλά, ο κόσμος γύρισε ανάποδα! Οι ίδιοι φορτώθηκαν τα πράγματά τους σαν γαϊδούρια!»

Παίρνουν ξανά το δρόμο για το σπίτι. Όταν φτάνουν, ο πατέρας λέει στο γιο του: «Με ρώτησες πριν από λίγες ημέρες ποιο είναι το μυστικό της ευτυχίας. Αυτές τις ημέρες έμαθες ότι ανεξάρτητα από το τι κάνεις θα υπάρχει πάντα κάποιος που θα βρει κάτι να πει... Λοιπόν, γιε μου, το μυστικό της ευτυχίας είναι να κάνεις αυτό που σου αρέσει κι είναι καλό και για τους άλλους. Τότε μόνο θα είσαι ευτυχισμένος».

Η απολογία ενός "τρελού"

Κάποτε κλήθηκε ο Ιπποκράτης στα Άβδηρα να εξετάσει για τρέλα τον Δημόκριτο, διότι υπήρχαν παράπονα για αυτόν ότι δεν φέρεται φυσιολογικά, και ότι γελάει με παράξενο τρόπο, κάθε φορά που αντίκρυζε ανθρώπους. Ακολουθεί μέρος της «εξέτασης».

Ιπποκράτης: Λέγε στο όνομα των Θεών, μήπως λοιπόν όλος ο κόσμος νοσεί χωρίς να το αντιλαμβάνεται και δε μπορεί να ζητήσει από πουθενά βοήθεια για θεραπεία, γιατί τι θα υπήρχε πέρα από αυτόν;

Δημόκριτος: Υπάρχουν άπειροι κόσμοι Ιπποκράτη και μη παίρνεις για τόσο λίγη και μικρή τη φύση που έχει τόσο πλούτο.

Ιπποκράτης: Αλλά αυτά Δημόκριτε, θα τα διδάξεις άλλη στιγμή πιο κατάλληλη, γιατί τώρα φοβάμαι μήπως και για το άπειρο ακόμη συζητώντας αρχίσεις να γελάς. Τώρα όμως ξέρε πως θα δώσεις λόγο στον κόσμο για το γέλιο σου.

Εκείνος τότε με κοίταξε έντονα και είπε:
«Εσύ νομίζεις πως δύο είναι οι αιτίες του γέλιου μου, τα καλά και τα άσχημα.
Εγώ όμως γελώ με ένα μόνο, τον άνθρωπο, τον γεμάτο ανοησία, κενό από οτιδήποτε σωστό, που όλα του τα σχέδια μοιάζουν με του μικρού παιδιού και που υποφέρει τους αβάσταχτους μόχθους χωρίς να υπάρχει καμιά ωφέλεια.

Τον άνθρωπο που χωρίς να γνωρίζει μέτρο στην επιθυμία του πορεύεται ως τα πέρατα της γης και τα έγκατά της που δεν έχουν όρια, λιώνοντας το ασήμι και το χρυσάφι που ποτέ δεν σταματά να αποκτά, πάντα κάνοντας θόρυβο για περισσότερα για να μην πέσει σε λιγότερα και δεν ντρέπεται να ονομάζεται ευτυχισμένος, ενώ σκάβει στα βάθη της γης χρησιμοποιώντας αλυσοδεμένα χέρια, ανθρώπων από τους οποίους σε άλλους υποχωρεί η γη και τους πλακώνει και άλλους ο καταναγκασμός αυτός τους κρατάει χρόνια σε αυτή την κόλαση σαν να ήταν η πατρίδα τους, μαζεύοντας ασήμι και χρυσό, ψάχνοντας ίχνη της σκόνης και ψήγματα, σηκώνοντας εδώ κι εκεί σωρούς από άμμο, ανοίγοντας τις φλέβες της γης, σπάζοντας τους σβώλους και το χώμα για την απόκτηση περιουσίας, κάνοντας τη μητέρα γη εχθρική και άλλοτε θαυμάζοντάς την κι άλλοτε καταπατώντας την, ενώ αυτή είναι πάντοτε η ίδια.

Πόσο γέλιο προκαλεί την επίμοχθη και κρυφή γη να αγαπούν και να υβρίζουν τη φανερή.
Άλλοι αγοράζουν σκυλιά, άλλοι άλογα κι άλλοι βάζοντας σύνορα σε μια μεγάλη περιοχή την ονομάζουν ιδιωτική τους περιουσία. Άλλοι πάλι που θέλουν να έχουν στην κατοχή τους μεγάλη έκταση, δεν το μπορούν μόνοι τους. Τότε σπεύδουν να παντρευτούν γυναίκες που ύστερα από λίγο καιρό τις διώχνουν, τις αγαπούν, τις μισούν, κάνουν παιδιά επειδή τα θέλουν κι ύστερα τα διώχνουν τελείως.

Τι είναι αυτή η κενή από περιεχόμενο και αλόγιστη βιασύνη που σε τίποτα δεν διαφέρει από τη μανία;

Πολεμούν τους ομοφύλους τους και δεν επιθυμούν την ησυχία. Στήνουν ενέδρες στους βασιλιάδες, διαπράττουν φόνους, σκάβουν τη γη ζητώντας ασήμι κι όταν το βρουν θέλουν να αγοράσουν γη κι όταν αγοράσουν τη γη πουλούν τους καρπούς της και πουλώντας τους καρπούς της πάλι παίρνουν ασήμι.

Πώς βρίσκονται συνέχεια σε μεταβολή, πώς μεταβάλλουν συνέχεια την κατάστασή τους;

Όταν δεν έχουν περιουσία, ποθούν να την αποκτήσουν, όταν την έχουν την κρύβουν, την εξαφανίζουν.

Κοροϊδεύω εκείνους που τους συμβαίνουν ατυχίες, γελάω ακόμη περισσότερο με εκείνους που είναι δυστυχισμένοι, γιατί έχουν παραβεί τους νόμους της αλήθειας, φιλονικώντας με έχθρα μεταξύ τους, μαλώνοντας με τ’ αδέρφια τους, τα παιδιά τους, τους συμπολίτες τους, κι όλα τούτα τα κάνουν για ν’ αποκτήσουν πράγματα που κανείς όταν πεθάνει δεν τα εξουσιάζει.

Σκοτώνουν ο ένας τον άλλον, δεν σέβονται τους νόμους, αδιαφορούν για τη δύσκολη κατάσταση των φίλων και της πατρίδας τους, πλουτίζουν με πράγματα ανάξια που δεν έχουν ψυχή, δίνουν όλη την περιουσία τους για να αγοράσουν ανδριάντες, γιατί τους φαίνεται πως τα αγάλματα μιλούν, αλλά τους ανθρώπους που μιλούν λέγοντας την αλήθεια τους μισούν. Ζητούν ότι τους είναι δύσκολο, γιατί όταν κατοικούν στη στεριά ποθούν τη θάλασσα κι όταν μένουν σε νησί ποθούν την ηπειρωτική χώρα κι όλα τα διαστρέφουν με βάση τη δική τους επιθυμία. Φαίνονται πως επαινούν την ανδρεία στον πόλεμο, αλλά κάθε μέρα νικιούνται από την ακολασία, τη φιλαργυρία κι όλα τα άλλα πάθη από τα οποία πάσχουν. Είναι όλοι τους Θερσίτες της ζωής.

Τώρα, όμως, καθώς χάνουν το μυαλό τους και γεμίζουν αλαζονεία για όσα υπάρχουν στη ζωή, σαν αυτά να ήταν πάντα σταθερά, χωρίς να περνά από τον νου τους πόσο άτακτη είναι η πορεία των πραγμάτων, είναι δύσκολο να διδαχτούν. Γιατί θα αρκούσε για να τους φρονηματίσει η μεταβολή των πάντων, που κάνοντας απότομη στροφή μας επιτίθεται και επινοεί κάθε είδους αιφνιδιαστική τροχηλασία.

Αυτοί, όμως, σαν να βάδιζαν σε σταθερό και σίγουρο δρόμο, ξεχνούν τις συμφορές που τους βρίσκουν συνεχώς και με διάφορους τρόπους επιθυμούν αυτά που φέρνουν λύπη, επιζητούν εκείνα που τους βλάπτουν και ρίχνονται σε μεγάλες συμφορές.

Γιατί λοιπόν, Ιπποκράτη, μέμφθηκες το γέλιο μου; Γιατί κανένας δεν γελά με τη δική του ανοησία, αλλά καθένας κοροϊδεύει την ανοησία του άλλου. Το γέλιο μου κατακρίνει την απερισκεψία των ανθρώπων, το ότι δεν έχουν ούτε μάτια ούτε αυτιά.»

Φεύγοντας, έφτασα τους Αβδηρίτες που με περίμεναν στον λόφο απ’ όπου παρακολουθούσαν και τους είπα: Μεγάλη χάρη σας χρωστώ για την πρόσκλησή σας- γιατί είδα τον Δημόκριτο, τον σοφότατο, που διερεύνησε και κατάλαβε την πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης, τον μόνο που έχει τη δύναμη να σωφρονίσει τους ανθρώπους.

O μάγος των φόβων

Αυτό το μικρό “παραμύθι” μιλάει για τον φόβο, αυτό το δύσκολο, και θα επέλεγα να το πω, οδυνηρό συναίσθημα. Για κάθε αναγνώστη μπορεί να κάνει διαφορετικό νόημα αυτό που θα διαβάσει, μπορεί, ίσως, να ρίξει λίγο φως γι’ αυτό που κρύβεται πίσω από κάποιους φόβους του και μπορεί κάτι να έχει να του πει, μπορεί πάλι όχι.

“Ακούστε το” λοιπόν…
Οι φόβοι που μας διακατέχουν συνιστούν ένα από τα ισχυρότερα δηλητήρια της ζωής μας. Έχουμε απίστευτη ικανότητα να δημιουργούμε νέους φόβους, να συντηρούμε τους παλιούς, να ανανεώνουμε και να ενημερώνουμε το αστείρευτο απόθεμα των φόβων μας.

Επειδή οι φόβοι μας είναι μια από τις μορφές έκφρασης που χρησιμοποιούν περισσότερο τα παιδιά, όσο και τα πρώην παιδιά, επινόησα αυτό το μικρό παραμύθι…

Μια φορά κι έναν καιρό, μόνο μια φορά, σε κάποια χώρα του κόσμου μας, ζούσε κάποιος που όλοι φώναζαν Μάγο των Φόβων. Αυτό που πρέπει να ξέρετε, πριν πούμε περισσότερα, είναι ότι όλες οι γυναίκες, όλοι οι άνδρες και όλα τα παιδιά ετούτης της χώρας διακατέχονταν από αμέτρητους φόβους. Φόβους πανάρχαιους, προερχόμενους από τα βάθη της ιστορίας της ανθρωπότητας, τότε που οι άνθρωποι δε γνώριζαν ακόμα το γέλιο, την εγκατάλειψη, την εμπιστοσύνη και την αγάπη. Φόβους πιο πρόσφατους, βγαλμένους από την παιδική ηλικία του καθενός, τότε που η αθωότητα ενός βλέμματος, η απορία μιας κουβέντας, ο θαυμασμός μιας χειρονομίας ή το ξόδεμα ενός χαμόγελου προσέκρουαν στην ακατανόητη πραγματικότητα.

Αυτό που είναι βέβαιο, είναι ότι όλοι τους, μόλις άκουγαν να γίνεται λόγος για το Μάγο των Φόβων, δε δίσταζαν καθόλου να κινήσουν για ένα μακρύ ταξίδι με σκοπό να τον συναντήσουν. Με την ελπίδα να μπορέσει να εξαφανίσει ή να διαλύσει τους φόβους που κουβαλούσαν στο σώμα τους, στο κεφάλι τους ή που απλώς συνόδευαν τη ζωή τους. Κανείς τους δε γνώριζε πώς θα εξελισσόταν η συνάντηση. Όσοι γύριζαν από το ταξίδι έδειχναν μεγάλη συστολή προκειμένου να μοιραστούν την εμπειρία τους. Γεγονός είναι πάντως ότι το ταξίδι του γυρισμού ήταν πάντα πολύ μακρύτερο από τον πηγαιμό.

Κάποια μέρα, ένα παιδί μαρτύρησε το μυστικό του Μάγου των Φόβων. Αλλά αυτό που είπε φάνηκε τόσο απλό, τόσο απίστευτα απλό, που δεν το πίστεψε κανείς.
“Ήρθε κοντά μου, είπε το παιδί, πήρε τα δυο μου χέρια στα δικά του και μου ψιθύρισε:
- Πίσω από κάθε φόβο, υπάρχει ένας πόθος. Πάντα υπάρχει ένας πόθος κάτω από κάθε φόβο, όσο μικρός ή όσο τρομακτικός κι αν είναι αυτός! Πάντα υπάρχει ένας πόθος, να το ξέρεις.

Το στόμα του ήταν πολύ κοντά στο αυτί μου και μοσχομύριζε επιβεβαίωσε το παιδί.
Μου είπε ακόμα:
- Όλη μας τη ζωή κρύβουμε τους πόθους μας, γι’ αυτό και υπάρχουν τόσοι φόβοι στον κόσμο.
Μόνη μου δουλειά και μοναδικό μου μυστικό, είναι να επιτρέπω στον καθένα να τολμάει να ξαναβρίσκει, να τολμάει ν’ ακούει και να τολμάει να σέβεται τον πόθο που υπάρχει μέσα του, κάτω από κάθε φόβο του”

Λέγοντας όλα αυτά, το παιδί ένιωθε ότι δεν το πίστευε κανείς. Κι έτσι άρχισα ξανά να αμφιβάλλει για τους ίδιους του τους πόθους. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να ξαναβρεί την ελευθερία να τους ακούει και να τους αποδέχεται μέσα του, μα αυτή είναι πάλι μια άλλη ιστορία.
Ωστόσο, κάποια μέρα, ένας άνδρας αποφάσισε να φέρει το Μάγο των Φόβων σε δύσκολη θέση. Μάλιστα, ήθελε να κάνει να ζήσει μια αποτυχία. Ταξίδεψε, έφτασε κοντά στο Μάγο των Φόβων, κι ανακοίνωσε το φόβο του:
- Φοβάμαι τους πόθους μου!

Ο Μάγος των Φόβων τον ρώτησε:
- Μπορείς να μου πεις τον πιο τρομακτικό σου πόθο;
- Ποθώ να μην πεθάνω ποτέ, ψιθύρισε ο άνδρας.
- Πράγματι, τρομερός και φοβερός ο πόθος σου.
Αργότερα, μετά από μακριά σιωπή, ο Μάγος των Φόβων μίλησε:
- Και ποιος φόβος κρύβεται μέσα σου, πίσω από αυτόν τον πόθο; Διότι πίσω από κάθε πόθο κρύβεται επίσης ένας φόβος, πολλές φορές και περισσότεροι.

Ο άνδρας είπε μονομιάς:
- Φοβάμαι μήπως δεν προλάβω να ζήσω όλη μου τη ζωή.
- Και ποιος είναι ο πόθος αυτού του φόβου;
- Θα επιθυμούσα να ζήσω κάθε στιγμή της ζωής μου όσο πιο έντονα, πιο ζωντανά, πιο χαρούμενα γίνεται, χωρίς να σπαταλήσω τίποτα.
- Ιδού λοιπόν ο τρομερότερός σου πόθος, ψιθύρισε ο Μάγος των Φόβων. Άκουσέ με καλά. Φρόντισέ τον αυτόν τον πόθο, είναι ένας πόθος πολύτιμος, μοναδικός. Το να ζούμε κάθε στιγμή της ζωής μας όσο γίνεται πιο έντονα, πιο ζωντανά, πιο χαρούμενα… χωρίς να σπαταλάμε τίποτα είναι ένας πολύ ωραίος πόθος.

Αν σέβεσαι αυτόν τον πόθο, αν του παραχωρήσεις μια πραγματική θέση μέσα σου, δε θα φοβάσαι πια το θάνατο. Πήγαινε τώρα, μπορείς να γυρίσεις πίσω.
Αλλά εσείς που με διαβάζετε, που με ακούτε ίσως, αμέσως θα μου πείτε:
- Λοιπόν, ο καθένας μπορεί να γίνει ο Μάγος των φόβων του!
- Βεβαίως, γίνεται, αν ο καθένας από μας φροντίσει να ανακαλύψει, να κατονομάσει ή να προτείνει τους φόβους του. Υπό έναν όρο: να δεχτεί ότι δε θα εκπληρωθούν όλοι του οι πόθοι. Όλοι πρέπει να μάθουν τη διαφορά ανάμεσα σ’ ένα πόθο και στην πραγματοποίησή του.
- Δηλαδή, δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν όλοι οι πόθοι, ακόμα και αν το επιθυμούμε;
- Όχι δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν όλοι οι πόθοι, μερικοί μόνο. Και κανένας δε γνωρίζει εκ των προτέρων ποιος από τους πόθους του απλώς θα ακουστεί, ποιος θα εκπληρωθεί, ποιος θα απορριφθεί, ποιος θα μεγεθυνθεί ως το γέλιο των αστεριών».

Ιδού το μεγάλο μυστικό της ζωής. Η ζωή είναι απρόβλεπτη, πάντα αδάμαστη και, ταυτόχρονα, απείρως ανοιχτή και γενναιόδωρη απέναντι στους πόθους των ανθρώπων. Διότι υπάρχουν πόθοι που για να εκπληρωθούν απολύτως, έχουν ανάγκη να παραμείνουν στο στάδιο του πόθου.

Διαδίδεται ότι ο Μάγος των Φόβων μπορεί να περάσει κάποια μέρα από τα μέρη μας…

Κατεβάστε το ποτήρι

Οι φοιτητές παρακολουθούσαν με μεγάλο ενδιαφέρον το μάθημα για τη διαχείριση του άγχους, όταν ο καθηγητής έπιασε ένα ποτήρι και το σήκωσε ψηλά. Όλοι φαντάστηκαν ότι θα έκανε τη γνωστή ερώτηση: «Είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο;». Αντ “αυτού, με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό, ρώτησε: «Πόσο βαρύ είναι αυτό το ποτήρι με το νερό;»

Οι απαντήσεις που έδωσαν οι φοιτητές κυμάνθηκαν από 200 μέχρι 600 γραμμάρια.

Όμως ο καθηγητής διαφώνησε:
Το απόλυτο βάρος δεν έχει σημασία. Εξαρτάται από το πόση ώρα κρατάω το ποτήρι. Αν το κρατάω ψηλά για ένα λεπτό, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αν το κρατήσω έτσι για μια ώρα, θα αρχίσει να πονάει το χέρι μου. Αν το κρατήσω για μια μέρα, το χέρι μου θα μουδιάσει και θα παραλύσει. Σε κάθε περίπτωση, το βάρος του ποτηριού δεν αλλάζει, αλλά όσο περισσότερο το κρατώ τόσο βαρύτερο γίνεται

Συνέχισε ο καθηγητής:
Το στρες,οι ανησυχίες και τα προβλήματα της ζωής είναι σαν το ποτήρι του νερού. Αν τα σκεφτείτε για λίγο, δεν πειράζει. Αν τα σκέφτεστε για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, θα αρχίσουν να σας πληγώνουν. Και αν σας προβληματίζουν όλη την ημέρα, στο τέλος θα σας παραλύσουν και θα νιώσετε ανίκανοι να κάνετε οτιδήποτε.

Είναι σημαντικό να θυμόσαστε να χαλαρώνετε και να διώχνετε το στρες. Μην κουβαλάτε τα προβλήματα μαζί σας μέχρι το βράδυ, ακόμα και τη νύχτα. Μη ξεχνάτε να κατεβάζετε το ποτήρι!

Η κόλαση είναι οι… άλλοι

O φόβος είναι κάτι που φωλιάζει μέσα στον άνθρωπο από την αρχή της ύπαρξης του. Από μικρά παιδιά οι “άλλοι” μας φοβερίζουν όταν κάνουμε αταξίες, όταν δεν τρώμε το φαγητό μας ή όταν δεν γράφουμε τα μαθήματά μας ή όταν τολμήσουμε να μην κάνουμε ότι οι άλλοι επιθυμούν και πιστεύουν.

Είναι ένας (καρατσεκαρισμένος) τρόπος ελέγχου και επαναφοράς σε μια τάξη, γιατί σου δημιουργεί συναισθήματα που σε τρομοκρατούν, σε περιορίζουν μέσα σε μια πραγματική κόλαση (η άλλη είναι ψευδής) στην οποία υποφέρεις, και γι αυτό δεν επαναλαμβάνεις την πράξη, που σου απαγορεύουν, προκειμένου να μην ξαναζήσεις κάτι τέτοιο.

Και δεν είναι το μοναδικό πράγμα, ο φόβος, που μπορούν να μας επιβάλλουν οι “άλλοι”. Γιατί οι “άλλοι” είναι παντοδύναμοι, ειδικά όταν τους αφήνουμε να είναι “οι άλλοι”. Μια ασήμαντη λέξη ή απλώς ένα νεύμα ή βλέμμα τους μπορεί να μας αλλάξει ολόκληρη την διάθεση, τα συναισθήματά, ακόμη και την άποψη μας για τον εαυτό μας, τις ικανότητες και τις αξίες μας.

Η κρίση τους έχει σημασία για εμάς και πολλές φορές, προσαρμόζουμε την συμπεριφορά μας στις δικές τους επιθυμίες και στα δικά τους στανταρς, προκειμένου να είμαστε αρεστοί και επιθυμητοί σε αυτούς τους άλλους ζώντας στην κόλαση που μας έχουν ετοιμάσει.

Έχουμε την ανάγκη να νιώθουμε πως και εμείς ανήκουμε κάπου, όπου να ‘ναι… Και μπροστά σε αυτό θυσιάζουμε ένα κομμάτι μας… για να κερδίσουμε μια ανύπαρκτη ασφάλεια! Και το παραδίδουμε στις διαθέσεις των άλλων… και τους χαρίζουμε απλόχερα εξουσία επάνω μας, με ολέθρια αποτελέσματα.

Τα πιο ασήμαντα πράγματα μπορούν να έχουν δραστικές επιπτώσεις. Μία λέξη με υπόκωφη χροιά, ένα τηλέφωνο σε ακατάλληλο χρόνο, μια ματιά με υπονοούμενο, από τον κατάλληλο «κολασμένο άνθρωπο», είναι υπεραρκετά για να μας διαμορφώσουν την διάθεση, τα θέλω μας, τους στόχους μας, τις επιλογές μας! Αυτά τα ασήμαντα πράγματα μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους ή δυστυχισμένους.

Είναι άραγε αυτό το τίμημα της συνύπαρξης, της φιλίας, του έρωτα; Να μας ελέγχουν οι άλλοι.
Είναι τόσο σημαντικά όλα αυτά προκειμένου να καταστρέψουμε ένα τμήμα της αυτάρκειάς μας; Η κόλαση είναι οι άλλοι, επειδή εμείς το θελήσαμε. Επειδή εμείς το επιτρέπουμε και συμφωνούμε να είναι.

Όμως καθετί στον κόσμο, προκειμένου να υφίσταται και να υπάρχει, έχει μια αντιθετική δύναμη, μια δύναμη που κρατάει την ισορροπία, έτσι ώστε να αποτραπεί το χάος.

Κι αν υπάρχει η κόλαση με τους άλλους, τότε υπάρχει και ο παράδεισος με τον εαυτό …και αν κόλαση είναι οι άλλοι, τότε ο παράδεισος είναι το ΕΙΝΑΙ.

Οι άλλοι έχουν την δύναμη να μας επηρεάζουν συνεχώς, όχι μόνο επί κακό αλλά και επί καλό, αλλά το ίδιο ισχύει και για τον εαυτό μας, διότι αλληλεπιδρούμε και ασκούμε επιρροή ο ένας στον άλλον. Πότε αρνητική και πότε θετική, πότε με θετικά αποτελέσματα και πότε με αρνητικά και με δεδομένο ότι κάθε τι θετικό ή αρνητικό είναι έτσι, μονάχα από την σκοπιά που το παρατηρεί κάποιος.

Όμως αν δεν υπήρχαν οι άλλοι και η κόλαση τους, ο κόσμος μας θα ήταν ονειρικά πλασμένος ένας κόσμος τέλειος, αψεγάδιαστος, κομμένος και ραμμένος στα μέτρα μας. Δεν θα είχαμε να στενοχωριόμαστε για όλα αυτά.

Τελικά, μονάχα απαλλαγμένοι από τους άλλους και την κόλαση που αυτοί εμπεριέχουν, θα ήμασταν πραγματικά ελεύθεροι.

Αλλά τι είδους ελευθερία θα ήταν αυτή;

Είσαι το μεγαλύτερο Θαύμα του Κόσμου

Φώναξες ότι οι αναπηρίες σου,η έλλειψη ευκαιριών,η μετριότητά σου,οι αποτυχίες σου….ήταν θέλημα Θεού. Έκανες λάθος!”
Ας κάνουμε μια απογραφή.Ας ρίξουμε μια… πρώτη ματιά στις αναπηρίες σου. Γιατί, πως μπορώ να σου ζητήσω να χτίσεις μια καινούρια ζωή αν δεν έχεις τα εργαλεία;

1. Είσαι τυφλός; Όχι. Βλέπεις….και οι εκατοντάδες εκατομμύρια δέκτες που έχω τοποθετήσει στα μάτια σου, σου επιτρέπουν να απολαύσεις τη μαγεία που κρύβει ένα φύλλο, μια λίμνη. ένα παιδί, ένα άστρο, ένα ρόδο, ένα ουράνιο τόξο, μια γυναίκα….Σημείωσε μία ευλογία.

2. Είσαι κουφός; Όχι. Ακούς….και οι εικοσιτέσσερις χιλιάδες ίνες που έχω τοποθετήσει σε κάθε σου αυτί,δονούνται από τον άνεμο που χαιδεύει τα δένδρα,από τα κύμματα που χτυπούν στα βράχια,από το κελάηδισμα των πουλιών,από τις φωνές του παιδιού που παίζει…..Σημείωσε άλλη μια ευλογία.

3. Είσαι μουγκός; Όχι. Μιλάς….όπως κανένα άλλο από τα δημιουργήματά μου και τα λόγια σου μπορούν να ηρεμήσουν τον οργισμένο,να ανυψώσουν το ηθικό του απελπισμένου, να ζεστάνουν το μοναχικό…..Σημείωσε άλλη μια ευλογία.

4. Είσαι παράλυτος; Όχι. Κινείσαι….μπορείς να τεντωθείς,να τρέξεις,να χορέψεις,να εργαστείς,να περπατήσεις….Σημείωσε άλλη μια ευλογία.

5. Δεν δίνεις και δεν παίρνεις αγάπη; Μήπως σε βαραίνει η μοναξιά τη νύχτα και την ημέρα; Όχι. Όχι πια.Γιατί τώρα ξέρεις το μυστικό,πως για να πάρεις πρέπει να τη δίνεις χωρίς να σκέφτεσαι την ανταπόδοση. Η αγάπη για προσωπική ικανοποίηση ή περηφάνια δεν είναι αγάπη. Η αγάπη είναι ένα δώρο που το δίνεις χωρίς να ζητάς ανταπόδοση….Σημείωσε άλλη μια ευλογία.

6. Η καρδιά σου είναι αδύνατη; Μήπως αγκομαχά και κοπιάζει για να σε διατηρήσει στη ζωή; Όχι. Η καρδιά σου είναι δυνατή. Βάλε το χέρι στο στήθος σου και νιώσε το ρυθμό της. Χτυπά μέρα και νύχτα, 36 εκατομμύρια χτυπήματα κάθε χρόνο, κάθε χρόνο, είτε κοιμάσαι, είτε είσαι ξύπνιος, στέλνοντας το αίμα σου σε αρτηρίες και φλέβες σε μήκος μεγαλύτερο απο 100 χιλιάδες χιλιόμετρα.
….Σημείωσε άλλη μια ευλογία.

7. Είναι ελλατωματικά τα πνευμόνια σου; Μήπως η ζωτική σου αναπνοή εισέρχεται στο σώμα σου με δυσκολία; Όχι. Τα παράθυρα σου προς τη ζωή σε συντηρούν κι εργάζονται πάντα για να φιλτράρουν το ζωογόνο οξυγόνο με τη βοήθεια 600 εκατομμυρίων θυλάκων αναδιπλωμένης σάρκας,ενώ συγχρόνως απαλλάσουν το σώμα σου από τα κατάλοιπα αέρια….Σημείωσε άλλη μια ευλογία.

8. Το αίμα σου είναι δηλητηριασμένο; Μήπως είναι αραιωμένο με νερό και πύο; Όχι. Μέσα στα 5 περίπου λίτρα του αίματός σου υπάρχουν 22 τρισεκατομμύρια ερυθρά αιμοσφαίρια….Σε κάθε δευτερόλεπτο 2 εκατομμύρια από αυτά πεθαίνουν για να αντικατασταθούν από 2 εκατομμύρια άλλα,σε μια αναγέννηση που συνεχίζεται από τότε που γεννήθηκες.ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ….Σημείωσε άλλη μια ευλογία.

9. Έχεις αδύνατο μυαλό; Μήπως δε μπορείς να σκεφτείς; Όχι.Το μυαλό σου είναι η πιο πολύπλοκη δομή στο σύμπαν. Μέσα σε λιγότερο από ενάμιση κιλό βάρος υπάρχουν 13 δισεκατομμύρια νεθρικά κοίταρα,υπερτριπλάσια από των αριθμό ανθρώπων της γης. Για να σε βοηθήσω να αρχειοθετείς κάθετί που πέφτει στην αντίληψή σου,κάθε ήχο,κάθε γεύση,κάθε οσμή, κάθε εμπειρία σου από την ημέρα της γέννησης σου, έχω τοποθετήσει στα κύταρά σου πάνω από 1000 δισεκατομμύρια των δισεκατομμυρίων μόρια πρωτεΐνης. Κάθε συμβάν της ζωής σου βρίσκεται εκεί μέσα,έτοιμο να επανέλθει στη μνήμη σου μόλις το ανακαλέσεις. Και για να βοηθήσω τον εγκέφαλό σου να κυβερνά το σώμα σου έχω διασκορπίσει σε όλο σου το σώμα 4 εκατομμύρια αισθητήρια πόνου, 500 χιλιάδες ανιχνευτές αφής και πάνω από 200 χιλιάδες ανιχνευτές θερμοκρασίας.

Κανενός Έθνους το Χρυσάφι δεν προστατεύεται καλύτερα από σένα – κανένα! Είσαι το μεγαλύτερο θαύμα του κόσμου!

Το κρεμμυδάκι

«Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε μια κακιά γυναίκα, σωστή μέγαιρα. Δεν αγαπούσε κανέναν -πέρα από τον εαυτό της-, δεν είχε κάνει ποτέ και σε κανέναν καλό και μόνο κακό λόγο είχε να πει για όλους. Όταν πέθανε, την άρπαξαν οι δαίμονες και την πέταξαν στη Φλογισμένη Λίμνη της Κολάσεως.

Μόλις το αντιλήφθηκε ο φύλακας άγγελός της (ω ναι, όσο στριμμένοι κι αν είμαστε, όλοι έχουμε κι από έναν…) κάθισε και σκέφτηκε, “Πρέπει να θυμηθώ κάποια καλή της πράξη για να διηγηθώ στο Θεό ώστε να σώσει τη Ψυχή της”. Θυμήθηκε και χαρούμενος όπως ήταν, πάει στο Θεό: “Αυτή, του λέει με ενθουσιασμό, έβγαλε ένα κρεμμυδάκι φρέσκο από το περιβόλι της και το έδωσε σε έναν ζητιάνο που πεινούσε”. Κι ο Θεός απαντάει: “Πάρε, λοιπόν, εκείνο το κρεμμυδάκι και πήγαινε πάνω από τη λίμνη. Κράτα γερά το κρεμμυδάκι από τη μία άκρη και πες στη γριά να πιαστεί από την άλλη. Μόλις πιαστεί, τράβα την. Αν καταφέρεις να την τραβήξεις έξω από τη λίμνη, τότε δικαιούται να πάει στον Παράδεισο. Όμως… αν σπάσει το κρεμμυδάκι, σημαίνει πως η Ψυχή της ανήκει στην Κόλαση”.

Έτρεξε βιαστικά ο άγγελος στη γριά και της φώναξε, “Έλα, πιάσου γερά από το κρεμμυδάκι και εγώ θα σε τραβήξω έξω”. Κι άρχισε να την τραβάει προσεκτικά. Την είχε βγάλει σχεδόν ολόκληρη από τη λίμνη και της χαμογελούσε γεμάτος ελπίδα, μα μόλις είδαν οι άλλοι αμαρτωλοί που την τραβούσε έξω, γαντζώθηκαν από τα πόδια της, για να σωθούν κι αυτοί. Μα η γυναίκα ήταν πραγματικά κακότροπη, άσπλαχνη, κι άρχισε να τους κλωτσάει με μανία! “Εμένα θέλει να σώσει, όχι εσάς. Δικό μου είναι το κρεμμυδάκι, όχι δικό σας, ΔΙΚΟ ΜΟΥ!” Μόλις η γριά ξεστόμισε αυτά τα λόγια, το κρεμμυδάκι έσπασε κι αυτή έπεσε πάλι στη λίμνη και στα έγκατα της λήθης…»

Η διαχρονική αυτή ιστορία, μας διδάσκει πως η κόλαση στην οποία είμαστε τόσο εθισμένοι, είναι ο ασφυκτικός εναγκαλισμός με τον εαυτό μας ώστε κάθε τι που κάνουμε, ακόμη και κάτι που κάνουμε για άλλους, τελικά έχει ως στόχο μόνο τον εαυτό μας, ή καλύτερα, τον εγωισμό μας. Κόλαση, είναι η αποκοπή μας από το πνεύμα, είναι ο κομπλεξικός, αλαζονικός, υπεροπτικός εγωκεντρισμός μας και η πεποίθηση ότι όλοι οι υπόλοιποι είναι υποδεέστεροί μας.

Γίνεται συχνά λόγος για το δίπολο «ύλης-πνεύματος» και τη μεταξύ τους σύγκρουση «στον πηγαιμό προς την Ιθάκη». Όπου Ιθάκη, είναι το σπίτι μας, ο αληθινός μας εαυτός, ο οποίος δεν αποζητά υλικά αγαθά στην υπερβολή τους. Η ύλη και κατ’ επέκταση το σώμα μας, είναι ένα μέσο ύπαρξης, ένα avatar για τους πιο εξοικειωμένους, στο οποίο ο κεντρικός πυρήνας και η κινητήρια δύναμη είναι το «Εγώ». Από τη στιγμή που μία Ψυχή «γειώνεται» όλο και περισσότερο με τα χρόνια, η πλειοψηφία της ενέργειας που επιστρατεύει είναι για την απόκτηση υλικών αγαθών, καθώς με την εξασφάλισή τους, πιστεύει ότι διασφαλίζει και την πολυπόθητη «ελευθερία» του.

Η ύλη όμως, δεν είναι παρά ένας κραυγαλέος κατακτητής. Υποδουλώνει, καθυποτάσσει, θολώνει την «όραση» και αποπροσανατολίζει. Το αστείο (και τραγικό παράλληλα) με τον άνθρωπο, είναι πως αυτό που νομίζει πως τον απελευθερώνει, στην ουσία τον υποδουλώνει…

Το αντίδοτο για την μιζέρια, είναι το πνεύμα και η αγάπη. Από τη στιγμή που κάποιος γυρνά τη πλάτη του στην ύλη –κάτι εξαιρετικά δύσκολο– βλέπει τα πάντα από άλλη οπτική γωνία, έχει διαφορετικές επιθυμίες. Έχει σωστές επιθυμίες.

Ελευθερία δεν είναι να έχει κάποιος ό,τι επιθυμεί, αλλά να επιθυμεί αυτά που ξέρει ότι θα τον βοηθήσουν στον δύσκολο δρόμο προς την αυτοπραγμάτωση.

Η πραγματική ελευθερία δεν είναι να εκπληρώνει κανείς κάθε επιθυμία και ευχή του, γιατί σαν κοινός θνητός, δεν ξέρει τι είναι σωστό για εκείνον. Πρέπει να προσέχει κανείς τι εύχεται, πολλές θα είναι οι φορές που θα εισακουστεί από Κάποιον εκεί πάνω στο Σύμπαν και ο Κάποιος θα εκπληρώσει την ευχή του -η οποία συνήθως αφήνει δυσάρεστα κατάλοιπα- σε μία ύστατη προσπάθεια να του «ανοίξει τα μάτια». Έτσι ματαιωνόμαστε, δεν εναρμονίζουμε τα «θέλω» μας με τα «πρέπει» της μοίρας μας. Γιατί ελευθερία είναι να επιθυμεί κανείς κάθε τι που εκπληρώνει τον σκοπό για τον οποίο είναι πλασμένος, τα «πρέπει» της μοίρας δεν υποδουλώνουν όπως εύλογα ενδεχομένως μας φαίνεται με μία πρώτη ματιά. Αντιθέτως, όσο «δύστροπα» κι αν μας φαίνονται, στην ουσία είναι τα «αναλγητικά» μας. Πάντα σε αυτά γυρνάμε για οδηγίες όταν κάνουμε λάθος επιλογές από λάθος επιθυμίες κι ας μη θέλουμε να το παραδεχτούμε. Αυτά τα «πρέπει» είναι το αλφαβητάρι της ζωής, με μαθηματική ακρίβεια.

Τα πάντα είναι θέμα επιλογών, αλλά οι σοφές επιλογές πρέπει να είναι ισορροπημένες και να μην γέρνουν προς τη μία πλευρά της ζυγαριάς. Ακόμη κι αν η ζωή από μόνη της, χαρίσει άφθονα υλικά αγαθά σε κάποιον, αυτός πρέπει να τα μοιραστεί, χωρίς ανταλλάγματα. Τίποτα πάνω σε αυτόν τον πλανήτη δεν είναι ολότελα δικό μας, ακόμη κι αν περιουσίες ολόκληρες αποκτήσουμε, με τον έναν τρόπο ή τον άλλον. όπως λέει και ο ιερός Χρυσόστομος "γελάω όταν ακούω να λένε οι άνθρωποι αυτό ή εκείνο είναι ιδιοκτησία μου, διότι σε αυτή την ζωή μόνο την επικαρπία έχουμε".

Αχ πόσο σοφή είναι η παρότρυνση του Ιησού Χριστού "ζητείτε την Βασιλεία του Θεού και την Δικαιοσύνη Αυτού και όλα όσα θέλετε και ακόμη περισσότερα θα προστεθούν σε σάς".

Το κρεμμυδάκι, λοιπόν, στην ιστορία μας είναι ο μοχλός της αγάπης και το μέσο προς τη σωτηρία. Σε πολλές αρχαίες παραδόσεις, το κρεμμυδάκι, συμβόλιζε μία κρυμμένη, προστατευμένη παγκόσμια αλήθεια ή μυστικό. Πολλές φορές μάλιστα, το κρεμμύδι αλλά και το κρεμμυδάκι, αντικαθιστούσε το σκόρδο ως φυλαχτό κατά των δαιμόνων.

Ο φύλακας – άγγελος, είναι τα «πρέπει» της μοίρας μας που θέλουν να μας καθοδηγήσουν και να μας βγάλουν από την ματαιότητα. Είναι η μήτρα του Σύμπαντος, η οποία προσφέρει ευκαιρίες για αναγέννηση και κάθαρση.

 Η Φλογισμένη Λίμνη της Κόλασης, είναι η καθημερινότητά πάνω στη Γη αλλά, κυρίως, συμβολίζει την προσωπική ψυχολογική κόλαση που βιώνει κάθε άνθρωπος, γιατί κατά βάθος η Ψυχή ξέρει πως διάλεξε λάθος μονοπάτι.

Συνεπώς, αντενεργεί μέσω του πόνου για να αφυπνίσει την θεϊκή πνοή –το πνεύμα– που βρίσκεται σε χειμέρια νάρκη, κάπου βαθιά υπό τα σαρκικά σκεπάσματα κάθε ανθρώπινης ύπαρξης, ακριβώς όπως τα στρώματα που ξεφλουδίζουμε από το κρεμμυδάκι..