Οι Ρότσιλντς και οι Ιλλουμινάτι εργάζονται εδώ και χρόνια στο παρασκήνιο, δημιουργώντας τους ηθοποιούς που προορίζουν για να παίξουν τους πιο καυτούς ρόλους!

Οι εκλογές στην Αμερική (όπως βέβαια και οι δικές μας εκλογές), είναι στημένες πολύ πριν από την πρώτη ψηφοφορία για την επιλογή των δυο τελικών διεκδικητών.

Όλοι γνωρίζουν ότι η Χίλαρι Κλίντον είναι υποψήφια που υποστηρίζεται από τους Ρότσιλντ και τη Νέα Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων.

Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι ο Donald Trump είναι επίσης μια δημιουργία του Rothschild, ένας πολύ καλός ηθοποιός, ο οποίος έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη μεγάλη φενάκη των εκλογών του 2016, σε σενάριο των Illuminati, σχεδιασμένο με τέλειο τρόπο ώστε να καταφέρνουν να διατηρούν τον έλεγχο του λαού σε αυτήν την δήθεν «δημοκρατική» κοινωνία.

Οι πολιτικοί αναλυτές λένε ότι η κλίση του για την προεδρία έγινε πριν 30 ολόκληρα χρόνια!!! Πριν από 30 χρόνια τα μέλη της οικογένειας Ρότσιλντ έσωσαν τον Donald Trump από την πτώχευση και τον πήραν υπό την προστασία τους. Αναγνώρισαν τον δυναμισμό του ως «άνθρωπο της εύκολης χρήσης» και «“colourful front man”» για μια μυστική οργάνωση που προτιμά να κρατά τη δράση της στις σκιά.

Σύμφωνα με άρθρο του Bloomberg στις 22 Μάρτη του 1992, μετά την γρήγορη επέκταση της εμβέλειας των Resorts International στην Atlantic City ιδιοκτησίας του στα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του 1980, ο Donald Trump βρέθηκε με μεγάλο οικονομικό πρόβλημα, καθώς η αγορά ακινήτων στη Νέα Υόρκη πάγωσε. Τα τρία καζίνο του στο Atlantic City, όπως και τα άλλα περιουσιακά στοιχεία του Trump, ήταν υπό την απειλή των δανειστών του. Τότε ήταν που με τη βοήθεια και τη διασφάλιση της Wilbur L. Ross Jr., ανώτερου διευθυντή της Rothschild Inc., που επιτράπηκε στο «ατού Τrump» να κρατήσει τα καζίνο και να συνεχίσει να ανοικοδομεί την αυτοκρατορία του.

Είναι λοιπόν δεδομένο πως και οι δυο σημαντικοί υποψήφιοι είναι πιόνια της Νέας Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων. Φαίνεται όμως πως η Κλίντον ετοιμάζεται να πληρώσει στους Ρότσιλντς την ποινή για κάποια σφάλματα του παρελθόντος ή έχουν στο μυαλό τους κάτι μελλοντικότερο γι” αυτήν, ενώ ο Ντόναλτ είναι πιο σίγουρο χαρτί, καθώς 30 ολόκληρα χρόνια τον προετοιμάζουν, είναι δηλαδή ο εκλεκτός των Ρότσιλντς!

Σε κάθε περίπτωση οι Αμερικανοί πολίτες δεν έχουν δικαίωμα επιλογής, (όπως και εμείς άλλωστε) και απλά θα παρακολουθήσουν αυτό το ωραίο θέατρο μέχρι την ημέρα των εκλογών, με τους δύο υποψήφιους να δίνουν το σόου τους, λειτουργώντας ως μαριονέτες στο πλαίσιο των συμφερόντων των Ρότσιλντς και των Ιλλουμινάτι. Ταυτόχρονα και συστηματικά, θα βλέπουμε να σκάνε προβλήματα σε έθνη, να ανάβουν τα παλιά μίση (Θα βγει ο Εθνικισμός στην επιφάνεια και τότε…είπε ο Άγιος Παΐσιος), και το ένα έθνος να στρέφεται εναντίον του άλλου, δημιουργώντας το χάος που είναι απαραίτητο για να προωθήσουν την ατζέντα της Νέας Παγκόσμιας Τάξης πιο κοντά στην ολοκλήρωση της.

Υ.Γ.1) Για όσους ενδιαφερθούν να το ψάξουν παραπάνω, τότε μπορούν να δουν στο YOUTUBE το επεισόδιο στην αμερικανική σειρά κινουμένων σχεδίων “Τhe Simpsons” , αρκετά χρόνια πριν όπου ο ον Donald Trump, ως καρτούν, επευφημείτε ως υποψήφιος Πρόεδρος ενώ κατεβαίνει την ηλεκτρική σκάλα σε κάποιο εμπορικό κέντρο!!! Η αγαπημένη σε πολλούς αμερικανική σειρά, με τον μικρούλι Μπάρντ και την οικογένεια του να ζουν το «Αμέρικαν Dream», ήταν στην υπηρεσία της Νέας Τάξης Πραγμάτων. 

Υ.Γ. 2) Μια αγία μορφή των ημερών μας, ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής και Σπηλαιώτης που κοιμήθηκε το 1959, είπε κάτι που εμείς δεν πρέπει να ξεχνάμε: «Οι Μασόνοι πολλά σκέπτονται και πολλά θέλουν να κάμουν, αλλ” εάν επιτρέψει ο πάντων Κύριος. Χωρίς το θέλημά Του, είπε, μήτε τρίχα δεν πέφτει, μήτε φύλλο. Αυτός θα διασκέδαση τας βουλάς αυτών…» 

Αλήθεια, τι να θαυμάσει περισσότερο κανείς, την εφευρετικότητα των μυαλών του σκότους, ή το δικό μας βαθύ ύπνο;

Οι πανταχόθεν ανόητοι μας οδηγούν σε γλωσσική πενία κι έρημο και την πολιτιστική ασυνέχεια και θέλουν να εκλατινίσουν, να υποβαθμίσουν και τελικά να αφανίσουν την ελληνική γλώσσα, για να επικρατήσει η γλώσσα των ισχυρών

Δυστυχώς... σήμερα γράφουμε κάπως έτσι: grafoume kapos etsi.
Και μετά από λίγα χρόνια, δε θα γράφουμε καθόλου!!!

Τώρα αν γράφουμε «fakes» θάθελα να ξέρω εμείς οι Έλληνες τι θα εννούμε;
Φάκες για τα ποντίκια ή Φακές-όσπρια που τρώγονται;

Αναρωτιέμαι, γιατί οι ξένοι γλωσσοπλάστες-γλωσσολόγοι και αναμορφωτές της γλώσσας, δεν ασχολήθηκαν ποτέ με τη δική τους γλώσσα και ασχολούνται μόνο με τη δική μας;

Επιτέλους τέλος σ’ αυτούς πoυ επιβάλλουν ένα γλωσσικό χάος και στραγγαλίζουν τη γλώσσα μας, για να χάσουμε το νόημα των λέξεων, για να μας αποκόψουν από το Ευαγγέλιο, τα Ιερά κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας μας, τους Εκκλησιαστικούς Ύμνους και τις Ιερές Ακολουθίες, που βεβαίως είναι αδύνατον ν’ αποδοθούν στη δημοτική και να επενδυθούν με την ιερή υμνωδία, χωρίς να αλλοιωθούν και να χάσουν τον πλούτο, την ακρίβεια και τα άφθαστα μηνύματά τους.

Με τον παραγκωνισμό αυτό - ιδιαίτερα των αρχαίων Ελληνικών - διασπάται η ενότητα και ο κοινός στόχος των επί μέρους μορφών της Παιδείας, διότι με τη γλωσσική ημιμάθεια καλλιεργείται η έχθρα και η όξυνση ανάμεσα στην τεχνική και την κλασική παιδεία.

Επιτέλους τέλος στο τυφλό επιτελείο του σατανά και τους ανεγκέφαλους και τραγικά ανευθυνοϋπεύθυνους «Εκπαιδευτικούς Συμβούλους» της χώρας μας, που:
• Άλλαξαν αυθαίρετα τους Κανόνες, τη Γραμματική δομή και την ιστορική Ορθογραφία.
• Επέβαλαν σωρεία ξένων λέξεων αντί των ελληνικών και κατέβασαν το επίπεδο του Γραπτού Λόγου σε πεζοδρομιακό Προφορικό.
• Προώθησαν το μονοτονικό σύστημα γραφής.
• Τώρα προωθούν το ατονικό σύστημα γραφής
• Αλλοιώνουν γενικά τη γραφή
• Θα κάνουν τη φωνητική ορθογραφία, τον εκλατινισμό και στο τέλος…
• Θα... καταργήσουν την Ελληνική γλώσσα, για να μιλάμε όλοι τη δήθεν «μητέρα των γλωσσών», την... Αγγλική!!!

Πάντοτε οι αλλοιώσεις της γλώσσας μας γίνονταν σε περιόδους σύγχυσης ή ανωμαλίας, τότε που ο λαός μας έστρεφε αλλού την προσοχή του. Η μία έγινε το 1976, αμέσως μετά τη δικτατορία, τότε που ο λαός αναζητούσε τη δημοκρατία. Η άλλη, γίνεται στα πλαίσια της «αλλαγής» και του «σοσιαλισμού». Σε επόμενη περίοδο σύγχυσης, θα γίνει ο... ενταφιασμός της γλώσσας μας. Και μετά θα μπορούμε να κάνουμε...όσα μνημόσυνα θέλουμε!!!

Δηλαδή ο χειρότερος εχθρός της Ελληνικής γλώσσας είναι οι εκάστοτε… Έλληνες Κυβερνήτες!

Διαβάστε παρακάτω, για να καταλάβετε τι λεξιπενία υπάρχει ήδη και κυρίως στη νεολαία μας:
• Εντάξει δικέ μου!
• Στράβωσε η φάση.
• Πάρε τα πάνω σου.
• Την κάτσαμε τη βάρκα.
• Ο γέρος μου μου έκοψε τα κουφέτα.
• Μ’ έκανε αλοιφή.
• Έλα να τη βρούμε.
• Κουλάρησε, θα τη βρούμε την άκρη.
• Είδε τα δύσκολα κι έκοψε λάσπη.
• Μ’ έστειλε τελείως!
• Δεν έχει φράγκο η λαμόγια.
• Τώρα τραβιέμαι με τον Μάκη.
• Του κάνει αφαίμαξη.
• Δεν τη βλέπω, όμως, να κάθεται με το σπασίκλα.
• Άστα μάγκα μου.
• Πάμε να τραβηχτούμε.
• Έχεις τις στραβές σου.
• Θα βλεφαριάσουμε άλλο μωρό.
• Καλά, αλλά δε λέει έτσι ρε φίλε, στη μαγκούφα.
• Και πολύ χάι ανεβασμένος!
• Άραξε στα κυβικά σου.
• Δε σε πάω ρε κολλητέ για τι είσαι πολύ άουτ.
• Την έκανα μπραφ.
• Δε φρικάρω.
• Τα πήρα στο κρανίο.
• Είσαι ντάουν.
• Σε καβατζάρω.
• Μου την πέφτει.
• Το παίζω καθυστέρηση.
• Το ρίχνω στις τζαρτζακίλες.
• Τσίτα τα γκάζια.
• Πάω καρφί για χύμα.
• Στανιάρω.
• Μανουριάζω.
• Σενιάρω.
• Τιλτάρω.
• Τριπάρω.
• Μας την έκανες λόλα.
• Την έκανε ψώνιο.
• Σου τη βγήκα στο έτσι.

Αυτό το φτωχό αντιλεξιλόγιο της νεολαίας μας και οι γλωσσικές απλουστεύσεις, οδηγούν στην πνευματική αδράνεια και οκνηρία (φανταστείτε ότι το 30% των νέων είναι ήδη άνεργοι!!!).

Τι να πει κανείς όμως και για τα μικρά μας ονόματα; Πολλά ονόματα των αγίων και των μαρτύρων της Εκκλησίας μας, τα αντικαταστήσαμε με ονόματα ακατανόητα, όπως Μάγκυ, Τεό, Τζέρυ, Βαλεντίνο, Φαίη, Σούζη, Πάντσυ, Μίκυ, κ.ά. επειδή - λένε - δεν είναι εύηχα!!!
Υπάρχει βέβαια και η γλωσσική ρύπανση των δημοσιογράφων, που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι διδασκαλικό επίπεδο έχουν οι «σχολές δημοσιογραφίας».

Οι Έλληνες στον ίδιο γεωγραφικό χώρο - στην Ελλάδα - μιλάνε χωρίς διακοπή σαράντα (40) αιώνες τώρα και γράφουν με την ίδια γραφή και την ίδια ορθογραφία (από το 400 π.Χ.) την ίδια γλώσσα, την Ελληνική.

Η Ελληνική γλώσσα, είναι ένας πνευματικός ποταμός, που αρδεύει συνεχώς επί 3.000 και πλέον χρόνια την ανθρωπότητα, που διακλαδίζεται σε εκατομμύρια ζωογόνα ρυάκια και μαζί με το χριστιανισμό δίνει το νόημα της ζωής:

• Στην Ελληνική γλώσσα μεταφράστηκε η Παλαιά Διαθήκη, που ονομάστηκε «Μετάφραση των Εβδομήκοντα».
• Σ’ αυτήν κηρύχθηκε το Ευαγγέλιο και τα άλλα βιβλία της Καινής Διαθήκης.
• Σ’ αυτή διατυπώθηκαν τα δόγματα της Πίστης, οι Ιεροί Κανόνες και το «Σύμβολο της Πίστης μας».
• Σ’ αυτή συντάχθηκαν οι Θείες Λειτουργίες κι είναι γραμμένοι οι περισσότεροι και ωραιότεροι εκκλησιαστικοί ύμνοι κι ευχές.
• Σ’ αυτήν είναι γραμμένα, τα σοφότερα και σπουδαιότερα συγγράμματα των Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας, θησαυροί - όντως ανεκτίμητοι - για πιστούς και άπιστους, σε οποιοδήποτε μέρος της γης.
• Σήμερα, δε μπορεί να νοηθεί μεγάλος θεολόγος, ιδίως ερμηνευτής της Αγίας Γραφής, αν δε γνωρίζει την Ελληνική γλώσσα.
• Χωρίς την Ελληνική γλώσσα, δε θα υπήρχε ο σύγχρονος πολιτισμός.
• Έχουμε συνεχή πολιτιστική ύπαρξη, πάνω από 5.000 χρόνια.
• Αποτελέσαμε, το σωτήριο για την Ευρώπη και για τον κόσμο, φράγμα εναντίον του ασιατισμού, κατά τον 5ον π.Χ. αιώνα.
• Καλλιεργήσαμε πρώτοι και αναπτύξαμε μοναδικά την επιστημονική και τη φιλοσοφική σκέψη.
• Αναδείξαμε την τέχνη και αφήσαμε στην ανθρωπότητα απαράμιλλα μνημεία της, καθώς και μοναδικά αριστουργήματα του έντεχνου λόγου.
• Όχι μόνο «συλλάβαμε», αλλά κι εφαρμόσαμε πρώτοι στην πράξη, τις μεγάλες έννοιες της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της ανθρώπινης Αξιοπρέπειας.
• Με αυτή διαδόθηκε ο χριστιανισμός, γεννήθηκαν τόσες άλλες γλώσσες, εκφράστηκαν μεγάλα πνεύματα της ανθρωπότητας και στηρίχθηκε ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός.
• Επιβιώσαμε δύο μεγάλων κατακτήσεων: της Ρωμαϊκής και της Οθωμανικής.
• Υπήρξαμε πρωτοπόροι στην εθνική αφύπνιση των υποδουλωμένων λαών, με την επανάσταση του 1821.
• Ανατρέψαμε με την αυτοθυσία μας, το χρονοδιάγραμμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, φέρνοντας καίριο πλήγμα στο φασισμό και το Χιτλερισμό.
• Η Ελληνική γλώσσα έμαθε την Ευρώπη να σκέπτεται – είπε ο καθηγητής της φιλοσοφίας Pleine – κι εμείς οι Γερμανοί ευχαριστούμε, γιατί χρωστάμε πολλά στην Ελληνική γλώσσα, που μας έμαθε τις αρχές της λογικής και το φιλοσοφικό στοχασμό.

Το γεγονός αυτό προσδίδει στην Ελληνική γλώσσα άφθαστο κύρος κι επιπλέον χαρακτήρα παγκοσμιότητας.

Αυτό το μεγαλείο του Ελληνικού Έθνους είναι επόμενο να έχει πολλούς εχθρούς.

Η Ελληνική γλώσσα όμως έχει και πολλούς ξένους, φίλους. Φανταστείτε, ότι στις ξένες χώρες, υπάρχουν Ελληνιστές - όχι Έλληνες - σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης, που προσπαθούν περισσότερο από άλλους, να προσελκύσουν τους ξένους ή τους - Ελληνικής καταγωγής - φοιτητές (σε χώρες απόδημων Ελλήνων), να σπουδάσουν Ελληνικά!!!

Δείτε λοιπόν - εσείς οι ανόητοι γλωσσοπλάστες, οι έχοντες ΤΡΑΓΙΚΗ ΑΓΝΟΙΑ - την αξία της Ελληνικής Γλώσσας τι «βγάζουν» τα Ελληνικά αριθμογράμματα:

(Α=1, Β=2, Γ=3, Δ=4, Ε=5, S(F)=6, Ζ=7, Η=8, Θ=9,
Ι=10, Κ=20, Λ=30, Μ=40, Ν=50, Ξ=60, Ο=70, Π=80, Q=90,
Ρ=100, Σ=200, Τ=300, Υ=400, Φ=500, Χ=600, Ψ=700, Ω=800 και Πί=σαμπί=900).

• Η Ελληνική γλώσσα δημιουργήθηκε με τη σοφία του Θεού!!!

ΙΔΟΥ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ=484+8+161+612=1265
ΣΟΦΙΑ ΘΕΟΥ=781+484=1265

• Το αρχέτυπο Ελληνικό σύστημα των 27 αριθμογραμμάτων είναι η γλώσσα των γλωσσών!!!

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ ΕΣΤΙ=4990
ΤΟ ΑΡΧΕΤΥΠΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΖ(27) ΑΡΙΘΜΟΓΡΑΜΜΆΤΩΝ=4990

• Είναι Θεία αλήθεια ότι το Ελληνικό λεξικό είναι φως!!!

Η ΘΕΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΣΤΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ =1500
ΦΩΣ=500+800+200=1500

• Το Ελληνικό λεξικό είναι αρμονική νομοτέλεια!!!

Η ΑΡΜΟΝΙΚΗ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ=888
ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ=888

Επιτέλους Ελληνικέ Λαέ, βροντοφώναξε σε όλους τους εχθρούς Εβραιοσατανομασόνους:

Κάτω τα χέρια, απ’ αυτήν την αγία γλώσσα.

Ξύπνα λαέ!!!

Οι Εβραίοι, ενώ προσπαθούν με μανία να καταργήσουν την Ελληνική γλώσσα επανέφεραν την αρχαία Εβραϊκή γλώσσα - την Αραμαϊκή - τη γλώσσα της Π. Διαθήκης, που μπορεί να είναι δύσκολη, αλλά ωστόσο έγινε η επίσημη γλώσσα του κράτους τους (θερμά συγχαρητήρια στον Ελληναρά Ηθοποιό, που αρνήθηκε να συμπρωταγωνιστήσει σε ταινία με τον Μελ Γκίμπσον, επειδή η ταινία θα ήταν στην Αραμαϊκή γλώσσα)

Η εθνική μας υπόσταση οδηγείται στο περιθώριο της ιστορίας της Ευρώπης και της πανανθρώπινης κοινωνίας!!!

Αντιδράστε και δράστε όλοι.
• Οι καθηγητές στα σχολεία
• Οι δημοσιογράφοι στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης
• Οι υπάλληλοι στις υπηρεσίες σας
• Οι γονείς στα σπίτια σας και
• Ο καθένας στο πόστο του.

Και μην ξεχνάτε, πως τρία είναι τα παραδοσιακά θεμέλια της γλώσσας: το Κράτος, το Σχολείο και το Σπίτι.

Η γλώσσα μας είναι θέμα εθνικό και πρέπει να το δούμε με αγάπη, σεβασμό και δέος.

Πρέπει να ενημερώσουμε ακόμη όλους τους λαούς της γης και να τους υποδείξουμε τις τόσες πολλές ελληνικές λέξεις, που χρησιμοποιούν στη γλώσσα τους, για να διευρύνουν τη σκέψη τους και να εκφράσουν τα υψηλά διανοήματά τους.

Ξένη Ταινία : Ο αντίχριστος και οι δυο προφήτες

Η ταινία αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας με πολλά στοιχεία παρμένα από το κείμενο της Ιεράς Αποκαλύψεως του Ιωάννου. 

 Και μερικά στοιχεία από αυτά που έχουν σκοπό οι νεοταξίτες για να αποκαλύψουν τον παγκόσμιο δικτάτορα ΠΡΟΣΕΧΩΣ σαν παγκόσμιο ηγέτη μέσα από τον ΟΗΕ.

Ο συμβολισμός της Αποκάλυψης του Ιωάννου

Σ' όλα τα βιβλία της αγίας Γραφής, κατά κύριο δε λόγο στα προφητικά, απαντούν συμβολικές εκφράσεις, οι όποίες χαρακτηρίζουν επίσης και τα Αποκαλυπτικά κείμενα. 

Η αφθονία συμβολικών εκφράσεων στα προφητικά βιβλία οφείλεται στο γεγονός ότι οι Προφήτες πολλές φορές λαμβάνουν από τον Θεό προφητείες με τη μορφή συμβολικών παραστάσεων (βλ. Ζαχ. 1,7-6,15. Δαν. 7-8) και μερικές φορές καταφεύγουν οι ίδιοι στη χρήση συμβόλων, διότι δεν μπορούν να εκφράσουν τα οράματά τους με τη γλώσσα της εποχής τους.

Εύλογα, λοιπόν, στην Αποκάλυψη του Ιωάννου, ένα σαφώς προφητικό βιβλίο, κυριαρχεί η συμβολική χρήση εκφράσεων, προσώπων, χρωμάτων, αριθμών και παραστάσεων.

Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι ήδη στον πρώτο στίχο του βιβλίου ο ιερός συγγραφέας δηλώνει σχετικά με το περιεχόμενο του ότι ο Θεός «εσήμανεν αποστείλας δια του αγγέλου αυτού τω δούλω αυτού» (Απ. 1,1). Αποκάλυψε ο Θεός στον Ιωάννη «ο εισί και ο μέλλει γίνεσθαι μετά ταύτα» (Απ. 1,19) με οράσεις οι όποιες περιείχαν σήμανση, δηλαδή συμβολικές εικόνες.

Ο Ιωάννης, μάλιστα, καθώς και οι πρώτοι παραλήπτες της Αποκάλυψης, «αι επτά Εκκλησίαι αι εν τη Ασία» (Απ. 1,4), ήσαν εξοικειωμένοι με τη χρήση συμβόλων το ασιατικό πνεύμα συνήθιζε να εκφράζει τις ιδέες του, θρησκευτικές και πολιτικές, με σύμβολα και τύπους. Αυτό μαρτυρούν οι κιστοφόροι (νομίσματα) και άλλα ευρήματα της περιοχής, που φέρουν συμβολικές παραστάσεις. Την ασιατική αυτή συνήθεια, που είχε επιδράσει βαθιά και στους ασιάτες Χριστιανούς, χρησιμοποιεί ο Θεός για να δείξη «τοις δούλοις αυτού ο δει γενέσθαι εν τάχει» (Απ. 1, 1). Στην πραγματικότητα, η πρωτοβουλία στην χρήση συμβόλων ανήκει στον Θεό, ο οποίος κατά την εκδίωξη των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο διατύπωσε το λεγόμενο πρωτευαγγέλιο με συμβολικές εκφράσεις' «αυτός σου τηρήσει κεφαλήν, και συ τηρήσεις αυτού πτέρναν» (Γέν. 3,15).

Με το συμβολισμό της Αποκάλυψης οι Εκκλησίες της Ασίας εφοδιάζονται με ένα αντίβαρο ενάντια στην άφθονη χρήση συμβόλων από τους ειδωλολάτρες. Και δεν πρόκειται απλώς για αντίβαρο. Σύμβολα συνηθισμένα στον ειδωλολατρικό κόσμο Αποκτούν στην Αποκάλυψη αντίκρυσμα με υψηλό, θεϊκό η έστω βαρυσήμαντο νόημα. Κάτι ανάλογο θα συμβεί αργότερα, όταν ο άγιος Ιωάννης θα γράψει στο Ευαγγέλιο του: «Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος». Ακούγοντας να γίνεται πολύς λόγος στη Μ. Ασία περί του Λόγου ως ανωτάτου πάντων, ο ιερός ευαγγελιστής λέγει: «Να, ο Λόγος είναι ο Υιος του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, ο ιδικός μας Κύριος».

Ο συμβολισμός επιτελεί στην Αποκάλυψη τριπλή λειτουργία:

1. Καλύπτει εν μέρει τον προφητικό λόγο από τα μάτια των Ρωμαίων, των ειδωλολατρών κατακτητών, και προστατεύει τον Ιωάννη και τους πιστούς από την οργή τους. Βεβαίως οι παραλήπτες της Αποκάλυψης αντιλαμβάνονταν πολύ καλά τις συμβολικές αναφορές του Ιωάννου στην αντίχριστη Ρώμη, καθόσον είχε προηγηθεί σχετική προφορική διδασκαλία από τους Αποστόλους που έδρασαν στη Μ. Ασία.

2. Λειτουργεί παρόμοια με τις παραβολές που χρησιμοποιούσαν οι Προφήτες και ο Κύριος, αφήνει αδιάφορους τους χλιαρούς ή ψυχρούς στην πίστη και αφυπνίζει το εκλεκτό κατάλοιπο του λαού του Θεού, ώστε να εντείνει το ενδιαφέρον του για την κατανόηση του θείου λόγου και την υπακοή σ' αυτόν.

3. Αναδεικνύει την διαχρονικότητα του συμβολιζομένου, καθ' όσον δεν το περιορίζει σε μία και μόνη περίπτωση μιας συγκεκριμένης εποχής. Έτσι, υπό τον όρο «Βαβυλών» (Απ. 14,8' 16,19' 17,5' 18,2. 10. 21), π. χ., εννοείται όχι μόνον η αντίχριστη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, αλλά και κάθε κοσμική εξουσία που στρέφεται κατά της Εκκλησίας, κάθε πνευματική ή πολιτική δύναμη που γίνεται όργανο του σατανά, για να βλάψει την πίστη των Χριστιανών και να εμποδίσει το έργο της Εκκλησίας.

Τα ποικίλα γεγονότα τα οποία πρόκειται να εξαγγείλει ο Ιωάννης και τα πνευματικά νοήματα που οφείλει να μεταφέρη στους πιστούς, ασφαλώς του τα Αποκαλύπτει ο Θεός κάτω από εικόνες και παραστάσεις που ανήκουν στον κύκλο των γνώσεων και εμπειριών του ευαγγελιστού. Και ο Ιωάννης περιγράφει ό,τι ακριβώς βλέπει.

Οι παραστάσεις της Αποκάλυψης θυμίζουν εικόνες απ' όλους τους τομείς της φύσης και, της ζωής. Ζωικό και φυτικό βασίλειο, γεωργική και εμπορική ζωή, θάλασσα, ουρανός, φυσικά φαινόμενα, πολύτιμοι λίθοι, αλλά και η ανθρώπινη ζωή, με τη μητέρα και το παιδί, την παρθένο νύμφη, την πόρνη, τον πόλεμο, την ειρήνη, τα μεταφορικά μέσα, προσφέρουν μία αφθονία εικόνων με τις οποίες εκφράζονται οι αλήθειες του θεόπνευστου αυτού βιβλίου.

Οπωσδήποτε, παρόμοιες εικόνες συναντώνται επίσης σε διάφορα κείμενα της ιουδαϊκής και θύραθεν γραμματείας. Το γεγονός αυτό δεν πρέπει να μας παραπλάνησει και να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι ο Ιωάννης χρησιμοποίησε διάφορες πηγές για την καταγραφή των οράσεών του. Μοναδική του πηγή είναι ο Θεός, ο οποίος του έδειξε τις οπτασίες. Βεβαίως, ο Θεός πρόσφερε στον Ιωάννη τις Αποκαλύψεις με συμβολικές εικόνες, τις οποίες ως επί το πλείστον γνώριζε ο προφήτης όχι μόνο από την φυσική ζωή, αλλά και από την αγία Γραφή. Μπορούμε, λοιπόν, να διακρίνουμε τη συγγένεια των συμβολικών παραστάσεων της Αποκάλυψης προς παραστάσεις γνωστές:

1. Πρωτίστως και κυρίως από την Παλαιά Διαθήκη
 Ονόματα προσώπων (Βαλαάμ, Ιεζάβελ) η πόλεων (Ιερουσαλήμ, Βαβυλών, Σόδομα), τοπωνύμια (όρος Σιών, Αρμαγεδών), αλλά επίσης τόποι και αντικείμενα της λατρείας του Ισραήλ (η Σκηνή του Μαρτυρίου και ο Ναός με το θυσιαστήριο, το θυμιατό και την Κιβωτό της Διαθήκης) εμφανίζονται στην Αποκάλυψι ως σύμβολα γεγονότων και καταστάσεων της Εκκλησίας, στρατευόμενης και θριαμβεύουσας, και του κόσμου.

2. Από την Καινή Διαθήκη
 Βεβαίως η Αποκάλυψη είναι το μόνο προφητικό βιβλίο της Καινής Διαθήκης. Εν τούτοις, προφητικά στοιχεία υπάρχουν και στα άλλα καινοδιαθηκικά βιβλία. Στην πραγματικότητα, σ' όλα τα βιβλία της Καινής Διαθήκης, Ευαγγέλια, Πράξεις Αποστόλων, επιστολές, Αποκάλυψη, υπάρχουν και ιστορικά και διδακτικά και προφητικά στοιχεία. Οι συμβολικές περιγραφές της Αποκάλυψης εμφανίζουν συγγένεια με το Β' Θεσ. 2,1-12, όπου ο απόστολος Παύλος μιλά για τον αντίχριστο, και κυρίως με την λεγομένη «μικρή Αποκάλυψη» (Μθ. 24. Μρ. 13. Λκ. 21), όπου ο ίδιος ο Κύριος προφητεύει τα μελλοντικά γεγονότα. Αυτά τα ίδια γεγονότα, που άκουσε ο ευαγγελιστής Ιωάννης από το στόμα του Κυρίου επί της γης, αυτά περιγράφει παραστατικά στην μεγάλη Αποκάλυψή του, όπως του τα έδειξε «εν πνεύματι» (Απ. 1,10) ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς. Και επειδή η Αποκάλυψη είναι το πρώτο έργο του, δεν αναφέρει στο Ευαγγέλιό του την «μικρή Αποκάλυψη», την οποία άλλωστε καταγράφουν οι τρεις προγενέστεροί του ευαγγελισταί.

Αυθαίρετους και αβάσιμους θεωρώ τους ισχυρισμούς ότι κάποιες εικόνες αντλεί η Αποκάλυψη από τη θεματική της Αποκαλυπτικής. Το γεγονός ότι υπάρχουν κάποια στοιχεία κοινά στην Αποκάλυψη και στις ιουδαϊκές ή χριστιανικές Αποκαλύψεις δεν αποτελεί απόδειξη ότι η πρώτη τα δανείστηκε από τις άλλες. Αρκετά σύμβολα αποτελούν κοινό τόπο στις ασιατικές παραδόσεις και εμφανίζονται και στην Αποκάλυψη. Άλλωστε οι διάφορες Αποκαλύψεις είναι ως επί το πλείστον μεταγενέστερες της Αποκάλυψης. Επίσης αστήρικτες είναι οι απόψεις ότι η Αποκάλυψη περιέχει επιδράσεις από ειδωλολατρικές θρησκείες, μάλιστα δε και ίχνη συγκρητισμού. Οπωσδήποτε από αυτές τις εικασίες απουσιάζει η κατανόηση του πνεύματος του ιερού βιβλίου, του χριστιανικού χαρακτήρος του, που δεν συμβιβάζεται με ο,τιδήποτε ειδωλολατρικό. Αρκεί μία ανάγνωση της Αποκάλυψης για να αντιληφθεί ο καλοπροαίρετος αναγνώστης την αποστροφή του Κυρίου προς την ειδωλολατρία και την τελεσίδικη καταδίκη των ειδωλολατρών (βλ. Απ. 21,8. 22,15). Ο Ιωάννης, ο οποίος είδε, άκουσε και κατέγραψε όλα αυτά και με την αγωνία του πνευματικού ποιμένος παραγγέλλει στους πιστούς «Τεκνία, φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων» (Α' Ιωάνν. 5,21), πώς θα κατέφευγε σε ειδωλολατρικά δάνεια;

Είναι αξιοσημείωτο ότι και εκείνοι που ισχυρίζονται ότι ο Ιωάννης επηρεάζεται από ξένες πηγές παραδέχονται ότι ο συγγραφέας της Αποκάλυψης κινείται με πλήρη ανεξαρτησία και πρωτοτυπία, αφού μάλιστα πολλές από τις εικόνες του βιβλίου δεν συναντώνται ούτε στην Παλαιά Διαθήκη ούτε σε άλλα κείμενα. Είναι εικόνες κυρίους από την επίγεια ζωή του Χριστού (π. χ. η γυναίκα με το παιδί στο 12ο κεφ.) και από την εμπορική κίνηση των μικρασιατικών πόλεων (π. χ. οι απαριθμήσεις των εμπορικών ειδών στο 18ο κεφ., των πολυτίμων λίθων στο 21ο κεφ.) προς τις Εκκλησίες των οποίων απευθύνεται το βιβλίο.

Τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά του συμβολισμού της Αποκάλυψης είναι:

1. Ελευθερία στη χρήση των συμβόλων και των εικόνων.
Δεν χρησιμοποιείται το ίδιο συμβολικό λεξιλόγιο στα διάφορα τμήματα του βιβλίου, άλλα ούτε και στη ροή του ίδιου δράματος. Δημιουργείται έτσι εκ πρώτης όψεως η εντύπωση του χάους, ώστε, για να προσεγγίσουμε το νόημα, «θα έπρεπε να έχη γραφεί ένα λεξικό ή καλύτερα μία γραμματική κι ένα συντακτικό της εικονογραφίας και των συμβόλων της Αποκάλυψης». Η προσεκτική όμως μελέτη Αποκαλύπτει στον αναγνώστη ότι και τα οράματα που φαίνονται άσχετα και ασύνδετα μεταξύ τους περιέχονται στο ίδιο πλαίσιο. Αυτό καθορίζεται από ορισμένα σύμβολα, όπως είναι το αρνίο, ο δράκοντας, η γυναίκα του κεφ. 12, η οποία εμφανίζεται και πάλι ολόλαμπρη ως ουράνια πόλη στο κεφ. 21, τα δύο θηρία, η Βαβυλώνα.

2. Συγγένεια ή και ταύτιση διαφορετικών συμβόλων. Το ίδιο πρόσωπο η γεγονός μπορεί να συμβολίζεται με διαφορετικά σύμβολα. Ο Ιησούς Χριστός π. χ. συμβολίζεται με παραστάσεις που φαίνονται απόλυτα ανεξάρτητες και άσχετες μεταξύ τους: ως ο Υιός του ανθρώπου (Απ. 1,13), ως ο λέων ο εκ της φυλής Ιούδα (5,5), ως το αρνίο (5,6), ως ο ιππέας του λευκού ίππου (6,2). Οι πληγές που περιγράφονται με το συμβολισμό των επτά σφραγίδων, των επτά σαλπίγγων και των επτά φιαλών, παρά τη διαφορετικότητα των συμβόλων αυτών, δεν διαφέρουν ουσιαστικά μεταξύ τους.

3. Αντίστροφα, το ίδιο σύμβολο μπορεί να συμβολίζει διαδοχικά δύο ή περισσότερες πραγματικότητες. Σύμφωνα, π.χ., με το Απ. 17,9-10 τα επτά κεφάλια του θηρίου «όρη επτά εισί… και βασιλείς επτά εισί».

4. Σύμβολα που αλληλοσυμβολίζονται, με έναν «συμβολισμό πολλών επιπέδων».
Αυτό π. χ. συμβαίνει με τους «αστέρας» και τους «αγγέλους των επτά Εκκλησιών» (Απ. 1,20). Οι αστέρες συμβολίζουν τους «αγγέλους» των Εκκλησιών και αυτοί τους Επισκόπους των Εκκλησιών και συνεκδοχικά τις Εκκλησίες. Επίσης, κάτι παρόμοιο συμβαίνει με το επτακέφαλο θηρίο και με μία από τις κεφαλές του, η οποία έχει όλες τις ιδιότητες του θηρίου.

5. Σύμβολα δυνάμεως και νίκης μετασχηματίζονται σε εικόνες πόνου η αδυναμίας.
Έτσι, ενώ ο Ιωάννης ακούει ότι «ενίκησεν ο λέων ο εκ της φυλής του Ιούδα» (5,5), βλέπει «Αρνίον εστηκός ως εσφαγμένον» (5,6). Ομοίως οι πιστοί «ενίκησαν αυτόν (τον διάβολον) δια το αίμα του αρνίου και δια τον λόγον της μαρτυρίας αυτών, και ουκ ηγάπησαν την ψυχήν αυτών άχρι θανάτου» (12,11), δηλαδή τα θύματα αναδεικνύονται με τη θυσία τους νικητές.

6. Συχνή χρήση παράξενων και αφύσικων συμβόλων, που περιγράφουν πρόσωπα και καταστάσεις με τρόπο υπερβολικό, προκειμένου να δοθεί το μήνυμα με μεγαλύτερη έμφαση.

7. Ιδιορρυθμία ως προς την σύνθεσι των εικόνων.
Πολλές από τις περιγραφές του βιβλίου δεν είναι δυνατόν να απεικονισθούν, ούτε καν να συλληφθούν από την ανθρώπινη φαντασία, καθόσον τα συμβολιζόμενα βρίσκονται έξω από τον κύκλο της ανθρώπινης γνώσης και εμπειρίας.

Σε αρκετές περιπτώσεις η ερμηνεία των συμβόλων της Αποκάλυψης αναφέρεται από τον ίδιο τον Ιωάννη πλήρως ή εν μέρει (π. χ. στα Απ. 1,20. 4,5. 5,6. 12,9. 17,9ε. 12. 15). Παραμένουν όμως κάποιες συμβολικές μορφές, ως προς τις οποίες υπάρχει ποικιλία ερμηνειών ακόμα και μεταξύ των ερμηνευτών που ακολουθούν την ίδια γενική ερμηνευτική μέθοδο.

Μπορούμε να διατυπώσουμε τις ακόλουθες αρχές ερμηνείας των συμβόλων της Αποκάλυψης:
1. Χρειάζεται κατ' αρχήν η γνώση των χαρακτηριστικών του συμβολισμού της Αποκάλυψης .

2. Όπου το ίδιο το κείμενο δεν δίνει καμία ερμηνεία, οι παραστάσεις ως επί το πλείστον πρέπει να εκληφθούν με συμβολική σημασία, «αλληγορικώς», όχι όμως κατά την αυθαιρεσία της αλληγορικής ερμηνείας.

3. Υπάρχουν περιπτώσεις στις όποίες ένα στοιχείο συμβολισμού εμφανίζεται σε μία περιγραφή, η οποία δεν πρέπει ως επί το πλείστον να ερμηνευθεί συμβολικά.

4. Μερικές από τις εικόνες της Αποκάλυψης δεν πρέπει να ερμηνευθούν ως συμβολικές. Χρησιμεύουν απλώς για να προσθέσουν ζωηρότητα και κίνηση στη συνάφεια.

5. Διαδοχικά μέλη μιας σειράς οραμάτων δεν υπονοούν αναγκαστικά μία χρονολογική συνέχεια.

6. Οι αριθμοί τρία, τέσσερα, έξι, επτά, δώδεκα κ. ά. έχουν ιδιάζουσα σημασία, η οποία, μάλιστα, δεν είναι μονοσήμαντη. Π.χ. στον αριθμό του θηρίου 666, το 6, ως υπολειπόμενο του 7, θεωρείται σύμβολο της ελλείψεως και του κακού, άλλα εν τούτοις τα «ζώα» γύρω από τον θρόνο είναι εξαπτέρυγα (Απ. 4,8), σύμβολο που εκφράζει την πλήρη και τέλεια κίνησή τους σε κάθε κατεύθυνση.

7. Ο ερμηνευτής δεν πρέπει να παρασύρεται από τα δεδομένα και τις αντιλήψεις της δικής του εποχής, για να ερμηνεύσει τις συμβολικές παραστάσεις της Αποκάλυψης.

8. Τα σύμβολα της Αποκάλυψης είναι τύποι, οι οποίοι βρίσκουν εφαρμογή όχι μόνο στην πρώτη πραγματικότητα, την οποία αρχικά συμβολίζουν, άλλα επί πλέον σε διάφορα γεγονότα και πρόσωπα ανά τους αιώνες. Η ερμηνεία τους, λοιπόν, δεν εξαντλείται σε συγκεκριμένα Ιστορικά γεγονότα ή πρόσωπα.

Την αλήθεια αυτή κατανοούμε σαφώς από την ερμηνεία που δίνει ο ίδιος ο Κύριος και οι απόστολοι σε γεγονότα και πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης. Μάταια, π.χ., πάσχιζαν οι ραββίνοι να εξηγήσουν γιατί ο Θεός διέσωσε τους Ισραηλίτες από τη μάστιγα των φιδιών υποδεικνύοντας την ύψωση του χάλκινου όφεως. Την απάντηση άκουσε από το στόμα του Ιησού ο φαρισαίος Νικόδημος: «Καθώς Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δει τον υιόν του ανθρώπου, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ' έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάνν. 3,14-15). Στη συνέχεια είδε να πραγματοποιούνται τα λόγια αυτά στο Γολγοθά, όπου ο Κύριος «θανάτω θάνατον επάτησε». Επίσης στον περίφημο λόγο του Ιησού περί του άρτου της ζωής γίνεται σαφές ότι το μάννα είναι τύπος της σάρκας του Κυρίου, την οποία λαμβάνουμε στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας (βλ. Ιωάνν. 6,32-58). Ο απόστολος Παύλος βλέπει στην Ερυθρά Θάλασσα και στη νεφέλη που ακολουθούσε τους Ισραηλίτες το νερό του Βαπτίσματος, στο βράχο που ανέβλυσε νερό τον ίδιο τον Χριστό, και επισημαίνει ότι «ταύτα τύποι ημών εγεννήθησαν» (βλ. Α΄ Κορ. 10,1-6). Επιπλέον, ο Κάιν ερμηνεύεται από τον ευαγγελιστή Ιωάννη και τον απόστολο Ιούδα ως τύπος φθόνου, μισαδελφίας και φόνου (βλ. Α' Ιωάνν. 3,12. Ιούδα 11).

9. Ο καλύτερος ερμηνευτής των συμβόλων της Αποκάλυψης είναι η ίδια η Ιστορία. Ο επιστήμονας ερμηνευτής δεν έχει τη δυνατότητα να κατανόησει όλα τα σύμβολα, ενώ παράλληλα και γι' αυτά που φαίνεται να κατανοεί δεν μπορεί να εμφανίζεται πάντοτε απολύτως βέβαιος. Σ' όλα τα παραπάνω πρέπει να προστεθεί ότι ένα μεγάλο μέρος της ερμηνείας επαφίεται στην «ερμηνευτική διακριτικότητα του ερμηνευτού», διακριτικότητα βεβαίως «εν Πνεύματι», καθ' όσον το ερμηνευόμενο είναι «τι το Πνεύμα λέγει». Όσο μπορούμε να εντοπίσουμε την ψυχή ανατέμνοντας το ανθρώπινο σώμα, τόσο μπορούμε να βρούμε την σωστή ερμηνεία της Αποκάλυψης προσεγγίζοντας την άνευ Πνεύματος.

Πληρωμένη απάντηση χριστιανού σε άθεο

Ο χωρικός και το γαιδούρι

Ενας γέροντας χωρικός έθαβε κάποτε στην άκρη του περιβολιού του το γαϊδουράκι του που του είχε ψοφήσει...

Κάποιος όμως νεαρός άθεος, άπιστος που περνούσε εκείνη την ώρα από τον δρόμο θέλησε να τον πειράξει.

- Μπράβο, μπάρμπα-Θωμά, του είπε. Ανθρωπος του Θεού εσύ, ποτέ δεν το περίμενα να θάβεις το γαϊδούρι σου χωρίς να το πας στην Εκκλησία για να σού το διαβάσουν οι παπάδες.

Κι ο γεροθυμόσοφος του απάντησε:

- Μα, το γαϊδούρι μου το θάβω χωρίς παπά, διότι, βρε, παιδί μου, δεν πίστευε στον Θεό σαν και σένα καλή ώρα...

Αποδείξεις-γεγονότα για το ότι ο Αντίχριστος γεννήθηκε το 1982

Έχουμε 3 αποδείξεις-γεγονότα που δείχνουν οτι ο Αντίχριστος πράγματι γεννήθηκε το 1982:

ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΠΡΩΤΗ:

Προσέξτε τώρα αυτα που θα θα γράψω, γιατί αποτελούν αλληλουχία: Ξεκινάμε!

Το γιαπωνέζικο συγκρότημα Loudness έβγαλε κατα σειρά τους παρακάτω δίσκους:

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Birthday_Eve

Ο πρώτος απο τους τρείς, βγήκε στις 21 Νοεμβρίου του 1981, με τίτλο ”Birthday’s Eve” και στο εξώφυλλο έχει ένα μωρό μέσα στον πλακούντα, αγέννητο ακόμα. Birthday’s Eve σημαίνει ”Παραμονή Γέννησης”!

http://en.wikipedia.org/wiki/Devil_Soldier

Ο δεύτερος κατα σειρά δίσκος, βγήκε στις 21 Ιουλίου του 1982, 8 μήνες μετά τον πρώτο, με τίτλο ”Devil’s Soldier”. Στο εξώφυλλο έχει το μωρό του προηγούμενου δίσκου, να σπάει τον πλακούντα, δηλαδή να γεννιέται, και ένας ”στρατιώτης” του διαβόλου να ξεπροβάλλει….

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Law_of_Devil%27s_Land

Ο τρίτος και τελευταίος δίσκος, που μας ενδιαφέρει εδώ, βγήκε στις 21 Ιανουαρίου του 1983, με τίτλο ”The Law of Devil’s Land” και έχει εξώφυλλο ένα παιδάκι να κάθεται πάνω σε έναν θρόνο!

Η επεξήγηση όλου αυτού είναι κατα σειρα:

1) ”Παραμονή γέννησης του Αντιχρίστου” στον Νοέμβριο του 1981
2) Ο ”Στρατιώτης του Διαβόλου”, ο Αντίχριστος δηλαδή, γεννιέται 8 μήνες μετά, το καλοκαίρι του 1982
3) ”Ο Νόμος της Διαβολικής Γης”, με τον Αντίχριστο να κάθεται πάνω στον θρόνο του και να επιβάλλει το κακό στην Γη!

ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ:

http://en.wikipedia.org/wiki/Born_Again … bath_album)

Το πασίγνωστο άλμπουμ των Black Sabbath, ”Born again” με εξώφυλλο ένα μωρό-διάβολο που βγήκε τον Αυγουστο του 1983. Συνδιάζοντας τα δύο συγκροτήματα, δεν μπορεί πάρα κάποιος να είναι πολύ κακοπροαίρετος για να μην παραδεχθεί οτι όντως ο Αντίχριστος γεννήθηκε τότε, και αυτή την γνώση την είχαν οι δημιουργοί αυτών των εξωφύλλων!

ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΡΙΤΗ:

O Γέροντας Βησσαρίων αποκάλυψε το έτος γέννησης του αντιχρίστου

Στην ερώτηση για το πότε γεννήθηκε ο Αντίχριστος, ο Όσιος Γέροντας Βησσαρίωνας έδωσε την εξής απάντηση:

«ένα πρωινό του Αυγούστου μου παρουσιάστηκε η Παναγία και με ενημέρωσε ότι ο Αντίχριστος γεννήθηκε το 1982 και δεν θ’ αργήσει ν’ αναλάβει δράση…».

«Προς το τέλος του έτους 1982 ο π. Βησσαρίων ανέφερε στον Λεωνίδα Ζέρβα, ότι ήδη ο Αντίχριστος γεννήθηκε και δεν θ’ αργήσει ν’ αναλάβει δράση.

Τον Απρίλη του 1990 τον ρώτησε κάποιος προσκυνητής.
– Πάτερ Βησσαρίων, πότε άραγε θα ξεκινήσουν επίσημα αυτά που λένε και γράφουν για τον Αντίχριστο και το 666;

Κι απάντησε χωρίς δισταγμό.
-Σε δεκαπέντε χρόνια!

Πολλά δυσάρεστα και λυπηρά έρχονται στην ανθρωπότητα.

Η γη, η ατμόσφαιρα, η θάλασσα, τα νερά και οι τροφές θα μολυνθούν και θα επιπέσει πείνα, δίψα και πόλεμος που θα επιφέρει θανάτους, αρρώστιες και καταστροφές.

Εκείνος, όμως, που προετοιμάζεται και ζεί σύμφωνα με τις επιταγές και τη διδασκαλία της Ορθοδοξίας και δεν δεχθεί το σφράγισμα 666, ο Χριστός κι η Παναγία θα τον προστατεύσουν και δεν έχει να φοβηθεί τίποτα, τόνιζε με βεβαιότητα ο π. Βησσαρίων».

Όμως δεν θα αντιμετωπίσουμε μόνοι μας τον Αντίχριστο. Δείτε εδω:

George Sagan: Μάθετε πώς και πότε θα έρθουν οι δύο "Ελαίες"

georgesagan.blogspot.com/2015/08/blog-post_653.html

Γιατί ο Ιησούς σήκωσε ο ίδιος τον Σταυρό και γιατί ο διάβολος κάλεσε τους Ιουδαίους να κοροϊδεύουν τον Κύριο, να τον βρίζουν και να τον περιγελούν;

Ο Χριστός σήκωσε τον σταυρό, ως τρόπαιο κατά του διαβόλου, γι’ αυτό και εκούσια τον μετέφερε. 

Τον σήκωσε όμως κι ο Σίμων ο Κυρηναίος που ήταν άνθρωπος, για να γίνει φανερό σε όλους ότι ο Κύριος δεν πεθαίνει τον δικό του θάνατο, αλλά τον θάνατο των ανθρώπων.

Ο διάβολος δεν ήθελε με τίποτε να κατέβει ο Θεός στον άδη. Έπεσε από τον ουρανό, διώχτηκε από τη γη, απομακρύνθηκε από τον αέρα και επιπλέον ντρεπόταν διότι υπεσχέθη μεγάλα πράγματα και δεν έκανε τίποτε.

Αφού νικήθηκε από παντού του έμεινε μόνο ο άδης. Φοβόταν να μη κατέβει ο Χριστός στον άδη και προσπαθούσε να συγκρατήσει τον Χριστό από το να σταυρωθεί. Ενδιαφερόταν ο διάβολος να ονειδίζεται ο Κύριος από τους Ιουδαίους και επιθυμούσε να τον κάνει να κατέβει από τον σταυρό και να μη κατέβει στην άδη και βρεθεί μεταξύ των νεκρών για να μπορεί να εξουσιάζει τους νεκρούς. 

Έβαζε τους Φαρισαίους να λένε: «τους άλλους έσωσε. Τον εαυτό του δεν μπορεί να τον σώσει. Αν είναι ο βασιλιάς του Ισραήλ, άς κατέβει από τον σταυρό και θα πιστέψουμε σε αυτόν». Αυτό που ήθελε δηλαδή ο διάβολος ήταν να αποφύγει ο Κύριος τον θάντο. Ο Χριστός όμως που είναι πραγματικά Σωτήρας, που δεν ζητάει τα δικά του, αλλά τα δικά μας ήθελε να γίνει γνωστός ως Σωτήρας, όχι σώζοντας τον εαυτό του, αλλά με το να λυτρώσει την κτίση.

Ο γιατρός δεν αποδεικνύει ότι είναι γιατρός με το να είναι ο ίδιος υγιής, αν δεν αποδείξει την επιστήμη του στους ασθενείς κι ο ήλιος δεν φαίνεται φωτεινός αν κρατάει τις ακτίνες για τον εαυτόν του και δεν τις σκορπίσει στην οικουμένη και δεν φωτίσει με αυτές το σκοτάδι. Έτσι κι ο Χριστός δεν έσωζε τον εαυτόν του, αφού δεν είχε αναγκη σσωτηρίας όντας ο ίδιος Σωτήρας. Ο θάνατος του σωτήρα φέρνει στους ανθρώπους περισσότερη πίστη και σωτηρία παρά η κάθοδος από τον σταυρό.

Ο διάβολος έχασε και τον ληστή που ήταν πάνω στον σταυρό, εκείνον που παλαιότερα τον είχε πείσει να βλαστημάει και να κλέβει, τον έβλεπε τώρα να πιστεύει στον Χριστό και να μεταφέρεται στον παράδεισο. Ο άδης αδειάζει και όλοι πανηγυρίζουν. Ο διάβολος, καθισμένος στις πύλες του, παρακολουθεί τους πεθαμένους να ξαναζούν, τους αιχμαλώτους να ελευθερώνονται και τους αγίους να υποδέχονται τους συντρόφους του Αδάμ και όλους μαζί να χτυπούν τύμπανα χαράς. Βλέπει τον εαυτό του να λαφυραγωγείται κι εκείνους που έκλαιγαν κάποτε κάτω από την εξουσία του να ψάλλουν τώρα στον Κύριο. Έτριζε τα δόντια του, διότι όλη η κτίση αγανάκτησε-επαναστάτησε, αφού η γη σείστηκε κι οι πέτρες σχίζονταν κι ο ήλιος ακόμη μάζεψε τις ακτίνες του και γύρισε αλλού το πρόσωπό του.

 Δείτε ακόμη:

George Sagan: Μάθετε πώς και πότε θα έρθουν οι δύο "Ελαίες", οι ...

georgesagan.blogspot.com/2015/08/blog-post_653.html

Θα είναι βαρετή η αιωνιότητα; (Αναλυτικό παρηγορητικό άρθρο για τους χριστιανούς)

Η κα Ελίνα Μαρκοπούλου, βρέθηκε πρόσφατα μπροστά στο μεγάλο δίλημμα της ζωής της: να πιεί ή να μην πιεί το ελιξήριο που της εξασφάλιζε αλλά 300 χρόνια ζωής; (ήταν κόρη του γιατρού και αλχημιστή, που έχει ανακαλύψει το φάρμακο) αυτή ήταν αισίως ...342 χρόνων, δηλ το ήπιε για πρώτη φορά στα 42 της, καλοστεκούμενη, καθόλου άσχημη ηλικία για μια γυναίκα, και παρέμεινε σε αυτή την ηλικία και καλεί βιολογική κατάσταση για τρακόσια χρόνια. 

Έζησε στην Ευρώπη χρησιμοποιώντας διάφορα ονόματα, όπως Emilia Marty, Ellian Macgregor, κτλ φροντίζοντας πάντα να κρατάει τα αρχικά Ε.Μ.

Έζησε κάθε εμπειρία, όλα αυτά τα χρόνια, και τελικά …βαρέθηκε. Η ζωή, οι εμπειρίες της δεν την τραβούν πια.

Μπροστά στο δίλημμα να επεκτείνει για αλλά 300 χρόνια μια ανούσια ζωή, γεμάτη πλήξη, προτιμά να μην πιεί το ελιξήριο, και τελικά να γεράσει και να πεθάνει φυσιολογικά, σαν καλεί γριούλα.

Η ιστορία της είναι φυσικά ένας μύθος, μια όπερα του Karel Čapek, που παίχτηκε στην Πράγα με επιτυχία. Όμως είναι και ένα εξαιρετικό «πείραμα σκέψης» για το θέμα της αθανασίας.

Το πρόβλημα αυτό μπορεί στην Ελλάδα να μην απασχολεί πολλούς, διότι υποκαθίσταται από την θρησκευτική πίστη, (εννοώ δυστυχώς αρκετούς Ορθοδόξους που πηγαίνουν στην Εκκλησία κάθε Πάσχα για το κόκκινο αυγό). 

Όταν έρθουν οι μεταφυσικές ερωτήσεις (αν προλάβουν μεταξύ των καθημερινών ασχολιών και διασκεδάσεων, σε κάποια ώρα μοναξιάς που αποφεύγεται με κάθε τρόπο, ως επικίνδυνη) έχουμε έτοιμη την απάντηση για να τις φιμώσουμε: όλο και κάτι θα υπάρχει εκεί πάνω, είμαι Χριστιανός είναι αρκετό, ή αυτά τα ξέρουν οι παπάδες, ρωτά αυτούς, εγώ απλά τα πιστεύω.

Φυσικά υπάρχουν και πολλοί που λένε, δεν υπάρχει τίποτα, φάτε πιείτε κτλ, το γράφουν και το διαφημίζουν άλλωστε όλα τα ΜΜΕ.

Όμως στην φιλοσοφία είναι ένα σοβαρό ερώτημα. Αλλά και στην ιεραποστολή.

Διότι ο κινέζος σκέφτεται και ρωτάει. Καλά θα (αν) είμαι στον παράδεισο για πάντα τι θα κάνω εκεί; Προσευχές κάθε μέρα; Θα διαβάζω την βίβλο; πολύ πλήξη… κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια….

Ακόμα και με τον Θεό να μιλούσα, θα καταντούσε βαρετό μετά από χιλιάδες χρόνια….

Μου το έχουν πει πολλοί. Φοβούνται τον παράδεισο.

Και δυστυχώς αυτό για το οποίο μιλάει με κατανοητό τρόπο ο δυτικός Χριστιανισμός (η ορθοδοξία στην Ελλάδα, μάλλον δεν μιλάει …. Καθόλου) είναι πως να αποφύγεις την κόλαση. Πώς να μην τιμωρηθείς αιώνια, παρά την ενοχή σου.

Οπότε, λογικά ακολουθεί το ερώτημα: καλά, την γλύτωσα γινόμενος Χριστιανός, δεν πάω στην κόλαση, αλλά τότε που πάω; 

Μια κουβέντα είναι να μπεις στον Παράδεισο. Όσες φορές ζήτησα από Χριστιανούς να μου περιγράψουν πιο αναλυτικά τι εννοούν, με κοίταγαν απορημένοι. Δεν ξέρουν να πουν.

Μάλιστα γελούν με την ιστορία του Καρκαβίτσα που τους λέω, για τον Κεφαλονίτη ναύτη, που βέβαια, ως βέρος Κεφαλονίτης δεν μπορούσε να πάει στον παράδεισο, αλλά ούτε και στην κόλαση τον δεχόταν ο διάβολος (διότι έσπασε το κεφάλι του να καταλάβει τι είναι η Κεφαλονίτικη σκούφια που βρήκε σε μια από τις....τακτικές επισκέψεις του στην Κεφαλονιά, δεν το βρήκε, κόντεψε να τρελαθεί, απελπίστηκε και φοβήθηκε ότι θα του αναστατώσει την κόλαση αν μπει) και έτσι κατασκήνωσε μεταξύ παραδείσου και κόλασης …και άραξε εκεί. Μάλλον προτιμούν και αυτοί κάτι τέτοιο.

Μπορούν μόνο αρνητικά να τον περιγράψουν, δηλ, Όχι βάσανα, Όχι πόνος κτλ. Και όλοι βασικά συμφωνούν ότι μάλλον είναι πολύ πληκτικά εκεί, αν και διστάζουν να το παραδεχτούν δημόσια. Άλλωστε έχουμε και τα σχετικά ανέκδοτα, που συνήθως, εκ πρώτης όψεως ο μεταστάς και έχων την δυνατότητα να διαλέξει, συνήθως διαλέγει την κόλαση. (βέβαια την πατάει μετά, αλλά παραμένει το γεγονός ότι ο παράδεισος είναι πολύ πληκτικός).

Δεν μπορείς να λες σε ένα Κινέζο, που δεν έχει ανετράφη ως Έλληνας, και έχει την έννοια του παραδείσου, έστω τυφλά, χωρίς να καταλαβαίνει, αλλά την δέχεται (η υποκρίνεται ότι την δέχεται).

Άλλωστε από τον βουδισμό, έχουμε την επίδραση ότι θεωρητικά μεν, δεν υπάρχει κανένας παράδεισος, αλλά η νιρβάνα, όπου δεν Υπάρχει (χρησιμοποιώ 3ο πρόσωπο, διότι δεν υπάρχει υποκείμενο) καμία προσκόλληση, καμία επιθυμία.

Για τον Βουδισμό, όπως αναφέρεται στις πηγές του, ’υπάρχει σωτηρία, αλλά δεν βρίσκεται ο σωζόμενος’.

Για τον πρακτικό βουδισμό, υπάρχει ο (αλλοιωμένος) pure land παράδεισος, κάτι σαν τον παράδεισο τον δικό μας, το ζεν, που όπως είδαμε, το Εδώ και Τώρα είναι ο παράδεισος, στιγμιαία, και διάφορα άλλα. Όμως πριν φτάσουμε στον παράδεισο έχουμε δυστυχώς τις μετεμψυχώσεις (Βουδισμός) και μάλιστα παρά πολλές για ένα κοινό άτομο, συνεπώς η ζωή είναι πεπερασμένη από την σκοπιά των επιδιώξεων, και οι συνεχείς μετενσαρκώσεις τονίζουν το πεπερασμένο των επιδιώξεων μας, και το μάταιο της αιωνιότητας.

Όμως για την φιλοσοφία το πρόβλημα παραμένει.

Έχει νόημα η αιωνιότητα; ή οδηγεί τελικά σε μια απέραντη βαριεστημάρα που είναι προτιμότερο να σταματάει εκλέγοντας τον θάνατο; (δεν μιλάω εδώ βέβαια την δυνατότητα της αιωνιότητας ως αντικειμενική όπως: 

• Περιστρεφόμενα σύμπαντα, που ανακάλυψε ο Goedel, 
• Οι Ω (ωμέγα) θεωρίες όπου ο άνθρωπος συντίθεται, αποθηκεύεται και ανασυντίθεται από τεράστια συμπαντικά κομπιούτερ, αλλά για την Επιθυμία, την Διάθεση για την αιωνιότητα. 

Δηλ αν η αιωνιότητα έχει νόημα. Υπάρχουν διάφορες φιλοσοφικές απόψεις, πολύ ενδιαφέρουσες. Βασικά:

• Του Williams που λέει ότι τελικά η αιωνιότητα, δηλ η κατάσταση χωρίς θάνατο τελικά είναι άσκοπη, διότι καταλήγει σε βαρεμάρα, σε πλήξη και μονοτονία
• Και του Chappel που λέει το αντίθετο. Ότι η αιωνιότητα μπορεί να έχει νόημα, ως συνεχή εκπλήρωση καλών σκοπών.

Ένα καλό παράδειγμα των δύο απόψεων και των διαφορών τους είναι αυτό του σκοινιού. 

Αν υποθέσουμε ότι κάθε καλεί επιθυμία (φυσικά μιλάμε μόνο για καλές επιθυμίες, αυτές που θα υπαγόρευε η κατηγορική προσταγή του Καντ) είναι σαν ένα νήμα, με κάποια αρχή και κάποιο τέλος, τότε αυτά τα νήματα αν πλεχτούν μαζί φτιάχνουν ένα μακρύ σκοινί. Το ερώτημα είναι, αν το σκοινί έχει νόημα να είναι απείρου μήκους ή πεπερασμένου.

Δηλ μετά από πεπερασμένο χρόνο, ο άνθρωπος θα έχει νόημα να έχει ακόμα επιθυμίες, ή δεν θα έχει κανένα νόημα, αφού έχει κορεστεί και βαριέται;

Βεβαίως καταλαβαίνετε ότι δεν μιλώ από Χριστιανικής απόψεως (ανάσταση κτλ) αλλά από την φιλοσοφική πλευρά, η οποία όμως είναι και η γενική ιδέα των ανθρώπων, που δεν γνωρίζουν τον Χριστιανισμό και κυρίως την ορθοδοξία. 

Άλλωστε το παράδειγμα του σκοινιού είναι από το paper tou Mikel Burley, on Immorality and meaning (reflections on the Markopoulos debate,) που κι αυτός το παίρνει από την εργασία του Chappel.

Νομίζω όμως ότι πέραν των διαφόρων φιλοσοφικών απόψεων, θα πρέπει ο άνθρωπος να έχει λόγους, να διψά την αιωνιότητα, υπό οποιαδήποτε μορφή, έστω και αν στην υπάρχουσα μορφή που βρισκόμαστε, βιολογικά, προς το παρόν τουλάχιστο δεν είναι εφικτή από βιολογικής απόψεως.

Και ως Ορθόδοξος θα ήθελα να πω εδώ ότι η αξία ή όχι της αιωνιότητας, από τους υπάρχοντες φιλοσόφους, περιλαμβανομένης και της αξιοτίμου κ. Μαρκοπούλου, αναφέρεται μόνο στο υποκείμενο, στην ατομικότητα. Εγώ βαριέμαι την αιωνιότητα, διότι, Εγώ δεν βλέπω άλλους λόγους και πηγές ικανοποίησης της ατομικότητας μου.

Το κέντρο βάρους είναι το εγώ. Όχι πχ. η ανάγκη που μπορεί να με έχουν οι άλλοι. 

Δηλαδή, μπορεί πολλοί άνθρωποι, να με χρειάζονται, τόσοι πολλοί που δεν έχουν τέλος, (παρόλο που οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να ζουν πεπερασμένη ζωή, όμως επειδή αρχίζουν ή τελειώνουν σε διάφορες στιγμές του χρόνου, πρακτικά απαιτείται αιωνιότητα για μένα). 

Θα μπορούσε επίσης να με χρειάζεται κάποιος άλλος που αποφάσισε ότι Έχει νόημα να ζει αιωνίως, αλλά δεν μπορεί χωρίς εμένα διότι πχ, με αγαπά.

Βλέπουμε λοιπόν ότι το θέμα έχει εξεταστή μόνο από την πλευρά του εγωιστικά σκεπτομένου υποκειμένου.

Η κ. Ελίνα Μαρκοπούλου, από αυτή την άποψη, είναι μια κακομαθημένη εγωίστρια, διότι δεν της πέρασε από το μυαλό, να ζει για τους άλλους, αφού της δόθηκε η δυνατότητα. Μάλλον ήταν ήδη νεκρή πριν πάρει το ελιξήριο.

Θα ήθελα να τονίσω την θέση της Ορθόδοξης θεολογίας και βεβαίως της ανθρωπολογίας.

Ότι δηλ, η ύπαρξη είναι συνύπαρξη. (συνέπεια του τριαδικού δόγματος)

Ότι η Αγάπη Είναι Ζωή και μόνο τότε έχει νόημα η ζωή, όταν υπάρχει ως αγάπη και ελευθερία.

Άλλωστε, τότε ακόμα και ο θάνατος αποκτά άλλη διάσταση. Πχ, η μάγισσα Κίρκη πρότεινε στον Οδυσσέα να τον κάνη αθάνατο, αλλά αυτός προτίμησε την αγάπη στην αγαπημένη του γυναίκα, παρά την αιωνιότητα χωρίς αγάπη.

Ο θάνατος είναι κακός, διότι ακριβώς Σταματά τις δυνατότητες να αγαπήσω εμπράκτως και Διηνεκώς. Και βεβαίως ο θάνατος είναι τελικά ο μεταδότης του προπατορικού αμαρτήματος, που δεν είναι, κατά την Ορθόδοξη θεολογία ή μετάδοση και μεταβίβαση της ενοχής του Αδάμ σε μένα μετά από χιλιάδες χρόνια (άλλωστε αυτό είναι άδικο και παράλογο). 

Στην προς ρωμαίους επιστολή αναφέρεται πολύ καθαρά 5¨12 "Δια τούτο ώσπερ δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εις τον κόσμον εισήλθεν και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτως εις πάντας ανθρώπους ο θάνατος διήλθεν, εφ’ ω πάντες ήμαρτον"

Δηλαδή, Αδάμ > αμαρτία > θάνατος > ο θάνατος με κάνει να βάζω προτεραιότητες στην ζωή μου, π.χ. Θα ήθελα να σας βοηθήσω αν είχα χρόνο, αλλά Δεν Έχω άπειρο Χρόνο, άρα κάνω επιλογή και τελικά ανακαλύπτω το εγώ μου, ως χωρισμό από τον άλλο, που είναι η ρίζα της αμαρτίας.

Η ρίζα της αμαρτίας είναι η ραθυμία, δηλαδή η άρνηση του ανθρώπου να είναι ανοικτός σε όλα, και σε όλους, πρόθυμος για όλα. Δηλ η ρίζα της Μη Αγάπης δηλ του θανάτου. (δυστυχώς οι άνθρωποι θέλουν να ακούνε θαύματα και δεν νοιάζονται τόσο πολύ για τα σοφά λόγια…)

Και γι’ αυτό η Εκκλησία στα τροπάρια της μεγάλης εβδομάδος μιλάει για την ραθυμία, την βαρεμάρα, (από την οποία προσεβλήθη και ο Ιούδας) τόσο πολύ.

Η θεία λειτουργία δεν είναι μια τυπική προσευχή, ούτε κάποια τελετή που ο παπάς κάνει κάτι σε ένα δωμάτιο κλεισμένο με κουρτίνες, όπως δυστυχώς ο ευσεβισμός του μεσαίωνα αλλοίωσε το λειτουργικό ήθος της Εκκλησίας (στη Ρωσία και στο Άγιο όρος δυστυχώς κλείνουν με κουρτίνα ώστε να μη βλέπει ο πιστός, λες και δεν εσχίστη διαπαντός το καταπέτασμα του ναού με την σταυρική θυσία του Χριστού, λες και δεν κοινωνάμε αυτό που δεν επιτρέπεται να δούμε…) είναι αντίθετα η άνοδος στην βασιλεία των ουρανών, είναι το ότι οι πολλοί γίνονται ένα, Σώμα Χριστού, είναι εκεί που τελικά Δεν υπάρχει θάνατος, διότι στην λειτουργία ο θάνατος ξεπερνιέται, όχι με την φυσική αθανασία της ψυχής αλλά με την αγάπη που έχει ο Θεός για τα πλάσματα του, και που τελικά, αυτή η αγάπη δεν αφήνει να μηδενιστούν (είτε είμαστε καλοί είτε κακοί) πολύ περισσότερο δε, αυτή η αγάπη γίνεται ζωή, και «περίσσεια ζωής» δηλ μετοχής στην αληθινή πηγή της ζωής που είναι ο Χριστός.

Δηλαδή ο Χριστός γίνεται η τροφή, δηλαδή η αιτία της ζωής και έτσι ξεπερνιέται ο θάνατος ως χωρισμός.

Και τελικά αιώνια ζωή στον παράδεισο, φυσικά μετά την ανάσταση, είναι αυτή η κοινωνία του Χριστού, με μέσω Αυτού με όλους Και Όλα, διαρκώς και με συνεχή αύξηση.