Πήλινη καρδιά (διδακτική ιστορία)

Η δασκάλα πήρε στη χούφτα της ένα κομμάτι λευκού πηλού και με απαλές κινήσεις το μεταμόρφωσε σε μια κάπως κακοφτιαγμένη και ανομοιογενή, αλλά μαλακή και λεία καρδιά. 

Το παρουσίασε στα παιδιά της τάξης και τα προέτρεψε να πει το κάθε ένα με τη σειρά του την άποψη του για αυτό το δημιούργημα. 

Όλα τα παιδιά δυσαρεστήθηκαν με το θέαμα της κακοφτιαγμένης πήλινης καρδιάς και της απέδιδαν κατηγορίες και αρνητικά επίθετα. 

Για κάθε μια κουβέντα που έλεγε το κάθε παιδί, η δασκάλα με τη βοήθεια ενός σύρματος, χάραζε πάνω στην καρδιά ουλές, γραμμές και κοψίματα.

 Στο τέλος το έδειξε στα παιδιά λέγοντας: «Τα λόγια δεν είναι αέρας, χαράζουν βαθιά μέσα στην καρδιά του άλλου προκαλώντας σημάδια και ουλές. Για αυτό πριν μιλήσουμε άσχημα σε κάποιον, οφείλουμε να σκεφτούμε πόσο μπορεί να πληγώσουν τα λόγια μας την καρδιά του άλλου».

Τα παιδιά αμέσως ενεργοποιήθηκαν, θέλησαν να λειάνουν τις χαρακιές, αλλά η δασκάλα τους είπε: «Δύσκολα έως σπάνια καταλαβαίνουμε το λάθος μας την ίδια στιγμή. Συνήθως περνάει καιρός για να αντιληφθούμε το κακό που έχουμε προξενήσει στον άλλον. Ας περάσει λοιπόν η σημερινή μέρα και αύριο θα διορθώσουμε το κακό που έχει γίνει».

Φτάνοντας η επόμενη μέρα τα παιδιά νιώθοντας τύψεις για τον τρόπο που είχαν φερθεί στην πήλινη καρδιά, προσφέρθηκαν επί τόπου να διορθώσουν το λάθος τους με κάθε τρόπο. Προς έκπληξη τους όμως ο μαλακός πηλός είχε σκληρύνει τόσο πολύ που καμιά διεργασία δεν ήταν ικανή να της προσδώσει την αρχική της λεία επιφάνεια.

«Κάποια σημάδια είναι ανεξίτηλα και περνώντας ο χρόνος όχι μόνο δεν επουλώνονται αλλά και ριζώνουν ακόμη πιο βαθιά. Κάποια λόγια από τη στιγμή που χαράζονται στην καρδιά, καμιά διεργασία δεν είναι ικανή να την επουλώσει».

Η δασκάλα πήρε μια πέτρα και με μια κίνηση την προσγείωσε πάνω στην πήλινη καρδιά που έσπασε σε τέσσερα κομμάτια. Τα παιδιά τινάχτηκαν όρθια βλέποντας πως ξεπετάχτηκε μέσα από τα σπασμένα κομμάτια ένα γυαλιστερό χρυσό δαχτυλίδι που είχε κρύψει η δασκάλα.

«Οι μεγαλύτεροι θησαυροί βρίσκονται σε μέρη που δε φανταζόμαστε. Οι άνθρωποι που προσπερνάμε πολλές φορές, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κρύβουν τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις».