Είμαστε πλέον ένας νοθογενής μαζοπολτός

Τι πήγε στραβά με τη δημοκρατία μας; την κοινωνία μας, τους συνανθρώπους μας και γίναμε μαζοδημοκρατία ασυστόλων και αδηφάγων κώλων.

Γιατί δεν είμαστε ευχαριστημένοι; Τι πήγε στραβά με τη Δημοκρατία μας. Τι πάει στραβά με τις ζωές μας.

Ποιος τη ζωή μας, ποιος την κυβερνά κα την χαλά;

Ζούμε στην μεταμοντέρνα εποχή, την εποχή της μετανεωτερικότητας, όπου ο κόσμος μας και οι ζωές μας δομούνται πλέον με τα υλικά της αποϊδεολογικοποιημένης τεχνολογίας-τεχνικής και τις αρχές του Νέο- φιλελευθερισμού, που οδηγούν στον αποκτηνωμένο φιλοτομαρισμό.

Η υποβάθμιση του ανθρώπου σε άτομο, για το οποίο μοναδικός σκοπός είναι η καλοπέρασή του, παντί τω τρόπω, γέννησε το τέρας του μαζανθρώπου, της μαζοκοινωνίας και της μαζοδημοκρατίας.

Η έννοια άνθρωπος, ως δεύτερο συνθετικό της λέξης μαζάνθρωπος, είναι το συκόφυλλο που κρύβει τον απαίδευτο, αμόρφωτο, ακαλλιέργητο, τεχνολογικά όμως ιν (in ελληνιστί), διεφθαρμένο, αδιάφορο, απολιτικό, εγωιστή, κατακερματισμένο μαζάνθρωπο, που λανσάρει η παντοκράτωρ, πλέον, υπερατλαντική αυτοκρατορία των ΗΠΑ(νθρώπων) και των Ευρωπαίων σφουγγοκωλαρίων της.

Η έννοια κοινωνία, ως δεύτερο συνθετικό της λέξης μαζοκοινωνία, είναι το πρόσχημα για το δόγμα της αγοραίας κοινωνίας «φά’ τους πριν σε φάνε» (get them before they get you).

Η έννοια Δημοκρατία, είναι το προπέτασμα καπνού για να καταφέρνει, η λεγόμενη αντιπροσωπευτική δημοκρατία, να αναγορεύει κυβερνήσεις μειοψηφίας, με τη συνδρομή του εκλογικού νόμου και κινητήρια δύναμη το πολιτικό χρήμα.

Ζούμε σ’ έναν κόσμο, που του στέρησαν το νόημα και το μόνο νόημα που απέμεινε είναι το κενό του χρήματος, το οποίο (κενό) γεμίζουμε με τις άδειες ζωές μας, κάνοντάς το να υπάρχει.

Κι αυτό, το γεμισμένο με άθλιες ζωές κενό, γίνεται η πραγματικότητά μας, πια. Είναι ο κόσμος μας.

Μια πολύχρωμη κουρελού, που όλα ταιριάζουν και συντίθενται με όλα, σε ένα αδιαφοροποίητο μαζικό, απρόσωπο, δίκην χυλού, κομπιναδόρικο, κερδώο όλον.

Η λεγόμενη ποιότητα ζωής πραγματώνεται στην, και μετριέται με την άκρατη κατανάλωση, η οποία επιτυγχάνεται με δανεικά, οι τόκοι των οποίων εξοφλούνται με δουλική εργασία στις σύγχρονες ρωμαϊκές γαλέρες.

Ο ευδαιμονισμός, στερημένος από την ευδαιμονία του κερδισμένου αγαθού, ωθεί τον μαζάνθρωπο στον ευτελισμό της ουσίας του και της ανθρωπιάς του, για την οποία δεν δίνει δεκάρα πλέον. Ο άλλος δεν είναι ο διπλανός, αλλά ο αντίπαλος.

Η αυτοπραγμάτωση του ανθρώπου έχει εκφυλιστεί σε πραγμάτωση του απόλυτου εγωισμού, συνυφασμένου με την έννοια της ανόδου, πατώντας επί πτωμάτων ή τουλάχιστον επί των άλλων.

Διαφθορά, αμάθεια, ρουφιανιά, είναι το τρίπτυχο πάνω στο οποίο βασίζεται και με το οποίο λειτουργεί η μετανεωτερική νεοφιλελεύθερη κοινωνία.

Η διαφθορά, στην κοινωνία της ελεύθερης αγοράς, δεν είναι πλέον εξοβελιστέα, παράνομη και καταδικαστέα, αλλά δομικό της συστατικό.

Το να είναι κανείς φιλότιμος, ηθικός και τίμιος θεωρείται, εν πολλοίς, αφέλεια και χαζομάρα. .

Η δε διαφθορά έχει φθάσει να θεωρείται από τους «πολίτες» ως μοχλός και αυτονόητο στην άσκηση πολιτικής. Και αυτήν την πραγματικότητα, η λεγόμενη κοινή γνώμη την γνωρίζει, αλλά παριστάνει την στρουθοκάμηλο.

Διάφορες διαδικασίες διασφαλίζουν την μυστικότητα των συναλλαγών.

Το επισήμως οργανωμένο έγκλημα — ορισμός της διαφθοράς σε κρατικό επίπεδο —, γίνεται πλέον αποδεκτό ως νόμιμη μίζα (προμήθεια λέγεται, επισήμως) με όλα τα παρασκηνιακά προαπαιτούμενο:

Συνεννοήσεις, συναντήσεις αντιπροσώπων εταιριών με δημοσιογράφους (τέταρτη λεγόμενη και στις μέρες μας ισχυρότερη εξουσία, που εξουσιάζει ή και εκβιάζει τις άλλες τρεις) και πολιτικούς, για να προλειανθεί το έδαφος και να καθοριστούν οι όροι και τα μεγέθη της μίζας. Παραδείγματα, από τις αγορές του αιώνα και πριν και προσφάτως.

Αλλά και στην καθημερινή ζωή των μαζανθρώπων, ουδεμία σχέση με τους πολίτες, η μίζα αποτελεί το εργαλείο πλέον, κοινώς αποδεκτό, για να κάνει ο μαζάνθρωπος τη δουλειά του (νόμιμη ή και παράνομη) γρήγορα και άκοπα.

Φακελάκια σε γιατρούς, εφόρους, υπαλλήλους τεχνικών υπηρεσιών, καθημερινά καταγγέλλονται και οι μαζάνθρωποι ξανά προς την δόξα τραβούν.

Η διαφθορά παίρνει δύο, αλλά είναι τρεις, είναι χίλιοι δεκατρείς και βάλε.

Η αμάθεια, η απαιδευσία, η εκτεχνικευμένη εκπαίδευση, χωρίς το προστατευτικό δίχτυ της ανθρωπιστικής παιδείας, αποτελεί επιλεγμένο στόχο της μετανεωτερικής κοινωνίας της αγοράς και της μετανεωτερικής ομοιόμορφης, μονοσήμαντης, χωρίς κριτική διάσταση σκέψης.

Έτσι δημιουργείται το ανθρώπινο δυναμικό για τον Μινώταυρο της αγοράς της ελαστικής εργασίας και διασφαλίζεται η υποταγή των στερημένων κριτικής σκέψης και μη δυναμένων να αμφισβητήσουν τον μονόδρομο της παγκοσμιοποιημένης ηλιθιότητας.

Παγκοσμιοποιημένη είναι, πλέον, η ηλιθιότητα που εξάγει και με τη βία επιβάλλει η αυτοκρατορία των ΗΠΑ, που σάπισε πριν καν ωριμάσει.

Η αποθέωση της υψηλής τεχνολογίας (high technology), οδήγησε στον μύθο της λυτρωτικής λειτουργίας της τεχνολογίας. Ο άνθρωπος, στη λυτρωτική μυθολογία της πληροφορικής και της τεχνολογίας, απελευθερωμένος από την δουλεία της εργασίας, θα αναζητήσει, θα ανακαλύψει και θα πραγματοποιήσει τις δημιουργικές του δυνατότητες.

Ασφαλώς και η ανθρώπινη εργασία παίρνει νέες μορφές στην τεχνοκρατούμενη μετανεωτερική κοινωνία.
Η χειρωνακτική της μορφή περιορίζεται σημαντικά και η εργασία καθίσταται άυλη, προσφερόμενη μέσα από τα μπιτ του τεχνοπληροφορικού διαδικτύου.

Εν τούτοις, η ουσία παραμένει αναλλοίωτη. Κάποιοι, ελάχιστοι, κάτοχοι των μέσων παραγωγής, καρπούνται την υπεραξία της ανθρώπινης εργασίας, που βρίσκεται ενσωματωμένη στο παντός είδους εμπόρευμα, είτε πρόκειται για μηχανές είτε για μικροτσίπ, ως χρόνος εργασίας αυτών που δεν διαθέτουν, παρά μόνον την εργατική τους δύναμη.

Η θέση, πως θα παράγεται πλούτος χωρίς ανθρώπινη εργασία, απλώς είναι παράλογη και ακυρώνεται από το γεγονός ότι το ένα έκτο των προνομιούχων του πλανήτη πλουτίζει παρασιτικά, νεμόμενο την υπεραξία των πέντε έκτων.

Το άυλο κεφάλαιο, πλανητικά διεσπαρμένο, κάτοχος των μέσων παραγωγής με νέα μορφή (όπως ένας προσοδοφόρος διαδικτυακός κόμβος) επιβάλλει τη μεγιστοποίηση της αποδοτικότητας, για παραγωγή πλούτου, από το νέο προλεταριάτο της άυλης εργασίας μέσω των υπολογιστών.

Εν τούτοις η τεχνοπληροφορική δεν έχει εξουσία, ούτε δημιουργεί νέες κοινωνικές συνθήκες.

Η εξουσία παραμένει στα χέρια της πολιτικής, που με τη χρήση και την χειραγώγηση της τεχνοπληροφορίας, σε πλανητικό επίπεδο, πλανητική πλέον και η ίδια, όπως εκφράζεται στο μοντέλο της παγκόσμιας αυτοκρατορίας των ΗΠΑ, διαχειρίζεται τις τύχες των ανθρώπων, διακηρύσσοντας το αναγκαίο και αναπόφευκτο της εκτεχνικευμένης ανθρωπότητας.

Δηλαδή, των υπάκουων ρομπότ (ανθρώπων και κρατών) στα κελεύσματα της αυτοκρατορίας η οποία κυριαρχεί με τα όπλα του πυρηνικού της οπλοστασίου και του χρήματος.

Η πλανητική, πλέον, αυτοκρατορία δεν υπακούει σε κανένα νόμο διεθνούς δικαίου.

Αντιθέτως, δημιουργεί η ίδια νόμους, που τους επιβάλλει στα ανίσχυρα πλέον εθνικά κράτη, για να υπηρετούν την παγκοσμιοποίηση της αμερικανικής πολιτικής.

Ο μετανεωτερικός άνθρωπος ζει σ’ έναν κόσμο που κύρια χαρακτηριστικά του έχει τον εκχρηματισμό της ανθρώπινης ύπαρξης και την εκτεχνίκευση της κοινωνίας.

Το ανθρώπινο πρόσωπο απέκτησε το σχήμα του Ευρώ, του Δολαρίου, του Γιεν.

Δούλος στις γαλέρες του ευδαιμονισμού δουλεύει ο σύγχρονος άνθρωπος, για να πληρώσει τους τόκους των δανικών που του εξασφαλίζουν τα υλικά αγαθά και η άκρατη κατανάλωση.

Ως υλική κατασκευή ο κόσμος υπάρχει, αλλά δεν προσφέρει πια κανένα νόημα που να παρέχει λύτρωση, ελπίδα ή πυξίδα ζωής.

Ένας κόσμος στερημένος από θεμελιακές αξίες, της Ιστορίας, της Παράδοσης, του Έθνους, της φιλίας, της αλληλεγγύης.

Η επιβίωση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας εξαρτάται, απολύτως, από την ύπαρξη πλήρως και σωστά ενημερωμένων πολιτών.

Στην αρχαία αγορά της άμεσης δημοκρατίας του «τις βούλεται αγορεύειν», η πληροφόρηση ήταν άμεση και πλήρης και ο πολίτης υπεύθυνος και για την πρόταση νόμων και για την τήρησή τους.

Ο Αθηναίος της Πνύκας, όπου συνεδρίαζε ο Δήμος, είχε δικαίωμα να προτείνει νόμους στην εκκλησία του Δήμου, αλλά για να ανακόψει την αυθαίρετη και εκ του πονηρού, μερικές φορές, κατάθεση νόμων, θέσπισε, ο ίδιος ο Δήμος, την «γραφήν παρανόμων». Δηλαδή, επέβαλε αυστηρές ποινές τόσο στους προτείνοντες όσο και στους αξιωματούχους, που, από αβλεψία ή σκοπίμως, επέτρεπαν την ψήφιση «κακών» νόμων.

Από αυτήν την Δημοκρατία της άμεσης πληροφόρησης περάσαμε σήμερα στη δημοκρατία της τηλεοπτικής, κυρίως, παραπληροφόρησης. «Αν δεν το πει η τηλεόραση δεν υπάρχει».

Η τηλεόραση ελέγχει απολύτως την ροή των πληροφοριών. Την ενημέρωση μας, τη διασκέδαση μας την μόρφωσή μας.

Η αλλαγή από την έντυπη πληροφόρηση, η οποία παρέχει την δυνατότητα κριτικής σκέψης και αξιολόγησης, στην τηλεοπτική εικόνα που, με την καταιγιστική εναλλαγή της, δεν αφήνει χρόνο, όχι για κριτική, αλλά, ούτε καν για σκέψη, έγινε μέσα σε μια γενιά.

Πολλοί διαπιστώνουν ότι το πολιτικό μας σύστημα ευρίσκεται σε κρίση. Δε πρόκειται περί κρίσης του συστήματος. Το σύστημα πάντα έτσι ήταν.

Απλώς, μέσα στην παγκοσμιοποιημένη αλαζονεία, απέβαλλε πλέον και το φύλλο συκής, που, υποκριτικά, σκέπαζε την ανύπαρκτη αιδώ του.

Και παρουσιάζεται πλέον κορδακιζόμενο με την δυσειδή, απεχθή, ολοκληρωτική μορφή του.

Και αυτοί, που το υπηρετούσαν απροσχημάτιστα, που το βοήθησαν να αναπτυχθεί, φριχτή Λερναία Ύδρα, καμώνονται πως εκπλήσσονται.

Και ζητούν την συνδρομή του αγαθού γίγαντα, του λαού, φημισμένου μόνο για τη σωματική του ρώμη, γιατί, την πνευματική του δύναμη, φρόντισαν να την πνίξουν στις κοπριές των «πρωινάδικων», και του παραμορφωτικού εκ-τυφλωτικού γυαλιού, για να τον ξεγελάσουν, ακόμη μια φορά και να κάνουν, πάλι, τα ίδια.

Με τα φθαρμένα, βρώμικα υλικά, αυτών που επικαλούνται την κάθαρση του πολιτικού συστήματος, δεν χτίζεται καινούργιος κόσμος.

Το πολιτικό σύστημα αυτό πρέπει να θαφτεί στη λήθη μαζί με τους υπηρέτες του και τους σφουγγοκωλαρίους του.