Μετά
την τελική κρίση, που θα γίνει με την Δευτέρα έλευση του Χριστού, θα αρχίσει
η αιώνια ζωή, η οποία θα βιωθεί με δύο τρόπους, ήτοι ως αιώνιος Παράδεισος
και ως αιώνια Κόλαση.
Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής θα ονομάσει τον μεν
Παράδεισο «αεί ευ είναι», την δε Κόλαση «αεί φευ είναι».
Πάντως, και στις δύο περιπτώσεις είναι «αεί είναι», διαφέρει όμως
ο
τρόπος βιώσεως, ανάλογα με την κατάσταση του ανθρώπου.
Ο Χριστός στην περικοπή της μελλούσης
κρίσεως κάνει λόγο για αιώνια ζωή. «Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν
αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον» (Ματθ. κε', 4β). Αυτό σημαίνει
ότι ο άνθρωπος δεν τελειώνει με τον θάνατο, ούτε ακόμη με το μελλοντικό δικαστήριο, αλλά η ζωή συνεχίζεται και μετά από αυτόν.
Ο αμαρτωλός δεν
εκμηδενίζεται μετά την κρίση αλλά θα ζει αιωνίως, φλεγόμενος από την
ενέργεια της θείας Χάριτος. Φυσικά, αυτό είναι αποτέλεσμα της ελευθέρας του
επιλογής.
Παρά το ότι και η Κόλαση είναι αιωνία, εν
τούτοις ο όρος αιώνια ζωή συνδέθηκε περισσότερο με την ζωή εν Χριστώ, γιατί
η ζωή μακράν του Θεού στην πραγματικότητα είναι και λέγεται θάνατος. Γι'
αυτό ο Χριστός είπε: «αυτή δε εστίν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε τον
μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν» (Ιω. ιζ', 3). Η
γνώση του Θεού και η κοινωνία με τον Ιησού Χριστό είναι και λέγεται αιώνια
ζωή.
Μέσα στα πλαίσια αυτά πρέπει να τεθεί και ο
άλλος λόγος του Χριστού: «αμήν αμήν λέγω υμίν ο τον λόγον μου ακούων και
πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά
μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν». (Ιω. ε', 24). Θάνατος λέγεται η
παρούσα ζωή, ενώ πραγματική ζωή θεωρείται η υπέρβαση του θανάτου και η
κοινωνία με τον Θεό. Η αιώνια ζωή συνδέεται στενώτατα με την σωτηρία του
ανθρώπου και την μέθεξη της δόξης του Θεού.
Ο Απόστολος Παύλος, ενθυμούμενος
τις κακουχίες και τις ταλαιπωρίες που υπέφερε για την δόξα του Θεού, έγραφε
στον μαθητή του Τιμόθεο: «Δια τούτο πάντα υπομένω δια τους εκλεκτούς, ίνα
και αυτοί σωτηρίας τύχωσι της εν Χριστώ Ιησού μετά δόξης αιωνίου» (Β' Τιμ.
β', 10). Το ίδιο λέγει και ο Απόστολος Πέτρος: «Ο δε Θεός πάσης χάριτος,
ο καλέσας υμάς εις την αιώνιον αυτού δόξαν εν Χριστώ Ιησού ολίγον παθόντας,
αυτός καταρτίσει υμάς...» (Α' Πέτρ. ε', 10). Επομένως, ο όρος αιώνια ζωή
αποδίδεται περισσότερο στην κοινωνία και ενότητα του ανθρώπου με τον Θεό,
στην μέθεξη του αιωνίου Θεού και την όραση του ακτίστου Φωτός. Μέσα από αυτό το πρίσμα θα δούμε όσα θα λεχθούν στην συνέχεια.
Πρέπει και πάλι να υπογραμμιστεί ότι
και η
ζωή των αμαρτωλών και η Κόλαση είναι αιωνία, αφού και οι ψυχές των
αμαρτωλών
ανθρώπων είναι με την Χάρη Του Θεού αθάνατες. Αλλά εδώ αποδίδουμε τον
ορό αιώνια ζωή κυρίως με την σωτηριολογική σημασία, ως κοινωνία και
μέθεξη της
δόξης του Θεού.
