Σ' όλα τα βιβλία της αγίας Γραφής, κατά κύριο δε λόγο στα προφητικά, απαντούν συμβολικές εκφράσεις, οι όποίες χαρακτηρίζουν επίσης και τα Αποκαλυπτικά κείμενα. Η αφθονία συμβολικών εκφράσεων στα προφητικά βιβλία οφείλεται στο γεγονός ότι οι Προφήτες πολλές φορές λαμβάνουν από τον Θεό προφητείες με τη μορφή συμβολικών παραστάσεων (βλ. Ζαχ. 1,7-6,15. Δαν. 7-8) και μερικές φορές καταφεύγουν οι ίδιοι στη χρήση συμβόλων, διότι δεν μπορούν να εκφράσουν τα οράματά τους με τη γλώσσα της εποχής τους.
Εύλογα, λοιπόν, στην Αποκάλυψη του Ιωάννου, ένα σαφώς προφητικό βιβλίο, κυριαρχεί η συμβολική χρήση εκφράσεων, προσώπων, χρωμάτων, αριθμών και παραστάσεων.
Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι ήδη στον πρώτο στίχο του βιβλίου ο ιερός συγγραφέας δηλώνει σχετικά με το περιεχόμενο του ότι ο Θεός «εσήμανεν αποστείλας δια του αγγέλου αυτού τω δούλω αυτού» (Απ. 1,1). Αποκάλυψε ο Θεός στον Ιωάννη «ο εισί και ο μέλλει γίνεσθαι μετά ταύτα» (Απ. 1,19) με οράσεις οι όποιες περιείχαν σήμανση, δηλαδή συμβολικές εικόνες.
Ο Ιωάννης, μάλιστα, καθώς και οι πρώτοι παραλήπτες της Αποκάλυψης, «αι επτά Εκκλησίαι αι εν τη Ασία» (Απ. 1,4), ήσαν εξοικειωμένοι με τη χρήση συμβόλων το ασιατικό πνεύμα συνήθιζε να εκφράζει τις ιδέες του, θρησκευτικές και πολιτικές, με σύμβολα και τύπους. Αυτό μαρτυρούν οι κιστοφόροι (νομίσματα) και άλλα ευρήματα της περιοχής, που φέρουν συμβολικές παραστάσεις. Την ασιατική αυτή συνήθεια, που είχε επιδράσει βαθιά και στους ασιάτες Χριστιανούς, χρησιμοποιεί ο Θεός για να δείξη «τοις δούλοις αυτού ο δει γενέσθαι εν τάχει» (Απ. 1, 1). Στην πραγματικότητα, η πρωτοβουλία στην χρήση συμβόλων ανήκει στον Θεό, ο οποίος κατά την εκδίωξη των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο διατύπωσε το λεγόμενο πρωτευαγγέλιο με συμβολικές εκφράσεις' «αυτός σου τηρήσει κεφαλήν, και συ τηρήσεις αυτού πτέρναν» (Γέν. 3,15).
Με το συμβολισμό της Αποκάλυψης οι Εκκλησίες της Ασίας εφοδιάζονται με ένα αντίβαρο ενάντια στην άφθονη χρήση συμβόλων από τους ειδωλολάτρες. Και δεν πρόκειται απλώς για αντίβαρο. Σύμβολα συνηθισμένα στον ειδωλολατρικό κόσμο Αποκτούν στην Αποκάλυψη αντίκρυσμα με υψηλό, θεϊκό η έστω βαρυσήμαντο νόημα. Κάτι ανάλογο θα συμβεί αργότερα, όταν ο άγιος Ιωάννης θα γράψει στο Ευαγγέλιο του: «Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος». Ακούγοντας να γίνεται πολύς λόγος στη Μ. Ασία περί του Λόγου ως ανωτάτου πάντων, ο ιερός ευαγγελιστής λέγει: «Να, ο Λόγος είναι ο Υιος του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, ο ιδικός μας Κύριος».
Ο συμβολισμός επιτελεί στην Αποκάλυψη τριπλή λειτουργία:
1. Καλύπτει εν μέρει τον προφητικό λόγο από τα μάτια των Ρωμαίων, των ειδωλολατρών κατακτητών, και προστατεύει τον Ιωάννη και τους πιστούς από την οργή τους. Βεβαίως οι παραλήπτες της Αποκάλυψης αντιλαμβάνονταν πολύ καλά τις συμβολικές αναφορές του Ιωάννου στην αντίχριστη Ρώμη, καθόσον είχε προηγηθεί σχετική προφορική διδασκαλία από τους Αποστόλους που έδρασαν στη Μ. Ασία.
2. Λειτουργεί παρόμοια με τις παραβολές που χρησιμοποιούσαν οι Προφήτες και ο Κύριος, αφήνει αδιάφορους τους χλιαρούς ή ψυχρούς στην πίστη και αφυπνίζει το εκλεκτό κατάλοιπο του λαού του Θεού, ώστε να εντείνει το ενδιαφέρον του για την κατανόηση του θείου λόγου και την υπακοή σ' αυτόν.
3. Αναδεικνύει την διαχρονικότητα του συμβολιζομένου, καθ' όσον δεν το περιορίζει σε μία και μόνη περίπτωση μιας συγκεκριμένης εποχής. Έτσι, υπό τον όρο «Βαβυλών» (Απ. 14,8' 16,19' 17,5' 18,2. 10. 21), π. χ., εννοείται όχι μόνον η αντίχριστη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, αλλά και κάθε κοσμική εξουσία που στρέφεται κατά της Εκκλησίας, κάθε πνευματική ή πολιτική δύναμη που γίνεται όργανο του σατανά, για να βλάψει την πίστη των Χριστιανών και να εμποδίσει το έργο της Εκκλησίας.
Τα ποικίλα γεγονότα τα οποία πρόκειται να εξαγγείλει ο Ιωάννης και τα πνευματικά νοήματα που οφείλει να μεταφέρη στους πιστούς, ασφαλώς του τα Αποκαλύπτει ο Θεός κάτω από εικόνες και παραστάσεις που ανήκουν στον κύκλο των γνώσεων και εμπειριών του ευαγγελιστού. Και ο Ιωάννης περιγράφει ό,τι ακριβώς βλέπει.
Οι παραστάσεις της Αποκάλυψης θυμίζουν εικόνες απ' όλους τους τομείς της φύσης και, της ζωής. Ζωικό και φυτικό βασίλειο, γεωργική και εμπορική ζωή, θάλασσα, ουρανός, φυσικά φαινόμενα, πολύτιμοι λίθοι, αλλά και η ανθρώπινη ζωή, με τη μητέρα και το παιδί, την παρθένο νύμφη, την πόρνη, τον πόλεμο, την ειρήνη, τα μεταφορικά μέσα, προσφέρουν μία αφθονία εικόνων με τις οποίες εκφράζονται οι αλήθειες του θεόπνευστου αυτού βιβλίου.
Οπωσδήποτε, παρόμοιες εικόνες συναντώνται επίσης σε διάφορα κείμενα της ιουδαϊκής και θύραθεν γραμματείας. Το γεγονός αυτό δεν πρέπει να μας παραπλάνησει και να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι ο Ιωάννης χρησιμοποίησε διάφορες πηγές για την καταγραφή των οράσεών του. Μοναδική του πηγή είναι ο Θεός, ο οποίος του έδειξε τις οπτασίες. Βεβαίως, ο Θεός πρόσφερε στον Ιωάννη τις Αποκαλύψεις με συμβολικές εικόνες, τις οποίες ως επί το πλείστον γνώριζε ο προφήτης όχι μόνο από την φυσική ζωή, αλλά και από την αγία Γραφή. Μπορούμε, λοιπόν, να διακρίνουμε τη συγγένεια των συμβολικών παραστάσεων της Αποκάλυψης προς παραστάσεις γνωστές:
1. Πρωτίστως και κυρίως από την Παλαιά Διαθήκη
Ονόματα προσώπων (Βαλαάμ, Ιεζάβελ) η πόλεων (Ιερουσαλήμ, Βαβυλών, Σόδομα), τοπωνύμια (όρος Σιών, Αρμαγεδών), αλλά επίσης τόποι και αντικείμενα της λατρείας του Ισραήλ (η Σκηνή του Μαρτυρίου και ο Ναός με το θυσιαστήριο, το θυμιατό και την Κιβωτό της Διαθήκης) εμφανίζονται στην Αποκάλυψι ως σύμβολα γεγονότων και καταστάσεων της Εκκλησίας, στρατευόμενης και θριαμβεύουσας, και του κόσμου.
2. Από την Καινή Διαθήκη
Βεβαίως η Αποκάλυψη είναι το μόνο προφητικό βιβλίο της Καινής Διαθήκης. Εν τούτοις, προφητικά στοιχεία υπάρχουν και στα άλλα καινοδιαθηκικά βιβλία. Στην πραγματικότητα, σ' όλα τα βιβλία της Καινής Διαθήκης, Ευαγγέλια, Πράξεις Αποστόλων, επιστολές, Αποκάλυψη, υπάρχουν και ιστορικά και διδακτικά και προφητικά στοιχεία. Οι συμβολικές περιγραφές της Αποκάλυψης εμφανίζουν συγγένεια με το Β' Θεσ. 2,1-12, όπου ο απόστολος Παύλος μιλά για τον αντίχριστο, και κυρίως με την λεγομένη «μικρή Αποκάλυψη» (Μθ. 24. Μρ. 13. Λκ. 21), όπου ο ίδιος ο Κύριος προφητεύει τα μελλοντικά γεγονότα. Αυτά τα ίδια γεγονότα, που άκουσε ο ευαγγελιστής Ιωάννης από το στόμα του Κυρίου επί της γης, αυτά περιγράφει παραστατικά στην μεγάλη Αποκάλυψή του, όπως του τα έδειξε «εν πνεύματι» (Απ. 1,10) ο αναστημένος και δοξασμένος Ιησούς. Και επειδή η Αποκάλυψη είναι το πρώτο έργο του, δεν αναφέρει στο Ευαγγέλιό του την «μικρή Αποκάλυψη», την οποία άλλωστε καταγράφουν οι τρεις προγενέστεροί του ευαγγελισταί.
Αυθαίρετους και αβάσιμους θεωρώ τους ισχυρισμούς ότι κάποιες εικόνες αντλεί η Αποκάλυψη από τη θεματική της Αποκαλυπτικής. Το γεγονός ότι υπάρχουν κάποια στοιχεία κοινά στην Αποκάλυψη και στις ιουδαϊκές ή χριστιανικές Αποκαλύψεις δεν αποτελεί απόδειξη ότι η πρώτη τα δανείστηκε από τις άλλες. Αρκετά σύμβολα αποτελούν κοινό τόπο στις ασιατικές παραδόσεις και εμφανίζονται και στην Αποκάλυψη. Άλλωστε οι διάφορες Αποκαλύψεις είναι ως επί το πλείστον μεταγενέστερες της Αποκάλυψης. Επίσης αστήρικτες είναι οι απόψεις ότι η Αποκάλυψη περιέχει επιδράσεις από ειδωλολατρικές θρησκείες, μάλιστα δε και ίχνη συγκρητισμού. Οπωσδήποτε από αυτές τις εικασίες απουσιάζει η κατανόηση του πνεύματος του ιερού βιβλίου, του χριστιανικού χαρακτήρος του, που δεν συμβιβάζεται με ο,τιδήποτε ειδωλολατρικό. Αρκεί μία ανάγνωση της Αποκάλυψης για να αντιληφθεί ο καλοπροαίρετος αναγνώστης την αποστροφή του Κυρίου προς την ειδωλολατρία και την τελεσίδικη καταδίκη των ειδωλολατρών (βλ. Απ. 21,8. 22,15). Ο Ιωάννης, ο οποίος είδε, άκουσε και κατέγραψε όλα αυτά και με την αγωνία του πνευματικού ποιμένος παραγγέλλει στους πιστούς «Τεκνία, φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων» (Α' Ιωάνν. 5,21), πώς θα κατέφευγε σε ειδωλολατρικά δάνεια;
Είναι αξιοσημείωτο ότι και εκείνοι που ισχυρίζονται ότι ο Ιωάννης επηρεάζεται από ξένες πηγές παραδέχονται ότι ο συγγραφέας της Αποκάλυψης κινείται με πλήρη ανεξαρτησία και πρωτοτυπία, αφού μάλιστα πολλές από τις εικόνες του βιβλίου δεν συναντώνται ούτε στην Παλαιά Διαθήκη ούτε σε άλλα κείμενα. Είναι εικόνες κυρίους από την επίγεια ζωή του Χριστού (π. χ. η γυναίκα με το παιδί στο 12ο κεφ.) και από την εμπορική κίνηση των μικρασιατικών πόλεων (π. χ. οι απαριθμήσεις των εμπορικών ειδών στο 18ο κεφ., των πολυτίμων λίθων στο 21ο κεφ.) προς τις Εκκλησίες των οποίων απευθύνεται το βιβλίο.
Τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά του συμβολισμού της Αποκάλυψης είναι:
1. Ελευθερία στη χρήση των συμβόλων και των εικόνων.
Δεν χρησιμοποιείται το ίδιο συμβολικό λεξιλόγιο στα διάφορα τμήματα του βιβλίου, άλλα ούτε και στη ροή του ίδιου δράματος. Δημιουργείται έτσι εκ πρώτης όψεως η εντύπωση του χάους, ώστε, για να προσεγγίσουμε το νόημα, «θα έπρεπε να έχη γραφεί ένα λεξικό ή καλύτερα μία γραμματική κι ένα συντακτικό της εικονογραφίας και των συμβόλων της Αποκάλυψης». Η προσεκτική όμως μελέτη Αποκαλύπτει στον αναγνώστη ότι και τα οράματα που φαίνονται άσχετα και ασύνδετα μεταξύ τους περιέχονται στο ίδιο πλαίσιο. Αυτό καθορίζεται από ορισμένα σύμβολα, όπως είναι το αρνίο, ο δράκοντας, η γυναίκα του κεφ. 12, η οποία εμφανίζεται και πάλι ολόλαμπρη ως ουράνια πόλη στο κεφ. 21, τα δύο θηρία, η Βαβυλώνα.
2. Συγγένεια ή και ταύτιση διαφορετικών συμβόλων. Το ίδιο πρόσωπο η γεγονός μπορεί να συμβολίζεται με διαφορετικά σύμβολα. Ο Ιησούς Χριστός π. χ. συμβολίζεται με παραστάσεις που φαίνονται απόλυτα ανεξάρτητες και άσχετες μεταξύ τους: ως ο Υιός του ανθρώπου (Απ. 1,13), ως ο λέων ο εκ της φυλής Ιούδα (5,5), ως το αρνίο (5,6), ως ο ιππέας του λευκού ίππου (6,2). Οι πληγές που περιγράφονται με το συμβολισμό των επτά σφραγίδων, των επτά σαλπίγγων και των επτά φιαλών, παρά τη διαφορετικότητα των συμβόλων αυτών, δεν διαφέρουν ουσιαστικά μεταξύ τους.
3. Αντίστροφα, το ίδιο σύμβολο μπορεί να συμβολίζει διαδοχικά δύο ή περισσότερες πραγματικότητες. Σύμφωνα, π.χ., με το Απ. 17,9-10 τα επτά κεφάλια του θηρίου «όρη επτά εισί… και βασιλείς επτά εισί».
4. Σύμβολα που αλληλοσυμβολίζονται, με έναν «συμβολισμό πολλών επιπέδων».
Αυτό π. χ. συμβαίνει με τους «αστέρας» και τους «αγγέλους των επτά Εκκλησιών» (Απ. 1,20). Οι αστέρες συμβολίζουν τους «αγγέλους» των Εκκλησιών και αυτοί τους Επισκόπους των Εκκλησιών και συνεκδοχικά τις Εκκλησίες. Επίσης, κάτι παρόμοιο συμβαίνει με το επτακέφαλο θηρίο και με μία από τις κεφαλές του, η οποία έχει όλες τις ιδιότητες του θηρίου.
5. Σύμβολα δυνάμεως και νίκης μετασχηματίζονται σε εικόνες πόνου η αδυναμίας.
Έτσι, ενώ ο Ιωάννης ακούει ότι «ενίκησεν ο λέων ο εκ της φυλής του Ιούδα» (5,5), βλέπει «Αρνίον εστηκός ως εσφαγμένον» (5,6). Ομοίως οι πιστοί «ενίκησαν αυτόν (τον διάβολον) δια το αίμα του αρνίου και δια τον λόγον της μαρτυρίας αυτών, και ουκ ηγάπησαν την ψυχήν αυτών άχρι θανάτου» (12,11), δηλαδή τα θύματα αναδεικνύονται με τη θυσία τους νικητές.
6. Συχνή χρήση παράξενων και αφύσικων συμβόλων, που περιγράφουν πρόσωπα και καταστάσεις με τρόπο υπερβολικό, προκειμένου να δοθεί το μήνυμα με μεγαλύτερη έμφαση.
7. Ιδιορρυθμία ως προς την σύνθεσι των εικόνων.
Πολλές από τις περιγραφές του βιβλίου δεν είναι δυνατόν να απεικονισθούν, ούτε καν να συλληφθούν από την ανθρώπινη φαντασία, καθόσον τα συμβολιζόμενα βρίσκονται έξω από τον κύκλο της ανθρώπινης γνώσης και εμπειρίας.
Σε αρκετές περιπτώσεις η ερμηνεία των συμβόλων της Αποκάλυψης αναφέρεται από τον ίδιο τον Ιωάννη πλήρως ή εν μέρει (π. χ. στα Απ. 1,20. 4,5. 5,6. 12,9. 17,9ε. 12. 15). Παραμένουν όμως κάποιες συμβολικές μορφές, ως προς τις οποίες υπάρχει ποικιλία ερμηνειών ακόμα και μεταξύ των ερμηνευτών που ακολουθούν την ίδια γενική ερμηνευτική μέθοδο.
Μπορούμε να διατυπώσουμε τις ακόλουθες αρχές ερμηνείας των συμβόλων της Αποκάλυψης:
1. Χρειάζεται κατ' αρχήν η γνώση των χαρακτηριστικών του συμβολισμού της Αποκάλυψης .
2. Όπου το ίδιο το κείμενο δεν δίνει καμία ερμηνεία, οι παραστάσεις ως επί το πλείστον πρέπει να εκληφθούν με συμβολική σημασία, «αλληγορικώς», όχι όμως κατά την αυθαιρεσία της αλληγορικής ερμηνείας.
3. Υπάρχουν περιπτώσεις στις όποίες ένα στοιχείο συμβολισμού εμφανίζεται σε μία περιγραφή, η οποία δεν πρέπει ως επί το πλείστον να ερμηνευθεί συμβολικά.
4. Μερικές από τις εικόνες της Αποκάλυψης δεν πρέπει να ερμηνευθούν ως συμβολικές. Χρησιμεύουν απλώς για να προσθέσουν ζωηρότητα και κίνηση στη συνάφεια.
5. Διαδοχικά μέλη μιας σειράς οραμάτων δεν υπονοούν αναγκαστικά μία χρονολογική συνέχεια.
6. Οι αριθμοί τρία, τέσσερα, έξι, επτά, δώδεκα κ. ά. έχουν ιδιάζουσα σημασία, η οποία, μάλιστα, δεν είναι μονοσήμαντη. Π.χ. στον αριθμό του θηρίου 666, το 6, ως υπολειπόμενο του 7, θεωρείται σύμβολο της ελλείψεως και του κακού, άλλα εν τούτοις τα «ζώα» γύρω από τον θρόνο είναι εξαπτέρυγα (Απ. 4,8), σύμβολο που εκφράζει την πλήρη και τέλεια κίνησή τους σε κάθε κατεύθυνση.
7. Ο ερμηνευτής δεν πρέπει να παρασύρεται από τα δεδομένα και τις αντιλήψεις της δικής του εποχής, για να ερμηνεύσει τις συμβολικές παραστάσεις της Αποκάλυψης.
8. Τα σύμβολα της Αποκάλυψης είναι τύποι, οι οποίοι βρίσκουν εφαρμογή όχι μόνο στην πρώτη πραγματικότητα, την οποία αρχικά συμβολίζουν, άλλα επί πλέον σε διάφορα γεγονότα και πρόσωπα ανά τους αιώνες. Η ερμηνεία τους, λοιπόν, δεν εξαντλείται σε συγκεκριμένα Ιστορικά γεγονότα ή πρόσωπα.
Την αλήθεια αυτή κατανοούμε σαφώς από την ερμηνεία που δίνει ο ίδιος ο Κύριος και οι απόστολοι σε γεγονότα και πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης. Μάταια, π.χ., πάσχιζαν οι ραββίνοι να εξηγήσουν γιατί ο Θεός διέσωσε τους Ισραηλίτες από τη μάστιγα των φιδιών υποδεικνύοντας την ύψωση του χάλκινου όφεως. Την απάντηση άκουσε από το στόμα του Ιησού ο φαρισαίος Νικόδημος: «Καθώς Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δει τον υιόν του ανθρώπου, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ' έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάνν. 3,14-15). Στη συνέχεια είδε να πραγματοποιούνται τα λόγια αυτά στο Γολγοθά, όπου ο Κύριος «θανάτω θάνατον επάτησε». Επίσης στον περίφημο λόγο του Ιησού περί του άρτου της ζωής γίνεται σαφές ότι το μάννα είναι τύπος της σάρκας του Κυρίου, την οποία λαμβάνουμε στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας (βλ. Ιωάνν. 6,32-58). Ο απόστολος Παύλος βλέπει στην Ερυθρά Θάλασσα και στη νεφέλη που ακολουθούσε τους Ισραηλίτες το νερό του Βαπτίσματος, στο βράχο που ανέβλυσε νερό τον ίδιο τον Χριστό, και επισημαίνει ότι «ταύτα τύποι ημών εγεννήθησαν» (βλ. Α΄ Κορ. 10,1-6). Επιπλέον, ο Κάιν ερμηνεύεται από τον ευαγγελιστή Ιωάννη και τον απόστολο Ιούδα ως τύπος φθόνου, μισαδελφίας και φόνου (βλ. Α' Ιωάνν. 3,12. Ιούδα 11).
9. Ο καλύτερος ερμηνευτής των συμβόλων της Αποκάλυψης είναι η ίδια η Ιστορία. Ο επιστήμονας ερμηνευτής δεν έχει τη δυνατότητα να κατανόησει όλα τα σύμβολα, ενώ παράλληλα και γι' αυτά που φαίνεται να κατανοεί δεν μπορεί να εμφανίζεται πάντοτε απολύτως βέβαιος. Σ' όλα τα παραπάνω πρέπει να προστεθεί ότι ένα μεγάλο μέρος της ερμηνείας επαφίεται στην «ερμηνευτική διακριτικότητα του ερμηνευτού», διακριτικότητα βεβαίως «εν Πνεύματι», καθ' όσον το ερμηνευόμενο είναι «τι το Πνεύμα λέγει». Όσο μπορούμε να εντοπίσουμε την ψυχή ανατέμνοντας το ανθρώπινο σώμα, τόσο μπορούμε να βρούμε την σωστή ερμηνεία της Αποκάλυψης προσεγγίζοντας την άνευ Πνεύματος.
