Πατήρ Δημήτριος ή David Balfour: Ο Αγγλος κατάσκοπος που λειτουργούσε στο Κολωνάκι

Εξομολογούσε τη βασιλική οικογένεια, έκανε αγιασμούς σε αριστοκρατικά σπίτια. Επαιξε ρόλο στα Δεκεμβριανά και τον ρόλο του αποκάλυψε ο Ριζοσπάστης

Ενα αστέρι των μυστικών βρετανικών υπηρεσιών, ένας πράκτορας της «Ιντέλιτζενς Σέρβις», ο David Balfour , έδρασε στην Ελλάδα, μεταμφιεσμένος σε ορθόδοξο Ελληνα ιερέα, με το ψευδώνυμο «πατέρας Δημήτριος», που ιερουργούσε στο παρεκκλήσιο του «Ευαγγελισμού».
Η ιστορία του είναι αποκαλυπτική και παραπέμπει στις πιο τολμηρές ιστορίες μυθιστορημάτων κατασκοπίας.

Ο Μπάλφουρ - Δημήτριος σύμβουλος του άλλου σκοτεινού

Η Εκκλησία σήμερα βρίσκεται σε ύπουλο διωγμό

Όλοι πλέον αντιλαμβανόμαστε ότι η Εκκλησία μας πορεύεται σε μία θάλασσα πρωτοφανούς ασεβείας, συντονισμένης ύβρεως, ισχυρών αμφισβητήσεων, αθεϊστικής μανίας, συστηματικής προσπάθειας απόρριψης κάθε έννοιας μυστηρίου και ιερότητας, ύπουλου διωγμού κατά τής χριστιανικής πίστεως αποκαλυπτικού διαμετρήματος, μάλιστα από τα ίδια τα χριστιανικά συστήματα.

Εκτιμάται ότι σε λίγα χρόνια, σε κάποιες μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις, οι μουσουλμάνοι θα είναι περισσότεροι από τους χριστιανούς. Το πραγματικό όμως πρόβλημα δεν είναι ότι οι χριστιανοί θα είναι λιγότεροι, αλλά ότι ήδη είναι λιγότερο χριστιανοί και ακόμη περισσότερο ότι οι μεγαλύτεροι εχθροί τού χριστιανισμού είναι οι ίδιοι οι χριστιανοί.

Εναντίον τής πίστεως έχει επιστρατευθεί η επιστήμη, η τεχνολογική παντοδυναμία, τα μέσα πληροφόρησης, οι μηχανισμοί ψηφιακού ελέγχου των λεπτομερειών τής ζωής μας, η πολιτική, η κατευθυνόμενη παιδεία, ο υλιστικός τρόπος ζωής κ.λπ.

Ο φιλοσοφικός ορθολογισμός και οι ιστορικές και ανθρωπολογικές επιστήμες επιστρατεύονται στο να γκρεμίσουν την πίστη στον Θεό και να κατασυκοφαντήσουν την πορεία και

Εκτρώσεις το τελειωτικό χτύπημα (Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας ο Φιλοθεϊτης)

Σήμερα η γη μας ποτίζεται συνεχώς από πολύ αίμα, από τους πολέμους και τόσα άλλα που συμβαίνουν. Ποτίζεται όμως και με αθωότερο αίμα από το του Άβελ, και το αίμα αυτό είναι της βρεφοκτονίας. Είναι το αίμα των αθώων βρεφών, των απροστάτευτων υπάρξεων, το οποίον χύνεται από τις ίδιες τις μητέρες των.

Όλα τα ιατρεία κι όλα τα μαιευτήρια έχουν γίνει σφαγεία του Ηρώδη. Εκατομμύρια, εκατομμύρια βρέφη σ’ όλον τον κόσμο έχουν πεταχτεί στους ντενεκέδες των σκουπιδιών και στους υπονόμους. Μήτε τα γατάκια δεν πετούν έτσι.

Όπως γνωρίζουμε αυτός ο φονιάς, ο γιατρός, ο μαιευτήρας με το νυστέρι του σκοτώνει το βρέφος μέσα στην μήτρα -όπως έχουμε δη σε ταινία- και μετά με

Συζητήσεις και επιχειρήματα για το Άγιο Φως

Το Άγιο Φως του Παναγίου Τάφου και τα επιχειρήματα των αρνητών του

Καθώς πλησιάζει η Ανάσταση, η προσοχή πολλών στρέφεται στο φαινόμενο του Αγίου Φωτός του Παναγίου Τάφου.

«Α΄ Σχετικά με τα κεριά:

1) Τα κεριά οι παριστάμενοι δεν τα προμηθεύονται αποκλειστικά από τον Πανάγιο Τάφο. Αρκετοί φέρνουν δικά τους κεριά, ακόμα και από τη χώρα τους.
Να είσαι σίγουρος ότι αν ήταν υποχρεωτικό να έχεις πάρει το κερί σου αποκλειστικά από τον Πανάγιο Τάφο, αυτοί που αμφισβητούν το θαύμα θα το πρόβαλαν αυτό ως απόδειξη ότι τα κεριά είναι “πειραγμένα”. Όμως, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Όπως πολλοί παίρνουν κεριά από τον Πανάγιο Τάφο ως “ευλογία”, έτσι και άλλοι - ειδικά οι δύσπιστοι - φέρνουν μαζί τα δικά τους. Άρα, απορρίπτεται το επιχείρημα ότι

Σκέψεις επάνω στο ζήτημα του Αγίου Φωτός

Είναι αλήθεια ότι μέχρι και σήμερα, πέρα από εμπειρίες, γνώμες, υποκειμενικές απόψεις και επιχειρηματολογίες που η κάθε πλευρά αμφισβητεί με αντεπιχειρήματα, παραμένει ακόμη γεγονός ότι, «το πρόβλημα περί του Αγίου Φωτός είναι παλαιό και δυσεπίλυτο», «σημείον αντιλεγόμενον» και οι απόψεις που έχουν διατυπωθεί ανά τους αιώνες, διακρίνονται σε «πολεμικές», «σκεπτικιστικές», «ουδέτερες» και «συμπαθείς».

Διαφωτισμός, Ορθολογισμός και Άγιο Φως

Κοιτώντας προς τα πίσω, τους αιώνες που πέρασαν, διαπιστώνουμε ότι η έκρηξη της Γαλλικής Επανάστασης ήταν ένα γεγονός που οδήγησε τις ιστορικές εξελίξεις σε πολλούς τομείς. Ο επιθετικός αντικληρικαλισμός της και το κίνημα αποχριστιανισμού που

Μία ψευδής ιστορική φήμη κατά του Αγίου Φωτός

Διάφοροι άπιστοι, (που μάλιστα ΔΕΝ έχουν πάει στην Ιερουσαλήμ), καταφέρονται εναντίον του Αγίου Φωτός, σε μια προσπάθεια να υποβαθμίσουν το εξαίρετο αυτό ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ δείγμα της δωρεάς του Θεού. Προσπαθώντας απεγνωσμένα να δικαιολογήσουν την αδικαιολόγητη απιστία τους, συλλέγουν ό,τι είναι δυνατόν να τους φανεί χρήσιμο στην προσπάθεια απαξίωσης του θαύματος του Αγίου Φωτός.

Γιατί οι άπιστοι που ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να αποδεχθούν την πραγματικότητα του λάθους της απιστίας τους, πάντα θα βρίσκουν τις δικαιολογίες εκείνες που τους χρειάζονται, όσο αστήρικτες και ανεπαρκείς και αν είναι, μόνο και μόνο για να νιώθουν αυτοί καλά, σε έναν φαντασιακό κόσμο υλιστικού μηδενισμού που έχουν δημιουργήσει στο μυαλό τους.

1. Η αφορμή της απιστίας που βρήκαν ορισμένοι

Είναι εντυπωσιακό, ότι οι αρνητές του θαύματος του Αγίου Φωτός, ενώ αρνούνται ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ αυτοπτών μαρτύρων, που είδαν και βίωσαν το θαύμα αυτό εδώ και τόσους αιώνες, έχουν την αφέλεια να στηρίζουν την απιστία τους σε μία εντελώς αναπόδεικτη και αυθαίρετη μαρτυρία ενός αγιορείτη μοναχού, του Νεόφυτου Καυσοκαλυβίτη, που δήλωσε ότι δήθεν ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Εφραίμ Β΄ (1766-1771) χαρακτήρισε την παρουσίαση του αγίου φωτός «χειροποίητον μηχανουργίαν» και, καθώς ο ίδιος γνώριζε από την προσωπική του εμπειρία τον μηχανισμό εμφάνισής του, το περιέγραψε ως το «το χειροποίητον εκείνο φως, ού καγώ, φησι, την δραματουργίαν αυτοψεί κατανοήσας».

Σχετικά με τη μαρτυρία αυτή, που οι αντίπαλοι του Αγίου Φωτός την

Το θαύμα του Νεφθάρ

Παραξενεύονται μερικοί, που δεν γνωρίζουν τι είναι "θαύμα", από το ότι στην Αγία Γραφή αναφέρεται το θαύμα του Νεφθάρ. Και παραξενεύονται, επειδή εκεί είναι ξεκάθαρο το φυσικό μέσο του θαύματος!

Θα παραθέσουμε κάποια αποσπάσματα σε ελεύθερη μετάφραση από τους Μακκαβαίους για την εποχή του Νεεμία (περίπου το 440 π.Χ.).

«Να θυμάστε επίσης τη γιορτή της φωτιάς, που καθιερώθηκε όταν ο Νεεμίας προσέφερε θυσία, αφού είχε (ξανά) χτίσει το ναό (του Σολομώντος) και το θυσιαστήριο. Εκείνο τον καιρό, όταν οι πρόγονοί μας οδηγούντο αιχμάλωτοι στην

Oικονομία χωρίς «οίκο», χωρίς «νομή»

«Αυτό που εξιστορώ είναι η ιστορία των επόμενων δύο αιώνων. Περιγράφω το ερχόμενο, το αναπότρεπτα ερχόμενο: την ανάδυση του μηδενισμού. Aυτή την ιστορία μπορούμε από τώρα κιόλας να την αφηγηθούμε, γιατί είναι από τώρα ενεργούμενη αναγκαιότητα. Eίναι το μέλλον που το σημαίνουν χίλια σημάδια, είναι το προδιαγεγραμμένο που αυτοδηλώνεται παντού, η μουσική που θα ηχήσει και που γι’ αυτήν όλες οι ακοές είναι κιόλας στο έπακρο οξυμένες... O μηδενισμός έφτασε στο κατώφλι: από πού μας έρχεται αυτός ο πιο ανοίκειος από κάθε επισκέπτη;.. Tι σημαίνει μηδενισμός; Σημαίνει ότι οι υπέρτατες αξίες έχουν χάσει κάθε αξία. Mας λείπει ο στόχος, λείπει η απάντηση στο “Γιατί”».

Aυτά ο Nίτσε, το 1887. Mε συμπληρωμένον σήμερα τον ένα από τους δύο αιώνες της πρόβλεψής του. Kαι επαληθευμένη μέχρι κεραίας την πρόβλεψη. H οργάνωση και οι πρακτικές του ανθρώπινου βίου, σε πλανητική κλίμακα – ο «τρόπος» της οικονομίας, ο «τρόπος» της πολιτικής, τα κίνητρα της όποιας παραγωγής, η μαρτυρία της Tέχνης, οι στόχοι της επιστήμης, οι επιδιώξεις της παιδείας, η ωφελιμοθηρία της θρησκείας – όλα, μα όλα, μηδενισμός. Δηλαδή: ερχόμαστε από το πουθενά και πάμε στο τίποτα. Oχι μόνο απάντηση δεν υπάρχει, αλλά ούτε και ερώτημα «γιατί υπάρχουμε» δεν μαρτυρείται πειστικά ούτε και «στόχος» της ύπαρξής μας – έχει μηδενιστεί κάθε «νόημα».

Πραγματικά, δεν υπήρξε άλλος, τουλάχιστον φιλόσοφος, που να τόλμησε τόσο απερίφραστη προφητεία και η προφητεία του να επαληθεύτηκε τόσο εξόφθαλμα. «Σας λέω αυτό που είναι κιόλας το παρόν των δύο αιώνων που έρχονται». Έβλεπε το χαμένο «νόημα», τη μεταφυσική αναζήτηση, που από «τρόπος» της ύπαρξης, πείνα και δίψα εμπειρικής ψηλάφησης, είχε αλλοτριωθεί σε ιδεολόγημα και ρασιοναλιστική αποδεικτική. Έβλεπε τις εκκλησίες να έχουν διαστραφεί σε θρησκεία ψυχολογικής θωράκισης του εγώ – «τι άλλο είναι πια αυτές οι εκκλησίες, παρά οι τάφοι και τα μνήματα του Θεού;».

H ευγενική γραφίδα του Aλμπέρ Kαμύ επιμένει ότι προηγήθηκε ο Nτοστογιέφσκυ: στην προφητική ενάργεια και τόλμη, στην οξυδέρκεια και στον εντοπισμό της ακαταμάχητης δυναμικής του μηδενισμού, στην ανατομία του επερχόμενου α-νόητου βίου. «Για μένα, γράφει ο Kαμύ, ο Nτοστογιέφσκυ είναι ο συγγραφέας που, πολύ πριν από τον Nίτσε, διέκρινε και πρόβλεψε τις τερατώδεις και παρανοϊκές συνέπειες του μηδενισμού, ο συγγραφέας που πάσχισε να ορίσει το μήνυμα της σωτηρίας από τον μηδενισμό... O άνθρωπος που τόλμησε να γράψει ότι “τα ερωτήματα για τον Θεό και την αθανασία είναι τα ίδια με τα ερωτήματα του σοσιαλισμού, μόνο από ένα άλλο πρίσμα ιδωμένα”, ήξερε ότι με αυτό το άλλο πρίσμα ο πολιτισμός μας θα απαιτούσε τη σωτηρία για όλους ή για κανέναν, ενώ ταυτόχρονα ήξερε ότι αποκλειόταν η σωτηρία για όλους, αν παρέβλεπαν τον βασανισμό έστω και ενός μόνο ανθρώπου. Mε άλλα λόγια: Hταν αδύνατο για τον Nτοστογιέφσκυ να δεχτεί μια μεταφυσική που να μην είναι σοσιαλιστική, με διευρυμένη τη σημασία της λέξης. Aλλά του ήταν αδύνατο να δεχτεί και έναν σοσιαλισμό που να μην είναι μεταφυσικός, με διευρυμένη τη σημασία της λέξης. Eτσι έσωσε ο Nτοστογιέφσκυ το μέλλον της ρεαλιστικής μεταφυσικής και του ρεαλιστικού σοσιαλισμού, αν και ο κόσμος σήμερα μοιάζει να του δίνει άδικο και στις δυο περιπτώσεις. Aλλά, αν ο κόσμος πεθαίνει ή ανασταίνεται, ο Nτοστογιέφσκυ είναι εξίσου δικαιωμένος. Γι’ αυτό και κυριαρχεί το μέγεθός του στις λογοτεχνίες μας και στην ιστορία μας».

O Nίτσε, ο Nτοστογιέφσκυ, ο Kαμύ προφήτεψαν τον μηδενισμό, έζησαν το ρίγος του τρόμου για την επερχόμενη λεηλασία κάθε «νοήματος» της ύπαρξης και του βίου. Προαισθάνθηκαν, δεν έζησαν την ολοκληρωτική, στην πράξη, επιβολή του: την παγκόσμια, καθολική πειθάρχηση της καθημερινότητας των ανθρώπων στην κατανάλωση – τη μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας ως μοναδικό και αποκλειστικό περιεχόμενο ζωής. Nα δουλεύει ο άνθρωπος μόνο για να μπορεί να καταναλώνει, να σπουδάζει, να επιχειρεί, να πολιτεύεται, να εμπορεύεται, να σχετίζεται, με στόχο αποκλειστικό την κατανάλωση. Oχι να χαίρεται την Tέχνη, αλλά να καταναλώνει την Tέχνη, την «ψυχαγωγία», την πληροφόρηση, τον έρωτα, το ταξίδι. H κατανάλωση έγινε ο έμπρακτος μηδενισμός κάθε άλλου στόχου, κάθε ζωτικής ανάγκης για γεύση ποιότητας, για σκοπεύσεις υπαρκτικής γνησιότητας. Mοναδική χαρά ζωής, αντίδοτο στον ανέραστο βίο, στην ερημική μοναξιά, στην κατάθλιψη της ακοινωνησίας η αγορά, τα ψώνια, το καινούργιο στη μόδα – μέτρο επιτυχίας στη ζωή το εισόδημα, όχι η δημιουργία, όχι το πόσο προφταίνει ο άνθρωπος να αγαπήσει.

«O πιο ανοίκειος από τους επισκέπτες» δρασκέλισε το κατώφλι της Iστορίας και θρονιάστηκε στο επίκεντρο της ζωής των ανθρώπων μόλις τα τελευταία (τριάντα; σαράντα;) χρόνια. Tόσο μόνο. Δεν είναι προϊόν «αυτόματης γένεσης» ούτε της ανορθολογικής «τυχαιότητας». O μηδενισμός είναι το οργανικό γέννημα συγκεκριμένου πολιτισμικού «παραδείγματος»: του ατομοκεντρικού μοντέλου της Δύσης, παγκοσμιοποιημένου σήμερα. Kαι πέρασε από πολλές ιστορικές φάσεις ο ατομοκεντρισμός για να φτάσει, νομοτελειακά, στον εφιάλτη της αλογίας του μηδενισμού. Mε αφετηριακή φάση, όπως κατά κανόνα οι πολιτισμοί, τη θρησκευτική ή, σωστότερα, την αλλοτρίωση της μεταφυσικής αναζήτησης σε θρησκεία. Oι ρίζες του σημερινού μηδενισμού βρίσκονται ολοφάνερα στον Aυγουστίνο, στον Aνσελμο, στον Aκινάτη: στη θρησκειοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος, στη μετάθεση του «σκοπού» της ύπαρξης από την πληρωματική ελευθερία της αυθυπέρβασης στην εγωτική κατασφάλιση της «ατομικής σωτηρίας».

Oσο υπήρχε Eλληνισμός, υπήρχε αντίλογος στον ατομοκεντρισμό της Δύσης, αντίλογος ένσαρκος σε «τρόπο» του βίου: σε «πόλιν», σε εκκλησία. Eλληνισμός υποταγμένος στον δυτικό ατομοκεντρισμό και μηδενισμό μπορεί να συγκροτεί ένα Eλλαδέξ, ένα Eλλαδιστάν, μιαν ελληνώνυμη γεωγραφική περιοχή (όπως η ιταλική Kαλαβρία ή η τουρκική πια Iωνία), αλλά όχι ενεργό ελληνικότητα σαρκωμένη σε κοινωνικό σώμα, όχι πρόταση σημερινού «τρόπου» που να ενδιαφέρει πανανθρώπινα. O λόγος του Nίτσε, ο καταγγελτικός του δυτικού μηδενισμού, εκφράζει σήμερα ασύγκριτα εναργέστερη ελληνικότητα από τον παγιδευμένο στην καταναλωτική μονοτροπία λόγο τών απλώς ελληνώνυμων πολιτικών μας αρχόντων – ή από τα εθνικιστικά ιδεολογήματα των κατά καιρούς καραγκιόζηδων «ελληναράδων».

Aκόμα και από την «κρίση» μπορεί ταχυδακτυλουργικά να ανακάμψουμε. Aλλά ακόμα και χρυσάφι να εισρεύσει στη χώρα, το Eλλαδέξ δεν ξαναγίνεται Eλλάδα δίχως ριζική, από τα θεμέλια, πολιτική αλλαγή. Πολιτική που να αναστήσει θεσμικά τον ελληνικό «τρόπο», τον αντίλογο στην ατομοκεντρική μονοτροπία, στην αναλογία του μηδενισμού.

Καλός και κακός θεός. Θα μπορούσε ο Θεός να είναι κακός;

Η ύπαρξη τού κακού στον κόσμο, είναι ένα θέμα για το οποίο έχουν γραφεί πολλά. Από την αρχαιότητα μάλιστα, υπήρξαν θρησκείες που υποστήριζαν ότι υπάρχουν δύο θεοί στο σύμπαν, ο καλός και ο κακός δημιουργός. Τέτοιοι ήταν οι Μανιχαίοι, ενώ σήμερα πολύ καλά αντικατοπτρίζει αυτή την άποψη της διαρχίας, το ανατολικό σύμβολο τού γιν και γιανγκ.

Στη συνέχεια, θα εξετάσουμε περιληπτικά το θέμα, στηριζόμενοι στο σύγγραμμα τού Αγίου Ιωάννου τού Δαμασκηνού: "Κατά Μανιχαίων διάλογος", το οποίο συνιστούμε για περισσότερες λεπτομέρειες.

Για να απαντήσουμε στο ερώτημα "αν υπάρχει ένας κακός θεός", είναι αναγκαίο να δούμε πρώτα μερικά πράγματα για την ίδια τη φύση τού κακού. Τι είναι λοιπόν το κακό; Αυτοί που

Οι "στύλοι" και τα "θεμέλια" τής γης

Κάποιοι, διαβάζοντας την Αγία Γραφή συναντούν φράσεις που τους φαίνονται παράξενες και αταίριαστες με τα όσα γνωρίζει η σημερινή Επιστήμη. Και έχουν την απαίτηση να μιλάει η Αγία Γραφή με σύγχρονους όρους, ενώ δεν θυμούνται καν, ότι σε ένα σύγγραμμα υπάρχουν και μεταφορικές εκφράσεις και παρομοιώσεις. Ένα τέτοιο παράδειγμα θα δούμε στο παρόν άρθρο.

1. Παράξενες εκφράσεις για τη γη

Στις Παροιμίες 8: 29 λέει για τον Θεό: "ισχυρά εποίει τα θεμέλια της γης".

Επίσης, στους Ψαλμούς 74: 4 λέει ο Θεός: "ετάκη η γη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή, εγώ εστερέωσα τους στύλους αυτής".

Αναρωτιούνται λοιπόν κάποιοι:

Πώς μπορεί ένα Θεόπνευστο βιβλίο να μιλάει για θεμέλια τής γης; Δεν ξέρει αφού είναι Θεόπνευστο, ότι η γη βρίσκεται στο κενό;

Και πώς μιλάει ο ίδιος ο Θεός για "στύλους τής γης"; Αν την έφτιαξε Εκείνος, δεν ξέρει ότι η γη δεν στηρίζεται πάνω σε στύλους, αλλά είναι στο διάστημα;

Ας δούμε λοιπόν μερικά πράγματα που αγνοούν όσοι προβληματίζονται από τα συγκεκριμένα χωρία, και από άλλα παρόμοια.


2. Η Αγία Γραφή ΔΕΝ είναι επιστημονικό βιβλίο

Το πρώτο που πρέπει να πούμε, είναι ότι η Αγία Γραφή ΔΕΝ είναι ένα επιστημονικό βιβλίο. Είναι θρησκευτικό βιβλίο, και το αντικείμενό του είναι ζητήματα σωτηρίας.

ΔΕΝ μάς εξηγεί το "πώς" έφτιαξε την κτίση ο Θεός, αλλά μόνο το ΠΟΙΟΣ την έφτιαξε, και το πώς μπορούμε να σωθούμε.

Έτσι, αυτοί που ψάχνουν να βρουν στην Αγία Γραφή εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες, τις ψάχνουν σε λάθος βιβλίο, όπως θα ήταν λάθος να ψάχνουν θεραπεία για τη γρίπη, σε εγχειρίδιο ηλεκτρολογίας!

Ό,τι επιστημονικές πληροφορίες υπάρχουν στην Αγία Γραφή, αυτό συμβαίνει δευτερευόντως, και μόνο για λόγους πολύ διαφορετικούς από την επιστημονική παρουσίαση. Απλώς επειδή αναφέρονται κάποια αληθινά πράγματα, κατ' ανάγκην προκύπτουν και πληροφορίες για τον κόσμο, χωρίς όμως να είναι αυτός καθεαυτός ο λόγος τής αναφοράς τους.

Μερικοί τα μπερδεύουν αυτά, επειδή νομίζουν (επηρεασμένοι από τους Προτεστάντες), ότι η Αγία Γραφή είναι "υπαγορευμένο" κείμενο από τον Θεό, κάτι που ΔΕΝ είναι, αλλά σ' αυτήν έγραψαν άνθρωποι με τη δική τους νοοτροπία και γνώσεις τής εποχής τους, και ανάμεσα σ' αυτά που έγραψαν, υπάρχει ΚΑΙ θεία αποκάλυψη, για ζητήματα σωτηρίας, που είναι και το πραγματικό τους αντικείμενο συγγραφής.

Παρ' όλα αυτά, αν και η Αγία Γραφή δεν όφειλε να είναι ακριβής σε επιστημονικά ζητήματα, επειδή αναφέρεται σε αληθινές καταστάσεις, είναι όντως ακριβής, στα Θεόπνευστα τμήματά της.

Και αυτό είναι κάτι που πραγματικά συμβαίνει και στο θέμα τού παρόντος άρθρου! Όπως θα δούμε στη συνέχεια οι αναφορές της σε "θεμέλια" και "στύλους" τής γης, είναι στην πραγματικότητα ακριβέστατοι!


3. Τα "θεμέλια τής γης"

Τι θα πούμε λοιπόν για το εδάφιο Παροιμίες 8: 29, που λέει για τον Θεό: "ισχυρά εποίει τα θεμέλιατης γης"; Πόσο ακριβές είναι κάτι τέτοιο, αφού η γη βρίσκεται στο κενό;

Αυτοί που παραξενεύονται από τη διατύπωση, απλώς αγνοούν την ορολογία τής Αγίας Γραφής!

Σήμερα όταν λέμε: "γη", εννοούμε τον σφαιρικό μας πλανήτη. Εκείνη την εποχή όμως, η λέξη: "γη" στην Αγία Γραφή, σήμαινε την "ξηρά", όπως σαφώς μάς το γράφει η ίδια η Αγία Γραφή:

"και εκάλεσεν ο Θεός την ξηράν: "γην". Και το σύναγμα τών υδάτων εκάλεσε: "θάλασσας"." (Γένεσις 1: 10).

Εδώ είναι επίσης σημαντικό, ότι στη λέξη "γη" δεν περιλαμβάνει τη "θάλασσα", την οποία διαφοροποιεί. Δεν μιλάει λοιπόν για τον σφαιρικό μας πλανήτη, τού οποίου μεγάλο μέρος είναι νερό. Μιλάει για τα θεμέλια τής ξηράς.

Γι' αυτό είναι επιστημονικότατο να μιλάει η Αγία Γραφή για "θεμέλια", αφού είναι επιστημονικά επιβεβαιωμένο ότι όλες οι ήπειροι στηρίζονται σε πανίσχυρες τεκτονικές πλάκες, ως θεμέλια.


4. Οι "στύλοι" τής γης

Ας δούμε όμως και το δεύτερο εδάφιο που εξετάζουμε:

Ψαλμοί 74: 4, όπου λέει ο Θεός: "ετάκη η γη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή, εγώ εστερέωσα τους στύλους αυτής".

Μα ακόμα και αν μιλάει για την ξηρά, έχει η ξηρά "στύλους";

Αν αυτό πίστευαν οι τότε άνθρωποι, φυσικό είναι ο Θεός να τους μιλούσε με τρόπο να κατανοούσαν. Και παράλληλα, για εμάς που κατανοούμε τη φυσική πραγματικότητα με επιστημονικό τρόπο, είναι φυσικό το να έδωσε μια μεταφορική έκφραση, κατανοητή από την Εκκλησία Του, ως μεταφορά τής σταθερότητας.

Εμείς κατανοούμε ότι οι "στύλοι" τής ξηράς δεν είναι κατά γράμμα στύλοι, αλλά έχουμε εδώ μία μεταφορική έκφραση, για να δείξει τη σταθερότητα τής ξηράς.

Η λέξη: "στύλοι" στην Αγία Γραφή, και σε άλλα σημεία χρησιμοποιείται μεταφορικά για το "στήριγμα", χωρίς να ακριβολογεί. Π.χ.:

"ο Ιάκωβος και ο Κηφάς και ο Ιωάννης, που θεωρούνται ότι είναι στύλοι" (Γαλάτας 2: 9).

"είναι η εκκλησία τού ζωντανού Θεού, στύλος και στερέωμα της αλήθειας" (Α΄ Τιμ. 3: 15).

Αν κάποιος δεν θέλει να κατανοήσει τη μεταφορική έκφραση τών Ψαλμών, για τη λέξη: "στύλος", ας δογματίσει και ότι ο Ιάκωβος, ο Κηφάς, ο Ιωάννης και η Εκκλησία, είναι "κολώνες".

Αυτοί που θέλουν να ερμηνεύουν κακοπροαίρετα την Αγία Γραφή, θα βρίσκουν διαρκώς τέτοια, που δεν θέλουν να τα κατανοήσουν ορθολογικά, για να δικαιολογούν την απιστία τους. Η Εκκλησία όμως δεν έχει κανένα πρόβλημα με όλα αυτά, και στηρίζει την Αγία Γραφή με την δική της ορθή ερμηνεία.

Επειδή όμως ο Θεός έχει την "αίσθηση τού χιούμορ", ακόμα και γι' αυτούς που δεν θέλουν να κατανοήσουν τις μεταφορικές εκφράσεις, και θέλουν να τις χρησιμοποιούν με κατά γράμμα τρόπο, περιπαίζει τους ανθρώπους αυτούς με αληθινούς "στύλους" τής ξηράς, όπως έχουν προκύψει από την επιστημονική πραγματικότητα!

Σύμφωνα με επιστημονικές ανακοινώσεις, που δημοσιεύθηκαν το 2019, η επίκουρη καθηγήτρια γεωφυσικής Τζέσικα Ίρβινγκ του Πανεπιστημίου Πρίνστον, ο δρ Γουενμπό Γου του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech) και ο Σιντάο Νι του Ινστιτούτου Γεωδαισίας και Γεωφυσικής της Κινεζικής Ακαδημίας Επιστημών, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο κορυφαίο επιστημονικό περιοδικό «Science», χρησιμοποίησαν τα σεισμικά κύματα ενός πολύ ισχυρού σεισμού μεγέθους 8,2 ρίχτερ που είχε συμβεί στη Βολιβία το 1994, για να κάνουν μια «τομογραφία» στην τοπογραφία του εσωτερικού της Γης.

Τα σεισμικά κύματα έχουν τη χρήσιμη ιδιότητα, όπως το φως, να καμπυλώνουν και να αντανακλώνται, καθώς διαπερνούν τα πετρώματα στα έγκατα του πλανήτη, πράγμα που επιτρέπει στους επιστήμονες να βγάζουν συμπεράσματα για το τι υπάρχει κάτω από την επιφάνεια.

Οι ερευνητές εξεπλάγησαν όταν ανακάλυψαν πόσο ανώμαλο φαίνεται να είναι το διαχωριστικό στρώμα ανάμεσα στον ανώτερο και στον κατώτερο μανδύα, πολύ περισσότερο από τις ανωμαλίες που εμφανίζει η τοπογραφία στην επιφάνεια της Γης.

Σε βάθος περίπου 660 χιλιομέτρων κάτω από τα πόδια μας, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ότι υπάρχουν βουνά με ύψος μεγαλύτερο ακόμη και από το Έβερεστ, σύμφωνα με εκτιμήσεις τών Αμερικανών και Κινέζων γεωεπιστημόνων, όπως φαίνεται στην εικόνα τού παρόντος άρθρου.

Η Γη έχει τρία βασικά στρώματα, τον φλοιό, τον μανδύα και τον πυρήνα. H «καρδιά» του πλανήτη μας χωρίζεται σε εσωτερικό και εξωτερικό πυρήνα, αλλά είναι λιγότερο γνωστό ότι και ο μανδύας διαθέτει ανώτερο και κατώτερο στρώμα. Ο μανδύας, το ενδιάμεσο στρώμα μεταξύ φλοιού και πυρήνα, αποτελεί περίπου το 84% του όγκου τού πλανήτη.

Ανάμεσα σε αυτά τα δύο στρώματα, υπάρχει μια διαχωριστική ζώνη που οι ερευνητές ονομάζουν απλώς «το σύνορο των 660 χιλιομέτρων». Και σε αυτό το διαχωριστικό στρώμα σχηματίζονται πιθανώς βουνά μεγαλύτερα από οποιοδήποτε υπάρχει στην επιφάνεια της Γης.

Αν και δεν μπορούν να κάνουν ακριβείς μετρήσεις για το ύψος τους, ανακοίνωσαν ότι τα βουνά αυτού του στρώματος πιθανώς είναι μεγαλύτερα και από το Έβερεστ, ενώ ανάμεσα τους φαίνεται να υπάρχουν ομαλές εκτάσεις σαν πεδιάδες.

Κοιτάξτε λοιπόν τη φωτογραφία στο πάνω μέρος τού άρθρου, και θα διαπιστώσετε ότι τα εσωτερικά αυτά βουνά τού πλανήτη, όσο κι αν είναι το ύψος τους, μοιάζουν με ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΣΤΥΛΟΥΣ, που στηρίζουν την ξηρά πάνω στον μανδύα τού πλανήτη!

Για μια φορά ακόμα η ακρίβεια τής Αγίας Γραφής εκπλήσσει, ακόμα και τους πιο ιδιότροπους αναγνώστες της!

Τα Σάββατα της Μεγάλης Σαρακοστής. Ημέρες γιορτής και κατάπαυσης

Από την πλευρά του "τυπικού", το Σάββατο δεν είναι μέρα νηστείας, αλλά γιορτής γιατί ο ίδιος ο Θεός το καθιέρωσε σαν γιορτή: "... και ευλόγησε ο Θεός την ημέρα την εβδόμη και αγίασε αυτή, διότι σ' αυτή κατέπαυσε από όλα τα έργα του, τα οποία άρχισε ο Θεός να κάνει" (Γεν.2,3).

Είναι αλήθεια ότι η θεία καθιέρωση του Σαββατισμού μεταφέρθηκε στην Κυριακή, η οποία έγινε η ημέρα της ανάπαυσης των χριστιανών. Οι Πατέρες και η παλιά Παράδοση "αριθμούν" την Κυριακή σαν την πρώτη ή την όγδοη μέρα.
Η μετατροπή του Σαββάτου έγινε εκείνο το Μέγα και Άγιο Σάββατο, την "ημέρα, κατά την οποία κατέπαυσε από όλων των έργων του ο Μονογενής Υιός του Θεού.." και αναπαύθηκε στο τάφο. Την επόμενη μέρα "τη μιά των Σαββάτων..", η Ζωή ανέτειλε από...

Σχέδιο αυτονομίας της Κρήτης, μέσω φτωχοποίησης!

Διατυπώσεις της Αγίας Γραφής που ξενίζουν

Κάποιοι, διαβάζοντας την Αγία Γραφή συναντούν φράσεις που τους φαίνονται παράξενες και αταίριαστες με τα όσα γνωρίζει η σημερινή Επιστήμη. Και έχουν την απαίτηση να μιλάει η Αγία Γραφή με σύγχρονους όρους, ενώ δεν θυμούνται καν, ότι σε ένα σύγγραμμα υπάρχουν και μεταφορικές εκφράσεις και παρομοιώσεις. Ένα τέτοιο παράδειγμα θα δούμε στο παρόν άρθρο.

1. Παράξενες εκφράσεις για τη γη

Στις Παροιμίες 8: 29 λέει για τον Θεό: "ισχυρά εποίει τα θεμέλια της γης".

Επίσης, στους Ψαλμούς 74: 4 λέει ο Θεός: "ετάκη η γη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή, εγώ εστερέωσα τους στύλους αυτής".

Αναρωτιούνται λοιπόν κάποιοι:

Πώς μπορεί ένα Θεόπνευστο βιβλίο να μιλάει για θεμέλια της γης; Δεν ξέρει αφού

100 λόγοι που αποδεικνύουν ότι οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες

Στα Αρχαία Ελληνικά, Αλέξανδρος = αυτός που νικά / καταπολεμά τους (άλλους) άνδρες. Προέρχεται από το ‘αλέξω’ το οποίο σημαίνει διώχνω, προστατεύω, εξ ου και αλεξικέραυνο, αλεξίπτωτο, αλεξίσφαιρο, αλεξίθραυσμο, αλεξήλιο και από το ‘ανήρ’(άνδρας), ενώ ο πατέρας του Φίλιππος = ‘αυτός που αγαπάει τα άλογα’, από το ‘φίλος’ και ‘ίππος’, δηλαδή ο φίλος του ίππου, του…αλόγου.

Επίσης, Μακεδονία σημαίνει η χώρα των ψηλών ανδρών, αφού Μακεδνός σημαίνει ψηλός και μακρύς. Όλα Ελληνικά ονόματα, με Ελληνική προέλευση και κοινή γλώσσα.

Αφορμή για αυτό το άρθρο αποτέλεσε η συζήτηση που είχα με έναν Σκοπιανό τουρίστα στη Λεπτοκαρυά. Ούτε λίγο ούτε πολύ προσπαθούσε να μου δείξει ότι αυτός είναι απόγονος των Αρχαίων Μακεδόνων κτλ. Όταν η συζήτηση πήγε στη γλώσσα τους (όπου και πάλι προσπαθούσε να με πείσει ότι η δική τους Γλώσσα προέρχεται από τη Γλώσσα των Μακεδόνων), τον ρώτησα τι

Πολιτικοί και χάραγμα