Εκτιμάται ότι σε λίγα χρόνια, σε κάποιες μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις, οι μουσουλμάνοι θα είναι περισσότεροι από τους χριστιανούς. Το πραγματικό όμως πρόβλημα δεν είναι ότι οι χριστιανοί θα είναι λιγότεροι, αλλά ότι ήδη είναι λιγότερο χριστιανοί και ακόμη περισσότερο ότι οι μεγαλύτεροι εχθροί τού χριστιανισμού είναι οι ίδιοι οι χριστιανοί.
Εναντίον τής πίστεως έχει επιστρατευθεί η επιστήμη, η τεχνολογική παντοδυναμία, τα μέσα πληροφόρησης, οι μηχανισμοί ψηφιακού ελέγχου των λεπτομερειών τής ζωής μας, η πολιτική, η κατευθυνόμενη παιδεία, ο υλιστικός τρόπος ζωής κ.λπ.
Ο φιλοσοφικός ορθολογισμός και οι ιστορικές και ανθρωπολογικές επιστήμες επιστρατεύονται στο να γκρεμίσουν την πίστη στον Θεό και να κατασυκοφαντήσουν την πορεία και
τον ρόλο τής Εκκλησίας και γενικότερα τού χριστιανισμού στο παρελθόν και σήμερα.
Οι θεωρίες περί τυχαιότητας στη γένεση τού υλικού κόσμου επιδιώκουν να εξαφανίσουν κάθε ιδέα δημιουργικής επεμβάσεως στην αρχή τού σύμπαντος, άρα να μηδενίσουν την θεϊκή παρουσία και ανάγκη. Τύχη είναι το όνομα τού Θεού στη διάλεκτο τής αθεϊας!
τον ρόλο τής Εκκλησίας και γενικότερα τού χριστιανισμού στο παρελθόν και σήμερα.
Οι θεωρίες περί τυχαιότητας στη γένεση τού υλικού κόσμου επιδιώκουν να εξαφανίσουν κάθε ιδέα δημιουργικής επεμβάσεως στην αρχή τού σύμπαντος, άρα να μηδενίσουν την θεϊκή παρουσία και ανάγκη. Τύχη είναι το όνομα τού Θεού στη διάλεκτο τής αθεϊας!
Η έμφαση στην αυθαίρετη μονομερή ερμηνεία τής θεωρίας τής εξελίξεως, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη τής γενετικής τεχνολογίας, υπερτονίζει τη βιολογικότητα και ζωϊκότητα τού ανθρώπου, προκειμένου να μηδενισθεί κάθε στοιχείο ιερότητάς του.
Οι βιαστικές εξαγγελίες περί κατασκευής συνθετικού γονιδιώματος και τεχνητής ζωής ή κλωνοποίησης τού ανθρώπου ή βιοτεχνολογικών θαυμάτων (DNA editing) ή στην Φυσική περί τής δήθεν «θεωρίας των πάντων» αποσκοπούν στο να αντικαταστήσουν τον Θεό με τον άνθρωπο και έτσι να κλείσουν τον δρόμο και την προοπτική τής θεώσεως τού ανθρώπου και τής κοινωνίας του με τον Θεό. Η τύχη ως ερμηνευτικό επινόημα και ο άνθρωπος ως η κεντρική παρουσία στον κόσμο εξαφανίζουν τον Θεό και ως πρόσωπο και ως έννοια.
Το ίδιο και οι τεχνολογίες τής γενετικής και εγκεφαλικής ενδυνάμωσης (Gene enhancement και Brain enhancing (pills and boosters), τα εγκεφαλικά εμφυτεύματα, η μεταμόσχευση προσώπου, οι τολμηρές τεχνολογικές παρεμβάσεις στο νευρικό και γενετικό κύτταρο, η προσπάθεια νευροβιολογικής ερμηνείας τών ψυχικών φαινομένων κ.λπ. επιδιώκουν την τεχνολογική αυθυπέρβαση τού ανθρώπου (transhumanism), αγνοώντας και απορρίπτοντας ταυτοχρόνως την αυτεξούσια κίνησή του προς τον Θεό και την κατά χάριν είσοδό του στην υπέρ φύσιν κατάσταση (θέωσις).
Η αλλαγή τού φύλου, όχι ως διόρθωση υφιστάμενης ανατομικής και φυσιολογικής δυσαρμονίας, αλλά ως επιλογή αφύσικης απαίτησης και νοσηρού θελήματος, η αντικατάσταση τής ανατομικής και φυσιολογικής ταυτότητος τού φύλου με τον λεγόμενο σεξουαλικό προσανατολισμό ως επιλογή, και η με κάθε τρόπο δικαιολόγησή της, μάλιστα στη βάση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τής αντιρατσιστικής αντίληψης, συντρίβοντας την ιερότητα τής ψυχοσωματικής υποστάσεως τού ανθρώπου, τον απομακρύνουν βάναυσα από την κληρονομιά τής «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν Θεού» παρακαταθήκης του.
Ο εκφυλισμός τής Εκκλησίας σε σύστημα κοινωνικής πρόνοιας ή πολιτιστικής κληρονομιάς, παράλληλα με την αντικατάσταση τής φιλανθρωπίας στο όνομα τού Θεού από έναν αποστεωμένο χωρίς Θεό ανθρωπισμό και έννοιες όπως αλληλεγγύη, αλληλοβοήθεια, φιλία, ειρηνική συνύπαρξη κ.λπ., στην ουσία καταργεί τον μυστηριακό χαρακτήρα τής Εκκλησίας ως πνευματικής κοινωνίας των πιστών και την μεταμορφώνει σε μηχανισμό επίλυσης κοινωνικών προβλημάτων εντελώς επίγειας προοπτικής.
Η μεθοδευμένη επιδίωξη είτε να αμφισβητηθεί το θαύμα του Αγίου Φωτός και η ιστορικότητα τού Χριστού από τους αυτοαποκαλούμενους μυθικιστές είτε να συκοφαντηθεί η ακεραιότητα τής ζωής Του και η αυθεντικότητα τών ιερών κειμένων, και η παράλληλη προσπάθεια αποχριστιανοποίησης τών κοινωνιών μας με την κατάργηση τών συμβόλων και τον αποχριστιανισμό τής κοινωνικής ζωής και τής παιδείας, τελικά επισφραγίζουν την προσπάθεια αποδόμησης τής πίστεως. Η παγκόσμια ανασφάλεια, η μαζική καταστροφή αρχαιότατων πολιτισμών και η βίαιη μετακίνηση από τις ιστορικές ρίζες τους και ανακάτωμα ολόκληρων λαών συμπληρώνουν το όλο σκηνικό. Ένας κόσμος δίχως Θεό! «Οι άνθρωποι λησμόνησαν τον Θεό∙ από εκεί έρχονται όλα τα κακά» (Αλεξάντερ Σολζενίτσιν, 1983).
Ο υπερτονισμός των λεγομένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όσο και αν φαίνεται ελκυστικός και θεμελιωτικός μιας νέας ηθικής περί τού ανθρώπου, καταργεί τα «δικαιώματα» τού Θεού και περιθωριοποιεί την χάρι Του. Ο αντιρατσισμός και η ανεκτικότητα, η πολυπολιτισμικότητα και η πολυθρησκευτικότητα, ενώ στην ουσία τους περιέχουν κάτι το βαθύ χριστιανικό, όπως παρουσιάζονται και όπως υποστηρίζονται, καίρια προσβάλλουν την ιερότητα τού ανθρώπου και ουσιαστικά αλλοιώνουν το πρόσωπο τού αληθινού Θεού. Η πολυθρησκευτικότητα μεταμορφώνει την πίστη στον Θεό σε κοινωνικό φαινόμενο.
Όλα αυτά οδηγούν σε μια πρωτοφανή σύγχυση, σε αλλεπάλληλα αδιέξοδα, πλάνες, αιρέσες, παγκόσμια ηθική και πνευματική κατάρρευση, ανατροπή διαχρονικών ηθικών σταθερών, πολυμέτωπη προσβολή τής ανθρώπινης οντολογίας. Επί πλέον, αποδυναμώνουν την πίστη, υποβαθμίζουν την Εκκλησία, αποχριστιανοποιούν τον κόσμο, εξαφανίζουν τον Θεό και κάνουν τον λόγο και το όνομά Του αρχικά μεν μη αναγκαία, στη συνέχεια περιφρονητέα, ύστερα μη επιθυμητά και τέλος μισητά και αποδιοπομπαία. Έτσι θεμελιώνεται ο σύγχρονος αθεϊσμός και οργανώνεται ο σύγχρονος διωγμός τής πίστεως και τού χριστιανισμού.
Τελικά, ο άνθρωπος καταντάει μια επίπεδη, μονοδιάστατη οντότητα, μια βιολογική μηχανή που η ζωή της εκτυλίσσεται απρόβλεπτα μέσα σε μία πολύ στενή ζώνη χρόνου, ο δε θάνατος προσδιορίζει την οριστική επιστροφή στην άβυσσο τής ανυπαρξίας. Χειρότερη από την εφημερότητα είναι η συνειδητοποίησή της ως περιορισμένης παροδικότητας. Τότε η λογική και η σκέψη αποτελούν τιμωρία και όχι δώρο. Και η ελευθερία τραγική παρακαταθήκη∙ ανάμεσα στον αιώνιο και θεωμένο άνθρωπο να επιλέγεις τον ζωικό και μηδενιστικό.
Η Ορθόδοξη μαρτυρία τής κοινωνίας τού Θεού, διατυπωμένη και εμπειρικά τεκμηριωμένη μέσα στους ναούς μας και τα μοναστήρια μας, στα μυστήρια και τη ζωή μας πρέπει να κατατεθεί ως στεντόρεια πανορθόδοξη κραυγή στην εποχή μας. Η Ορθόδοξη θεολογία και εμπειρία είναι η μόνη που μπορεί να φωτίσει τη σύγχρονη πραγματικότητα και γι’αυτό οφείλει να καταθέσει τον λόγο της και προς επιστηριγμόν των πιστών και ως μαρτυρία στον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο.
Για όλους τους προαναφερθέντες λόγους, εμείς θα πρέπει να επαναλαμβάνουμε με τη ζωή και τον λόγο μας το Σύμβολο τής Πίστεως, όπως αυτό έχει εγκριθεί από την Α΄ και την Β΄ Οικουμενική Σύνοδο και όπως ομολογείται έκτοτε και για δεκαεπτά αιώνες από το σώμα τών Ορθοδόξων απαράλλακτο. Ανάγκη να το επαναλαμβάνουμε καθημερινά μέσα στο σύγχρονο πλαίσιο προβλημάτων, τάσεων, νοοτροπιών, και ως ένδειξη τής διαχρονικότητος τής Εκκλησίας. Αυτή η ομολογία αποτελεί και απάντηση στον σύγχρονο κόσμο.
Για όλους τους προαναφερθέντες λόγους, εμείς θα πρέπει να επαναλαμβάνουμε με τη ζωή και τον λόγο μας το Σύμβολο τής Πίστεως, όπως αυτό έχει εγκριθεί από την Α΄ και την Β΄ Οικουμενική Σύνοδο και όπως ομολογείται έκτοτε και για δεκαεπτά αιώνες από το σώμα τών Ορθοδόξων απαράλλακτο. Ανάγκη να το επαναλαμβάνουμε καθημερινά μέσα στο σύγχρονο πλαίσιο προβλημάτων, τάσεων, νοοτροπιών, και ως ένδειξη τής διαχρονικότητος τής Εκκλησίας. Αυτή η ομολογία αποτελεί και απάντηση στον σύγχρονο κόσμο.
