Δύσκολες μέρες,
πολύ δύσκολες μου είπε η ηλικιωμένη γειτόνισσα. Ο μόνος τρόπος να παραβγεις
αυτές τις μέρες είναι μαζί μ΄αυτά που σου λείπουν να θυμάσαι κι αυτά που έχεις.
Και συνέχισε να σκουπίζει το πεζοδρόμιο. Έμεινα σκεπτικός να τη κοιτάω.
Σταμάτησε με κοίταξε και χαμογέλασε.
«Ποιο νομίζεις πως είναι το κόλπο κι είμαι ακόμα εδώ, μου είπε; Αν ήταν θα είχα πηδήξει
από το μπαλκόνι προ πολλού. Σ΄ ότι άσχημο μου τυχαίνει δε του δίνω όλον τον χώρο
στο μυαλό μου. Ένα τόσο δα μέρος του δίνω. Το υπόλοιπο το έχω για τα καλά»
Δεν ξέρω αν ήταν
ο τρόπος που το έλεγε, αλλά ξαφνικά μ΄εκανε να σκεφτώ μονομιάς όλους εκείνους
τους ανθρώπους που όταν συναντήθηκαν οι δρόμοι μας, έστω και για μια βιαστική
κουβέντα, μια καλημέρα, μετά.. ένοιωθα καλύτερα. Κι όπως τους έφερα στο μυαλό
μου σκέφθηκα πως κρυβόντουσαν στα πιο ανώνυμα μέρη.
Στην
πραγματικότητα, στο γραφείο απωλεσθέντων της ζωής μας δεν θα πάει ο μισθός, η
σύνταξη, το δάνειο, η εφορία, η ΔΕΗ... δεν είναι αυτά η ζωή μας. Αυτά είναι οι
επιβεβλημένες υποχρεώσεις. Η ζωή μας είναι όλα αυτά που χάρη αυτών των ηλίθιων
υποχρεώσεων ξεχάσαμε.
Το κομμάτι του
μυαλού μας, το όμορφο, που έχει στριμωχτεί σε μια γωνιά και κοντεύουμε να το
σκάσουμε, για να απλώνει την αρίδα της όλη αυτή η ασχήμια ανενόχλητη.
Ένα τόσο δα μέρος
δίνει η κυρά Ελένη, σ΄αυτή την ασχήμια. Ένα τόσο δα...
Κάποτε στη στάση
του λεωφορείου περίμενα κάθε μέρα μαζί μ΄ενα ζευγάρι. Εκείνη ήταν μια κυρία
γεροδεμένη που κράταγε από το μπράτσο τον άντρα της που είχε πάθει εγκεφαλικό.
Είχε παραλύσει η μισή του μεριά και τον κράταγε να στηρίζεται επάνω της.
Εκείνος όταν μ΄εβλεπε με τα λόγια του τα μασημένα που με κόπο καταλάβαινες,
γέλαγε και μου έλεγε..
«Τη βλέπεις πως
με κρατάει; Ζηλεύει και φοβάται μην της φύγω!» Και γελάγανε κι οι δυο σαν
παιδιά. Είχαν αποφασίσει πως η αγάπη ήταν πιο δυνατή από την αρρώστια. Η αγάπη
τους έκανε να γελάνε. Ακόμα κι αν ο ένας έμεινε μισός η αγάπη τους ήταν
ολόκληρη.
Μην αφήσετε
κανέναν αγαπημένο να σηκώσει το φορτίο μόνος. Μην αφήσετε κανέναν να πείσει
τους δικούς σας ανθρώπους πως μερικά κωλόχαρτα μπορούν να γίνουν πιο σημαντικά
από την ίδια τη ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι που ζαλισμένοι έχουν ξεχάσει πως εκτός
από αυτά που έχασαν υπάρχουν πάρα πολλά που έχουν. Πράγματα που μοιάζουν
δεδομένα και γι΄αυτό ξεφεύγουν από τη προσοχή, αλλά που χωρίς αυτά, όλα τα
υπόλοιπα είναι απλά κούφια τσόφλια.
Η κυρία στη στάση
αγωνιζόταν όπως μου έλεγε κάθε μέρα με γιατρούς, φάρμακα, τα ταμεία που έτρεχε
για να ζητάει να της επιστρέψουν τα ποσά που της όφειλαν, με νοσοκομεία, με
χίλια δυο απαίσια πράγματα. Θα τα έκανε όλα πιο εύκολα αν άφηνε τον άντρα της
σε κάποιον στο σπίτι να τον προσέχει.
