Τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε, όσα περισσότερα κάνουμε, τόσο
περισσότερο αισθανόμαστε ότι αξίζουμε. Δεν μας φτάνει ο χρόνος (όπως δεν μας
φτάνουν τα χρήματα) αλλά συνεχίζουμε να τρέχουμε... παράλογο μου φαίνεται...
Όμως αυτό κάνουμε!
Και όταν κάποιες
φευγαλέες στιγμές βρεθούμε μόνοι, χωρίς τίποτα ιδιαίτερο να κάνουμε, αρχίζουμε
να «αγχωνόμαστε»... δεν μας αρέσει η λέξη «φοβόμαστε».
Ανοίγουμε την
τηλεόραση, παίρνουμε κάποιο φίλο τηλέφωνο, αρχίζουμε τις δουλειές ή τα
μαστορέματα, βάζουμε τάξη στα ντουλάπια μας, κοιμόμαστε... οτιδήποτε για να μην
καθίσουμε στο τίποτα, να μην αντιμετωπίσουμε το κενό. Όλα είναι κούραση,
ανεξάρτητα από το τι κάνουμε. Όλα έχουν τίμημα. Μετά χρειαζόμαστε διακοπές.
Αλλά δεν ξεκουραζόμαστε και τότε. Τα οργανώνουμε με τον ίδιο τρόπο… να κάνουμε
πράγματα, να δούμε, να ζήσουμε, να προλάβουμε.
Όμως παράλληλα, ο
νους μένει πίσω... έχεις να πληρώσεις την εφορία, η εταιρία σε χρειάζεται, το
σπίτι θέλει ανακαίνιση (τώρα είναι «θα το χάσεις»), τα παιδιά θα χρειαστούν
σχολικά... και δεν σταματάει ποτέ. Είναι και το άλλο... πρέπει να μορφωθείς, να
βρεις τα σεμινάρια, να πάρεις τα σωστά βιβλία, να ακούσεις τους κατάλληλους
ανθρώπους, να μάθεις κι αυτή τη μέθοδο, «να καλλιεργήσεις το πνεύμα σου». Αλλά,
όλως παραδόξως, ακόμα τρέχουμε... ακόμα ψάχνουμε, ακόμα αγωνιούμε, ακόμα
φοβόμαστε...
Την αλήθεια την
αποφεύγουμε, είτε την ξέρουμε είτε την αγνοούμε. Η αλήθεια δεν είναι ποτέ
πολύπλοκη, ούτε χωράει σε μεθόδους, πληροφόρηση και συγκεκριμένους «σοφούς».
Την ανακαλύπτεις αν τολμήσεις να σταθείς για λίγο, να περιμένεις, να
διαφοροποιηθείς από το πλήθος, ν’ αναρωτηθείς. Όμως είναι πιο εύκολο και βολικό
να πιστεύουμε τους πολλούς... τουλάχιστον έτσι αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε
μόνοι (αλλά είμαστε).
«Πώς μας
κατάντησαν έτσι! Είναι όλοι τους προδότες. Δεν προλαβαίνουμε να πληρώνουμε...»
Και η (ίδια) ζωή συνεχίζεται... νοιώθουμε καλά πως συμφωνούμε. Είναι πράγματα
που ακούω καθημερινά και όλοι πιστεύουν πως είναι η αλήθεια.
Αλλά δεν είμαστε
ευτυχισμένοι, δεν φτιάχνουμε αρμονικές σχέσεις, δεν μεγαλώνουμε υγιή παιδιά,
δεν ηρεμούμε πραγματικά ποτέ, δεν θεραπεύουμε τις αρρώστιες, δεν εξαλείφουμε
την κατάθλιψη, δεν, δεν, δεν… αλλά συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια...
περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα.
Και πιστεύεις πως
πρέπει να μεταναστεύσεις, πως φταίει η χώρα σου, οι ευκαιρίες που δεν σου
δίνονται, οι παροχές που δεν προσφέρονται. Όποιος το έχει κάνει θα σου πει πως
δεν άλλαξαν και πολλά… όπου κι αν πήγε.
Αλλά η ζωή
κυλάει, τα χρόνια περνάνε. Φοβάσαι να τα δεις από απόσταση, διαχρονικά. Σίγουρα
έχεις καταφέρει πολλά, έχεις κάνει αρκετά, άσχετα αν έχεις να κάνεις κι άλλα,
έχεις ακόμα τη θέληση να δημιουργήσεις (στην καλύτερη περίπτωση). Τότε; Γιατί
δεν είσαι ευτυχισμένος; Γιατί ακόμα ψάχνεις, δεν προλαβαίνεις, αισθάνεσαι
εκείνο το απέραντο κενό, τις λίγες ώρες που τολμάς να ακούσεις και να
αισθανθείς τον εαυτό σου;
Μου έχουν πει
πολλές φορές να προτείνω λύσεις, να μην εντοπίζω μόνο «το πρόβλημα». Μα δεν είναι
οι λύσεις το θέμα μου ούτε χρειάζεσαι κανέναν να σου τις υποδείξει. Αυτή είναι
ακόμα μια πάγια τακτική που βολεύει όσους έχουν ανάγκη να είναι οι λυτρωτές, οι
αρχηγοί, οι γνώστες... ουσιαστικά αφαιρώντας τη δική σου ικανότητα να βρεις, να
αποκαλύψεις, να διακρίνεις.
Φτάνει όμως να
σταθείς, να μην τρέχεις για λίγο. Φτάνει να αισθανθείς τη μοναξιά χωρίς να το
βάλεις στα πόδια. Φτάνει να ακούσεις τη φασαρία που κυβερνά το νου σου, χωρίς
να έχεις την παρόρμηση να την σιγάσεις. Φτάνει να κάνεις τις ερωτήσεις που δεν
τόλμησες ποτέ να κάνεις. Όχι σε άλλους... θα πάρεις αυτό που θέλεις (έχεις
ανάγκη) ν’ ακούσεις. Αλλά στον ίδιο σου τον εαυτό, χωρίς να είσαι σίγουρος για
καμία απάντηση… να μείνεις στο τρομακτικό κενό.
Θέλει θάρρος η
ευτυχία και σίγουρα δεν είναι αυτό που εκπαιδευτήκαμε να νομίζουμε πως είναι!
Γιατί είναι η ΔΙΚΗ σου ζωή και των άλλων μαζί..... και όλα σε περιμένουν
μετά... Ο έρωτας, η γαλήνη, το νόημα, το θάρρος, η ενότητα... Όχι πιο πριν...
