Όλοι γνωρίζουμε
πόσο δύσκολο είναι να αφήσουμε, να δωρίσουμε ή να πετάξουμε πράγματα με τα
οποία έχουμε δεθεί, γιατί μας θυμίζουν χαρούμενες στιγμές και αγαπημένους
ανθρώπους αλλά και τραύματα του παρελθόντος.
Τα συρτάρια, τα γραφεία, οι
ντουλάπες μας ξεχειλίζουν από αντικείμενα που αρνούμαστε να αποχωριστούμε ακόμη
κι αν μας είναι άχρηστα πλέον. Φωτογραφίες, κάρτες, αποκόμματα εισιτηρίων,
περιοδικά, ρούχα, όπως το φθαρμένο και με τρύπες μπλουζάκι μας που αρνούμαστε
να αποχωριστούμε γιατί είναι το «αγαπημένο» μας…
Είμαστε
προσκολλημένοι σε όλ’ αυτά γιατί μας δίνουν μία αίσθηση ταυτότητας την οποία
φοβόμαστε να χάσουμε. Είμαστε επίσης προσκολλημένοι στο παρελθόν μας, στον πόνο
μας και από την οθόνη του μυαλού μας περνούν ξανά και ξανά τα λάθη που έχουμε
κάνει, ο θυμός μας, οι επιθυμίες μας, οι σχέσεις του παρελθόντος, η ανησυχία
και ο φόβος μας. Αντιστεκόμαστε σε ότι συμβαίνει και δεν είναι ακριβώς αυτό που
επιθυμούμε, σε οτιδήποτε ξεφεύγει από τα σχέδια που έχουμε επιμελώς οργανώσει,
ξεχνώντας πως η ζωή έχει τον τρόπο της να μας προσφέρει αυτά που χρειαζόμαστε
ακόμη κι όταν ούτε οι ίδιοι δε γνωρίζουμε τι χρειαζόμαστε.
Πιστεύουμε πως,
όσο περισσότερο αντιστεκόμαστε σ’ αυτό που δεν μας αρέσει και δεν θέλουμε, τόσο
διαχωρίζουμε τον εαυτό μας απ’ αυτό, πως μεγαλώνουμε την απόσταση μεταξύ μας,
αλλά κάνουμε λάθος. Η αντίσταση είναι μία μορφή ταύτισης, όσο περισσότερο
αντιδρούμε τόσο δυναμώνει το κομμάτι μέσα μας που δεν θέλει να δεχτεί το ένα ή
τα άλλο. Στην πραγματικότητα η αντίσταση μας «προστατεύει» από το να γνωρίσουμε
τα βάθη της ύπαρξής μας.
Το να αφήσουμε
πίσω την ταυτότητά μας και όλα τα γνωστά και οικεία είναι πολύ δύσκολο, αλλά
ταυτόχρονα είναι απελευθερωτικό γιατί παραιτούμαστε από την αντίσταση και τη
σύγκρουση. Το να κατανοήσουμε πως η στιγμή είναι ο δάσκαλος και να παραδοθούμε
σε οτιδήποτε συμβαίνει την συγκεκριμένη στιγμή μας προσφέρει τη δυνατότητα να
επινοήσουμε ξανά τον εαυτό μας και να βρούμε την βαθιά κρυμμένη αλήθεια μας.
Το να ζούμε
ανάμεσα στο «όχι πια» και στο «όχι ακόμα» μόνο θλίψη και άγχος μπορεί να μας
προσφέρει. Ο αληθινός εαυτός μας είναι το μονοπάτι που ενώνει τις δύο
πραγματικότητες, αυτό που έχει υπάρξει κι αυτό που θα υπάρξει. Ίσως πρέπει να
αναρωτηθούμε «Μήπως όλα συμβαίνουν για να μας διδάξουν το πώς να αφυπνιστούμε;»
«Μήπως μας προκαλούν να στραφούμε μέσα μας και να βρούμε την υπέρτατη
συγχώρεση, αγάπη, αποδοχή και δημιουργικότητα;»
Η κάθε στιγμή μας
προσφέρει μία ευκαιρία να αφήσουμε κάτω τις βαριές αποσκευές του παρελθόντος
και να ελαφρύνουμε και να νιώσουμε ελεύθεροι και ήρεμοι. Έτσι δημιουργούμε χώρο
ώστε να γραφτεί η επόμενη σελίδα του βιβλίου της ζωής μας. Κι ας μην ξεχνάμε
πως η ζωή είναι απόλυτα ικανή να φροντίζει τον εαυτό της όταν απομακρύνουμε το
εγώ από το δρόμο της.
