Υπάρχουν άνθρωποι
αθόρυβοι… όχι ήσυχοι, όχι κοιμισμένοι, όχι παραιτημένοι από τη ζωή, απλά
αθόρυβοι.
Είναι εκεί, είτε σαν φίλοι, είτε σαν σύντροφοι και στέκουν δίπλα σου
απόλυτα, απελπιστικά, αδυσώπητα, αδιαπραγμάτευτα, χωρίς ήχους, επευφημίες,
πιέσεις, ζητωκραυγές, εγωισμούς, χωρίς να στο λένε, χωρίς να θέλουν κάτι, χωρίς
να περιμένουν κάτι, χωρίς ΗΧΟ.
Είναι άνθρωποι με
απαλό βλέμμα, σιωπηλή αγάπη, με αόρατα αγκάθια στα χέρια που θα σε κρατήσουν,
θα σε γραπώσουν χωρίς να σε ματώσουν, που αν θυμάσαι τι έκαναν για σένα θα
νιώσουν πως δεν το έκαναν σωστά. Μισούν τον ήχο, αυτήν την ανθρώπινη
συναισθηματική εγωιστική βαβούρα… μισούν τους βαυκαλισμούς και τους
βερμπαλισμούς. Δε θέλουν να τους πεις ευχαριστώ, είναι μια λέξη τσαλακωμένη για
αυτούς, θέλουν να τους πάρεις αγκαλιά και να τους σφίξεις, ναι να τους σφίξεις
μέχρι να σκάσουν.
Αγαπούν την
ησυχία, σε μια κουβέντα, σε μια συμβουλή, σε ένα διαπληκτισμό. Φεύγουν όταν
λοιδορείται η ησυχία τους, δεν έχουν θέση. Γενικά αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν
θέση πουθενά, δεν εκτιμώνται, δεν είναι για τούτη την γη. Χάνονται. Είναι για
λίγους, για αυτούς που λαχταρούν τα λόγια τα αληθινά, που δε στολίζονται με
κίβδηλες υποσχέσεις και κολακείες.
Πόσο όμορφο θα
ήταν να γνωρίσει κάποιος έναν τέτοιο άνθρωπο, που θα σου διδάσκει:
·
πώς
να αγαπάς, χωρίς να πνίγεις,
·
πώς
να μαλώνεις, χωρίς να πληγώνεις,
·
πώς
να είσαι εδώ, χωρίς να φαίνεσαι,
·
πώς
να μη γίνεις, σαν όλους που δίνουν ένα
και μιλάνε για εκατό!
