Τους πιο
ξεχωριστούς ανθρώπους, εκείνους που συνεχίζουν να ονειρεύονται με τα μάτια
ανοιχτά, τους αναγνωρίζεις συνήθως απ’ το βλέμμα… «έχουν στα μάτια ένα πέπλο
θλίψης.
Έχουν τη μελαγχολία αποκοιμισμένη στην άκρη των χειλιών τους, έχουν το
ύφος ανθρώπου που κάτι ψάχνει απελπισμένα. Το ονείρεμα είναι κουραστικό, δεν
είναι για τον καθένα. Είναι για τους θαρραλέους όπως η θάλασσα και η αγάπη».
Οι άνθρωποι αυτοί
είναι συχνά μελαγχολικοί και χαμένοι στις σκέψεις τους. Ψάχνονται συνεχώς,
αποζητούν να μάθουν τον εαυτό τους, τους γύρω τους, τον κόσμο, τη ζωή. Δε
φοβούνται να κοιτάξουν κατάματα τα συναισθήματά τους και να αναμετρηθούν με τον
εαυτό τους. Θέλουν να ζήσουν. Αληθινά, έντονα, αυθεντικά, με πάθος, με μαγεία
και αναζητούν συνταξιδιώτες στην ιδανική αυτή πορεία, που έχουν φανταστεί.
Είναι συνήθως
αρκετά ονειροπόλοι, έχουν μια ιδεατή εικόνα της πραγματικότητας και της ζωής
τους και προσπαθούν με κατωφερείς νοητικές διεργασίες να την εφαρμόσουν στα
πράγματα. Γι’αυτό προσπαθούν να ελέγξουν όσο το δυνατόν περισσότερο το
περιβάλλον τους, υπεραναλύοντας συχνά καταστάσεις. Δύσκολα συμβιβάζονται με το
μέτριο, το εύκαιρο, το περιστασιακό, προτιμούν να απέχουν παρά να βρίσκονται σε
μια κατάσταση που δεν τους γεμίζει. Προτιμούν να περιπλανιούνται απ’το να
βρίσκονται σε ένα ασφαλές τέλμα.
Γι’αυτό θέτουν
συνεχώς ερωτήματα, δε φοβούνται τις αλλαγές, αντίθετα, τις επιδιώκουν-καμιά
φορά και σε υπερβολικό βαθμό με αποτέλεσμα να χάνονται. Αμφισβητούν και
αναθεωρούν καταστάσεις, δε χωράνε σε καλούπια ,δε μπορούν να στριμωχτούν σε
μονοδιάστατους κόσμους με αποτέλεσμα να βρίσκονται σε μια διαρκή αναζήτηση
ταυτότητας, σε ένα συνεχές ψυχολογικό μορατόριουμ. Έχουν δυσκολία στις
δεσμεύσεις γιατί νιώθουν ότι τους περιορίζουν. Ο μεγαλύτερός τους φόβος είναι
ότι θα βαρεθούν και έχουν έντονες τάσεις φυγής.
Και αυτός ο φόβος
ίσως σχετίζεται αρκετά με τα ενδιαφέροντα και τις ανησυχίες τους, που
αποκλίνουν από τον κύριο κορμό των άλλων, κάνοντάς τους να νιώθουν ότι «κανείς
δεν τους καταλαβαίνει». Έχουν συναισθηματικές διακυμάνσεις, βιώνουν έντονο
άγχος και συχνά μοναξιά. Μπορεί να βρίσκονται με μια παρέα αλλά νοητικά και
συναισθηματικά να απουσιάζουν και να μη νιώθουν κανένα δέσιμο αλλά, αντίθετα,
κενό.
Ποια είναι η λύση
για αυτούς τους ανθρώπους-αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει; H πρώτη είναι να
ακολουθήσουν τη συμβατική οδό, να πάνε με το ρεύμα. Συνήθως βέβαια σε τέτοια
πλαίσια οι άνθρωποι αυτοί υποεκτιμώνται.
Η λύση είναι η επίμονη-και
συχνά επίπονη-αναζήτηση ανθρώπων με παρόμοιο προσανατολισμό.
«Είσαι ένα έργο
τέχνης. Δε θα σε εκτιμήσουν όλοι, αλλά όσοι σε προσέξουν, θα σε θυμούνται για
πάντα».
