Η Εκκλησία είναι το μυστικό Σώμα του Θεανθρώπου Χριστού και
μέλη της Εκκλησίας είμαστε όλοι κλήρος και λαός.
Η Εκκλησία ώς Σώμα Χριστού προσεύχεται για όλο τον κόσμο.
Ενδιαφέρεται για την σωτηρία όλων των ανθρώπων. Τελεί όμως την Θεία Λειτουργία
μόνο για τους πιστούς Ορθόδοξους χριστιανούς, δηλαδή όλους εκείνους που έχουν
λάβει το Άγιο Βάπτισμα και το άγιο Χρίσμα. Αυτοί αποτελούν τα μέλη της Μίας,
Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Αυτοί αποτελούν τον λαό του Θεού.
Η Θεία Λειτουργία είναι δημόσια λατρεία των χριστιανών και
προσφέρεται από τον Λειτουργό Ιερέα και τους πιστούς στον Τριαδικό Θεό. Είναι η
θεία δωρεά και ο σωτήριος καρπός της για όλους εμάς που αποτελούμε τον λαό του
Θεού. Άρα η Θεία Λειτουργία γίνεται από τον λαό του Θεού για τον λαό του Θεού.
Από εμάς, για εμάς. Επομένως λαός του Θεού είναι και οι ιερείς και οι πιστοί
χριστιανοί, οι λαϊκοί.
Οι ιερείς δεν μπορούν να λειτουργούν μόνοι τους και μυστικά.
Δεν μπορεί να τελέσει την Θεία Λειτουργία ο ιερεύς και να λέει:
"Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου
Πνεύματος..." κι ύστερα να λέει: "Αμήν". Πρέπει να υπάρχει έστω
και ένας ακόμη. Ο ένας να λειτουργεί και ο άλλος να αντιπροσωπεύσει τους
λαϊκούς.
Μέσα στον ναό εμείς οι λαϊκοί δεν είμαστε απλοί θεατές.
Θεατές είμαστε αν παρακολουθούμε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, η παρακολουθούμε
κινηματογράφο ή θέατρο ή όταν στεκόμαστε μπροστά στην τηλεόραση.
Στη Θεία Λειτουργία όλοι μαζί λειτουργούμε και
λειτουργούμεθα. Γιαυτό έχουμε και ευθύνη. Όπως έχει ευθύνη ο ιερεύς που
στέκεται μπροστά στην Αγία Τράπεζα, το ίδιο έχουν και την ευθύνη και οι λαϊκοί
για το πώς στέκονται μέσα στον Ναό.
Εμείς οι λαϊκοί, ως λαός του Θεού τελούμε την Θεία
Λειτουργία δια μέσου όμως των ιερέων και των επισκόπων, που με την χειροτονία
τους έχουν την χάρη της ιερωσύνης.
Συμμετέχουμε βέβαια με το άγιο Βάπτισμά μας στο τριπλό
αξίωμα του Κυρίου, αλλά και στο Αρχιερατικό αξίωμα του Κυρίου. Είναι αυτό που
λέει ο Απόστολος Πέτρος και το επαναλαμβάνε και ο Μέγας
Βασίλειος"βασίλειον ιεράτευμα".
Οι ιερείς είναι οι λογικοί ποιμένες που ποιμαίνουν την
Εκκλησία του Χριστού, ενώ εμείς οι λαϊκοί τα λογικά ποιμαινόμενα πρόβατα της
μάνδρας του Χριστού.
Ο ιερέας, ως λειτουργός του Υψίστου, που ιερουργεί τα
πανάχραντα Μυστήρια, είναι συγχρόνως και μέλος του Σώματος του Χριστού.
Όλοι μαζί, είμαστε ο λαός του Θεού, η Εκκλησία του Χριστού,
το Σώμα του Χριστού.
Μετά το 1815 βασιλιάς της Σερβίας ήταν ο Μίλος.
Κάποια Κυριακή πήγε να λειτουργηθεί μαζί με την οικογένειά
του στο παρεκκλήσι των ανακτόρων.
Εκείνη όμως την Κυριακή δεν λειτουργούσε ο κανονικός
εφημέριος των ανακτόρων που ήταν υπέργηρος και άρρωστος, αλλά ένας
τριαντάχρονος νεοχειροτονημένος ιερέας.
Όταν τελείωσε η Θεία Λειτουργία, ο Λειτουργός ιερέας μοίρασε
το Αντίδωρο. Πρώτος πλησίασε ο βασιλιάς που, άς σημειωθεί ήταν και μεγάλος στην
ηλικία. Δίδοντας όμως το Αντίδωρο, ο ιερέας τράβηξε το χέρι του για να μη του
το φιλήσει ο ηγεμόνας.
Τότε ο γεροβασιλιάς τον κοίταξε αυστηρά και είπε: "Δώσε
μου το χέρι σου πάτερ μου κι άλλη φορά να μη το τραβήξεις, διότι δεν φιλώ το
δικό σου χέρι, αλλά την ιερωσύνη σου ασπάζομαι. Την ιερωσύνη του Χριστού
προσκυνώ και ασπάζομαι, που είναι πιό μεγάλη κι από μένα κι από σένα.
Αυτό το γεγονός είναι αληθινό και μας διδάσκει πολλά:
1. Πόσο υψηλό είναι το λειτούργημα του ιερέα.
2. Πόσος σεβασμός και τιμή ανήκει και πρέπει να αποδίδεται
στην Ιερωσύνη.
3. Χωρίς την ιερωσύνη και χωρίς τον Λειτουργό ιερέα κανένα
Μυστήριο δεν μπορεί να τελεστεί.
Ο ιερέας δεν έχει δική του ιερωσύνη, αλλά την ιερωσύνη του
Χριστού φέρει πάνω του, στην ψυχή του, στο είναι του. Με την Χάρη αυτής
διδάσκει, ιερουργεί, ποιμάινει τον λαό του Θεού, θεραπεύει και διοικεί "ώς
εξουσίαν έχων".
Για να είμαστε η Εκκλησία του Χριστού, πρέπει να υπάρχει
οπωσδήποτε ο ιερέας και η Θεία Λειτουργία. Χωρίς αυτά τα δύο δεν είμαστε
Εκκλησία, αλλά απλά και μόνο ένα κοσμικό, ένα φιλανθρωπικό σωματείο, μια
οποιαδήποτε οργάνωση, όπως είναι οι προτεστάντες, οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά
κά.
Συμπερασματικά Εκκλησία θα πεί ο λαός, ο Λειτουργός ιερέας
και η Αγία Τράπεζα, δηλαδή η Θεία Λειτουργία.
Την Θεία Λειτουργία δεν την σκέφτηκαν και δεν την έφτιαξαν άνθρωποι,
ούτε οι Απόστολοι. Είναι το μεγάλο, το αύλληπτο, το ανείπωτο, το ανυπέρβλητο,
το θειότατο Μυστήριο, που το ίδρυσε και το συνέστησε ο ίδιος ο Κύριος ημών
Ιησούς Χριστός το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης και η Εκκλησία τελεί την Θεία
Λειτουργία συνεχίζοντας αυτό το πανάχραντο Μυστήριο.
Η Θεία Ευχαριστία είναι και Θυσία, διότι μέσω αυτής
συνεχίζεται αναιμάκτως η Σταυρική Θυσία του Ιησού Χριστού, στην οποία βέβαια
συμμετέχχουμε όλοι, ώς λαός του Θεού, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί. Έτσι η Θεία
Λειτουργία είναι και Κοινωνία των Πιστών, Κοινωνία Σώματος και Αίματος Χριστού.
