......συνουσιάζω την καλοσύνη μου!

Το να φέρεται κανείς αλτρουιστικά ή με υπερβολική καλοσύνη και κατανόηση μπορεί να δημιουργήσει και όχι να λύσει προβλήματα, ειδικά στο επαγγελματικό πεδίο. 

Είναι απείρως αποτελεσματικότερο να είσαι ζεστός ως άνθρωπος, αλλά όχι ιδιαιτέρως ανεκτικός και καλοσυνάτος, για τους εξής λόγους:

1. Με το να είναι κάποιος πολύ καλός μένει στάσιμος στη δημιουργία σοβαρών ανθρώπινων σχέσεων

Όταν κάποιος είναι καλοσυνάτος, αυτό που λέμε «ψυχούλα», όλη την ώρα, σε όλες τις περιστάσεις και αρνείται να «πατήσει πόδι» και να δείξει ποιος πραγματικά είναι, μοιραία βιώνει μια άκρως ενοχλητική μοναξιά. Με αυτή τη συμπεριφορά δύσκολα κάνεις πραγματικούς φίλους και συνεργάτες, όχι μόνο επειδή γίνεσαι βαρετός, αλλά επειδή το ανθρώπινο είδος έχει την τάση να μην εμπιστεύεται όσους έχουν μόνο ένα πρόσωπο: το αγγελικό. 

Εξ’ άλλου οι ξυνοί, οι άδικοι, οι αχάριστοι, οι αγενείς, οι δήθεν, οι "ξέρεις ποιός/ποιά είμαι εγώ" και οι «με γεμάτες τις τσέπες, αλλά με άδειο μυαλό» θα σε πατάνε πάντα.

2. Με το να είσαι μονίμως ευγενής, ανεκτικός και τίποτε άλλο, μοιραία «θυματοποιείσαι»

Αν κάνετε τα πάντα, για να κρατάτε τους πάντες ευχαριστημένους, απλώς σταματήστε. Aυτού του είδους η συμπεριφορά «ταΐζει» ένα τέρας που σας φέρνει μόνιμα στη θέση του θύματος και δεν σας αφήνει να ωριμάσετε συναισθηματικά.  

Κάποτε πρέπει να λέμε και «όχι».  

Και φωναχτά, αν χρειαστεί. 

Το να διαχειριστεί κανείς μία έντονη συνομιλία, σίγουρα είναι πιο δύσκολο από το να ενδώσει σε απαιτήσεις και προσφορές/προτάσεις, που τον υποτιμούν και τον εξευτιλίζουν, αλλά κάπως έτσι χτίζεται και η προσωπικότητα και οι σχέσεις: όταν οι άλλοι γνωρίζουν τα όριά μας και δεν μας θεωρούν σίγουρα θύματα.

3. Η υπερβολική καλοσύνη μας αποξενώνει από τον ίδιο μας τον εαυτό

Με το να κάνουμε συνεχώς τα χατίρια των άλλων, στο τέλος ξεχνάμε ποιοι είμαστε εμείς. Η υπερπροσπάθεια να μην κακοκαρδίσουμε κανέναν, στο τέλος της ημέρας αφήνει μία πολύ πικρή γεύση σ’ εμάς.

«Αδελφή Ψυχή»: Πώς καταλαβαίνουμε ότι την έχουμε βρει

Πόσες φορές έχουμε ακούσει για την αδερφή ψυχή; Υπάρχει άραγε, υφίσταται ή είναι δημιούργημα της φαντασίας μας, κάτι σαν παραμύθι από αυτά που μας έλεγαν όταν είμαστε μικροί για να αποκοιμηθούμε; Κι αν υπάρχει πώς το καταλαβαίνουμε; Ότι έχει έρθει και τελικά πώς την κρατάμε μέσα στην ζωή μας για πάντα; Καταρχήν θα πρέπει να δώσουμε μια εξήγηση για το τι είναι αδελφή ψυχή.

Αδελφή ψυχή λοιπόν είναι αυτή ή αυτός που έρχεται τόσο κοντά στην δική μας, όσο κανείς άλλος. Είναι το άτομο στο οποίο δεν χρειάζεται να βάλουμε στην δική μας ψυχή την καλή της φορεσιά, να την πασαλείψουμε με τα ακριβότερα αρώματα, να την στολίσουμε. Κατά πως της πρέπει, για να ξεδιπλώσουμε τους φόβους της, τις ανασφάλειες της, την χαρά της ή την λύπη της.

Είναι ο άνθρωπος που κουβαλάμε μέσα μας πάντα, όπως ακριβώς κουβαλάμε την καρδιά μας, όλα τα ζωτικά όργανά μας, γιατί χωρίς αυτά δεν μπορούμε να ζήσουμε. Στην κυριολεξία. Ίσως σε κάποιους να ηχεί μοιρολατρικό να εξαρτούμε το λόγο ύπαρξής μας ή όχι με βάση ένα άλλο άτομο όσο και έντονα συναισθήματα αν αυτό μας εμπνέει. Η αναζήτηση ενός άλλου «εγώ» φιλτράρει όλες τις κοινωνικές μας σχέσεις με βάση πρωτίστως την ικανοποίηση των «θέλω» μας και υπονομεύει κάθε προσπάθεια των άλλων να σε «ικανοποιήσουν» ανιδιοτελώς.

Αν εκλείψει – βασική προϋπόθεση πάντα να την έχουμε βρει – δεν μπορούμε να ζήσουμε και πάλι στην κυριολεξία. Είναι εκείνη με τον οποίο θέλουμε να μοιραζόμαστε τα πάντα καθαρά από ανάγκη και όχι επειδή το οφείλουμε ή μας το οφείλουν. Είναι αυτό που βλέπουμε όταν κοιτάμε μέσα στον καθρέφτη μας, ο αντικατοπτρισμός μας, δηλαδή εμείς οι ίδιοι. Όταν μιλάμε για αδελφή ψυχή δεν είναι απαραίτητο αυτή, να είναι ένας παράφορος έρωτας, μία εξάρτηση, ένα πάθος ή και συνήθεια. Αν τώρα συνυπάρχει, ακόμα καλύτερα, σημασία στην σχέση με την αδελφή ψυχή, αλλά το πόσο βαθιά αισθανόμαστε αυτήν την σχέση. Δεν έχει σχέση η ορμή, αλλά το πάθος.

Θα μου πείτε όλα εντάξει, αλλά, πώς θα καταλάβουμε ότι βρήκαμε την αδελφή ψυχή; Ε, αυτό έγκειται στο πόσο ψαγμένος είναι κανείς και πόσο έχει τα μάτια του ανοιχτά. Βέβαια είναι και το άλλο. Αν είναι να έρθει, θα έρθει…

Έχω την άποψη ότι το γεγονός αυτό έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις. Ξυπνάς και το βλέπεις μπροστά σου. Αρκεί να μην είσαι κουτάβι με τα μάτια κλειστά. Βέβαια υπάρχουν μερικές λεπτομέρειες. Η σχέση αυτή είναι μια σχέση που δεν εκβιάζεται. Δεν είναι θέμα κεκτημένου δικαιώματος λόγω χρόνου, θέσης, συγγένειας. Δεν μιλάμε για επένδυση. Σίγουρα δεν έχει να κάνει με το πόσο αγαπάς, ή είσαι ερωτευμένος ή συμπαθείς ή το πόσο καλά ερωτοτροπείς μαζί της. Για να γίνει λοιπόν καλό παιχνίδι πρέπει στην τσόχα να κάτσουν και οι δύο, αλλιώς δεν υπάρχει παιχνίδι. Και βέβαια είναι τελείως άλλο πράγμα το πόσο εκτιμάει ο ένας ή ο άλλος την αδελφή ψυχή που έχει βρει.

Το καταλαβαίνεις σχεδόν αμέσως. Είναι σαν ν’ ακούς ένα «κλικ» μέσα στο μυαλό σου την ώρα που δένεσαι μαζί της. Είμαι απόλυτος; Μπορεί. Το ζω όμως. Κι αισθάνομαι πολύ τυχερός γι’ αυτό. Να το περιγράψω με μία εικόνα; Έχετε δώσει ραντεβού κάπου. Ξέρεις ότι θα έρθει. Είστε μαζί αρκετά χρόνια. Και την ώρα που μπαίνει στον χώρο, νιώθεις ένα ρίγος, τα γόνατά σου κόβονται και μετά από λίγο συνειδητοποιείς ότι κρατάς την ανάσα σου.

Φυσικά αυτό έχει να κάνει με το πόσο «εντός των τειχών» είναι ο καθένας από εμάς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αξίζει τον κόπο να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να φερθούμε αναλόγως όταν μας συμβεί. Γιατί δεν είναι κάθε μέρα Κυριακή και κάποια πράγματα έρχονται μόνο μια φορά στην ζωή μας. Όταν φθάνουμε σε ένα τέλμα, αντικρύζουμε πιο καθαρά την αλήθεια μας και πιστεύω ότι μόνο τότε θα μπορούμε να διακρίνουμε ποιος άνθρωπος ήταν και είναι η αδελφή ψυχή μας.

Η ζωή αλλάζει την κάθε στιγμή

Ξυπνάς σχεδόν την ίδια ώρα κάθε πρωί, πηγαίνεις στη δουλειά σου, συναναστρέφεσαι τους ίδιους ανθρώπους, συναντάς τους φίλους σου, κάνεις τις δραστηριότητες που έχεις επιλέξει, επιστρέφεις στο σπίτι σου, περνάς χρόνο με την οικογένειά σου, τακτοποιείς τις εκκρεμότητες της ημέρας και πέφτεις για ύπνο.

Για να ξυπνήσεις την επόμενη μέρα και να επαναλάβεις το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα, σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια. Ένας κύκλος επαναληψιμότητας που διαιωνίζεται, με ελάχιστες μικρές εξαιρέσεις, που πολλές φορές μπορεί και να σε ενοχλούν κιόλας. Ένας κύκλος που σου δίνει την ψευδαίσθηση της σταθερότητας, του ακίνητου, του δυνατού, του ακλόνητου. Μια ψευδαίσθηση πως δε μεγαλώνεις, δεν αλλάζεις, δε φθείρεσαι. Εσύ, οι σχέσεις σου, η ζωή σου…

Μέχρι που γίνεται κάτι. Κάτι ξαφνικό – και συνήθως βίαιο – που σου τα ανατρέπει όλα σε χρόνο μηδέν! Που σε αναγκάζει να βγεις από τον κύκλο της επαναληψιμότητας που συντηρούσες ευλαβικά σχεδόν στην μάταιη προσπάθειά σου να κρατήσεις τα πάντα γύρω σου ίδια. Γίνεται κάτι που σε κάνει να συνειδητοποιείς ξαφνικά, πως τίποτα δεν είναι σταθερό, μόνιμο, ίδιο και ανεπηρέαστο από το χρόνο, ο οποίος είτε τον παρατηρείς είτε όχι, ακολουθεί την πορεία του αδιάκοπα. Μια αίσθηση πως βυθίζεσαι σε παγωμένο νερό, παρασυρμένος από κάποιου είδους δύνη που σε εγκλώβισε αιφνιδιαστικά μέσα της.

Και τότε, έχεις δύο επιλογές. Να παραιτηθείς στη δύναμή της και να αφεθείς σε βέβαιο πνιγμό, ή να παλέψεις να βγεις στην επιφάνεια, πριν η θερμοκρασία του σώματός σου πέσει κάτω από την αναγκαία προς επιβίωση και πριν απελευθερώσουν τα πνευμόνια σου την τελευταία τους ανάσα.

Υπάρχει όμως και μια ακόμα επιλογή. H επιλογή να θυμίζεις στον εαυτό σου κάθε πρωί, πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Πως μπορείς να ζεις την κάθε μέρα σου, απαλλαγμένος από την ανάγκη να θεωρείς πως όλα γύρω σου είναι σταθερά. Πως την ίδια στιγμή που το σώμα σου κρυώνει, σε κάποιο άλλο μέρος της γης, το ίδιο σώμα θα ένιωθε ζεστό. Και πως είναι δική σου επιλογή να του επιτρέπεις να βιώνει τη μία αίσθηση ή την άλλη, επιλέγοντας το πού θες να ζήσεις.

Να θυμίζεις στον εαυτό σου πως οι άνθρωποι δε θα ‘ναι για πάντα δίπλα σου, ούτε κι εσύ δίπλα σ’ αυτούς. Όχι γιατί πρέπει απαραίτητα να το επιλέξει κάποιος αυτό, αλλά γιατί η φθαρτή φύση όλων μας, απλά το απαγορεύει. Να θυμάσαι πως όσα χρήματα κι αν πασχίζεις να εξασφαλίσεις, εάν ο τρόπος με τον οποίο το πετυχαίνεις δε σε τροφοδοτεί με ενέργεια, τότε απλά σου στερεί το χρόνο που θα περνούσες χαρούμενη κάνοντας κάτι άλλο. Ακόμη κι αν εξασφάλιζες έτσι λιγότερα χρήματα.

Πως η λέξη «ασφάλεια» στην οποία δίνεις τόσο μεγάλη σημασία, είναι τουλάχιστον υπερεκτιμημένη σε έναν πλανήτη που βάλλεται από τα στοιχεία της φύσης κι από τη δύναμη των πραγματικά ισχυρών και μπορεί ανά πάσα στιγμή να σε αφήσει χωρίς σπίτι, χωρίς τροφή, χωρίς νερό, χωρίς αέρα να αναπνεύσεις. Πως οι άνθρωποι δεν είναι κτήμα σου, ούτε κι εσύ είσαι το κτήμα κανενός. Και πως ευτυχισμένη δε γίνεσαι μέσα από σχέσεις που μένουν σταθερές, αλλά μέσα από εκείνες που εμπεριέχουν κίνηση κι εξέλιξη παράλληλη.

Πως αν φοβάσαι να ζήσεις, να ρισκάρεις, να τολμήσεις, τότε πεθαίνεις κάθε μέρα. Γιατί ο φόβος είναι ο μόνος σου εχθρός… όχι το άγνωστο. Να θυμίζεις στον εαυτό σου, πως η ζωή αλλάζει κάθε στιγμή! Όπως και κάθε κύτταρό σου…

Επιθυμίες....

Κάποτε ταξίδευε ένας άνθρωπος και μπήκε κατά λάθος στον παράδεισο. Σύμφωνα με την Ινδική αντίληψη του παράδεισου, υπάρχουν δέντρα που εκπληρώνουν τις επιθυμίες, τα κάλπαταρου. Κάθεσαι απλώς από κάτω τους, επιθυμείς το οτιδήποτε κ εκπληρώνεται αυτό αμέσως. Δεν υπάρχει κανένα κενό μεταξύ της επιθυμίας κ της εκπλήρωσής της. Σκέφτεσαι και αμέσως μετατρέπεται αυτό σε πράγμα. Η σκέψη πραγματοποιείται αυτόματα.

Ο άνθρωπος ήταν κουρασμένος κι έτσι αποκοιμήθηκε κάτω από ένα δέντρο που εκπληρώνει επιθυμίες. Όταν ξύπνησε, πεινούσε πολύ κι έτσι είπε: «Μακάρι να έβρισκα από κάπου φαγητό.» Κι αμέσως εμφανίστηκε φαγητό από το πουθενά, επιπλέοντας στον αέρα, νόστιμο φαγητό. Άρχισε αμέσως να τρώει κι όπως ένιωθε πολύ ικανοποιημένος, πρόβαλε μέσα του μια άλλη σκέψη: «Μακάρι να έβρισκα κάτι να πιω…» Στον παράδεισο δεν απαγορεύεται το ποτό κι έτσι εμφανίστηκε αμέσως κάποιο πολύτιμο κρασί.

Καθώς έπινε το κρασί, χαλαρός στον δροσερό αέρα του παραδείσου κάτω από τη σκιά του δέντρου, άρχισε να αναρωτιέται, «Τι συμβαίνει; Μήπως με πήρε ο ύπνος ή μήπως βρίσκονται τίποτα φαντάσματα τριγύρω και μου κάνουν κόλπα;» Και εμφανίστηκαν φαντάσματα! Ήταν θηριώδη, φρικτά, αηδιαστικά. Άρχισε να τρέμει κ πρόβαλε μέσα του μια σκέψη: «Τώρα είναι βέβαιο ότι θα με σκοτώσουν. Και τον σκότωσαν.

Αυτή η παραβολή είναι παραβολή αρχαία, με τεράστια σημασία. Ό,τι σκέφτεσαι αργά ή γρήγορα εκπληρώνεται. Μερικές φορές το κενό είναι τέτοιο που έχεις ξεχάσει εντελώς ότι ήταν κάτι που το είχες αρχικά επιθυμήσει. Καμιά φορά το κενό είναι κενό ετών, ή, καμιά φορά κενό ζωών, κι έτσι δεν μπορείς να συνδέσεις την πηγή. Αν όμως παρατηρήσεις σε βάθος, θα δεις ότι όλες σου οι σκέψεις δημιουργούν εσένα και τη ζωή σου. Δημιουργούν την κόλασή σου, δημιουργούν τον παράδεισό σου. Δημιουργούν τη δυστυχία σου, δημιουργούν τη χαρά σου. Δημιουργούν το αρνητικό, δημιουργούν το θετικό. Ο καθένας είναι ένας ταχυδακτυλουργός που κλώθει κ υφαίνει γύρω του έναν μαγικό κόσμο κι έπειτα παγιδεύεται.

Η ίδια η αράχνη παγιδεύεται μέσα στο δίχτυ της. Όταν το καταλάβεις αυτό, αρχίζουν να αλλάζουν τα πράγματα. Τότε μπορείς να παίζεις. Τότε μπορείς να αλλάξεις την κόλασή σου σε παράδεισο. Είναι απλώς ζήτημα να την ζωγραφίσεις από διαφορετική οπτική. Ή, αν είσαι τόσο πολύ ερωτευμένος με την δυστυχία, μπορείς να δημιουργήσεις όση θέλεις, ώσπου να ευχαριστηθεί η καρδιά σου. Τότε όμως δεν παραπονιέσαι ποτέ, επειδή ξέρεις ότι πρόκειται για δικό σου δημιούργημα, για δική σου ζωγραφιά, δεν μπορείς να κάνεις κανέναν να νιώθει υπεύθυνος γι αυτήν. Τότε όλη η ευθύνη είναι δική σου.

Κάθε προσπάθεια να φαίνεσαι κάτι που δεν είσαι, θα γυρίσει εναντίον σου, αργά ή γρήγορα

Κάθε προσπάθεια για να παρουσιάσεις κάτι που δεν είσαι, αργά ή γρήγορα, θα γυρίσει εναντίον σου. Συνειδητά ή ασυνείδητα, στήνεις τη χειρότερη παγίδα στον εαυτό σου, αν πιστέψεις ή σε κάνουν να πιστέψεις ότι πρέπει να αλλάξεις τη συμπεριφορά σου και τις ιδέες σου για να πετύχεις οτιδήποτε.

Αυτά που, αρχικά, μπορεί να φανούν σαν βραχυπρόθεσμες επιτυχίες είναι οι αλυσίδες που θα σε παρασύρουν στο βυθό της αποτυχίας. Το μεγάλο μυστικό κάθε πραγματικά επιτυχημένου ανθρώπου είναι η γνώση του χρυσού κανόνα. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, αλλά ο σκοπός είναι τα μέσα, ο δρόμος, όχι η Ιθάκη. Στο ταξίδι ανακαλύπτεις την ουσία και αυτό σε καθιστά άξιο να φτάσεις τον προορισμό σου τον αληθινό και όχι τον εικονικό.

Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να επαναπαυτείς στη γλυκιά ραστώνη της απραξίας. Η εικόνα ενός ανθρώπου αλλάζει, έτσι και αλλιώς, καθώς η συνείδησή του έρχεται κάθε στιγμή σε επαφή με την αέναα εξελισσόμενη εμπειρία της ζωής. Αυτό, όμως, που μπορεί να παραμείνει στάσιμο είναι η επίγνωση του γεγονότος αυτού, δηλαδή η συνείδηση του αληθινού εαυτού του.

Πένθος: 20 πράγματα που θα ήθελα να μου είχαν πει

Ακόμα κι έτσι, θα ήθελα κάποιος να μου έχει πει τι να περιμένω. Αλλά μέχρι να συμβεί σε μας του ίδιους, δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Μέσα από την καρδιά μου, γράφω αυτά που έμαθα εγώ και αφιερώνω αυτό το κείμενο σε όποιον νιώθει θλίψη ή βιώνει μια απώλεια, έναν χωρισμό, ένα διαζύγιο ή τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου.

1. Στην πραγματικότητα δεν ξεπερνάμε ποτέ μια απώλεια. Την αφομοιώνουμε, κι αυτή μας οδηγεί σε έναν τρόπο ζωής με πιο ουσιαστικές προτεραιότητες.

2. Θα ανακαλύψετε το βάθος της αγάπης που διαθέτετε, κάτι που ποτέ πριν δεν γνωρίζατε ότι υπήρχε.

3. Ποτέ να μην λυπάστε για τον τρόπο που αγαπήσατε. Η αγάπη πάντα έχει αξία.

4. Οι άνθρωποι μερικές φορές λένε πράγματα που μπορεί να σας φανούν ανόητα ή να σας πληγώσουν. Μην το πάρετε προσωπικά. Συνήθως απλώς προσπαθούν να βοηθήσουν.

5. Δεν υπάρχει πάντα μια κατάλληλη στιγμή ή κάποια αιτία. Μερικές φορές τα πράγματα απλώς συμβαίνουν.

6. Να ξέρετε ότι κάνατε ό,τι καλύτερο μπορούσατε τη στιγμή που έπρεπε. Συγχωρήστε τον εαυτό σας. Δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο που θα μπορούσατε να κάνετε ή να πείτε.

7. Είναι φυσιολογικό να νιώθετε θυμό. Αγκαλιάστε αυτό το συναίσθημα κι αφήστε το να λειτουργήσει μέσα σας.

8. Ένας θάνατος μπορεί να φέρει στην επιφάνεια τα καλύτερα στοιχεία σε μια οικογένεια, μπορεί όμως να βγάλει και τα χειρότερα. Να είστε προετοιμασμένοι για όλα.

9. Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου μπορεί να σας κάνει να αναζητήσετε τον δικό σας σκοπό και τους στόχους σας κι αυτό είναι κάτι θετικό.

10. Θα βρείτε παρηγοριά στα πιο απρόσμενα μέρη.

11. Οι ξαφνικές συναισθηματικές εκρήξεις αποτελούν μέρος της όλης διαδικασίας. Αφήστε τον εαυτό σας να τις βιώσει.

12. Δεν υπάρχει φυσιολογική ή μη αντίδραση όταν πρόκειται για πένθος. Να είστε υπομονετικοί και ελαστικοί με τον εαυτό σας.

13. Οι άνθρωποι γύρω σας θα σας δείξουν ποιοί πραγματικά είναι. Στις δυσκολίες θα δείτε το πραγματικό τους πρόσωπο.

14. Ποτέ δεν θα γίνετε όπως ήσασταν παλιότερα.

15. Δεν υπάρχει συγκεκριμένο χρονικό διάστημα που θα πρέπει να κρατήσει η θλίψη σας.

16. Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου μας υπενθυμίζει αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία στη ζωή.

17. Μια μεγάλη απώλεια είναι μια ευκαιρία να πάψετε να σκέφτεστε το εγώ σας και να ζήσετε περισσότερο με το συναίσθημα.

18. Μην αποφεύγετε τον πόνο, διότι θα κάνετε τα πράγματα χειρότερα και θα παρατείνετε τη διαδικασία. Αφήστε τα συναισθήματά σας ελεύθερα.

19. Η ζωή σας ήταν πιο πλούσια και όμορφη χάρη στην αγάπη που είχατε.

20. Αυτό που νομίζετε ότι είναι το τέλος συχνά αποτελεί μια καινούρια αρχή.