Έχουμε βιώσει διάφορες καταστάσεις στη ζωή μας, στις οποίες οι ανάγκες μας για ανθρώπινη υποστήριξη ήταν μεγάλες. Νιώθαμε μετέωροι, ευάλωτοι, λυπημένοι και ανίκανοι να διαχειριστούμε πράγματα, χωρίς τη συνδρομή, τη συμβολή και τη χείρα βοηθείας εκείνων που τους νιώθαμε οικείους και άξιους να σταθούν δίπλα μας.
Δεν ήταν όμως λίγες οι φορές που εκείνοι που εμείς νομίζαμε αρωγούς, δεν ήταν παρά μια απόμακρη ανάμνηση, άνθρωποι που δεν νοιάζονταν πραγματικά, άνθρωποι χωρίς κατανόηση, τουλάχιστον για εμάς τους ίδιους.
Το να κυνηγάμε ανθρώπους που δεν επιθυμούν να μείνουν στη ζωή μας, είναι χάσιμο χρόνου και ο χρόνος μας είναι πολύτιμος. Το να τρέχουμε πίσω από εκείνους που δεν ανταποκρίνονται στο κάλεσμά μας, είναι αναξιοπρεπές και απογοητευτικό για τον ίδιο μας τον εαυτό και δε χωρά δεύτερη σκέψη.
Από αυτούς τους ανθρώπους, με ψυχικό σθένος όσο κι αν μας πονάει, απομακρυνόμαστε. Δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μονάχα ένα απατηλό όνειρο η βοήθειά τους και εφόσον δεν επιθυμούν να τη προσφέρουν, δεν έχει νόημα να την αποζητούμε διακαώς.
Οι άνθρωποι που πραγματικά μας αγαπούν, εκείνοι που μας νοιάζονται, που είναι έτοιμοι θα μας προσφέρουν την αγκαλιά τους σε κάθε μας δυσκολία, που θα φροντίσουν τις πληγές μας χωρίς ενδοιασμούς, που θα σταθούν ακλόνητα πλάι μας να μας στηρίξουν, οι ακοίμητοι φρουροί μας όταν τους έχουμε ανάγκη και χωρίς να το ζητήσουμε σπεύδουν να δηλώσουν την παρουσία τους, οι φύλακες άγγελοί μας, δεν θα χρειαστεί ποτέ να τους κυνηγήσουμε, να τους παρακαλέσουμε, να τους ζητήσουμε το παραμικρό.
Νιώθουν την ανάγκη μας, συμπάσχουν στο πρόβλημά μας και μοιράζονται τις ανησυχίες μας, χωρίς να προσδοκούν σε τίποτα. Είναι εκείνοι που θέλουμε να παραμείνουν στη ζωή μας, είναι εκείνοι που πραγματικά αξίζουν να είναι φίλοι μας, είναι εκείνοι που σιωπηρά αντιλαμβάνονται κάθε τι μας αφορά, είναι εκείνοι που πάντα θα είναι δίπλα μας.
Αντί να κυνηγάμε χίμαιρες, αντί να προσκολλάμε σε ανθρώπους που δεν μας νιώθουν, αντί να εθελοτυφλούμε και να δίνουμε συνεχώς δεύτερες ευκαιρίες, γυρίζουμε σελίδα και ενισχύουμε τις σχέσεις που άντεξαν στο χρόνο, με τους ανθρώπους που παρέμειναν πιστοί δίπλα μας, σε κάθε μας δοκιμασία.
Οι άνθρωποι που δεν επιθυμούν να μείνουν πλάι μας, όσες υποχωρήσεις κι αν κάνουμε, όσα ελαφρυντικά κι αν δώσουμε, κάποια στιγμή θα φύγουν από κοντά μας, χωρίς ενδοιασμούς. Θα ανοίξουν τα φτερά τους και θα ταξιδέψουν σε άλλα μέρη μακριά μας, χωρίς επιστροφή.
Σίγουρα σε μια οποιαδήποτε μορφή σχέσης, πρέπει να προσπαθείς, να θυσιάζεις, να προσφέρεις και να αφοσιώνεσαι χωρίς να απαιτείς και ο άλλος να λειτουργεί έτσι. Όταν όμως δίνεις συνεχώς χωρίς ανταπόκριση όταν εσύ έχεις ανάγκη, σπαταλάς τον εαυτό σου χωρίς αντίκρισμα, έρχεται η στιγμή που έχεις κουραστεί να υπομένεις και επωμίζεσαι λάθη που δεν έχεις διαπράξει. Και εκεί είναι που απαιτούνται δραστικές αποφάσεις, αποφάσεις ζωής!
Παύω να κυνηγώ ανθρώπους. Όσοι με νοιάζονται, είναι δίπλα μου και νιώθω αισθητή την παρουσία τους!
Γι’ αυτό λοιπόν, αγάπησε τον εαυτό σου και τους ανθρώπους εκείνους που άντεξαν στον χρόνο. Όσο για τους άλλους μη λυπάσαι, είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι που δεν άδραξαν την ευκαιρία που τους πρόσφερες.
