Είμαστε περισσότερο από ποτέ μπροστά στο μυστήριό Του. Μόνο το Πνεύμα το Άγιο, μπορεί να συμπληρώνει και να ολοκληρώνει όλες τις όψεις της χριστιανικής πίστης στην πληρότητά τους και με τις άπειρες αποχρώσεις τους.
Την ημέρα των Θεοφανείων το Πνεύμα το Άγινον, "εν είδει περιστεράς" φανέρωνε την κίνηση, που φέρει τον Πατέρα προς τον Υιό του. Η ίδια η περιστερά βαστάζει επίσης και την κίνηση, που μας φέρει όλους προς τον Λόγο, διότι καθώς λέει η προς Εβραίους επιστολή στο ιβ΄14 "Διώκετε....τον αγιασμόν ού χωρίς ουδείς όψεται τον Κύριον".
Ο σημερινός "οικουμενισμός" πάσχει από μιά υπερβολή διαλογιστικής θεολογίας, από μια έλλειψη του λειτουργικού στοιχείου, οι συμπαριστάμενοι είναι άδειοι αγίου Πνεύματος, διότι η συζήτηση και οι απόψεις τους έχουν έντονα το προβάδισμα, έναντι της προσευχής προς τον Τριαδικό Θεό. (Υπάρχει το ασυμβίβαστο της σοφίας του Θεού και της ανθρώπινης σοφίας άνευ προσευχής).
Ωστόσο, "πάντων το τέλος ήγγικεν", "ιδού έρχομαι ταχύ", "εσχάτη ώρα εστιν", δεν παύει να λέει η Αγία Γραφή.
Περισσότερο παρά ποτέ, το υπαρκτικό, το χαρισματικό πρωτείο ανήκει στην αγιότητα.
Μέσα στους αγίους της η εκλησία λαλεί και κηρύσσει καλύτερα και εκφράζεται αποτελεσματικώτερα: "Και υμείς χρίσμα έχετε από του αγίου, και οίδατε πάντα" "Α΄Ιω. β΄20). Το χρίσμα, χρίσμα της Βασιλείας, σημαδεύει τους αγίους της έσχατης ώρας.
Η πρόσκτηση του Αγίου Πνεύματος και των δώρων Του, η εμπότιση ολόκληρου του είναι από τα "χαρίσματα", "άχρις ού μορφωθεί Χριστός έν ημίν", γίνονται περισσότερο παρά ποτέ, η ουσία της χριστιανικής ζωής. "Τούτων ουν πάντων λυομένων, ποταπούς δει υπάρχειν υμάς εν αγίαις αναστροφαίς και ευσεβείαις, προσδοκώντας και σπεύδοντας την παρουσίαν της του Θεού ημέρας;" (Β΄Πετρ. γ΄11-12).
Πρέπει όλοι μας να παραχωρήσουμε θέση σε μιά έκφραση εικονιστική, που μπορεί να πεί πολύ περισσότερα από τις λέξεις.
Στους ορθόδοξους ναούς βλέπουμε το "εικονοστάσιο", έναν τοίχο που χωρίζει από το θυσιαστήριο, για να διαφυλάσσεται η αναγκαία τάξη στις ακολουθίες. Με τον καιρό, η λειτουργική ιδιοφυϊα κόσμησε αυτή την χωριστική γραμμή με μερικές εικόνες που έχουν ορισμένη τάξη και σκεπάζουν όλο το χώρο του εικονοστασίου.
Ο Χριστός της "Δεήσεως" κάθεται στο κέντρο επάνω στο θρόνο του ακτινόβολος, ενώ ολόγυρα στέκοντα ορθοί οι άγιοι στους οποίους ψάλλει και ανταυγάζει το φώς του. Το σύνολο, μας δείχνει ευθύς την θαυμαστή μεταμόρφωση: Εκείνο που στην αρχη ήταν τοίχος χωριστικός, γίνεται γέφυρα, ο Χριστός συντελεσμένος από τους αγίους του, πέρασμα -Πάσχα -όλων και καθενός μας προς την Βασιλεία Του.
Όλοι μας, και καθένας χωριστά - ποτισμένοι από την παράδοση της Ορθοδοξίας - καλούμεθα να νοιώσουμε την αστραπηβόλα παρουσία του Χριστού, την γέννηση-Παρουσία Του με την πνοή του Πνεύματος, και στο επίπεδο του θαύματος αυτής της πνευματοφόρου γέννησης -που είναι ήδη η Βασιλεία - ο χωρισμός μπορεί να μεταβληθεί σε ενότητα, αν πορευτούμε όλοι στον δρόμο της αγιότητας, πλήρεις Πνεύματος Αγίου, μέχρι το τέρμα που είναι ο Χριστός, μπορούμε να ξαναβρούμε τους εαυτούς μας, σαν ζώσες εικόνες, συγκεντρωμένες ως εικονοστάσιο του Ναού του Θεού, που η Ωραία Πύλη του ανοίγεται στην άβυσσο του Πατρός.