Ανάμεσα στις τρομακτικές εικόνες του Προφητικού Βιβλίου της Αποκάλυψης που είναι και το τελευταίο Βιβλίο της Καινής Διαθήκης, γραμμένο από το χέρι του Αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστού, όταν ήταν εξόριστος στην νήσο Πάτμο κατά την περίοδο που ο Δομετιανός είχε εξαπολύσει διωγμό κατά της Εκκλησίας, οι επτά Μακαρισμοί αποτελούν μικρές οάσεις που αναπαύουν τον πιστό αγωνιστή στην κονίστρα του κόσμου τούτου και τον παρηγορούν για τα επικείμενα δεινά που απειλούν τον αποστατημένο από το Θεό, κόσμο.
Ο Πρώτος Μακαρισμός τοποθετείται στην εισαγωγική επιγραφή του όλου Βιβλίου της Αποκάλυψης που καλύπτει τους τρεις πρώτους στίχους.
Μπορεί κανείς να πεί, ότι το Βιβλίο αυτό αρχίζει και τελειώνει με έναν ευτυχισμό.
Ευτυχίζει
τον άνθρωπο εκείνον που μελετάει τον λόγον του Θεού και τον εφαρμόζει
μέσα στην αποστατημένη εποχή του, για να φτάσηει στο τέρμα που είναι η
επικράτηση της Βασιλείας του Θεού και για την οποία η ψυχή εύχεται: «Ναι
έρχου, Κύριε Ιησού» (Αποκ. κβ' 20).Ο Μακαρισμός αυτός που αναφέρεται στη μελέτη και εφαρμογή του Νόμου του Θεού, μας θυμίζει έναν άλλον μακαρισμό που αντιφωνώντας ο Χριστός τον ευτυχισμό που του απέδιδε μια γυναίκα του λαού, είπε: «Μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν» (Λουκ. ια' 28).
Το Βιβλίο της Αποκάλυψης είναι ένα προφητικό βιβλίο. Όταν όμως λέμε προφητικό βιβλίο, δεν εννοούμε ότι εξαγγέλλει μόνον μελλοντικά γεγονότα, άλλα όπως τα προφητικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, περιέχει θεόπνευστες παραινέσεις, έλεγχο, παρηγορία, διδασκαλία.
Ο σκοπός για τον οποίον γράφτηκε, είναι, συνεπώς:
α΄ Να ενισχύσει τους πιστούς για τα επικείμενα γεγονότα μέχρι της Δευτέρας του Χριστού Παρουσίας.
β΄ Να συμμορφωθούν οι πιστοί με το περιεχόμενο του Βιβλίου εν όψει της Δευτέρας Παρουσίας και μελλούσης Κρίσης.
γ΄ Να υπενθυμίσει ότι «ο καιρός εγγύς».
Ο γαρ καιρός εγγύς
Για τον ερχομό του Μεσσία στην Π. Διαθήκη, ο χρόνος ήταν αόριστος. Αντίθετα, στην Κ. Διαθήκη ο ερχομός της Β' Παρουσίας του Χριστού, είναι «εγγύς», είναι πολύ κοντά.
Ο Απ. Παύλος γράφει σχετικά: «Τούτο φημί, αδελφοί, ο καιρός συνεσταλμένος το λοιπόν εστιν» (Α΄ Κορ. ζ΄ 29), και ο Απ. Πέτρος προσθέτει: «Πάντων το τέλος ήγγικε» (Α΄ Πέτρ. δ΄ 7).
Η φράση του Ευαγγ. Ιωάννου «ο γαρ καιρός εγγύς» που φανερώνει μιά βιασύνη, ένα λαχάνιασμα για το επερχόμενο τέλος, κάνει ώστε να νομίζει κανείς ότι ήδη ακούει τους καλπασμούς του χρόνου.
Θέλοντας ο Κύριος να αισθητοποιήσει αυτό το «εγγύς», αναφέρθηκε στο παράδειγμα της συκιάς που το μπουμπούκιασμα των φύλλων της πάνω στα κλαδιά της προαναγγέλει το πλησίασμα του καλοκαιριού (Ματθ. κδ΄ 32).
Πολύ φυσικό, λοιπόν, ήταν να ερωτηθεί ο Κύριος από τους Μαθητάς του, για τα «σημεία» εκείνα που θα προανήγγειλαν τον δεύτερο ερχομό του. «Ειπέ ημίν, πότε ταύτα έσται και τι το σημείον της σης παρουσίας και της συντελείας του αιώνος;» (Ματθ. κδ΄ 3).
Ποία, δηλαδή, είναι τα «σημεία των καιρών»;.
Και ως προς τον χρόνο της Δευτέρας του Κυρίου παρουσίας, διατηρείται απόλυτη σιωπή.
Ο χρόνος αυτός είναι ολότελα άγνωστος και στους ανθρώπους και στους αγγέλους (Ματθ. κδ΄ 36, Πραξ. α΄ 7).
Αντίθετα, ως προς τα «σημεία» εκείνα που θα προηγηθούν της Μεγάλης εκείνης του Κυρίου Ημέρας, ο ίδιος ο Κύριος τα διεσάφισε.
Και είναι τα εξής:
α΄ Η κήρυξη του Ευαγγελίου σε όλο τον κόσμο.
«Και κηρυχθήσεται τούτο το Ευαγγέλιον της Βασιλείας εν όλη τη οικουμένη εις μαρτύριον πάσι τοις έθνεσι και τότε ήξει το τέλος» (Ματθ. κδ΄ 14). Φυσικά, η εξάπλωσις του Ευαγγελίου σε μια παγκόσμια κλίμακα, δεν σημαίνει και αποδοχή του απ' όλους τους ανθρώπους. Αυτό το «εις μαρτύριον πάσι τοις έθνεσι» υπονοεί την απιστία πολλών που θα μείνουν αναπολόγητοι κατά την κρίσι.
β΄ Η επιστροφή του Ισραήλ στην χριστιανική πίστη
Ο Απ. Παύλος μας αποκαλύπτει στην προς Ρωμαίους επιστολή του ότι όταν «το πλήρωμα των εθνών εισέλθη» δηλ. μετά από τον καθωρισμένο αριθμό των εθνικών, που θα εισέλθουν στην Βασιλεία του Θεού, τότε, «πας Ισραήλ σωθήσεται» (Ρωμ. ια΄ 25-32). Ενας υπαινιγμός του Κυρίου πάνω σ' αυτό το σημείο είναι το Λουκ. ιγ΄ 36.
γ΄ Τις παραμονές της Δευτέρας Παρουσίας θα σημειωθεί μεγάλη αποστασία, που θα την προκαλέσουν ψευδοπροφήται που, «πολλούς πλανήσουσιν» (Ματθ. κδ' 4, 5).
Το ίδιο σημειώνει και ο Απ. Παύλος, ότι δεν θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου «εάν μη έλθη η αποστασία πρώτον» (Β΄ Θεσ. β΄ 3). Και ο Κύριος συμπληρώνει: «Και δια το πληθυνθήναι την ανομίαν ψυγήσεται η αγάπη των πολλών» (Ματθ. κδ΄ 12).
Τις ημέρες εκείνες θα έχει πλεονάσει η αμαρτία και η ιδιοτέλεια.
δ΄ Η εμφάνιση του Αντιχρίστου.
Αυτή θα είναι το αποκορύφωμα της αποστασίας και ηθικής αθλιότητος. Μετά την αποστασία, σημειώνει ο Απ. Παύλος, θα «αποκαλυφθή ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απωλείας, ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος επί πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα, ώστε αυτόν εις τον ναόν του Θεού ως θεόν καθίσαι, αποδεικνύντα εαυτόν ότι εστί Θεός... ου εστιν η παρουσία κατ' ενέργειαν του Σατανά εν πάση δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους...» (Β΄ Θεσ. β΄ 3-12).
Οι πατέρες της Εκκλησίας μας παρατηρούν τον Αντίχριστον «ως λόγιόν τινα και συνετόν σωφροσύνην τε και φιλανθρωπίαν υποκρινόμενον, άνθρωπόν τινα την φύσιν, πάσαν εν εαυτώ του διαβόλου δεχόμενον την ενέργειαν. Και ώσπερ ο Θεός και Σωτήρ ανθρωπείαν φύσιν αναλαβών την ημετέραν επραγματεύσατο σωτηρίαν, ούτω και ο σατανάς άνθρωπον εκλεξάμενος πάσαν αυτού δέξασθαι δυνάμενον την ενέργειαν δι΄αυτού πάντας εξαπατήσαι τους ανθρώπους πειράσεται»... «Ουκ αυτός τοίνυν ο διάβολος γίνεται άνθρωπος κατά την του Κυρίου ενανθρώπησιν» αλλά κατοικεί σε άνθρωπο που θα είναι εξόχως διεφθαρμένος και θα καταστεί τέλειο όργανό του και θρόνος του.
Θα είναι τόση η αποστασία και η πλάνη τότε, ώστε ερωτά ο Ιεροσολύμων Κύριλλος: «Τίς άρα μακάριος ο υπέρ Χριστού μετ' ευσεβείας μαρτυρών τότε; Υπέρ γαρ πάντας μάρτυρας εγώ φημι είναι τους τότε μάρτυρας... οι μέν προ τούτου μόνοις ανθρώποις επάλαισαν, οι δε επί του Αντιχρίστου, αυτώ τω Σατανά αυτοπροσώπως πολεμήσουσι». Τελικά όμως, αυτός «ο Κύριος αναλώσει τον άνομον τω πνεύματι του στόματος αυτού» (Β΄ Θεσ. β΄ 8).
ε΄ Παγκόσμιες ακαταστασίες, διωγμοί των Χριστιανών.
Και σημειώνει ο Κύριος: «Μελλήσετε δε ακούειν πολέμους και ακοάς πολέμων... και έσονται λιμοί και λοιμοί και σεισμοί κατά τόπους, πάντα δε ταύτα αρχή ωδίνων. Τότε παραδώσουσιν υμάς εις θλίψιν και αποκτενούσιν υμάς, και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων των εθνών δια το όνομά μου...» (Ματθ. κδ΄ 6-10).
Ο πρώτος Μακαρισμός της Αποκάλυψης μας υπενθυμίζει ότι «ο Κύριος εγγύς» και συνεπώς να μη αφιστάμεθα της μελέτης και εφαρμογής του Νόμου του Θεού. Πρέπει ακόμη να διακρίνουμε τα «σημεία των καιρών». Πρέπει να αισθανόμαστε ότι «το μυστήριον της ανομίας ήδη ενεργείται» (Β΄ Θεσ. β΄ 7) και ότι «εσχάτη ώρα εστί, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και νυν αντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν, όθεν γινώσκομεν ότι εσχάτη ώρα εστίν» (Α΄ Ιωάν. β΄ 18).
Κάποτε ο Κύριος επέπληξε τους Φαρισαίους που τα μεν μετεωρολογικά σημεία μπορούν να ξεχωρίζουν, τα δε σημεία των καιρών, αδυνατούν (Ματθ. κδ΄ 3, Λουκ. ιβ΄ 54-56).
Πρέπει να νιώσουμε ότι έχουμε να παλαίψουμε σκληρά. Ότι λίγοι είναι εκείνοι που θα σωθούν.
Καιρός να αντιληφθούμε ότι το τέρμα του κόσμου φθάνει με καλπασμό...
Μπροστά σε όλα αυτά τα ενεστώτα και μέλλοντα γεγονότα, που αναφέρει ο λόγος του Θεού, ποιος θα έμενε αδιάφορος;
