Ένας ζωγράφος σχεδίασε έναν πίνακα. Τον ονόμασε «Η πόρτα της καρδιάς».
Στην έκθεσή του ένας από τους προσκεκλημένους παρατήρησε : «Aπό την πόρτα λείπει το χερούλι»
Ο ζωγράφος εξήγησε : «Είναι γιατί η πόρτα της καρδιάς ανοίγει μόνο από μέσα»
Έγραφε ο ποιητής Ρουμί προχωρώντας ακόμη παραπέρα την παραπάνω σκέψη :
“Ακούω πως υπάρχει μια πόρτα που ανοίγει, από την μία καρδιά στην άλλη.
Αλλά αν δεν υπάρχει τοίχος, πώς μπορεί να υπάρχει πόρτα…”
Ποιος έβαλε την πόρτα; Ποιος έχτισε τους τοίχους γύρω σου και σε περιόρισε; Ο φόβος. Κάθε άνθρωπος είναι τόσο μικρός όσο ο φόβος που αισθάνεται. Ποιος φόβος; Ο φόβος ότι κινδυνεύεις. Ο φόβος να ανοιχτείς. Ο φόβος να αισθανθείς. Ο φόβος ότι αν αγαπήσεις θα γίνεις ευάλωτος και μπορεί να πληγωθείς. Και πράγματι έτσι είναι. Πολλές φορές θα πληγωθείς. Δεν υπάρχει όμως άλλος δρόμος που να οδηγεί στην ευτυχία.
Όπως λέει ο Όσκαρ Ουάϊλντ :
“Μια ζωή χωρίς αγάπη είναι σαν ανήλιαγος κήπος με μαραμένα λουλούδια. Η συναίσθηση ότι αγαπάς και αγαπιέσαι φέρνει μια ζεστασιά κι έναν πλούτο στη ζωή που τίποτε άλλο δεν μπορεί να φέρει”
Πλησιάζει ο καιρός που η πόρτα θα φύγει και οι τοίχοι θα πέσουν. Η δύναμη της αγάπης στην οποία όλοι μας μπορούμε να συνεισφέρουμε θα γκρεμίσει τα σύνορα. Όλα τα στενά όρια που έβαλε ο νους μας θα εξαφανιστούν. Η ύπαρξη μας θα γίνει απεριόριστη. Ποιος είσαι άραγε χωρίς τα όρια σου; Τι σε χωρίζει τώρα πια απ’ τον συνάνθρωπό σου;
Εσύ όμως ακόμη φοβάσαι να ορίσεις τον εαυτό σου με άλλο τρόπο. Φοβάσαι την ελευθερία και την αναρχία της αληθινής αγάπης γιατί σου έμαθαν να στηρίζεις την ύπαρξή σου στα περιορισμένα σου όρια. Κι έτσι ακόμη αντιστέκεσαι σε ότι έχει τη δύναμη να σου γκρεμίσει αυτά τα τείχη. Έχεις μάθει να κρύβεσαι μέσα στο ασφαλές καταφύγιό σου αποκόπτοντας τον εαυτό σου από ότι δίνει χαρά και νόημα στη ζωή.
