Aντιμετωπίστε αποτελεσματικά τους αχάριστους ανθρώπους

 Αχάριστον ευεργετείς; .....Νεκρόν δανείζεις!!! Γιάννης Α. Κονδύλης

Πολλές φορές στη ζωή μας αντιλαμβανόμαστε ότι περιτριγυρζόμαστε από αχάριστους ανθρώπους. Η αίσθηση ότι οι άλλοι είναι αχάριστοι απέναντί μας είναι πραγματικά απεχθής και πολλές φορές μας οδηγεί σε καυγάδες και βαθιά αναστάτωση τόσο με τους άλλους όσο και με τον εαυτό μας.

Ας δούμε λοιπόν 3 αποτελεσματικούς τρόπους για να αντιμετωπίσουμε αυτό το είδος ανθρώπου.

1. Μιλήστε τους για τα συναισθήματά σας

Μοιραστείτε μαζί τους το πως σας κάνουν να αισθάνεστε. Το πιο πιθανό βέβαια είναι ότι θα υπεραμυνθών των επιλογών τους και της αυτοέκφρασής τους, γι αυτό δεν υπάρχει λόγος να λογομαχήσετε. Εσείς, το μόνο που κάνετε είναι να τους εκμυστηρεύεστε τα δικά σας συναισθήματα. Όσο λοιπόν κι αν υπερμαυνθούν, η πιθανότητα να αλλάξουν τη στάση τους στο μέλλον, είναι πολύ μεγάλη.

2. Απαιτήστε την ανταπόδοσή τους

Εάν αισθάνεστε ότι οι άλλοι είναι αχάριστοι μαζί σας, τότε το πιο πιθανό είναι οτι νιώθετε πως οι άλλοι δεν κάνουν αρκετά για εσάς, ή δεν νιώθουν έτσι όπως θα θέλατε εσείς να νιώθουν. Επειδή όμως δεν μπορείτε να παρέμβετε στα συναισθήματά τους, αυτό που μπορείτε να κάνετε είναι να απαιτήσετε ανοικτά αυτό που θέλετε. Εξηγήστε τους δηλαδή ότι δεν είστε δεδομένοι και ότι δεν τους προσφέρετε κάτι ανιδιοτελώς. Και επειδή κανείς δεν μπορεί να βρίσκεται στο μυαλό μας για να κατανοεί πως σκεφτόμαστε, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να ζητήσετε ευθέως αυτό που θα θέλατε ως αντάλλαγμα για όσα τους προσφέρετε.

3.  Σταματήστε να προσφέρετε

Είναι απλό, εφόσον προσφέρετε κάτι για το οποίο περιμένετε ένα αντάλλαγμα το οποίο δεν λαμβάνετε, σταματήστε να το προσφέρετε. Το πιο πιθανό είναι ότι θα εκτιμηθεί εκ των υστέρων ή και δεν θα εκτιμηθεί ποτέ. Δεν υπάρχει όμως απολύτως κανένας λόγος να συνεχίσετε να χάνετε την ενέργειά σας. Είναι σαν να δίνετε 2 ευρώ για να αγοράσετε 1 κιλό ροδάκινα και ο μανάβης σας δίνει ένα ή καθόλου ροδάκινα. Για πόσο καιρό θα συνεχίσετε να πληρώνετε; Απλά επισκεφθείτε ένα άλλο μανάβικο…

Τώρα… εάν θέλετε πραγματικά να απαλλαγείτε από τους αχάριστους ανθρώπους και είστε έτοιμοι να διαβάσετε κάποιες σκληρές αλήθειες, διαβάστε και τους υπόλοιπους τρεις τρόπους

1. Αναπτύξτε τη δική σας ευγνωμοσύνη

Εάν παρατηρείτε συχνά ότι περιτριγυρίζεστε από αχάριστους ανθρώπους, τότε  είναι πιθανό ότι ούτε κι εσείς έχετε ευγνωμοσύνη. Διότι πολύ απλά όταν βρισκόσαστε στο συναίσθημα της ευγνωμοσύνης, είστε ανίκανοι να διακρίνετε συχνά την αχαριστία. Άρα, το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να καλλιεργήσετε τη δική σας ευγνωμοσύνη για όσα καλά έχετε στη ζωή σας και πάνω απ’ όλα για αυτό που είστε. Θα παρατηρήσετε ότι ως εκ θαύματος, καθώς θα αυξάνεται η δική σας ευγνωμοσύνη, θα συμβαίνει το ίδιο και στους άλλους. Δοκιμάστε το και θα εκπλαγείτε.

2. Ξεκαθαρίστε την ιδιοτέλεια ή την ανιδιοτέλεια της προσφοράς σας

Το να ζητάτε αντάλλαγμα για αυτό που προσφέρετε είναι απόλυτα λογικό και θεμιτό. Το να ζητάτε αντάλλαγμα για κάτι που το προσφέρεται με το περιτύλιγμα της ανιδιοτελούς αγάπης όμως δεν είναι ούτε λογικό, ούτε θεμιτό. Η ανιδιοτελής προσφορά είναι πραγματικά πολύ σπάνια. Σε όλους μας αρέσει να είμαστε ως έναν βαθμό “Μητέρα Τερέζα”, αλλά κάποια στιγμή χρειάζεται πραγματικά να αναρωτηθείτε… Θέλετε να είστε “Μητέρα Τερέζα” ή απλά εσείς; Όποια κι αν είναι η απάντηση είναι εξίσου σεβαστή, όμως θα πρέπει αυτό να είναι ξεκάθαρο και μέσα σας και στους άλλους. Είναι γεγονός ότι κανένας άνθρωπος δεν πιστεύει ότι είναι αχάριστος, αλλά λίγο πολύ, όλοι είμαστε ως έναν βαθμό. Εάν η προσφορά σας είναι ανιδιοτελής, τότε δεν σας αφορά τι σκέφτεται και πράττει ο άλλος. Εάν η προσφορά σας έχει σκοπό το αντάλλαγμα, τότε θα πρέπει να το αξιώσετε και να το διεκδικήσετε ή πιο απλά να το θέσετε ως προϋπόθεση. Οι ανθρώπινες σχέσεις θα ήταν πραγματικά πολύ καλύτερες εάν είμαστε ειλικρινείς, ξεκάθαροι και απλά ζητούσαμε αυτό που θέλουμε από τους άλλους, αντί να περιμένουμε να το σκεφτούν οι άλλοι για εμάς.

3.  Αγαπήστε τον εαυτό σας

Κάθε φορά που αισθάνεστε ότι κάποιος σας φέρεται αχάριστα, αναπτύσσονται διάφορα αρνητικά συναισθήματα μέσα σας, όπως θυμός, απογοήτευση και άλλα. Όμως υπάρχει μια μαγική ερώτηση που μπορείτε να κάνετε στον εαυτό σας, η οποία θα σας κάνει να δείτε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση: “Τι δεν μου προσφέρει αυτός ο άνθρωπος που θα μπορούσα να το προσφέρω εγώ στον εαυτό μου και δεν το κάνω;” Εάν κάνετε αυτή την ερώτηση με ειλικρίνεια στον εαυτό σας,  θα λάβετε κάποιες καταιγιστικές απαντήσεις που θα αλλάξουν για πάντα τη ζωή σας. Η συντριπτική πλειοψηφία των πραγμάτων που περιμένουμε από τους άλλους, είναι αυτά τα οποία δεν δίνουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας.

Στην ίδια βάρκα

Κάποτε, ένα ζευγάρι μπήκε σε μια βάρκα και βγήκε στον ωκεανό.

Κάποια στιγμή, ο άντρας άρχισε να ανοίγει μια τρύπα στον πάτο της βάρκας και η γυναίκα του κατάπληκτη του φώναξε: «Τι κάνεις; Σταμάτα αμέσως να τρυπάς τη βάρκα!».


Τότε ο άντρας της απάντησε: «Μην ανησυχείς, η τρύπα που κάνω είναι μόνο από την δική μου πλευρά».

Είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα, φίλοι και εχθροί, γνωστοί και άγνωστοι. Εάν βυθιστεί η βάρκα θα βυθιστούμε όλοι μαζί.

Κάθε φορά που αδιαφορούμε για την αδικία που συντελείται στον συνάνθρωπό μας, είναι σαν να επιτρέπουμε να ανοίγει άλλη μια τρύπα στη κοινή μας βάρκα. Είναι όμως θέμα χρόνου να βυθιστούμε όλοι.

Μόνο όταν  συνειδητοποιούσαμε ότι δεν είναι αλληλεγγύη ή “φιλανθρωπία” το να σεβαστούμε τον συνάνθρωπό μας και να συμπαρασταθούμε στον διπλανό μας, αλλά υποχρέωση για εμάς τους ίδιους, τότε μόνο, η κοινωνία μας θα έχει μια πραγματική ελπίδα.

ΜΜΜΜ!!!!

Συμβούλευε ένα φωτισμένος μοναχός:

Να έχεις αγάπη προς όλους, αλλά ιδιαίτερες σχέσεις με κανένα.

 .

.

Έλεγε ο γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής:

Ο κυριότερος σκοπός του διαβόλου είναι να κτυπήσει την πίστη και έτσι να ρεζιλέψει τον άνθρωπο ως προδότη και αρνητή.

 .

.

Είπε κάποτε, προ ετών, ο σεβαστός γέρων Γεράσιμος ο Υμνογράφος:

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέει ότι το μόνο το οποίο αδυνατεί να πράξει ο Παντοδύναμος Θεός είναι το να ενωθεί με τον ακάθαρτο άνθρωπο. Σε αυτό αδυνατεί.

 .

.

Έλεγε ο Γέρων Μόδεστος ο Κωνσταμονίτης:

Έχετε την εκούσια τύφλωση. Μην βλέπετε τα σφάλματα των άλλων.

Αποδεσμεύσου για να ζήσεις

Ήταν μια φορά ένας ορειβάτης και επιχειρούσε μια πολύ δύσκολη αναρρίχηση σε ένα βουνό με έντονη χιονόπτωση. Πέρασε τη νύχτα μαζί με άλλους στο καταφύγιο.

Το πρωί το χιόνι έχει σκεπάσει για τα καλά το βουνό, πράγμα που κάνει την αναρρίχηση ακόμη πιο δύσκολη. Δεν θέλει, όμως, να γυρίσει πίσω, κι έτσι, όπως μπορεί, με μεγάλη προσπάθεια και θάρρος, συνεχίζει την αναρρίχηση, συνεχίζει να σκαρφαλώνει στο απόκρημνο βουνό. Μέχρι που κάποια στιγμή, ίσως από κακό υπολογισμό, ίσως γιατί η κατάσταση ήταν πραγματικά δύσκολη, πάει να στερεώσει στον πάσσαλο το σχοινί ασφαλείας και του γλιστράει ο γάντζος.

Ο ορειβάτης γκρεμίζεται… αρχίζει να κατρακυλάει στο βουνό χτυπώντας άγρια στα βράχια ενώ το χιόνι πέφτει πυκνό…

Από μπροστά του βλέπει να περνάει όλη του η ζωή. Κλείνει τα μάτια περιμένοντας το χειρότερο, και ξαφνικά, νιώθει στο πρόσωπο του ένα χτύπημα από σχοινί. Χωρίς καθόλου να σκεφτεί, πιάνεται από το σχοινί με μια ενστικτώδη κίνηση. Ποιος ξέρει… Το σχοινί αυτό μπορεί να έμεινε εκεί κρεμασμένο από κάποιον πάσσαλο… κι αν είναι έτσι, θα μπορέσει να τον κρατήσει και να σταματήσει την πτώση του.

Κοιτάζει προς τα πάνω, αλλά το μόνο που βλέπει είναι η χιονοθύελλα και το πυκνό χιόνι που πέφτει πάνω τον. Τα δευτερόλεπτα μοιάζουν αιώνες σ’ αυτό το κατρακύλισμα που γίνεται όλο και πιο γρήγορο και μοιάζει να μην τελειώνει… Ξαφνικά, το σχοινί τινάζεται και νιώθει αντίσταση. Ο ορειβάτης δεν βλέπει τίποτε, ξέρει όμως ότι προς το παρόν έχει σωθεί. Το χιόνι πέφτει ασταμάτητα, κι αυτός εκεί, δεμένος με το σχοινί, μέσα στο φοβερό κρύο, κρεμασμένος από ένα κομμάτι λινάρι, που τον κρατάει για να μην τσακιστεί πέφτοντας στη χαράδρα ανάμεσα στα βουνά.

Προσπαθεί να δει τι υπάρχει γύρω του, αλλά μάταια’ δεν ξεχωρίζει τίποτε. Φωνάζει δυο-τρεις φορές, αλλά καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τον ακούσει κανείς. Η πιθανότητα να σωθεί είναι απειροελάχιστη. Και να δουν ότι λείπει, δεν θα μπορέσει κανείς ν’ ανέβει να ψάξει γι’ αυτόν πριν σταματήσει η χιονοθύελλα, αλλά και τότε ακόμη, πώς να ξέρουν ότι βρίσκεται κρεμασμένος στο γκρεμό;

Αντιλαμβάνεται πως αν δεν κάνει κάτι γρήγορα, αυτό θα είναι το τέλος του.

Όμως, τι να κάνει;

Θα μπορούσε ίσως να σκαρφαλώσει προς τα πάνω και να προσπαθήσει να φτάσει στο καταφύγιο, αμέσως όμως καταλαβαίνει πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Ξαφνικά… ακούει μια φωνή από μέσα τον που τον λέει «λύσου!» Μπορεί να είναι η φωνή του Θεού, ή η φωνή της εσωτερικής τον σοφίας, μπορεί όμως να είναι κάποιο κακό πνεύμα, ή παραίσθηση… ακούει πάντως τη φωνή να επιμένει «λύσου, λύσου!»

Σκέφτεται πως αν λυθεί αυτή τη στιγμή σίγουρα θα σκοτωθεί. Θα είναι ένας τρόπος για να τελειώσει το μαρτύριο του. Μπαίνει στον πειρασμό να επιλέξει το θάνατο για να σταματήσει να υποφέρει. Σαν απάντηση όμως στη φωνή δένεται ακόμη πιο σφιχτά. Και η φωνή επιμένει «λύσου!…

Μη βασανίζεσαι άλλο, δεν έχει νόημα τόσος πόνος… λύσου!» Εκείνος, όμως, δένεται ακόμη πιο σφιχτά, ενώ πολύ αποφασιστικά λέει μέσα τον πως καμία φωνή δεν πρόκειται να τον πείσει να αφήσει αυτό που χωρίς αμφιβολία του έχει σώσει τη ζωή. Η σύγκρουση αυτή συνεχίζεται για ώρες, ο ορειβάτης όμως εξακολουθεί να είναι δεμένος μ αυτό που νομίζει πως είναι η μοναδική του δυνατότητα για να σωθεί.

Ο μύθος λέει ότι την άλλη μέρα η ομάδα διάσωσης βρήκε τον ορειβάτη μισοπεθαμένο. Η ζωή τον κρεμόταν από μια κλωστή. Ακόμα λίγα λεπτά, και ο ορειβάτης θα είχε πεθάνει από το κρύο, παγωμένος, και, παραδόξως, δεμένος με το σχοινί του… σε απόσταση λιγότερο από ένα μέτρο από το έδαφος.

Λέω, λοιπόν, ότι, καμιά φορά, το να μην εγκαταλείπεις κάτι, είναι θάνατος.

Κάποιες φορές, ζωή είναι να παρατάς αυτό που κάποτε σ’ έσωσε.

Να αφήνεις πίσω τα πράγματα που μαζί τους είσαι δεμένος σφιχτά, επειδή νομίζεις ότι αν τα κρατήσεις θα σε σώσουν από την κατάρρευση.

Όλοι έχουμε αυτήν την τάση να δενόμαστε σφιχτά με ιδέες, πρόσωπα και καταστάσεις. Δενόμαστε με ανθρώπους, με χώρους, με τόπους γνωστούς, γιατί είμαστε βέβαιοι πως αυτό είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας σώσει. Πιστεύουμε στο «γνώριμο κακό», όπως λέει ένα γνωστό γνωμικό.

Και παρόλο που από διαίσθηση καταλαβαίνουμε ότι το δέσιμο σημαίνει θάνατο, συνεχίζουμε να μένουμε αγκιστρωμένοι σ’ αυτό που πια δεν μας χρειάζεται, σ’ αυτό που δεν υπάρχει πια, τρέμοντας τις φανταστικές συνέπειες αν αποδεσμευτούμε.

4 διαφορετικοί τρόποι ζωής

Μια φορά και ένα καιρό ένας σοφός είχε τέσσερις μαθητές, οι οποίοι υπερείχαν σε ικανότητες συγκριτικά με τους υπόλοιπους. Μια μέρα, λοιπόν, συγκεντρώθηκαν και οι τέσσερις και ο σοφός απευθύνθηκε στον πρώτο του μαθητή, «Πες μου τι βλέπεις όταν εξετάζεις τον κόσμο».

«Βλέπω αγριότητα. Ο πλανήτης είναι εγκλωβισμένος. Ο κόσμος κρύβεται από την αλήθεια. Υπάρχουν τα σωματίδια στην ατμόσφαιρα και η όξινη βροχή. Τα δάση καταστρέφονται και σαν αποτέλεσμα και το όζον μαζί τους. Υπάρχει τόσο μεγάλη άγνοια και ιδιοτέλεια. Ο κόσμος χρειάζεται επαναπροσδιορισμό». Ο σοφός απάντησε, «Έχεις δίκιο και για αυτό θα σε ονομάσω Διόρθωση, από το όραμά σου που έχει δεσμευτεί σε ένα κόσμο με ανάγκες». Στον δεύτερο μαθητή του ο σοφός έθεσε την ίδια ερώτηση, «Πες μου τι βλέπεις όταν αντικρίζεις τον κόσμο».

Ο δεύτερος μαθητής απάντησε, «Δάσκαλε βλέπω ματαιοπονία. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει για να αλλάξει τον κόσμο, ακόμη και αν και κάποιοι θα μετανοήσουν και θα θελήσουν την αλλαγή. Ακόμη και τότε ο κόσμος θα είναι καταδικασμένος από τις πράξεις των ανθρώπων. Η επιστήμη μας διδάσκει πως πάρα πολύ άνθρωποι έρχονται σε αυτόν τον πλανήτη, τόσες καταστροφές ήδη έχουν γίνει, ένα πολύ μικρό μερίδιο παρέχεται στην επιστήμη για να τη βοηθήσει επαρκώς, και υπάρχει ελάχιστη ανησυχία για τα έθιμα και τις αξίες. Η εγκληματικότητα κλιμακώνεται ενώ ο θεσμός της οικογένεια φθείρεται. Ο νόμος έχει χαθεί».

«Έχεις δίκιο, επίσης, και για αυτό θα σε ονομάσω Ενάρετο, γιατί όλη αυτή η αγανάκτηση αποκαλύπτει έναν διεφθαρμένο κόσμο και παράλληλα η καρδιά σου υποφέρει με τον πόνο του. Θα γίνεις γνωστός για αυτά τα λόγια σου και οι πράξεις θα εκφράσουν τη λύπη της καρδιάς σου».

Ο σοφός στρέφει το βλέμμα του στον τρίτο του μαθητή, «Και εσύ τι βλέπεις;». «Βλέπω ένα κόσμο που έχει ανάγκη την αποκατάσταση του νόμου. Δεν πιστεύω πως η ελπίδα έχει χαθεί. Παίρνω θάρρος από τα λεγόμενα των αδελφών μου. Που εκείνοι αναγνωρίζουν την ανάγκη για την αλλαγή του κόσμου. Έχω εμπιστοσύνη, και το διαισθάνομαι, ότι η θέληση του ανθρώπου θα αλλάξει. Όλες οι καλές κυβερνήσεις είναι κυβερνήσεις ανθρώπων για τους ανθρώπους. Μέσα από τον νόμο και τις κυβερνήσεις αυτή η αλλαγή μπορεί να είναι αποτελεσματική. Ο αγγελιοφόρος της αλλαγής υπάρχει και είναι ο νόμος και η κυβέρνηση». «Και εσύ έχεις δίκιο. θα σε αποκαλώ Κυβέρνηση, γιατί τα λόγια σου έδωσαν πνοή στις παρατηρήσεις σου και έγιναν αυτό που θα διδάξεις. Θα δεσμευτείς στο έργο του νόμου και της εργασίας, μέσω της κυβέρνησης».

Εν τέλει. Στον τέταρτο φοιτητή ο σοφός έθεσε την ίδια ερώτηση, «Και εσύ τι βλέπεις;». «Βλέπω μόνο θαύματα. Η ζωή είναι ένα θαύμα. Όλη η πλάση είναι ένα θαύμα. Η συνείδηση είναι ένα θαύμα. Βλέπω το Θεό σε όλα τα δημιουργήματα του. Διαισθάνομαι την ομορφιά της αγάπης στην ευωδία ενός λουλουδιού, στο χαμόγελο ενός παιδιού, στην ζεστασιά των εραστών, στην λάμψη των αστεριών. Όταν εξετάζω τον κόσμο νιώθω ευφορία με όλα αυτά τα μυστήρια. Με δέος και σεβασμό η κάθε μέρα ξεδιπλώνει την ομορφιά της. Ξέρω πώς όλα τα πράγματα είναι καλά και ότι εκφράζουν την καλοσύνη τους με τον δικό τους σωστό τρόπο την κάθε στιγμή. Ξέρω πως αυτά για τα οποία αναφέρθηκαν τα αδέλφια μου είναι μία κακή ψευδαίσθηση, γιατί μόνο η αιωνιότητα είναι αληθινή. Δεν θα δώσω καμιά δύναμη στις σκέψεις του σαρκασμού, των περιορισμών, της ανάγκης για να δείξω, με αυτόν τον τρόπο, σε όλο τον κόσμο το όραμα που μου έχει δοθεί. Με αυτό το όραμα και τις αισθήσεις, η καρδιά μου θα τρέξει υποκινουμένη από το μεγαλείο της πλάσης».

Ο σοφός χαμογέλασε πριν μιλήσει. «Και εσύ είσαι ο εκλεκτός μου μαθητής. Θα σε ονομάσω Αλήθεια, γιατί το όραμά σου είναι αληθινό και η ανταμοιβή του είναι η πραγματικότητα που αυτό αντικρίζει. Πρέπει να πας σε κάθε άνθρωπο και να διδάξεις ότι εσύ βλέπεις. Θα γίνεις γνωστός από όλους τους ανθρώπους μέσα από τα «ενδύματα» σου, εκείνα της γαλήνης και της ειρήνης.

Ο δάσκαλος απευθυνόμενος σε όλους πρόσθεσε τα εξής, «Ο καθένας από εσάς σας έχει την ευλογία του οράματος. Όπως εσείς βλέπετε τον κόσμο, έτσι ακριβώς και ο κόσμος αποκαλύπτεται σε εσάς. Θα γνωρίσετε τον κόσμο μέσα από το όραμα που έχετε για αυτόν. Θα γευτείτε τις εμπειρίες της ζωής σύμφωνα με το όραμά σας.

Δεν είναι μόνο ότι η πραγματικότητα μας διαμορφώνεται με τον τρόπο που εμείς επιλέγουμε, αλλά έτσι συμβαίνει και με τη δύναμη που προσδίδουμε σε αυτή. Μόνο η αιωνιότητα είναι άφθαρτη. Οπότε, μόνο η αιωνιότητα είναι αληθινή. Όλα τα άλλα είναι εγγενώς ψευδή εξ ορισμού. Για να γίνεις δάσκαλος το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να συμπεριφέρεσαι σαν δάσκαλος. Για να αναπτυχθείς σαν άτομο πρέπει να δίνεις και να προσφέρεις. Ότι σπείρεις θα θερίσεις. Το πρώτο βήμα, λοιπόν, είναι η αυτοπραγμάτωση, είναι να δώσεις συγχώρεση και φροντίδα. 

Οι παλιές, βαθιές αναμνήσεις που συνδέονται με το μυαλό εξαφανίζονται, οι νέες μνήμες γίνονται τόσο η διαδικασία όσο και ο στόχος.

Φιλία....

Ονειρεύτηκε ότι περπατούσε στην παραλία μαζί με τον ποιο πιστό του φίλο, την Ψυχή του. Στον ουρανό άστραφταν σκηνές από την ζωή του. Για κάθε σκηνή παρατήρησε δύο ζευγάρια από χνάρια πάνω στην άμμο. Το ένα ανήκε σ’ αυτόν και το άλλο ανήκε στον καλύτερο του φίλο.

Όταν η τελευταία σκηνή της ζωής του άστραψε εμπρός του, εκείνος κοίταξε πίσω στα χνάρια της άμμου. Παρατήρησε ότι πολλές φορές στο μονοπάτι της ζωής του υπήρχε μόνο το ένα ζευγάρι από τα χνάρια. Παρατήρησε ακόμα ότι τούτο συνέβαινε στις χειρότερες και πιο θλιβερές στιγμές της ζωής του.

Αυτό στ’ αλήθεια τον ενόχλησε και ρώτησε τον φίλο του σχετικά με αυτό. «καρδιακέ μου φίλε, είπες ότι εφ’ όσον αποφάσισες να με ακολουθήσεις, Εσύ θα περπατούσες μαζί μου σε όλη τη διάρκεια του δρόμου. Αλλά παρατήρησα ότι στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου υπάρχει μόνο ένα ζευγάρι χνάρια στην άμμο. Δεν καταλαβαίνω γιατί όταν σε χρειαζόμουν περισσότερο Εσύ με εγκατέλειψες».

Και η Ψυχή του απάντησε: «Αγαπημένε μου, ακριβέ μου φίλε, Εγώ σ’ αγαπώ και ποτέ δεν θα σε εγκατέλειπα. Τις στιγμές της δοκιμασίας και του πόνου σου, εκεί που βλέπεις μόνο το ένα ζευγάρι από τα χνάρια στην άμμο, είναι τότε που Εγώ η Ψυχή σου, σε κουβαλούσα στην αγκαλιά μου».