Ονειρεύτηκε ότι περπατούσε
στην παραλία μαζί με τον ποιο πιστό του φίλο, την Ψυχή του. Στον ουρανό
άστραφταν σκηνές από την ζωή του. Για κάθε σκηνή παρατήρησε δύο ζευγάρια από
χνάρια πάνω στην άμμο. Το ένα ανήκε σ’ αυτόν και το άλλο ανήκε στον καλύτερο του
φίλο.
Όταν η τελευταία σκηνή της
ζωής του άστραψε εμπρός του, εκείνος κοίταξε πίσω στα χνάρια της άμμου.
Παρατήρησε ότι πολλές φορές στο μονοπάτι της ζωής του υπήρχε μόνο το ένα
ζευγάρι από τα χνάρια. Παρατήρησε ακόμα ότι τούτο συνέβαινε στις χειρότερες και
πιο θλιβερές στιγμές της ζωής του.
Αυτό στ’ αλήθεια τον
ενόχλησε και ρώτησε τον φίλο του σχετικά με αυτό. «καρδιακέ μου φίλε, είπες ότι
εφ’ όσον αποφάσισες να με ακολουθήσεις, Εσύ θα περπατούσες μαζί μου σε όλη τη
διάρκεια του δρόμου. Αλλά παρατήρησα ότι στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου
υπάρχει μόνο ένα ζευγάρι χνάρια στην άμμο. Δεν καταλαβαίνω γιατί όταν σε
χρειαζόμουν περισσότερο Εσύ με εγκατέλειψες».
Και η Ψυχή του απάντησε:
«Αγαπημένε μου, ακριβέ μου φίλε, Εγώ σ’ αγαπώ και ποτέ δεν θα σε εγκατέλειπα. Τις
στιγμές της δοκιμασίας και του πόνου σου, εκεί που βλέπεις μόνο το ένα ζευγάρι
από τα χνάρια στην άμμο, είναι τότε που Εγώ η Ψυχή σου, σε κουβαλούσα στην
αγκαλιά μου».
