Μοναξιά είναι όταν πονάς, γιατί τα χέρια αντί να ψαχουλεύουν πάνω σου… γίνονται μαστίγια κι αφήνουν λεκέδες.
Μοναξιά είναι αυτό που νιώθεις να παγώνει την ψυχή σου, να σταματά την αναπνοή σου στιγμιαία και κάποτε να εκρήγνυται σε χρώματα μέσα στο κεφάλι σου.
Μοναξιά είναι να μην μπορείς να εξωτερικεύσεις τα συναισθήματα σου, όταν πραγματικά το έχεις ανάγκη.
Μοναξιά είναι… γιατί ξέρεις και δεν μπορείς να μιλήσεις.
Μοναξιά είναι όταν η σκέψη αρχίζει να βαδίζει σε επικίνδυνα μονοπάτια.
Μοναξιά είναι να αρκείσαι στην ψευδαίσθηση της χαράς και να φτάνεις ν’ αγαπάς τον πόνο και το δάκρυ. Είναι ένα γκέτο που χαίρεσαι τις αλήθειες τις μεγάλες και δεν είσαι πια σκλάβος του χρόνου.
Είναι χρώματα σκούρα, χρώμα δειλίας και φόβου… Φόβου για ζωή και για γέλιο. Και κλείνεσαι, όλο και πιο πολύ, όλο και πιο βαθιά και τ’ αδιέξοδα γίνονται παρέα την νύχτα… της ψυχής. Και βυθίζεσαι στην άβυσσο του εαυτού σου κι η ελπίδα δε ζει πια πουθενά.
Μοναξιά είναι η ηρεμία πριν τον δυνατό κεραυνό του έρωτα….
