Με την Κάθοδο του Ιησού στον Αδη ο Σατανάς και ο Θάνατος νικήθηκαν!
Ο Σατανάς έδωσε την ύστατη μάχη με τον ίδιο τον Χριστό και...έχασε κατά κράτος.
Ποιός ήταν στ' αλήθεια ο Άδης, γιατί ο Χριστός κατέβηκε εκεί και ποια η σχέση του Άδη με τους Έλληνες;
«Ὅτι καὶ Χριστός ἅπαξ περὶ ἁμαρτιῶν ἔπαθε, δίκαιος ὑπὲρ ἀδίκων, ἵνα ἡμᾶς προσαγάγῃ τῷ Θεῷ, θανατωθεὶς μὲν σαρκί, ζωοποιηθείς δὲ πνεύματι· ἐν ᾧ καὶ τοῖς ἐν φυλακῇ πνεύμασι πορευθεὶς ἐκήρυξεν» (Α´ Πέτρ. γ´ 18-19).
Κατά τις τρεις ημέρες μετά τον θάνατό Του και μέχρι της αναστάσεώς Του, ο Κύριος κατήλθε στον Άδη, στον τόπο, όπου ευρίσκονταν φυλακισμένες οι ψυχές των ανθρώπων, κήρυξε και, στην συνέχεια, με θεϊκή εξουσία ανέστησε κι ελευθέρωσε τις ψυχές και κυριολεκτικά "ἐκκένωσε" τα ταμεία του ζοφερού αυτού τόπου.
Η Δημιουργία του Άδη μέσα από την Ελληνική φιλοσοφία και γιατί οι Ευαγγελιστές χρησιμοποίησαν αυτόν το όρο.
Η προσδοκία του Σατανά ήταν, ότι τελικά θα μπορούσε να κρατήσει ένα μέρος της δημιουργίας του Θεού υπό την εξουσία του. Εκεί έχασε το παιχνίδι.
Ο τόπος αυτός, όπου κατοικούσε ο Πλούτωνας κατά τους Έλληνες, ονομάστηκε από αυτούς ως Άδης.
Ήταν γνωστό σε πολλούς μεσογειακούς και ασιατικούς λαούς η ύπαρξη ενός…Κάτω Κόσμου, όπου εκεί συγκεντρώνονταν οι ψυχές των ανθρώπων που πέθαιναν, παρ’ όλο που στις παραδόσεις τους είχαν την μετενσάρκωση, δηλαδή μια διαδικασία όπου οι νεκροί έμεναν σε μια πνευματική αδράνεια και όταν έρχονταν η ώρα τους, επέστρεφαν στην ζωή σε άλλο σώμα ή σε διαφορετική οντότητα.
Οι αρχαίοι Έλληνες όμως, έδωσαν πλήρη μορφή και “σχήμα” για έναν τόπο κατ’ αυτούς υπαρκτό και μέρος της Γής, όπου – κατά τον Ησίοδο – βασίλευε ο Άδης ή Πλούτωνας, αδελφός του Δία και μεγάλος…ριγμένος της “μοιρασιάς” μετά και την μεγάλη θρησκευτική επανάσταση μεταξύ Τιτάνων και Θεών.
Ο Πλούτωνας, είχε άσχημη μορφή, ήταν καμπούρης και τρομακτικός στην όψη (πόσο τέλεια είχε αποδώσει η ελληνική μυθολογία την μορφή του Σατανά) και η γυναίκα του, η πανέμορφη Περσεφόνη, που άρπαξε με το ζόρι από την αγκαλιά της μητέρας της, της Δήμητρας), τον απεχθάνονταν.
Στην ουσία, οι αρχαίοι μας πρόγονοι σκιαγράφησαν τον ίδιο τον Σατανά και το βασίλειό του κάτω από την επιφάνεια της Γής.
Οι Έλληνες, επειδή έχουν στο DNA τους μια βαθύτερη γνώση τόσο για την Δημιουργία του Κόσμου, όσο και για την μεταφυσική, όπου επικρατεί η άϋλη και πνευματική ζωή, ήταν οι μόνοι που μπόρεσαν να πλησιάσουν τόσο πολύ στην Αλήθεια, όπου φανταζόταν την ύπαρξη ενός σκοτεινού και λίαν τρομακτικού κόσμου, στον οποίο συγκεντρώνονταν όλες οι ψυχές των νεκρών ανεξαρτήτου προέλευσης και πατρίδας, οι οποίες ψυχές ήταν αιχμάλωτες και υποχείριο ενός ψυχολογικά ασταθούς θεού (λόγω της ρήξης που είχε με τον αδελφό του τον Δία), του Πλούτωνα ή Άδη, ο οποίος για να νοιώθει δυνατός και ισχυρός, βασάνιζε τις ψυχές και όποτε έχανε την σύζυγό του, την πανέμορφη κόρη της Δήμητρας, την Περσεφόνη, επειδή αυτή κάθε μισό χρόνο ανέβαινε στην επιφάνεια της Γης λόγω της συμφωνίας που είχε κάνει με τον αδελφό του και την Δήμητρα (έτσι δημιουργήθηκαν οι τέσσερις εποχές, δηλαδή η Άνοιξη, το Καλοκαίρι – η παρουσία της Περσεφόνης – το Φθινόπωρο και ο Χειμώνας – απουσία της Περσεφόνης – κατά τον Ησίοδο), ο Άδης ξεσπούσε το θυμό του πάνω στις ψυχές και τις βασάνιζε με κάθε τρόπο.
Επί της ουσίας, οι Έλληνες γνώριζαν την ύπαρξη μιας τρομακτικής τοποθεσίας (ο Όμηρος μάλιστα την σκιαγραφεί με τα πιο μελανά λόγια στην “Οδύσσεια”, όπου οι κραυγές των ψυχών ήταν σπαρακτικές και ο τόπος ήταν γεμάτος από φωτιές που όμως δεν είχαν δύναμη να φωτίσουν το σκοτάδι, το έρεβος, όπως το ονομάζει) όπου η ψυχή του ανθρώπου, είτε αυτός ήταν καλός είτε ήταν κακούργος, ήταν καταδικασμένη να πάει εκεί και να ζήσει αιχμάλωτη και ζούσαν με την ελπίδα πως κάποιος Σωτήρας θα ερχόταν και θα απάλλασσε τις ψυχές από το μαρτύριο του Άδη.
Όταν γνώρισαν τον Χριστιανισμό, μέσω κυρίως του Αποστόλου Παύλου, αμέσως κατάλαβαν ότι ο Σωτήρας που περίμεναν, δεν ήταν αυτός που επικαλούνταν τα Ελευσίνια Μυστήρια (Ελευσίνια = Οι μυστηριακές οδοί που οδηγούσαν στην Έλευση του Άρχοντα Σωτήρα), αλλά ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός που πέθανε μαρτυρικά πάνω στον Σταυρό και με τον θάνατο και την Ανάστασή Του, νίκησε τον Άδη, δηλαδή τον Σατανά.
Βλέπετε λοιπόν το πόσο η ελληνική σκέψη πλησίαζε τόσο κοντά στην Αλήθεια; Γιατί πράγματι, η κύρια Αποστολή του Χριστού ήταν αυτή: Η κατάργηση του αιώνιου θανάτου που μεταφραζόνταν σε αιώνια σκλαβιά της ψυχής και η νίκη της Ζωής, από τον ζωηφόρο Ιησού!
Ποιός ήταν ο υπαρξιακός φόβος του Σατανά;
Ο Χριστός, ως Αληθινός Θεός, είχε αυτή την Δύναμη. Και αυτό ακριβώς λοιπόν φοβόταν ο Σατανάς.
Διότι ήξερε πως ο Χριστός, είναι η δεύτερη όψη του Θεού και ως εκ τούτου, πολύ δύσκολα θα τον νικούσε.
Ούτε φυσικά ξεχνούσε πως ο Θεός μετά το Προπατορικό Αμάρτημα, τον είχε ήδη προειδοποιήσει για το…μέλλον του, λέγοντας του “…αυτός θα σου συντρίψει την κεφαλή κι εσύ θα του δαγκώσεις (απλά) τη φτέρνα“, δηλαδή μια πληγή που θα του προκαλέσει έναν δυνατό μεν, αλλά στιγμιαίο πόνο που θα περνούσε άμεσα. Και ο στόχος του σατανά, ήταν αυτός ο πόνος που θα Του προκαλούσε, να είναι πολύ πιο πέρα από κάθε ανθρώπινη αντοχή.
Καθ’ όλη την παρουσία του Κυρίου στον κόσμο, κι αφού πρώτα ο Σατανάς εισέπραξε την τριπλή και εντελώς περιφρονητική άρνηση στο να τον ακουλουθήσει ο Χριστός, το άλλο ήμισυ του Θεού (οι πειρασμοί στην έρημο, πριν ο Χριστός ξεκινήσει το έργο Του) κατέστρωνε το σχέδιο για την αποδόμηση του έργου του Κυρίου που θα είχε ως αποκορύφωμα την θανάτωσή Του.
Το απόλυτο σχέδιο ανατροπής του Σατανά
Ο Σατανάς, παρά την πτώση του από τον Ουρανό, είχε ακόμη ως Αρχάγγελος, την δύναμη που έχουν οι άλλοι Αρχάγγελοι, όπως ο Γαβριήλ και ο Μιχαήλ. Περιορισμένης υφής μέν, αλλά την είχε. Εξ’ ού και η δύναμη της Μαγείας, την οποία χρησιμοποιούν πολλοί λαοί ασιατικής προέλευσης για να δείξουν πως αυτοί έχουν την ικανότητα να θεραπεύουν ή να παραπλανούν (Ινδουισμός, Βουδδισμός, Γιόγκα κλπ)
Μπορούσε να διαμορφώνει καταστάσεις, να παραπλανά ανθρώπους, να τους βάζει ζοφερές σκέψεις στο μυαλό και εφ’ όσον οι άνθρωποι που δεν πίστευαν στον Θεό ουσιαστικά, ούτε καν οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι, πόσω δε μάλλον οι Ρωμαίοι, ήταν εκ των πραγμάτων υποχείριά του.
Πού “πόνταρε” λοιπόν ο Σατανάς; Στην ανθρώπινη φύση του Κυρίου και όχι στην θεϊκή! Ήθελε ο μισόκαλος το μαρτύριό του να ήταν όσο το δυνατό πιο τρομερό, πιο φρικιαστικό, πιο απάνθρωπο. Τέτοιο, που να μην μπορέσει ένας μέσος και εντελώς αγύμναστος άνθρωπος να αντέξει.
Την νύχτα όπου ο Χριστός προσευχόταν στον Πατέρα Του, με τρεμάμενη φωνή και λόγια, ήταν ηλίου φαεινότερο ότι ο Σατανάς του έβαζε άσχημους λογισμούς. "Και γενόμενος εν αγωνία, εκτενέστερον προσηύχετο", όπως μας λέει και η Γραφή.
Και μάλιστα τόση ήταν η αγωνία Του, που άρχισε να ρέει από το πρόσωπό Του ιδρώτας, που έμοιαζε "ως οι θρόμβοι αίματος". Σταγόνες δηλαδή πηκτού αίματος.
Μ’ άλλα λόγια, ο σατανάς είχε το απόλυτο θράσος να βάζει ποταπές σκέψεις στο ανθρώπινο μυαλό του Κυρίου, σαν να του έλεγε “Δεν θα αντέξεις! Το σαρκίο σου είναι πενιχρό, αδύναμο, ασυνήθιστο στον πόνο! Αυτά τα μαρτύρια που θα περάσεις θα είναι τόσο τρομακτικά, που ούτε στον σταυρό δεν θα μπορέσεις να φτάσεις“
Για να ξεστομίσει ο Κύριος την φράση “Πάτερ, ει δυνατόν παρελθέτο απ’ εμού το ποτήριον τούτο…”, φανταστείτε τι ποταπούς και ελεεινούς τρόπους σκαρφιζόταν ο Μισόκαλος για να σπάσει το ηθικό του Χριστού και να τον κάνει να μην αντέξει όλα αυτά τα μαρτύρια ή – το πιο σημαντικό για τον Σατανά – να “σπάσει” κατά τη διάρκεια των μαρτυρίων Του και να παραιτηθεί της Αποστολής Του!
Μ’ άλλα λόγια, να Τον κάνει …όμοιό του, να τον παρασύρει σε …αποστασία από τον Θεό, εργαλειοποιώντας τον – απολύτως φυσικό και ανθρώπινο – φόβο Του για το τι Τον περίμενε μέσα σε αυτή την νύχτα, αλλά και την επόμενη μέρα που θα ξημέρωνε και που θα κορύφωνε το Πάθος Του.
Αυτό ήταν το σχέδιο “αμύνης” του Σατανά-Άδη, για να προστατεύσει τα συμφέροντα του και την εξουσία του στον δικό του κόσμο, όπου είχε κλείσει το πνευματικό μέρος της ύπαρξης του Ανθρώπου. Και για να κερδίσει, κατέφυγε λοιπόν στο μεγάλο του όπλο, αυτό που κάθε μέρα χρησιμοποιεί για να παραπλανά τους ανθρώπους: Την τέχνη της Πλάνης.
Εκείνη την νύχτα, ο Σατανάς έπαιξε τα ρέστα του. Ήξερε πως ο αγώνας του αυτός, ήταν πραγματικά “υπαρξιακός”. Ή εκείνος θα κέρδιζε τα πάντα ή ο Θεός. Κι επειδή τίποτε ουσιαστικά δεν είχε κερδίσει κατά την διάρκεια της τρίχρονης διεξαγωγής του αποστολικού αγώνα του Κυρίου (οι απαντήσεις που έδινε κάθε φορά ο Κύριος προς τους Φαρισαίους όταν εκείνοι – ελέω Σατανά – του έκαναν τις πιο δύσκολες ερωτήσεις, καταγράφηκαν ως οι πλέον απόλυτες και αφοπλιστικές απαντήσεις που δεν αμφισβητήθηκαν ποτέ), πλέον, λίγο πριν το Τέλος, ο μισόκαλος έπαιζε την ίδια την ύπαρξή του.
Από την άλλη μεριά, ο Χριστός έδινε την δική του μάχη. Ουσιαστικά, σε εκείνη την υπέρτατη προσευχή – κραυγή ουσιαστικά απόγνωσης, φόβου αλλά και ελπίδας – παρακαλούσε τον Πατέρα να του δώσει όση ακριβώς δύναμη χρειαζόταν για να αντέξει το απίστευτο μαρτύριο το οποίο Τον περίμενε.
Μπορεί κάποια στιγμή να λύγισε και να ξεστόμισε αυτή τη κουβέντα (“Πάτερ, ει δυνατόν παρελθέτο απ’ εμού το ποτήριον τούτο”) αλλά ΑΜΕΣΩΣ το διόρθωσε και συμπλήρωσε “…πλήν ουχ ως εγώ θέλω αλλ’ ως Συ”, έχοντας πλέον την διαβεβαίωση του Πατέρα, ο οποίος θα Του παρείχε όλη την “Χάρη της Αυτοσυντήρησης” που απαιτούνταν για να αντέξει το ανθρώπινο, αδύναμο και καχεκτικό από την ασκητική ζωή, σαρκίο Του.
Ο Σατανάς το κατάλαβε. Και φρόντισε, ούτως ώστε το μαρτύριο αυτό να ήταν όσο το δυνατόν γινόταν ΠΙΟ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ.
Αλλιώς, δεν μπορεί καν να εξηγηθεί αυτή η τρομακτική, απίστευτη αγριότητα που αντιμέτωπισε ο Κύριος από τους διώκτες Του.
Το παράλογο και ανείπωτης αγριότητας Πάθος του Κυρίου
Απ’ ό,τι μπορούμε να ξέρουμε μέσα από τις ιστορικές πηγές εκτός των Ευαγγελίων, οι Φαρισαίοι όταν διεξήγαγαν τις έσχατες ποινές σε παραβάτες του μωσαϊκού νόμου, όπως ο λιθοβολισμός ας πούμε, δεν είχαν αυτή την τεραστίων διαστάσεων απάνθρωπη αγριότητα και βαρβαρισμό που χρησιμοποίησαν στην περίπτωση του Ιησού.
Δεν δικαιολογούταν κάτι τέτοιο.
Στα κάτω-κάτω, γι’ αυτούς ήταν μόνο ένας…λαοπλάνος που προσπαθούσε να παραστήσει τον …Μεσσία. Και ότι η διδασκαλία Του, έτσι όπως την έβλεπαν οι Φαρισαίοι και οι Αρχιερείς, μπορούσε να ανατραπεί μέσω της επήρειας που είχαν αυτοί στον αγράμματο λαό. Μπορούσαν δηλαδή να φέρουν τα πάνω-κάτω, χωρίς μεγάλη και επίπονη προσπάθεια.
Μπορούσαν επίσης να τον δολοφονήσουν ανά πάσα ωρα και στιγμή. Ήξεραν τα πάντα γι’ αυτόν. Πού πήγαινε, τι έκανε, τι δίδασκε… Τα πάντα. Κι αυτό διότι το “μπουλούκι” που ακολουθούσε τον Χριστό, είχε πάντα μέσα του διαφόρους “κατασκόπους” του Εβραϊκού Ιερατείου , ακόμη και Φαρισαίους, οι οποίοι πάντα έμπαιναν στον πειρασμό να…εναντιωθούν στον λόγο και την διδασκαλία του Χριστού. Εισέπρατταν βέβαια την ανάλογη απάντηση, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει σε καμμιά περίπτωση με την απαίτηση για την άμεση εξόντωση του Κυρίου.
Η διδασκαλία Του άλλως τε, δεν απείχε πολύ από τον ήδη υφιστάμενο Μωσαϊκό Νόμο ή τις άλλες Γραφές. Εκεί που οι Φαρισαίοι διαφωνούσαν, ήταν όταν ο Χριστός “παραβίαζε” ορισμένες πρακτικές τους, όπως π.χ. η περίπτωση του Σαββάτου κι αν Εκείνος είχε το δικαίωμα(!) να κάνει…θαύματα και θεραπείες την ημέρα αυτή!
Ηλιθιότητες δηλαδή.
Η περίπτωση της σύλληψης του Ιησού, ήταν ακόμη πιο περίεργη.
Πρώτον, ο Καϊάφας, ως Αρχιερέας του Ναού και επικεφαλής του Σανχεδρίν, υποτίθεται ότι ήξερε τα πάντα και ότι συντόνιζε το συνομωσιολογικό σχέδιο. Τότε, αφού ήξερε τα πάντα, ο Ιούδας και η προδοσία του τι δουλειά είχαν; Γιατί ο Καϊάφας να πέσει τόσο χαμηλά στα μάτια των υφισταμένων του; Η απάντηση ήταν “για να πληρωθούν οι Γραφές”, αλλά και πάλι δε βγάζει νόημα αυτό.
Δεύτερον, η σύλληψη του Ιησού, έγινε τις νυχτερινές ώρες. Μέχρι τότε, καμμιά σύλληψη δεν γινόταν τέτοια ώρα από την φρουρά του Ιερατείου, διότι το απαγόρευε ο μωσαϊκός νόμος. Επίσης απαγόρευε και κάθε είδους δίκη μετά την τρίτη απογευματινή ώρα. Όλες οι δίκες απαιτούσαν ηλιοφάνεια από την μια μεριά και πληρότητα του Ιερατείου από την άλλη, συγκεκριμένους μάρτυρες και ετυμηγορία δια ψήφου με βάση την πλειοψηφία.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, δεν υπήρξε τίποτε απ΄όλα αυτά, γεγονός που προκάλεσε την μήνιν όχι μόνο μερικών από το ιερατείο (Νικόδημος, Ιωσήφ Αριμαθέας, Γαμαλιήλ κλπ), αλλά και του ίδιου του Άννα, ο οποίος αργότερα επέπληξε έντονα τον γαμπρό του τον Καϊάφα για τον άκρως λανθασμένο χειρισμό του όλου σχεδίου και την παράξενη αμετροέπεια που επέδειξε.
Ακόμη και ο Πιλάτος αιφνιδιάστηκε, όταν του έφεραν μαύρα μεσάνυχτα τον Ιησού για να τον δικάσει. Δεν είχαν να του προσάψουν λοιπόν τίποτε το σοβαρό που θα σήκωνε τόση αγριότητα. Τότε γιατί;
Ποιός λοιπόν βρισκόταν πίσω από όλα αυτά; Ή μάλλον, για να το κάνουμε πιο λιανά, ποιός χειραγωγούσε με τόση μαεστρία τον ίδιο τον Καϊάφα και τις ενέργειες του, που τον έφτασαν στο σημείο να παραβεί ένα σκασμό από νόμους αν και πρώτος υπερασπιστής των νόμων; Και όχι μόνο τον Καϊάφα, αλλά και τους Ρωμαίους στρατιώτες, ακόμη κι αυτούς που είχαν ευεργετηθεί από τον Κύριο; (περίπτωση Κουϊντίλλιου).
Από την άλλη μεριά, έκπληξη προκάλεσε η περιττή βία που χρησιμοποιήθηκε κατά την σύλληψη του Χριστού.
Οι πάντες ήξεραν ότι Εκείνος, ήταν άοπλος. Ο μόνος, ας πούμε, κάπως επικίνδυνος ήταν ο Πέτρος, άντε και ο Σίμων ο Ζηλωτής, ο οποίος όμως δεν ήταν στην παρέα της Γεσθημανή.
Η φρουρά του Ναού που ανέλαβε την σύλληψη του Χριστού, αποτελούνταν από 30 στρατιώτες, με επικεφαλής τον Μάλχο, υπασπιστή του Καϊάφα που ο Πέτρος του έκοψε το αυτί ως αποτέλεσμα της συμπλοκής που έλαβε χώρα. Και που μάλιστα αυτός δέχτηκε και σκληρή επίπληξη από τον Χριστό για την πράξη του. Και όχι μόνο αυτό. Ο ίδιος ο Ιησούς, θεράπευσε αμέσως το κομμένο αυτί, κάνοντας τον Μάλχο να αναρρωτηθεί στο αν έχει πράγματι να κάνει με έναν…εγκληματία ή με κάποιον παντελώς αθώο.
Παρ’ όλα αυτά, οι στρατιώτες του Μάλχου χρησιμοποιούσαν σκληρότατη βία εναντίον του Ιησού κατά την προσαγωγή Του, γεγονός που …αποδέχτηκε περιέργως ο Μάλχος. Οι στρατιώτες, λες και τους…τσίμπησε δηλητηριασμένη μύγα, έκαναν σαν…υστερικοί, χτυπώντας ανελέητα τον Ιησού στο πρόσωπο και στην κοιλιά με γροθιές και χτυπήματα από ράβδους εντελώς αναίτια. Γιατί δεν μίλησε ο Μάλχος, την στιγμή μάλιστα που ο άνθρωπος αυτός τον οποίο προσήγαγε, του φέρθηκε με απόλυτη αγάπη και ανθρωπιά;
Όταν έφτασε ο Ιησούς ενώπιον του Σανχεδρίν, ακόμη και τότε, μπροστά σε όλους και στον Καϊάφα, οι στρατιώτες τον χτυπούσαν αλύπητα και τον έφτυναν υπό την ανοχή του Αρχιερέα.
Πάμε μετά στην περίπτωση του Πιλάτου. Να διευκρινίσω εδώ, ότι ο Πιλάτος, μισούσε σαν τα αμαρτήματα του τους Φαρισαίους, ειδικά τον Καϊάφα τον οποίο περιφρονούσε και μάλιστα επιδεικτικά. Τους θεωρούσε μιάσματα, υποκριτές, γλύφτες και πολλές φορές τους τα έλεγε και μπροστά τους, εν αντιθέσει με τον προηγούμενο διοικητή Πλούβιο Λέντουλο που ήταν πιο επιεικής. Απόδειξη, η επιγραφή που ζήτησε να αναρτηθεί πάνω στον Σταυρό του Ιησού, που έγραφε στα ελληνικά και στα λατινικά “Ιησούς Ναζωραίος, ο Βασιλεύς των Ιουδαίων” για τους εξευτελίσει για άλλη μια φορά και να τους εκδικηθεί για το έγκλημα που προσπάθησαν να του φορτώσουν.
Ο Πιλάτος λοιπόν, με το που είδε τον Ιησού, σχεδόν αμέσως κατάλαβε πως πρόκειται απλά…για έναν πλήρως αθώο άνθρωπο και ότι όλη αυτή η ιστορία αποτελεί σκευωρία του ίδιου του Καϊάφα.
Η αλήθεια είναι ότι είχε επηρεαστεί και από την γυναίκα του, Κλαύδια Πρόκλα, η οποία είχε δεί στον ύπνο της την εκτέλεση του Ιησού με διάταγμα του ανδρός της. Η Κλαύδια ως γνωστόν, ασπάστηκε αργότερα τον Χριστιανισμό και το έργο της ήταν πολύ σημαντικό. Η Εκκλησία μας την αγιοκατάταξε και η μνήμη της γιορτάζεται την 27η Οκτωβρίου κάθε χρόνο.
Μάλιστα, για να αποφύγει από την μία να καταδικάσει τον Ιησού και από την άλλη, να κατευνάσει τους παρανοϊκούς Εβραίους, έδωσε εντολή να μαστιγωθεί ο Ιησούς με 40 βουρδουλιές “προς σωφρονισμόν” και μετά να αφεθεί ελεύθερος. Εδώ πάλι, συμβαίνει ξανά το παράδοξο της υπέρμετρης βίας.
Ο Ιησούς παραδίδεται στους βασανιστές (Tortores), μια διμοιρία που αποτελείται από βετεράνους Ρωμαίους στρατιώτες (στην ουσία, επρόκειτο για μια ομάδα από αυθεντικά παλιοτόμαρα, ειδικά για περιπτώσεις βασανισμού Ιουδαίων επαναστατών) η οποία σε ειδικές περιπτώσεις, αναλάμβανε τον βασανισμό καταδίκων ή κατασκόπων του όποιου εχθρού. Διοικητής της διμοιρίας αυτής ήταν ο Ρωμαίος Κουϊντίλλιος, ο οποίος παλαιότερα είχε ευεργεθεί από τον Ιησού
Οταν είδαν οι βασανιστές έναν ταλαιπωρημένο και βαριά χτυπημένο, άκακο άνθρωπο, αντί να τους πιάσει μια στοιχειώδη λύπηση, αντίθετα, τους κυρίευσε ένα…ανεξήγητο ΑΜΟΚ. Στην αρχή, χτυπούσαν τον Ιησού στην πλάτη με λεπτές ελαστικές βέργες και μετά, τον μαστίγωσαν με κνούτο, ένα είδος μαστίγιου που κάποιος θα το χαρακτήριζε και φονικό όπλο, το οποίο είχε στις άκρες του κομμάτια σουβλερά από οστά ζώων που ξέσκιζαν την σάρκα πλήρως. Με αυτό το είδος μαστίγιου, οι βασανιστές του τον χτυπούσαν με τέτοια δύναμη και με μια ανεξήγητη μανία, που δεν δικαιολογούνταν σε καμμιά περίπτωση. Το σκηνικό αυτό έκανε τον Κουιντίλλιο να επέμβει δυναμικά για να σταματήσει την ανεξήγητη αυτή μανία λες και είχαν απέναντι τους τον χειρότερο κακούργο και όχι τον άκακο και αθώο Ιησού.
Παρ’ όλα αυτά, το κακό δεν σταμάτησε εκεί. Ο Ιησούς, με καταξεσκισμένες τις σάρκες του, σύρθηκε σχεδόν από τους βασανιστές του και πετάχτηκε σε μια γωνιά του τόπου του βασανιστηρίου, όπου τον έστησαν καθήμενο, του έριξαν πάνω του μια βρώμικη κόκκινη χλαμύδα και παράλληλα του τοποθέτησαν με δύναμη ένα ακάνθινο πλέγμα σαν στεφάνι, με τα αγκάθια να καρφώνονται στο κεφάλι του, διαπερνώντας ακόμη και μερικά οστά του κρανίου Του. Την ίδια στιγμή, τον χτυπούσαν και πάλι, αυτή την φορά με γροθιές παράλληλα με φτυσίματα, χλευάζοντάς Τον.
Υπογραμμίζω εδώ ότι με το μαστίγωμα, ο Ιησούς είχε χάσει περίπου το μισό αίμα του. Ένας απλός άνθρωπος, θα είχε ήδη λιποθυμίσει και θα ήταν εντελώς αμφίβολο αν θα συνερχόταν ποτέ. Εκείνος όμως έστεκε ακόμη.
Ο κύκλος της βίας, δεν σταμάτησε όμως. Όταν τελικά οι Αρχιερείς με επικεφαλής τον Καϊάφα, συνεπικουρούμενοι κι από πληρωμένο αδρά από τον Καϊάφα όχλο που φώναζε “Σταύρωσον αυτόν“, ο Πιλάτος δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο παρά να…επικυρώσει την θανατική ποινή ΚΑΤ’ ΕΠΙΤΑΓΗ των Ιουδαίων Φαρισαίων και Σαδδουκαίων.
Μια θανατική ποινή της τάξεως της σταύρωσης, που ΔΕΝ θα έκαναν ποτέ οι Εβραίοι σε άλλον Εβραίο παρά μόνο οι Ρωμαίοι σε Εβραίους. Αυτό κι αν αποτελεί παραδοξότητα.
Το τρίτο και τελευταίο μέρος του φοβερού αυτού Πάθους, δεν εμπεριείχε μόνο τη Σταύρωση. Από εκείνη την στιγμή και μέχρι την Σταύρωση, ξεκινούσε ένα άλλο, ακόμη πιο βαρύ μαρτύριο, που κανείς άνθρωπος δεν θα άντεχε.
Ο Ιησούς όμως, παρά την απίστευτη εξάντληση, την αγρύπνια, το ξύλο μέχρι θανάτου σχεδόν και την απώλεια του μισού και πλέον αίματος Του, κλήθηκε να …φορτωθεί έναν ξύλινο Σταυρό, που ορισμένοι ειδικοί ερευνητές καταθέτουν πως θα έπρεπε να είχε βάρος πάνω από 60, ίσως και λίγο παραπάνω, κιλά.
Απίστευτο βάρος, ακόμη και για έναν πλήρως υγιή και ρωμαλέο άνθρωπο.
Την ίδια στιγμή που του φόρτωναν τον σταυρό, ταυτόχρονα οι Ρωμαίοι στρατιώτες…εξακολουθούσαν να Τον μαστιγώνουν!!! Όχι με κνούτο, αλλά με απλό κοντό μαστίγιο, που ήταν όμως αρκετό για να πληγώνουν ακόμη βαθύτερα τα αμέτρητα τραύματα του σώματος του Κυρίου.
Γιατί; Φοβόταν μήπως…το σκάσει;
Δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος για να συνεχιστεί αυτός ο απάνθρωπος κύκλος βίας. Ηταν εντελώς και υπέρ πάντων μέτρων περιττή βία.
Γιατί λοιπόν τόση βαρβαρότητα (για Ρωμαίους, όχι άλλης πάστας βαρβάρους) προς έναν άνθρωπο που σερνόταν κυριολεκτικά, σχεδόν ετοιμοθάνατο; Σε τί τους έφταιξε; Και όμως! αυτοί έκαναν σαν να είχαν μπροστά τους κάποιον τόσο τρομερό και επικίνδυνο άνθρωπο, που αν δεν χρησιμοποιούσαν κάθε είδους βίας, αυτός θα τους έλιωνε με την δύναμη του.
Ο Κύριος πάντως σε κάποιο σημείο του ανηφορικού δρόμου προς τον Γολγοθά κατέρρευσε εντελώς. Και με διαταγή του Ρωμαίου αξιωματικού που ήταν επικεφαλής της συνοδευτικής φρουράς, έδωσε εντολή σε κάποιον δυναμωμένο τύπο, σχεδόν γίγαντα, τον Σίμωνα τον Κυρηναίο, να σηκώσει αυτός τον σταυρό του Κυρίου, ενώ ο Κύριος βρισκόταν μισολιπόθυμος στο οδόστρωμα.
Αλλά και πάλι, όταν σηκώθηκε με χίλια βάσανα για να περπατήσει, το μαστίγωμα δεν σταμάτησε.
Σημείωση: ΔΕΝ μαστιγώθηκε κανείς άλλος από τους άλλους δύο κατάδικους που κουβαλούσαν κι αυτοί σταυρό στους ώμους τους. Μαστιγωνόταν ΜΟΝΟ ο Κύριος!
Απίστευτο!
Όταν έφτασε η στιγμή της Σταυρώσεως, ο Κύριος δεν είχε πλέον πολύ αίμα να τρέχει στις φλέβες του. Οι πόνοι που ένοιωθε ήταν τρομακτικοί και τα καρφιά των Ρωμαίων, ίσως και να μην τα ένοιωθε όταν μπήκαν στα χέρια του. Τα ένοιωσε όμως όταν σηκώθηκε ο Σταυρός και ο Κύριος κρεμόταν από αυτά. Αν δεν του είχαν δέσει τα χέρια από τους καρπούς, θα είχε πέσει από τον Σταυρό και πιθανότατα θα είχε πεθάνει τότε. Τα καρφιά στα πόδια του στήριζαν όλο το κορμί και μπορουσε κάπως να αναπνέει.
Ήταν η κορύφωση του Πάθους Του.
Ο Κύριος, χωρίς πλέον ανεκτή ποσότητα αίματος να κυκλοφορεί στις φλέβες Του, μετά από σχεδόν μια ώρα (αρκετοί ερευνητές λένε πως ήταν μεγαλύτερο το διάστημα, αλλά υπάρχουν αρκετές αμφιβολίες ως προς αυτό) μετά την Σταύρωση, είπε την λέξη “Τετέλεσται” και παρέδωσε το πνεύμα, νικώντας τον Σατανά κατά κράτος. Σειρά είχε τώρα, ο ίδιος ο Άδης και οι ψυχές όπου είχαν εγκλωβιστεί από χιλιάδες χρόνια ως την ώρα του μαρτυρίου του Θεού και την νικηφόρα έκβαση Του.
Ο Σατανάς ΝΙΚΗΘΗΚΕ και το σχέδιο του κατέρρευσε
Όπως έχετε αντιληφθεί, αυτός που κινούσε τα νήματα σε αυτή την γεμάτη παράδοξα ιστορία, δεν ήταν άλλος από τον Σατανά.
Ο Σατανάς κυρίευσε πλήρως τον Καϊάφα και τους υποτακτικούς του, ούτως ώστε να στηθεί όλη αυτή η…άκρως τραγική περίσταση όσο γινόταν πιο βάρβαρη για τον Ιησού. Απόδειξη ότι ο Καϊάφας είχε χάσει αρκετές φορές την ψυχραιμία του (αναίτια θα έλεγα) μέχρι να δει τον Χριστό σταυρωμένο. Συμπεριφερόταν σαν να …μην ήταν εκείνος, αλλά κάποιος …άλλος μέσα στο σαρκίο του. Και αυτό τεκμηριώνεται και από την επίπληξη που δέχτηκε από τον πεθερό του τον Άννα και τον καυγά που ακολούθησε μετά.
Ο Σατανάς ήταν αυτός που κατέλαβε και τους βασανιστές Ρωμαίους, όταν βασάνισαν τον Χριστό είτε με τα μαστίγια, είτε χωρίς αυτά. Η υπέρμετρη βία που χρησιμοποίησαν, ήταν πρωτόγνωρη. Και δεν ήταν μόνο οι Ρωμαίοι. Ήταν και η φρουρά του Ιερατείου του Ναού, που …υπερέβη τα εσκαμμένα.
Ο Σατανάς, όσο έβλεπε πως το μαρτύριο δεν λύγιζε τον Ιησού, …ανέβαζε τo επίπεδο της βίας ακόμη περισσότερο. Ιδίως στο τρίτο στάδιο, δηλαδή στην πορεία για τον Γολγοθά με τον σταυρό στις πλάτες. Ένα στάδιο, που ο σατανάς ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕ ότι ο Ιησούς θα το “έβγαζε”. Και πράγματι, δεν ήταν λίγες οι φορές που λύγιζε, αλλά μετά σηκωνόταν.
Κάθε άλλος άνθρωπος, δεν θα μπορούσε να το αντέξει. Ο Κύριος όμως, το άντεξε μέσω της υπερδύναμης που του πρόσφερε η Θεία Χάρη της Αυτοσυντήρησης.
Να υπογραμμίσω εδώ και κάτι άλλο, μια σημαντική λεπτομέρεια. Τους κατάδικους με τη ποινή της Σταύρωσης, οι Ρωμαίοι ΔΕΝ τους βασάνιζαν. Δεν τους χτυπούσαν, ούτε τους κακοποιούσαν. Απλά τους έριχναν σε ένα μπουντρούμι όπου αυτοί απλά ανέμεναν το ξημέρωμα της ημέρας που θα σταυρώνονταν.
Και δεν τους πείραζαν, διότι τους…ήθελαν ακόμη δυναμωμένους για να τους φορτώσουν τον σταυρό του μαρτυρίου τους. Αλλιώς, θα έπρεπε να φορτωθούν οι ίδιοι οι στρατιώτες τους σταυρούς στους ώμους τους. Απόδειξη η περίπτωση του Βαραββά, που όταν αυτός βγήκε μπροστά στο πλήθος, για να μετρηθεί η αξία του αν θα πρέπει να απαλλαγεί αυτός ή ο Ιησούς, δεν είχε καμμία απολύτως πληγή στο κορμί του κι ας είχε καταδικαστεί σε σταύρωση. Κανένα σημάδι βασανισμού ή αγρύπνιας ή τέλος πάντων κάποιας κακουχίας.
Τον Κύριο όμως όχι απλά τον βασάνισαν μέχρι τέλους, αλλά και η ποιότητα του βασανιστηρίου ήταν τέτοια, που κανενα ανθρώπινο όν δεν θα άντεχε ΠΟΤΕ.
Να λοιπόν γιατί όλη αυτή η παράνοια υπό κανονικές συνθήκες δεν θα υπήρχε. Υπήρξε όμως, γιατί τα νήματα τα κινούσε ο ίδιος ο Σατανάς.
Η ήττα που υπέστη ο Σατανάς, ήταν και εξακολουθεί να είναι ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ. Έχασε ό,τι είχε κερδίσει μετά το Προπατορικό Αμάρτημα, δηλαδή την αιώνια καταδίκη του Ανθρώπου σε μια μεταθανάτια ζωή, που ήταν σύννομη με τον Θάνατο. Δεν ήταν η Κόλαση, όπως την φανταζόμαστε σήμερα και που την αναλύουν με περισσή Χάρη οι Άγιοι Πατέρες, ήταν ο τόπος όπου οι ψυχές ήταν αιχμάλωτες στον Σατανά.
Ο Χριστός λοιπόν, έχοντας μόνο την πνευματική Του υπόσταση και αφού νίκησε τον Σατανά με την όλη πληρότητα του μαρτυρίου Του και τον έριξε στα πιο βαθιά τάρταρα, κατέβηκε στον Άδη και έγινε δεκτός ως Σωτήρας από όλες τις φυλακισμένες ψυχές. Οι Πύλες του Άδη ουσιαστικά άνοιξαν, όταν ο Ιησούς ψιθύρισε την λέξη "Τετέλεσται"! Εκεί, τελείωσαν όλα για τον Σατανά και έμεινε μόνο το πότε θα παρέδιδε το Πνεύμα Του στα χέρια του Θεού. Κατόπιν, οι Πύλες άνοιξαν για να υποδεχθούν τον Σωτήρα του Κόσμου.
Ο Χριστός έμεινε εκεί για μία γήϊνη ημέρα, όπου δίδαξε και η διδασκαλία Του έγινε αποδεκτή σχεδόν από όλους. Κι έτσι, μέσω των ανοικτών Πυλών, οι ψυχές πέταξαν ελεύθερες προς τον Ουρανό.
Στην ουσία, ο Κύριος αποκαθιστούσε μια μεγάλη αδικία. Στον Άδη κατέρχονταν όλοι οι ζώντες, δίκαιοι και άδικοι. Οι δίκαιοι, δεν μπορούσαν να γνωρίσουν τον Θεό. Κι αν υπήρχαν δεν μπορούσαν να αινούν πια τον Θεό, να ελπίζουν στην δικαιοσύνη Του, στην πιστότητά Του. Είναι αυτό που υπογραμμίζει ο Απόστολος Παύλος "Αλλ᾿ ἐβασίλευσεν ὁ θάνατος ἀπὸ ᾿Αδὰμ μέχρι Μωσέως καὶ ἐπὶ τοὺς μὴ ἁμαρτήσαντας" στην επιστολή του "Προς Ρωμαίους".
Ο σταυρικός Του θάνατος και όλο το ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ και ΖΟΦΕΡΟ Του μαρτύριο που έζησε, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά…η συντριβή της κεφαλής του Σατανά, ο οποίος είχε σκλαβώσει δικαίους και αδίκους μέσα σε μια απέραντη, σκοτεινή και αιώνια φυλακή.
Αυτές τις ζοφερές μέρες που ζούμε, είναι στην ουσία η εκδίκηση του Σατανά, εναντίον του Χριστού που τον νίκησε. Ό,τι συνεβαινε εκείνη την εποχή, της επικράτησης δηλαδή του Άδη, ισχύει και τώρα.
Πέστε μου, όλοι εσείς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, πώς θα χαρακτηρίζατε την ζωή σας;
Θα την λέγατε ως “μια ζωή ονειρεμένη” ή μήπως “μια ζωή που μοιάζει με Κόλαση”;
Αν συμβαίνει το δεύτερο, τότε αυτός είναι ο νέος Άδης στον οποίο ζούμε.
Μια ζωή…χωρίς ζωή, χωρίς χαρά, χωρίς ανάπαυση.
Μια ζωή μέσα στην αδικία, την φτώχεια, το ψέμμα, τον ζόφο, προδομένοι από τους χυδαίους ηγέτες μας που είναι υποχείρια του Σατανά και εγκαταλελειμμένοι ουσιαστικά από τον Θεό, επειδή ΕΜΕΙΣ τον εγκαταλείψαμε κι όχι ΑΥΤΟΣ ΕΜΑΣ.
Για να βγούμε λοιπόν από τον σημερινό Άδη, μία είναι η λύση: ΜΕΤΑΝΟΙΑ, ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ προσευχή και επιστροφή στον Αναστημένο Θεό μας.
Αυτόν που με το Πάθος Του νίκησε τον Άρχοντα του Σκότους.
Άν εμείς Τον επικαλεστούμε, μόνο με μια μικρή Του κίνηση, θα διαλύσει τον νέο Άδη και θα μας λυτρώσει από το καθημερινό μας μαρτύριο.
Εύχομαι σε όλους ολόθερμα ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ και ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΠΑΣΧΑ.
Η ώρα της Λύτρωσης, είναι κοντά. Πολύ πιο κοντά απ’ ότι φαντάζεστε.
Η Βασιλεία Του Θεού μας περιμένει.
Ας ετοιμάσουμε εδώ στην γη λοιπόν το εισιτήριό μας.
