Οι 3 γονυκλισίες την ημέρα της Πεντηκοστής

Την ημέρα της Πεντηκοστής, ημέρα κατά την οποία αποκαλύφθηκε και προσκυνείται το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, του Ενός και Μόνου Θεού, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, αμέσως μετά την πανηγυρική Θεία Λειτουργία, τελείται κατά την λειτουργική πράξη ο «Εσπερινός της Γονυκλισίας». Πρόκειται για τον εσπερινό της Δευτέρας, την εορτή του Αγίου Πνεύµατος.

Ακολουθώντας και αυτός ο Εσπερινός στην βάση του την συνήθη διάταξη της ακολουθίας του Εσπερινού, διαφοροποιείται μετά την είσοδο, όπου ψάλλεται το «Φως ιλαρόν…», καθώς ακολουθεί η ανάγνωση των επτά ευχών της γονυκλισίας, οι οποίες χωρίζονται σε τρεις οµάδες. 

Μετά την πρώτη και δεύτερη ευχή ακολουθεί η εκτενής δέηση. 

Μετά την τρίτη και την τέταρτη ευχή ακολουθεί το «Καταξίωσον, Κύριε, εν τη εσπέρα ταύτη…». 

Έπονται οι τελευταίες τρεις ευχές και µετά ακολουθούν τα Πληρωτικά και από το σηµείο αυτό ο εσπερινός συνεχίζεται κατά την συνήθη τάξη.

Οι ευχές της γονυκλισίας αναγιγνώσκονται κατά την κρατούσα σημερινή παράδοση από τους επισκόπους και τους πρεσβυτέρους από του ιερού βήματος και μάλιστα έμπροσθεν της Ωραίας Πύλης εις επήκοον όλης της Εκκλησίας. (Σε πολλά χειρόγραφα συναντάται και η διάταξη η οποία θέλει οι ευχές να διαβάζονται ενώπιον της αγίας Τραπέζης). 

Κατά την ώρα της αναγνώσεως των ευχών αυτών όλοι κλίνουν τα γόνατα (γονατίζουν), για αυτό και οι ευχές αυτές καλούνται ευχές της γονυκλισίας.

Οι ευχές αυτές είναι χωρισμένες σε τρεις ομάδες, όσες είναι και οι γονυκλισίες. 

Κατά την πρώτη γονυκλισία αναγιγνώσκονται οι δύο πρώτες ευχές, 

Κατά την δεύτερη γονυκλισία η τρίτη και η τέταρτη και 

Κατά την τρίτη γονυκλισία η πέμπτη, η έκτη και η εβδόμη.

Την έναρξη κάθε γονυκλισίας την κηρύσσει ο διάκονος ή ο εφημέριος με την φράση «Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν» και 

Την λήξη με την φράση «Αντιλαβού, σώσον, ελέησον, ανάστησον, και διαφύλαξον ημάς ο Θεός».

Οι επτά αυτές ευχές είναι απλές στην μορφή αλλά πλούσιες στο περιεχόμενο. 

Οι επτά αυτές ευχές δείχνουν τον ειδικό χαρακτήρα του εσπερινού της γονυκλισίας, καθώς σε αυτές γίνεται επίκληση της Αγίας Τριάδος και µνηµονεύονται τα επτά δώρα του Αγίου Πνεύµατος. Περιέχουν δογματικά στοιχεία κυρίως για:

α. Την ενότητα και τριαδικότητα του αληθινού Θεού, 

β. Την ομοουσιότητα των τριών προσώπων της Θεότητος, 

γ. Το σωτηριώδες έργο του Ιησού Χριστού και

δ. Την χάρη, την ενέργεια και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. 

Τονίζουν το μέγεθος της αγάπης και υποχωρητικότητας του Θεού, 

Υπενθυμίζουν τις ευεργετικές συνέπειες της μετανοίας και 

Αναφέρονται στον σύνδεσμο μεταξύ ζώντων και κεκοιμημένων.

Σχετικά με τους συντάκτες των ευχών αυτών υποστηρίζεται από ορισμένους ότι οι ευχές αυτές είναι πόνημα του Μεγάλου Βασιλείου, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι συγγραφέας τους είναι ο Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύµων. Το σίγουρο όμως είναι ότι πρόκειται για ευχές πλούσιες σε νοήματα πνευματικά και υψηλής θεολογικής παιδείας συνθέσεις.

Στη συνέχεια θα αναφέρουμε επιγραμματικά το περιεχόμενο των ευχών διατηρώντας την λειτουργική διάταξη των τριών Γονυκλισιών.

Α΄ Γονυκλισία

(1η και 2α ευχή)

1. Η πρώτη ευχή απευθύνεται στο πρώτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, τον Θεό-Πατέρα, πού ευδόκησε για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους να στείλει στον κόσμο τον Υιό Του και μετά την Ανάληψη Του το Άγιο Πνεύμα. Η ευχή αποτελεί μία παράκληση στο Θεό να δεχθεί την συγγνώμη για τα αμαρτήματα μας και να μας καθαρίσει με την ενέργεια του Αγίου Του Πνεύματος.

Συγκεκριμένα διά της ευχής ο λειτουργός απευθύνεται στον Θεό Πατέρα και µετά την απαρίθµηση των ιδιοτήτων του Θεού-Πατρός προσεύχεται στον Θεό–Πατέρα να δεχτεί τις προσευχές που προσφέρονται για την συγχώρηση των αµαρτιών όλων όσοι είναι παρόντες. 

Επίσης, ζητεί από τον Θεό να εισακούει τις προσευχές των ανθρώπων πάντοτε, κάθε µέρα εξαιρέτως δε, την ημέρα της Πεντηκοστής. 

Οι πιστοί που λαµβάνουν µέρος στην ακολουθία αυτή αναγνωρίζουν τις αµαρτίες τους και οµολογούν ότι έφταιξαν, αλλά έχουν την ελπίδα τους στο έλεος και την φιλανθρωπία του Θεού και ζητούν την άφεση των αµαρτιών δια του έργου του Αγίου Πνεύµατος.

2. Η δεύτερη ευχή έχει έναν εσπερινό χαρακτήρα. Ο λειτουργός ευλογεί τον Θεόν για την ηµέρα που πέρασε, ζητώντας συγχώρηση των αµαρτιών που έγιναν κατά την διάρκεια της ηµέρας. 

Επειδή η νύχτα πλησιάζει ο λειτουργός προσεύχεται για την προστασία όλων των πιστών κατά την διάρκεια της νύχτας. 

Επομένως η δεύτερη ευχή αποτελεί μια ευχαριστία προς τον παντοκράτορα Θεό, για όλα όσα μας χαρίζει και ταυτοχρόνως μια δέηση προς Αυτόν για την συνέχιση της παροχής των αγαθών Του και για την ενδυνάμωση μας και την υπερνίκηση των πάσης φύσεως δεινών και πειρασμών.

Β΄ Γονυκλισία

(3η και 4η ευχή)

Διά του έργου του Αγίου Πνεύµατος, ο άνθρωπος έφτασε στην κοινωνία µε τον Τριαδικό Θεό οµολόγησε τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύµα ως µία θεότητα, µία δύναµη και µία εξουσία. 

3. Η τρίτη λοιπόν ευχή απευθύνεται στον Ιησού Χριστό και αφού τον αποκαλεί απάγαυσμα του Πατρός (πού εκπέμπει, δηλαδή, την λάμψη του Πατέρα, που αντανακλά την ακτινοβολία Του), Τον καλεί να διδάξει πώς πρέπει να προσεύχεται ο άθρωπος. 

Οι Πατέρες θεωρούν την άρνηση της πίστεως και την αλλαγή θρησκείας ως βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, κατά την οποία ο αρνητής και ο αλλαξοπιστήσας δεν επιτρέπει στο Άγιον Πνεύμα να ενεργήσει την μετάνοια και την συγχώρηση και ως αμετανόητος παραμένει ασυγχώρητος. Όποιος, όμως, μένει στην αληθινή πίστη, όσο και αν είναι αμαρτωλός, έχει ελπίδα μετανοίας και συγχωρήσεως.

Από τον Χριστό ο άνθρωπος, έχοντας επίγνωση των αδυναµιών του, ζητεί την άφεση των αµαρτιών και το χάρισµα της σοφίας ώστε να µπορεί να διακρίνει µεταξύ των επιγείων και των αιωνίων αγαθών και, επιπλέον ο λειτουργός εύχεται ώστε ο Θεός να εκπληρώσει τα προς σωτηρία αιτήµατα των πιστών και να δεχτεί την προσευχή τους που προσφέρεται προς τον Θεό ως θυµίαµα.

4. Η τέταρτη ευχή αποτελεί μια έκκληση στον ελεήμονα Χριστό να φανεί φιλεύσπλαχνος προς το δημιούργημα Του, τον άνθρωπο, και να τον προστατεύει από κάθε κακό, τόσο την ήμερα όσο και την νύχτα. Έχοντας και αυτή εσπερινό χαρακτήρα, το κείµενό της µοιάζει πολύ µε την δεύτερη ευχή, συμπληρώνοντας αυτή την φορά ο λειτουργός και το αίτημα προς τον Θεόν για την ηµέρα που έρχεται, ώστε ο άνθρωπος να είναι στηριγμένος στην πίστη και να προκόβει στο θέλημα του Θεού.

Γ΄ Γονυκλισία

(5η, 6η και 7η ευχή)

Η πέµπτη και η έκτη ευχή αναφέρονται στους κεκοιµηµένους. 

Η Εκκλησία προσεύχεται στο Θεό για την ανάπαυση και λύτρωση των κεκοιµηµένων. 

Η πέμπτη ευχή απευθύνεται στον Σωτήρα Χριστό και αναφέρει τις ευεργεσίες που μας προσέφερε με τον Σταυρόν, την Ταφή και την Ανάσταση Του ως και την νίκη Του επί των πονηρών πνευμάτων. 

Εκφράζει, επίσης, ευχαριστίες για την αποστολή του Αγίου Πνεύματος και δεήσεις υπέρ αναπαύσεως των προκεκοιμημένων πιστών.

Η έκτη ευχή αποτελεί μια ικεσία για συγχώρηση των αμαρτιών και ενδυνάμωση του ανθρώπου. 

Η πίστη στην μεταθανάτια ζωή και μάλιστα στην αιώνια ζωή αποτελεί βασικό δόγμα της Εκκλησίας, το οποίο περιέχεται και στο σύμβολο της Πίστεως και συναρτάται με την Ανάσταση του Κυρίου. Άλλωστε, όλη η επί γης ζωή του ανθρώπου είναι μία προετοιμασία για την αιώνια ζωή και ακριβώς γι’ αυτό και η παρούσα ζωή είναι σημαντικότατη, αφού απ’ αυτήν εξαρτάται και η αιώνια.

Οι πιστοί, διά του λειτουργού ευχαριστούν τον Θεόν για όλα ακόµα και για την έξοδο από αυτόν τον κόσµο, παρότι αυτή δεν πραγµατοποιήθηκε για τους παρόντες ακόµα, καθόσον για τους πιστούς που ακολουθούν τις εντολές του Θεού και ζουν την αληθινή ζωή δεν υπάρχει θάνατος.

Προς το τέλος της έκτης ευχής, ο λειτουργός προσεύχεται ακόµα µία φορά για την ανάπαυση και την άφεση των αµαρτιών όλων των πιστών ζητώντας ανάπαυση και συγχώρηση και για τους κεκοιµηµένους και ευλογία και ειρηνικά και αγαθά τέλη για τους ζώντες.

Τέλος η έβδοµη ευχή ταυτίζεται µε την έβδοµη ευχή του Λυχνικού*, η οποία διαβάζεται σε κάθε εσπερινό. Η ευχή περιέχει δοξολογία προς τον σοφό δημιουργό και παράκληση, όπως φυλάττει τα πλάσματα Του και κατά την εσπέρα και κατά την νύκτα και γενικώς καθ’ όλον τον επί γης βίο μας και να μας διατηρεί την ελπίδα της αιωνίου ζωής, ακόμη και κατά τον ύπνο μας. Τέλος είναι µία εσπερινή ευχή στην οποία η Παναγία Θεοτόκος καλείται να µεσιτεύσει προς τον Θεό για την συγχώρηση των αµαρτιών του λαού.

Συμπερασματικά θα λέγαμε πως τόσο οι ίδιες οι ευχές ως προς το περιεχόμενο τους, όσο και η λειτουργική πράξη κατά την ανάγνωσή τους συμβολίζουν την φωνή όλης της Εκκλησίας που ζητά από το Θεό, την ηµέρα της Πεντηκοστής, την επιφοίτηση και την δωρεά του Αγίου Πνεύµατος. Του Αγίου Πνεύματος, το οποίο χαρίζει τα πάντα στους πιστούς. Σαν βρύση ρέουν οι προφητείες από το στόμα των προφητών, που Αυτό φωτίζει, αναδεικνύει τέλειους τους ιερείς, διδάσκει την σοφία στους αγράμματους, τους ψαράδες τους αναδεικνύει θεολόγους και τον θεσμό της Εκκλησίας, ο οποίος είναι απλωμένος σε όλο τον κόσμο, τον κρατάει ενωμένο. Είναι εκείνο το Πνεύμα το Άγιο που στηρίζει και παρηγορεί τους ανθρώπους, όπως πολύ εύστοχα περιγράφει ο ιερός υμνογράφος την διδασκαλία της Εκκλησίας για το Άγιο Πνεύμα.

Επομένως δια του Αγίου Πνεύματος συντελείται η άνοδός μας στη Βασιλεία του Θεού, η επάνοδος στην θεία υιοθεσία και η δυνατότητα να γίνουμε κοινωνοί της χάριτος του Χριστού, να μετάσχουμε της δόξης του Θεού και να απολαύσουμε από τον Θεό κάθε ευλογίας, όπως σημειώνει ο Μέγας Βασίλειος. Το Άγιο Πνεύμα είναι η πηγή του αγιασμού και κάθε ευλογίας και χάριτος εντός της Εκκλησίας.

*Η ευχή του Λυχνικού αναφέρεται συνήθως σε ένα είδος ευχής ή ευχέταις έκφρασης που σχετίζεται με τον Λυχνικό, το οποίο ενδέχεται να είναι κάποια παραδοσιακή ή μυθολογική οντότητα. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη ευχή του Λυχνικού, αλλά η γενική ιδέα που σχετίζεται με αυτό είναι η ευχή για ευημερία, καλή τύχη, ή για την πραγματοποίηση κάποιου αιτήματος. Η συγκεκριμένη ευχή μπορεί να διαφέρει ανάλογα με τον πολιτισμό και την παράδοση στην οποία ανήκει ο Λυχνικός.

Για παράδειγμα, στον ελληνικό πολιτισμό, ο Λυχνικός μπορεί να θεωρείται ένα είδος οντότητας που συνδέεται με τη φωτιά και τη ζεστασιά, επομένως η ευχή του Λυχνικού μπορεί να αφορά την ευημερία, την καλή τύχη και την προστασία από τον κίνδυνο. Σε άλλους πολιτισμούς, ο Λυχνικός μπορεί να έχει διαφορετικές ιδιότητες και συνεπώς η ευχή του να αφορά κάτι άλλο.

Συνοπτικά, η ευχή του Λυχνικού είναι μια ευχή που απευθύνεται σε μια οντότητα, τον Λυχνικό, και μπορεί να περιλαμβάνει αιτήματα για ευημερία, καλή τύχη, ή προστασία. Η συγκεκριμένη ευχή εξαρτάται από τον πολιτισμό και την παράδοση στην οποία ανήκει ο Λυχνικός.

Επιβεβαιώνεται η προφητεία των γερόντων για τα έσχατα;

Οι γέροντες έλεγαν ότι στα έσχατα χρόνια θα βγουν στην επιφάνεια της γης οι θησαυροί της!

Ο πυρήνας της Γης φαίνεται ότι διαρρέει χρυσό και άλλα πολύτιμα μέταλλα στην επιφάνειά της.

Απρόσμενο εύρημα που αποκαλύπτει άγνωστες γεωλογικές διεργασίες

Μια πρώτη στο είδος της ανάλυση ηφαιστειακών πετρωμάτων αποκαλύπτει ότι ο πυρήνας της Γης διαρρέει χρυσό και άλλα πολύτιμα μέταλλα στην επιφάνεια.

Πάνω από το 99,99 τοις εκατό των κοιτασμάτων της Γης σε χρυσό και πολύτιμα μέταλλα όπως το ρουθήνιο βρίσκονται κλειδωμένα στον μεταλλικό πυρήνα του πλανήτη μας κάτω από τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα συμπαγούς βράχου πολύ μακριά, προς το παρόν τουλάχιστον, από την ανθρωπότητα.

Τα πολύτιμα μέταλλα ήταν κλειδωμένα στον πυρήνα όταν σχηματίστηκε η Γη πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια.

 "Τα πολύτιμα μέταλλα όπως το ρουθήνιο είναι πολύ συγκεντρωμένα στον μεταλλικό πυρήνα αλλά εξαιρετικά εξαντλημένα στον πυριτικό μανδύα" αναφέρουν οι ερευνητές στην ανάλυση τους που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση "Nature".

Οι ερευνητές, χρησιμοποιώντας νέες τεχνικές, εντόπισαν το ρουθήνιο σε ηφαιστειακά πετρώματα στην επιφάνεια της Γης διαπίστωσαν ότι η προέλευσή τους βρισκόταν στο όριο πυρήνα-μανδύα.

Οι ερευνητές μελέτησαν ηφαιστειακά πετρώματα βασάλτη από τη Χαβάη τα οποία είχαν υψηλή συγκέντρωση πολύτιμων μετάλλων από τον μανδύα.

 "Τα δεδομένα, μας επιβεβαιώνουν ότι υλικό από τον πυρήνα, συμπεριλαμβανομένου του χρυσού και άλλων πολύτιμων μετάλλων, διαρρέει στον μανδύα παραπάνω. Όταν ήρθαν τα πρώτα αποτελέσματα, καταλάβαμε ότι είχαμε κυριολεκτικά κερδίσει χρυσό!", λέει ο Νιλς Μέσλινγκ από το Πανεπιστήμιο του Γκέτιγκεν στη Γερμανία, εκ των επικεφαλής της ανάλυσης.

Τα ευρήματα αποκαλύπτουν ότι ο πυρήνας της Γης δεν είναι τόσο απομονωμένος όσο πιστεύαμε παλαιότερα. 

Η νέα ανάλυση δείχνει ότι υλικό από τον πυρήνα εκτοξεύεται προς την επιφάνεια κατά την διάρκεια ηφαιστειακών εκρήξεων. 

Θα μπορούσε να μελετηθεί το υλικό στο μέλλον μέσω τέτοιων διαρροών και να φωτιστούν γεωλογικές διεργασίες στα έγκατα της Γης.

Η νέα ανάλυση δείχνει ότι αρκετές κολοσσιαίες ποσότητες υπερθερμασμένου υλικού (τετράκις εκατομμύρια τόνοι) από τα όρια    πυρήνα-μανδύα ανεβαίνουν στην επιφάνεια της Γης για να σχηματίσουν ωκεάνια νησιά όπως η Χαβάη. Αυτό σημαίνει επίσης ότι τουλάχιστον ορισμένες από τις προμήθειες του κόσμου σε χρυσό και άλλα πολύτιμα μέταλλα στα οποία βασιζόμαστε τώρα προέρχονται από τον πυρήνα.

Ωστόσο οι ερευνητές λένε ότι μένει να φανεί εάν η διαδικασία διαρροής πυρήνα που παρατηρήθηκε υπήρχε και στο παρελθόν ή είναι ένα σχετικά νέο φαινόμενο.

Επαληθεύεται η προφητεία του Ιωσήφ Βατοπεδινού, για την πολιτειακή ανωμαλία και την απόσυρση του κεφαλαίου.

"Βασιλεία ΙΙΙ" ή "Βασιλεία 3". Αυτός ο όρος θ’ αρχίσει σιγά – σιγά ν’ ακούγεται τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, αν και διεθνώς ήδη αναφέρεται.

Ο εν λόγω όρος είναι τραπεζικός και σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας, άσχημης φυσικά, περιόδου κατά την οποία θ’ αναπροσαρμοσθεί το τραπεζικό σύστημα διεθνώς με άσχημες συνέπειες για τους απανταχού πολίτες. 

Στην Ελλάδα, η βασική τακτική των διαπλεκομένων και εμπλεκομένων αλλά ουδέποτε ξεμπλεκομένων εξουσιών σ’ ένα σημαντικό γεγονός, είναι οι μετά το γεγονός αναλύσεις με σκοπό να πείσουν τους ιθαγενείς πόσο πολύ εργάζονται για το καλό τους σε κάτι για το οποίο πλέον δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.

Τι είναι ομως αυτή η Βασιλεία 3; 

Η Βασιλεία 3 είναι μια Διεθνής Συμφωνία που εκπονήθηκε από τις Κεντρικές Τράπεζες 28 χωρών, και η οποία προέκυψε από την Επιτροπή της Βασιλείας για την Τραπεζική Εποπτεία (BCBS), με αφορμή την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, με σκοπό να καταστήσει τις τράπεζες πιο ανθεκτικές, βελτιώνοντας την κεφαλαιακή τους επάρκεια, την ρευστότητα και την διαχείριση κινδύνων. 

Είναι μια διεθνής συμφωνία. Είναι μια συμφωνία που εστιάζει κυρίως στο ποσό κεφαλαίου που πρέπει να κατέχουν οι τράπεζες έναντι διαφόρων κινδύνων, συμπεριλαμβανομένων των πιστωτικών, λειτουργικών και των κινδύνων αγοράς, σε περίπτωση μια νέας ύφεσης.

Τι σημαίνουν αυτά; 

Αυτά σημαίνουν πολλά. Κατ’ αρχήν οι Τράπεζες θα πρέπει ν’ αυξήσουν τα κεφαλαιακά τους αποθέματα. Τα κεφάλαια αυτά, είναι των μετόχων και όχι των καταθετών. Δηλαδή, είναι η διαφορά μεταξύ των περιουσιακών στοιχείων μιας τράπεζας και των υποχρεώσεών της. Οι αμερικανοί ισχυρίζονται ότι λόγω της Βασιλείας 3 θα υποχρεωθούν οι τράπεζές τους να έχουν 2 δολάρια επιπλέον ως κεφάλαιο για κάθε 100 δολάρια καταθέσεων ή άλλων υποχρεώσεων. Άρα πρόκειται για ασύλληπτα μεγάλα ποσά που πρέπει να βρουν οι τράπεζες. Μοιραίως πολλά χρήματα θα "παρκαριστούν" ως μετοχικά κεφάλαια από μετόχους. 

Θα μπορεί να επεμβαίνει στις τράπεζες η κάθε πολιτική εξουσία; Αυτό μάλλον δεν θα μας το πουν. Εάν ποτέ εννοήσει ο κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα γιατί έγινε η αναχρηματοδότηση των Τραπεζών στην Ελλάδα θα πάθει "αυτανάφλεξη".

Εν συνεχεία η τράπεζα, προς απορρόφηση των κινδύνων, θα υποχρεωθεί για κάθε δάνειο που δίνει να έχει μεγαλύτερο κεφάλαιο, αυτό συνεπάγεται μείωση των τραπεζικών κερδών, οπότε για να μην υποστεί κάτι τέτοιο θ’ αυξήσει το κόστος δανεισμού. Το αυξημένο κόστος δανεισμού με την σειρά του επιβαρύνει τον επιχειρηματία, τον αγοραστή κατοικίας ή άλλων αγαθών, τους κατόχους πιστωτικών καρτών, δηλαδή πελατών με δυνατότητα ανοικτών δανείων, και γενικώς όλους τους δανειολήπτες. Αυτό σημαίνει λιγότερα δάνεια, μείωση της ρευστότητος (αυτό ξέρουμε καλά τι σημαίνει επειδή το ζήσαμε με τα εθνοκτόνα μνημόνια), μείωση επενδύσεων, ύφεση, μείωση κρατικών εσόδων, αύξηση της ανεργίας, φτώχεια, κλπ, κλπ.

Οι Τράπεζες, θα υποχρεωθούν επίσης να εφαρμόσουν ένα νέο τυποποιημένο μοντέλο δανειοδοτήσεων ή κεφαλαιοποιήσεων και όχι τα δικά τους, πρότυπα, μοντέλα. Δηλαδή η ελεύθερη οικονομία, τέλος και για τις τράπεζες. Σύμφωνα με τα μοντέλα αυτά οι αυξημένοι κίνδυνοι δανείων (από ποιόν θα ορίζονται όμως;), θ’ απαιτούν περισσότερο κεφάλαια.

Συνεπώς, με απλά λόγια, ευνοούνται οι πολυεθνικές και θ’ αφανιστούν οι μικροί επιχειρηματίες και θα κλείσουν μικρές επιχειρήσεις πολλές εκ των οποίων, δυστυχώς, λόγω χρεωκοπιών.

Προβλέπονται και άλλα δεσμευτικά μέτρα για τις τράπεζες, π.χ. για τα ομόλογα, αλλά επειδή είναι δύσκολα θέματα, δεν θα αναφερθούν τώρα. Γενικώς, με πρόσχημα τον περιορισμό του επιχειρηματικού ρίσκου, κινδύνου, των τραπεζών, μεταλλάσσεται ο παγκόσμιος τραπεζικός τομέας και πλέον μιλάμε για άτυπη ενοποίηση τραπεζών σύμφωνα με την αρχή της παγκοσμιοποίησης, "όλα ένα". Ο τραπεζικός τομέας κομμουνιστοποιείται.

Προσοχή εδώ. Ένα σημαντικό μέρος της προτεινόμενης αύξησης κεφαλαίου στοχεύει στους λεγομένους, λειτουργικούς κινδύνους των τραπεζών. Άρα ο λειτουργικός κίνδυνος μειώνεται όταν δεν γίνονται λάθη από τους χειριστές των θεμάτων. Λάθη κάνουν οι άνθρωποι και όχι τα μηχανήματα, άρα για το καλό των τραπεζών και των πελατών τους θ’ απολυθούν οι υπάλληλοι και θα προσληφθούν υπολογιστές αυξημένων ικανοτήτων λόγω τεχνητής νοημοσύνης (ΑΙ). Αυτό, κάποιοι τραπεζίτες που υποστηρίζουν την Βασιλεία 3, το λένε κίνητρο για να είναι οι τράπεζες πιο προσεκτικές σε κινδύνους. Δηλαδή, "μας δουλεύουν κιόλας".

Ενδιαφέρον κι αυτό. 

Κάποιοι αναλυτές της Βασιλείας 3 λένε ότι θα πληγεί ιδιαιτέρως ο κλάδος των εταιρειών που δραστηριοποιούνται στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενεργείας, διότι θ’ αποδυναμωθούν τα φορολογικά κίνητρα για έργα που αποσκοπούν στην μείωση της υπερθέρμανσης του πλανήτη, οπότε, επειδή εμείς θα φταίμε ως συνήθως, θα μας απαγορεύσουν ακόμη και τις μετακινήσεις για να μην υπερθερμαίνεται ο πλανήτης.

Τόσο απλά. 

Λογικά το κόστος της ενέργειας αναμένεται ότι θα εκτοξευθεί για να είναι βιώσιμες οι εταιρείες αυτές.

Εδώ δεν είναι δυνατόν ν’ αναλυθεί όλη η Συμφωνία Βασιλεία 3, ούτε υπάρχει αυτή η πρόθεση. Εδώ επιχειρείται να δοθεί μια βασική ιδέα για τα επερχόμενα στις οικονομίες μέσω των τραπεζών βάσει της Συμφωνίας Βασιλεία 3.

Υπάρχουν και σοβαρές αντιδράσεις για το εγχείρημα αυτό από μεγάλους τραπεζίτες. Ακόμη και ο  Κρίστοφερ Ουάλερ, που είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της FED, είναι κατά αυτής της Συμφωνίας, καταψηφίζοντάς την, δήλωσε ότι "η αύξηση του κόστους πίστωσης θα εμπόδιζε την λειτουργία της αγοράς χωρίς σαφή οφέλη για την ανθεκτικότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος. … Είναι σαν να ζητάμε από τους πολίτες να έχουν ξεχωριστά κεφάλαια, στην περίπτωση που κινδυνέψουν τα έσοδά τους, στην περίπτωση που πάρει φωτιά το σπίτι τους, αν χάσουν την εργασία τους, αν προκύψουν πρόσθετα έξοδα, αν χαλάσει το αυτοκίνητό τους, και όλ’ αυτά να συμβούν ταυτόχρονα". Δηλαδή, όταν ένας τέτοιος τραπεζίτης διαφωνεί, τότε τα πράγματα είναι επικίνδυνα.

Αυτά τα πολύ γενικά περί της Βασιλείας 3. Πότε θα εφαρμοσθεί αυτή η Συμφωνία;

Η Συμφωνία θ’ αρχίσει να εφαρμόζεται από 1 Ιουλίου, εφέτος. Βρε βρε τι σύμπτωση! Όταν θ’ αρχίσει να εφαρμόζεται η Βασιλεία 3, τότε που οι άνθρωποι θα έχουν το μυαλό τους στις καλοκαιρινές διακοπές και στα πλατσουρίσματα, σχεδόν ταυτόχρονα, στις 8 Ιουλίου, θ’ αρχίσουν να εφαρμόζονται οι δασμοί Τραμπ. Διπλό θα είναι το χτύπημα των οικονομιών καλοκαιριάτικα! Διπλό και σκληρό. Θα λείψουν δισεκατομμύρια σε ρευστό χρήμα αλλά θ’ αυξηθούν και οι τιμές των αγαθών. Έρχεται πληθωρισμός!

Θα έχουμε δηλαδή έλλειψη κεφαλαίων, χρημάτων, γιατί θα συγκεντρωθούν κάπου, πάντως όχι στις τσέπες μας. Και όμως… αυτά είναι προφητευμένα από τον Ιωσήφ Βατοπεδινό. Πώς να μην θαυμάσεις αυτά που προείπε ο γέροντας ότι "Θα γίνει μια πολιτειακή ανωμαλία. Μόλις γίνει η πολιτειακή ανωμαλία, θα τραβήξει πίσω το κεφάλαιο. Το παγκόσμιο κεφάλαιο. Το κεφάλαιο είναι διεθνές, εβραϊκό. Μόλις τραβήξει πίσω το κεφάλαιο, θα απολυθούν όλοι οι υπάλληλοι". Η Βασιλεία 3 είναι αυτό ακριβώς. Το τράβηγμα του κεφαλαίου και η οικονομική δυσπραγία! Η προφητεία του Ιωσήφ Βατοπεδινού βαίνει προς επιβεβαίωση. 

Βασιλεία 3 και δασμοί Τράμπ θα έχουν ως συνέπεια την απόσυρση από την αγορά, άμεσα και έμμεσα, τεραστίων κεφαλαίων. Ο Ιωσήφ Βατοπεδινός το είπε με απλά λόγια. "Το παγκόσμιο κεφάλαιο θα τραβηχτεί".

Η κατάσταση στην Ευρώπη προφανώς θα χειροτερέψει, λόγω έλλειψης ενέργειας, οικονομικής υφέσεως, και λόγω του τεραστίου ποσού που θέλει, η "Αδόλφα", η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, για να επανεξοπλίσει την Ευρώπη. Τα νούμερα δεν βγαίνουν. Γι' αυτό μιλάνε κρυφά για δεσμεύσεις καταθέσεων των ευρωπαίων πολιτών. Η Ευρώπη τελειώνει όπως προέβλεψε ο Άγιος Παΐσιος. Την καταστρέφουν αυτοί που την δημιούργησαν. Πάντα έτσι έκαναν. Δημιουργούσαν κάτι όπως τους βόλευε και το εξαφάνιζαν όταν δεν τους εξυπηρετούσε πλέον.

Λέτε, γι’ αυτό οι πολιτικοί μας άρον-άρον ιδρύουν υπεράκτιες, offshore, εταιρείες σε συγγενικά τους πρόσωπα πρώτου βαθμού συγγενείας για εξαγωγή πλούτου από την χώρα, μήπως ετοιμάζονται να την "κοπανήσουν"; Και να επιβεβαιωθεί και η προφητεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού με άλλους θα κοιμηθείτε και με άλλους θα ξημερωθείτε!

Επίσης, σ’ όλο αυτόν τον κυκλώνα γεγονότων που συμβαίνουν "για πρώτη φορά", μαίνεται ήδη ένας αδυσώπητος οικονομικός και νομισματικός πόλεμος και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι συγκεντρώνεται χρυσός από τις Κεντρικές Τράπεζες. 

Τώρα άρχισε ν’ αγοράζει και η Ελλάς, η Τράπεζα της Ελλάδος, που όμως δεν είναι της Ελλάδος γιατί είναι του Ρότσιλντ. 

Η Τουρκία, η οποία έχει σοβαρό ηγέτη και καλή οικονομία (μέλος G20), είναι τρίτη χώρα στον κόσμο σε αγορά χρυσού! Ίσως είναι καλό αυτό. Θα τον βρούμε έτοιμο τώρα που θα επιστρέψουμε στα εδάφη μας. Ο χρυσός πρόκειται να καθορίσει το πραγματικό χρήμα στα αποθέματα των τραπεζών ΜΕΤΑ την εφαρμογή της Βασιλείας 3. Δεν γίνεται αλλιώς. Όλ’ αυτά τα θέματα δημιουργούν ένα δίκτυ που παγιδεύει την ανθρωπότητα.

Ήδη πολλές χώρες, τελευταίως κι η Ολλανδία, λόγω της οικονομικής αβεβαιότητος, της υποτιμήσεως των νομισμάτων, των γεωπολιτικών αλλαγών και των "ηλιακών καταιγίδων" που βυθίζουν χώρες στο σκοτάδι λόγω διακοπών τροφοδοσίας του ηλεκτρικού ρεύματος, συστήνουν εντόνως στους πολίτες τους να έχουν μετρητά "στο στρώμα" για κάθε ενδεχόμενο. 

Ο σύγχρονος πολιτισμός, πρόοδος, ευημερία, δημοκρατία, κλπ, υπάρχουν όσο υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα.

Η Βασιλεία 3 πρόκειται ν’ αναπροσαρμόσει το διεθνές τραπεζικό σύστημα. Αναπροσαρμογή σημαίνει κυρίως έλλειψη ρευστότητος, και χωρίς ρευστό οι χρηματοεξαρτώμενες κοινωνίες καταρρέουν εύκολα. Ας θυμηθούμε τι έκαναν στην Ελλάδα από το 2009 και μετά, και θα καταλάβουμε την κατάντια της Ελλάδος σήμερα. 

Το πείραμα που έκαναν στην χώρα μας, με πρόφαση την δήθεν χρεωκοπία της, προφανώς το θεώρησαν ως επιτυχημένο και ως εκ τούτου πρόκειται να το εφαρμόσουν διεθνώς.

Το κεφάλαιο θα τραβηχθεί πίσω, όπως είπε ο Ιωσήφ Βατοπεδινός. Τα δύσκολα είναι μπροστά μας, αλλά τα πολύ ωραία έπονται.

Ωφελούν την ψυχή τα μνημόσυνα που κάνουν οι συγγενείς στην γη;

Γιατί τελούνται τα τριήμερα τα εννιάμερα και τα σαρανταήμερα μνημόσυνα;

Όλοι σχεδόν έχουμε πάει σε μνημόσυνο συγγενικού ή προσφιλούς μας προσώπου. Πόσοι όμως γνωρίζουν ποιος είναι ο πραγματικός σκοπός του;

Οι περισσότεροι τελούν τα μνημόσυνα των κεκοιμημένων καθαρά από λόγους παράδοσης. 

Όμως τα μνημόσυνα είναι άρρηκτα δεμένα με την Θεολογία της Ορθοδοξίας για την ζωή μετά τον θάνατο.

Στην Ορθόδοξη Παράδοση έχουμε τέσσερα μνημόσυνα. Το τριήμερο, το εννιαήμερο, το σαρανταήμερο και το ετήσιο μνημόσυνο. 

Όλα δημιουργήθηκαν για να βοηθήσουν στο ταξίδι της ψυχής από την γη στον ουρανό.

Ποιό είναι όμως αυτό το ταξίδι; Αρχίζει λίγο πριν πεθάνει ο άνθρωπος όταν βλέπει άτομα που γνωρίζει, αλλά έχουν φύγει από τον κόσμο αυτό, γύρω του. 

Αυτό γίνεται κατά Θεία Οικονομία για να καταλάβει ο ψυχορραγών ότι έφτασε η ώρα που θα συναντήσει τον Δημιουργό του Κόσμου.

Όταν τελικά ο άνθρωπος πεθαίνει, χωρίζεται η ψυχή από το σώμα. «Οίμοι, οίον αγώνα έχει η ψυχή χωριζομένη εκ του σώματος» λέει ένα ιδιόμελο της Νεκρώσιμης Ακολουθίας για να δείξει ότι ο πραγματικός αγώνας τώρα αρχίζει για την ψυχή

Την ψυχή που πεθαίνει, την βγάζει ο αρχάγγελος Μιχαήλ (βγαίνει από το στόμα), με εντολή του Χριστού, ενώ ο φύλακας άγγελος παραμένει τιμής ένεκεν, δίπλα στο νεκρό σώμα μέχρι να ταφεί.

Είναι υπερτάτη τιμή για εμάς τους Ορθοδόξους, ο Χριστός να έχει ορίσει, τον αρχηγό των αγγέλων, τον αρχάγγελο Μιχαήλ, να παίρνει την ψυχή μας. Αυτό ισχύει μόνο για τους Ορθοδόξους!

Ο αρχάγγελος Μιχαήλ παραδίδει την ψυχή στα χέρια άλλων αγγέλων, που την παραλαμβάνουν και αναχωρούν για τον τελωνισμό. Τρεις μέρες τελωνίζεται η ψυχή. Δεν τελωνίζονται όλοι. Οι εξομολογημένοι περνούν τα τελώνια σφήνα, με το εξπρές!

Τελωνίζονται, όσοι έχουν ανεξομολόγητες αμαρτίες. Αν υπάρχει κάποιο ανεξομολόγητο αμάρτημα, κάτω του θανασίμου αμαρτήματος, ζυγίζεται με τα καλά έργα, υπερνικούν τα καλά και προχωράει στο επόμενο τελώνιο, έως ότου φτάσει στον Χριστό μας 

Η ψυχή όταν χωρίζεται από το σώμα και καταλάβει ότι φεύγει από τα άτομα που αγαπά, πλημμυρίζει από θλίψη.

Τις δυο αυτές πρώτες ημέρες η ψυχή μαζί με τους αγγέλους γυρίζει στους τόπους όπου έζησε και ειδικά εκεί όπου έπραξε καλά έργα. Εκείνη θα μας βλέπει, θα μας μιλάει αλλά εμείς ούτε θα μπορούμε να την δούμε, ούτε να της μιλήσουμε.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός περιγράφει στην Νεκρώσιμη Ακολουθία έξοχα την κατάσταση της ψυχής εκείνη την ώρα «Πρός τους ανθρώπους τα χέρια απλώνει, και κανείς δεν την βοηθά. ».

Την τρίτη ημέρα από το θάνατο η ψυχή αρχίζει την πορεία προς τον ουρανό για να κριθεί από το Θεό. Την ημέρα αυτή οι συγγενείς τελούν το τριήμερο μνημόσυνο για δύο λόγους.

Πρώτος λόγος είναι, επειδή όπως αναφέραμε νοιώθει η ψυχή λύπη που αφήνει τα εγκόσμια, αυτή την μέρα οι άγγελοι την ανακουφίζουν από αυτήν. 

Δεύτερος λόγος και σημαντικότερος είναι ότι η ψυχή στην πορεία της προς τις ουράνιες μονές θα συναντήσει τα φοβερά τελώνια.

Τα τελώνια είναι «εξειδικευμένοι» δαίμονες θα τους ονομάζαμε που έχουν ως στόχο τους να εμποδίσουν την ψυχή να φτάσει στον ουρανό.

 Οι τρόποι με τους οποίους θα σταθούν εμπόδιο στην ψυχή είναι να την κατηγορούν για τις αμαρτίες που διέπραξε, παρόλο που αυτά τα δαιμόνια την είχαν παρασύρει.

Οι άγγελοι όμως θα τους απαντούν αναφέροντας τις καλές πράξεις αυτού του ανθρώπου και έτσι θα περνούν ένα ένα τα τελώνια και θα ανεβαίνουν προς τον ουρανό. 

Αν όμως, λόγω της έλλειψης καλών πράξεων της ψυχής, οι άγγελοι δεν μπορούν να τους απαντήσουν τότε εκείνα θα παίρνουν την ψυχή στην Κόλαση.

Δύσκολη και φοβερή η τρίτη ημέρα για την ψυχή και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι να προσευχόμαστε να την βοηθήσει ο Θεός στην πορεία αυτή.

Το πόσο τρομερή είναι αυτή η άνοδος και η συνάντηση με τα τελώνια φαίνεται από το γεγονός ότι η ίδια η Παναγία όταν πληροφορήθηκε από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ τον επικείμενο θάνατο Της, προσευχήθηκε στον Υιό και Θεό Της να Την βοηθήσει να αντιμετωπίσει τους δαίμονες.

Απαντώντας στην προσευχή της, ήρθε ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός παρέλαβε την ψυχή της και την οδήγησε στον ουρανό.

Περνώντας επιτυχώς από τα τελώνια η ψυχή συνοδευόμενη πάντα από τους αγγέλους φτάνει στον ουρανό που μέχρι την ένατη ημέρα θα περιηγηθεί στον Παράδεισο.

Μετά από αυτή και μέχρι την τεσσαρακοστή ημέρα από το θάνατο θα περιηγηθεί στην Κόλαση μη ξέροντας ακόμη που θα κριθεί να μείνει. 

Οι συγγενείς τελούν το εννιαήμερο μνημόσυνο για να ζητήσουν από το Θεό να βοηθήσει την ψυχή τώρα που ξεκινάει την περιήγηση της στην Κόλαση.

Την τεσσαρακοστή ημέρα η ψυχή θα κριθεί από το Θεό που θα παραμείνει. 

Το σαρανταήμερο μνημόσυνο έχει σκοπό να παρακαλέσουν οι συγγενείς και οι φίλοι του αποθανόντος τον Θεό να κρίνει την ψυχή να μείνει στον Παράδεισο.

Η Θεολογία διδασκει για το τι ακριβώς συμβαίνει στην ψυχή μέχρι την Τελική Κρίση. Την τεσσαρακοστή ημέρα γίνεται η Μερική Κρίση της ψυχής.

Ονομάζεται Μερική διότι η Τελική θα έρθει με την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας. Μετά από την Μερική Κρίση η ψυχή προγεύεται, θα λέγαμε, είτε τον Παράδεισο είτε την Κόλαση ανάλογα που θα κριθεί. 

Μέσα στον Παράδεισο βρίσκεται μόνον ο Χριστός και ο Ληστής που σταυρώθηκε εκ δεξιών του Κυρίου.

Εμείς που μένουμε πίσω τί μπορούμε να κάνουμε για εκείνους που έφυγαν; 

Όπως είδαμε τα μνημόσυνα που έχει θεσπίσει η Εκκλησία μας έχουν ως σκοπό να βοηθήσουν την ψυχή στο ταξίδι της. Άρα το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσευχόμαστε για εκείνη να της χαρίζει το έλεός Του ο Θεός.

Στο τελευταίο τροπάριο που ακούμε στη Νεκρώσιμη Ακολουθία τονίζει τι πρέπει να κάνουμε ακριβώς: «Αλλ’ αιτώ πάντας και δυσωπώ, αδιαλείπτως υπέρ εμού προσεύξασθαι Χριστώ τώ Θεώ, ίνα μή καταταγώ δια τάς αμαρτίας μου, είς τόν τόπον της βασάνου, αλλ’ ίνα με κατατάξη όπου το φώς της ζωής».

Η σημαντική Κυριακή του Θωμά

Χθες την Κυριακή του Θωμά "κοιμήθηκε" ο πολυαγαπημένος πατέρας μου. 

Πόσο σημαντική άραγε είναι η Κυριακή του Θωμά!!!

Η ευαγγελική περικοπή της Κυριακής του Θωμά περιλαμβάνει γεγονότα που συνέβησαν τις δύο πρώτες κοσμοϊστορικές και κοσμοσωτήριες Κυριακές της ιστορίας.

Η “μία τῶν σαββάτων” (Ιωάν. κ΄ 19), η Κυριακή δηλαδή, είναι η ημέρα της μεγαλύτερης νίκης, του λαμπρότερου θριάμβου που είδε ποτέ η κτίση. 

Ο Αναστημένος Κύριος κατατρόπωσε τον θάνατο, τον διάβολο, την αμαρτία, την φθορά, τον Άδη.

Η Αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία δεν εορτάζει μόνο την σωτήρια ομολογία του πρώην δύσπιστου και δυσκίνητου μαθητή Θωμά, αλλά και “τὰ ἐγκαίνια τῆς –καθ’ εβδομάδα ανακυκλούμενης– ἑορτῆς τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως”.

Αυτή η εορτή, η εορτή της λαμπροφόρου Αναστάσεως του Κυρίου, ονομάζεται και πρώτη ημέρα ως απαρχή και αιτία όλων των εορτών της Ορθοδοξίας, ονομάζεται όμως και όγδοη ημέρα. “Καὶ μεθ’ ἡμέρας ὀκτώ…” (Ιωάν. κ΄ 26).

Ονομάζεται ογδόη ημέρα, διότι ο Κύριος δημιούργησε τον θαυμαστό ορατό κόσμο σε έξι δημιουργικές αχανείς ημέρες. Την έβδομη ημέρα σαββάτισε· σταμάτησε· αναπαύθηκε. Η έβδομη ημέρα είναι η ημέρα της ιστορίας του ανθρωπίνου γένους, αυτή που διανύουμε έως τώρα.

Η όγδοη ημέρα, μετά από αυτήν, θα είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια, καθώς θα έχει μόνο αρχή και όχι τέλος. Η άδυτη και ανέσπερη αιώνια αυτή ημέρα της άληκτης χαράς του Παραδείσου θα αρχίσει από την στιγμή που θα λήξει η παγκόσμια κρίση κατά τη δευτέρα παρουσία του Κυρίου. Μυστικά όμως ξεκίνησε από την λαμπροφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας, ο οποίος “πρωτότοκος τῶν νεκρῶν ἐγένετο” κατά την πρώτη Κυριακή της ιστορίας.

Ώστε η πρώτη Κυριακή, η ημέρα της ποιοτικής Αναστάσεως του Κυρίου μας δεν είναι μόνο η μέρα της άρρητης δόξας του Χριστού αλλά προοιωνίζει και προμηνύει και την κοινή ανάσταση των δικών μας υλικών σωμάτων. Τα σώματα αυτά θα είναι λεπτά, κούφα (=ελαφρά), άφθαρτα και αιώνια, όπως αυτό το σώμα του αναστημένου και δεδοξασμένου Κυρίου, με το οποίο “καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον” των μαθητών (Ιωάν. κ΄ 19).

Για την περίτρανη αξία της, η παμμέγιστη και πανένδοξη αυτή ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου ορίστηκε να εορτάζεται όχι μόνο κατ’ έτος αλλά και κατά εβδομάδα.

Εγκαίνια, λοιπόν, της κατά εβδομάδας εορτής της Αναστάσεως του Κυρίου μας θεσπίστηκε να είναι η Κυριακή του Θωμά, επειδή ο Αναστημένος Κύριός μας μετά τις αρχικές εμφανίσεις Του κατά την πρώτη ημέρα περίμενε για επτά ημέρες και εμφανίστηκε και πάλι στους Μαθητές Του την δεύτερη Κυριακή μετά την Ανάσταση, την ογδόη ημέρα.

Αλλά το ιερό μας κείμενο βρίθει πολλών σπουδαίων νοημάτων.

Θα ξεχωρίσουμε τρία και θα προσπαθήσουμε κατά δύναμη να τα προσεγγίσουμε.

1. Τα λάθη του Αποστόλου Θωμά

Ο Θωμάς, που στα ελληνικά το όνομα του μεταφράζεται Δίδυμος, δεν ήταν άπιστος! Δεν ήταν κακός! Ήταν έτοιμος να πεθάνει για τον αγαπημένο του διδάσκαλο: “Ἄγωμεν καὶ ἡμεῖς ἵνα ἀποθάνωμεν μετ᾽ αὐτοῦ” (Ιωάν. ια’ 16), είχε πει πριν την ανάσταση του Λαζάρου.

Ήταν όμως ιδιαζόντως απαισιόδοξος, μελαγχολικός, νοησιοκράτης και πεισματικά ισχυρογνώμων.

Και οι άλλοι μαθητές ηταν δύσπιστοι. Και οι άλλοι μαθητές είχαν βυθιστεί στο μαύρο πέλαγος του φόβου, της απελπισίας και της ολιγοπιστίας. 

Δεν βλέπετε; 

Καταιγιστικά έρχονται τα χαρμόσυνα μαντάτα από τις ευσεβείς Μυροφόρες γυναίκες, από την αυτοψία του άδειου τάφου, από τις σαφείς προρρήσεις του Κυρίου, από τους δύο προς Εμμαούς πορευομένους μαθητές. Και παρ’ όλα αυτά ακόμη τρέμουν! 

“Καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων…” (Ιωάν. κ΄ 19). Ο Νικητής του Θανάτου έχει ήδη θριαμβευσει και αυτοί τρέμουν ότι θα έρθουν οι Ιουδαίοι και θα τους συλλάβουν.

Αλλά επί τέλους, όταν “ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς” και “ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, ἐχάρησαν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον” (Ιωάν. κ΄ 20). Η απιστία τους κατανικήθηκε! Μία νέα πασίχαρη, πνευματική, ουράνια, γενναία ζωή αρχίζει από τη στιγμή αυτή!

Τι πιο φυσικό απ’ το να τρέξουν να το ανακοινώσουν στον καλό τους συμμαθητή, τον Θωμά; “Ἔλεγον οὖν αὐτῷ οἱ ἄλλοι μαθηταί· Ἑωράκαμεν τὸν Κύριον” (Ιωάν. κ’ 25)

Μα αυτός αμετάπειστος! Αμετακίνητος! Δυσπειθής!

Δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν λέει!

“Ὅ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω” (Ιωάν. κ΄ 25).

Μα πόσα λάθη από έναν καλό μαθητή του Χριστού!

Αχ, η έλλειψη της αγίας ταπείνωσης τυφλώνει και τον εξυπνότερο άνθρωπο, και τον πιο καλοδιάθετο μαθητή του Χριστού!

Γιατί, Θωμά, δεν είσαι με τους συμμαθητές σου; 

Γιατί, Θωμά, ακούς μόνο τους λογισμούς σου; 

Γιατί, Θωμά, δεν πείθεσαι...

Στις Μυροφόρες; 

Στους δύο μαθητές που πορεύονταν προς Εμμαούς; 

Στον Πέτρο και τον Ιωάννη που βρήκαν άδειο το μνήμα; 

Γιατί δεν θυμάσαι ότι ο Κύριος ανέστησε νεκρούς; 

Γιατί ξεχνάς πως προανήγγειλε ότι θα αναστηθεί την τρίτη ημέρα;

Γιατί δεν πιστεύεις τις μαρτυρίες και τις αισθήσεις των φιλαληθών συμμαθητών σου;

Αλήθεια, πού έμαθες ότι και η πλευρά Του έχει πληγή; ρωτά ο ιερός Χρυσόστομος. Από τους μαθητές το άκουσες. Πώς, λοιπόν, πιστεύεις πως ειδον την τρυπημένη πλευρά, αλλά όχι τον αναστημένο Κύριο;

Μην ψάχνεις λογική, αδελφέ μου, στην αμαρτία! Ούτε στην ολιγοπιστία! Ούτε πολύ περισσότερο στην απιστία!

Εάν η Ανάσταση του Χριστού αποδεικνυόταν σε κάθε πιστό με εμφανίσεις και ψηλαφήσεις και θαύματα, το θαύμα θα έπαυε να είναι θαύμα και η πίστη θα έπαυε να είναι πίστη.

Όποιος δεν θα πίστευε, θα έπρεπε να χαρακτηριστεί τρελός!

Τότε όμως θα καταλυόταν η ελευθερία του ανθρώπου. Η πίστη θα μεταβαλλόταν σε εξαναγκασμό και κατά συνέπεια θα αφυδατωνόταν απο το ουσιαστικό στοιχείο της άδολης και θυσιαστικής αγάπης και της πρέπουσας αξιομισθίας!

Γι’ αυτό και ο Κύριος μας, στο τέλος της στιχομυθίας Του με τον μαθητή Θωμά που ομολόγησε την θεότητά Του, παρατηρεί και η χροιά της θείας φωνής Του περιέχει μια ευγενική, λεπτή επιτίμηση. “ὅτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες” (Ιωάν. κ΄ 28-29).

Δηλαδή, η δική σου πίστη που στηριζεται στην πείρα των αποδείξεων και της άμεσης εμπειρίας των αισθήσεων είναι κατώτερη από την πίστη που θα επιδεικνύουν οι ανα τους αιώνες μαθητές μου, οι οποίοι θα στηρίζονται μόνο στις μαρτυρίες τις δικές σας, των αυτοπτών και αυτηκόων Μαθητών μου!

Μην σπεύσεις, όμως, να κατηγορήσεις τον ένδοξο απόστολο του Χριστού Θωμά, γιατί αυτός ολιγοπίστησε πριν από τον κατακλυσμο και το βάπτισμα του Αγιου Πνεύματος, που επισυνέβη κατά την γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας, την Πεντηκοστή!

Εγώ κι εσύ ολιγοπιστούμε και το κάνουμε καθημερινά αυτό και μετά το βάπτισμα και το χρίσμα μας αλλά και μετά τη δυσχιλιόχρονη εμπειρία των αείρροων θαυμάτων του Τρισαγίου Θεού, διά των μυστηρίων, των θεοσημειών και των τεράτων που επιτελούνται μέσω των αγίων του Θεού!

Έλα όμως τώρα και πάλι να εισέλθουμε στο υπερώο της Ιερουσαλήμ…

2. Η Ειρήνη που φέρνει ο αναστημένος Χριστός

Ο Θείος Διδάσκαλος είχε μόλις εισέλθει. “Καὶ λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν” (Ιωάν. κ΄ 19).

Τι σημαίνει άραγε ο χαιρετισμός αυτός του ολόλαμπρου αναστημένου Διδασκάλου τους;

Άφωνοι, εμβρόντητοι, σαστισμένοι και φοβισμένοι όσο δεν παίρνει οι μαθητές! Είχαν που είχαν την άφατη θλίψη τους, τον τυρρανικό φόβο τους… Τώρα, να! Εμπρός τους εμφανίζεται κάποιος ξαφνικά αθόρυβα, αυτόματα….

Μοιάζει στον Διδάσκαλό τους!

Μα είναι όμως;

Μήπως είναι φάντασμα;

Ω! ο Θείος ΔΙδάσκαλος! Ο απαράμιλλος καρδιογνώστης! 

Πόσο τους πόνεσε!

Όχι! Ούτε θέλει, ούτε αισθάνεται, ούτε πρέπει να τους μαλώσει τώρα για την ολιγοπιστία τους. Για τον φόβο τους. Για τον διασκορπισμό τους!

Έχετε ειρήνη μέσα σας, τους είπε. Ήταν βέβαια ένας συνηθισμένος χαιρετισμός που χρησιμοποιούνταν στην Ανατολή τότε.

Σήμερα όμως, που προφέρεται από το παντοδύναμο θείο στόμα, έχει τελείως άλλο νόημα. Και δύναμη!

Είναι σαν να τους λέει: Καταλαβαίνω καλύτερα από σας, την έκπληξή σας! Τον φόβο σας! Την απορία σας! Σας δίνω, λοιπόν, την ειρήνη Μου!

Η ειρήνη που σας δίνω δεν είναι μια κούφια, αδύναμη ανθρώπινη ευχή! Όχι!

Έχει μέσα της όλη τη θεία ενέργεια και χάρη που προέκυψε από την παντοδύναμη εξιλεωτική σταυρική θυσία μου! Αυτή η ευχή, ο χαιρετισμός μεταβιβάζει σε σας κάτι πρωτόγνωρο!

Την ειρήνη του κάθε πιστού με τον Τρισάγιο Θεό! Την απέραντη και ακύμαντη εσωτερική ειρήνη με τη συνείδησή σας. Την ειρήνη με τους συνανθρώπους σας, την απίστευτη και ανέκλειπτη ειρήνη ακόμη και με τους εχθρούς σας.

Η ειρήνη που σας δίνω τώρα, είναι η ειρήνη που σας υποσχέθηκα στον Μυστικό Δείπνο. Είναι η δική μου ειρήνη που δεν έχει καμία σχέση με την απατηλή και υποκριτική ειρήνη του κόσμου. “Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν” (Ιωάν. ιδ΄ 27).

Η ειρήνη η δική μου έχει τέτοια ποιότητα και βάθος που δεν μπορούν να την κατανοήσουν ούτε οι ανώτεροι των αγίων αγγέλων (Φιλιπ. δ΄ 7).

Σας δίνω, λοιπόν, αυτή τη θεία ειρήνη που έχει μέσα της και την θεία και πανσθενουργό χάρη μου, ώστε να καταστείτε νηφάλιοι και ικανοί να προσέξετε τις αποδείξεις της αναστάσεως μου που είναι –όπως προείπαμε– και το προοίμιο της δικής σας αναστάσεως.

Η ευχή αυτή του Κυρίου ενεργοποιήθηκε αμέσως! Οι δέκα μαθητές έγιναν άλλοι άνθρωποι. Ήρεμοι, χαρούμενοι, νηφάλιοι, επιδεκτικοί!

“Ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον” (Ιωάν. κ΄ 20).

Και ο Κύριος επαναλαμβάνει τον χαιρετισμό Του!

“Εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν· Εἰρήνη ὑμῖν” (Ιω, κ’ 21)

Τώρα θα σας αναθέσω μια ωραία αλλά πολύ δύσκολη αποστολή! Τον ευαγγελισμό όλου του κόσμου!

Οι κίνδυνοι, οι ευθύνες, τα απρόοπτα, οι ανατροπές, οι παγίδες και τα βάρη θα είναι πολλά!

Γι’ αυτό σας καθοπλίζω με μια εσωτερική ειρήνη που θα υπερεπαρκεί όχι μόνο για να μην πτοείσθε και λυγίζετε, αλλά για να έχετε περίσσευμα ειρήνης ώστε να την μεταδίδετε συνεχώς προς όλους!

Με αυτή την ουράνια, την υπερφυσική, θεραπευτική και ακύμαντη ειρήνη καταπλημμυρίζει ο Λυτρωτής κάθε ψυχή χριστιανών ορθοδόξων από την πρώτη στιγμή της βαπτίσεως και του χρίσματος.

Δεν έχουν λόγια οι νεοφώτιστοι να περιγράψουν την ουράνια, εσωτερική και ανεκλάλητη ειρήνη που τους πλημμυρίζει.

Με την ειρήνη επίσης καταστολίζεται η ψυχή μετα απο κάθε γνήσια ειλικρινή και αποφασιστική εξομολόγηση.

Με αυτή την ειρήνη του Χριστού διαποτίζονται μυστικά κατά τη διάρκεια όλων των αγιαστικών πράξεων της Αγίας μας Εκκλησίας οι πιστοι που ζουν με όλες τους τις δυνάμεις τις ιερές τελετές που κατεργάζεται το Πανάγιο Πνεύμα, ειδικά κατά την ώρα της χριστομίμητης λειτουργικής ευχής: “Εἰρήνη πάσι”.

Πολύ περισσότερο η ειρήνη αυτή διαποτίζει την ύπαρξή μας κάθε φορά που “μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης” προσερχόμαστε στα άχραντα μυστήρια.

Η ουράνια αυτή ειρήνη συνέχει τον κάθε γνήσιο πιστό χριστιανό και σαν ένα λεπτό και μεθυστικό άρωμα διαχέεται προς τους γύρω του ανθρώπους ανάλογα με τον βαθμό της μυστικής του ένωσης με τον ειρονηπάροχο Θεό!

Ο Χριστός είναι η πηγή της αληθινής ειρήνης (Ρωμ. ιε΄ 33). Όπου εμφανίζεται Αυτός, έρχεται και η Ειρήνη Του. Όπου βρίσκεται η ειρήνη Του, είναι και ο Χριστός.

Πόσο έχει ανάγκη σήμερα ο ταραγμένος κόσμος μας από αληθινούς χριστιανούς γεμάτους από την ειρήνη του Αναστημένου Χριστού!

3. “Λάβετε Πνεῦμα Ἄγιον”

Επισημάναμε πως η ειρήνη του Χριστού δόθηκε και δεύτερη φορά, ώστε να αναλάβουν οι μέχρι πρότινος έμφοβοι μαθητές το αποστολικό έργο.

Τώρα ο Μέγας Αρχιερέας προβαίνει και στην χειροτονία Τους.

“Καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον” (Ιωάν. κ΄ 22).

Τι συνέβη τότε;

Ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού. Αυτός πραγματοποίησε την πρώτη δημιουργία του ανθρώπου. Αυτός πραγματοποιεί τώρα και την αναδημιουργία Του. 

Όταν ο Θεός “ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν” (Γεν. β΄ 7), ο Αδάμ δεν απέκτησε μόνον την βιολογική ζωή αλλά και πολλά λογικά και πνευματικά ιδιώματα του Θεού σε μικρογραφία.

Τώρα και πάλι ο αναστημένος Χριστός έχει μπροστά Του τους μαθητές Του που είναι “νεκροὶ τοῖς παραπτώμασι καὶ ταῖς ἁμαρτίαις” (Εφεσ. β΄ 1), όπως τότε είχε το άψυχο σώμα του Αδάμ. Και με τον ίδιο τρόπο τούς δίνει ζωή.

Ο Αναστάς ανασταίνει τους μαθητές Του και διά της οσονούπω συμπαγείσας Εκκλησίας Του θα ανασταίνει και όλα τα νεοεισερχόμενα σε αυτήν μέλη.

Αλλά και κάθε ημέρα ο Χριστός βοά μέσα στην Εκκλησία Του: “οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε” (Λουκ. ιε΄ 24).

Οι πρώην δειλοί, οι πρώην απέλπιδες, οι πρώην κατάστικτοι τοις παραπτώμασι, οι πρώην διαβόητοι αμαρτωλοί, οι πρώην ληστές, οι πρώην διώκτες, οι πρώην δήμιοι, όταν εισέλθουν στην Εκκλησία του Χριστού νεκρανασταίνονται, λυτρώνονται, καινοποιούνται, αναμορφώνονται!

Ακόμη περισσότερο! Η ζωοποιός χάρη του Αγίου Πνεύματος φυτεύει και καλλιεργεί θαυμαστά την αγιότητα!

Ποιος μπορεί να πιστέψει τη θαυμαστή μεταβολή που πραγματοποιεί η χάρη του Αναστάντος μέσα στο υπερώο της Ιερουσαλήμ!

Σε λίγο διά των Αποστόλων και των διαδόχων τους, τα πνευματικά αυτά θαύματα θα απλωθούν σε όλη την οικουμένη.

Μόνο ένας Θεός αληθινός θα μπορούσε να επιτελέσει τόσα πολλά και τόσο θαυμαστά θαύματα.

Μόνο, να προσέξουμε την προστακτική του Κυρίου: “Λάβετε”.

Το “λάβετε” υποδηλώνει ότι, για να συντελεστούν αυτά τα υπερφυή θαύματα, δεν αρκεί η πανσθενουργός χάρη του Χριστού! 

Δεν αρκεί η άπειρη διάθεση Του να σωθούν όλοι οι άνθρωποι.

Χρειάζεται απαραίτητα και η δική μας ολοκάρδια και έμπρακτη αποδοχή.

Άραγε εμείς την προσφέρουμε στον Αναστάντα, που περιμένει να μας αναμορφώσει;

Τι σημαίνει για μας τους Χριστιανούς η Ανάσταση του Χριστού

Όλοι γνωρίζουμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία λέγεται Εκκλησία της Αναστάσεως. Γιορτάζουμε με ιδιαίτερη λαμπρότητα την Ανάσταση του Χριστού, διότι συνειδητοποιούμε ότι αυτό το γεγονός δίνει απάντηση στο πιο καίριο και καθοριστικό γεγονός της ζωής μας: Το γεγονός του θανάτου μας. 

Όλοι μας γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το μόνο που κρατάμε σίγουρα στα χέρια μας, είναι ο θάνατός μας. Το μόνο για το οποίον είμαστε απόλυτα σίγουροι, είναι ότι θα πεθάνουμε. Το μόνο που δεν γνωρίζουμε είναι το πότε θα συμβεί αυτό. 

Οπότε, τίθεται ένα μεγάλο και σοβαρό ερώτημα: Ποια είναι η σχέση της ζωής με τον θάνατο; Είναι ο θάνατος το τέρμα της ζωής; Είναι ο αφανισμός της ανθρώπινης ύπαρξης; Αλλά, αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, τότε η ζωή μας τι νόημα έχει;

Έτσι λοιπόν, όταν το βράδυ της Ανάστασης, βλέπουμε να μαζεύεται ένα σωρό κόσμος στα προαύλια των εκκλησιών με μία λαμπάδα στο χέρι, είναι γιατί εκείνη τη νύχτα, μάς σπρώχνει κάποια δύναμη πιο πάνω από την δύναμη του λογικού μας. Μία φοβερή διαίσθηση μας λέει ότι εκείνη τη νύχτα δόθηκε κερδήθηκε η μεγαλύτερη μάχη των αιώνων. Η μάχη ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο. 

Γι΄ αυτό λοιπόν γιορτάζουμε, διότι ξέρουμε ότι το πιο καίριο ανθρώπινο πρόβλημα είναι η πάλη του ανθρώπου ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο. Και ανακαλύπτουμε ότι υπάρχει μία ζωή, πιο δυνατή από τον θάνατο. Είναι η ζωή του Χριστού. 

Ο Χριστός, το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, που είναι ο Όρθρος του Μεγάλου Σαββάτου, κατέβηκε στον Άδη. «Η ζωή εν τάφω κατετέθης Χριστέ». «Κατήλθες προς τον θάνατον-ποιος;- η ζωή η αθάνατος».

Η Ανάσταση του Χριστού σημαίνει το τέλος της κυριαρχίας του θανάτου. Ο θάνατος πια έχει νικηθεί, ο Χριστός έχει αναστηθεί. 

Ο Χριστός δεν είναι μόνο τέλειος Θεός - ως θεός είναι αυτονόητα έξω από κάθε θάνατο – αλλά είναι και ο τέλειος άνθρωπος και άρα η Ανάστασή Του μας αφορά άμεσα και προσωπικά αφού φωτίζει τη ζωή μας ολόκληρη. Σε τι την φωτίζει;

Πρώτον, μας αποκαλύπτει ότι η ζωή μας έχει νόημα, ότι το νόημα της ζωής μας δεν είναι στην γη, αλλά φτάνει στον ουρανό. Ότι ο άνθρωπος πλάστηκε από τον Θεό για να υπερβεί και τον θάνατο και να γίνει μέτοχος της θείας και αναστημένης ζωής του Χριστού. Ότι ο άνθρωπος δεν σταματά στην γη, δεν τον χωράει κανένας τάφος, αλλά ο τάφος είναι η πόρτα, δια της οποίας μεταβαίνει από τον θάνατο στην ζωή. 

Και έτσι, η ζωή μας αποκτά νόημα. Και το νόημα είναι η θέωσή μας. Δεν ζούμε για να πεθάνουμε, δεν δουλεύουμε για να πεθάνουμε, δεν φτιάχνουμε οικογένειες για να τις εγκαταλείψουμε, αλλά ζούμε στην γη για να κερδίσουμε την βασιλεία του Θεού. Ζούμε την ζωή ως στάδιο του αγώνα για την σωτηρία μας. 

Και ποια είναι η σωτηρία του ανθρώπου; Να ξαναγίνει και πάλι ακέραιος, αποκτώντας τον Θεό, που νίκησε τον θάνατο, και διά του Χριστού να νικήσουμε και εμείς τον δικό μας θάνατο και να γίνουμε και εμείς θεοί, να είμαστε θεοί εν μέσω θεών και έτσι πλέον να ζήσουμε στην βασιλεία του Θεού.

Έτσι λοιπόν η Ανάσταση του Χριστού, πρώτον χαρίζει νόημα στην ζωή του ανθρώπου και δεύτερον, φωτίζει ένα σωρό ανθρώπινα προβλήματα. 

Ήδη το ένα το είπαμε, αλλά ας υπογραμμίσουμε μερικά: 

Η Ανάσταση του Χριστού φωτίζει τον δικό μας θάνατο. Πώς αντιμετωπίζουμε τον θάνατό μας; Πώς αντιμετωπίζουμε τον θάνατο των δικών μας; Ο Απόστολος Παύλος μας λέει ότι «δεν θέλω αδελφοί μου να λυπάστε σαν κι αυτούς που δεν έχουν ελπίδα» (Θεσ. Α΄, 4 13), γιατί, αν πραγματικά πιστεύουμε ότι ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε, τότε «όλους όσοι πέθαναν, με την πίστη στο Χριστό και ενωμένοι με τον  Χριστό, θα τους οδηγήσει μαζί Του» Θεσ. Α΄, 4-14) 

Λοιπόν, στο τέλος αυτής της επίγειας ζωής, δεν μας αναμένει ο θάνατος αλλά η ζωή που νίκησε τον θάνατο. Και αν υπάρχει κάτι που πρέπει να μας απασχολεί, δεν είναι το αν θα πεθάνουμε – αυτό το ξέρουμε σίγουρα – αλλά αν την ώρα που θα φύγουμε, θα είμαστε συντροφιά με τον Χριστό. Αυτό πρέπει να είναι το μεγάλο ερώτημα και η μεγάλη αγωνία μας, αν αγαπάμε πραγματικά την αληθινή ζωή.

Η Ανάσταση του Χριστού πρέπει να περάσει στην καθημερινότητά μας. Δεν είναι μία γιορτή της Εκκλησίας, είναι μία γιορτή της ζωής. Δεν είναι μία γιορτή σε μία ορισμένη περίοδο, είναι πρόσκληση, ώστε όλη η ζωή του ανθρώπου να είναι αναστημένη. 

Θα έχετε ακούσει κι άλλη φορά για τον Άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ, ο οποίος προσφωνούσε όποιον και αν συναντούσε, οποιαδήποτε εποχή του χρόνου, με τα λόγια «Χριστός Ανέστη, χαρά μου», ακόμη και τους ληστές που τον άφησαν ανάπηρο. 

Όταν ο Χριστός είναι Αναστημένος μέσα σου, τότε τα πάντα είναι γεμάτα χαρά μέσα σου, τους βλέπεις όλους με χαρά και έχεις ευλογία στην ζωή σου. Άλλωστε, αυτή είναι η προϋπόθεση για να γιορτάσουμε την Ανάσταση. 

Θυμάστε τι λέει το περίφημο δοξαστικό της Αναστάσεως;

"Ἀναστάσεως ἡμέρα καί

λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει

καί ἀλλήλους περιπτυξώμεθα.

Εἴπωμεν, ἀδελφοί,

καί τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς

συγχωρήσωμεν πάντα

τῇ Ἀναστάσει".

Όταν κάποιος σας λέει «Χριστός Ανέστη» και εσείς απαντάτε «Αληθώς Ανέστη», τότε επιλέγετε και για εσάς τον αναστάσιμο τρόπο της ζωής. Δεν είναι μία φράση, απλώς ένας κούφιος τυπικός διάλογος. 

Το «Αληθώς Ανέστη» περιέχει μέσα σε δύο λέξεις μόνον, όλο το νόημα του γεγονότος της Αναστάσεως και των καρπών που προέκυψαν από την Ανάσταση του Χριστού για ολόκληρο τον κόσμο. 

Κάποτε, πρέπει να μάθουμε στην ζωή μας να είμαστε συνειδητοί και τίμιοι με τον εαυτό μας. 

Να πιστεύουμε γνήσια και αληθινά, να βιώνουμε πραγματικά την Ανάσταση του Χριστού. 

Αν θέλουμε να είμαστε Χριστιανοί, να είμαστε χριστιανοί, όπως μας θέλει ο Χριστός και όχι όπως θέλουμε εμείς! Και τον αναστημένο Χριστό, μόνον στην Εκκλησία μπορούμε να τον συναντήσουμε και να το ζήσουμε.

Είναι απλές αλήθειες όλα αυτά, αλλά σκορπίζεται ο νους μας από τον εγωισμό πρωτίστως και έπειτα από όλα τα υπόλοιπα πάθη μας. 

Ας ευχηθούμε λοιπόν με όλη μας την καρδιά, να είναι η Ανάσταση του Χριστού ο τρόπος της ζωής όλων μας, δηλαδή να νιώσουμε στα κατάβαθα της υπάρξεώς μας το «Χριστός Ανέστη», ώστε το «Αληθώς Ανέστη» να εκπορεύεται από τα βάθη της ψυχής μας και να σημαίνει έτσι ότι είμαστε έτοιμοι να το ζήσουμε έμπρακτα και αληθινά στην ζωή μας, ως γεγονός της προσωπικής μας ιστορίας και σωτηρίας.

Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος!

Όλες οι κοσμικές χαρές το πολύ - πολύ φτάνουν ως τον θάνατο. Η χαρά της Ανάστασης τον καταπάτησε και επεκτείνεται στο άπειρο της αιωνιότητας!

Αξιωθήκαμε για ακόμη μια φορά να χαρούμε την «Εορτών Εορτή και Πανήγυρη Πανηγύρεων». Να νιώσουμε στις ψυχές μας να διαλύονται τα σκοτάδια του θανάτου. Να χάνονται οι φόβοι σαν ατμοί που εξαφανίζει το πυρφόρο φως της Αναστάσεως. Να νιώσουμε αυτή τη γλυκιά παρηγοριά της μεγάλης νίκης που μας εξασφάλισε ο Θεός. Να ενωθούν οι ψυχές μας με τις γιορτινές καμπάνες. Να γίνουν οι λογισμοί μας λαμπάδες αναμμένες που σηκώνονται ψηλά προς τον Παντοκράτορα και φωνάζουν «επικράνθη ο Άδης»!

Καμία άλλη γιορτή, κανένα γεγονός, κανένα κοσμικό καύχημα δεν μπορεί να φτάσει την ανεκλάλητη χαρμοσύνη της Αναστάσεως. Γιατί όλες οι κοσμικές χαρές φτάνουν μέχρι την ταφόπλακα. Η Ανάσταση είναι γιορτή πέραν του τάφου, είναι η ίδια η πανωλεθρία του τάφου, αιτία πανηγυρισμού και σε αυτή τη ζωή και στην άλλη.

Ο Χριστός υπόταξε τον χειρότερο δυνάστη όλων των αιώνων. Τον χειρότερο κακούργο. Τον πιο ανελέητο βασανιστή της ανθρωπότητας. Το ακοίμητο θηρίο που ονομάζεται θάνατος. Τώρα ο θάνατος για τον μετανοημένο είναι ένα σύντομο πέρασμα από μια πόρτα, από την πρόσκαιρη ζωή στην μακαριότητα του νικητή Χριστού. Τώρα το θηρίο δέθηκε χειροπόδαρα και μόνο ο αμετανόητος άνθρωπος είναι ικανός να το λύσει.

Το μέγα θαύμα έγινε, η υπόσχεση δόθηκε και η υπογραφή έμεινε ανεξίτηλη στην πνευματική βίβλο της Ζωής. Αφού ο Θεός έλαβε ανθρώπινη σάρκα και την ανέστησε, έτσι αγιάστηκε και η ανθρώπινη φύση, έτσι θα αναστηθεί και ο άνθρωπος κατά τη Δευτέρα Παρουσία. Ο Αναστημένος Χριστός έγινε η απαρχή των κεκοιμημένων, το θεμέλιο μιας αναστάσιμης αιωνιότητας.

Τα σώματα των κεκοιμημένων στα σιωπηλά μνήματα, είναι σπόροι που αναμένουν το τρομερό σάλπισμα του Θεού για να ανθίσουν ξανά με ζωή, να αναστηθούν και να ακούσουν με ανείπωτη χαρά το «δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου»!

Όλοι μας ανεξαιρέτως είμαστε προορισμένοι για αυτή την απέραντη δόξα. Η μετάνοια είναι το εισιτήριο για τον παράδεισο και ο Δεσπότης Χριστός δέχεται τον μετανοημένο της πρώτης ώρας, όπως και της τρίτης, και της έκτης, και της ενάτης, μέχρι και τον αργοπορημένο διαβάτη της ενδεκάτης. Κάθε ώρα και στιγμή στη ζωή μας, σε όλους μας δίνονται ευκαιρίες για να πολιτευτούμε στη Βασιλεία του Θεού. Και στον επιμελή εργάτη και στον επιπόλαιο, και στον οικονόμο και στον σπάταλο, σε όλες τις ζωές ο Θεός επιφυλάσσει καταπληκτικές ανατροπές που κερδίζουν ψυχές για τον παράδεισο. Λίγο φιλότιμο αν υπάρχει, είναι αρκετό για να ευσπλαγνιστεί ο Θεός το πλάσμα Του και να κάνει τα πάντα για να το σώσει από τις αρπάγες του Διαβόλου.

Και αν ακόμα βρίσκουμε στις ζωές μας κοινά με τους ληστές, τους τελώνες και τις πόρνες που αναφέρονται στα Ευαγγέλια, τουλάχιστον ας είμαστε από εκείνους τους ληστές, τους τελώνες και τις πόρνες που αναζήτησαν τον Χριστό, που συναναστράφηκαν με Εκείνον, και ένιωσαν συγκλονισμένοι τη δροσιά της Ανάστασης στο καμίνι της ψυχής τους.

Η λαμπροφόρος μέρα της Ανάστασης είναι εκείνη που δίνει νόημα στη ζωή, και απάντηση σε όλα τα ερωτήματα, όλα τα αδιέξοδα, όλα τα στενάχωρα που βασανίζουν τον άνθρωπο. Μια απάντηση που δεν είναι ούτε θεωρητική, ούτε ιδεολογική, ούτε ηθικοπλαστική. Είναι μια απάντηση που ενσαρκώθηκε, σταυρώθηκε, αναστήθηκε, έγινε κομμάτι της ιστορίας, αποδείχθηκε από τα Ευαγγέλια, από τους Αποστόλους, από τους πρωτοχριστιανούς, από θαύματα, από μάρτυρες, από αγίους, από άφθαρτα λείψανα και από την αιώνια χάρη της Ανάστασης που αναβλύζει από την Εκκλησία του Χριστού, την Ορθοδοξία.

Χριστός Ανέστη!

Νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες

Πριν από λίγο στο νοσοκομείο που νοσηλεύεται ο πατέρας μου, άκουσα έναν ηλικιωμένο κύριο μέσα στο δωμάτιο να λέει ότι τώρα την νύχτα της Ανάστασης θα μπορουμε να κοινωνήσουμε όλοι νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες!!!

Πολλοί αδελφοί μας το πιστεύουν αυτό. Το πως μπορούν δηλαδή να Κοινωνήσουν το βράδυ Της Ανάστασης χωρίς νηστεία και εξομολόγηση.

Η αιτία για αυτή την πλάνη είναι η παρερμηνεία του Κατηχητικό λόγου του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου που ακούμε στην Αναστάσιμη Λειτουργία.

Ας δούμε όμως την ερμηνεία του:

Εἴ τις εὐσεβής καί φιλόθεος, ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καί λαμπρᾶς πανηγύρεως.

(Όποιος είναι ευσεβής και αγαπά τον Θεό «εξ όλης ψυχής, καρδίας, ισχύος και διανοίας», διότι έτσι εννοείται η αγάπη, ας απολαύσει την ωραία και λαμπρή αυτή εορτή του Πάσχα).

Εἴ τις δοῦλος εὐγνώμων, εἰσελθέτω χαίρων εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου. 

(Όποιος δούλος, όποιος χριστιανός και μάλιστα αυτός που έχει συναίσθηση, της αμαρτωλότητάς του, έχει αγαθές διαθέσεις, ας εισέλθει γεμάτος από χαρά στην ευφροσύνη του Θεϊκού Δείπνου που χαρίζει ο Αναστάς Κύριός του).

Εἴ τις ἔκαμε νηστεύων, ἀπολαυέτω νῦν τό δηνάριον. 

(Όποιος καταπονήθηκε από την νηστεία, και καλώς έπραξε, ας απολαύσει τώρα την αμοιβή του, που δεν είναι άλλη, από τον παρατιθέμενο ουράνιο αυτό Μυστικό Δείπνο, της θείας και ιεράς Κοινωνίας).

Εἴ τις ἀπό τῆς πρώτης ὥρας εἰργάσατο, δεχέσθω σήμερον τό δίκαιον ὄφλημα.(Πρώτη ώρα είναι η έκτη πρωινή κατά την Βυζαντινήν ώρα). 

(Όποιος, λοιπόν, από την έκτη πρωινή ώρα, δηλαδή από την αρχή της ζωής του, υπηρέτησε τον Κύριο, τον Χριστό, ως πιστός δούλος του, ας δεχτεί σήμερα, την αμοιβή, την ουράνια αμοιβή που δίκαία του ανήκει).

Εἴ τις μετά τήν τρίτην ἧλθεν, εὐχαρίστως ἑορτασάτω. 

(Όποιος προσήλθε στην πίστη, στην μετάνοια, μετά την ενάτη πρωινή ώρα, δηλαδή κατά την νεανική του ηλικία, ας συμμετάσχει και αυτός με προθυμία στην κοσμοσωτήρια αυτή εορτή της Αναστάσεως).

Εἴ τις μετά τήν ἕκτην ἔφθασε, μηδέν ἀμφιβαλλέτω· καί γάρ οὐδέν ζημιοῦται. 

(Όποιος προσήλθε στην πίστη μετά την δωδεκάτη μεσημβρινή ώρα, δηλαδή στην ώριμη πλέον ηλικία, στα σαράντα και στα πενήντα του, ας μην έχει καμιά αμφιβολία. Θα τον δεχτεί ο Χριστός. Και δεχόμενος και αποδεχόμενος από τον Χριστό, δεν πρόκειται να υποστεί τιμωρία. Αντίθετα μάλιστα θα αμειφθεί).

Εἰ τις ὑστέρησεν εἰς τήν ἐνάτην, προσελθέτω μηδέν ἐνδοιάζων. 

(Όποιος καθυστέρησε και προσήλθε στην πίστη, λέει, κατά την τρίτη απογευματινή ώρα, δηλαδή στα γηρατειά του, ας πλησιάσει και αυτός τον Χριστό, χωρίς κανέναν δισταγμό και φόβο. Και αυτός θα αμειφθεί. Και αυτός θα συμμετάσχει στην πλούσια τράπεζα που δωρεάν παρέχεται. Και την εδώ τράπεζα, την επί γης τράπεζα, του Μυστικού Δείπνου αλλά και την τράπεζα της Βασιλείας των Ουρανών, τον Παράδεισο). 

(Γι’ αυτό να επιμένουμε όπως οι γέροντες πατέρες μας, και γερόντισσες μητέρες μας να μετανοήσουν, να τους το λέμε καθαρά, έρχεται μαμά, μπαμπά, παππού, γιαγιά, ο θάνατος, είναι καιρός, μπορείς και τώρα να μετανοήσεις, να εξομολογηθείς, να κοινωνήσεις).

Και «Εἴ τις», λέει, «εἰς μόνην ἔφθασε τήν ἐνδεκάτην, μή φοβηθῆ» και αυτός «τήν βραδύτητα». 

(Όποιος προσήλθε στην πίστη κατά την πέμπτη απογευματινή ώρα, δηλαδή τις τελευταίες ημέρες της ζωής του, αυτό είναι, αυτό σημαίνει, ας μην φοβηθεί μη τυχόν και δεν τον δεχτεί ο Θεός επειδή εκάθευδε, θα τον δεχτεί και αυτόν ο Θεός.)

Είδαμε ανθρώπους την τελευταία στιγμή της ζωής των, να κοινωνούν και εν αισθήσει ψυχής, να χύνουν δάκρυα μετανοίας τα οποία έτρεχαν από τα μάτια τους βουβά. Και αυτά τα δέχτηκε ο Θεός, αφού αυτά τα σφούγγισαν κι εκείνοι και τα σφούγγισαν με τα μαντήλια τους κι οι άγιοι ουράνιοι Άγγελοι, οι οποίοι τα πρόσφεραν στον Πανάγιο Θεό, που έχει σπλάχνα οικτιρμών, και είναι γεμάτος αγάπη και από καλοσύνη που δεν μπορεί ανθρώπινο μυαλό να φθάσει και να πιάσει.

Φιλόστοργος γάρ ὤν ὁ Δεσπότης, δέχεται τόν ἔσχατον, καθάπερ καί τόν πρῶτον. Ἀναπαύει τόν τῆς ἑνδεκάτης, ὡς τόν ἐργασάμενον ἀπό τῆς πρώτης. 

(Διότι ο Κύριος είναι πλουσιοπάροχος στις δωρεές του και στις χάρες του. Γι’ αυτό και δέχεται τον τελευταίο με την ίδια προθυμία που δέχτηκε τον πρώτο).

Θυμηθείτε την παραβολή εκείνη όπου ο Κύριος βγήκε έξω στην αγορά και άρχισε να μισθώνει εργάτες για τον αμπελώνα του; Μερικούς τους έχω, λέει, από το πρωί – πρωί. Και ύστερα ένας μετά τον άλλον, τους πήρα με τις ώρες που λέγει μέσα. Την τρίτη, την έκτη, την ενάτη, την ενδεκάτη. Και νόμιζε ο πρώτος, ότι επειδή σήκωσε τον καύσωνα της ημέρας, δηλαδή τον αγώνα μιας ολόκληρης ζωής, θα λάβει περισσότερα από αυτόν που προσήλθε στην ενδεκάτη. Δηλαδή έστω και την τελευταία στιγμή της ζωής του. Όχι αδέρφια μου. Ο Παράδεισος είναι για όλους.

Ο ληστής είπε, «μνήσθητί μου Κύριε όταν έλθεις εν τη Βασιλεία σου», με πλήρη συναίσθηση βέβαια, με πλήρη μετάνοια, με αναγνώριση της θεότητας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, και μάλωσε και τον άλλον, τον κατσάδιασε όπως λέμε, και έγινε ο πρώτος πολίτης της Βασιλείας των Ουρανών. Ένας κακούργος, ένας φονιάς, ένας κακοποιός, ένας παλιάνθρωπος μπήκε πρώτος στην Βασιλεία των Ουρανών. 

Αρκεί να υπάρχει μετάνοια. Προσφέρει, λοιπόν, ανάπαυση και ειρήνη και σε κείνον που προσήλθε στα τέλη της ζωής του αλλά και σε κείνον που τον υπηρέτησε από μικρό παιδί.

Καί τόν ὕστερον ἐλεεῖ καί τόν πρῶτον θεραπεύει. Κἀκείνω δίδωσι καί τούτω χαρίζεται. Και κείνον που προσήλθε τελευταίος, και αυτόν τον ελεεί, αλλά και εκείνον όμως που προσήλθε πρώτος τον περιποιείται, τον στεφανώνει. Και σε κείνον δίδει αλλά και στον άλλον όμως προσφέρει τις δωρεές του, τις ίδιες χαρές. Ένας είναι ο Παράδεισος.

Καί τά ἔργα δέχεται καί τήν γνώμην ἀσπάζεται. 

Καί τήν πρᾶξιν τιμᾶ καί τήν πρόθεσιν ἐπαινεῖ. 

Και τα έργα της αρετής δέχεται, και την απλή διάθεση του ανθρώπου την αναγνωρίζει. 

Και την πράξη την αγαθή τιμά, αλλά και την απλή πρόθεση για έργο καλό, για έργα μετανοίας, για έργο επιστροφής στον Θεό, και αυτό το επαινεί. 

Και φωτίζει τον άνθρωπο. Και τον κάνει να έρθει στο έργο της μετανοίας, και αυτή την πρόθεση, και αυτή την καλή διάθεση που έχει, και αυτή την καλή προαίρεση που έχει, να την κάνει πράξη στην ζωής του, έστω και την τελευταία στιγμή για να σωθεί.

Οὐκοῦν εἰσέλθετε πάντες εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου ἡμῶν· και πρῶτοι καί δεύτεροι, τόν μισθόν ἀπολαύετε. 

(Επομένως, λοιπόν, όλοι σας, να εισέλθετε στην χαρά που σας χαρίζει ο Κύριός σας. Και όσοι ήλθατε πρώτοι, νέοι, ακόμα πιο νέοι, παιδιά, και όσοι προσήλθατε δεύτεροι, δηλαδή γέροντες και γριούλες, όλοι σας να πάρετε τον δίκαιο μισθό σας).

Πλούσιοι κάι πένητες, μετ’ ἀλλήλων χορεύσατε. Ἐγκρατεῖς καί ράθυμοι, τήν ἡμέραν τιμήσατε. Νηστεύσαντες καί μή νηστεύσαντες, εὐφράνθητε σήμερον.

Για να τα δούμε λίγο αυτά. 

Λέει, και όσοι από σας είστε πλούσιοι, έχετε μία άνεση στην ζωή σας, αλλά όμως και εκείνοι που είναι πτωχοί, και οι δυο πανηγυρίστε μεταξύ σας για την ίδια χαρά, την Ανάσταση του Κυρίου μας.

 Όσοι καταφέρατε και επιβληθήκατε στα πάθη σας, και τα πετάξατε, και τα μεταβάλατε, και τα μπολιάσατε, και τα κάνατε αρετές, αλλά και όσοι όμως φανήκατε λίγο αμελείς για την αρετή, σήμερα είναι καιρός να τιμήσετε την σημερινή ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου, διότι αν την τιμήσεις όπως πρέπει, η επιμέλειά σου θα γίνει πνευματική και σωματική εργασία για την σωτηρία σου. 

Και όσοι μπορέσατε και τηρήσατε την νηστεία κατά δύναμιν, και όσοι δεν μπορέσατε να την τηρήσετε, γιατί είχατε λόγους υγείας, και τόσοι είναι πολλοί οι λόγοι υγείας, γιατί ήσασταν ανήμποροι στα γεράματα, και για πολλούς άλλους λόγους, όλοι σας όμως πρέπει σήμερα να ευφρανθείτε. 

Όχι να τρώμε μέχρι και την Μεγάλη Παρασκευή συκώτια και κρέατα και να έρθουμε το Μεγάλο Σάββατο, όχι… εδώ μιλάει για την νηστεία εκείνη την συνειδητή.

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: Φανταστείτε έναν μηχανικό αυτοκινήτων που όλη μέρα φτιάχνει αυτοκίνητα με την φόρμα εργασίας. Αν τον καλούσε ο βασιλιάς σε δείπνο, θα πήγαινε με την φόρμα εργασίας; Δεν θα πήγαινε σπίτι του να κάνει ένα μπάνιο, να φορέσει καθαρά ρούχα για να πάει στο δείπνο;

Φανταστείτε τώρα τον εαυτόν σας να σας καλεί σε δείπνο (Θεία Κοινωνία) ο Βασιλεύς των βασιλέων και να πηγαίνετε γεμάτος αμαρτίες. 

Ρωτάω κάποιον 

-Γιατί δεν πας να εξομολογηθείς;

-Σιγα μη πάω εγώ στους παπάδες που είναι πιο αμαρτωλοί από εμένα, να εξομολογηθώ, τα λέω στην εικόνα και πάω κι εξομολογούμαι, μου απαντάει.

-Μπορω να σου κάνω κι άλλη μια ερώτηση; του λέω

-Πες μου, μου λέει 

-Είσαι σε ένα απομακρυσμένο χωριό και κι έχει έρθει η κόρη σου και το εγγονάκι σου 5 ετών για να περάσουν λίγες ημέρες μαζί σου. Στο χωριό μένουν λίγοι κάτοικοι, μεταξύ αυτών κι ένας ιατρός καθηγητής καρδιολογίας, αλλά παιδεραστής μεγάλος. Αν πάθει κάτι με την καρδιά του ξαφνικά το εγγονάκι σου θα το πας στον παιδεραστή ιατρό ή επειδή είναι παιδεραστής θα ψάξεις να βρεις καμμία φωτογραφία κανενός γιατρού καρδιολόγου από το διαδίκτυο για να το κάνεις καλά; 

-Φυσικα θα το πάω, λέει 

-Τι ίδιο συμβαίνει και με τον ιερέα, του λέω, δεν έχει σημασία το τι πραγματικά είναι ο ίδιος αλλά ποιο είναι το λειτούργημά του.

-Έχεις δίκιο, μου λέει 

-Κι εγώ το ίδιο σαν εσένα σκεφτόμουν κάποτε του λέω, αλλά βρέθηκε ένας καλός άνθρωπος του Θεού και με νουθέτησε. 

Σκεφτείτε λογικά.

Ἡ τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. 

(Η τράπεζα είναι γεμάτη από τα τίμια Δώρα όπως ήταν και προηγουμένως. «Πίετε εξ αυτού πάντες», φώναξε η Εκκλησία, «πάντες». Ετοιμάζεσθε ή να ετοιμαζόμαστε, για να κοινωνούμε των Αχράντων Μυστηρίων).

Ὁ μόσχος πολύς, μηδείς ἐξέλθη πεινῶν. 

(Ο Κύριος που θυσιάσθηκε για τις αμαρτίες μας είναι ο μόσχος. Είναι ο αμνός, ο αίρων την αμαρτία του κόσμου. Είναι το εσφαγμένο αρνίο. Είναι και άνθρωπος, είναι και ανεξάντλητος. Κανείς, λοιπόν, δεν επιτρέπεται να φεύγει από τον Ναό πεινασμένος, χωρίς να χορταίνει από το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου). 

Να χορταίνει όμως, και αυτόν τον χορτασμό, αυτή την εσωτερική πνευματική πλησμονή να την αισθάνεται μόλις κοινωνήσει, και όταν θα βγει έξω, αυτόν τον χορτασμό να μπορεί να τον μεταδώσει και στον άλλον, και αν δεν μπορεί να τον βγάλει από το στόμα του, γιατί κυκλοφορεί πλέον, σε ολόκληρο το ψυχοσωματικό του είναι, ας τον δώσει με τον λόγο σου, ας τον δώσει με την συμπεριφορά σου, ας τον δώσει με τον τρόπο σου, ας τον δώσει με το χαμόγελό σου, ας τον δώσει τέλος πάντων με κάτι, με ό,τι έχει και μπορεί.

Πάντες ἀπολαύσατε τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως. Πάντες ἀπολαύσατε τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος. 

(Όλοι, λοιπόν, απολαύστε το πνευματικό συμπόσιο που γίνεται για τους πιστεύοντες Ορθοδόξους χριστιανούς και όλοι να απολαύσετε τα πλούσια δώρα τα οποία χαρίζει η αγαθότητά του).

Μηδείς θρηνείτω πενίαν· ἐφάνη γάρ ἡ κοινή βασιλεία. 

(Κανένας σας να μην θρηνεί για την φτώχεια του, την πνευματική του φτώχεια. Διότι παρουσιάστηκε εμφανώς δια της Αναστάσεως του Χριστού η Βασιλεία του Θεού, που ανήκει εξ ίσου σε όλους). Αυτό μας λέγει ο άγιος Φιλόθεος. 

Ἄρα, λοιπόν, παρά την φτώχια μας, με τον Χριστό μέσα μας γινόμαστε πλούσιοι. Και θα γίνουμε και πάμπλουτοι στην Βασιλεία των Ουρανών, διότι θα γίνουμε κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Ιησού Χριστού.

Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα· συγγνώμην γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε.

(Κανένας να μην οδύρεται, κανένας να μην χτυπιέται, κανένας να μην απελπίζεται για τα πταίσματά του, για τις αμαρτίες του τις μεγάλες ή τις μικρές, διότι από τον τάφο ανέτειλε η συγγνώμη). 

Η συγγνώμη υπάρχει στο πετραχήλι του πνευματικού, ενώ αυτός είναι ο τάφος, να αυτός εδώ που βλέπετε, (δηλ. η Αγία Τράπεζα), αυτός είναι ο τάφος, απ’ αυτόν βγαίνει η συγγνώμη, «λελυμένος και συγκεχωρημένος, και εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι». Ἄρα, λοιπόν, κάτω απ’ αυτήν την πλάκα πρέπει να σκύψουμε όλοι μας το κεφάλι για να απολαύσουμε «εν αισθήσει ζωής», το «εκ του τάφου η συγγνώμη ανέτειλε».

Μηδείς φοβείσθω θάνατον· ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος.

(Ποιος θα φοβάται τον θάνατο; Έσχατος εχθρός του ανθρώπου λέει η Γραφή ο θάνατος. Λοιπόν, η Ανάσταση καταργεί και αυτόν τον θάνατο, θα τον καταργήσει και σε μας. Με την πίστη μας στον Χριστό δεν τον φοβούμεθα πλέον, τον περιμένουμε).

 «Εμοί το ζειν Χριστός και το αποθανείν κέρδος», λέγει ο απόστολος Παύλος.

(Λοιπόν, τι άλλο να πούμε; Θα περιμένουμε τον θάνατο σαν το μεγαλύτερο κέρδος της ζωής μας). 

Όμως μας πιάνει φόβος. Φόβος και τρόμος. Γιατί; Γιατί είμαστε αμαρτωλοί, γιατί όταν πηγαίνουμε στον πνευματικό, δεν ξέρουμε να εξομολογούμαστε ή θέλουμε να τα λέμε στην εικόνα, διότι ντρεπόμαστε τον πνευματικό μας.        Μα ο Θεός ανθρώπους έβαλε για να εξομολογουναστε που μπορούν να μας καταλάβουν, δεν έβαλε αγγέλους που δεν θα μας έδιναν ποτέ συγχωρητική ευχή. (Οι άγγελοι δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί οι άνθρωποι είναι αχάριστοι, αμαρτάνουν και στενοχωρουν τον πολυεύσπλαχνο και Δημιουργό Θεό).

Μέχρι την τελευταία στιγμή που θα φεύγει η πνοή της ψυχής μας από το σώμα μας, θα είμαστε αμαρτωλοί και θα ζητάμε έλεος λέγοντες ανελλιπώς το: “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”, χωρίς φόβο όμως για τον θάνατο.

Ἔσβεσεν αὐτόν, ὑπ’ αὐτοῦ κατεχόμενος. Ἐσκύλευσε τόν Ἅδην ὁ κατελθών εἰς τόν Ἅδην.

(Ο Κύριος που κατήλθε στον Άδη, τον νίκησε πλέον. τον ελαφυραγώγησε. του πήρε όλα τα λάφυρα, όλη την εξουσία).

Ἐπίκρανεν αὐτόν, γευσάμενον τῆς σαρκός αὐτοῦ.

(Επίκρανε ο Κύριος τον Άδη, όταν ο Άδης γεύτηκε την θεανθρώπινη σάρκα του. Έτσι έγινε).

Κι αυτό ήταν που προβλέποντάς το παλιά ο προφήτης Ησαΐας είχε βροντοφωνήσει:

«Ὁ Ἅδης, φησίν, ἐπικράνθη, συναντήσας σοι κάτω». 

(Ο Άδης πικράθηκε όταν σε συνάντησε Χριστέ κάτω στα σκοτεινά βασίλειά του).

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ κατηργήθη. (Πικράθηκε διότι καταργήθηκε).

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεπαίχθη. (Πικράθηκε διότι περιγελάστηκε).

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεκρώθη. (Πικράθηκε διότι νεκρώθηκε, θανατώθηκε).

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ καθηρέθη. (Πικράθηκε διότι έχασε την εξουσία του).

Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐδεσμεύθη. (Πικράθηκε διότι ο ίδιος έγινε πλέον δεσμώτης).

Ἔλαβε σῶμα καί Θεῶ περιέτυχεν.      (Έλαβε σώμα ο Άδης, έλαβε σώμα θνητό, το Σώμα του Χριστού, και βρέθηκε ενώπιον του Θεού, διότι ο Χριστός δεν είναι άνθρωπος απλός, αλλά ο ενανθρωπήσας Θεός, ο Θεάνθρωπος Κύριος).

Ἔλαβε γῆν καί συνήντησεν οὐρανῶ. (Έλαβε γη ο Άδης και συνάντησε ουρανό. Έλαβε την γη, δηλαδή το σώμα, αλλά και συνάντησε όμως τον εξ ουρανού Θεό).

Ἐλαβεν ὅπερ ἔβλεπεν καί πέπτωκεν, ὁθεν οὐκ ἔβλεπε.                                   (Έλαβε αυτό που έβλεπε, το γήϊνο σώμα δηλαδή, και κατέπεσε νικημένος εξ αιτίας της θεότητας που δεν έβλεπε).

Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον; Πού σου, Ἅδη, τό νίκος;                                           (Πού είναι, λοιπόν, θάνατε το δηλητηριώδες κεντρί σου; Πού είναι Άδη η νίκη σου);

Ἀνέστη Χριστός, καί σὺ καταβέβλησαι. (Αναστήθηκε ο Χριστός και συ κατανικήθηκες).

Ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες. (Αναστήθηκε ο Χριστός και οι δαίμονες που νόμισαν ότι θριάμβευσαν κι όμως κατέπεσαν).

Ἀνέστη Χριστός καί χαίρουσιν ἄγγελοι. (Αναστήθηκε ο Χριστός και χαίρονται οι Άγγελοι).

Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται. (Αναστήθηκε ο Χριστός και η ζωή βασιλεύει παντού).

Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος.                                    (Αναστήθηκε ο Χριστός και κανένας δεν θα παραμένει μέσα στο μνήμα, διότι όλοι θα αναστηθούν κατά την Δευτέρα Παρουσία Του).

Χριστός γάρ ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο.                  (Γιατί με την Ανάστασή του ο Χριστός έγινε η αρχή της Αναστάσεως όλων όσων έχουν κοιμηθεί τον ύπνο του θανάτου).

Αὐτῶ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.                        (Σ’ Αυτόν ανήκει η δόξα και η εξουσία στους απέραντους αιώνες. Αμήν).

Εν κατακλείδι...

Πολλοί κοσμικοί άνθρωποι θα απαιτήσουν να κοινωνήσουν χωρίς εξομολόγηση την νύχτα της Αναστασης ενώ ειναι βεβαρημένοι με αμαρτίες κλπ. 

Και θα βρεθουν οι Ιερεις σε δύσκολη θέση, τι να απαντήσουν σ' αυτούς τους κοσμικόφρονες ανθρώπους, οταν θα επικαλεσθουν πάλι τα λόγια του 'Ιερου Χρυσοστόμου. 

Γι' αυτό προς διευκόλυνση των 'Ιερέων πνευματικων, αλλά και προς νουθεσίαν των κοσμικών αυτών ανθρώπων, παραθέτω ένα απόσπασμα άλλης ομιλίας του 'Ιερού Χρυσοστόμου, για να καταλάβουν ότι ο άγιος δεν λέει αυτά που αυτοί υποστηρίζουν. 

Ιδού τι λέει και τι εννοεί:

"Γνωρίζω, ότι πολλοί από συνήθεια, λόγω της εορτής, θα πλησιάσουν σε τούτο το τραπέζι. Σα να τους ωθή αυτή η μέρα, εγγίζουν τα ιερά μυστήρια, που δεν επιτρέπεται. 

Αυτό είναι το φοβερό, ότι όχι με την καθαρότητα του νού, αλλά με το διάστημα του χρόνου καθορίζεις την επαξιότητα της προσελεύσεως στο μυστήριο, και νομίζεις πως είναι ευλάβεια το ότι δεν προσήλθες τόσες φορές. 

Μα κι' αυτοί που σταύρωσαν τον Χριστό, μια φορά τον σταύρωσαν.

Μήπως, λοιπόν, επειδή το 'καναν μια φορά, γι' αυτό είναι μικρότερο το αμάρτημά τους; 

Και ο 'Ιούδας μια φορά τον πρόδωσε. Μήπως αυτό τον γλύτωσε; 

Γιατί να εξετάζουμε τα πράγματα με τον χρόνο;

Χρόνος της προσελεύσεως στο μυστήριο είναι η καθαρή συνείδηση. 

Τίποτε περισσότερο δεν έχει το μυστήριο του Πάσχα από τ' άλλα. ῞Ενα είναι και το αυτό, η ίδια χάρις του Πνεύματος.

Πάντοτε είναι Πάσχα.

Γι αυτό, λοιπόν, δεν θα δεχτούμε ούτε αυτούς που κοινωνούν μια φορά, ούτε τους άλλους που κοινωνούν πολλές φορές ή λίγες φορές, αλλά εκείνους που έχουν εξομολογηθεί, που κοινωνούν με καθαρή συνείδησι, καθαρή καρδιά και έχουν άμεμπτη ζωή. 

Όσοι είναι τέτοιοι, ας προσέρχωνται πάντα· οι άλλοι ούτε μια φορά.

Όποιος διάβασε το απόσπασμα αυτό και την ερμηνεία του Κατηχητικού λόγου του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου που εξήγησα ανωτέρω θέλω να ελπίζω ότι βρήκε την απάντηση στο ερώτημα του.

Καλή Ανάσταση!!!

Η Κάθοδος του Ιησού στον Άδη και το απόλυτο σχέδιο του σατανά να πετύχει την αποστασία του Χριστού

Με την Κάθοδο του Ιησού στον Αδη ο Σατανάς και ο Θάνατος νικήθηκαν!

Ο Σατανάς έδωσε την ύστατη μάχη με τον ίδιο τον Χριστό και...έχασε κατά κράτος.

Ποιός ήταν στ' αλήθεια ο Άδης, γιατί ο Χριστός κατέβηκε εκεί και ποια η σχέση του Άδη με τους Έλληνες;

«Ὅτι καὶ Χριστός ἅπαξ περὶ ἁμαρτιῶν ἔπαθε, δίκαιος ὑπὲρ ἀδίκων, ἵνα ἡμᾶς προσαγάγῃ τῷ Θεῷ, θανατωθεὶς μὲν σαρκί, ζωοποιηθείς δὲ πνεύματι· ἐν ᾧ καὶ τοῖς ἐν φυλακῇ πνεύμασι πορευθεὶς ἐκήρυξεν» (Α´ Πέτρ. γ´ 18-19).

Κατά τις τρεις ημέρες μετά τον θάνατό Του και μέχρι της αναστάσεώς Του, ο Κύριος κατήλθε στον Άδη, στον τόπο, όπου ευρίσκονταν φυλακισμένες οι ψυχές των ανθρώπων, κήρυξε και, στην συνέχεια, με θεϊκή εξουσία ανέστησε κι ελευθέρωσε τις ψυχές και κυριολεκτικά "ἐκκένωσε" τα ταμεία του ζοφερού αυτού τόπου.

Η Δημιουργία του Άδη μέσα από την Ελληνική φιλοσοφία και γιατί οι Ευαγγελιστές χρησιμοποίησαν αυτόν το όρο.

Η προσδοκία του Σατανά ήταν, ότι τελικά θα μπορούσε να κρατήσει ένα μέρος της δημιουργίας του Θεού υπό την εξουσία του. Εκεί έχασε το παιχνίδι.

Ο τόπος αυτός, όπου κατοικούσε ο Πλούτωνας κατά τους Έλληνες, ονομάστηκε από αυτούς ως Άδης.

Ήταν γνωστό σε πολλούς μεσογειακούς και ασιατικούς λαούς η ύπαρξη ενός…Κάτω Κόσμου, όπου εκεί συγκεντρώνονταν οι ψυχές των ανθρώπων που πέθαιναν, παρ’ όλο που στις παραδόσεις τους είχαν την μετενσάρκωση, δηλαδή μια διαδικασία όπου οι νεκροί έμεναν σε μια πνευματική αδράνεια και όταν έρχονταν η ώρα τους, επέστρεφαν στην ζωή σε άλλο σώμα ή σε διαφορετική οντότητα.

Οι αρχαίοι Έλληνες όμως, έδωσαν πλήρη μορφή και “σχήμα” για έναν τόπο κατ’ αυτούς υπαρκτό και μέρος της Γής, όπου – κατά τον Ησίοδο – βασίλευε ο Άδης ή Πλούτωνας, αδελφός του Δία και μεγάλος…ριγμένος της “μοιρασιάς” μετά και την μεγάλη θρησκευτική επανάσταση μεταξύ Τιτάνων και Θεών.

Ο Πλούτωνας, είχε άσχημη μορφή, ήταν καμπούρης και τρομακτικός στην όψη (πόσο τέλεια είχε αποδώσει η ελληνική μυθολογία την μορφή του Σατανά) και η γυναίκα του, η πανέμορφη Περσεφόνη, που άρπαξε με το ζόρι από την αγκαλιά της μητέρας της, της Δήμητρας), τον απεχθάνονταν.

Στην ουσία, οι αρχαίοι μας πρόγονοι σκιαγράφησαν τον ίδιο τον Σατανά και το βασίλειό του κάτω από την επιφάνεια της Γής.

Οι Έλληνες, επειδή έχουν στο DNA τους μια βαθύτερη γνώση τόσο για την Δημιουργία του Κόσμου, όσο και για την μεταφυσική, όπου επικρατεί η άϋλη και πνευματική ζωή, ήταν οι μόνοι που μπόρεσαν να πλησιάσουν τόσο πολύ στην Αλήθεια, όπου φανταζόταν την ύπαρξη ενός σκοτεινού και λίαν τρομακτικού κόσμου, στον οποίο συγκεντρώνονταν όλες οι ψυχές των νεκρών ανεξαρτήτου προέλευσης και πατρίδας, οι οποίες ψυχές ήταν αιχμάλωτες και υποχείριο ενός ψυχολογικά ασταθούς θεού (λόγω της ρήξης που είχε με τον αδελφό του τον Δία), του Πλούτωνα ή Άδη, ο οποίος για να νοιώθει δυνατός και ισχυρός, βασάνιζε τις ψυχές και όποτε έχανε την σύζυγό του, την πανέμορφη κόρη της Δήμητρας, την Περσεφόνη, επειδή αυτή κάθε μισό χρόνο ανέβαινε στην επιφάνεια της Γης λόγω της συμφωνίας που είχε κάνει με τον αδελφό του και την Δήμητρα (έτσι δημιουργήθηκαν οι τέσσερις εποχές, δηλαδή η Άνοιξη, το Καλοκαίρι – η παρουσία της Περσεφόνης – το Φθινόπωρο και ο Χειμώνας – απουσία της Περσεφόνης – κατά τον Ησίοδο), ο Άδης ξεσπούσε το θυμό του πάνω στις ψυχές και τις βασάνιζε με κάθε τρόπο.

Επί της ουσίας, οι Έλληνες γνώριζαν την ύπαρξη μιας τρομακτικής τοποθεσίας (ο Όμηρος μάλιστα την σκιαγραφεί με τα πιο μελανά λόγια στην “Οδύσσεια”, όπου οι κραυγές των ψυχών ήταν σπαρακτικές και ο τόπος ήταν γεμάτος από φωτιές που όμως δεν είχαν δύναμη να φωτίσουν το σκοτάδι, το έρεβος, όπως το ονομάζει) όπου η ψυχή του ανθρώπου, είτε αυτός ήταν καλός είτε ήταν κακούργος, ήταν καταδικασμένη να πάει εκεί και να ζήσει αιχμάλωτη και ζούσαν με την ελπίδα πως κάποιος Σωτήρας θα ερχόταν και θα απάλλασσε τις ψυχές από το μαρτύριο του Άδη.

Όταν γνώρισαν τον Χριστιανισμό, μέσω κυρίως του Αποστόλου Παύλου, αμέσως κατάλαβαν ότι ο Σωτήρας που περίμεναν, δεν ήταν αυτός που επικαλούνταν τα Ελευσίνια Μυστήρια (Ελευσίνια = Οι μυστηριακές οδοί που οδηγούσαν στην Έλευση του Άρχοντα Σωτήρα), αλλά ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός που πέθανε μαρτυρικά πάνω στον Σταυρό και με τον θάνατο και την Ανάστασή Του, νίκησε τον Άδη, δηλαδή τον Σατανά.

Βλέπετε λοιπόν το πόσο η ελληνική σκέψη πλησίαζε τόσο κοντά στην Αλήθεια; Γιατί πράγματι, η κύρια Αποστολή του Χριστού ήταν αυτή: Η κατάργηση του αιώνιου θανάτου που μεταφραζόνταν σε αιώνια σκλαβιά της ψυχής και η νίκη της Ζωής, από τον ζωηφόρο Ιησού!

Ποιός ήταν ο υπαρξιακός φόβος του Σατανά;

Ο Χριστός, ως Αληθινός Θεός, είχε αυτή την Δύναμη. Και αυτό ακριβώς λοιπόν φοβόταν ο Σατανάς.

Διότι ήξερε πως ο Χριστός, είναι η δεύτερη όψη του Θεού και ως εκ τούτου, πολύ δύσκολα θα τον νικούσε.

Ούτε φυσικά ξεχνούσε πως ο Θεός μετά το Προπατορικό Αμάρτημα, τον είχε ήδη προειδοποιήσει για το…μέλλον του, λέγοντας του “…αυτός θα σου συντρίψει την κεφαλή κι εσύ θα του δαγκώσεις (απλά) τη φτέρνα“, δηλαδή μια πληγή που θα του προκαλέσει έναν δυνατό μεν, αλλά στιγμιαίο πόνο που θα περνούσε άμεσα. Και ο στόχος του σατανά, ήταν αυτός ο πόνος που θα Του προκαλούσε, να είναι πολύ πιο πέρα από κάθε ανθρώπινη αντοχή.

Καθ’ όλη την παρουσία του Κυρίου στον κόσμο, κι αφού πρώτα ο Σατανάς εισέπραξε την τριπλή και εντελώς περιφρονητική άρνηση στο να τον ακουλουθήσει ο Χριστός, το άλλο ήμισυ του Θεού (οι πειρασμοί στην έρημο, πριν ο Χριστός ξεκινήσει το έργο Του) κατέστρωνε το σχέδιο για την αποδόμηση του έργου του Κυρίου που θα είχε ως αποκορύφωμα την θανάτωσή Του.

Το απόλυτο σχέδιο ανατροπής του Σατανά

Ο Σατανάς, παρά την πτώση του από τον Ουρανό, είχε ακόμη ως Αρχάγγελος, την δύναμη που έχουν οι άλλοι Αρχάγγελοι, όπως ο Γαβριήλ και ο Μιχαήλ. Περιορισμένης υφής μέν, αλλά την είχε. Εξ’ ού και η δύναμη της Μαγείας, την οποία χρησιμοποιούν πολλοί λαοί ασιατικής προέλευσης για να δείξουν πως αυτοί έχουν την ικανότητα να θεραπεύουν ή να παραπλανούν (Ινδουισμός, Βουδδισμός, Γιόγκα κλπ)

Μπορούσε να διαμορφώνει καταστάσεις, να παραπλανά ανθρώπους, να τους βάζει ζοφερές σκέψεις στο μυαλό και εφ’ όσον οι άνθρωποι που δεν πίστευαν στον Θεό ουσιαστικά, ούτε καν οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι, πόσω δε μάλλον οι Ρωμαίοι, ήταν εκ των πραγμάτων υποχείριά του.

Πού “πόνταρε” λοιπόν ο Σατανάς; Στην ανθρώπινη φύση του Κυρίου και όχι στην θεϊκή! Ήθελε ο μισόκαλος το μαρτύριό του να ήταν όσο το δυνατό πιο τρομερό, πιο φρικιαστικό, πιο απάνθρωπο. Τέτοιο, που να μην μπορέσει ένας μέσος και εντελώς αγύμναστος άνθρωπος να αντέξει.

Την νύχτα όπου ο Χριστός προσευχόταν στον Πατέρα Του, με τρεμάμενη φωνή και λόγια, ήταν ηλίου φαεινότερο ότι ο Σατανάς του έβαζε άσχημους λογισμούς. "Και γενόμενος εν αγωνία, εκτενέστερον προσηύχετο", όπως μας λέει και η Γραφή.

Και μάλιστα τόση ήταν η αγωνία Του, που άρχισε να ρέει από το πρόσωπό Του ιδρώτας, που έμοιαζε "ως οι θρόμβοι αίματος". Σταγόνες δηλαδή πηκτού αίματος.

Μ’ άλλα λόγια, ο σατανάς είχε το απόλυτο θράσος να βάζει ποταπές σκέψεις στο ανθρώπινο μυαλό του Κυρίου, σαν να του έλεγε “Δεν θα αντέξεις! Το σαρκίο σου είναι πενιχρό, αδύναμο, ασυνήθιστο στον πόνο! Αυτά τα μαρτύρια που θα περάσεις θα είναι τόσο τρομακτικά, που ούτε στον σταυρό δεν θα μπορέσεις να φτάσεις“

Για να ξεστομίσει ο Κύριος την φράση “Πάτερ, ει δυνατόν παρελθέτο απ’ εμού το ποτήριον τούτο…”, φανταστείτε τι ποταπούς και ελεεινούς τρόπους σκαρφιζόταν ο Μισόκαλος για να σπάσει το ηθικό του Χριστού και να τον κάνει να μην αντέξει όλα αυτά τα μαρτύρια ή – το πιο σημαντικό για τον Σατανά – να “σπάσει” κατά τη διάρκεια των μαρτυρίων Του και να παραιτηθεί της Αποστολής Του!

Μ’ άλλα λόγια, να Τον κάνει …όμοιό του, να τον παρασύρει σε …αποστασία από τον Θεό, εργαλειοποιώντας τον – απολύτως φυσικό και ανθρώπινο – φόβο Του για το τι Τον περίμενε μέσα σε αυτή την νύχτα, αλλά και την επόμενη μέρα που θα ξημέρωνε και που θα κορύφωνε το Πάθος Του.

Αυτό ήταν το σχέδιο “αμύνης” του Σατανά-Άδη, για να προστατεύσει τα συμφέροντα του και την εξουσία του στον δικό του κόσμο, όπου είχε κλείσει το πνευματικό μέρος της ύπαρξης του Ανθρώπου. Και για να κερδίσει, κατέφυγε λοιπόν στο μεγάλο του όπλο, αυτό που κάθε μέρα χρησιμοποιεί για να παραπλανά τους ανθρώπους: Την τέχνη της Πλάνης.

Εκείνη την νύχτα, ο Σατανάς έπαιξε τα ρέστα του. Ήξερε πως ο αγώνας του αυτός, ήταν πραγματικά “υπαρξιακός”. Ή εκείνος θα κέρδιζε τα πάντα ή ο Θεός. Κι επειδή τίποτε ουσιαστικά δεν είχε κερδίσει κατά την διάρκεια της τρίχρονης διεξαγωγής του αποστολικού αγώνα του Κυρίου (οι απαντήσεις που έδινε κάθε φορά ο Κύριος προς τους Φαρισαίους όταν εκείνοι – ελέω Σατανά – του έκαναν τις πιο δύσκολες ερωτήσεις, καταγράφηκαν ως οι πλέον απόλυτες και αφοπλιστικές απαντήσεις που δεν αμφισβητήθηκαν ποτέ), πλέον, λίγο πριν το Τέλος, ο μισόκαλος έπαιζε την ίδια την ύπαρξή του.

Από την άλλη μεριά, ο Χριστός έδινε την δική του μάχη. Ουσιαστικά, σε εκείνη την υπέρτατη προσευχή – κραυγή ουσιαστικά απόγνωσης, φόβου αλλά και ελπίδας – παρακαλούσε τον Πατέρα να του δώσει όση ακριβώς δύναμη χρειαζόταν για να αντέξει το απίστευτο μαρτύριο το οποίο Τον περίμενε. 

Μπορεί κάποια στιγμή να λύγισε και να ξεστόμισε αυτή τη κουβέντα (“Πάτερ, ει δυνατόν παρελθέτο απ’ εμού το ποτήριον τούτο”) αλλά ΑΜΕΣΩΣ το διόρθωσε και συμπλήρωσε “…πλήν ουχ ως εγώ θέλω αλλ’ ως Συ”, έχοντας πλέον την διαβεβαίωση του Πατέρα, ο οποίος θα Του παρείχε όλη την “Χάρη της Αυτοσυντήρησης” που απαιτούνταν για να αντέξει το ανθρώπινο, αδύναμο και καχεκτικό από την ασκητική ζωή, σαρκίο Του.

Ο Σατανάς το κατάλαβε. Και φρόντισε, ούτως ώστε το μαρτύριο αυτό να ήταν όσο το δυνατόν γινόταν ΠΙΟ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ.

Αλλιώς, δεν μπορεί καν να εξηγηθεί αυτή η τρομακτική, απίστευτη αγριότητα που αντιμέτωπισε ο Κύριος από τους διώκτες Του.

Το παράλογο και ανείπωτης αγριότητας Πάθος του Κυρίου

Απ’ ό,τι μπορούμε να ξέρουμε μέσα από τις ιστορικές πηγές εκτός των Ευαγγελίων, οι Φαρισαίοι όταν διεξήγαγαν τις έσχατες ποινές σε παραβάτες του μωσαϊκού νόμου, όπως ο λιθοβολισμός ας πούμε, δεν είχαν αυτή την τεραστίων διαστάσεων απάνθρωπη αγριότητα και βαρβαρισμό που χρησιμοποίησαν στην περίπτωση του Ιησού.

Δεν δικαιολογούταν κάτι τέτοιο.

Στα κάτω-κάτω, γι’ αυτούς ήταν μόνο ένας…λαοπλάνος που προσπαθούσε να παραστήσει τον …Μεσσία. Και ότι η διδασκαλία Του, έτσι όπως την έβλεπαν οι Φαρισαίοι και οι Αρχιερείς, μπορούσε να ανατραπεί μέσω της επήρειας που είχαν αυτοί στον αγράμματο λαό. Μπορούσαν δηλαδή να φέρουν τα πάνω-κάτω, χωρίς μεγάλη και επίπονη προσπάθεια.

Μπορούσαν επίσης να τον δολοφονήσουν ανά πάσα ωρα και στιγμή. Ήξεραν τα πάντα γι’ αυτόν. Πού πήγαινε, τι έκανε, τι δίδασκε… Τα πάντα. Κι αυτό διότι το “μπουλούκι” που ακολουθούσε τον Χριστό, είχε πάντα μέσα του διαφόρους “κατασκόπους” του Εβραϊκού Ιερατείου , ακόμη και Φαρισαίους, οι οποίοι πάντα έμπαιναν στον πειρασμό να…εναντιωθούν στον λόγο και την διδασκαλία του Χριστού. Εισέπρατταν βέβαια την ανάλογη απάντηση, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει σε καμμιά περίπτωση με την απαίτηση για την άμεση εξόντωση του Κυρίου.

Η διδασκαλία Του άλλως τε, δεν απείχε πολύ από τον ήδη υφιστάμενο Μωσαϊκό Νόμο ή τις άλλες Γραφές. Εκεί που οι Φαρισαίοι διαφωνούσαν, ήταν όταν ο Χριστός “παραβίαζε” ορισμένες πρακτικές τους, όπως π.χ. η περίπτωση του Σαββάτου κι αν Εκείνος είχε το δικαίωμα(!) να κάνει…θαύματα και θεραπείες την ημέρα αυτή!

Ηλιθιότητες δηλαδή.

Η περίπτωση της σύλληψης του Ιησού, ήταν ακόμη πιο περίεργη.

Πρώτον, ο Καϊάφας, ως Αρχιερέας του Ναού και επικεφαλής του Σανχεδρίν, υποτίθεται ότι ήξερε τα πάντα και ότι συντόνιζε το συνομωσιολογικό σχέδιο. Τότε, αφού ήξερε τα πάντα, ο Ιούδας και η προδοσία του τι δουλειά είχαν; Γιατί ο Καϊάφας να πέσει τόσο χαμηλά στα μάτια των υφισταμένων του; Η απάντηση ήταν “για να πληρωθούν οι Γραφές”, αλλά και πάλι δε βγάζει νόημα αυτό.

Δεύτερον, η σύλληψη του Ιησού, έγινε τις νυχτερινές ώρες. Μέχρι τότε, καμμιά σύλληψη δεν γινόταν τέτοια ώρα από την φρουρά του Ιερατείου, διότι το απαγόρευε ο μωσαϊκός νόμος. Επίσης απαγόρευε και κάθε είδους δίκη μετά την τρίτη απογευματινή ώρα. Όλες οι δίκες απαιτούσαν ηλιοφάνεια από την μια μεριά και πληρότητα του Ιερατείου από την άλλη, συγκεκριμένους μάρτυρες και ετυμηγορία δια ψήφου με βάση την πλειοψηφία.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, δεν υπήρξε τίποτε απ΄όλα αυτά, γεγονός που προκάλεσε την μήνιν όχι μόνο μερικών από το ιερατείο (Νικόδημος, Ιωσήφ Αριμαθέας, Γαμαλιήλ κλπ), αλλά και του ίδιου του Άννα, ο οποίος αργότερα επέπληξε έντονα τον γαμπρό του τον Καϊάφα για τον άκρως λανθασμένο χειρισμό του όλου σχεδίου και την παράξενη αμετροέπεια που επέδειξε.

Ακόμη και ο Πιλάτος αιφνιδιάστηκε, όταν του έφεραν μαύρα μεσάνυχτα τον Ιησού για να τον δικάσει. Δεν είχαν να του προσάψουν λοιπόν τίποτε το σοβαρό που θα σήκωνε τόση αγριότητα. Τότε γιατί;

Ποιός λοιπόν βρισκόταν πίσω από όλα αυτά; Ή μάλλον, για να το κάνουμε πιο λιανά, ποιός χειραγωγούσε με τόση μαεστρία τον ίδιο τον Καϊάφα και τις ενέργειες του, που τον έφτασαν στο σημείο να παραβεί ένα σκασμό από νόμους αν και πρώτος υπερασπιστής των νόμων; Και όχι μόνο τον Καϊάφα, αλλά και τους Ρωμαίους στρατιώτες, ακόμη κι αυτούς που είχαν ευεργετηθεί από τον Κύριο; (περίπτωση Κουϊντίλλιου).

Από την άλλη μεριά, έκπληξη προκάλεσε η περιττή βία που χρησιμοποιήθηκε κατά την σύλληψη του Χριστού.

Οι πάντες ήξεραν ότι Εκείνος, ήταν άοπλος. Ο μόνος, ας πούμε, κάπως επικίνδυνος ήταν ο Πέτρος, άντε και ο Σίμων ο Ζηλωτής, ο οποίος όμως δεν ήταν στην παρέα της Γεσθημανή.

Η φρουρά του Ναού που ανέλαβε την σύλληψη του Χριστού, αποτελούνταν από 30 στρατιώτες, με επικεφαλής τον Μάλχο, υπασπιστή του Καϊάφα που ο Πέτρος του έκοψε το αυτί ως αποτέλεσμα της συμπλοκής που έλαβε χώρα. Και που μάλιστα αυτός δέχτηκε και σκληρή επίπληξη από τον Χριστό για την πράξη του. Και όχι μόνο αυτό. Ο ίδιος ο Ιησούς, θεράπευσε αμέσως το κομμένο αυτί, κάνοντας τον Μάλχο να αναρρωτηθεί στο αν έχει πράγματι να κάνει με έναν…εγκληματία ή με κάποιον παντελώς αθώο.

Παρ’ όλα αυτά, οι στρατιώτες του Μάλχου χρησιμοποιούσαν σκληρότατη βία εναντίον του Ιησού κατά την προσαγωγή Του, γεγονός που …αποδέχτηκε περιέργως ο Μάλχος. Οι στρατιώτες, λες και τους…τσίμπησε δηλητηριασμένη μύγα, έκαναν σαν…υστερικοί, χτυπώντας ανελέητα τον Ιησού στο πρόσωπο και στην κοιλιά με γροθιές και χτυπήματα από ράβδους εντελώς αναίτια. Γιατί δεν μίλησε ο Μάλχος, την στιγμή μάλιστα που ο άνθρωπος αυτός τον οποίο προσήγαγε, του φέρθηκε με απόλυτη αγάπη και ανθρωπιά;

Όταν έφτασε ο Ιησούς ενώπιον του Σανχεδρίν, ακόμη και τότε, μπροστά σε όλους και στον Καϊάφα, οι στρατιώτες τον χτυπούσαν αλύπητα και τον έφτυναν υπό την ανοχή του Αρχιερέα.

Πάμε μετά στην περίπτωση του Πιλάτου. Να διευκρινίσω εδώ, ότι ο Πιλάτος, μισούσε σαν τα αμαρτήματα του τους Φαρισαίους, ειδικά τον Καϊάφα τον οποίο περιφρονούσε και μάλιστα επιδεικτικά. Τους θεωρούσε μιάσματα, υποκριτές, γλύφτες και πολλές φορές τους τα έλεγε και μπροστά τους, εν αντιθέσει με τον προηγούμενο διοικητή Πλούβιο Λέντουλο που ήταν πιο επιεικής. Απόδειξη, η επιγραφή που ζήτησε να αναρτηθεί πάνω στον Σταυρό του Ιησού, που έγραφε στα ελληνικά και στα λατινικά “Ιησούς Ναζωραίος, ο Βασιλεύς των Ιουδαίων” για τους εξευτελίσει για άλλη μια φορά και να τους εκδικηθεί για το έγκλημα που προσπάθησαν να του φορτώσουν.

Ο Πιλάτος λοιπόν, με το που είδε τον Ιησού, σχεδόν αμέσως κατάλαβε πως πρόκειται απλά…για έναν πλήρως αθώο άνθρωπο και ότι όλη αυτή η ιστορία αποτελεί σκευωρία του ίδιου του Καϊάφα.

Η αλήθεια είναι ότι είχε επηρεαστεί και από την γυναίκα του, Κλαύδια Πρόκλα, η οποία είχε δεί στον ύπνο της την εκτέλεση του Ιησού με διάταγμα του ανδρός της. Η Κλαύδια ως γνωστόν, ασπάστηκε αργότερα τον Χριστιανισμό και το έργο της ήταν πολύ σημαντικό. Η Εκκλησία μας την αγιοκατάταξε και η μνήμη της γιορτάζεται την 27η Οκτωβρίου κάθε χρόνο.

Μάλιστα, για να αποφύγει από την μία να καταδικάσει τον Ιησού και από την άλλη, να κατευνάσει τους παρανοϊκούς Εβραίους, έδωσε εντολή να μαστιγωθεί ο Ιησούς με 40 βουρδουλιές “προς σωφρονισμόν” και μετά να αφεθεί ελεύθερος. Εδώ πάλι, συμβαίνει ξανά το παράδοξο της υπέρμετρης βίας.

Ο Ιησούς παραδίδεται στους βασανιστές (Tortores), μια διμοιρία που αποτελείται από βετεράνους Ρωμαίους στρατιώτες (στην ουσία, επρόκειτο για μια ομάδα από αυθεντικά παλιοτόμαρα, ειδικά για περιπτώσεις βασανισμού Ιουδαίων επαναστατών) η οποία σε ειδικές περιπτώσεις, αναλάμβανε τον βασανισμό καταδίκων ή κατασκόπων του όποιου εχθρού. Διοικητής της διμοιρίας αυτής ήταν ο Ρωμαίος Κουϊντίλλιος, ο οποίος παλαιότερα είχε ευεργεθεί από τον Ιησού

Οταν είδαν οι βασανιστές έναν ταλαιπωρημένο και βαριά χτυπημένο, άκακο άνθρωπο, αντί να τους πιάσει μια στοιχειώδη λύπηση, αντίθετα, τους κυρίευσε ένα…ανεξήγητο ΑΜΟΚ. Στην αρχή, χτυπούσαν τον Ιησού στην πλάτη με λεπτές ελαστικές βέργες και μετά, τον μαστίγωσαν με κνούτο, ένα είδος μαστίγιου που κάποιος θα το χαρακτήριζε και φονικό όπλο, το οποίο είχε στις άκρες του κομμάτια σουβλερά από οστά ζώων που ξέσκιζαν την σάρκα πλήρως. Με αυτό το είδος μαστίγιου, οι βασανιστές του τον χτυπούσαν με τέτοια δύναμη και με μια ανεξήγητη μανία, που δεν δικαιολογούνταν σε καμμιά περίπτωση. Το σκηνικό αυτό έκανε τον Κουιντίλλιο να επέμβει δυναμικά για να σταματήσει την ανεξήγητη αυτή μανία λες και είχαν απέναντι τους τον χειρότερο κακούργο και όχι τον άκακο και αθώο Ιησού.

Παρ’ όλα αυτά, το κακό δεν σταμάτησε εκεί. Ο Ιησούς, με καταξεσκισμένες τις σάρκες του, σύρθηκε σχεδόν από τους βασανιστές του και πετάχτηκε σε μια γωνιά του τόπου του βασανιστηρίου, όπου τον έστησαν καθήμενο, του έριξαν πάνω του μια βρώμικη κόκκινη χλαμύδα και παράλληλα του τοποθέτησαν με δύναμη ένα ακάνθινο πλέγμα σαν στεφάνι, με τα αγκάθια να καρφώνονται στο κεφάλι του, διαπερνώντας ακόμη και μερικά οστά του κρανίου Του. Την ίδια στιγμή, τον χτυπούσαν και πάλι, αυτή την φορά με γροθιές παράλληλα με φτυσίματα, χλευάζοντάς Τον.

Υπογραμμίζω εδώ ότι με το μαστίγωμα, ο Ιησούς είχε χάσει περίπου το μισό αίμα του. Ένας απλός άνθρωπος, θα είχε ήδη λιποθυμίσει και θα ήταν εντελώς αμφίβολο αν θα συνερχόταν ποτέ. Εκείνος όμως έστεκε ακόμη.

Ο κύκλος της βίας, δεν σταμάτησε όμως. Όταν τελικά οι Αρχιερείς με επικεφαλής τον Καϊάφα, συνεπικουρούμενοι κι από πληρωμένο αδρά από τον Καϊάφα όχλο που φώναζε “Σταύρωσον αυτόν“, ο Πιλάτος δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο παρά να…επικυρώσει την θανατική ποινή ΚΑΤ’ ΕΠΙΤΑΓΗ των Ιουδαίων Φαρισαίων και Σαδδουκαίων.

Μια θανατική ποινή της τάξεως της σταύρωσης, που ΔΕΝ θα έκαναν ποτέ οι Εβραίοι σε άλλον Εβραίο παρά μόνο οι Ρωμαίοι σε Εβραίους. Αυτό κι αν αποτελεί παραδοξότητα.

Το τρίτο και τελευταίο μέρος του φοβερού αυτού Πάθους, δεν εμπεριείχε μόνο τη Σταύρωση. Από εκείνη την στιγμή και μέχρι την Σταύρωση, ξεκινούσε ένα άλλο, ακόμη πιο βαρύ μαρτύριο, που κανείς άνθρωπος δεν θα άντεχε.

Ο Ιησούς όμως, παρά την απίστευτη εξάντληση, την αγρύπνια, το ξύλο μέχρι θανάτου σχεδόν και την απώλεια του μισού και πλέον αίματος Του, κλήθηκε να …φορτωθεί έναν ξύλινο Σταυρό, που ορισμένοι ειδικοί ερευνητές καταθέτουν πως θα έπρεπε να είχε βάρος πάνω από 60, ίσως και λίγο παραπάνω, κιλά.

Απίστευτο βάρος, ακόμη και για έναν πλήρως υγιή και ρωμαλέο άνθρωπο.

Την ίδια στιγμή που του φόρτωναν τον σταυρό, ταυτόχρονα οι Ρωμαίοι στρατιώτες…εξακολουθούσαν να Τον μαστιγώνουν!!! Όχι με κνούτο, αλλά με απλό κοντό μαστίγιο, που ήταν όμως αρκετό για να πληγώνουν ακόμη βαθύτερα τα αμέτρητα τραύματα του σώματος του Κυρίου.

Γιατί; Φοβόταν μήπως…το σκάσει;

Δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος για να συνεχιστεί αυτός ο απάνθρωπος κύκλος βίας. Ηταν εντελώς και υπέρ πάντων μέτρων περιττή βία.

Γιατί λοιπόν τόση βαρβαρότητα (για Ρωμαίους, όχι άλλης πάστας βαρβάρους) προς έναν άνθρωπο που σερνόταν κυριολεκτικά, σχεδόν ετοιμοθάνατο; Σε τί τους έφταιξε; Και όμως! αυτοί έκαναν σαν να είχαν μπροστά τους κάποιον τόσο τρομερό και επικίνδυνο άνθρωπο, που αν δεν χρησιμοποιούσαν κάθε είδους βίας, αυτός θα τους έλιωνε με την δύναμη του.

Ο Κύριος πάντως σε κάποιο σημείο του ανηφορικού δρόμου προς τον Γολγοθά κατέρρευσε εντελώς. Και με διαταγή του Ρωμαίου αξιωματικού που ήταν επικεφαλής της συνοδευτικής φρουράς, έδωσε εντολή σε κάποιον δυναμωμένο τύπο, σχεδόν γίγαντα, τον Σίμωνα τον Κυρηναίο, να σηκώσει αυτός τον σταυρό του Κυρίου, ενώ ο Κύριος βρισκόταν μισολιπόθυμος στο οδόστρωμα.

Αλλά και πάλι, όταν σηκώθηκε με χίλια βάσανα για να περπατήσει, το μαστίγωμα δεν σταμάτησε.

Σημείωση: ΔΕΝ μαστιγώθηκε κανείς άλλος από τους άλλους δύο κατάδικους που κουβαλούσαν κι αυτοί σταυρό στους ώμους τους. Μαστιγωνόταν ΜΟΝΟ ο Κύριος!

Απίστευτο!

Όταν έφτασε η στιγμή της Σταυρώσεως, ο Κύριος δεν είχε πλέον πολύ αίμα να τρέχει στις φλέβες του. Οι πόνοι που ένοιωθε ήταν τρομακτικοί και τα καρφιά των Ρωμαίων, ίσως και να μην τα ένοιωθε όταν μπήκαν στα χέρια του. Τα ένοιωσε όμως όταν σηκώθηκε ο Σταυρός και ο Κύριος κρεμόταν από αυτά. Αν δεν του είχαν δέσει τα χέρια από τους καρπούς, θα είχε πέσει από τον Σταυρό και πιθανότατα θα είχε πεθάνει τότε. Τα καρφιά στα πόδια του στήριζαν όλο το κορμί και μπορουσε κάπως να αναπνέει.

Ήταν η κορύφωση του Πάθους Του.

Ο Κύριος, χωρίς πλέον ανεκτή ποσότητα αίματος να κυκλοφορεί στις φλέβες Του, μετά από σχεδόν μια ώρα (αρκετοί ερευνητές λένε πως ήταν μεγαλύτερο το διάστημα, αλλά υπάρχουν αρκετές αμφιβολίες ως προς αυτό) μετά την Σταύρωση, είπε την λέξη “Τετέλεσται” και παρέδωσε το πνεύμα, νικώντας τον Σατανά κατά κράτος. Σειρά είχε τώρα, ο ίδιος ο Άδης και οι ψυχές όπου είχαν εγκλωβιστεί από χιλιάδες χρόνια ως την ώρα του μαρτυρίου του Θεού και την νικηφόρα έκβαση Του.

Ο Σατανάς ΝΙΚΗΘΗΚΕ και το σχέδιο του κατέρρευσε

Όπως έχετε αντιληφθεί, αυτός που κινούσε τα νήματα σε αυτή την γεμάτη παράδοξα ιστορία, δεν ήταν άλλος από τον Σατανά.

Ο Σατανάς κυρίευσε πλήρως τον Καϊάφα και τους υποτακτικούς του, ούτως ώστε να στηθεί όλη αυτή η…άκρως τραγική περίσταση όσο γινόταν πιο βάρβαρη για τον Ιησού. Απόδειξη ότι ο Καϊάφας είχε χάσει αρκετές φορές την ψυχραιμία του (αναίτια θα έλεγα) μέχρι να δει τον Χριστό σταυρωμένο. Συμπεριφερόταν σαν να …μην ήταν εκείνος, αλλά κάποιος …άλλος μέσα στο σαρκίο του. Και αυτό τεκμηριώνεται και από την επίπληξη που δέχτηκε από τον πεθερό του τον Άννα και τον καυγά που ακολούθησε μετά.

Ο Σατανάς ήταν αυτός που κατέλαβε και τους βασανιστές Ρωμαίους, όταν βασάνισαν τον Χριστό είτε με τα μαστίγια, είτε χωρίς αυτά. Η υπέρμετρη βία που χρησιμοποίησαν, ήταν πρωτόγνωρη. Και δεν ήταν μόνο οι Ρωμαίοι. Ήταν και η φρουρά του Ιερατείου του Ναού, που …υπερέβη τα εσκαμμένα.

Ο Σατανάς, όσο έβλεπε πως το μαρτύριο δεν λύγιζε τον Ιησού, …ανέβαζε τo επίπεδο της βίας ακόμη περισσότερο. Ιδίως στο τρίτο στάδιο, δηλαδή στην πορεία για τον Γολγοθά με τον σταυρό στις πλάτες. Ένα στάδιο, που ο σατανάς ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕ ότι ο Ιησούς θα το “έβγαζε”. Και πράγματι, δεν ήταν λίγες οι φορές που λύγιζε, αλλά μετά σηκωνόταν.

Κάθε άλλος άνθρωπος, δεν θα μπορούσε να το αντέξει. Ο Κύριος όμως, το άντεξε μέσω της υπερδύναμης που του πρόσφερε η Θεία Χάρη της Αυτοσυντήρησης.

Να υπογραμμίσω εδώ και κάτι άλλο, μια σημαντική λεπτομέρεια. Τους κατάδικους με τη ποινή της Σταύρωσης, οι Ρωμαίοι ΔΕΝ τους βασάνιζαν. Δεν τους χτυπούσαν, ούτε τους κακοποιούσαν. Απλά τους έριχναν σε ένα μπουντρούμι όπου αυτοί απλά ανέμεναν το ξημέρωμα της ημέρας που θα σταυρώνονταν.

Και δεν τους πείραζαν, διότι τους…ήθελαν ακόμη δυναμωμένους για να τους φορτώσουν τον σταυρό του μαρτυρίου τους. Αλλιώς, θα έπρεπε να φορτωθούν οι ίδιοι οι στρατιώτες τους σταυρούς στους ώμους τους. Απόδειξη η περίπτωση του Βαραββά, που όταν αυτός βγήκε μπροστά στο πλήθος, για να μετρηθεί η αξία του αν θα πρέπει να απαλλαγεί αυτός ή ο Ιησούς, δεν είχε καμμία απολύτως πληγή στο κορμί του κι ας είχε καταδικαστεί σε σταύρωση. Κανένα σημάδι βασανισμού ή αγρύπνιας ή τέλος πάντων κάποιας κακουχίας.

Τον Κύριο όμως όχι απλά τον βασάνισαν μέχρι τέλους, αλλά και η ποιότητα του βασανιστηρίου ήταν τέτοια, που κανενα ανθρώπινο όν δεν θα άντεχε ΠΟΤΕ.

Να λοιπόν γιατί όλη αυτή η παράνοια υπό κανονικές συνθήκες δεν θα υπήρχε. Υπήρξε όμως, γιατί τα νήματα τα κινούσε ο ίδιος ο Σατανάς.

Η ήττα που υπέστη ο Σατανάς, ήταν και εξακολουθεί να είναι ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ. Έχασε ό,τι είχε κερδίσει μετά το Προπατορικό Αμάρτημα, δηλαδή την αιώνια καταδίκη του Ανθρώπου σε μια μεταθανάτια ζωή, που ήταν σύννομη με τον Θάνατο. Δεν ήταν η Κόλαση, όπως την φανταζόμαστε σήμερα και που την αναλύουν με περισσή Χάρη οι Άγιοι Πατέρες, ήταν ο τόπος όπου οι ψυχές ήταν αιχμάλωτες στον Σατανά.

Ο Χριστός λοιπόν, έχοντας μόνο την πνευματική Του υπόσταση και αφού νίκησε τον Σατανά με την όλη πληρότητα του μαρτυρίου Του και τον έριξε στα πιο βαθιά τάρταρα, κατέβηκε στον Άδη και έγινε δεκτός ως Σωτήρας από όλες τις φυλακισμένες ψυχές. Οι Πύλες του Άδη ουσιαστικά άνοιξαν, όταν ο Ιησούς ψιθύρισε την λέξη "Τετέλεσται"! Εκεί, τελείωσαν όλα για τον Σατανά και έμεινε μόνο το πότε θα παρέδιδε το Πνεύμα Του στα χέρια του Θεού. Κατόπιν, οι Πύλες άνοιξαν για να υποδεχθούν τον Σωτήρα του Κόσμου.

Ο Χριστός έμεινε εκεί για μία γήϊνη ημέρα, όπου δίδαξε και η διδασκαλία Του έγινε αποδεκτή σχεδόν από όλους. Κι έτσι, μέσω των ανοικτών Πυλών, οι ψυχές πέταξαν ελεύθερες προς τον Ουρανό.

Στην ουσία, ο Κύριος αποκαθιστούσε μια μεγάλη αδικία. Στον Άδη κατέρχονταν όλοι οι ζώντες, δίκαιοι και άδικοι. Οι δίκαιοι, δεν μπορούσαν να γνωρίσουν τον Θεό. Κι αν υπήρχαν δεν μπορούσαν να αινούν πια τον Θεό, να ελπίζουν στην δικαιοσύνη Του, στην πιστότητά Του. Είναι αυτό που υπογραμμίζει ο Απόστολος Παύλος "Αλλ᾿ ἐβασίλευσεν ὁ θάνατος ἀπὸ ᾿Αδὰμ μέχρι Μωσέως καὶ ἐπὶ τοὺς μὴ ἁμαρτήσαντας" στην επιστολή του "Προς Ρωμαίους".

Ο σταυρικός Του θάνατος και όλο το ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ και ΖΟΦΕΡΟ Του μαρτύριο που έζησε, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά…η συντριβή της κεφαλής του Σατανά, ο οποίος είχε σκλαβώσει δικαίους και αδίκους μέσα σε μια απέραντη, σκοτεινή και αιώνια φυλακή.

Αυτές τις ζοφερές μέρες που ζούμε, είναι στην ουσία η εκδίκηση του Σατανά, εναντίον του Χριστού που τον νίκησε. Ό,τι συνεβαινε εκείνη την εποχή, της επικράτησης δηλαδή του Άδη, ισχύει και τώρα.

Πέστε μου, όλοι εσείς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, πώς θα χαρακτηρίζατε την ζωή σας; 

Θα την λέγατε ως “μια ζωή ονειρεμένη” ή μήπως “μια ζωή που μοιάζει με Κόλαση”; 

Αν συμβαίνει το δεύτερο, τότε αυτός είναι ο νέος Άδης στον οποίο ζούμε. 

Μια ζωή…χωρίς ζωή, χωρίς χαρά, χωρίς ανάπαυση.

Μια ζωή μέσα στην αδικία, την φτώχεια, το ψέμμα, τον ζόφο, προδομένοι από τους χυδαίους ηγέτες μας που είναι υποχείρια του Σατανά και εγκαταλελειμμένοι ουσιαστικά από τον Θεό, επειδή ΕΜΕΙΣ τον εγκαταλείψαμε κι όχι ΑΥΤΟΣ ΕΜΑΣ.

Για να βγούμε λοιπόν από τον σημερινό Άδη, μία είναι η λύση: ΜΕΤΑΝΟΙΑ, ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ προσευχή και επιστροφή στον Αναστημένο Θεό μας.

Αυτόν που με το Πάθος Του νίκησε τον Άρχοντα του Σκότους. 

Άν εμείς Τον επικαλεστούμε, μόνο με μια μικρή Του κίνηση, θα διαλύσει τον νέο Άδη και θα μας λυτρώσει από το καθημερινό μας μαρτύριο.

Εύχομαι σε όλους ολόθερμα ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ και ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΠΑΣΧΑ. 

Η ώρα της Λύτρωσης, είναι κοντά. Πολύ πιο κοντά απ’ ότι φαντάζεστε.

Η Βασιλεία Του Θεού μας περιμένει.

Ας ετοιμάσουμε εδώ στην γη λοιπόν το εισιτήριό μας.