Όταν κάτι χαλάει,
φτιάξτε το. Έτσι δεν μας λένε πάντα;
Κι αν τελικά δεν
είναι αυτή η λύση; Κι αν είναι προτιμότερο να μειώσετε τις απώλειές σας
αναζητώντας κάτι πιο καλό και πιο ενδιαφέρον;
Το να αφήνουμε τους ανθρώπους να φύγουν από τη ζωή μας είναι μια σκληρή διαδικασία απλώς και μόνο επειδή έχουμε μάθει να είμαστε προσκολλημένοι. Προσπαθούμε απεγνωσμένα να κρατήσουμε κάποια πράγματα, ακόμη και όταν ο σκοπός της ύπαρξής τους έχει χαθεί.
Το να χάνουμε ανθρώπους από τη ζωή μας αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της εξέλιξής μας, αλλά όταν ζούμε σε μια κοινωνία που αλλάζει συνεχώς καταλήγουμε να πιστεύουμε ότι όλοι όσους χάνουμε είναι σημαντική απώλεια.
Η κοινωνία μας κάνει πλύση εγκεφάλου με αποτέλεσμα να θεωρούμε ότι τίποτα θετικό δεν μπορεί να προκύψει όταν χάσουμε κάποιον που σήμαινε τα πάντα για μας. Κάθε φιλία και σχέση είναι ένα μάθημα, και γι’ αυτό αντί να πενθούμε για όσους χάνουμε θα πρέπει να είμαστε χαρούμενοι που διακόπτουμε τη σχέση μας με τους ανθρώπους που δεν εξυπηρετούν πλέον κανένα σκοπό.
Η απώλεια είναι ένα από τα πιο οδυνηρά συναισθήματα, αλλά με την πάροδο του χρόνου ο πόνος μειώνεται και βλέπουμε καθαρά το γεγονός ότι πραγματικά δεν χρειαζόμαστε το συγκεκριμένο άτομο πια.
Μπορεί αυτό να μην το συνειδητοποιούμε εκείνη τη χρονική περίοδο, αλλά τα καλά πράγματα τελειώνουν κι έτσι στη συνέχεια μπορεί να συμβεί κάτι σπουδαίο.
Ως άτομα έχουμε την πνευματική ικανότητα να κρίνουμε ποιοί έχουν θετικό αντίκτυπο στη ζωή μας, που σημαίνει ότι ένας άνθρωπος μπορεί να θεωρηθεί απώλεια μόνο αν το επιλέξουμε εμείς.
Ανεξαρτήτως συνθηκών, τα πάντα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Ακόμα κι αν δεν φαίνεται εκείνη τη στιγμή, υπάρχει μια εξήγηση ως προς το γιατί ένα συγκεκριμένο άτομο δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή μας.
Μπορεί να νιώσουμε θλίψη, στενοχώρια και απογοήτευση, αλλά κάθε απώλεια μας οδηγεί σε ένα ταξίδι που μας κάνει πιο δυνατούς.
Αν μαζέψουμε τα κομμάτια μας, χαμογελάσουμε και παρηγορηθούμε με το γεγονός ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα στο να νιώθουμε πραγματικά χαρούμενοι κι όταν είμαστε μόνοι μας. Εξάλλου, ποιό είναι το νόημα στο να σπαταλάμε χρόνο και ενέργεια σε ανθρώπους που παραμένουν στάσιμοι;
Αν κάποιος μας προσφέρει εμπειρίες και μας δημιουργεί αναμνήσεις, ίσως αξίζει να του αφιερώσουμε τον χρόνο μας. Αν όμως δεν συμβαίνει αυτό; Δεν πειράζει. Πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε και να πιέζουμε τις καταστάσεις επειδή φοβόμαστε να χάσουμε κάποιον. Πρέπει να σταματήσουμε να παραμένουμε προσκολλημένοι σε κάποια πράγματα μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούμε να φανταστούμε τον εαυτό μας χωρίς αυτά.
Πρέπει επίσης να σταματήσουμε να ανησυχούμε και να πιστέψουμε ότι τα πράγματα στο τέλος θα πάνε καλά. Αν δεν πάνε καλά, δεν είναι το τέλος.
Αν κάποιος δεν μας φέρεται όπως μας αξίζει, δεν θα πρέπει να αποδεχτούμε τη συμπεριφορά του μόνο και μόνο επειδή έτσι νομίζουμε ότι μας αξίζει. Δεν πρέπει να επαναπαυτούμε.
Οι άνθρωποι έχουν την κακή συνήθεια να πληγώνουν τα πιο κοντινά τους πρόσωπα, αλλά είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε να μην γίνουμε θύματα. Δεν χρειάζεται να βρισκόμαστε σε μια διαρκή κατάσταση άγχους ή ανησυχίας μόνο και μόνο για να μην αμφισβητήσουμε το ένστικτό μας.
Ο οργανισμός μας λαμβάνει δονήσεις και αν βαθιά μέσα μας νιώθουμε ότι κάτι δεν είναι σωστό για μια κατάσταση ή ένα άτομο, πρέπει να δώσουμε προσοχή. Το να ενεργούμε με βάση τη διαίσθησή μας αντί για το συναίσθημα και την πειθώ είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποφασίσουμε ποιός θα μείνει και ποιός θα φύγει από τη ζωή μας.
Παρ’ όλο που είναι δύσκολο να δεχτούμε ότι δεν γίνεται όλοι οι άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή μας θα παραμείνουν κιόλας, ως ανθρώπινα όντα είμαστε διατεθειμένοι για συναντάμε καινούριους ανθρώπους. Είμαστε προγραμματισμένοι να εξερευνούμε, να ανακαλύπτουμε, να εξελισσόμαστε και να μην μας εμποδίζουν οι άνθρωποι που δεν έχουν τις ίδιες ικανότητες με εμάς.
Έτσι, όταν αισθανόμαστε ότι καταρρέουμε, θα πρέπει να θυμηθούμε τον τρόπο που το συγκεκριμένο πρόσωπο μας έκανε να νιώσουμε. Όχι όταν νιώθαμε αφελώς χαρούμενοι, αλλά όταν ήμασταν τρομερά λυπημένοι και μπερδεμένοι.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην είμαστε χαρούμενοι, κι έτσι πρέπει να μάθουμε να κρατάμε κοντά μας όσους ανθρώπους είναι σημαντικοί για μας. Με τους ανθρώπους είτε συμπορευόμαστε είτε απομακρυνόμαστε, κι έτσι αν νιώθουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, ίσως είναι καλύτερο να μην ασχοληθούμε άλλο.
Οι άνθρωποι κάποτε θα μετατραπούν σε ξένους και μακρινές αναμνήσεις, αλλά δεν πρέπει ποτέ να νιώθουμε ένοχοι επειδή απομακρύναμε τους τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή μας.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας βλάπτει με αρνητικά συναισθήματα και αμφιβολίες. Θα έρθει η στιγμή στη ζωή μας που θα έχουμε κουραστεί να αποδεικνύουμε την αξία μας και να διορθώνουμε τις καταστάσεις.
Αυτό δεν σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε την προσπάθεια, σημαίνει ότι συνειδητοποιούμε ότι μας αξίζουν περισσότερα. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να δώσουμε προτεραιότητα στον εαυτό μας για μια φορά κι όσο πιο γρήγορα συμβεί αυτό, τόσο το καλύτερο.
Εξάλλου δεν μας καθορίζουν οι αποτυχίες μας, αλλά ο τρόπος που θα τις αντιμετωπίσουμε.
Το να αφήνουμε τους ανθρώπους να φύγουν από τη ζωή μας είναι μια σκληρή διαδικασία απλώς και μόνο επειδή έχουμε μάθει να είμαστε προσκολλημένοι. Προσπαθούμε απεγνωσμένα να κρατήσουμε κάποια πράγματα, ακόμη και όταν ο σκοπός της ύπαρξής τους έχει χαθεί.
Το να χάνουμε ανθρώπους από τη ζωή μας αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της εξέλιξής μας, αλλά όταν ζούμε σε μια κοινωνία που αλλάζει συνεχώς καταλήγουμε να πιστεύουμε ότι όλοι όσους χάνουμε είναι σημαντική απώλεια.
Η κοινωνία μας κάνει πλύση εγκεφάλου με αποτέλεσμα να θεωρούμε ότι τίποτα θετικό δεν μπορεί να προκύψει όταν χάσουμε κάποιον που σήμαινε τα πάντα για μας. Κάθε φιλία και σχέση είναι ένα μάθημα, και γι’ αυτό αντί να πενθούμε για όσους χάνουμε θα πρέπει να είμαστε χαρούμενοι που διακόπτουμε τη σχέση μας με τους ανθρώπους που δεν εξυπηρετούν πλέον κανένα σκοπό.
Η απώλεια είναι ένα από τα πιο οδυνηρά συναισθήματα, αλλά με την πάροδο του χρόνου ο πόνος μειώνεται και βλέπουμε καθαρά το γεγονός ότι πραγματικά δεν χρειαζόμαστε το συγκεκριμένο άτομο πια.
Μπορεί αυτό να μην το συνειδητοποιούμε εκείνη τη χρονική περίοδο, αλλά τα καλά πράγματα τελειώνουν κι έτσι στη συνέχεια μπορεί να συμβεί κάτι σπουδαίο.
Ως άτομα έχουμε την πνευματική ικανότητα να κρίνουμε ποιοί έχουν θετικό αντίκτυπο στη ζωή μας, που σημαίνει ότι ένας άνθρωπος μπορεί να θεωρηθεί απώλεια μόνο αν το επιλέξουμε εμείς.
Ανεξαρτήτως συνθηκών, τα πάντα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Ακόμα κι αν δεν φαίνεται εκείνη τη στιγμή, υπάρχει μια εξήγηση ως προς το γιατί ένα συγκεκριμένο άτομο δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή μας.
Μπορεί να νιώσουμε θλίψη, στενοχώρια και απογοήτευση, αλλά κάθε απώλεια μας οδηγεί σε ένα ταξίδι που μας κάνει πιο δυνατούς.
Αν μαζέψουμε τα κομμάτια μας, χαμογελάσουμε και παρηγορηθούμε με το γεγονός ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα στο να νιώθουμε πραγματικά χαρούμενοι κι όταν είμαστε μόνοι μας. Εξάλλου, ποιό είναι το νόημα στο να σπαταλάμε χρόνο και ενέργεια σε ανθρώπους που παραμένουν στάσιμοι;
Αν κάποιος μας προσφέρει εμπειρίες και μας δημιουργεί αναμνήσεις, ίσως αξίζει να του αφιερώσουμε τον χρόνο μας. Αν όμως δεν συμβαίνει αυτό; Δεν πειράζει. Πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε και να πιέζουμε τις καταστάσεις επειδή φοβόμαστε να χάσουμε κάποιον. Πρέπει να σταματήσουμε να παραμένουμε προσκολλημένοι σε κάποια πράγματα μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούμε να φανταστούμε τον εαυτό μας χωρίς αυτά.
Πρέπει επίσης να σταματήσουμε να ανησυχούμε και να πιστέψουμε ότι τα πράγματα στο τέλος θα πάνε καλά. Αν δεν πάνε καλά, δεν είναι το τέλος.
Αν κάποιος δεν μας φέρεται όπως μας αξίζει, δεν θα πρέπει να αποδεχτούμε τη συμπεριφορά του μόνο και μόνο επειδή έτσι νομίζουμε ότι μας αξίζει. Δεν πρέπει να επαναπαυτούμε.
Οι άνθρωποι έχουν την κακή συνήθεια να πληγώνουν τα πιο κοντινά τους πρόσωπα, αλλά είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε να μην γίνουμε θύματα. Δεν χρειάζεται να βρισκόμαστε σε μια διαρκή κατάσταση άγχους ή ανησυχίας μόνο και μόνο για να μην αμφισβητήσουμε το ένστικτό μας.
Ο οργανισμός μας λαμβάνει δονήσεις και αν βαθιά μέσα μας νιώθουμε ότι κάτι δεν είναι σωστό για μια κατάσταση ή ένα άτομο, πρέπει να δώσουμε προσοχή. Το να ενεργούμε με βάση τη διαίσθησή μας αντί για το συναίσθημα και την πειθώ είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποφασίσουμε ποιός θα μείνει και ποιός θα φύγει από τη ζωή μας.
Παρ’ όλο που είναι δύσκολο να δεχτούμε ότι δεν γίνεται όλοι οι άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή μας θα παραμείνουν κιόλας, ως ανθρώπινα όντα είμαστε διατεθειμένοι για συναντάμε καινούριους ανθρώπους. Είμαστε προγραμματισμένοι να εξερευνούμε, να ανακαλύπτουμε, να εξελισσόμαστε και να μην μας εμποδίζουν οι άνθρωποι που δεν έχουν τις ίδιες ικανότητες με εμάς.
Έτσι, όταν αισθανόμαστε ότι καταρρέουμε, θα πρέπει να θυμηθούμε τον τρόπο που το συγκεκριμένο πρόσωπο μας έκανε να νιώσουμε. Όχι όταν νιώθαμε αφελώς χαρούμενοι, αλλά όταν ήμασταν τρομερά λυπημένοι και μπερδεμένοι.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην είμαστε χαρούμενοι, κι έτσι πρέπει να μάθουμε να κρατάμε κοντά μας όσους ανθρώπους είναι σημαντικοί για μας. Με τους ανθρώπους είτε συμπορευόμαστε είτε απομακρυνόμαστε, κι έτσι αν νιώθουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, ίσως είναι καλύτερο να μην ασχοληθούμε άλλο.
Οι άνθρωποι κάποτε θα μετατραπούν σε ξένους και μακρινές αναμνήσεις, αλλά δεν πρέπει ποτέ να νιώθουμε ένοχοι επειδή απομακρύναμε τους τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή μας.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας βλάπτει με αρνητικά συναισθήματα και αμφιβολίες. Θα έρθει η στιγμή στη ζωή μας που θα έχουμε κουραστεί να αποδεικνύουμε την αξία μας και να διορθώνουμε τις καταστάσεις.
Αυτό δεν σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε την προσπάθεια, σημαίνει ότι συνειδητοποιούμε ότι μας αξίζουν περισσότερα. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να δώσουμε προτεραιότητα στον εαυτό μας για μια φορά κι όσο πιο γρήγορα συμβεί αυτό, τόσο το καλύτερο.
Εξάλλου δεν μας καθορίζουν οι αποτυχίες μας, αλλά ο τρόπος που θα τις αντιμετωπίσουμε.
