Η εγκληματική υπερδομη έκανε θυσία στον σατανά; Δες απίστευτες αποκαλύψεις

Κάθε φορά που οι Συμμορίτες της Διεθνούς Εγκληματικής Υπερδομής θέλουν να αποσπάσουν την προσοχή του κόσμου από την καταλήστευση του δημοσίου χρήματος, τις παρανομίες και τα εγκλήματά τους, προκαλούν μια εκατόμβη με πολλά θύματα που μόνο οι άλλοι Συμμορίτες μπορούν να αναγνωρίσουν, αλλά όχι ο «λαός».

Aυτό συμβαίνει διότι ο μέσος πολίτης αδυνατεί να αντιληφθεί ότι είναι δυνατόν να υπάρχει μια τόσο τεράστια συνωμοσία, παγκοσμιας εμβέλειας. Ότι Στοές και παρακράτος λυμαίνονται κάθε χώρα (τουλάχιστον στην Δύση), ότι υπάρχει μια Μαφία ανήθικη, ανάλγητη και σατανιστική, που τα μέλη της συνδέονται στενά μεταξύ τους. Η σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη είναι αποτέλεσμα των πράξεών της.

Σύμφωνα με το κυβερνητικό αφήγημα, για το δυστύχημα έφταιξε η «κακιά ώρα», η ατυχία, ένας ανεύθυνος υπάλληλος που δεν έκανε καλά τη δουλειά του. Οι ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας δεν μνημονεύονται ποτέ, σαν να μην υπάρχουν.

Μετά τον πόλεμο του Κόλπου και την εισβολή στο Ιράκ, η ατλαντική Εγκληματική Υπερδομή πέρασε σε άλλα επίπεδα συνωμοσίας: σε μαζικές δολοφονίες που εκτελούσαν άνθρωποί της, σκηνοθετημένες ως «τρομοκρατικές επιθέσεις» της οργάνωσης Αλ Κάιντα, με αποκορύφωμα την δήθεν πρόσκρουση αεροσκαφών Boeing πάνω στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου της Νέας Υόρκης και το Πεντάγωνο, την 11ην Σεπτεμβρίου 2001. Απώτερος στόχος όλων αυτών ήταν να περάσει ο τρομονόμος Patriot Act, που εγκαινίασε μια επικαιροποιημένη προσπάθεια εφαρμογής της Παγκόσμιας Δικτατορίας.

Όσον αφορά τα καθ’ ημάς, στην Ελλάδα, τα πολιτικά δρώμενα μετά την μεταπολίτευση χειραγωγήθηκαν με στημένες επιχειρήσεις όπως το «Πολυτεχνείο» το 1973, που ήταν πλήρως σκηνοθετημένο από τη Μοσάντ (Ας μην ξεχνάμε την Εβραία Δαμανάκη που εκφωνούσε το εδώ Πολυτεχνείο) και τη CIA, που πυροβολούσε στο Πολυτεχνείο πολίτες προκειμένου το επόμενο καλοκαίρι να ακολουθήσει η προδοσία της Κύπρου και η ωμή παράδοσή της στον Αττίλα.

Ας θυμηθούμε επίσης πώς επετεύχθη η διάλυση του αμιγώς ελληνικού λιανεμπορίου προκειμένου να εισβάλλουν οι ξένες πολυεθνικές: ξεκίνησε με τους ταυτόχρονους εμπρησμούς των θρυλικών αθηναϊκών πολυκαταστημάτων Μινιόν, Κατράντζος Σπορ, Κλαουδάτος, Ατενέ, Δραγώνας και Λαμπρόπουλος από τρομοκρατικές οργανώσεις-φαντάσματα, ενώ το γονάτισμα της χώρας ολοκληρώθηκε με τις δολοφονίες διαφόρων ανθρώπων από την 17 Νοέμβρη, τους φοβερούς εμπρησμούς των δασών μας με δεκάδες νεκρούς σχεδόν κάθε χρόνο, τα μνημόνια, και την προδοσία της Μακεδονίας από τα κυβερνητικά ρεμάλια του ΤΣΙΡΙΖΑ και των ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.

Για να μαθαίνουν και οι νεώτεροι: 19 Δεκεμβρίου 1980. Τα στολίδια της Αθήνας, πολυκαταστήματα Μινιόν και Κατράντζος, καίγονται ταυτόχρονα. To κτίριο του Κατράντζου κατέρρευσε ολοσχερώς.

4 Iουνίου 1981.

 Ολοκαύτωμα Κλαουδάτου και Ατενέ.

8 Iουλίου 1981: 

Παρανάλωμα πολυκαταστημάτων Λαμπρόπουλου και Δραγώνα στον Πειραιά. Μέχρι και σήμερα όλοι οι εμπρησμοί παραμένουν ανεξιχνίαστοι και έχουν παραγραφεί δικαστικά. 

Την ίδια μοίρα θα έχει και η δολοφονία στα Τέμπη;

Η τραγωδία της σύγκρουσης των δύο τραίνων στα Τέμπη έχει πολλά κενά για να πιστέψουμε ότι συμπτωματικά ήρθε αμέσως μετά τους συνεχόμενους ξαφνικούς θανάτους εμβολιασμένων ατόμων, τις βάναυσες εξώσεις των ιδιοκτητών των σπιτιών που πλειστηριάζονται, και το πυροτέχνημα της δήθεν καταγγελίας για διαφθορά εκ μέρους του επίσης «Συμμορίτη» Παύλου Πολάκη.

Δεν πρέπει κανείς να εξαπατηθεί: και ο Πολάκης συναίνεσε στα εγκλήματα: τα capital controls, τις περικοπές των συντάξεων, τους πλειστηριασμούς και την προδοσία της Μακεδονίας, ενώ δεν είπε τίποτε για την τότε “σαπίλα” των ΜΜΕ και των δικαστών που είναι ακριβώς ίδιοι με τη σημερινούς. Τότε δεν ήταν σάπιοι, ενώ επί Νέας Δημ.ι.οκρατίας σάπισαν;

Το ξεμπρόστιασμά του φαίνεται κραυγαλέα, διότι στην προσωπική του σελίδα στο facebook δεν έχει ξεστομίσει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ για τις ευθύνες της κυβέρνησης Μητσαρχιδη για το δυστύχημα των τρένων.

Και δεν έχει, γιατί η κυβέρνηση ΤΣΙΡΙΖΑ στην οποία ανήκε, ήταν αυτή που πούλησε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ στους Ιταλούς μόνο για 45 εκατομμύρια ευρώ, ενώ ο φίλος του, Τσίμπλας, όταν ήταν αρχηγός της αντιπολίτευσης τσίριζε ότι η ΝΔ θέλει να την δώσει μόνο για 300 εκατομμύρια!

Η ουσία λοιπόν είναι ότι όταν η δυσφορία του πόπολου αυξάνεται, ο «Μπαφομέτ» των Σατανιστών απαιτεί μαζικές ανθρωποθυσίες, μέσω μιας επιχείρησης false flag. Αυτό ήταν, είναι και θα είναι το modus operandi των συνωμοτών ανέκαθεν, αν δεν τους ανατρέψουμε ΑΜΕΣΑ.

Χρειάζονταν λοιπόν κάτι πολύ μεγάλο που θα αποσπούσε την προσοχή του πόπολου του Ελλαδιστάν από τις καθημερινώς αυξανόμενες «ξαφνικίτιδες», τις κατάφωρες παραβιάσεις του Συντάγματος, τους πλειστηριασμούς και τα αναρίθμητα σκάνδαλα υπεξαίρεσης του δημοσίου χρήματος εκ μέρους των βολευτάδων της κυβέρνησης.

Και αυτό δεν θα μπορούσε να είναι πλέον ούτε άλλο ένα #metoo# ούτε άλλος Ηλίας επί Κολωνώ και βιασμοί μικρών παιδιών που κατήντησαν καθημερινότητα, ούτε άλλη Μήδεια που σκότωσε τα παιδιά της.

Αυτά τα έπαιξαν πια.

Τι έμενε; Μα ένα τρομακτικό ολοκαύτωμα με το γνωστό και δοκιμασμένο εβραϊκό σύνθημα #ποτέξανά# και ένα σκάνδαλο αποκάλυψης δικτύου κτηνοβασίας που θα παιχτεί προσεχώς.

Δεν πιστεύω σε καμμία περίπτωση ότι ο μοναδικός φταίχτης αυτής της φριχτής σύγκρουσης είναι ο άπειρος σταθμάρχης που χάζευε, μεθοκοπούσε και ό,τι άλλο διαδίδεται εις βάρος του.

Θέλουν να πιστέψουμε ότι όλοι οι πρωθυπουργοί και οι κοινοβουλευτικοί πολιτικοί μετά την μεταπολίτευση που κατέστρεψαν την Ελλάδα, ο (λίαν επιεικώς) αχαρακτήριστος παραιτηθείς υπουργός Μεταφορών και Συγκοινωνιών Κώστας Καραμανλής, και η ιταλική Hellenic Train που όπως λέγουν οι ίδιοι οι Ιταλοί στήθηκε ως ξέπλυμα χρήματος της μαφιόζικης Ντραγκέτα, δεν έχουν ποινικές ευθύνες, ή έχουν πολύ μικρές.

Κανονικά λοιπόν, όλοι οι πραγματικοί ένοχοι πρέπει να πάνε φυλακή και να δημευτούν οι περιουσίες τους, έως τρίτης γεννεάς ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Ωστόσο, εικάζω ότι δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο. Να γιατί:

Όλη η προηγούμενη πρακτική των Συμμοριτών, μας έχει δείξει ότι είναι πολύ εύκολο κατόπιν ή άνευ συνεννόησης ο στοχοποιημένος «ένοχος» −εν προκειμένω, ο σταθμάρχης− να καταθέσει αυτά που θέλουν που θα προβληθούν όπως θέλουν, να καταδικαστεί, και μετά από λίγο να αφεθεί ελεύθερος, όπως τόσοι άλλοι.

Οι δήθεν κυβερνητικές επιτροπές διερεύνησης και εμπειρογνωμώνων είναι ανέκδοτα. Πιστέψτε με, μας κοροϊδεύουν στυγνά και κυνικά.

Οι Συμμορίτες είναι πεπεισμένοι ότι η λοβοτομή του κόσμου είναι τόσο μεγάλη, ώστε μόλις ξεθυμάνει λίγο η οργή των συγγενών των πεθαμένων, η υπόθεση θα συγκαλυφθεί και δεν θα πληρώσει κανείς πολιτικός, όπως δεν πλήρωσε και με το ναυάγιο του Εξπρές Σάμινα (εκτός από το ότι ο πλοιοκτήτης Σφηνιάς αυτοκτόνησε), τους εμπρησμούς της Μαρφίν, της Ηλείας, του Ματιού, της Εύβοιας και πλειάδας άλλων εγκλημάτων.

Αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη, θα μπορούσαμε να αναμένουμε ότι ίσως υπάρχει κάποια αμυδρά πιθανότητα οι συγγενείς των θυμάτων, μαζί με τους συγγενείς των πεθαμένων στα νοσοκομεία από τα πρωτόκολλα του θανάτου, τις ξαφνικίτιδες, όσοι έπαθαν ανήκεστες βλάβες στην υγεία τους, οι εξαθλιωμένοι υγειονομικοί σε αναστολή και αυτοί που τους αρπάζουν τα σπίτια τα μαφιόζικα funds που στήνονται με κεφάλαιο 2000 ευρώ με τις ευλογίες της κυβέρνησης και την ανοχή της - ΚΑΤΆ ΤΟ ΔΟΚΟΥΝ - δικαιοσύνης, να οδηγηθούν σε αυτοδικία.

Στοιχηματίζω όμως ότι οι (κατά πλειοψηφία μπολιασμένοι και συστημικοί) συγγενείς, αφού κλαψουρίσουν γοερά και ξεσπάσουν στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, εν συνεχεία θα το ρίξουν στα …Ζάναξ. Λυπάμαι πολύ που το λέω αυτό, αλλά αυτά που βλέπω γύρω μου με οδηγούν σ’ αυτό το συμπέρασμα.

Βλέπω ότι κανείς τους δεν έχει το κουράγιο της αυτοδικίας ή άλλης αποτελεσματικής αντίδρασης, λόγω της ναρκοληψίας τους από την διαρκή παραμονή τους στον ψηφιακό κόσμο. Μακάρι να διαψευστώ.

Η Παγκόσμια Εγκληματική Υπερδομή ενδέχεται επίσης να προκάλεσε και τον πρόσφατο εκτροχιασμό του τραίνου με το άκρως τοξικό χλωριούχο βινύλιο στο Οχάιο των ΗΠΑ, που επίσημα οφείλεται στο ξεχαρβαλωμένο αμερικανικό σιδηροδρομικό δίκτυο, ανεπίσημα όμως για να διοχετεύσει την αγανάκτηση των Αμερικανών πολιτών απέναντι στη συνεχή αποστολή στρατιωτικού υλικού και χρηματοδότησης στην Ουκρανία. Δηλαδή, άλλη μία false flag.

Οι συνέπειες της μόλυνσης στο Οχάιο υπολογίζεται να εκτοπίσουν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους από την περιοχή και να προκαλέσουν τον θάνατο άνω των 10 εκατομμυρίων Αμερικανών και πολλαπλάσιων ζώων μεσοπρόθεσμα.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτό ακριβώς παρουσιάζεται σε μια δευτεροκλασσάτη κινηματογραφική ταινία του Netflix του 2022, το White Noise (Λευκός Θόρυβος) με σενάριο ένα τρένο που μεταφέρει τοξικές ουσίες και εκτροχιάζεται στο …Οχάιο!

Το πρόβλημα είναι ότι μόλις λίγες εβδομάδες πριν ο CDC επικαιροποίησε το τοξικολογικό προφίλ του χλωριούχου βινυλίου μετά από 17 χρόνια.

Ο εκτροχιασμός του Οχάιο βρωμάει τόσο πολύ, όπως και τα εντελώς «τυχαία» Event 201 που συγκάλεσε ο Μπιλ Γκέιτς (η προσομοίωση μιας πανδημίας κορωνοϊού), και η διάσκεψη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τον καθολικό εμβολιασμό, λίγες εβδομάδες πριν από το υποτιθέμενο ξέσπασμα της πανδημίας Covid-19 στην Κίνα.

Ήταν όλες απλές συμπτώσεις, όπως οι ξαφνικίτιδες; Δύσκολο να το πιστέψει κάθε νοήμων άνθρωπος.

Οι διεθνείς οικονομικές και επιχειρηματικές ελίτ, εδώ και χρόνια έχουν δηλώσει δημοσίως ότι ο μέσος δείκτης νοημοσύνης του κόσμου (δηλαδή όσων δεν ανήκουν στην τάξη τους) είναι λίγο πιο πάνω από των χιμπατζήδων, και επειδή οι ελίτ κατέχουν πλέον όλα τα τεχνολογικά μέσα, οι “χιμπατζήδες” δεν αξίζει να ζουν γιατί “τους” καταστρέφουν” το οικοσύστημα που θεωρούν ότι τους ανήκει δικαιωματικά.

Την τελική εξόντωση των λαών που σχεδιάζουν, είναι λοιπόν ικανοί να την παρουσιάσουν ως επίθεση …εξωγήϊνων στους ναρκωμένους λαούς που δεν θα προλάβουν καν να αντιληφθούν τι τους συνέβη.

Οι εμετικοί υποτακτικοί τους που δρουν στην Ελλάδα, γιατί να διστάσουν σε άλλο ένα μαζικό έγκλημα; Μας έχουν δώσει τέτοιες ενδείξεις; Ποτέ.

Ενδείξεις όμως για το συμβάν στα Τέμπη μας δίδουν τα αριθμογράμματα της Ελληνικής γλώσσης.

Η ΕΛΛΑΣ ΠΕΝΘΕΙ=433, ΤΕΜΠΗ=433.                      Η ΕΛΛΑΣ ΠΕΝΘΕΙ=ΤΕΜΠΗ=433

Η σύγκρουση έγινε 23:21:18 στις 28/2/2023.      23+21+18=62. 62 ήταν το νούμερο στο Intercity.                                                                     62: 6+2=8. Ο αριθμός 8 προκύπτει κι από τις μονάδες που μας δίδουν πρώτα τον αριθμό 17 και μετά προστιθέμενες μεταξύ τους μας δίδουν τον αριθμό 8                                                   Τι μπορεί σε αυτή την περίπτωση να σημαίνει ο αριθμός 8; Οριζοντίως είναι δύο εφαπτόμενοι κύκλοι οι οποίοι δείχνουν επαφή/συνάντηση/σύγκρουση.                                              Το συμβάν έχει σχέση και με τον αριθμό 118.      Εάν εξαλείψουμε τις τελείες από την ώρα της σύγκρουσης θα πάρουμε έναν εξαψήφιο αριθμό που είναι ο 232118. Τα τρία τελευταία ψηφία του αριθμού αυτού είναι ο αριθμός 118, που είναι το κλειδί για το οποίο μιλούσε ο σταθμάρχης, που είχε ΒΑΡΔΙΑ=118. 

Ακόμη βλέπουμε ισοψηφία στις λέξεις:.                ΚΛΕΙΔΙ ΕΚΑΤΟΝ ΔΕΚΑ ΟΚΤΩ=1745.                       Η ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ=1745.                             ΚΛΕΙΔΙ ΕΚΑΤΟΝ ΔΕΚΑ ΟΚΤΩ=ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ1745

Επίσης βλέπουμε να ισοψηφούν οι λέξεις: 

ΒΡΑΔΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ=949.                                             ΕΙΣ ΤΑ ΤΕΜΠΗ=949

Δείτε τώρα την ώρα και την ημερομηνία η οποία μας παραπέμπει στον σατανά! Ας προσθέσουμε όλους τους αριθμούς...

23:21:18 στις 28/2/2023

2+3+2+1+1+8+2+8+2+2+2+3=36

36 όσα και τα νούμερα της ρουλέτας τα οποία όταν τα προσθέσεις όλα 1+2+3+4........+36, σου δίνουν τον αριθμό 666 (οι παίκτες στο καζίνο παίζουν με τον σατανά!!!).

Δείτε ακόμη όταν γράψουμε:

ΕΚΑΤΟΝ ΔΕΚΑ ΟΚΤΩ=1666!

Το συμβάν/δολοφονία ήταν μια θυσία στον σατανά.

Στην φάση αυτή το καίριο ερώτημα που πρέπει να θέσουμε για τα τρένα των Τεμπών, είναι το εξής: Cui bono; Ποιος ωφελείται;

Λογικά, μετά από τη σύγκρουση των τρένων, η Νέα Δημοκρατία αναμένεται να καεί. Η σύγκρουση των τρένων ωφελεί λοιπόν τους τσοπάνους του μαντριού, ΤΣΙΡΙΖΑ, Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ, ΜΠΑΤΣΟΚ, ΜΕΡΑ-ΝΥΧΤΑ, ΚΚΕ (που ψηφιζει σε όλα ΟΧΙ, εκτός από την αύξηση της βουλευτικής αποζημίωσης) και μερικά νεόκοπα ή γηραιότερα τσοπανόσκυλά τους που σπεύδουν όλα να κάνουν δηλώσεις εναντίον της ΝΕΑΣ ΔΗΜΙΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Ωστόσο, όλες οι δουλοκοινοβουλευτικές πόρνες χρειάζονται οπωσδήποτε άλλη μία τετραετία συγκυβέρνησης για να ολοκληρώσουν τα υποσχεθέντα στους εντολείς τους: την παράδοση του μισού Αιγαίου και των νησιών του, της Θράκης, την γενοκτονία των εναπομεινάντων Ελλήνων, την μετατροπή του αρχαίου ιερού μας λίκνου σε απέραντο στρατόπεδο του ΝΑΤΟ και σε χώρο διακοπών πλουσίων ραμολιμέντων −κατά προτίμησιν ομοφυλόφιλων−, την ιδιωτικοποίηση του νερού και την αντικατάσταση των γηγενών Ελλήνων από πειθήνιους και φτηνά αμοιβόμενους αφροασιάτες μουσουλμάνους, έως ότου η τεχνητή νοημοσύνη να αχρηστεύσει και αυτούς τους «χιμπατζήδες».

Επομένως, ναι μεν η Νεα Δημιοκρατία θα χάσει μερικές ψήφους, αλλά αυτές θα οδεύσουν προς τους υπόλοιπους τσοπαναραίους και στα τσοπανόσκυλά τους, και όχι σε κάποιο μικρό, και «αδέσποτο» πατριωτικό κόμμα, που τα μέλη του είναι έντιμα και δεν έχουν διαπλακεί με τους Συνομώτες.

Άρα, το πιθανότερο είναι ότι οι εκλογές θα γίνουν πριν ή στα μέσα στις διακοπές του καλοκαιριού, ώστε να υπάρχει και μεγάλη αποχή, την οποία τα πολυάριθμα πρακτόρια της κυβέρνησης θα προωθήσουν στο έπακρο.

Μόνο που αυτή τη φορά υπάρχει ένα ίσως ενθαρρυντικό στοιχείο που ίσως τους διέφυγε: ότι τα θύματα της σύγκρουσης των Τεμπών είναι σχεδόν όλα νέοι της εναπομείνασας ελληνικής μεσαίας τάξης, με γονείς Νεοδημοκράτες και Συριζαίους.

Θα ταυτιστεί άραγε η μπολιασμένη ελληνική νεολαία με τα θύματα, ώστε να πετάξει τα SmartPhone από το χέρι, αντιδρώντας θεαματικά;

Δεν το πιστεύω.

Αν ποτέ συμβεί αυτό, τότε μόνο θα αποδειχτεί ότι ο νεο-Έλληνας δεν είναι «χιμπατζής», και όχι με την αποχή του η οποία θα ξαναστείλει στο Πρυτανείο των 300 τα ίδια καθάρματα, που αυτή τη φορά θα συμπεριλαμβάνουν και αρκετούς αφροασιάτες βουλευτές που έχουν λάβει ιθαγένεια. Είπαμε, και 5% όλου του εκλογικού σώματος να ψηφίσει, πάλι βγαίνει κυβέρνηση. Δεν υπάρχει πλαφόν προς τα κάτω.

Μέχρι το καλοκαίρι λοιπόν, εικάζω ότι ο Πολάκης δεν θα το κουνήσει από τον ΤΣΙΡΙΖΑ, αλλά η τζάμπα «μαγκιά» της καταγγελίας του θα έχει μετρήσει υπέρ του, τοποθετούμενος τελικά ως περιφερειάρχης Κρήτης, προκειμένου, όπως λέγεται, να ιδιωτικοποιήσει και το νερό της. Τι ΤΡΑΙΝΟΣΕ, τι νερά Κρήτης…

Η δε νομοθεσία περί αποκλεισμού κομμάτων από τις εκλογές δεν έγινε για να αποκλείσει την Χρυσή Αυγή, που έδειξε ότι, τελικά, ήταν άλλη μια κοινοβουλευτική πόρνη (ξεγέλασε ένα μέρος του πληθυσμού) αφού τα μέλη της δεν παραιτήθηκαν ώστε να μην ψηφιστεί η Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά άλλα, αληθινά πατριωτικά και άφθαρτα κόμματα που τυχόν θα συμμετάσχουν στις εκλογές.

Αντιθέτως, ηρωοποιείται ο Κασιδιάρης (Όλοι θα θέλαμε να υπάρξει ένας αληθινός Έλληνας πατριώτης που θα κυβερνήσει και θα τσακίσει τα δουλοσιωνιστικα ποντικια που κατατρώγουν πολλά χρόνια τις σάρκες των πολιτών μας και τον πλούτο της Ελλάδος) και με τη βοήθεια των δήθεν πατριωτικών φυλλάδων και μπλόγκερ που τον διαφημίζουν συστηματικά ως τον μόνο κατάλληλο πατριώτη, τον καθιστά την επόμενη δικλείδα ασφαλείας του σατανικού Καθεστώτος, όταν αναπόφευκτα θα καταργηθεί ο σχετικός νόμος.

Άλλωστε πολύ σύντομα θα είναι ελεύθερος, δεδομένου ότι εργάζεται μέσα στις φυλακές και η ποινή του μειώνεται κατά το ήμισυ.

Ποιος θα φταίει λοιπόν για την επερχόμενη συγκυβέρνηση και την απώλεια του Αιγαίου και με τη βούλα; Η Διεθνής Εγκληματική Υπερδομή, οι Στοές και τα λαγούμια, ή ο κόσμος που πιστεύει ό,τι του πει το γκουβέρνο και τα τσοπανόσκυλά του;

Η απουσία μαζικής, γνήσιας και θεαματικής αντίδρασης των νέων Ελλήνων (που δεν θα είναι όμως made by Soros) θα δείξει και το μέγεθος της ναρκοληψίας τους που οφείλεται στον εθισμό τους στον ψηφιακό κόσμο, αλλά και στις στοχευμένες Ψυχολογικές Επιχειρήσεις Πολέμου (ΨΕΠ) που τους ανάγκασαν τα τελευταία 23 χρόνια να εστιάζουν την προσοχή τους κυρίως στην κατασκευασμένη δυσφορία του …φύλου τους και την Ροκφέλερ-CIA-ΟΗΕ fake ανθρωπογενή άνοδο της θερμοκρασίας.

Οι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή μας για κάποιο λόγο

Κάποτε ήταν ένα αγοράκι που ήθελε να γνωρίσει τον Θεό…

Ήξερε ότι το ταξίδι ως το μέρος που ζούσε ο Θεός θα ήταν μακρινό κι έτσι έβαλε στην βαλίτσα του μερικά σοκολατάκια και αναψυκτικά και ξεκίνησε το δρόμο του.

Αφού είχε περπατήσει λίγο, συνάντησε ένα ηλικιωμένο κύριο.

Ο άντρας καθόταν σε ένα παγκάκι στο πάρκο και τάιζε περιστέρια.

Ο μικρός έκατσε δίπλα του και άνοιξε τη βαλίτσα του για να πιει ένα αναψυκτικό.

Ακριβώς τότε παρατήρησε ότι ο ηλικιωμένος έμοιαζε πεινασμένος κι έτσι του προσέφερε ένα σοκολατάκι.

Ο ηλικιωμένος δέχτηκε με ευγνωμοσύνη και χαμογέλασε στο μικρό.

Το χαμόγελο του ήταν τόσο όμορφο , που το αγόρι , θέλοντας να το ξαναδεί , του προσέφερε και ένα αναψυκτικό.

Ο γέροντας χαμογέλασε ξανά στον μικρό.
Το παιδί ήταν τρισευτυχισμένο!
Πέρασαν μαζί όλο το απόγευμα, τρώγοντας και χαμογελώντας, μα χωρίς να ανταλλάξουν ούτε μία λέξη…

Όταν άρχισε να νυχτώνει, το αγόρι κατάλαβε πως έπρεπε να ξεκινήσει το δρόμο για το σπίτι του .
Σηκώθηκε κι αφού έκανε μόλις λίγα βήματα, γύρισε πίσω, έτρεξε προς το μέρος του ηλικιωμένου και τον αγκάλιασε σφιχτά.

Κι ο γέροντας του χάρισε το πιο όμορφο χαμόγελό του!

Όταν το παιδί έφτασε σπίτι του, η μητέρα του παρατήρησε το βλέμμα χαράς στο πρόσωπό του.
Το ρώτησε:
-” Τι έκανες σήμερα και είσαι τόσο χαρούμενος;”
Ο μικρός είπε:
-” Έφαγα σοκολατάκια στο πάρκο με το Θεό !”
Και πριν η μαμά προλάβει να απαντήσει ο μικρός πρόσθεσε:
-“Και ξέρεις κάτι; Ο Θεός έχει το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει !”

Εν τω μεταξύ , ο ηλικιωμένος ακτινοβολώντας και ο ίδιος από χαρά , επέστρεψε στο σπίτι του.

Ο γιος του , παρατηρώντας το βλέμμα ευτυχίας και αγαλλίασης στο πρόσωπό του τον ρώτησε:
-“Πατέρα , τι έκανες σήμερα και είσαι τόσο χαρούμενος;”
Κι ο γέροντας είπε:
-“Έφαγα σοκολατάκια στο πάρκο με τον Θεό!”
Και πριν ο γιος του προλάβει να απαντήσει , ο γέροντας πρόσθεσε:
-“Και ξέρεις κάτι ; Είναι πολύ νεότερος απ΄όσο πίστευα!”

Πολύ συχνά υποτιμάμε τη δύναμη ενός αγγίγματος, ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα, το να νοιάζεται κάποιος πραγματικά για σένα, ένα αυτί έτοιμο να μας ακούσει, ένα ειλικρινές κοπλιμέντο, ή την πιο μικρή πράξη ενδιαφέροντος όλα εκ των οποίων μπορούν να αλλάξουν ριζικά τη ζωή μας.

Οι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή μας για κάποιο λόγο, για λίγο ή για μια ζωή.
Ας τους δεχτούμε με τον ίδιο ενθουσιασμό!

Τι μας περιμένει ακόμη;

Αν δεν προηγηθεί ένας πολύ μεγάλος πόλεμος....

Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν ορίσει το σύστημα της θείας τιμωρίας στους θνητούς, που ξεπερνούσαν τα ηθικά όρια και προσέβαλαν την θεϊκή τάξη του κόσμου ως εξής:

• Η Ύβρις ήταν η υπερεκτίμηση δικαιωμάτων, η παραβίαση των νόμων της πολιτείας, η προσβολή των θεών και η κατάχρηση εξουσίας των θνητών,

• Ή Άτη ήταν το θόλωμα της κρίσης, η τύφλωση του νου των υβριστών,

• Η Νέμεσις, η οργή και η εκδίκηση των θεών, η θεία δίκη,

• Η Τίσις, η τιμωρία και η συντριβή των υβριστών.

Βρισκόμαστε στο στάδιο της Άτης, όπου οι πολιτικοί σχεδόν όλου του κόσμου, εκτελώντας πανομοιότυπες εντολές ψυχοπαθών, που τους παραδίδονται από την μη προβεβλημένη, αλλά πλέον γνωστή, κορυφή της πυραμίδας της σατανικής εξουσίας, δρουν σαν υπνωτισμένοι, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι, όχι μόνο σε σχέση με τα εμβόλια, αλλά και ως προς όλες τις εφαρμογές της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Ειδικά οι νεώτερες γενιές, μοιάζουν να έχουν πάθει μια μόνιμη αναισθητοποίηση, ένα είδος πνευματικής και ηθικής λοβοτομής, μιας διανοητικής αναπηρίας, που τις αναγκάζει να υποτάσσονται άκριτα στις προσταγές των τυράννων, χωρίς καν να μπορούν να αντιληφθούν ότι έχουν μετατραπεί σε κοπάδι που οδεύει κατευθείαν στο σφαγείο.

Ωστόσο, η ανθρωπότητα οδεύει ίσως προς την αυτοκαταστροφή της.

Είναι βέβαιο, ότι, αν οι νεώτεροι δεν το αντιληφθούν έγκαιρα και δεν αντιδράσουν με πυγμή σε όλα αυτά, καθοδηγούμενοι από τη γνώση των παλαιότερων, η Γαία, κινούμενη βεβαίως από την θεϊκήν χείραν, θα αναλάβει αυτό το έργο τινάζοντας από πάνω της τις χίμαιρες, τα υβρίδια και τις πλαστικές μήτρες σαν ψείρες, όπως τίναξε όλα τα βδελύγματα των Ατλάντιων Αρχόντων, που είχαν γεμίσει τον προκατακλυσμιαίο κόσμο.

Αν οι άνθρωποι ολιγωρήσουν, η Γαία θα τινάξει όλα τα βδελύγματα από πάνω της, εφαρμόζοντας ως νέμεση μια κολοσσιαία φυσική καταστροφή.

Όλων τούτων λεχθέντων, δεν αποκλείω καθόλου οι "Τρεις Ημέρες του Σκότους"* και η μετατόπιση πόλων λόγω ολίσθησης του φλοιού της Γης, με τους κατακλυσμούς, τις ηφαιστειακές εκρήξεις, και τους σεισμούς που θα τη συνοδεύουν, να συμβούν μέσα στις επόμενες δεκαετίες και όχι σε ένα μακρυνό μέλλον.

Αν φυσικά δεν προηγηθεί ένας μεγάλος πόλεμος.

* Σε όλη τη Γη θα πέσει ένα βαθύ σκοτάδι που θα διαρκέσει τρεις ημέρες και τρεις νύχτες. Τίποτα δεν θα φαίνεται, και ο αέρας θα είναι φορτωμένος με λοιμό που θα χτυπήσει κυρίως, αλλά όχι μόνο, τους εχθρούς της θρησκείας.

Κατά τη διάρκεια αυτού του σκότους, θα είναι αδύνατο να χρησιμοποιήσετε οποιονδήποτε φωτισμό φτιαγμένο από ανθρώπους, εκτός από ευλογημένα κεριά (σημ.: Στην εποχή μας, αν συμβεί κάτι τέτοιο, τα ηλεκτρικά δίκτυα θα αχρηστευθούν, οπότε αναγκαστικά θα χρησιμοποιηθούν κεριά ή γεννήτριες, εφόσον βέβαια είναι διαθέσιμες και υπάρχουν επαρκή καύσιμα).

Αυτός, που από περιέργεια, θα ανοίξει το παράθυρό του για να κοιτάξει έξω ή θα βγει από το σπίτι του, θα πέσει νεκρός επί τόπου. Οι άνθρωποι πρέπει να παραμείνουν στα σπίτια τους, και να παρακαλούν τον Θεό να τους ελεήσει. Ο αέρας θα μολυνθεί από δαίμονες που θα εμφανιστούν με κάθε είδους αποκρουστικές μορφές.

Πλείστες αναφορές έλευσης σκότους υπάρχουν επίσης στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο: 21:11, 21:25-26, στην Αποκάλυψη του Ιωάννου, που περιγράφει επίσης μια ""πληγή" αφύσικου σκοταδιού ως αποτέλεσμα της Έκτης Σφραγίδας (Αποκ. 6:12) και του Πέμπτου Φιαλιδίου (Αποκ. 16:10) και σε πολλά άλλα σημεία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, όπως και σε οράματα ορθοδόξων γερόντων και γεροντισσών που μπορεί ο καθένας να αναζητήσει μόνος του, και να τα ερμηνεύσει με βάση τα ως άνω περιγραφέντα φυσικά φαινόμενα.

Εξετάζοντας όλες τις ανωτέρω αναφορές από γεωφυσική σκοπιά, είναι σαφές ότι περιγράφεται η παύση της περιστροφής της Γης, η αταξία και η εξαφάνιση του γήινου μαγνητικού πεδίου λίγο πριν από την αντιστροφή των μαγνητικών πόλων, την έκθεση στον θανατηφόρο ηλιακό άνεμο και στις ηλεκτρικές καταιγίδες, και τελικά την ολίσθηση του φλοιού και την μετατόπιση των γεωγραφικών πόλων.

(Το σκότος δεν σημαίνει ότι θα διαρκέσει οπωσδήποτε τρεις ημέρες).

Πόσο θέλω να πάρω την θλίψη από τα μάτια σου.

Για την Νεφέλη

Υπάρχουν στιγμές που σκοτεινιάζει το βλέμμα σου και τα χείλη σου σφίγγονται για να μην βγει από το στόμα σου η κραυγή της ψυχής σου.

Ίσως να φοβάσαι τα λόγια που θα ξεστομίσει γιατί οι αλήθειες πάντα πονάνε.
Ξερεις όμως κάπως έτσι έρχεται η λύτρωση.

Ούρλιαξε, κλάψε, φώναξε, εγώ θα είμαι εκεί αν θες,να σε πάρω αγκαλιά να σε κανακέψω σαν μικρό παιδί.
Το κάθε δάκρυ σου θα το φιλώ και θα το κάνω χαρά.
Το κάθε χάδι μου θα είναι βάλσαμο στις πληγές σου.
Ξέρω πως είναι να πονάς, αλλά ο πόνος όταν μοιράζεται είναι πιο ελαφρύς.
Βλέπεις κι εσύ τον ίδιο ρόλο παίζεις στη ζωή μου. Είσαι το δικό μου γιατρικό.
Γιατί κι εγώ μέσα από σένα βλέπω πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Υπάρχουν άνθρωποι που σέβονται την αγάπη και την φροντίζουν.
Υπάρχουν άνθρωποι που διψούν να νιώσουν πως τους νοιάζονται, πως τους αγαπούν, πως τους εκτιμούν.
Όμως πρέπει να αφεθείς για να μπορέσω να σε γιατρέψω. Το ίδιο πρέπει να κάνω κι εγώ.

Υπάρχουν φορές που θέλω να σου σκάσω δυο φιλιά. Υπάρχουν φορές που θέλω να σε πιάσω από το χέρι να περπατήσουμε και να σου πω είμαι εδώ. Υπάρχουν φορές που θέλω να νιώσω την τρέλα σου. Να γελάμε σαν μικρά παιδιά μέσα στο δρόμο, να με παίρνεις αγκαλιά και να βλέπω στα μάτια σου την ελπίδα, αυτή που εγώ θα σου έχω χαρίσει.
Ναι, θέλω να γίνω ένα σημαντικό κομμάτι στη ζωή σου.
Κι εγώ αυτό επιθυμώ. Να γίνεις αυτό το διαφορετικό στην δική μου ζωή. Αυτό που θα με κάνει πάλι να πιστέψω, πάλι να ονειρευτώ.
Να γίνω ο άνθρωπος σου κι εσύ ο δικός μου.

Δεν θα σου πω “για πάντα” .
Με τρομάζει πλέον αυτή η λέξη, γιατί κι εμένα όσες φορές μου είπαν “για πάντα” ανατράπηκαν όλα.

Όμως κάθε βράδυ θα σου λέω, μιλάμε “αύριο” ψυχή μου.
Πιο δίκαιο, πιο συνεπές, πιο έντιμο .

Αλλά το “μαζί” θα πάρει σάρκα και οστά.
Αυτό στο υπόσχομαι. Και από σένα ζητώ μόνο αυτό. Μαζί σε όλα, εύκολα δύσκολα, χαρές λύπες αλλά” μαζί”.

Μόνο να γκρεμιστεί αυτός ο τοίχος που έχει υψωθεί ανάμεσα μας. Αυτός ο τοίχος που λέγεται παρελθόν. Ένα παρελθόν που ακόμα στέκεται στο παρόν μας και με μαθηματική ακρίβεια επηρεάζει το μέλλον. Πληγωθήκαμε, επειδή δώσαμε αξία σε ανθρώπους που δεν άξιζαν. Ακούμπησαν την ψυχή μας με βρώμικα χέρια και την λέρωσαν.

Όλα θέλουν το χρόνο τους όμως.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο τελικά.
Ίσως έπρεπε να περάσουμε από την δυστυχία για να εκτιμήσουμε την ευτυχία. Ίσως έπρεπε να περάσουν από τη ζωή μας κάποιοι άνθρωποι για να μας μάθουν τι θέλουμε, αλλά και τι δεν θέλουμε πλέον. Να συνειδητοποιήσουμε ποιος αξίζει να είναι συνοδοιπόρος μας.

Σου απλώνω το χέρι για να σωθείς και να σωθώ.
Να περπατήσουμε στο δικό μας μονοπάτι.
Βήμα βήμα, χέρι χέρι, αλλά κυρίως ψυχή με ψυχή.
Δεν ξέρω που οδηγεί το μονοπάτι. Δεν ξέρω το τέλος της διαδρομής, αλλά ξέρω πως θα είναι όμορφα.
Και ξέρεις γιατί;
Γιατί περάσαμε από δύσβατους δρόμους και αντέξαμε. Κι αυτό είναι δύναμη για την συνέχεια.

Πιάσε μου το χέρι λοιπόν κι έλα να περπατήσουμε. Πάμε να σιγοτραγουδήσουμε στον δικό μας ρυθμό. Στον ρυθμό των ψυχών μας.
Πάμε να μπερδέψουμε τα όνειρα μας και να τα κάνουμε ένα. Το πιο όμορφο όνειρο και θα είναι όλο δικό μας.

Κι εκεί κάτω από το φεγγάρι απλά θέλω να με παίρνεις αγκαλιά να με φιλάς και να μου λες κι εσύ, ”αύριο” κοριτσάκι μου, μιλάμε “αύριο”.

Ελληνισμός και Χριστιανισμός

 Ελληνισμός και Χριστιανισμός: Η πρώτη συνάντηση

Ο Χριστιανισμός ή ορθότερα η Χριστιανική Εκκλησία —διότι Χριστιανισμός χωρίς Εκκλησία ήταν από την αρχή της ιστορίας του αδιανόητος— υπήρξεν ιστορικά γέννημα του Ιουδαϊσμού. 

Ο Ιησούς Χριστός ήρθε ως Μεσσίας των προσδοκιών του ιουδαϊκού λαού, γεννήθηκε, μεγάλωσε και εκήρυξε μέσα σε ιουδαϊκό περιβάλλον και η ουσία του κηρύγματός του δεν ήταν άλλο από την έλευση της Βασιλείας του Θεού, την οποίαν είχαν προαναγγείλει οι προφήτες του Ισραήλ και ανέμεναν οι σύγχρονοί Του Ιουδαίοι. Εξέλεξε ως συνεργάτες Του τους Δώδεκα, ως τύπους και εσχατολογικούς κριτές των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, και δεν εισήγαγε τη λατρεία άλλου Θεού, παρά του Θεού «του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ». 

Η πρώτη Εκκλησία των Ιεροσολύμων δεν αποτελείτο παρά από εξη Ιουδαίους χριστιανούς, οι οποίοι τηρούσαν την εντολή της περιτομής και ελάτρευαν τον Θεόν στον Ιουδαϊκό Ναό των Ιεροσολύμων. 

Οι ρωμαϊκές αρχές θεωρούσαν τους πρώτους χριστιανούς ως κάποια «αίρεση» των Ιουδαίων και τους παρέδιδαν σ' αυτούς να τους δικάσουν σύμφωνα με το Νόμο τους. Όλα έδειχναν εκ πρώτης όψεως ότι η χριστιανική Εκκλησία ήταν ένα ιστορικό παρακλάδι του Ιουδαϊσμού.

Αλλά το κήρυγμα του Ιησού, η Σταύρωση και η Ανάστασή Του, ολόκληρο το λυτρωτικό Του έργο, είχαν παγκόσμια προοπτική και σημασία. 

Στο σημείο αυτό διαδραματίζει ο ελληνισμός καίριο και αποφασιστικό ρόλο. Ο ρόλος αυτός δεν διαδραματίστηκε ερήμην ή σε πείσμα του Ιουδαϊσμού, αλλά ως πρόκληση προς αυτόν να επανερμηνεύσει την ίδια του την παράδοση, κυρίως τους προφήτες του και να επανεύρει τον παγκόσμιο χαρακτήρα της. Την πρόκληση αυτή ανέλαβαν να κάνουν οι «ελληνιστές Ιουδαίοι», όσοι δηλαδή από τους Ιουδαίους της Παλαιστίνης και της διασποράς μιλούσαν την ελληνική και χρησιμοποιούσαν στη λατρεία τους την Παλαιά Διαθήκη στην μετάφραση των Εβδομήκοντα. 

Όσοι από αυτούς έγιναν χριστιανοί με επικεφαλής τον πρωτομάρτυρα Στέφανο και ιθύνοντα νουν τον Απόστολο Παύλο και τους άλλους πνευματικούς ταγούς εκ των «ελληνιστών», κάνουν το μεγάλο βήμα της αποσπάσεως της Χριστιανικής Εκκλησίας από την λατρεία του Ναού των Ιεροσολύμων και την υποχρέωση της περιτομής και ανοίγουν έτσι το δρόμο για να εισέλθουν τα «έθνη», δηλαδή ουσιαστικά οι Έλληνες, στη χριστιανική Εκκλησία. 

Μέσα σε λίγα χρόνια, περί το 60 μόλις μ.Χ., όχι μόνο η πλειονότητα των χριστιανών προέρχονται εξ εθνικών, όπως μαρτυρεί η προς Εφεσίους επιστολή του Παύλου, αλλά και η ίδια η ηγεσία της Εκκλησίας περνά στα χέρια Ελλήνων. 

Ονόματα ελληνικά, όπως Λουκάς, Τιμόθεος, Τίτος κ.α., αποτελούν πλέον την ηγεσία της Εκκλησίας. Ο ελληνισμός με τη βοήθεια αρχικά των ελληνιστών, οι οποίοι τον αποσυνδέουν από τον στενά και εθνικιστικά νοούμενο Ιουδαϊσμό, συνδέει πλέον την ιστορική πορεία του με τον ελληνισμό, και αρχίζει έτσι μια μακραίωνη διεργασία, από την οποία πηγάζει και διαμορφώνεται σιγά-σιγά αυτό που ονομάζουμε ελληνική ταυτότητα.

Ο κρίσιμος σταθμός στην όλη αυτή πορεία των σχέσεων ελληνισμού και χριστιανισμού βρίσκεται στον 2ο μ. Χ. αιώνα. Μέχρι τότε ο Χριστιανισμός δεν αποτελεί πρόκληση για την ελληνική διανόηση. Την εποχή όμως αυτή εμφανίζονται οι πρώτοι Έλληνες διανοούμενοι, οι λεγόμενοι Απολογητές, οι οποίοι ασπάζονται τον Χριστιανισμό και προσπαθούν να κάνουν τη διδασκαλία του ελκυστική στην ελληνική διανόηση της εποχής τους. Έτσι αρχίζουν πλέον οι μεγάλες δυνατότητες, αλλά και οι πελώριοι κίνδυνοι.

 Πολλοί, όπως ο ιστορικός Harnack, θα κάνουν λόγο από εδώ και στο εξής για «εξελληνισμό του Χριστιανισμού». Άλλοι, όπως ο αείμνηστος π. Γεώργιος Florofvsky, θα μιλήσουν για «εκχριστιανισμό του ελληνισμού». 

Η σχέση των δυο αυτών πνευματικών μεγεθών θα σηματοδοτήσει εν πολλοίς τα όρια μεταξύ Ορθοδοξίας και αιρέσεως. Η μάχη θα είναι σκληρή. Οι Πατέρες, όπως ο Μ. Αθανάσιος, θα γράφουν έργα «Κατά Ελλήνων» και μέχρι περίπου τον 9ο η 10ο αιώνα μ. Χ. το όνομα «Έλλην» θα σημαίνει στο Βυζάντιο «ειδωλολάτρης» και θα είναι απόβλητο και καταδικαστέο.

 Από το άλλο μέρος θα χρησιμοποιείται αφειδώς η ελληνική γλώσσα και η αρχαιοελληνική ρητορική από τους Πατέρες της Εκκλησίας, η ελληνική φιλοσοφία θα δανείζει την ορολογία της στη διατύπωση των χριστιανικών δογμάτων, οι ειδωλολατρικές εορτές θα παίρνουν χριστιανικό περιεχόμενο, χωρίς να αποβάλλουν τα ήθη και τα έθιμα, που τις συνόδευαν ως τότε, και οι νεότεροι ερευνητές θα μπορούν να κάνουν λόγο για «Πλατωνισμό των Πατέρων», «Χριστιανικό πλατωνισμό», ελληνικές επιδράσεις στην πατερική σκέψη, και άλλα παρόμοια. 

Τι ακριβώς συνέβη; Πού βρίσκεται η αλήθεια; Σε ποια σημεία δόθηκε η μάχη μεταξύ Ελληνισμού και Χριστιανισμού, και τι ακριβώς προέκυψε από αυτή τη μάχη; 

Από την απάντηση στα ερωτήματα αυτά θα κριθεί η έννοια και το περιεχόμενο της ελληνικής ταυτότητας, όπως την διαμόρφωσαν οι Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας.

 

Ελληνισμός και Χριστιανισμός: Τα καίρια θέματα

Η στάση των Πατέρων της Εκκλησίας έναντι της ελληνικής παιδείας θα μπορούσε να διακριθεί κατά τους εξής τρεις τρόπους:

α) Στάση εκλεκτικότητας και επιλογής. Στο γνωστό έργο του «Προς τους νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων», ο Μ. Βασίλειος παροτρύνει τους νέους να επιλέγουν από την κλασσική παιδεία, όπως οι μέλισσες τα άνθη και τους χυμούς, που θα τους είναι ωφέλιμα, και να απορρίπτουν όσα είναι βλαβερά. Η διακριτική αυτή διεργασία δεν είναι εύκολη, υπονοεί πάντως ότι υπάρχουν και πολλά καλά και ωφέλιμα, στην κλασσική ελληνική παιδεία, την οποία ο Βασίλειος παρομοιάζει με τη φοίτηση του Μωϋσέως στη σοφία των Αιγυπτίων πριν να προσέλθει «τη θεωρία του όντος», δηλαδή στη θέα του Θεού στο όρος Σινά. 

Την ίδια στάση τηρεί και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Η αρχή του ως προς την χρήση της ελληνικής παιδείας είναι: κράτα το ρόδον, απόφευγε το αγκάθι.

 Παρόμοιες είναι και οι απόψεις του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: «Ει γαρ και μη, καθώς προσήκε περί αναστάσεως, φιλοσοφούσιν άπαντες (οι αρχαίοι Έλληνες), αλλ' όμως περί της κρίσεως και της κολάσεως και των εκεί δικαστηρίων άπαντες συμφωνούσιν, ότι έσται τις των ενταύθα γινομένων αντίδοσις εκεί».

Η κλασσική μόρφωση δεν απορρίπτεται εντελώς από τον Χρυσορρήμονα: «Τι ουν; κατασκάψομεν τα διδασκαλεία (των ειδωλολατρών Ελλήνων), φησίν; Ου τούτο λέγω, αλλ' όπως μη την της αρετής καθέλωμεν οικοδομήν και ζώσαν κατορύξωμεν την ψυχήν».

β) «Καινοτομείν τα ονόματα». Όλες οι λέξεις που χρησιμοποιούμε στη γλώσσα μας είναι σχετικές και ανίκανες να εκφράσουν πλήρως το νοούμενο. Καμιά γλώσσα δεν είναι «ιερή», ούτε η Ελληνική ούτε η Εβραϊκή, αν και ο Μ. Βασίλειος σημειώνει ιδιαίτερα το ότι οι Εβδομήκοντα δεν μετέφρασαν, άλλα απλώς μεταγραμμάτισαν στα ελληνικά λέξεις, που αναφέρονται στο Θεό, όπως οι λέξεις Σαβαώθ, Αδωνάϊ, Ελωί κ.λπ. Παρά ταύτα τόσον ο Βασίλειος όσον και ο θεολόγος Γρηγόριος, υποστήριξαν με επιμονή τον όρο ομοούσιος του Συμβόλου της Νικαίας, αν και γνώριζαν ότι δεν υπήρχε στην Αγία Γραφή και ότι ήταν δάνειο όχι μόνον από την ελληνική γλώσσα, αλλά και από την ελληνική φιλοσοφία. 

Έτσι οι Πατέρες αυτοί, αλλά και η όλη Εκκλησία, όπως μαρτυρεί η χρήση του «ομοούσιος» από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, δεν δίσταζαν να χρησιμοποιήσουν φιλοσοφικούς όρους της εποχής τους, και μάλιστα να τους επενδύσουν με αυθεντία δογματική, δηλαδή ακατάλυτη, καθιστώντας τους κατά κάποιο τρόπο αναντικατάστατους. 

Η ελληνική γλώσσα και φιλοσοφία, ως το κύριο διαθέσιμο στον πολιτισμό της εποχής μέσον επικοινωνίας, έπρεπε να χρησιμοποιηθεί προκειμένου να ενσωματωθεί στο πολιτισμικό γίγνεσθαι η αλήθεια του Ευαγγελίου.

Έτσι ο Μ. Βασίλειος αποφαίνεται ότι είναι ουσιώδες και απαραίτητο για όσους θεολογούν «να θεωρούν τους όρους που χρησιμοποιούνται στη θεολογία ως πρωταρχικής σημασίας, και να προσπαθούν να εξάγουν από αυτούς το υποκρυπτόμενο σε κάθε φράση και σε κάθε συλλαβή νόημα». 

Η στάση αυτή των Πατέρων έναντι της ελληνικής φιλοσοφίας και γλώσσας δηλώνει σαφώς την πρόθεσή τους να μεταφέρουν οπωσδήποτε τη χριστιανική πίστη στον πολιτισμό της εποχής τους, όσους κίνδυνους και αν αυτό συνεπάγεται. 

Η Πατερική θεολογία αποτελεί αυτή καθαυτήν πολιτισμικό γεγονός. Όχι μόνο δεν αρνείται να χρησιμοποιήσει τη γλώσσα της φιλοσοφίας, αλλά — αυτό είναι το σημαντικό— επιδιώκει και κατορθώνει να της δώσει χριστιανικό περιεχόμενο, να την εκχριστιανίσει. 

Έτσι χρησιμοποιούνται από τους Πατέρες οι όροι ουσία, φύση, ενέργεια, υπόστασις, πρόσωπον κ.λ.π., για να πάρουν όμως άλλο περιεχόμενο, σύμφωνο με την αλήθεια του Ευαγγελίου, η φιλοσοφία δεν μπορεί ποτέ να φθάσει στον Θεό, ο Θεός όμως μπορεί να την χρησιμοποιήσει για τους σκοπούς Του.

γ) Η τρίτη αρχή, που διέπει τη στάση των Πατέρων της Εκκλησίας έναντι της κλασσικής ελληνικής σοφίας, είναι και η πιο σημαντική. Πρόκειται για την υπαρξιακή αναθεώρηση του αρχαίου Ελληνισμού με βάση τη Βιβλική θεώρηση της σχέσεως Θεού και κόσμου, ανθρώπου και ιστορίας. «Το κύριο διακριτικό στοιχείο της Πατερικής θεολογίας ήταν ο υπαρξιακός της χαρακτήρας». 

Η φράση αυτή ανήκει στον αείμνηστο Γ. Florovsky, και δικαιώνεται πλήρως από τα Πατερικά κείμενα. Όταν κάνουμε λόγο για «υπαρξιακή» αναθεώρηση του Ελληνισμού, δεν έχουμε κατά νουν ένα συγκεκριμένο φιλοσοφικό σύστημα ανάλογο με εκείνο, που είναι σήμερα γνωστό ως «υπαρξισμός». Εννοούμε το ότι η αναζήτηση της αλήθειας δεν αποβλέπει σε τίποτε άλλο παρά στην ικανοποίηση των υπαρξιακών προβλημάτων του ανθρώπου, τη λύτρωση και σωτηρία του από την αναγκαιότητα, τη φθορά και το θάνατο μέσα από μια συγκεκριμένη στάση ζωής, μια ορισμένη σχέση του με τον Θεό, τους συνανθρώπους του και τον κόσμο. 

Η θεολογία και τα δόγματα δεν είναι διανοητικά κατασκευάσματα, που αποβλέπουν στην ικανοποίηση του ανθρωπίνου λόγου, αλλά σημεία, που παραπέμπουν σε ζητήματα ζωής και θανάτου, υπάρξεως και ανυπαρξίας. Έχουν σωτηριολογικό περιεχόμενο, όχι με την έννοια της ηθικής βελτιώσεως, αλλά της οντολογικής κατάφασης και βεβαίωσης παντός ό,τι υπάρχει και απειλείται από την ανυπαρξία και το θάνατο.

 Σε τέτοια θέματα δόθηκε η πνευματική μάχη μεταξύ Πατερικής θεολογίας και ελληνικής φιλοσοφίας, και στο επίπεδο αυτό κρίθηκε τελικά η διαμόρφωση της ελληνικής ταυτότητας κάτω από την επίδραση της χριστιανικής πίστης. 

Το θέμα της κοσμολογίας ως πρόβλημα ελευθερίας

Η αρχαία ελληνική σκέψη ξεκινάει από την παρατήρηση του κόσμου. Επιστήμη, φιλοσοφία, αισθητική, ακόμα και ηθική — όλα είναι απόρροια της παρατήρησης ενός κόσμου, τον οποίον συγκροτεί σε αδιάσπαστη ενότητα κάποιος «λόγος», μια δύναμη και μια αρχή για άλλους μεν κοσμική (πρόκειται για τους «φυσιολόγους» κατά τον χαρακτηρισμό του Πλάτωνος), για άλλους «θεία», όπως θα την ήθελε ο Πλάτων στον Τίμαιό του, και για πολλούς, όπως οι Στωϊκοί, θεία και κοσμική συγχρόνως. 

Ο κόσμος αυτός είναι για τους αρχαίους Έλληνες αιώνιος και ανακυκλώνεται, όπως η διαδρομή και η επάνοδος των άστρων. Για να τον κατανοήσει κανείς δεν είναι απαραίτητο να αναζητήσει την αιτία του έξω από αυτόν. 

Ακόμη κι όταν γίνεται λόγος για δημιoυργία του κόσμου από τον Θεό, όπως στον Τίμαιο του Πλάτωνος, δεν πρόκειται σε τελική ανάλυση για δημιουργία από ένα Ον ανεξάρτητο από τον κόσμο, αφού ο Δημιουργός στον Πλάτωνα είναι υποχρεωμένος να δημιουργήσει από ύλη και ιδέες που προϋπάρχουν, και να δώσει στο δημιούργημά του ένα σχήμα ιδεατό και κατ' ανάγκην σφαιρικό, ώστε να διασφαλίζεται η αιωνιότητά του. 

Ακόμη και στον Μέσο Πλατωνισμό, ο οποίος θα προτιμούσε οι ιδέες, οι λόγοι των όντων να μη προϋπάρχουν του Θεού, αλλά να είναι αιώνιες σκέψεις μέσα στο νου του Θεού, ο κόσμος δεν διαχωρίζεται τελικά από τον Θεό, αλλά συνδέεται μαζί Του αιώνια. Αποτελεί γι' Αυτόν μια οντολογική αναγκαιότητα, αφού είναι εμφυτευμένος μέσα στο νου του. 

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τον Νεοπλατωνισμό, με τον οποίο έρχονται σε άμεση επαφή οι Πατέρες της Εκκλησίας. 

Όλα, κατά τους φιλοσόφους της Σχολής αυτής, απορρέουν από το «Εν», τον Θεό, κατά τρόπον αναγκαστικό. Κατά τον Πλωτίνο «ότι δ' αν των άλλων εις τελείωσιν ίη, ορώμεν γεννών και ουκ ανεχόμενον αφ' εαυτού μένειν, αλλ' έτερον ποιούν, ου μόνον ότι αν προαίρεσιν έχη, αλλά και όσα φύει άνευ προαιρέσεως, και τα άψυχα δε μεταδιδόντα εαυτών καθ' όσον δύνανται».

Οι Πατέρες της Εκκλησίας εντόπισαν το πρόβλημα της ελληνικής κοσμολογίας ακριβώς στο θέμα της ελευθερίας. 

Όπως γράφει ο Μ. Βασίλειος στην α΄ ομιλία του στην Εξαήμερο, οι Έλληνες φιλόσοφοι φαντάστηκαν «συνυπάρχειν εξ αϊδίου τω Θεώ τον κόσμον». Το πρόβλημα κατ' αυτόν είναι ότι οι φιλόσοφοι αυτοί «αίτιον μεν αυτού (του κόσμου) ομολογούσιν τον Θεόν, αίτιον δε απροαιρέτως (χωρίς ελευθερία), ως της σκιάς το σώμα και της λαμπηδόνος το απαυγάζον». 

Για να διασφαλισθεί ακριβώς η ελευθερία του Θεού σε σχέση με τον κόσμο - μια βασική Βιβλική αρχή - οι Πατέρες απορρίπτουν την ιδέα της αιωνιότητας του κόσμου και διατυπώνουν το δόγμα της δημιουργίας εκ του μηδενός.

Το κίνητρο, συνεπώς, των Πατέρων στο διαχωρισμό της θέσεώς τους από την κοσμολογία της ελληνικής διανοήσεως είναι βαθύτατα υπαρξιακό. Είναι η ύπαρξη προϊόν ανάγκης ή δώρον ελευθερίας;

Υπάρχει ο κόσμος γιατί δεν μπορεί παρά να υπάρχει ή διότι κάποιος τον έφερε ελεύθερα στην ύπαρξη; Αν η ύπαρξη είναι δωρεά, τότε οδηγεί σε ευχαριστία. 

Ό ίδιος ο Μ. Βασίλειος θα γράψει στη Λειτουργία του συγκλονιστικούς λόγους ευχαριστίας για το δώρο της υπάρξεως και το ίδιο θα συμβεί και στη Θ. Λειτουργία που φέρει το όνομα του ιερού Χρυσοστόμου, η οποία ευχαριστεί τον Θεό πρώτιστα πάντων διότι «εκ του μη όντος εις το είναι ημάς παρήγαγες».

 Αν ο κόσμος δεν είναι προϊόν ανάγκης, τότε δεν κυβερνάται από τυφλές δυνάμεις, όπως η Τύχη και η Ειμαρμένη. 

Ο αρχαίος ελληνισμός καταρρέει μπροστά στην πρόκληση της υπαρξιακής ελευθερίας, που φέρνει ο Χριστιανισμός με το δόγμα της εκ του μηδενός δημιουργίας. Οι συνέπειες είναι πλέον όχι μόνο κοσμολογικές, αλλά και ανθρωπολογικές.

 

Το θέμα της ανθρωπολογίας

Οι αλλαγές, που επιφέρουν οι Πατέρες στον ελληνισμό της εποχής τους στο κεφάλαιο αυτό είναι εξ ίσου ριζικές. Με μια γενναία παρέμβαση στην αρχαιοελληνική ανθρωπολογία προβάλλουν τον άνθρωπο ως «εικόνα του Θεού» τονίζοντας την ελευθερία του, το αυτεξούσιον , όπως το ονομάζουν. Όπως ο Θεός είναι ελεύθερος, έτσι και η εικόνα Του, ο άνθρωπος. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι Πατέρες — σε αντίθεση με τους Έλληνες φιλοσόφους — ταυτίζουν το λογικό του ανθρώπου με την ελευθερία του. 

Το δώρο της ελευθερίας είναι κατά τον αδελφό του Μ. Βασιλείου, άγιο Γρηγόριο Νύσσης, «το πλέον εξαίρετο και πολύτιμο από όλα τα αγαθά», διότι είναι ιδιότητα του ίδιου του Θεού. 

Η απουσία της ελευθερίας θα σήμαινε «παραποίηση της εικόνας, και θα την έκανε να διαφέρει από το αρχέτυπο», θα μπορούσε να πει κανείς ότι στο σημείο αυτό οι Πατέρες υιοθετούν την αρχή του Πρωταγόρα, στην οποία αναφέρεται ο Πλάτων, «πάντων χρημάτων άνθρωπον μέτρον είναι», αλλά με την μεγάλη διαφορά ότι ο άνθρωπος, κατά τους Πατέρες, δεν μπορεί να νοήσει αυτόνομα, αλλά ως εικόνα του Θεού. 

Η Πατερική ανθρωπολογία είναι θεοκεντρική. Αυτό δεν υποτιμά τον άνθρωπο, αλλά αντίθετα τον εξυψώνει στον ύψιστο δυνατό βαθμό, αφού τίποτε υψηλότερο από τον Θεό δεν μπορεί να υπάρξει.

 Έτσι το ανθρωπολογικό ιδεώδες της Πατερικής θεολογίας συνίσταται στη θέωση του ανθρώπου, στην «ομοίωσή» του με τον Θεό κατά πάντα.

Εκτός από την ελευθερία, το «αυτεξούσιο», άλλη ιδιότητα του Θεού, που αναγνωρίζουν οι Πατέρες στον άνθρωπο - εικόνα του Θεού, είναι η αθανασία. Η ιδιότητα αυτή διασφαλίζεται στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία με την ιδέα της αθανασίας της ψυχής. 

Οι Πατέρες ασπάζονται την ιδέα αυτή, αλλά επιφέρουν ορισμένες ριζικές αλλαγές, τις οποίες δεν πρέπει να λησμονούμε. 

Η πρώτη είναι ότι η αθανασία της ψυχής δεν αναφέρεται κατά τους Πατέρες στην αρχή αλλά στο τέλος: Η ψυχή δεν είναι αΐδια, άναρχη και αιώνια, όπως θα την ήθελεν ο Πλάτων (και ο Ωριγένης), και τούτο διότι είχε αρχή. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα έχει κατ' ανάγκην και τέλος.

 Ένεκα της ελευθερίας που εισήχθη στην κοσμολογία και οντολογία από τους Πατέρες η φιλοσοφική αρχή κατά την οποία ό,τι έχει αρχή έχει κατ' ανάγκην και τέλος απορρίπτεται από τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, κατά τον οποίον οι ψυχές (και οι άγγελοι) «είχαν μεν αρχή, αλλά δεν θα έχουν τέλος».

 Πρόκειται συνεπώς περί αθανασίας ως δωρεάς και χάριτος, και όχι περί οντολογικής αναγκαιότητας, όπως θα την ήθελεν η ελληνική φιλοσοφία. 

Τίποτε δεν είναι δέσμιο της αρχής και των νόμων του.

Η άλλη αλλαγή που επέφεραν οι Πατέρες στην έννοια της αθανασίας της ψυχής είναι ότι τη συνδέουν με την Ανάσταση του Χριστού, την ανάσταση των σωμάτων και τη θέωση εν Αγίω Πνεύματι. 

Όλα αυτά δείχνουν τη μεγάλη διαφορά μεταξύ Πλατωνισμού και Πατερικής θεολογίας ως προς το θέμα της αθανασίας της ψυχής, διότι κανένας Έλληνας φιλόσοφος δεν θα συνέδεε την αθανασία με αυτές τις προϋποθέσεις.

 Πρόκειται και πάλι για την εξάρτηση της οντολογίας από την ελευθερία, για την απελευθέρωση της υπαρξης από την ανάγκη του είναι.

Η θέωση — και η αθανασία — εν Αγίω Πνεύματι είναι νοητή μόνον ως γεγονός ελευθερίας. «Όπου Πνεύμα Κυρίου εκεί ελευθερία» κατά τον Απόστολον (Β΄ Κορ. 3,17).

Η σύνδεση της αθανασίας με την Ανάσταση του Χριστού και τη μελλοντική ανάσταση των σωμάτων υπογραμμίζει μια άλλη βασική διαφοροποίηση της Πατερικής θεολογίας από την ελληνική φιλοσοφία.

 Πρόκειται για την πιο δραματική αντίθεση μεταξύ ελληνισμού και Χριστιανισμού από την πρώτη κιόλας συνάντηση τους στην ιστορία.

 Ο ελληνισμός, όπως διαμορφώθηκε κυρίως από τον Πλατωνισμό, δεν μπόρεσε ποτέ να συγχωρήσει το χριστιανικό κήρυγμα περί σαρκωσης του Θεού και ανάστασης των σωμάτων. Το θεωρούσε βλάσφημο και παράλογο, γιατί δεν είναι νοητό ο Θεός ως πνεύμα κι ο άνθρωπος ως ψυχή, να πέφτουν τόσο χαμηλά ώστε να αναμιγνύονται με την ύλη. 

Το σώμα στον κλασσικό Πλατωνισμό, είναι καλό, αλλά μόνο στο βαθμό που μας παρέχει την αφορμή με το κάλλος του να το υπερβούμε φθάνοντας στο ιδεώδες «καλόν καγαθόν». 

Στον Νεοπλατωνισμό είναι μάλλον κακό, και πρέπει να λυτρωθούμε απ' αυτό καθαιρόμενοι μέσω της ψυχής. 

Η χριστιανική θεολογία απέρριψε την αντιϋλική αυτή νοοτροπία και θεώρησε τον άνθρωπο πλήρη και ακέραιο μόνο ως ψυχοσωματική οντότητα. 

Ο ελληνισμός έπρεπε να υποστεί αλλοίωση και «μετάνοια» ως προς το θέμα αυτό, για να γίνει αποδεκτός από τους Πατέρες.

Η επιμονή όμως των Πατέρων στη σημασία του σώματος για την πληρότητα του ανθρώπου ενέχει ακόμα μεγαλύτερη σπουδαιότητα για την ανθρωπολογία. Πρόκειται για τη σημασία του προσώπου. 

Η έννοια του προσώπου αποτελεί την πιο μεγάλη συμβολή της Πατερικής θεολογίας στη φιλοσοφία, γράφει και πάλιν ο αείμνηστος π. Γεώργιος Florovsky. 

Ο αρχαίος Ελληνο-ρωμαϊκός κόσμος δεν μπόρεσε να παραγάγει την έννοια του προσώπου για διάφορους λόγους. 

Στην Πλατωνική μορφή της η αρχαία ελληνική φιλοσοφία ήταν δέσμια της αντίληψης ότι το όλον, το γενικό προηγείται και είναι σημαντικότερο του συγκεκριμένου. 

Γι' αυτό και η «ψυχή μπορεί να μετενσωματωθεί σε περισσότερα από ένα σώματα.

 Ακόμα και στον Αριστοτέλη, ο οποίος έχει ως αφετηρία το συγκεκριμένο ον, εκείνο που τελικά επιβιώνει και έχει σημασία είναι όχι το «αυτό» αλλά το «οίον αυτό», δηλαδή το είδος. 

Οι Πατέρες απορρίπτουν την πίστη στη μετενσωμάτωση και μετεμψύχωση, ακριβώς γιατί θέλουν να διασφαλίσουν το απόλυτο χαρακτήρα του συγκεκριμένου ανθρώπου.

 Αν ο άνθρωπος ορισθεί ως ψυχοσωματική οντότητα, τότε ο συγκεκριμένος άνθρωπος ως σώμα και ψυχή μαζί —και όχι μόνον ως ψυχή— αποτελεί μοναδική, ανεπανάληπτη οντότητα. 

Αυτό είναι ένα κρίσιμο σημείο στις σχέσεις Ελληνισμού και Χριστιανισμού στην εποχή των μεγάλων Πατέρων, που τιμούμε σήμερα.

Αλλά οι μεγάλοι αυτοί Πατέρες δεν αλλοιώνουν τον αρχαίο ελληνισμό μόνον ως προς τις έννοιες του κόσμου και του ανθρώπου. 

Η «καλή αλλοίωσις» επεκτείνεται και σ' αυτή την έννοια του Θεού. 

Το απολυτίκιο των Τριών Ιεραρχών τους καλεί «φωστήρας της τρισηλίου θεότητας» υπονοώντας τη συμβολή τους στο δόγμα της Αγίας Τριάδος. 

Πράγματι, αυτοί οι Πατέρες διαλεύκαναν και εδραίωσαν την πίστη στον Θεό ως «μίαν ουσίαν ή φύσιν, τρία πρόσωπα ή υποστάσεις». Δεν μας απασχολεί σε μια ανάρτηση, όπως η παρούσα, το βάθος και το πολύπλευρο νόημα αυτού του δόγματος. Θα σημειώσουμε μόνον τη σημασία που έχει το δόγμα αυτό για τη σχέση ελληνισμού και Χριστιανισμού.

Το δόγμα της Αγίας Τριάδος, του οποίου ο Μ. Βασίλειος κανένα άλλο δεν θεωρεί σημαντικότερο εν σχέσει με τον Ελληνισμό («Εγώ δε, πολλών όντων α τον Χριστιανισμόν από της ελληνικής πλάνης και της Ιουδαϊκής αγνωσίας διίστησιν, ουδέν ηγούμαι κυριώτερον δόγμα της εις Πατέρα και Υιόν πίστεως τω Ευαγγελίω της σωτηρίας ημών ενυπάρχειν»), δεν στρέφεται τόσο κατά της πολυθεΐας των αρχαίων Ελλήνων όσο κατά του είδους της Μονοθεΐας, που ανέπτυξαν οι Έλληνες φιλόσοφοι. 

Ο Θεός των φιλοσόφων αυτών ήταν καταδικασμένος σε ακοινωνησία, γιατί ήταν ουσιαστικά απρόσωπος. 

Ούτε ο Θεός του Πλάτωνος, ούτε, πολύ περισσότερο, ο Θεός του Αριστοτέλους μπορούσαν να κοινωνήσουν αγαπητικά, γιατί ο μεν ένας ήταν μια έκχυσις αγαθότητας απρόσωπη, ο δε άλλος το ερώμενον, το οποίον ουδενός εράται. 

Με το δόγμα της Τριάδος οι Πατέρες ενσωμάτωσαν στην έννοια του Θεού την ιδέα της προσωπικής κοινωνίας, της αγάπης δηλαδή ως προσωπικής κοινωνίας. 

Ο Τριαδικός Θεός, λοιπόν, είναι ένας, αλλά δεν είναι «μόνος»· η ενότητα δεν αναιρεί την πολλότητα, το «εν» δεν προηγείται των «πολλών», όπως συμβαίνει σε ολόκληρη την αρχαιοεληνική σκέψη. Ο Τριαδικός Θεός αποκαλύπτει το είναι ως κοινωνία, την ύπαρξη ως αγάπη, η οποία επιτρέπει στην ετερότητα εν ελευθερία να την υποστασιάζει. 

Αυτό σημαίνει ότι «ο Θεός αγάπη εστι» —κάτι που ο ελληνισμός έπρεπε να διδαχθεί από τον Χριστιανισμό στην «καλή αλλοίωση», που του προσέφεραν οι Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας.

Έτσι φθάνουμε στην καίρια σπουδαιότητα που έχει για τους Πατέρες η Εκκλησία. 

Η Εκκλησία δεν είναι απλώς ένας θεσμός, είναι ένας τρόπος ύπαρξης. 

Ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τον Θεό ως μεμονωμένο άτομο, αλλά σε ελεύθερη κοινωνία με τους άλλους. 

Η Εκκλησία είναι ο κατ' εξοχήν χώρος αποκαλυψης του Θεού και τελείωσης του ανθρώπου, διότι είναι το μυστήριο της αγάπης, της κοινωνίας με τους άλλους. 

Ο Τριαδικός Θεός ως περιχώρηση προσώπων συναντάται στην Εκκλησία ως «σώμα Χριστού» και «κοινωνία του Αγίου Πνεύματος». 

Η εκκλησιολογία των Τριών Ιεραρχών συνάδει προς τη θεολογία των περί Τριαδικού Θεού. 

Ο ελληνισμός καθίσταται έτσι αδιανόητος χωρίς την Εκκλησία.

Ιδού, λοιπόν, σε αδρές γραμμές η αλλοίωση, την οποία υπέστη ο αρχαίος ελληνισμός στην επαφή του με τους Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, των οποίων κορυφαίοι είναι οι Τρεις Ιεράρχες. 

Οι μυσταγωγοί αυτοί του Πνεύματος, «τα πάγχρυσα στόματα του Λόγου» υπήρξαν Έλληνες και γνώστες όσον ολίγοι της αρχαίας ελληνικής παιδείας. 

Η χριστιανική όμως πίστη των τους οδήγησε στην ανάγκη να μεταμορφώσουν τον ελληνισμό σε ό,τι είχε σχέση με τη στάση του ανθρώπου έναντι του Θεού, του κόσμου και της Ιστορίας. 

Πήραν από την ελληνική παιδεία τον οντολογικό της προβληματισμό με την έντονη δίψα της αθανασίας και τον απαράμιλλο γλωσσικό εξοπλισμό της, την τέχνη της ρητορικής και ορισμένες ηθικές αξίες, όπως η αρετή και η σωφροσύνη. 

Κράτησαν τη λατρεία για το φως, το κατ' εξοχήν ελληνικό αυτό χαρακτηριστικό, το οποίο ανήγαγαν σε θεμελιώδη θεολογική έννοια, έκφραση της δόξας του Θεού και του θεουμένου ανθρώπου. Διατήρησαν και ανύψωσαν σε ιδεώδες της χριστιανικής ζωής, και μάλιστα του «φιλοσόφου» βίου των μοναχών, την ξενία, την οποία ο αρχαίος Έλλην είχε συνδέσει με των Πατέρα των θεών. 

Ανήγαγαν το κάλλος και την τέχνη σε στοιχείο παρασρασης της Βασιλείας του Θεού και αναπόσπαστο συνοδό της λατρείας της Εκκλησίας. 

Παρέλαβαν και διατήρησαν το ιδεώδες της άθλησης μεταφέροντάς το στους πνευματικούς αγώνες του χριστιανού. 

Τα διαπότισαν όμως όλα αυτά με δυο θεμελιώδεις υπαρξιακές αρχές, οι οποίες αλλοίωσαν τον αρχαίο ελληνισμό στην κοσμοθεωρία του, την αρχή της ελευθερίας και την αρχή της αγάπης. 

Οι αρχές αυτές δεν ήταν έννοιες άγνωστες στον αρχαίο ελληνισμό, αλλά δεν είχαν ποτέ διαποτίσει την οντολογία, την κοσμολογία και την ανθρωπολογία του. 

Ο Χριστιανισμός δίδαξε τον Έλληνα να βλέπει τον κόσμο ως δώρο αγάπης και προϊόν ελευθερίας, και να μην είναι δέσμιος των δυνάμεων της Τύχης και της Ειμαρμένης ή έστω ενός ιδεατού και «λογικού» κόσμου, στον οποίο θα έπρεπε να καθυποτάξει την ελευθερία και την αγάπη. 

Από τον εκχριστιανισμό του ελληνισμού προέκυψε μια στάση ζωής, στην οποία η ιστορία και ο χρόνος νοηματίζονται ως το πεδίο άσκησης της ελευθερίας και της αγάπης, όχι σαν μια κυκλική κίνηση επανόδου στην αρχή των πραγμάτων, αλλά ως ο χώρος του καινού, του νέου, του απροόπτου, ως μια ευθύγραμμη πορεία προς ένα τέλος πολύ ανώτερο και καλύτερο από την αρχή. 

Έτσι μαζί με την ιστορία και το χρόνο απέκτησαν ιερότητα και αιώνια αποφασιστική σημασία το σώμα και η ύλη ως όργανα ασκήσεως της αγάπης και της ελευθερίας, ως φορείς του ίδιου του σαρκωθέντος Θεού, κάτι που σκανδάλισε τόσο πολύ τους αρχαίους. 

Ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα από τις ιδιότητές του, και όχι μόνον «ο καλός καγαθός», ανεδείχθη σε μοναδική και ανεπανάληπτη υπόσταση, αυτός καθαυτόν και όχι ως υπηρέτης ενός όλου. 

Το «Εν» έπαυσε να προηγείται των «πολλών», και ο πλησίον έγινε ο μόνος και αναπόφευκτος δρόμος προς τον Θεό, αναδεικνύοντας την Εκκλησία υπέρτατη συλλογική η μάλλον «κοινοτική» έκφραση του ελληνισμού.

Ιδού, λοιπόν, η «καλή αλλοίωσις», ιδού και η μεγάλη κληρονομιά! Αυτόν τον ελληνισμό διεμορφωσαν οι τρεις Ιεράρχες και αυτού του ελληνισμού μας κατέστησαν φορείς και εκφραστές. 

Τι απέγινε ο ελληνισμός αυτός στις γενεές που ακολούθησαν, και ποία είναι η σημασία του για μας σήμερα; Με τα ερωτήματα αυτά θα περατώσουμε αυτά τα οποία γράφονται εδώ.

 

Ο ελληνισμός των Πατέρων και η σημερινή ελληνική ταυτότητα

Ο εκχριστιανισμός του ελληνισμού από τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας δοκιμάστηκε κατά τη διαδρομή της ιστορίας. 

Η πρώτη μεγάλη δοκιμασία ήλθεν από τη Δύση, όταν η Εκκλησία της Ρώμης σε συνεργασία με το φραγκικό κράτος, που αντιμαχόταν την Κωνσταντινούπολη, απέβαλε τον ελληνισμό από τον Χριστιανισμό της και τον υποχρέωσε μ' αυτόν τον τρόπο να χάσει την οικουμενική επιρροή του, η ίδια δε να αναπτύξει μονομερώς τα ρωμαϊκά στοιχεία του πολιτισμού της.

 Μεγάλοι θεολόγοι της Δύσης γράφουν πλέον πραγματείες «κατά Ελλήνων», εννοώντας όχι πλέον τους ειδωλολάτρες, αλλά τους χριστιανούς της Ορθοδόξου Εκκλησίας. 

Οι Ορθόδοξοι από το άλλο μέρος ανταποδίδουν τη στάση αυτή καλώντας τους Δυτικούς χριστιανούς «Λατίνους», και αποδεχόμενοι πλέον οριστικά για τον εαυτό τους τον όρον «Έλληνες». Έτσι το αρνητικό περιεχόμενο, που είχεν ο όρος «Έλλην» κατά την εποχή των Τριών Ιεραρχών, παραχωρεί τη θέση του στον αυτοχαρακτηρισμό των Βυζαντινών ως «Ελλήνων», με τίμημα την εξασθένηση, αν όχι απώλεια, της οικουμενικής επιρροής της Ορθοδοξίας, η οποία γίνεται σιγά-σιγά «ελληνική» υπόθεση. 

Ο «Έλλην» πλέον ως «Ορθόδοξος» ταυτίζεται δια μέσου της αντιθέσεώς του προς την Δύση.

Στο εσωτερικό του Βυζαντίου η εξέλιξη αυτή οδηγεί σε τάσεις κατανόησης της ελληνικότητας ως επανόδου στον αρχαίο ελληνισμό.

 Ονόματα όπως ο Μιχαήλ Ψελλός, εν μέρει ο Ιωάννης Ιταλός, ο Γεώργιος Πλήθων-Γεμιστός κ. α. συνδέονται με την προσπάθεια αυτή. 

Η αντίδραση όμως της Εκκλησίας είναι ισχυρή, και τα ρεύματα αυτά εξασθενίζουν. 

Η ελληνική ταυτότητα παραμένει άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ορθοδοξία, ως διαχρονική έκφραση της Πατερικής αλλοίωσης του Ελληνισμού.

Αλλά το πρόβλημα επανέρχεται αργότερα κατά τους νεωτέρους χρόνους δι' άλλης οδού. 

Η Αναγέννηση στην Δύση, αποτέλεσμα σε μεγάλο μέρος της εκεί μεταναστευσης Ελλήνων λογίων μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, αναδεικνύει τον αρχαίο ελληνισμό ως κυρίαρχο στοιχείο του πολιτισμού της Δύσης. 

Αρχίζει έτσι μια άνθηση των κλασσικών σπουδών στην Δύση, το κίνημα του Ουμανισμού, το οποίο με τη συμβολή και άλλων παραγόντων οδηγεί τον Δυτικό πολιτισμό σε μια βαθύτερη κρίση στην σχέση του με τον Χριστιανισμό. 

Η Δύση αρχίζει να αποχριστιανίζεται ραγδαία και να ωθεί τον Χριστιανισμό στο περιθώριο του πολιτισμού, στους τέσσερες τοίχους των ναών ή στην ατομική ευσέβεια. 

Η επιστήμη συγκρούεται με την Εκκλησία με αφορμές, όπως εκείνες του Γαλιλαίου και του Δαρβίνου, η ηθική και το δίκαιον αντλούν πλέον την δικαίωσή τους από έναν ανθρωπισμό, που δεν θεωρεί την θρησκεία αναγκαία, και η Τέχνη εκκοσμικεύεται ή καταφεύγει στα ψυχολογικά βάθη του υποκειμένου.

Την ίδια στιγμή η ελληνική Ορθοδοξία υφίσταται ένα μεγάλο διχασμό στο εσωτερικό της. 

Γοητευμένοι από τον Διαφωτισμό της Δύσης πολλοί Έλληνες - μάλιστα η πνευματική ιθύνουσα τάξη - σπουδάζουν στην Εσπερία και μεταφέρουν στην Ελλάδα μια ελληνική παιδεία, που δεν καταδέχεται καν να κάμει λόγο για Ορθοδοξία. 

Η αντίθεση μεταξύ θρησκείας και Επιστήμης μεταφέρεται στον τόπο μας, ενώ η Ορθόδοξη Εκκλησία υφίσταται μια χωρίς προηγούμενο εισβολή του δυτικού χριστιανικού ευσεβισμού και μια «Βαβυλώνια αιχμαλωσία» της θεολογίας της στην Δύση.

 Οι Τρεις Ιεράρχαι πανηγυρίζονται στα σχολεία, όχι τόσο για να τονισθεί η καλή αλλοίωση του ελληνισμού εκ μέρους των, αλλά μάλλον για να εξαρθεί η συμβολή τους στην κλασσική ελληνική παιδεία. 

Η Ορθόδοξη Εκκλησία παραδίδεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στην διείσδυση του δυτικού ευσεβισμού, και μόλις πρόσφατα αρχίζει να διερωτάται για το δέον γενέσθαι με την θεολογία της, που είχε διακόψει τους δεσμούς της τόσο με την Εκκλησία, όσο και με όσους είχαν ανταλλάξει το θυσιαστήριο της ενορίας και τον επίσκοπο με την αίθουσα των κηρυγμάτων.

Ως αντίδραση στην κατάσταση αυτή αναβιώνει ένας «έρως Ορθοδοξίας», που φέρνει συνήθως δυο χαρακτηριστικά: τον αντιδυτικισμό και την αντιπολιτισμική εσωστρέφεια με την μορφή της πιστής αντιγραφής του παρελθόντος (Βυζάντιο). 

Η πόλωση είναι πλέον αναπόφευκτη: οι «προοδευτικοί» αντιδρούν και υπερασπίζονται την Δύση, ενώ οι «Ορθόδοξοι» - που παίρνουν και το χαρακτηρισμό των «νεο-ορθοδόξων» - στηλιτεύουν ανελέητα κάθε τι το «δυτικό». 

Τι απέγινεν άρα γε η «καλή αλλοίωση» του ελληνισμού, που επέφεραν σ' αυτόν οι Τρεις Ιεράρχαι; 

Ο εκχριστιανισμένος ελληνισμός των Πατέρων της Εκκλησίας δεν εξέλιπε, παρά τις δοκιμασίες που υπέστη στην Ιστορία. Πρέπει όμως να έλθει και πάλι στην επιφάνεια και να συμβάλει στο ιστορικό γίγνεσθαι, όπως αυτό διαμορφώνεται στο κατώφλι της τρίτης χιλιετίας.

Η μεγαλύτερη τιμή, που θα μπορούσαμε οι σύγχρονοι Έλληνες να αποδώσουμε στους τρεις μεγάλους οικουμενικούς διδασκάλους, δεν θα ήταν τόσο η έξαρση της συμβολής των στην παιδεία και τον πολιτισμό του παρελθόντος, θα άρμοζε περισσότερο στους μεγάλους αυτούς πνευματικούς ταγούς η συνειδητοποίηση και προβολή της σημασίας τους για τον κόσμο, στον οποίο ζούμε και για εκείνον που κρούει ήδη την θύρα μας. 

Οι Τρεις Ιεράρχαι πρέπει να ξαναγίνουν πάλι οικουμενικοί διδάσκαλοι, όχι μόνο διότι αυτό θα εκολάκευε την εθνική υπερηφάνειά μας, αλλά διότι τέτοιους διδασκάλους χρειάζεται σήμερα ο ελληνισμός και η οικουμένη.

Κατά την εποχή των Τριών Ιεραρχών ένας λόγιος και φιλόσοφος αυτοκράτωρ, ο Ιουλιανός, προσπάθησε να αναστήσει τον αρχαίο ελληνισμό και να αποτρέψει τον εκχριστιανισμό του. Απέτυχε όμως, και αυτό για δύο λόγους: 

. Πρώτον, διότι κοίταξε πίσω, σαν την γυναίκα του Λωτ, αντί να ατενίσει προς το μέλλον και 

. Δεύτερον, διότι παρά την προσπάθειά του δεν επέτυχε να πείσει τους Πατέρες της Εκκλησίας να μη χρησιμοποιούν την κλασσική ελληνική παιδεία, τουτέστιν τον πολιτισμικό τους περίγυρο, με το επιχείρημα ότι δεν έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν την ελληνική παιδεία όσοι αρνούνται το θεολογικό και θρησκευτικό υπόβαθρό της. 

Οι Πατέρες αρνήθηκαν την φυγή από το πολιτισμικό τους περιβάλλον, συνέβαλαν στα υπαρξιακά του προβλήματα, και αντί να απορρίψουν τον ελληνισμό, όπως τους το ζητούσε ο Ιουλιανός, προτίμησαν να τον μεταμορφώσουν εκ των έσω.

 Έτσι ο ελληνισμός όχι μόνο δεν έσβησε υποκύπτοντας στα υπαρξιακά του αδιέξοδα, αλλά βαπτισμένος στην χριστιανική πίστη επέζησε και έφθασε έως εμάς.

Και εμείς; Τι θα κάνουμε με τον χριστιανικό ελληνισμό, που μας εκληροδότησαν; θα τον απαρνηθούμε επιστρέφοντας ως άλλοι Ιουλιανοί στον αναλλοίωτο από τον Χριστιανισμό ελληνισμό της αρχαιότητας;

Καμιά επάνοδος στο παρελθόν δεν δικαιώθηκε ποτέ ιστορικά και δεν επέζησε - ο Ιουλιανός δεν ήταν παρά ένα μόνο παράδειγμα της αδυσώπητης αυτής αλήθειας. 

Μια ελληνική ταυτότητα βασισμένη μόνο στο παρελθόν και αδιάφορη απέναντι των προβλημάτων του παρόντος είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. 

Το ίδιο ισχύει και για την Ορθοδοξία. 

θα χρησιμοποιήσω και πάλι τα λόγια του αειμνήστου π. Γεωργίου Florovsky, του Ορθοδόξου αυτού θεολόγου της εποχής μας, που τόλμησε να πει, αν και Ρώσσος ο ίδιος, ότι χωρίς τον ελληνισμό ο χριστιανισμός θα διέπραττε πνευματική αυτοκτονία, και ότι η Ορθοδοξία πρέπει να επιστρέψει στους Πατέρες.

 Ας ακούσουμε όμως τι προσθέτει: Επιστροφή στους Πατέρες δεν σημαίνει αντιγραφή των Πατέρων. «Πρέπει να είναι μια δημιουργική επιστροφή (υπογράμμιση από τον ίδιο). Ένα στοιχείο αυτοκριτικής πρέπει να εμπεριέχεται σ' αυτήν.Η Ορθοδοξία δεν είναι μόνο Παράδοση, είναι και χρέος. Η αληθινή ιστορική σύνθεση συνίσταται όχι απλώς σε μια ερμηνεία του παρελθόντος, αλλά επίσης στην διαμόρφωση του μέλλοντος με μια δημιουργική πράξη»

Η ταυτότητα του σημερινού ελληνισμού πρέπει να υπερβεί τη διχοτόμησή της σε αρχαία και Βυζαντινή, αν θέλει να συμβάλει δημιουργικά στο πολιτισμικό γίγνεσθαι των χρόνων μας. Πρέπει επίσης να ξεπεράσει τον ελλαδισμό, που στενεύει τους ορίζοντές της, και να ξαναβρεί την οικουμενικότητα, που της προσέδωσαν οι εκκλησιαστικοί Πατέρες. Πρέπει να καταλάβει ότι η θέση της δεν είναι στον αντίποδα της Δύσης, σε κάποια εξωτική Ανατολή, αλλά μέσα στην καρδιά του πολιτισμικού μας γίγνεσθαι, έτσι ώστε η ελληνική ταυτότητα να αντλείται όχι από στείρες αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις, αλλά από δημιουργικές τοποθετήσεις. 

Ο ελληνισμός πρέπει να ξαναβρεί το σφρίγος της δημιουργικής του παρουσίας στον κόσμο που έρχεται, και αυτό μπορεί να το επιτύχει μόνο αν μεταφέρει στον κόσμο αυτό τα στοιχεία, που του προσέδωσαν οι Έλληνες Πατέρες και που προσπαθούμε να σκιαγραφήσουμε στην ανάρτηση αυτή: στοιχεία υψίστης υπαρξιακής σημασίας.

Ο κόσμος που έρχεται - είναι, αλλοίμονο, τόσο βέβαιο αυτό! - θα διψάσει πολύ για ελευθερία και αγάπη, για σεβασμό του προσώπου, για έναν Θεό Τριαδικό, που είναι κοινωνία, για μια ιερότητα του υλικού κόσμου, που ανελέητα καταστρέφεται - για όλα όσα οι Πατέρες χάρισαν στον ελληνισμό με την «καλή αλλοίωσή» του. 

Τίποτε ίσως δεν θα είναι πιο επίκαιρο στην ανατολή του νέου αιώνα από ένα ελληνισμό, που θα εμπεριέχει τα στοιχεία, που του χάρισαν οι Πατέρες της Εκκλησίας.

Εκκλησία και παιδεία ας αναλάβουν τις ευθύνες τους. 

Ο ελληνισμός και η Ορθοδοξία ας ανοίξουν τους ορίζοντές τους στα υπαρξιακά προβλήματα του ανθρώπου και πάλι, όπως τους άνοιξαν κάποτε οι Πατέρες της Εκκλησίας στην εποχή τους. 

Ο ελληνισμός και η Ορθοδοξία δεν είναι αγαθά προς συντήρηση ή εγκαύχηση. 

Είναι χρέος δημιουργίας.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΕΡΑΙΕΣ "5G". ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΡΕΠ...

Hi

Συνομιλία χριστιανού ορθοδόξου με ψευδομάρτυρα του Ιεχωβά για το όνομα του Θεού

Λένε κάποιοι αιρετικοί ότι το όνομα του Θεού είναι Ιεχωβά;
Εν μέρει αυτό δεν το αρνείται κανείς και λέω έν μέρει, διότι όπως θα δείτε παρακάτω είναι εβραϊκό όνομα και η προφορά δεν είναι Γιεχωβά, αλλά Γιαχβέ και επίσης στα Ελληνικά μεταφράζεται ως Κύριος. Το κύριο θέμα όμως είναι, αν ο Θεός έχει μόνον αυτό το όνομα, που στα εβραϊκά είναι και προφέρεται Γιαχβέ ή αν έχει και άλλα ονόματα, τα οποία αποκρύπτετε εσείς σκόπιμα.

Δείτε τι διδάσκει η«εταιρεία “ΣΚΟΠΙΑ”, που εμπορεύεται με ελεεϊνό τρόπο τον λόγο του Θεού » στο βιβλίο «Καταλλαγή» στις σελίδες 110 και 111:

«Ο Θεός αποκαλύπτει εαυτόν είς τα πλάσματά του δια διαφόρων ονομάτων, έκαστον δε εκ των ονομάτων του, έχει βαθείαν σημασία…Δημιουργόν….Δοτήρα της ζωής…Παντοκράτωρα…Ιεχωβά…»

Έχει πολλά ονόματα λέει ο Θεός. Δίνει ακόμη ο ψευδοπροφήτης και την σημασία των ονομάτων. Ονόματα και όχι επίθετα.
Εσείς οι «Ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά» τα γράφετε αυτά, από μόνοι σας.

Δείτε τι άλλο διδάσκει η«εταιρεία “ΣΚΟΠΙΑ”, που εμπορεύεται με ελεεϊνό τρόπο τον λόγο του Θεού » στο «ιερό» Βιβλίο «Η Νέα Κτίσις» 6ος τόμος των ΓΡΑΦΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ του ψευδοπροφήτη Ρώσσελ, όπου τονίζει ότι οι άνθρωποι του Θεού πρέπει να παίρνουν τα ονόματα που αναφέρονται στην Καινή Διαθήκη και κανένα άλλο.
Τα άλλα λέει είναι «φατριαστικά» και δεν πρέπει να τα δέχονται.

Διαβάστε και εξηγείστε μου τι λέει σε αυτό το εδάφιο: Εξοδος ΛΔ΄14. «ού γάρ μη προσκυνήσετε θεοίς ετέροις. ο γάρ Κύριος ο Θεός ζηλωτόν όνομα, Θεός ζηλωτήν έστι». Ο Κύριος ο Θεός εδώ ονομάζεται ζηλωτόν!

Διαβάστε σας παρακαλώ κι εδώ: Έξοδος Γ΄ 13-15. «Και είπε Μωϋσής προς τον Θεόν. ιδού εξελεύσομαι προς τους υιούς Ισραήλ, και ερώ προς αυτούς. ο Θεός των πατέρων υμών απέσταλκέ με προς υμάς. Ερωτήσουσί με. τι όνομα αυτώ; τι ερώ προς αυτούς; και είπεν ο Θεός προς Μωϋσήν λέγων. Εγώ ειμι ο ών. Και είπεν. ούτως ερείς τοις υιοίς Ισραήλ. Ισαάκ ο Θεός των πατέρων υμών, Θεός Αβραάμ και Θεός Ισαάκ και Θεός Ιακώβ απέσταλκέ με προς υμάς. τούτο μου εστιν όνομα αιώνιο και μνημόσυνον γενεών γενεαίς».

Ο Απ. Παύλος αποκαλεί τον Χριστό «ο ών» στο: Ρωμ. Θ΄5 «ο ών επί πάντων Θεός ευλογητός είς τους αιώνας. αμήν».

Διαβάστε κι εδώ: Αποκ. Α΄ 7-8. «Ιδού έρχεται μετά των νεφελών, και όψεται αυτόν πάς οφθαλμός και οίτινες τον εξεκέντυσαν, και κόψονται επ’ αυτόν πάσαι αι φυλαί της γής. Ναι, αμήν. Εγώ ειμί το Α και το Ω, λέγει Κύριος ο Θεός, ο ών και ο ήν και ο ερχόμενος, ο παντοκράτωρ».

Σύμφωνα δηλαδή με την Αγία Γραφή ο Θεός φέρει και άλλα ονόματα, το όνομα ο «ών», το οποίο μάλιστα το ονομάζει όνομα αιωνίως μνημονευόμενο και το όνομα «ζηλωτόν» δηλαδή ζηλότυπος. Για ποιο λόγο αυτά το ονόματα το αποκρύπτετε; Θα σας απαντήσω εγώ γιατί αποκρύπτετε τουλάχιστον το αιώνιο όνομα «ών». Το αποκρύπτετε διότι αυτό το όνομα φέρει και ο Ιησούς Χριστός. Η λέξη «ών» σημαίνει ο πάντοτε υπάρχων. Άρα ο Ιησούς Χριστός είναι και ο πάντοτε υπάρχων. Ο πάντοτε υπάρχων όμως είναι μόνον ο Θεός. Άρα ο Ιησούς Χριστός ως «ών» είναι Θεός και φυσικά είναι ισότιμος με τον Πατέρα Θεό. Αυτός είναι ο λόγος που αποκρύπτετε αυτό το αιωνίως μνημονευόμενο όνομα του Θεού. Το ίδιο συμβαίνει και με το όνομα «παντοκράτωρ». Ο Θεός ονομάζεται και «παντοκράτωρ», όπως ονομάζεται και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.

(Π.Ο.Σ.) Διαβάστε όμως εκεί στο: Έξοδος ΣΤ΄ 2-3. «Ελάλησε δε ο Θεός, προς Μωϋσήν και είπε…και το όνομά μου Ιεχωβά ουκ εδ΄ήλωσα αυτοίς….και το όνομα Ιεχωβά….». Δείτε τι λέει ότι το όνομα του Θεού είναι Ιεχωβά.

(Χ.Ο.) Μα το Ιεχωβά που λέει στην δική σας Γραφή δεν σχετίζεται με το πρωτότυπο Εβραϊκό κείμενο, αλλά με πολύ μεταγενέστερη Εβραϊκή χρήση. Οι Εβραίοι από υπερβολική ευλάβεια απέφευγαν να προφέρουν το προσωπικό όνομα του Θεού. Το πρωτότυπο κείμενο είχε μόνο τέσσερα (4) σύμφωνα. Αργότερα, πολλούς αιώνες μετά τον Χριστό, οι Λόγιοι Μασσουρίτες πρόσθεσαν τα φωνήεντα και προήλθε το νόθο όνομα Ιεχωβά.

Σήμερα η έρευνα απέδειξε ότι η σωστή προφορά είναι Γιαχβέ. Οι εβδομήντα δύο (72) καθηγητές Εβραίοι μετέφρασαν από τα Εβραϊκά στα Ελληνικά το όνομα του Θεού, ως Κύριος. Το όνομα του Θεού στα Ελληνικά είναι Κύριος.

• Δείτε στο: Γέν. ΚΒ΄ 14. «και εκάλεσε Αβραάμ ……Κύριος είδεν.» Εδώ το Ιεοβά το μεταφράζει «Κύριος».

• Επίσης Ψαλμ. ΞΗ΄ 4. «Κύριος είναι το Όνομα αυτού».

• Επίσης ΑΜΩΣ Δ΄ 13. «…Κύριος ο Θεός των δυνάμεων είναι το όνομα αυτού».

• Ματθ. κβ΄44. «Είπεν ο Κύριος τώ Κυρίω μου……».

• Ψαλμ. ΡΘ 1. «Είπεν ο Κύριος τώ Κυρίω μου… κάθου…»

(Π.Ο.Σ.) Μα το Κύριος δεν είναι Όνομα. Το έχουμε και όλοι μας. Κύριος είμαι και εγώ Κύριος είστε και εσείς.

(Χ.Ο.) Μάλλον δεν γνωρίζετε την σημασία της λέξης Κύριος, με την απόλυτη έννοια. Κύριος με απόλυτη έννοια σημαίνει ο «Κύριος πάντων», ο «Κυρίαρχος του παντός», ο «Εξουσιαστής», ο «Παντοκράτωρ», ο «Γνήσιος», ο «Έγκυρος», ο «έχων Κύρος».
Το όνομα του Θεού έχει σημασία ως έννοια και όχι ως λέξη.
Ο Θεός, στον Εβραίο Μωϋσή, έδωσε Εβραϊκή λέξη της έννοιας του ονόματός του και ήθελε να εκφράσει την αλήθεια ότι αυτός είναι ο Ών, ο πάντοτε Υπάρχων, δηλαδή η πηγή και το έδαφος της υπάρξεώς του είναι ο εαυτός του, ότι είναι ο Αληθινός Θεός. Αν μιλούσε στον Αριστοτέλη η στον Πλάτωνα θα έδινε Ελληνικό όνομα και όχι Εβραϊκό.

Το κύριος στους ανθρώπους - με μικρό κάπα - λέγεται για λόγους ευγενείας και με σχετική έννοια.
Το Κύριος για τον Θεό, γράφεται με κάπα κεφαλαίο Κ και καταλήγει να είναι κύριο Όνομα και αναφέρεται με απόλυτη έννοια.
Άλλο καταλαβαίνετε αν σας πώ «ο κύριος Γιώργος είπε» και άλλο καταλαβαίνετε αν σας πώ «ο Κύριος είπε». Με την λέξη «ο Κύριος» εννούμε τον Θεό.
Θέλω εδώ να σας θυμίσω ότι ο Χριστός μιλάει προς τον πατέρα του, αλλά ποτέ δεν τον αποκαλεί Ιεχωβά. Πάντοτε τον αποκαλεί Πατέρα, διότι η λέξη «πατέρας» δηλώνει τρυφερότητα και σεβασμό:

• Διαβάστε: Ματθ. «ΚΣΤ΄42. «Πάτερ μου, ει ού δύναται τούτο το ποτήριο…….».

• Διαβάστε: Λουκ. ΚΓ΄46. «Πάτερ, είς χείρας σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου».

Επίσης και στους μαθητές του δίδαξε πώς να αποκαλούν τον πατέρα όταν προσεύχονται Ματθ. ΣΤ΄9: «Πάτερ ημών….».
Δεν θα ήταν μεγάλη ασέβεια τα παιδιά σας να σας αποκαλούν Νάθαν;
Δεν είναι μεγάλη ασέβεια να αποκαλείτε τον Θεό Πατέρα με το όνομά του;

(Π.Ο.Σ.) Άς πάμε στην Καινή Διαθήκη στο Αποκ. ΙΘ΄ 1. «Και μετά ταύτα ήκουσα ως φωνήν μεγάλην όχλου πολλού εν τω ουρανώ λέγοντας. Αλληλούϊα». Στη λέξη «Αλληλούϊα» υπάρχει το όνομα του Θεού.

(Χ.Ο.) Το «αλληλούϊα» που αναφέρει εκεί δεν είναι όνομα, αλλά σημαίνει «αινείτε τον Γιάχ», δηλαδή «αινείτε τον Θεόν». Από αυτό βγαίνει το συμπέρασμα ότι η πραγματική προφορά του θεϊκού ονόματος είναι Γιαχβέ και όχι Γιεχωβά. Γι’ αυτό στην σύντμηση λέγεται Γιάχ και όχι Γιέχ. Προσέξτε όμως ενώ στο Αποκ. ΙΘ΄ 1, στο Αποκ. ΙΘ΄ 3 και στο Αποκ. ΙΘ΄4 ακούγεται η υμνολογία στα Εβραϊκά «Γιάχ», πιο κάτω όμως στο Αποκ. ΙΘ΄ 5 εδάφιο λέγεται στα Ελληνικά, «….αινείτε τον Θεόν ημών». «Αινείτε τον Θεόν», λέει, οπότε το «αλληλού» γίνεται «αινείτε» και το «Γιάχ» (ϊα), γίνεται «Θεός».
Δηλαδή όποιος θέλει τα Εβραϊκά άς λέει «Γιαχβέ» η «Γιάχ» και όποιος θέλει τα Ελληνικά, άς λέει «Θεός». Αλλού συνιστά την λέξη Κύριος, εδώ την λέξη Θεός.

(Π.Ο.Σ.) Άς πάμε στην Καινή Διαθήκη σε ένα εδάφιο, που είναι πολύ σπουδαίο και φανερώνει καθαρά το όνομα του Θεού. Ιωαν. ΙΖ΄ 6. «Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους τους οποίους μοι έδωκας εκ του κόσμου…». Ποιό όνομα φανέρωσε ο Χριστός;

(Χ.Ο.) Εσείς ποιο όνομα νομίζετε, ότι εφανέρωσε ο Χριστός στους μαθητές του;

(Π.Ο.Σ.) Μα ποιο άλλο; Το όνομα Ιεχωβά φανέρωσε!!!

(Χ.Ο.) Σε ποια εθνότητα ανήκαν οι μαθητές του Χριστού;

(Π.Ο.Σ.) Ήταν Εβραίοι.

(Χ.Ο.) Καλά ήταν Εβραίοι οι μαθητές του Χριστού και δεν γνώριζαν το όνομα του Θεού;

(Π.Ο.Σ.) Όχι δεν το ήξεραν. Ο Χριστός τους το εφανέρωσε.

(Χ.Ο.) Αυτά τα λέτε εσείς οι «προβατοειδείς» οπαδοί της «εταιρείας “ΣΚΟΠΙΑ”, που εμπορεύεται με ελεεϊνό τρόπο τον λόγο του Θεού », που παίρνετε την «τροφή» του «ΞΥΠΝΑ», της «ΣΚΟΠΙΑΣ» και τις σκοταδιστικές αντιλήψεις και δοξασίες του «Ψευδοπροφήτη».
Η Αγία Γραφή λέει ότι το γνώριζαν.

(Π.Ο.Σ.) Πού το λέει;

(Χ.Ο.) Διαβάστε: Ψαλμ. ΟΕ΄(ΟΣΤ’) 2, «Γνωστός είναι εν τη Ιουδαία ο Θεός. εν τω Ισραήλ μέγα το όνομα αυτού…».
Τι λέτε τώρα; Φανέρωσε ο Χριστός το όνομα του Θεού στους μαθητές του που ήταν πασίγνωστο; Μήπως περάσατε αφελή τον Χριστό;

(Π.Ο.Σ.) Ομολογώ ότι δεν το ήξερα!

(Χ.Ο.) Γεννιέται όμως ένα θέμα εδώ. Ποιό όνομα φανέρωσε ο χριστός στους μαθητές του;

(Π.Ο.Σ.) Πείτε μου εσείς, ποιό όνομα φανέρωσε ο Χριστός στους μαθητές του.

(Χ.Ο.) Ποιο όνομα ήταν εντελώς άγνωστο στο Ισραήλ;
Ένα όνομα ήταν άγνωστο στο Ισραήλ, το τριαδικό όνομα.
Το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Διαβάστε εδώ: Ματθ. ΚΗ΄ 19 « Πορευθέντες λοιπόν βαπτίζετε αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος….».
Βλέπετε ποιο όνομα φανέρωσε ο Χριστός;

Η «εταιρεία “ΣΚΟΠΙΑ”, που εμπορεύεται με ελεεϊνό τρόπο τον λόγο του Θεού », δεν πιστεύει πραγματικά ότι το όνομα του Θεού είναι Ιεχωβά, αλλά απλά κάνει προπαγάνδα και δεν θα έλεγε ποτέ τον Θεό Ιεχωβά, αν πίστευε στον Τριαδικό Θεό. Λέει τον πατέρα Ιεχωβά, για να βγάλει έξω από την θεότητα τον Χριστό και το Άγιο Πνεύμα. Ακόμη και σε περίπτωση που έλεγε τον Θεό Ιεχωβά και εμείς οι ορθόδοξοι δεν θα είχαμε αντίρρηση. Όλος ο αγώνας γίνεται για τα άλλα δύο Πρόσωπα της Αγίας Τριάδας.

Ο Χριστός, ως φυσικός Υιός του Θεού, φέρει κληρονομικώς υποχρεωτικά το όνομα του Πατέρα του «Γιαχβέ» η «Ιεχωβά», ως ο «ών» ο «πάντοτε υπάρχων». Φέρει το όνομα κληρονομικώς, όπως φέρει κάθε φυσικός υιός το όνομα του πατέρα του. Ο Χριστός λοιπόν, ως φυσικός Υιός του Θεού, δεν μπορεί να έχει άλλο όνομα, εκτός από αυτό το όνομα ή τα ονόματα που δίνει ο ίδιος ο Θεός Πατέρας του, δηλαδή ο «ών», ο «ζηλότυπος», ο «παντοκράτωρ» και άλλα ονόματα, τα οποία θα δούμε αργότερα και που χαρακτηρίζουν τις μεγαλειώδεις έννοιες του ονόματος του Θεού.

Όποιο όνομα έχει ο Θεός Πατέρας το κληρονόμησε ο Χριστός.
Διαβάστε εδώ: Εβρ. Α΄ 4. «Τοσούτον ανώτερος των αγγέλων γενόμενος, όσον εξοχώτερον υπέρ αυτούς όνομα εκληρονόμησε». Δηλαδή ως Υιός Θεού κληρονόμησε το όνομα Γιαχβέ του Θεού Πατέρα Του.

Κληρονόμησε το υπέρ πάν όνομα, που αναφέρει και ο Απόστολος Παύλος στο εδάφιο: Φιλιπ. Β΄ 9-11. «Δια τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν και εχάρισεν είς αυτόν όνομα το υπέρ πάν όνομα….».

Μπορείτε να μου δείξετε μέσα στην Αγία Γραφή που να επεκαλέστηκε ο Χριστός τον πατέρα του έστω και μια φορά με το όνομα Ιεχωβά;

(Π.Ο.Σ.) Από ότι γνωρίζω δεν υπάρχει.

(Χ.Ο.) Σωστά δεν υπάρχει. Οι Απόστολοι - που έγραψαν την Καινή Διαθήκη απευθείας στα Ελληνικά - δεν αναφέρουν ούτε μία φορά το όνομα του Θεού, ώς Ιεχωβά. Αν ήταν ανάγκη για την σωτηρία μας, δεν θα το έγραφαν οι Απόστολοι;

(Π.Ο.Σ.) Η Αγία Γραφή, όμως, λέει το όνομα του Θεού Ιεχωβά. Έξοδος ΣΤ΄ 2-3. Γιατί δεν το παραδέχεστε εσείς οι Ορθόδοξοι; Άρα αρνείστε την Παλαιά Διαθήκη.

(Χ.Ο.) Ο Χριστός - που δεν απεκάλεσε ποτέ τον Πατέρα του Ιεχωβά - είχε αρνηθεί την Παλαιά Διαθήκη; Οι Απόστολοι - που έγραψαν στα Ελληνικά απευθείας την Καινή Διαθήκη - είχαν αρνηθεί την Παλαιά Διαθήκη;
Μήπως θέλετε να διορθώσετε τον Χριστό και τους Αποστόλους;


Ας δούμε ποιό όνομα διατάζει η Αγία Γραφή
να κηρύττεται στα έθνη και ποιό όνομα κηρύττετε εσείς

(Π.Ο.Σ.) Εσείς, ποιο όνομα λέτε ότι διατάζει η Αγία Γραφή;

(Χ.Ο.) Μα φυσικά το όνομα της Αγίας και ομοουσίω Τριάδας, το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

(Π.Ο.Σ.) Μπορείτε να μου το δείξετε μέσα στην Αγία Γραφή;

(Χ.Ο.) Διαβάζοντας την Καινή Διαθήκη λέξη προς λέξη, δεν συνάντησα πουθενά ούτε κάν μια φορά να λέει ο λόγος του Θεού, ότι πρέπει να κηρύττουν στα έθνη το όνομα του Θεού στα Εβραϊκά, αντίθετα μας προτρέπει να κάνουμε ό,τι έκαναν και οι Απόστολοι. Όσοι δεν κήρυτταν, ό,τι και οι Απόστολοι, τους έχει αποστείλει ο Αντίχριστος για να πλανήσουν τα έθνη.

Άς δούμε λοιπόν τι κήρυτταν οι Απόστολοι του Χριστού:

1. Διαβάστε: Α΄ Κορινθ. Α΄23. «Ημείς δε κηρύτομεν Χριστόν εσταυρωμένον».

2. Διαβάστε: Α΄ Κορινθ. Β΄ 2. «Διότι απεφάσισα να μη ηξεύρω μεταξύ σας άλλο τι, ειμή Ιησούν Χριστόν, και τούτον εσταυρωμένον».

3. Διαβάστε: Γαλάτ. Α΄ 15-16. «Ότε ηυδόκησεν ο Θεός, ο προσδιορίσας με εκ κοιλίας μητρός μου, και καλέσας δια της χάριτος αυτού, να αποκαλύψει τον Υιόν αυτού εν εμοί, δια να κηρύττω αυτόν μεταξύ των εθνών».

Ποιόν κηρύττει ο Απόστολος; Τον Χριστόν βεβαίως.

Ο λόγος του Θεού, μέσα στην Αγία Γραφή, λέει ότι τα έθνη θα ελπίσουν για να σωθούν στο όνομα του Χριστού και όχι στην απάτη του χιλιασμού.
Ματθ. ΙΒ΄ 21. «Και εν τω ονόματι αυτού θέλουσι ελπίσει τα έθνη».

Ο Απόστολος χαίρεται που κηρύσσεται ο Χριστός στα έθνη και μαζί με αυτόν χαίρονται και όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί, προς μεγάλη θλίψη όλων των αιρετικών. Διαβάστε εδώ: Φιλιπ. Α΄ 15-18. «…Τι λοιπόν; Πλήν κατά πάντα τρόπον, είτε επί προφάσει, είτε εν αληθεία, ο Χριστός κηρύττεται, και είς τούτο χαίρω, αλλά και θέλω χαίρει».

Οι Απόστολοι κάνουν θαύματα
επικαλούμενοι το όνομα του Χριστού

(Χ.Ο.) Μήπως γνωρίζετε, τι όνομα είναι υποχρεωμένοι να επικαλούνται οι πιστοί και σε τίνος το όνομα έκαναν θαύματα οι Απόστολοι;

(Π.Ο.Σ.) Τι όνομα είναι υποχρεωμένοι να επικαλούνται; τον Ιεχωβά βέβαια!

(Χ.Ο.) Μεγάλο λάθος. Διαβάστε σας παρακαλώ: Πράξ. Γ΄ 6-7. «Ο δε Πέτρος είπεν, Αργύριον και Χρυσίον εγώ δεν έχω. αλλ’ ότι έχω, τούτο σοί δίδω. Εν τώ ονόματι του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, σηκώθητι και περιπάτει». Στο όνομα του Χριστού θεραπεύτηκε ο ασθενής και περπάτησε.
Ο Απόστολος πέτρος δεν επεκαλέστηκε το όνομα του Ιεχωβά.

Διαβάστε παρακαλώ: Α΄ Κορινθ. 3-5. «….εν τώ ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, αφού συναχθήτε σείς και το εμόν πνεύμα με την δύναμιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να παραδώσητε τον τοιούτον είς τον Σατανάν προς όλεθρον της σαρκός, δια να σωθή το πνεύμα αυτού εν τη ημέρα του Κυρίου Ιησού».
Στο όνομα του Χριστού λέει ο Απόστολος να παραδώσουν τον αιμομείκτη της Κορίνθου στο Σατανά, για τιμωρία του σώματος, για να σωθεί το πνεύμα του στην Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.

Ο Ιωάννης λέει ότι θα γίνουν κατά χάριν παιδιά του Θεού, όσοι πιστέψουν στο όνομα του Χριστού και φυσικά στον ίδιο τον Χριστό και Θεό:
Διαβάστε εδώ: Ιωάν. Α΄ 12. «Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, είς αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, είς τους πιστεύοντες στο όνομα αυτού».

Διαβάστε κι εδώ: Πράξ. Δ΄ 11-12. «Ούτος είναι ο λίθος ο εξουθενωθείς υφ’ υμών των οικοδομούντων, όστις έγινεν κεφαλή γωνίας. Και δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία. διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, δια του οποίου πρέπει να σωθώμεν».
Δεν υπάρχει, λέει ο Απόστολος, άλλο όνομα δοσμένο για την σωτηρία μας από τον ουρανό εκτός από το όνομα του Ιησού Χριστού.

Διαβάστε κι εδώ: Φιλιπ. Β΄ 9-11. «Δια τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν, και εχάρισεν είς αυτόν όνομα το υπέρ πάν όνομα. δια να κλίνη είς το όνομα του Ιησού πάν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων. και πάσα γλώσσα να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, εις δόξαν Θεού πατρός».

Ψάχνει η ταλαίπωρη «εταιρεία “ΣΚΟΠΙΑ”, που εμπορεύεται με ελεεϊνό τρόπο τον λόγο του Θεού » και εσείς οι «προβατοειδείς» οπαδοί της για όνομα. Δεν σας κάνει το «υπέρ πάν όνομα»;
Από το πολύ πλάνεμα, σας βλέπω να καταλήγετε στον Αντίχριστο.


Οι Απόστολοι του Χριστού εκήρυτταν
μετάνοια και άφεση αμαρτιών στο όνομα του Χριστού

Διαβάστε εδώ: Λουκά ΚΔ΄ 47. «Και να κηρυχθή έν τω ονόματι αυτού μετάνοια…από Ιερουσαλήμ».

Οι Απόστολοι του Χριστού
προσφωνούσαν με σεβασμό τον Χριστό

Οι Απόστολοι προσφωνούσαν και ονόμαζαν τον Χριστό, συνέχεια Κύριον.
Φανταστείτε τους αποστόλους να φωνάζουν τον Χριστό με το όνομά του.
-Ιησού, πές μας αυτό η πές μας εκείνο. Πόση μεγάλη αγένεια θα ήταν όμως!
Να διευκρινίσουμε εδώ, ότι, ο Ιησούς είναι Υιός και συγκληρονόμος των Αποστόλων και όχι Πατέρας, τον Οποίον θα έπρεπε να τον σέβεστε ακόμη περισσότερο.

Εσείς, οι «οπαδοί της εταιρείας που εμπορεύεται με ελεεϊνό τρόπο τον λόγο του Θεού», πως τον προσφωνείτε αλήθεια τον Θεό Πατέρα;
Είναι ωραίο να τον προσφωνείτε με το όνομά του;
-Ιεχωβά, σε παρακαλώ δώσε μου εκείνο η στείλε μου το άλλο.

Είναι να σαν μιλάς στον σεβάσμιο πατέρα σου και να του λές:
-Νίκο, δώσε μου σε παρακαλώ χρήματα για να αγοράσω μια εφημερίδα.

Ανοίξτε λίγο την καρδιά σας, δείτε με τα μάτια της ψυχής σας, διαβάστε μόνοι σας την Αγία Γραφή - χωρίς μεσάζοντες - και θα καταλάβετε αμέσως ποιο είναι το πανίερο όνομα του Θεού.

Απόσπασμα από το βιβλίο μου Αποκαλύπτω την εταιρεία Σκοπιά που βρίσκεται ΔΩΡΕΑΝ στο e-books-gr.blogspot.gr μαζί με το βιβλίο Επιτέλους Τέλος